Dom nad błękitnym morzem

„Dom nad błękitnym morzem” to opowieść o tolerancji i o tym, że czasem musimy wyjść z naszej bezpiecznej bańki, by w pełni dostrzec możliwości otaczającego nas świata. Chciałabym, żeby ta książka podobała mi się w stu procentach ze względu na to, o czym mówi, jednak niestety mnie nie zachwyciła. Uwielbiam, gdy książki niosą ze sobą przesłanie, jednak tutaj upchnięto je w opakowanie, które wymagałoby dopracowania.

Niezwykle Ważne Kierownictwo zleca Linusowi Bakerowi udanie się na odległą wyspę i skontrolowanie znajdującego się tam sierocińca. Nie było w tym nic nadzwyczajnego, ponieważ Linus od lat pracuje w Wydziale Nadzoru nad Magicznymi Nieletnimi, jednak tym razem jego zadanie zostało objęte najwyższym stopniem tajności. Akta wskazują na to, że magiczne dzieci, znajdujące się na wyspie, stanowią zagrożenie i to dlatego mieszkają odizolowane od świata. Kiedy jednak Linus dociera na wyspę, okazuje się, że nie wszystko jest tym, czym się z początku wydaje.

Po przeczytaniu pierwszych rozdziałów „Domu nad błękitnym morzem” byłam oczarowana światem zbudowanym przez autora. Styl pisania i klimat przypominał mi nieco „Harry’ego Pottera” i aż nie mogłam się doczekać spotkania Linusa z podopiecznymi sierocińca, wyspy, czekającej tam magii i przygód. Wraz z postępem historii mój entuzjazm stopniowo gasł i coraz ciężej było mi przebrnąć przez tę opowieść. Wciąż czekałam na moment, który to zmieni, ale gdy dotarłam do ostatniej strony, okazało się, że niczego takiego nie znalazłam. Ostatecznie jestem trochę rozczarowana, bo tyle naczytałam się o wspaniałości tej książki i miałam wobec niej ogromne oczekiwania. Jasne, traktuje ona o ważnych sprawach, o których powinno być więcej w literaturze, jednakże, oprócz tego, to naprawdę prosta i do bólu przewidywalna historia. Nie zżyłam się też z bohaterami. Chyba najbardziej polubiłam Lucy’ego, bo spośród wszystkich postaci miał najwięcej charakteru. Inni byli dla mnie zbyt jednowymiarowi i miałam do nich raczej neutralny stosunek. Nie potrafiłam im kibicować, bo i nie było żadnych większych przeciwności, które musieliby przezwyciężyć. Zabrakło mi także wewnętrznego konfliktu w przypadku Linusa. Nawet jeśli przebył on jakąś drogę, to każdy kolejny krok ku zmianom w sobie robił właściwie bez zawahania. Magiczny świat stworzony przez TJ Klune’a jest czarno-biały. Gdyby autor dodał do niego parę odcieni szarości, cała historia na pewno stałaby się atrakcyjniejsza i ciekawsza.

Nie wiem, do kogo kierowany jest „Dom nad błękitnym morzem. Styl pisania, prosta, przesłodzona historia i przewidywalność wskazują na młodszego odbiorcę, jednak niektóre żarty i niektóre, filozoficzne rozmowy bohaterów byłyby raczej odpowiedniejsze dla kogoś starszego. Znakiem zapytania jest też dla mnie inspiracja autora. Nie gryzie mnie to, że do napisania książki natchnęły go historyczne wydarzenia, ani to jak przekształcił prawdziwe zdarzenia. Jednakże i tak mam wobec tego mieszane uczucia i trochę trudno mi zrozumieć, co je wywołało. Wydaje mi się, że w całej sprawie pomogłoby posłowie od autora.

Szalenie ciepła i sympatyczna opowieść. Książka wielokrotnie polecana na TikToku, dlatego po nią sięgnęłam. Nie mogłam się od niej oderwać. Akcja dzieje się w wymyślonym, fantastycznym świecie jednak łatwo przenieść jej sens i nałożyć na nasz świat. Porusza problemy dotyczące wykluczenia niektórych osób ze społeczeństwa, nietolerancji względem mniejszości. Napisana w przystępny sposób i jest to naprawdę przyjemna lektura. Mali mieszkańcy opisywanego sierocińca, których określiłabym mianem dziwacznych potworków, chwytają za serce. :)

Obawiałam się tego co może nieść ze sobą "Dom nad błękitnym morzem", ponieważ tak silnie zachwalane przez wszystkich lektury czasami stoją ze mną w całkowitej sprzeczności i zupełnie mi się nie podobają. Jednak w twórczości T.J. Klune od samego początku było coś intrygującego, coś co przyciągało mnie do siebie niczym magnez, więc zaryzykowałam i... wcale tego nie żałuję.

To historia potencjalnie kierowana do młodszego czytelnika, ale świeżo po lekturze mogę śmiało ocenić, że odnajdzie się w niej każdy, bez względu na wiek. Autor sięga po ponadczasowe wartości, uczy nas poprzez losy swoich bohaterów i pokazuje świat z zupełnie innej perspektywy co dobrze wpłynie na kształtowanie młodych charakterów lub zmianę perspektywy dla tych, którzy myśleli, że mają już wyrobione pewne osądy. I chociaż historia wydaje się z pozoru banalna to im więcej stron przerzucamy, tym większej świadomości nabieramy, że pod płaszczykiem przyjemnej opowieści kryją się wartości, które towarzyszą nam każdego dnia.

Linus Barker zabiera nas w bardzo oryginalną, ekscytującą podróż. Jako pracownik w Wydziale Nadzoru nad Magicznymi Nieletnimi często musi stawać na wysokości zadania, ale zazwyczaj jego życie jest spokojne i poukładane. W końcu Linus ma już swoje lata, więc nie potrzebne mu dodatkowe wyzwania. A jednak pewnego dnia Niezwykle Ważne Kierownictwo wysypał go na tajemniczą wyspę, na której przebywa szóstka młodych postaci oznaczona wysokim stopniem niebezpieczeństwa. To zadaniem Linusa jest ich odnalezienie i zdegradowanie do odpowiedniej roli, ale mężczyzna nie spodziewa się, że na miejscu stanie oko w oko z największym wyzwaniem w swoim życiu.

Na wstępie wydarzenia są dość powolne. Autor wprowadza nas w temat, zarzuca szczegółami, które nie zawsze mnie interesowały, ale początkową monotonię szybko przełamała podróż głównego bohatera, która wyniosła akcję na wyższy poziom. Pojawienie się Linusa na wyspie zaowocowało mnogością podejmowanych motywów, zaangażowaniem ważnych wartości aż w końcu lawiną skrajnych emocji przez które śmiałam się wraz z bohaterami i smuciłam nad ich losem. Czytamy bowiem o wykluczeniu, odrzuceniu, błędnych osądach, braku poczucia własnej wartości, o ludzkich ograniczeniach, które nie pozwalają nam otworzyć się na drugiego człowieka. T.J. Klune serwuje nam lekcję ogłady, pokazując, że stereotypowe myślenie jest krzywdzące dla każdej strony.

"Dom nad błękitnym morzem" to lektura bardzo niepozorna, ale niosąca ze sobą ogromny bagaż doświadczeń oraz emocji. Czas spędzony w towarzystwie Linusa oraz poznanych przez niego pozostałych bohaterów okazał się dla mnie wielką, wartościową lekcją oraz przygodą, której na pewno szybko nie zapomnę. To nie jest jednocześnie tak, że autor zarzuca nas mądrościami i każde podążać wyznaczoną ścieżką. Nie. On jedynie pokazuje nam możliwości z których możemy skorzystać. Powieść jest jednocześnie lekka, przyjemna i bardzo wciągająca, więc każdy kto zdecyduje się na spotkanie z lekturą nie będzie żałował swojego wyboru.

Dom nad błękitnym morzem ma szerokie rzesze fanów, ale i ma rzeszę przeciwników wśród ludzi przeciwnym LGBT, bowiem autor należy do grona LGBT+ i bardzo mocno to zaakcentował w swej powieści ukazując związek ludzi tej samej płci. Jednak to nie jest główny wątek i przesłanie tej książki - jest nią na pewno tolerancja, ale również patrzenie w głąb ludzi i nie ocenianie ich po pozorach i wyglądzie. Ważne jest to, co człowiek ma w sercu i w głowie, tak jak magiczne dzieci z sierocińca na wyspie Marsyas, skrywane przed całym światem za swe niezwykłe pochodzenie i magiczne właściwości. Jednak to tylko dzieci, które trzeba kochać i pokazywać im dobre wzorce, jak to robi ich dyrektor, opiekun i jedyny ojciec jakiego znają Arthur Parnassus.

Sprawujący nad istotami magicznymi Wydział Nadzoru nad Magicznymi Nieletnimi i jego Niezwykle Ważne Kierownictwo ma wątpliwości, co do metod wychowawczych i tego, co dzieje się w sierocińcu, wysyła więc na wyspę z niezwykle ważną misją jednego z pracowników, Linusa Barkera, samotnego mężczyznę, który mieszka tylko z kotem i jest niezwykle oddany swej pracy, a przy tym jest służbistą przestrzegającym wszelkie przepisy, jednak zawsze stawiającym na pierwszym miejscu dobro dzieci. Linus nie wie, co go czeka na wyspie, jednak nie mając wyboru wyrusza w drogę i trafia nad niezwykły ocean, o którym zawsze marzył. Trafia na wyizolowaną wyspę, na którą nie przybywają nawet okoliczni mieszkańcy, którzy boją się tego, co nieznane i potępiają jej mieszkańców. Na wyspie trafia na małe dziecko Lucyfera, Lucy, który go przeraża, małą gnomkę Talię, nimfę leśną Phee, wiwernę Teodora, niewiadomego pochodzenie istotę Chainceya oraz zmiennokształtnego Sala, w opiece których dyrektorowi pomaga właścicielka wyspy, nimfa Zoe. Linus musi zweryfikować swe uprzedzenia i mity we własnej głowie, aby otworzyć serce na to, co dziej się w sierocińcu i na dzieci, które tam mieszkają. Ten pobyt zmienia dokumentnie jego życie, walczy, aby ośrodek pozostał i dalej opiekował się dziećmi, a sam opuszcza swe miejsce pracy i wraca do domu, który wreszcie odnalazł.

Dom nad błękitnym morzem to powieść inspirowana kanadyjskimi szkołami misyjnymi, które odbierano rdzennym mieszkańcom, jednak jej przesłanie jest dużo głębsze i mocno wstrząsa czytelnikiem, pokazując mu, co w życiu jest ważne i to, że trzeba patrzeć w głąb człowieka, a nie oceniać go po stereotypach i powierzchowności. Mnie ta powieść chwyciła za serce i urzekła, jest niezwykle mądra i refleksyjna, łamie stereotypy i przesądy i pokazuje, że inne też może być piękne i wartościowe. Polecam gorąco!

