Wezwanie Żmija. Dziedzictwo stróża Nawii. Tom 1 (barwione brzegi)

„Wezwanie Żmija” rozpoczyna nową serię Agnieszki Kulbat DZIEDZICTWO STRÓŻA NAWII.

Muszę przyznać, że jest to znakomity wstęp do serii, gdyż książka pochłania całkowicie i czaruje niesamowitym klimatem. Ale po kolei…

Wojmir szczyci się tym, iż jest synem Żmija. Posiada dar zaglądania w duszę i potrafi z nimi rozmawiać. Jego głównym zadaniem jest doprowadzanie zbłąkanych dusz na brzeg Rzeki Zapomnienia, skąd trafić mają do Nawii.

Tak Wojmir wędruje po świecie, łapiąc się w poszukiwaniu łatwego zarobku również innych zleceń. Syn Żmija ma słabość do pięknych kobiet. Od jakiegoś czasu znajduje się pod silnym wpływem uroku Żywi – strzygi, którą podejrzewa o to, że rzuciła na niego czar. Niebawem na jego drodze staje również urodziwa szeptucha Stefa. Wspólnie wyruszają do Poznania, który pochłonięty został przez tajemnicze plagi opętań i samobójstw… Wojmir będzie zaskoczony tym, co odkryje na miejscu…

Przyznaję, że z twórczością autorki nie miałam dotychczas przyjemności się spotkać, toteż zupełnie nie wiedziałam, czego mogę się spodziewać po Wezwaniu Żmija. Kiedy jednak zaczęłam czytać pierwszy rozdział wiedziałam, że się polubimy. Podpasował mi styl autorki, a dodatkowo ogromne wrażenie zrobił klimat książki, który przesiąknął mnie całkowicie. To w połączeniu z rozgrywającymi się tu wydarzeniami rozbudzało moją wyobraźnię na maksa.

Powieść przepełniona jest słowiańską magią. Nie brakuje w niej pradawnych wierzeń, obrzędów, uroków i magicznych stworzeń. Barwne postacie tylko dopełniają całości, sprawiając, że od książki nie sposób było się oderwać.

Wojmir to bohater, który wzbudza skrajne emocje. Osobiście nie do końca podobało mi się jego zachowanie i nie zawsze śmieszyły żarty. Podobały mi się za to postacie kobiece wykreowane przez Agnieszkę Kulbat. Żywia, strzyga posiadająca dwie dusze i dwa serca. Czasem do głosu dochodziła jej demoniczna strona, a czasem ta bardziej ludzka. To postać, która nie jest ani dobra, ani tak do końca zła. Ma w sobie coś, za co da się ją lubić. Stefa natomiast to bez wątpienia moja ulubienica. Zdobyła moją sympatią niemal od razu. Szeptucha cechująca się ogromną wrażliwością na ludzką krzywdę. Choć zawsze chce jak najlepiej i pragnie nieść pomoc potrzebującym musi mierzyć się również z nienawiścią i oskarżeniami o czary. Mimo czyhających na nią niebezpieczeństw wykazuje się niezwykłą odwagą i zdrowym rozsądkiem. Bardzo ją lubię.

🐍

Spędziłam z tą książką bardzo fajny czas i już nie mogę doczekać się aż poznam dalszy ciąg tej historii, bo zakończenie mnie zaskoczyło. Polecam

Tym razem autorka zabiera czytelników do średniowiecznej polski za panowania Władysława Jagiełły, a dokładnie Poznania i okolic, gdzie dochodzi do serii tajemniczych samobójstw. Bohaterowie trafiają tam po serii nagłych i niespodziewanych wydarzeń niedługo po tym, jak ich losy się przecięły.

Jest to grupa dość osobliwa, ponieważ składa się z syna Żmija, szeptuchy i strzygi, których ścieżki w pewnym momencie łączą się z dominikaninem i wiedźmą.