[Adres usunięty]

Autor: T.J. Klune

Tytuł: Dom nad błękitnym morzem

Wydawnictwo: Muza, Papierowy Księżyc

Podchodząc do książki bardzo bałam się tego, co tutaj dostanę. Wiedziałam czym inspirował się autor, ale

chciałam przekonać się o tym sama.

Kiedy poznałam bohatera miałam co do niego dziwne przeczucia. Jego zachowanie sprawiło, że negatywnie go odebrałam, nawet nie pałałam do niego zaufaniem.

Nie mogłam się w nią wciągnąć, co sprawiło, że chciałam ją odłożyć. Dałam jej szansę i po kilkunastu stronach się to zmieniło. Z czasem zaczęła mi się ona podobać.

Kilka elementów fabuły jasno wskazuje na to, czym wzorował się autor. Było to dla mnie bardzo emocjonujące. Nie rozumiałam, dlaczego akurat w taki sposób postąpił. Nie mogę jej ocenić na tyle ile bym chciała, chociażby z tego względu.

Podczas całej fabuły pojawiały się rzeczy, które uważam za wartościowe. Rozumiem co autor chciał nam w niej przekazać, jednak mógł to zrobić nie takim kosztem.

Ocena 3/5

To już druga książka pod rząd, której motywem przewodnim są tajne moce:-) I tak jak poprzednia nie napawa optymizmem, gdyż społeczeństwo wyklucza takie osoby ze świata. Czy to była ich wina, że potrafili na przykład przenosić przedmioty, bądź sprawiać, że lewitowały? Czy to było powodem dla którego musieli zamykać ich w sierocińcu i traktować jak dziwadła? Dzieci nie zawsze panują nad swoimi mocami, jednak skądś się to bierze. Dlaczego to, czego nie znają inni bohaterowie od razu uważają za zatrważające i zagrażające ich życiu? Czy naprawdę tak ciężko ludziom jest przestawić się na tryb nowości? Przeżywam to bardzo, bo w moim pobliżu jest masa właśnie takich ludzi. To, czego nie znają, od razu odrzucają. Mało tego, przestrzegają przed tym innych powodując, że maleńki szczególik rośnie do olbrzymich rozmiarów. Wtedy inni już mają się czego bać, ale czy to jest ta prawda? Wolą wierzyć innym, niż samemu sprawdzić. Do takiego właśnie sierocińca trafi nasza znudzona postać. Będzie musiał przeprowadzić kontrolę na którą w ogóle nie miał ochoty. Jego codzienność składała się z monotonii, wieloletniej pracy w jednym zawodzie i nie priorytetach, a jedynie tych samych znudzonych czynnościach do których podchodzi niemal odruchowo. Jednak nie wszystko będzie przebiegało tak jak zawsze. Tego dnia ma bowiem dowiedzieć się, czy owe dzieci naprawdę są niebezpieczne. Będzie dociekał jak najdokładniej gromiąc słownie opiekunki, które wręcz odpowiadały za nie, byleby tylko nikt ich o nic nie posądził. Niby się znają, jednak teraz to nie będą przelewki. I reszty wam nie zdradzę. Powiem tylko tyle, że bardzo podobał mi się jej koniec:-)

Historia bardzo fajna z przesłaniem. Czyta się ja lekko i bywa, że w wielkim napięciu. Ogólnie klimat bardzo tajemniczy, bo do końca nie wiemy do czego te dzieci są zdolne. Są niechciane, to wiemy. Lecz czy można przewidzieć co takiego taka niechciana osoba potrafi zrobić? Świetna książka z poczuciem humoru nie tylko dla nastolatków:-)

Linus Baker to inspektor pracujący w Wydziale Nadzoru nad Magicznymi Nieletnimi słynący z bardzo skrupulatnych i wiarygodnych raportów. Jednocześnie zmęczony życiem w biurowej rzeczywistości z brakiem perspektyw rozwoju. Pan w średnim wieku mieszka sam z kotem mając za sąsiadkę denerwującą i wścibską babę.

Jednak z wielkim zdziwieniem reaguje na wezwanie do Kierownictwa, gdzie zostaje mu zlecone specjalne zadanie.

Ma wyruszyć na wyspę, do sierocińca i przeprowadzić kontrolę. Jednak całe zadanie jest prowadzone w najwyższym stopniu tajności, a akta informują o niebezpiecznych dzieciach, to najbardziej go przeraża.

Dawno nie czytałam historii, która niosłaby ze sobą tyle ciepła i nadziei.

Otula niczym kocyk, bawiąc przy tym i dostarczając całkiem wartkiej akcji i przyjemnych wrażeń.

To tak cudowna książka o tolerancji, miłości, równości i marzeniach.

Miłość pojawia się wraz z postawieniem stopy Linusa na wyspie i zostaje z nim już do końca. Kwitnie, rozwija się niczym pączek róży, aby ostatecznie upajać zapachem w pełni rozkwitu.

Daje nadzieję, bo ukazuje jak pomimo uprzedzeń i ogólnego odrzucenia przez społeczeństwo, za pomocą wspólnego wsparcia, przyjaźni i miłości można wzbudzić szacunek i tolerancję.

Dzieci niezależnie jakie są, zawsze pozostaną dziećmi. Mają marzenia, niektóre tak niewielkie, a mogą dać poczucie spełniania. Warto o nie walczyć, opiekować się nimi i udowadniać, że są wyjątkowe.

Rodzi się tu również miłość dojrzała między dorosłymi, niepewna na początku i delikatna jak skrzydła motyla, na koniec ukazuje z dumą pełną paletę kolorów.

Cudowna historia dla każdego.

Nienawiść i uprzedzenia zatruwają świat. Zaburzają osąd i pozbawiają zdolności oddychania pełną piersią. Najczęściej biorą się ze strachu. Z lęku przed tym co obce i niezrozumiałe. Mają ochronić nas i naszych bliskich, ale... Przed czym tak właściwie? I czy jest to tego warte?

T.J. Klune z delikatnością i czułością mówi o tych, których dosięga nieuzasadniona nienawiść. Magicznych istotach spychanych na margines społeczny i odtrącanych nawet przez prawo, które jedynie pozornie ma ich chronić. A wszystko tym razem kręci się wokół dzieci. Sierot porzuconych przez świat tylko dlatego, że urodziły się potężne oraz nietypowe. Zamknięte na wyspie i objęte tajemnicą, a jednak wciąż doświadczające uprzedzeń ze strony świata zewnętrznego. Sierociniec, a właściwie ich Dom, to nietypowe, ciepłe miejsce, gdzie dyrektor placówki raczej przypomina wyrozumiałego ojca niż zarządcę. Mogą rozwijać tam pasje i przeżywać przygody, a jednak Departament ds. Magicznej Młodzieży zdaje się nie być zadowolony z tego, jak placówka działa. To właśnie dlatego wysyłają tam z wizytacją Linusa Bakera, pracownika społecznego, który dopiero odkryje, czym jest ciepło i miłość.

Śmiałam się, płakałam i złościłam. Moje serce co krok zmieniało się w puchatą kulkę, a ilość znaczników w książce dawno nie była tak obfita. Oto jak wyglądało czytanie „Dom nad błękitnym morzem". Było pięknie i bezpiecznie. Najzwyczajniej miło i nie potrafiłam się od powieści oderwać. Momentami robiło się odrobinę zbyt naiwnie, ale miało to swój urok. Sprawiało, że całość jeszcze mocniej ogrzewała serce i zdawała się przytulać mnie do siebie. Tego potrzebowałam.

T.J. Klune dał nam bohaterów, którzy przechodzą starannie zaplanowane przez autora przemiany. Stworzył akcję, która wciąga. Dodał do tego humor, słodycz i reprezentację LGBTQ+. A wszystko to opisał lekkim, przyjemnym stylem. To nie mogło być złe. To musiało mi się spodobać.

Jestem oczarowana. Przytulona i pocieszona. Radosna. Tyle piękna dała mi ta powieść! Tyle uczuć, których potrzebowałam! Tyle trafnych przemyśleń! I niech tyle Wam wystarczy, by wiedzieć, że czytać warto.

Jedyne co może budzić niesmak to inspiracje autora, a raczej jedna z inspiracji. Odkąd świat usłyszał w końcu o szkołach dla rdzennych dzieci w Kanadzie (zgłębić temat możemy chociażby w „27 śmierci Toby’ego Obeda" i odesłanie do tego tytuły wydaje się być właściwsze niż spłycenie problemu przez szybkie nakreślenie) to zrobiło się głośniej o tym, że T.J. Klune „inspirował" się tymi wydarzeniami w „Domu nad błękitnym morzem". Wzięło się to z niezgrabnych słów autora w jednym z wywiadów. Mężczyzna wyraźnie nie wiedział, co dokładnie działo się w placówkach (powieść napisał w 2018 roku) i wspomniał, że pomysł odbierania dzieci nie dla ich dobra, a przez nienawiść, między innymi wykiełkował w nim z tej sprawy. Że takie zachowania w Kanadzie czy USA ukształtowały zarys, który już wcześniej miał. To w ostatnich latach z kolei wywołało głośne dyskusje na temat tego, z czego można czerpać inspiracje i co z tym należy zrobić. Najczęściej pojawia się pytanie, czy gdyby ktoś to samo zrobił z Holokaustem, to wciąż byłoby to okej i po wielu dniach czytania wypowiedzi osób mądrzejszych od siebie*, uznałam, że TAK, TO OK. Bo autor nie tworzy uroczej opowiastki o szkołach dla rdzennych Amerykanów. On od zera buduje swój magiczny świat i pokazuje czym jest rasizm. Potępia go i daje nadzieję. Pokazuje, że system nie zawsze jest dobry, choć chce za taki uchodzić. Robi to delikatnie, w formie dla młodszej młodzieży i robi to dobrze. W tekście nie ma nic, co budzi mój niesmak (poza rasizmem oraz ocenianiem po pozorach), a jego wymowa za to może zrobić coś dobrego. Rozumiem, jeśli ktoś zdecyduje się nie sięgnąć po powieść przez wzgląd na kontrowersje, rozumiem jeśli ktoś pomimo nich powieść przeczyta, tak jak ja. Sama nie znalazłam powodu, by ją skreślić, a po lekturze sądzę że uczy pięknych rzeczy. Po prostu.

przekł. Justyna Szcześniak

A! Co do miłych zaskoczeń! T.J. Klune swoje pieniądze przekazuje na Trevor Project („national organization providing crisis intervention and suicide prevention services to lesbian, gay, bisexual, transgender, queer & questioning (LGBTQ) young people under 25").

*Ciekawostka: Razem z trzema osobami szukałam również negatywnych wypowiedzi na temat powieści rdzennych mieszkańców Kanady i natknęłyśmy się jedynie na wzmianki o istnieniu takowych w kilku recenzjach, ale ich samych nie udało się odnaleźć. Nawet po zapytaniu osób, które na nie się powoływały — konkretów brak. Nie wykluczam, że kiedyś takowe istniały, ale na dzień dzisiejszy najwyraźniej w internecie znaleźć można jedynie opinie osób, które nie należą do tej społeczności.

Linus Barker pracuje w Wydziale Nadzoru nad Magicznymi Nieletnimi. Ma swoje lata, ale jest zadowolony z życia jakie prowadzi, wystarcza mu jego stanowisko, mieszkanie i wredna kotka. Jego spokojna kariera zmienia się, gdy Niezwykle Ważne Kierownictwo wzywa go do siebie. Chcą mu przydzielić bardzo tajne zadanie odnośnie jedno z sierocińców. Wysyłają go na pewną wyspę, gdzie znajduje się szóstka podopiecznych określonych wysokim stopniem niebezpieczeństwa. Czy mężczyzna da radę sprostać temu zadaniu? Kim są dzieci? Jakie tajemnice odkryje w tym skrytym na odludziu miejscu?

Ta książka przykuwa nie tylko ładną okładką, ale także intrygującym opisem. Gdy tylko się z nim zapoznałam, wiedziałam, że to może być to coś, co pomoże mi przełamać mały zastój czytelniczy. Przyznam, że początek jakoś nie za bardzo zachęcił do zapoznania się z resztą i się przestraszyłam. Jednak od momentu, gdy Linus wyszedł z pociągu i przeczytał jedną informację, zaczęło to nabierać rozpędu. Zaczęło być już tylko lepiej i nie chciałam lektury już przerywać.

"Jesteśmy, kim jesteśmy, nie dlatego, że tacy się urodziliśmy, tylko dzięki temu, co zdecydujemy się zrobić ze swoim życiem."

Chyba sama nie przypuszczałam, że ta książka może poruszać tyle wątków i ważnych kwestii. W ciekawy sposób zostało przedstawione odtrącenie, myślenie stereotypowe i stygmatyzowanie tego, czego nie znamy. Historia angażowała, denerwowała, smuciła, ale także rozśmieszała, rozczulała i dawała nadzieję. Myślałam, że to będzie lekka powieść, z wątkiem fantastycznym i może komedią, a nie momentami granat emocjonalny.

Jeśli chodzi o bohaterów, chyba nie było takiej, której bym nie polubiła. Każdy z bohaterów pokazywał inne zachowania i można to nawet interpretować jako różne postawy i "rodzaje" ludzi, że tak to ujmę. Linus jako przedstawiciel władzy, który zawsze cechował się skrupulatnością i dokładnością, trafia do miejsca zupełnie innego i w pewien sposób dziwnego. Jego wartości, którymi się kierował zostały wystawione na ciężką próbę. Jest osobą także zabawną, czułą i lojalną. Dzieciaki z sierocińca także są cudowne. Każde z nich miało swoją historię do opowiedzenia, traumę, którą przeżyli i muszą przepracować oraz marzenia, które nie zawsze są proste do spełnienia. Dużo uwagi poświęcono Lucy'emu, jednak nie sprawia to, że inni podopieczni schodzą na dalszy plan.

Dawno nie miałam okazji przeczytać książki, która w tak przystępny sposób opowiadała o tak wielu problemach. Czytało mi się ją z wielką przyjemnością i trudno później było się od niej oderwać. Dzieciaki były cudowne, za to niektóre sytuacje straszne i smutne. Świetna równowaga została w tym zachowana. To zdecydowanie tytuł, który na długo pozostanie w pamięci niejednej osoby. Autor miał genialny na nią pomysł i bardzo dobrze to zrealizował i chociaż osobiście średnio lubię długie opisy lub zbyt dużo przemyśleń bohaterów, tak w tym przypadku aż tak bardzo mi one nie przeszkadzały. Może nietypowe porównanie, ale to trochę jak z książką "Nic wam nie jestem winna" pod uroczą, kolorową okładką skrywa się pełna ważnych przekazów historia.

"Zaczątkiem zmian są głosy kilku osób."

Mam przeogromną nadzieję, że zainteresujecie się tym tytułem, jeśli jeszcze tego nie zrobiliście. Przepiękna historia o wewnętrznych przemianach, dobroci i poszukiwaniu szczęścia, ale także o walce ze stereotypami, przemocą i walką o spełnieniu marzeń. Piękna, wartościowa, zabawna i mądra. Nic dodać nic ująć, to trzeba samemu przeżyć!

"Dom nad błękitnym morzem" TJ Klune

Stabilne życie Linusa Bakera rozpada się, gdy zostaje mu powierzone zadanie przeprowadzenia inspekcji w sierocińcu na wyspie owianej złą sławą. Mieszkańcami owego sierocińca są dzieci wykluczone przez społeczeństwo, czego powodem są ich magiczne zdolności...

"Dom nad błękitnym morzem" to książka z ramienia literatury młodzieżowej. Jest ona jedną z tych pozycji, które sprawdzą się idealnie dla nastolatków, którzy dopiero rozpoczynają swoją fascynującą przygodę z czytaniem, co więcej, myślę, że powieść poruszy również serca doświadczonych czytelników!

TJ Klune stworzył historię, która pod fasadą lekkości, swoistej beztroski i fantastyczności skrywa o wiele więcej, niż mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka. W tej cudownej opowieści spostrzeżemy mnóstwo znaczeń misternie wplecionych w główną linię fabularną. Autor w uniwersalny, przystępny, ale też łatwy do wykrycia sposób stosuje aluzje do otaczającej nas rzeczywistości. Z wyczuciem i subtelnością insynuuje kolejne sprawy, zwraca uwagę na kwestie oczywiste, a o których totalnie zapominamy w przypływie emocji.

Na przykładzie dzieci odsuniętych od ludzi przez swoje umiejętności Klune chce otworzyć czytelnikom oczy na to, że każdy, bez względu na wszystko, ma potrzebę trwania w inkluzywnym społeczeństwie, gdzie nie ma podziałów, gdzie każdy może być sobą. Jednocześnie pozostaje realistą, stwierdzając, iż pokazanie swojej prawdziwej natury jest bardzo trudne, ponieważ narażamy się na krzywdzącą krytykę, niezrozumienie i nie akceptację tego, kim jesteśmy.

W "Domu nad błękitnym morzem" autor pokazuje, że jedną z integralnych wartości naszego człowieczeństwa jest właśnie tolerancja. Otwiera nam oczy na to, że nie warto oceniać kogokolwiek na podstawie orientacji seksualnej, wyznania, tudzież wyglądu. Bo nie liczy się to, co na zewnątrz, tylko to, co wewnątrz.

Na ogromne fanfary zasługuje z pewnością mistrzowska kreacja postaci! TJ Klune idealnie wyważył proporcje pod tym względem, dzięki czemu wobec jednego bohatera odczuwamy sympatię, a z kolei wobec innego mamy mieszane odczucia. Jednak mimo wszystko, gdy tylko powracamy do lektury, uśmiech pojawia się na twarzy na wieść o spotkaniu z nimi.

Autor charakteryzuje się świetnym warsztatem literackim. "Dom nad błękitnym morzem" jest powieścią napisaną z pasją, z uwagą, niezwykłym zaangażowaniem, z sercem po prostu. Odczuwamy to na każdej stronie. Fabuła zabarwiona jest niebanalną ironią i czarnym humorem; przyznam, że nie raz parsknąłem śmiechem. Odpowiednio stopniowane jest napięcie, w rezultacie czego z niecierpliwością oczekujemy dalszego rozwoju wydarzeń. Momentami jest także nieco mrocznie.

Podsumowując, definitywnie mamy do czynienia z najlepszą pozycją przeznaczoną dla nastolatków w 2022 roku! Nie ma drugiej takiej. Niestandardowa, klimatyczna, humorystyczna, a przy tym ważna, potrzebna ku szerzeniu równości i akceptacji, uświadamiająca w nieoczywisty sposób. Gorąco polecam!

⭐9/10

Za egzemplarz książki dziękuję Wydawnictwu You&YA.

Nie żal Ci, że cie tam niema?

Tj Klune napisał książkę o człowieku obudzonym przez ocean. O marnym trybiku, który wykorzystał swoją szansę i z maszyny na powrót stał się żywym człowiekiem. Stworzył wspaniałą opowieść o przyjaźni, lojalności i zaufaniu. O ludzkiej nienawiści, strachu i żądzy władzy. Ale przede wszystkim napisał najpiękniejszą opowieść o miłości, jaką w życiu czytałam.

Dom nad błękitnym morzem to historia o rodzących się uczuciach. O odwadze, która niczym nieśmiałe nasionko zaczyna kiełkować w sercu Linusa gdy tylko trafia na wyspę, i które z czasem rozkwita jak najpiękniejszy kwiat. O szacunku, zaufaniu i lojalności względem dzieci, tak obcych i innych, które w końcu jednak zdobywają jego serce swoją przebojowością, odwagą i niezłomną wiarą w nadchodzące jutro. O miłości rodzącej się między dwojgiem ludzi. Uczuciu, które dojrzewa po cichu, by w końcu ogarnąć swoim ogniem wszystkich stojących w zasięgu wzroku. O przyjaźni, nadziei i wierze w słuszność swoich przekonań, o trudnej walce z zastałym, skostniałym systemem ale i własnymi uprzedzeniami. O tym, jak trudno jest przestać być tylko trybikiem i stać się człowiekiem.

Ta książka mnie pochłonęła. Emocjonalnie przecisnęła mnie przez magiel i zostawiła chlipiącą w chusteczkę. Sama akcja w tym wypadku nieco schodzi na dalszy plan, ponieważ tym, co rządzi tą opowieścią są uczucia. To wielki talent – tak autora jak i tłumacza – sprawić, by czytelnik przeżywał wszystko wraz z bohaterami, razem z nimi płakał, złościł się i cieszył.

„Uwiodła” mnie postać Linusa z tą jego pokerową twarzą i zewnętrznym opanowaniem, nawet jeśli w środku przeżywał katusze. Z jego nadwagą i słonecznikami i to wszystko tylko po to, by chwilę później moje serce przejął Arthur – ciepły i stały niczym rodzinny dom – oraz gromada najniezwyklejszych dzieci, pragnących miłości i akceptacji.