Zaskoczyło mnie wolne tempo w książce ,,Wezwanie Żmija". Akcja przyśpiesza tylko w scenach zamieszek, ale sama historia jest angażująca. Szczególnie na uwagę zasługują opisy średniowiecznego Poznania i pobliskich wiosek. W ich opisać widać i czuć szczegółowy research. Kolejną mocną stroną tej powieści jest słowiański klimat. W tej powieści spotykamy demony, duszki i inne magiczne stworzenia. Nie brakuje także magicznych krain. W ,,Wezwaniu Żmija" czuć magię. Zarówno w postaci drobnych gestów, jak i większych prezentacji. Narracja jest trzecioosobowa z perspektywy kilku bohaterów. Sam język w dialogach stylizowany jest na archaiczny, ale wyłapałam kilka naleciałości współczesnych zwrotów. Konkretne postacie mają swój charakterystyczny styl wypowiedzi.

,,Wezwanie żmija" Agnieszki Kulbat to dobre otwarcie nowej serii fantasy, po której od razu chce się sięgnąć po kontynuację. Pierwszy tom serii ,,Dziedzictwo Stróża Nawii" jest z początku kameralną historią, osadzoną w osobistych motywacjach. Z czasem opowieść ta zaczyna przejawiać znamiona większej powinności.

[Współpraca reklamowa Wydawnictwo Replika]

Wojmir to syn pradawnego boga, Żmija. Posiada niezwykły dar - potrafi widzieć duchy i rozmawiać z demonami. Jego codzienność to odprowadzanie zabłąkanych dusz na brzeg Rzeki Zapomnienia, płynącej pod bramy Nawii. W poszukiwaniu klientów często bywa na cmentarzach, w karczmach i zamtuzach. Ma słabość do pięknych kobiet, a od kiedy zgodził się pomóc Żywii to znajduje się pod jej wpływem. Jednak nie tylko ona zawróciła mu w głowie, zrobiła to również poznana w karczmie szeptucha Stefa. Wkrótce cała trójka wyrusza do Poznania, by zmierzyć się z tajemniczą falą samobójstw i opętań, które wydają się dziwnie powiązane z Wojmirem.

“Wezwanie żmija” autorstwa Agnieszki Kulbat to opowieść przepełniona słowiańską magią, dawnymi wierzeniami i legendarnymi, nadprzyrodzonymi stworzeniami. Od pierwszych stron autorka tworzy mroczną, gęstą atmosferę, a której chrześcijaństwo miesza się tu razem z pogańskimi wierzeniami. Akcja na początku rozwija się powoli, Agnieszka Kulbat daje nam czas na poznanie bohaterów i zanurzenie się w magicznym świecie. Jednak nie trwa to długo, wkrótce tempo przyspiesza, a przed Wojmirem pojawiają sie kolejne wyzwania - od obrony Stefy, aż po podróż do Poznania i próbę rozwikłania zagadki, w której uwikłane są siły nie z tego świata. Autorka ma bardzo lekki styl, dzięki czemu przez tę książkę wręcz się płynie. Zakończenie pozostawiło mnie z jeszcze ogromną ilością pytań. Nie mogę doczekać się drugiego tomu.

Autorka, tym razem stworzyła historię w świecie przepełnionym słowiańskim klimatem, pradawnymi wierzeniami oraz magią. Jest to powieść gdzie koegzystują ze sobą chrześcijaństwo i pogańskie wierzenia. Nie obędzie się bez konfliktów na tle religijnym, jak i rasowym, chrześcijaństwo chce wyprzeć pogańskie wierzenia, zaczynają się nagonki na czarownice.

Świetnie oddany klimat średniowiecznej Polski, kiedy to chatki z kamienia zastępowały te z drewna. Barwne opisy jak i dialogi pozwalają wczuć się w atmosferę XV-wiecznego miasta. Powieść napisana z lekkością, humorem i żartami sytuacyjnymi, naszpikowana zwrotami akcji, od której na prawdę ciężko jest się oderwać. Autorka wykreowała wyraziste postaci, z którymi czytelnik może się utożsamić. Mamy Wojmira, syna Żmija, Żywię - strzygę i Stefe - szeptuchę. Każde z nich ma inny bagaż przeszłości, ale starają się razem wspierać mimo różnic. Splot nieoczekiwanych wydarzeń łączy ich w jedną grupę i wyruszają w podróż. Nie spodziewają się ile niezwykłych przygód przyjdzie im razem przeżyć.

Zakończenie ostrzy apetyt na więcej, mam nadzieję, że nie trzeba będzie długo czekać. Świetna powieść w słowiańskim klimacie, pełna dynamicznej akcji i ciekawych postaci, polecam!