Muszę przyznać, że niezwykle podobało mi się podejście TJ Klune’a do „potworów”. W swojej książce bardzo dobitnie podkreśla, że posiadanie macek czy mieszanego dziedzictwa genetycznego nie czyni z ciebie potwora. Zło kryje się zwykle pod zwyczajną ludzką powłoką i bardzo często nosi maskę fałszywej troski.

Ale nie tylko, bo autor wkłada w usta swoich bohaterów wiele mądrych myśli. Sal przypomina nam, że życie odciska na naszych duszach piętno, które nigdy nie zniknie. I nawet jeśli inni go nie zauważą, lub nie zrozumieją to dla nas wciąż będzie lekcją. Arthur uczy nas, że jesteśmy czymś więcej niż tylko sumą części składowych. Lucy uświadamia, że każdy z nas ma w sobie mrok, ale to nie znaczy, że jesteśmy źli. A Linus… Oh Linus! On uczy nas, że warto walczyć o to by świat usłyszał prawdę. Warto walczyć o miłość i nadzieję. Ale przede wszystkim Linus uczy nas, że gdy życie daje nam szansę to niewolno jej odrzucić.

Ja jestem zachwycona tą opowieścią i dla mnie to jest takie 100/10

To jest książka do której będę wracać, bo wiecie co ?

Jak cholera żałuje, że mnie tam niema.

„Dom nad błękitnym morzem” to książka autorstwa T. J. Klune, wydana przez Muza You&Ya i Papierowy Księżyc.

Linus Barker pracuje w Wydziale Nadzoru nad Magicznymi Nieletnimi. W zasadzie prowadzi spokojne, choć nudnawe życie. Wszystko zmienia się w momencie, kiedy Niezwykle Ważne Kierownictwo zleca mu tajną misję. Linus ma zweryfikować, czy dzieci z sierocińca na wyspie Marsyas faktycznie są tak niebezpieczne, za jakie są uważane. Mają one rzekomo doprowadzić nawet do końca świata! Nic dziwnego, że ich istnienie jest trzymane w tajemnicy.

Linus Baker jest osobą, którą polubiłam od samego początku. Chciałabym towarzyszyć mu w wyprawie, bezpośrednio obserwować jego przemianę i rozwijającą się relację między nim a dzieciakami. Linus bowiem, podczas tej wyprawy, doświadcza prawdopodobnie większej ilości doznań niż przez całe swoje dotychczasowe życie. Wcześniejsze ciągłe pisanie raportów, siedzenie siedemnaście lat przy biurku w pomieszczeniu, w którym nie mógł się nawet swobodnie poruszać i sporadyczne wyjścia do sierocińców, zostają zastąpione eksplorowaniem niesamowitego miejsca i poznawaniem osób, które są demonizowane.

Linus jest ograniczany, kontrolowany przez całe swoje życie. Tajna wyprawa jest dla niego przerażająca (zdarza mu się nawet już na samym początku zemdleć podczas czytania akt!), ale jest również dla niego szansą. Szansą, o której nawet nie śmiał marzyć.

Bardzo podobał mi się humor, który pojawia się w książce. Zabawne sytuacje i dialogi, niesamowicie oryginalna postać Linusa, a także to, że książka jest niesamowicie wciągająca, sprawia, że nie chcemy odkładać książki ani na sekundę. Kiedy pierwszy raz przeczytałam nazwę „Niezwykle Ważne Kierownictwo”, pomyślałam, że to autentycznie jakiś błąd, czy niedopatrzenie. A tutaj nie dość, że mamy dystans, to jeszcze ukazanie realiów w dość prześmiewczy sposób, przejawiający się nawet za sprawą postawy szefowej Linusa. Bardzo mi się to podobało.

„Dom nad błękitnym morzem” to książka niezwykle urocza, momentami dość przewidywalna czy też przerysowana, ale w granicach rozsądku. Dla mnie to przerysowanie akurat było pozytywnym aspektem książki. Tutaj z każdej strony wylewa się czarny humor, bezpośredniość. Czytałam kilka opinii, których autorzy pisali, że nie mogli na początku wczuć się w historię, a jak dla mnie, to już pierwsze strony były intrygujące. Nie mogłam się doczekać, co będzie dalej. Chciałam poznawać Linusa, jego otoczenie, a później – poznawać tajemnice wyspy Marsyas.

Świetne jest to, że dzieciaki zmieniają postrzeganie Linusa, a sam Linus również wpływa na życie dzieci. Ci, którzy mogliby wydawać się zupełnie z innej planety, znajdują nić porozumienia. Nie brakuje oczywiście przerażająco komicznych, czy też komicznie przerażających sytuacji w tym wszystkim. Nie brak także tych, które okrywają nas jak kocyk utkany z nadziei.

Autor postawił także na przedstawienie ważnych kwestii w delikatny, przystępny sposób. Poszukiwanie siebie i własnego miejsca na ziemi, zderzenie z krytyką i brakiem tolerancji, potępienie nieznanego, walka ze stereotypami, odmienne postrzeganie normalności, ale również budowanie się relacji, zrozumienia, odwagi. Autor pokazuje, że każdy z nas jest wyjątkowy, zasługuje na szacunek, miłość i akceptację, zamiast ciągłego oceniania po pozorach i krytykowania. To, co wydaje się przerażające, może być po prostu czymś, czego nie chcemy zrozumieć, a uprzedzenia, etykietki i brak tolerancji wcale nie ułatwiają sprawy.

Jeśli macie ochotę na wciągającą, angażującą książkę, która jest przepełniona magią, czarnym humorem, ale też i nadzieją, to sięgnijcie po „Dom nad błękitnym morzem”.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu You&YA i Papierowy Księżyc.

„Te dzieci to nie zwierzęta, a ty nie znajdujesz się z lornetką na safari, obserwując je z daleka. Jak masz zamiar oceniać dzieci, jeśli nie poświęcasz nawet chwili na to, by je poznać? To są ludzie, Linusie. Nawet jeśli niektóre wyglądają inaczej.”

Lubicie wątki fantastyczne w literaturze?

Kiedyś byłam ogromną fanką tego gatunku, wiecie, „Harry Potter”, „Zmierzch”, „Pamiętniki wampirów”, „Igrzyska śmierci” i tak dalej i dalej. Z czasem odeszłam od tego gatunku, wręcz o nim zapomniałam. Zmieniło się to podczas czytania historii od @mklaudiamax, swoją drogą „Czerń rubinu” to świetna książka i możecie spodziewać się jej recenzji!

Ta książka jest magiczna!

Musiałam wam to napisać, bo to, co przeczytałam z jej kartek, przeszło moje najśmielsze oczekiwania.

Linus Barker pracuje w Wydziale Nadzoru nad Magicznymi Nieletnimi. Ma czterdzieści lat, mieszka w małym domku z wrednym kotem i kolekcją starych płyt gramofonowych, bardzo poważnie traktuje swoją pracę i wiedzie spokojne, chwilami wręcz nudnawe życie. Do czasu. Konkretnie do chwili, kiedy Niezwykle Ważne Kierownictwo niespodziewanie zleca mu zagadkową, ściśle tajną misję: Linus ma udać się do sierocińca na odległej wyspie, by stwierdzić, czy mieszkające tam dzieci rzeczywiście są tak niebezpieczne, jak się wydaje. Bo wydaje się, że są. Nawet bardzo. Tak bardzo, że mogą spowodować koniec świata…

Ta historia pokazuje nam, że inny, wcale nie znaczy gorszy. Dzieci z sierocińca bez wątpienia różnili się od ludzi, byli wyjątkowi, a każdy z nich był inny. Są oni świetnie wykreowane, poznajemy ich głębiej, patrzymy na ich zainteresowania, czy nawet na marzenia.

Pamiętajcie, że nigdy nie jest za późno, żeby coś zmienić w swoim życiu.

Jedynym minusem, jaki zauważyłam w tej pozycji, to nudny początek, więc jeśli będziecie mieli okazję wziąć do ręki „dom nad błękitnym morzem”, proszę, nie odkładajcie jej po pierwszych stronach, dajcie jej szansę, bo jest warta poznania ❤

Linus Barker pracuje w Wydziale Nadzoru nad Magicznymi Nieletnimi. Kiedy Niezwykle Ważne Kierownictwo zleca mu udanie się do sierocińca na odległej wyspie, nudne życie mężczyzny nabiera tempa. Czy dzieci naprawdę są tak niebezpieczne?

"Dom nad błękitnym morzem" to emocjonująca historia pełna humoru. Historia niosąca ze sobą ważne przesłanie. Taka, w której nic nie jest przewidywalne. Historia łącząca świat rzeczywisty z elementami fantastycznymi.

Autor porusza tu temat dyskryminacji rasowej. Dzieci z sierocińca uznawane były za niebezpieczne, tylko dlatego, że były "inne", że coś je różniło. Linus został wysłany tam w celu sprawdzenia, czy nie stanowią zagrożenia. To samo w sobie brzmi absurdalnie, jednak sytuacje tego typu, sytuacje, w których ludzie są szykowani i dyskryminowani, tylko ze względu na to, że w jakiś sposób się różnią, są niestety bardzo powszechne.

Dzieci w Marsyas są potężnymi magicznymi. Istotami dysponującymi mocami, które mogą zniszczyć. To dlatego wzbudzają początkowo taki strach w Linusie. Jednak po bliższym poznaniu, zyskują sympatię. Są bardzo kochane i zabawne. Serce się krajało na samą myśl o tym, jak bardzo cierpiały psychicznie przez te wszystko docinki, obelgi, przemocą fizyczną.

Autor z klasą i taktem dopełnił całą historię związkiem homoseksualnych bohaterów.

"Dom nad błękitnym morzem" pokazuje jak wielkim problemem może stać się brak akceptacji ze strony społeczeństwa. Każdy człowiek jest inny, nie znaczy to jednak, że trzeba go przez to zaszczuć. Z całego serca polecam tę książkę.

Od dawna nie sięgałam to fantastykę i w sumie nie wiem dlaczego przecież tak uwielbiałam ją kiedyś. Po przeczytaniu "Domu nad błękitnym morzem" wiem, że muszę częściej czytać tego typu książki. Ona jest po prostu magiczna. Nie mogłam się od niej oderwać. Czytając ją poczuła się jak mała dziewczynka, która zaczyna swoją przygodę czytelniczą z serią o Harrym Potterze. Pierwsze co przyciąga do powieści TJ Klune to cudowna okładka, a zaczytując się w treści tylko przekonujemy się, że warto było po nią sięgnąć.

Zachęcam wszystkich to przeczytania tej wspaniałej historii.

Gorąco polecam!!

"Dom nad błękitnym morzem" TJ Klune to powieść fantasy. Pełna ciepła, miłości i sensu tworzenia rodziny. Bo rodzina to nie dom, a jej członkowie. To opowieść o pokonywaniu uprzedzeń i wzajemnej tolerancji. Wzruszająca, a z drugiej strony zabawna i pełna magii.

Historia opowiada o Linusie, który wiedzie bardzo nudne i samotnicze życie. Jego jedynym życiowym towarzyszem jest kot. Pracuje w korporacji, gdzie ludzie potrafią być dla siebie okrutni. Pracuje w Wydziale Kontroli nad Magicznymi Nieletnimi. Pewnego dnia dostaje bardzo tajne zadanie, mianowicie skontrolować jeden z sierocińców. To co wydarzy się na wyspie całkowicie odmieni jego życie.

Niestety dla mnie za dużo lukru w tej książce. Rozumiem przekaz dotyczący problemu tolerancji, ale jednak ... Sami oceńcie.

Rzadko trafia się na powieści, po przeczytaniu których ciężko wrócić do rzeczywistości. Na szczęście mi niedawno taka powieść wpadła w ręce. "Dom nad błękitnym morzem" autorstwa TJ Klune'a to historia pełna magii, urocza oraz przezabawna, a momentami wzruszająca.

Przez fabułę czytelników prowadzi zwyczajny urzędnik Wydziału Nadzoru nad Magicznymi Nieletnimi, czterdziestoletni Linus Barker. Mężczyzna prowadzi lekko nudne życie, które dzieli na słuchanie płyt w domowym zaciszu, opiekę nad kotem oraz bardzo poważne podejście do zajmowanego stanowiska. Linus bowiem odwiedza kolejne sierocińce, ocenia ich stan oraz pisze obszerne, obiektywne raporty.

Pewnego dnia Linus dostaje zlecenie od Niezwykle Ważnego Kierownictwa, by sprawdzić sierociniec na wyspie Marsyas. Nie spodziewa się jednak, że zamieszkałe tam dzieci będą AŻ TAK wyjątkowe! Przysporzy to Linusowi wiele nerwów, strachu, ale również zabawny, radości i... miłości? Dyrektorem sierocińca okaże się bowiem niezwykle tajemniczy Arthur Parnassus.

Czy wyjeżdżając na drugi koniec kraju, Linus podoła zadaniu? Co napisze w raporcie? A może słuch po nim zaginie i Linus już nigdy nie wróci do swojego nudnego życia w mieście?

"Dom nad błękitnym morzem" to przepiękna, urocza opowieść o dojrzewaniu, nadziei, przyjaźni i miłości, które znajduje się, gdy najmniej się tego spodziewa. Autor przenosi czytelników na bajkową wyspę, gdzie wśród szumu oceanu, pisku mew i wyjątkowo bujnej roślinności wychowuje się kilka fantastycznych dzieciaków. Dzieciaków, które przez swoją odmienność były szykanowane oraz samotne, i którym wreszcie udało się stworzyć prawdziwy dom. Razem.

W książce pojawia się wiele zabawnych momentów, zwłaszcza podczas pierwszych dni Linusa na wyspie, kiedy kolejno poznaje wychowanków sierocińca. Emocje, które mu towarzyszą, niejednego odważnego przyprawiłyby o zawał. Pomijając kwestie radosne, w "Domu nad błękitnym morzem" można odkryć również tony smutku, przez co książka czasami doprowadza do łez. Ja nie należę do osób wylewnych, więc akurat wzruszenie mnie ominęło, ale doskonale wiem, że niektórzy na pewno zapłaczą.

TJ Klune w piękny, dosadny sposób opowiedział o uprzedzeniach. O tym, jak ludzie oceniają po wyglądzie albo po tym, co im wpaja władza. Nie patrzą sercem, nie pragną poznawać wnętrza drugiego człowieka. Zamykają się na słuchaniu krzywdzącej propagandy. "Dom nad błękitnym morzem" daje jednak nadzieję, że nawet tym najbardziej zafiksowanym i zamkniętym ludziom, jeśli choć na chwilę otworzą umysł, uda się wyzbyć uprzedzeń.

Jeśli chodzi o minusy, to początek historii bardzo mi się dłużył. Nim wkręciłam się w fabułę oraz przestałam irytować wyborami Linusa musiało minąć kilkadziesiąt stron.

"Dom nad błękitnym morzem" to książka zdecydowanie warta przeczytania, którą polecam wszystkim i każdemu z osobna. To cudowna historia o wyborach, przyjaźni i odnajdowaniu szczęścia wśród nieszczęśliwych. To opowieść dająca nadzieję, pozwalająca patrzeć sercem. TJ Klune stworzył realistycznych bohaterów, bajeczne miejsce akcji, a fabułę poprowadził w mistrzowski sposób, przez co już po zakończeniu, myślami nadal wracałam na wyspę.

Od wieków wpaja się nam, że to czego nie rozumiemy jest inne i gorsze. Że powinniśmy się jej bać, że wymaga potępienia i odrzucenia, a najlepiej całkowitej anihilacji. A co, jeśli inność nie istnieje? Co, jeśli jest tylko wytworem tych wyżej postawionych, którzy to hasło chcą wykorzystać by poprzez strach manipulować społeczeństwem? Bo czym tak naprawdę jest ta inność? Kochaniem kogo chcemy, czy może wyglądem, który odbiega od ‘normy’ jaką zaszczepia się w nas od najmłodszych lat? Normalność nie istnieje, inność to złudzenie, a jedyne co jest prawdziwe, to stereotypy wynikające z wąskich poglądów.

Stereotypów i archaicznych poglądów w książce T.J. Klune nie brak. Nie brak też osób, które się im przeciwstawiają i z nimi walczą. I ta książka, właśnie TA KSIĄŻKA! Słów mi brak, by ją opisać, a te co zostały wątpię, by były odpowiednie i wystarczające. Bo zaskoczyła mnie ona swoją niezwykłością. Zaskoczył mnie autor tym, jak zrównoważył swoje niesamowite i szalone poczucie humoru ze zmysłem do opowiadania historii i stworzył opowieść o przybranej rodzinie, o znaczeniu życzliwości i odwadze, by wypowiadać się w obronie tych, którzy najbardziej tego potrzebują. I tak po prostu, pokochałam ją od pierwszych stron. Za postacie, o które chce się troszczyć i chce się za nimi wskoczyć w ogień. Każda z nich, starannie wykreowana, z odrębnymi i zróżnicowanymi osobowościami, tak silnymi i prawdziwymi. W sumie każda z tych niezwykle zróżnicowanych i dość dziwnych postaci (nawet kotka Kaliope, która kradła każdą scenę, w której się znajduje) tworzy najdoskonalej niedopasowaną rodzinę i nigdy nie chciałam być częścią rodziny tak bardzo, jak chciałam być częścią tej. I mimo, że całość porusza kilka niezwykle ciężkich, ale bardzo istotnych tematów, to Klune wplótł ich elementy w fabułę tak gładko, że nie wydawały się przytłaczające, ale były jasne i łatwe do zrozumienia. I ta książka jest po prostu piękna, śmiałam się, płakałam i tak po prostu, odnalazłam cząstkę siebie w niej. Bo to taka książka, której nie chce się kończyć, nie chce się odkładać, nie chce się jej porzucać, nawet po to, by przygotować sobie przestrzeń na kolejną powieść. Przemawiała ona do mnie nie tylko z osobistego punktu widzenia, ale dlatego, że jest to wspaniała historia o miłości, akceptacji i tym, co to znaczy być rodziną.

Pokochałam od pierwszych stron i od razu umieszczam ją w topce książek tego roku. Wzruszyła mnie nie jednokrotnie i jednokrotnie tez rozbawiała, a przy tym wszystkim jest tak cudownie urocza. Będzie idealnie się nadawać jako „pocieszacz” na trudniejsze dni, ponieważ jest pełna nadziei, ciepła i wartościowa. To historia o tym, że każdy może być sobą, o tym że brak tolerancji rodzi się ze strachu, a strach z niewiedzy, o tym że szczęśliwi będziemy dopiero kiedy naprawdę będziemy żyć a nie wegetować, o tym że zawsze możemy zmienić swoje życie. Trafne strzeżenia, ujęte w prosty i lekki sposób, wplątane w piękną historię. Książka skierowana dla dzieci i młodzieży ale to dorośli powinni wyciągać z niej wnioski.

Linus Barker pracuje w Wydziale Nadzoru nad Magicznymi Nieletnimi. Bardzo poważnie traktuje swoją pracę i wiedzie spokojne, chwilami wręcz nudnawe życie. Jednak wszystko się zmienia, gdy Niezwykle Ważne Kierownictwo niespodziewanie zleca mu zagadkową, ściśle tajną misję: Linus ma udać się do sierocińca na odległej wyspie, by stwierdzić, czy mieszkające tam dzieci rzeczywiście są tak niebezpieczne, jak się wydaje. Bo wydaje się, że są. Nawet bardzo. Tak bardzo, że mogą spowodować koniec świata…

„- Boją się tego, czego nie rozumieją. A ten strach zmienia się w nienawiść z powodów, których z pewnością sami nawet nie pojmują. Skoro nie rozumieją magicznych dzieci, skoro się ich lękają, to zaczynają ich nienawidzić. Na pewno nie pierwszy raz słyszy pan o czymś takim. Wszędzie tak się dzieje.”

„Dom nad błękitnym morzem” to książka, która oczarowała mnie już od pierwszych stron. Autor ma bardzo lekki styl pisania pomimo tego, że porusza ważne kwestie. Opisy niesamowitych miejsc i uczuć bohaterów powodują, że przenosimy się w zupełnie inny świat o wyjątkowym klimacie.

Fabuła jest genialna i sprawia, że podczas jej lektury człowiek czuje ogrom emocji. Muszę przyznać, że kompletnie nie spodziewałam się takiej zawartości! Nie ma tutaj niesamowitych zwrotów akcji, czy nieprzewidywalnych wydarzeń. Historia jest dość spokojna, momentami przewidywana i nawet schematyczna. Jednak ma w sobie „to coś”. Tym czymś jest przekaz i poruszenie bardzo ważnych wątków.

Pomimo tego, że mamy XXI wiek to dyskryminacja rasowa czy narodowa nie jest nam obca. Zresztą prawda jest taka, że dostrzegamy ją na codzień. Autor ukazał nam jakie zło może czynić dyskryminacja. Czytając książkę nie raz chciałam przytulić wszystkie dzieci z sierocińca i powiedzieć im, że ludzie są głupi a one są wyjątkowe. Wcale nie są inne i niebezpieczne. Po prostu ludzie boją się nieznanego. Tym samum autor daje nam do zrozumienia jak łatwo wyrządzić krzywdę drugiemu człowiekowi. Udowadnia jak łatwo go zranić, ale i to, że tak naprawę każdy z nas jest inny i nie mamy się czego wstydzić. Przecież to powoduje, że jesteśmy wyjątkowi.

„Dom nad błękitnym niebem” to książka, która porusza i daje do myślenia. Tak naprawdę każdy dostrzeże w niej zupełnie inne wartości ale z całą pewnością coś z niej wyniesie. Teoretycznie jest to książka dla młodzieży, ale uważam że niejeden z dorosłych uzna ją za lekturę idealną. Zdecydowanie polecam!

„Kochani lubicie fantastykę młodzieżową?

💙💚💙

Linus Barker pracuje w Wydziale Nadzoru nad Magicznymi Nieletnimi. Ma czterdzieści lat, mieszka w małym domku z wrednym kotem i kolekcją starych płyt gramofonowych, bardzo poważnie traktuje swoją pracę i wiedzie spokojne, chwilami wręcz nudnawe życie. Do czasu. Konkretnie do chwili, kiedy Niezwykle Ważne Kierownictwo niespodziewanie zleca mu zagadkową, ściśle tajną misję: Linus ma udać się do sierocińca na odległej wyspie, by stwierdzić, czy mieszkające tam dzieci rzeczywiście są tak niebezpieczne, jak się wydaje. Bo wydaje się, że są. Nawet bardzo. Tak bardzo, że mogą spowodować koniec świata…

💙💚💙💚

„Zaczęło się od słońca. Wtedy poczułem ciepło. Potem przyszedł czas na ocean, nieprzypominający niczego, co wcześniej widziałem. Następnie poznałem to miejsce, wyspę pełną tajemnic i cudów. Ale to wy daliście mi spokój i radość, których nigdy do tej pory nie czułem”.

„Dom nad błękitnym morze” autorstwa TJ Klune.

To pozycja dla każdego. Niezależnie od płci, czy wieku szczerze wierzę, że każdy będzie się dobrze bawił przy tej lekturze. Bo ta książka to zabawa i to słowo właśnie najlepiej ją opisuje.

Nietuzinkowa, niezwykle klimatyczna i nostalgiczna fantastyka młodzieżowa. Opowieść pełna magii oraz tajemnic.

Bohaterowie dopracowani szczegółowo. Naturalni nawet pomimo całej tej bajkowej otoczki.

Dodatkowo do tego zgrabnie poprzeplatane wątki pełne humoru i akcji.

Wszystko się ze sobą klei. To jest po prostu dobre i to się dobrze czyta.

Ta pozycja przypomina mi, dlaczego wciąż uwielbiam sięgać po książki młodzieżowe, a takie z elementami fantasy to już w ogóle kocham.

Szczerze i z całego serca polecam. Ta lektura was zrelaksuje i odpręży. Przy czym jak wspominałam będziecie się wyśmienicie bawić.

Jeszcze raz polecam.

Główny bohater "Domu nad błękitnym morzem" - Linus Baker jest pracownikiem Wydziału Nadzoru nad Magicznymi Nieletnimi. Jego praca składa się z pisania raportów, odwiedzania sierocińców z magicznymi dziećmi i orzekania, czy takie sierocińce mogą dalej istnieć, czy też istnieje zagrożenie dla mieszkających tam dzieci i należy je zamknąć. Zawsze obiektywny, niezwykle poważnie traktujący swoją pracę i bardzo samotny - codziennie wraca do swojego małego domu mijając wścibską sąsiadkę, zazwyczaj narzekającą na kotkę Linusa i próbującą go wyswatać ze swoim wnukiem. Jedynym marzeniem Linusa jest zobaczenie oceanu, ale... marzenia powinny zostać tylko marzeniami, prawda?

Szara i nudna egzystencja zmienia się pewnego dnia, gdy Niezwykle Ważne Kierownictwo wzywa Linusa do siebie, by zlecić mu tajne zadanie - przez miesiąc ma on obserwować wyjątkowy sierociniec na wyspie, w którym przebywa zaledwie 6 dzieci, ale za to jakich dzieci...

Czy strach przed tym, kim są magiczni nieletni przysłoni Linusowi osąd? Czy będzie się wciąż kierował zasadami Wydziału, czy też jego wrodzona dobroć i chęć pomocy młodym mieszkańcom sierocińca przeważy?

To powieść jest nieodkładalna! Przepełniona humorem, ale też wieloma prawdami o nas i o społeczeństwie.

To też wzruszająca opowieść o przepełnionych nadzieją dzieciach, które, choć różnią się od mieszkańców niedalekiego miasteczka, to mają swoje marzenia i nadzieję na przyszłość.

Niezwykle uroczo opowiada o samotnym, dobrym człowieku, którego świat nagle całkowicie się zmienia i tylko od jego decyzji zależy szczęście i przyszłość - zarówno jego, jak i innych osób...

Polecam gorąco!!

Co to była za niesamowita książka! Przepełniona humorem, od którego śmiałam się na głos oraz pełna cytatów łapiących serce. Książka może wydawać się historią dla dzieci, jednak nie jest to do końca prawda, gdyż w rewelacyjny sposób zostały poruszone ważne aspekty takie jak wady ludzi. Książka ta powinna być obowiązkowa dla wszystkich! Historia bohaterów przeniosła mnie w niesamowity świat marzeń wykreowany przez autora. Uroczy bohaterowie to tylko namiastka tego co fabuła ma nam do zaoferowania. Sądziłam, że będzie to kolejna książka z ładną okładką, ale nie tym razem. Główny bohater na początku książki nie przypadł mi do gustu, ponieważ był nudnym urzędnikiem bez charakteru, jednak w dalszej części okazał się niesamowicie odważnym człowiekiem i pełnym empatii. Książka pozostawia czytelnika z wieloma refleksjami czego kompletnie nie spodziewałam się na początku tej historii. Kolejną rzeczą, która mnie urzekła była obserwacja rozwoju bohaterów. W szczególności mam tutaj na myśl dzieci z sierocińca z którymi spędzamy wiele czasu czytając tę książkę. Książka ta urzekła mnie całym sercem, dlatego bardzo polecam wam ją przeczytać!

Są książki, dla których jesteś bądź będziesz w stanie znieść wszystko np. nieprzespaną noc albo poświęcać każdą przerwę w pracy, byle być jeden rozdział do przodu. Tak miałam z tą książką. Pozycja, którą dedykuje wszystkim ludziom na całym świecie. Dlaczego? Dla zrozumienia, że nie wszystko zrozumiemy, nie wszystko musi być tak jak my tego chcemy, nie zawsze to, co widoczne na pierwszy rzut oka jest tym, czym myślimy, że jest, a wystarczy podejść i włożyć minimum wysiłku w poznanie tego czegoś, kogoś.

Ta książka pokroiła moje serce na milion kawałków, a to za sprawą tego, że w swoim 40-letnim życiu miałam i wiem, że mieć będę momenty, kiedy oceniałam zbyt pochopnie. Walczę z tym nawet teraz, ale chociaż dziś potrafię szybko zatrzymać napływ negatywnej emocji i zweryfikować co i jak. Poznajcie Linusa Bakera, który jest moim równolatkiem. Przykładny i można by rzec prosperujący pracownik do zajęcia wyższego stanowiska w swoim zakładzie, ale… Nie będzie to spojler, jak napisze, że w kwestii pracy wywiązuje się ze wszystkiego skrupulatnie, ale życie prywatne to przydałoby się mocno wzbogacić w coś mega pozytywnego, lecz na tym skończę, bo sami przekonacie się, co będzie później. Jest jednym z tych, którzy decydują czy dany sierociniec będzie funkcjonował, czy nie oraz, czy wszyscy podopieczni są bezpieczni/niebezpieczni, żeby ich izolować od innych dzieci, dorosłych oraz czy kadra zarządzająca wywiązują się według przyjętych zasad, wzorców, lecz, gdzie w tym wszystkim jest człowiek i empatia? O Tym za chwilę.

Istnieje pewien dom na wyspie, w którym mieszkają dzieci, ale to nie są „normalne” dzieci tylko takie, które mają pewne umiejętności magiczne. Nasz bohater musi zbadać i przeprowadzić tajną misję i poinformować zarząd, czy podopieczni są faktycznie aż tak bardzo niebezpieczni. Kochani nie martwicie się to nie spojler, bo na samym początku dowiecie, z jakimi dziećmi Linus ma do czynienia. Cała historia, i to „coś” w zasadzie jest trochę później, ale już teraz napiszę, że kocham te dzieciaki całym sercem oraz ich dialogi między sobą, jak i z dorosłymi. Pomysły, jakie mają doprowadzały mnie do łez radości i szczerości. Ile razy spotkałaś kogoś i myślisz, że dana osoba jest zła? Oceniłaś/łeś na podstawie tego, jak wygląda, jak się zachowuje, skąd pochodzi, co mówi, jak mówi oraz z jakiej rodziny pochodzi?! Ja miliony razy i przysięgam, że walczę z tym, bo za chwilę bije się w pierś i daje szanse każdemu, żeby przekonać się, czy mam rację, czy nie.

Ta książka pokaże, że nie wszystko złoto co się świeci i że czasem warto najpierw poznać dana osobę, a potem wydać werdykt, mówiąc o tej osobie. Ta pozycja udowodni, że chociaż raz w życiu byłeś, jak ci ludzie z wyspy, ale zawsze masz szansę naprawienia relacji np. ze mną, sąsiadką, kolegą z pracy wystarczy chcieć! Nie będę pisała co i jak jest w tej książce, bo pozbawię was tego piękna, jakie niesie ze sobą ta książka. Jest tak cudowna, że czytając miałam łzy w oczach.

Cieszę się, że moja córka ma ją u siebie na półce i że będzie mogła kiedyś ją przeczytać. Polecam całym sercem.

Przyznaję się bez bicia, że nie lubię czytać opisów książek, niektóre z nich zdradzają zbyt wiele z fabuły, co psuje mi zabawę podczas czytania. Zdarza mi się również nie czytać opisu książek, które są mi proponowane w ramach współpracy z wydawnictwem, najczęściej jest to spowodowane piękną okładką, jako sroczka okładkowa bardzo często w moje ręce wpadają książki, o których nic nie wiem, oprócz faktu, że okładka mnie zachwyciła. I właśnie tak było z książką autorstwa TJ Klune “Dom nad błękitnym morzem”. Okładka zachwyca pięknymi kolorami i przepiękną grafiką domku nad oceanem, ale nie jest to jedyny genialny punkt tej książki. Dawno nie czytałam tak słodkiej, wzruszającej i pełnej nadziei książki. Każda strona jest rozczulająca i mimo wątku LGBT z czystym sumieniem polecam ją młodzieży, nawet mojej córce chcę ją podrzucić, ponieważ dawno nie miałam w rękach tak dobrze napisanej historii. Szukacie książki, która nie epatuje romansem, lecz skupia się na potrzebach dzieci, nawet tych najdziwniejszych, a nawet tych najniebezpieczniejszych.

“Czasami - rzekł dyrektor - nasze uprzedzenia wpływają na nasze myśli nawet w chwilach, gdy najmniej się tego spodziewamy. Jeśli nauczymy się rozpoznawać te momenty i wyciągać z nich wnioski, możemy stać się lepszymi ludźmi.”

Linus Baker jest pracownikiem społecznym z Departamentu ds. Magicznej Młodzieży, pewnie większość nazwała go nudziarzem, sztywniakiem i nadgorliwcem, lecz pod tą skorupą kryje się człowiek, który jest prawy i na sercu leży mu tylko dobro dzieci. Kieruje się zasadami zawartymi w księdze Zasad i Przepisów. Jego głównym zadaniem jest kontrola sierocińców, których podopiecznymi są dzieci z magicznymi zdolnościami. Nudne życie jakie prowadzi zmienia się w chwili, gdy Niezwykle Ważne Kierownictwo wzywa go przed swoje oblicze i daje mu zadanie, które burzy jego spokojne i ułożone życie. Linus musi spakować się na miesiąc, zabrać swoją kotkę i wybrać w podróż do miejsca jego nowego zadania. Trafia tak na wyspę, na której mieszka szóstka dzieci o bardzo specyficznych zdolnościach.

“Świat jest niezwykłym i cudownym miejscem. Dlaczego czujemy ten przymus wyjaśnienia wszystkich jego sekretów? Dla naszej osobistej satysfakcji?”

Przyznaję, że jeśli szukacie historii pełnej zwrotów akcji oraz napięcia, to nie jest to książka dla was. Podczas lektury miałam wrażenie, że książka jest bardzo podobna do “Osobliwego Domu Pani Peregrine” Ransoma Riggsa i muszę podkreślić, że nie było to nieprzyjemne wrażenie powtórki, lecz całkiem ciekawe doświadczenie zapoznania się z dwoma podobnymi książkami, każda z nich przedstawiała coś innego i wniosła w moje życie całkiem inne odczucia.

Bardzo spodobało mi się to, że autor nie postawił na jakieś dziwne i niejasne nazwy własne, czy nazwy miejscowości, określa miejsca mianem Miasto, miasteczko, wyspa, raz czy dwa razy była podana tylko nazwa miasteczka Marsyas, sam koniec jego podróży. Cała fabuła zamknięta jest w tych miejscach i nie mamy większego wglądu w opis całego uniwersum.

Skupmy się jednak na dzieciach, które występują w tej historii. Dawno nie rozczulałam się nad bohaterami książki. Spotkamy w niej małą wiwernę, kto wie czy nie ostatniego osobnika z tego gatunku, niezidentyfikowanego meduzo podobnego chłopca Chance’ego, chyba jedynego gnoma płci żeńskiej, wszechpotężną nimfę, zmiennokształtnego, który został skrzywdzony przez ludzi i Antychrysta, syna samego Pana Piekieł. Powiedzcie, że to nie jest genialna zbieranina, pieczę nad nimi ma niejaki Arthur Parnassus, który wydaje się być zbyt liberalny wobec dzieci.

Pod względem samego pióra autora, muszę przyznać, że była to bardzo miła lektura. Czytało mi się całą książkę bardzo przyjemnie, nie nudziłam się przy niej mimo braku porywającej akcji, a emocje, które wylewały się z każdej strony zalewały mnie, tak jak łzy na samym końcu.

Klimat książki był po prostu genialny, dawno nie popłynęłam z nurtem fabuły, tak jak przy tej książce. Opisy miejsc, lekkie pióro, schematyczność, która mi nie przeszkadzało i multum fragmentów, które chwyciły mnie za serce, dało mi genialną książkę, którą będę polecać wszystkim. Za książkę do recenzji dziękuję bardzo wydawnictwom YouAndYa i Papierowy Księżyc.

“Magia istnieje nawet w miejscach, w których zupełnie się jej nie spodziewamy.”

[q] Lubicie książki z motywem magicznej „szkoły”?

Linus jest żyjącym według zasad pracownikiem, który pracuje dla Departamentu Odpowiedzialnego za Magiczną Młodzież. Kiedy dostaje tajne zadanie od Nadzwyczajnego Kierownictwa, by odwiedzić sierociniec na odległej wyspie. Nie wie, czego się spodziewać. Ale wkrótce jego zadanie zmienia się w przygodę życia, taką, która dotknie jego i wasze serca i nieodwracalnie zmieni to, kim jest.

Ta książka ma cudowne postacie. Wszyscy, których poznajemy są życzliwi, choć na początku trochę kłujący. W czasie trwania historii rozwijają się w najbardziej kochane istoty, po prostu nie da się ich nie kochać. Uczą się i rozwijają swój potencjał, stając się czymś więcej niż byli wcześniej. Szczególnie dzieci, z ich zabawnymi i żywiołowymi wybrykami, naprawdę chwyciły mnie za serce i nie chciały puścić.

Historia była pełna humoru, który u mnie zagrał w 100%, wiem, że nie wszystkim się on spodoba, bo jest to bardzo subiektywna ocena. Mnie kupił i sprawił, że czytając tę książkę, śmiałam się i nie chciałam skończyć.

Tak samo jak podobał mi się humor, tak w tej książce nie brakowało smutku i wylanych łez. To był istny rollercoster emocjonalny, który wciska mnie w fotel na samą myśl co ja tam przeżywałam i jak zżyłam się z bohaterami.

Co przychodzi mi jako pierwsze na myśl o „Domu nad błękitnym morzem”? Jest to historia o akceptacji i widzeniu kogoś za to, kim jest we wnętrz, a nie na zewnątrz.

[ we współpracy z @youandyabooks @papierowyksiezyc ]

Widziałam wiele pozytywnych opinii na temat tej powieści i miałam nadzieję, że również trafię do grona jej fanów. Już od pierwszej strony zapowiadało się na wyjątkową i intrygującą historię i z każdym kolejnym zdaniem zachwycałam się coraz bardziej.

Pierwszym, co mi się spodobało, był styl autora, który charakteryzuje się pięknym, barwnym językiem i wspaniałym humorem, kojarzącym mi się z takim wręcz filmowym humorem sytuacyjnym (występującym np. w animacjach Disney'a).

Sam klimat jest po prostu obłędny i momentami wręcz odnosiłam wrażenie, że wraz z Linusem czuję zapach oceanu i kwiatów z ogrodu Talii.

Jeśli chodzi o bohaterów, to są oni PRZECUDOWNI. Uważam, że autor naprawdę świetnie wykreował każdego z osobna i mimo tego, że wielu z nich jest istotami magicznymi, to sprawiają wrażenie rzeczywistych osób. Każdy z nich ma swój odmienny charakter, troski i marzenia.

Oprócz postaci dzieci (które uwielbiam wszystkie w podobnym stopniu) bardzo polubiłam Arthura, Zoe oraz oczywiście głównego bohatera Linusa Bakera, którego stopniowa przemiana została ukazana w naprawdę genialny i wiarygodny sposób.

Wątek romantyczny rozwijający się przez całą powieść jest naprawdę subtelny i tak uroczy, że niemal piszczałam z zachwytu, gdy bohaterowie coraz bardziej zbliżali się do siebie 🥰.

Podsumowując, ta historia jest tak ciepła, skłaniająca do refleksji i dająca nadzieję, że z pewnością wielokrotnie będę do niej wracała, gdy będę mieć gorszy dzień. Jest tu tyle uroczych i zabawnych dialogów, a także mądrych myśli, że przez większość lektury siedziałam z wielkim uśmiechem na twarzy. Będzie to z pewnością jeden z moich ulubieńców wszechczasów ♥️. Koniecznie czytajcie!

Linus Baker, pracownik Wydziału Nadzoru nad Magicznymi Nieletnimi, zostaje wysłany na ściśle tajną misję do jednego z sierocińców. Ma on za zadanie stwierdzić czy dzieci są tam bezpieczne i czy same sobie nie zagrażają. Co najważniejsze ma on również podjąć decyzje czy są one zagrożeniem dla innych i całego świata. Pozostawia więc swoje nudne życie i wraz z kotem rusza na misję. Co odkryje w domu na wyspie i kogo tam pozna? Wybierzcie się koniecznie w tą podróż i zobaczcie co skrywa ten świat.

Cóż to była za piękna przygoda! To opowieść nie tylko o magicznych istotach, które są zarówno ciekawie wykreowane, ale i bardzo łatwo zdobywają naszą sympatię. Mamy tu również mnóstwo świetnego humoru i niesamowicie opowiedzianą historię. Książka swoją treścią pokazuje jak ważna jest akceptacja osób innych od nas, nie tylko pod względem umiejętności czy wyglądu. Mamy to również reprezentację osób nieheteronormatywnych i ukazanie zarówno tego iż również oni zasługują na szczęście oraz miłość jak i istoty magiczne, które spotkamy w powieści. Problem tolerancji bardzo często pojawia się w tego typu książkach, gdzie część społeczeństwa wykazuje odmienność i jest on bardzo ważny. Mam nadzieję, że coraz większa liczba takich powieści sprawi, że zaczniemy rozumieć, że mimo różnic to w środku jesteśmy tacy sami i miewamy podobne marzenia. Każdy zasługuje na szczęście.

Jest to świetna i wzruszająca opowieść o miłości, akceptacji i pragnieniu zdobycia szczęścia. Ogromnie Wam polecam! Będzie to świetna lektura zarówno dla młodzieży jak i starszego czytelnika.

Za egzemplarz książki do recenzji w ramach współpracy barterowej dziękuję bardzo wydawnictwom.

Z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że jedną z najlepszych książek przeczytanych przeze mnie w tym roku był właśnie „Dom nad błękitnym morzem”. Piękna, wzruszająca, z tak niesamowicie ważnym przesłaniem, która trafia do serca, rozśmiesza, koi i wplata ciepło i nadzieję na lepsze jutro.

Poznajcie Linusa Bakera – urzędnika i inspektora z lekką nadwagą i ogromnym sercem, który sprawdza czy dzieci w magicznych sierocińcach mają wszystko, czego im trzeba. Skrupulatny, podchodzący niesamowicie poważnie do swojej pracy, zakochany w muzyce i przede wszystkim… niesamowicie samotny. Zostaje wysłany na tajną misję do małego domku nad oceanem, w którym żyją dzieci inne niż wszystkie. I tu zaczyna się cała przygoda, kiedy Linus pierwszy raz spotyka całą szóstkę urwisów:

Talię, czyli małą gnomkę, skrywającą się za fasadą groźnej i nieprzystępnej, Teodora - wiwernę, doceniającą wszystko to, co małe, Phee, nimfę leśną, delikatną i pełną wyczucia, Chauncey’a, chłopca nieokreślonego pochodzenia, który swoim marzeniem niejednokrotnie mnie rozczulał, Sala potrafiącego zmieniać się w małego pieska, który przez większość czasu żył w strachu i w końcu Lucy’ego, antychrysta, czyli chłopca, który samym swoim istnieniem wzbudzał przerażenie w innych.

A pieczę nad nimi sprawuje Arthur Parnassus – mężczyzna niesamowicie inteligentny i dobry z własnymi tajemnicami i Zoe Chapelwhite – nimfa, która oddała dzieciom siebie i swoją wyspę.

I tak naprawdę nie wiem, która scena podobała mi się najbardziej. Czy była to wyprawa do miasta, czy poszukiwania skarbów i walki z „kanibalami”. Czy najlepiej wspominam przenoszenie biurka Sala, czy wspólne obiady, albo lekcje, a może samą końcówkę. Każda z tych sytuacji wlewała coraz więcej ciepła, wylewała coraz więcej łez wzruszenia, formowała uśmiech i zaciskała serce. Każda z tych sytuacji jeszcze bardziej podkreślała fakt, że każdemu z nas należy się szansa, tolerancja i całe morze miłości i opieki. Jeśli to nie jest książka doskonała, tak jak opisała ją V.E. Schwab, to nie wiem już jaka książka nią jest.

Dom nad błękitnym morzem to wyjątkowa fantastyka młodzieżowa. To taka książka, w której żałuje się, że bohaterowie nie istnieją naprawdę, a głównego miejsca akcji nie można po prostu odwiedzić. TJ Klune utkał opowieść tylko z pozoru lekką i pełną humoru, ale tak naprawdę czeka nas magiczna przygoda z niezwykłym morałem. Czeka nas niezwykle tajna misja, czy potrafisz dochować tajemnicy?

„Ludzkość jest taka dziwna. Jak się nie śmiejemy, to płaczemy. Albo uciekamy, próbując ratować życie przed potworami, które próbują nas pożreć. A to nawet nie muszą być prawdziwe potwory, tylko na przykład takie, które sami sobie wymyślimy. Nie sądzisz, że to dziwaczne?”

Magiczna wyspa.

Linus Baker jest inspektorem w Wydziale Nadzoru nad Magicznymi Nieletnimi. Jego zadaniem jest kontrola sierocińców, aby nie tylko sprawdzić, jak dyrektorzy opiekują się dziećmi, ale też zobaczyć, jak sobie radzą z wyjątkową mocą. Linus stara się wkładać serce w swoją pracę i obiektywnie oceniać warunki domów. Jednak nie jest to takie proste, w końcu dzieci nie tylko potrafią władać magią, ale czasami mają wyjątkowe umiejętności na przykład zmiennokształtność czy kontrola nad naturą. Niezwykle Ważne Kierownictwo wzywa do siebie Linusa i przekazuje mu bardzo ważną i niezwykle tajną misję. Nasz bohater musi wybrać się na wyspę, a następnie ocenić, czy dzieci w sierocińcu naprawdę stwarzają zagrożenie dla całego świata. Wszystko jest okraszone tajemnicami oraz niedopowiedzeniami. Bo czy gdyby Linus znał prawdę, to zdecydowałby wziąć udział w misji? Zapewne nie!

„- Na co dzień pracuję z młodzieżą objętą klauzulą tajności – odciął się ostrzej, niż zamierzał. – Milczę jak grób. Żadna wiedza nie opuszcza mojej głowy.

- I chyba do niej nie trafia – orzekła kobieta.”

Są takie opowieści, które mogłyby trwać i trwać.

Tak też jest w przypadku Dom nad błękitnym morzem. Nie chciałam go opuszczać. Gdy skończyłam ostatnią stronę, byłam pewna, że to błąd w druku. Od razu w mojej głowie pojawiło się pytanie: jak to? To koniec? Już? TJ Klune stworzył powieść niezwykle klimatyczną, pełną magii i zwrotów akcji. Najmocniejszą stroną powieści są bohaterowie, którzy są jak z krwi i kości, charakterni, czasami nieprzewidywalni, a innym razem tak bardzo podobni do nas samych. Nagle obserwujemy świat oczami Linusa, który rozmawia z nimfą, gnomem czy wiwerną. Tkwimy w rzeczywistości bardzo nadzorującej utalentowane dzieci. Początkowo możemy widzieć elementy znane nam z Harry’ego Pottera, z Fantastycznych zwierząt i jak je znaleźć czy z niezapomnianej serii Nevermore, ale ta opowieść jest zupełnie inna.

„- Boją się tego, czego nie rozumieją. A ten strach zmienia się w nienawiść z powodów, których z pewnością sami nawet nie pojmują. Skoro nie rozumieją magicznych dzieci, skoro się ich lękają, to zaczynają ich nienawidzić. Na pewno nie pierwszy raz słyszy pan o czymś takim. Wszędzie tak się dzieje.”

Gdy książka kończy się za szybko…

TJ Klune zabiera nas do świata, w którym moce czy umiejętności często definiują nas, kim jesteśmy. Pod płaszczykiem humoru, pełnych sarkazmu dialogów zaczynamy zauważać wartości. Czy opowieść o dzieciach pełnych mocy może wpływać na naszą pewność siebie? Ależ tak! Nie tylko czytelnik jest obserwatorem zmiany, jaka zachodzi w głównych bohaterach, ale sam jest w stanie dostrzec, jak książka na niego wpływa. Dom nad błękitnym morzem to powieść pełna przyjaźni, pozytywów, scen, które sprawią, że będziemy się uśmiechać sami do siebie. Oscar Wilde napisał kiedyś, że określać znaczy ograniczać. To zdanie też bardzo dobrze opisuje książkę. TJ Klune porusza tematy związane z definiowaniem osoby poprzez jego umiejętności czy pochodzenie. Nagle zdajemy sobie sprawę, że niezwykłe łatwo jest oceniać, ale zdecydowanie trudniejsze jest kogoś poznać. Główny bohater podejmuje się tego wyzwania, a my jesteśmy świadkami, jak rodzi się magia: magia przyjaźni, życzliwości, domowego ciepła i ludzkiej ciekawości. Dom nad błękitnym morzem to przezabawna fantastyka młodzieżowa, która pokazuje, jak ważne jest dostrzegać i w ludziach, i w sobie, dobro. Mam nadzieję, że na rynku polskim pojawi się więcej książek TJ Klune, które zabiorą nas do magicznych światów, pełnych przygód, humoru, ale także tego co najważniejsze: wartości. Zauroczyła mnie ta książka i wręcz żądam ekranizacji!

„Świat jest niezwykłym i cudownym miejscem. Dlaczego czujemy ten przymus wyjaśnienia wszystkich jego sekretów? Dla naszej osobistej satysfakcji?”

O tej książce będzie się pisać ciężko. Dlaczego? Ponieważ jest niezwykła. Napisana pięknie, wyrafinowanie można by rzec. Pełna emocji, sprzecznych uczuć, zmian – tych dobrych oczywiście. Nie trzeba dodawać, że najpierw musiały stać się te złe. Szarości, które po pewnym czasie zamieniają się w niezwykłe barwy – te najbardziej jaskrawe, przypominające nam to czego chcemy doświadczyć. To o czym każdy marzy. To jest taki wewnętrzny głos ludzi, którzy idą przez świat i trafiają na mur, w którym są maleńkie drzwi i kiedy zaczynają się przez nie przeciskać nagle znajdują się w nierzeczywistym (a jednak rzeczywistym) świecie. Nie wiedzieli, że czegoś im brakuje, dopóki tego nie spotkali...

Od pierwszych stron ta historia zachwyca jest magiczna. Opowiada o prostym, szarym człowieczku, który na co dzień styka się z magią, ale w nią tak naprawdę nie wierzy. Co się musiało stać? Musiał przejść ogromną drogę, wewnętrzną przemianę, poznać ludzi, zobaczyć świat takim jakim jest i otworzyć się na niego. Chcieć zacząć żyć. Nie być już tylko tym szarym człowieczkiem. Idealnie jest tutaj zobrazowany system jak działa, na czym się opiera, jacy ludzie za nim stoją. Chyba każdy z nas w swoim życiu zderzył się z nim i nie było dla niego pojęte jak on może funkcjonować, gdzie tak naprawdę nie ma odzwierciedlenia w życiu codziennym. Reguły, ludzie, którzy je ustalają robią wszystko, bo w to wierzą. A co się dzieje wtedy, kiedy system nie jest doskonały. Narzuca nam pewne aspekty to kim jesteśmy, jacy będziemy. Szufladkowanie jest nam tak dobrze znane, a tutaj jest opisane w sposób jaki wiele osób w dzisiejszych czasach potrzebuje. Dlaczego? Żeby zobaczyć, że każdy jest na swój sposób inny i nie można go zrobić takim, bo tak ma być, a także zamykać go na otaczającą rzeczywistość tylko przez to jaki jest. Kiedy na początku postać naszego ukochanego Linusa Barkera jest denerwująca, ale też miejscami czarująca to widać jak odpowiedni ludzie potrafią zmienić Twoje nastawienie. Nie będę się dalej rozpisywać, bo za dużo emocji wzmaga ta książka, a też nie chcę spojlerować.

Według mnie powinien ją przeczytać każdy, chociaż spróbować. Podejście będzie inne, tak samo jak są różne zdania. Jednak gwarantuje Wam, że będziecie zachwyceni tym jak autor urzeczywistnił naszą teraźniejszość w fantastycznym, niezwykłym świecie, gdzie system zawodzi. W dodatku krajobraz, kto by nie chciał przenieść się w ten marzycielski świat? Nikt nie jest idealny i każdy jest inny. Urzekła mnie też tutaj ta dziecięca niewinność to jak w pewnym momencie nie zdajemy sobie sprawy, że dzieci to tak naprawdę nasz największy skarb i powinniśmy je chronić. W dodatku czarny humor, z wzruszającymi momentami. Nie dość, że wyciskacz łez, to jeszcze połączony z fantastyką. Jest po prostu doskonała w swojej prostocie, a autorowi chylę czoła za to jak potrafił wciągnąć w ten emocjonalny rollercoaster i trzymać w napięciu do samego końca. Jesteśmy różni i inni – to jest najbardziej fantastyczne! To trzeba przeczytać!