Katharsis

Maciej Siembieda stał się dla mnie symbolem fascynujących powieści łączących w sobie elementy tajemnicy i historii, stanowiących wyborną i wartościową lekturę.

Tym razem stworzył wielowątkową opowieść rozgrywającą się w rozległym przedziale czasowym 1927-1990, ale wybiegającą też daleko poza granice naszego kraju. Z jednej strony to tragiczna saga zmuszonej do ucieczki greckiej rodziny, z drugiej owiana tajemnicą historia polskiej kopalni uranu budzącej chciwość, rządzę władzy i fanatyzm. Gdzie tylko krok dzieli miłość od nienawiści, bohaterstwo od zdrady, a niektórzy posuną się do wszystkiego, by osiągnąć swój cel.

Autor nie tylko genialnie łączy losy gdyńskiego przemytnika zwanego „Sacharyną” i Greka, którego wojenna zawierucha rzuciła do Polski, ale wciąga w tę rozgrywkę kolejne pokolenie zmuszone do walki o pozycję i uznanie swojej tożsamości. Wielka polityka nie ma dla nich litości odbierając im to, co kochają, manipulując nimi i zmuszając do zgniłych kompromisów. Nawet Ci, którzy dzięki swojemu sprytowi czerpią korzyści w komunistycznej rzeczywistości przekonają się, że polityka to zdradliwa kochanka i nic nie jest dane na zawsze.

Podążając za naszymi bohaterami dane nam będzie poczuć wojenny koszmar i ból straty, skosztować smaku zwycięstwa i porażki, a nawet zerknąć w tajniki przemytu i działań wywiadowczych. Znajdziemy się w wolińskim tajnym szpitalu, okrytej jeszcze większą tajemnicą kopalni uranu w Kletnie i skrytym przez nazistów magazynem, którego ładunek jest dla wielu przedmiotem wręcz fanatycznego pożądania.

Ta napisana z ogromnym rozmachem, ale też dbałością o szczegół i rzetelny rys historyczny opowieść zachwyca spójnością i kreacją bohaterów wyznających tak odmienne wartości. Podczas gdy jedni walczą o to, by „być”, inni posuną się do wszystkiego, by „mieć”, a ich losy złączone w niespodziewanym tańcu zabiorą nas w podróż od Grecji, przez Albanię do Polski, a nawet Egiptu. I choć przyklaskuję wartościom niematerialnym naprawdę wiele bym dała by mieć tę książkę. Na szczęście nie musiałam się posuwać do drastycznych czynów, by ją zdobyć za co pięknie dziękuję Wydawnictwu Agora. Niniejszym „Katharsis” dołącza do wąskiego grona moich tegorocznych faworytek.

"Katharsis" Siembiedy to mistrzowskie połączenie fikcji z prawdą. Autor stworzył świat, który pochłania bez reszty oraz pozwala inaczej spojrzeć na historię, która opiewając wielkie wydarzenia, często nie skupia się na losach jednostek. Fabuła książki łączy pokolenia, rozgrywa się na kilku kontynentach i obejmuje ponad 60 lat. Oczyszczenie każdy rozumie inaczej, a znaczenie wykreowane przez Siembiedę skłania do refleksji i dostarcza niezapomnianych, czytelniczych wrażeń. Mimo dużej objętości książkę przeczytałem niemalże jednym tchem i żałowałem, że już się skończyła.

"Katharsis" to pierwsza książka Macieja Siembiedy, jaką miałam okazję przeczytać. Na początku nie wiedziałam, czego się spodziewać, jednak szybko przekonałam się, że jest to książka w moim guście. Jest tutaj mnóstwo wątków, dzięki czemu sporo się dzieje. Nie ma tutaj miejsca na nudę. Powieść jest dosyć długa, jednak mam wrażenie, że wszystkie wątki są potrzebne i dobrze przemyślane. Przedstawiona tutaj historia jest ciekawa, oryginalna, a postacie są żywe, realistyczne i podejmują zarówno dobre, jak i złe decyzje. Książka bardzo mi się spodobała i chętnie bliżej zapoznam się z twórczością autora.

,,Katharsis" wszyscy wiemy co znaczy to słowo, ale Maciej Siembieda użył go tak ,,jak rozumiał je Arystoteles: To on uznał, że opisanie tragedii oczyszcza ją, reguluje poziom emocji. Zmienia w coś użytecznego, co można przekazać innym w postaci przestrogi i refleksji. Podoba mi się takie rozumienie literatury." Przyznam, że to również budzi mój zachwyt i pełne zrozumienie.

Czy ma rację bytu polsko - grecka saga dryfująca po sensacyjnej fabule z dramatem i historią w tle? Czy możliwe jest uwikłanie w jedną historię kopalni rudy uranu, czarnego rynku, wojny, miłości i nie ocieranie się o patos, a uczynienie tej opowieści prawdziwą, dotykającą do żywego?

Ta książka to podróż od 1927 do 1990 roku, to droga przez ludzkie wybory i emocje, pełna niebezpieczeństw i trudnych decyzji. To również Kostas, Zygmunt, Janis i Marek, czterej tak różni od siebie mężczyźni, jednak nierozerwalnie ze sobą połączeni. Każdemu z nich przyświecają całkiem inne cele, a ich losy spaja kopalnia rudy uranu w Kletnie.

Tak wiele wątków, czasami zdawałoby się bez znaczenia, a jednak wszystkie one mają głęboki sens i wspólny mianownik. Tu każde słowo jest po coś, nie ma zbędnych ,,wędrówek".

Autor przedstawił różne oblicza ludzi, zostali odarci z blichtru i sztucznych piór. Mogłam zobaczyć jak biją serca bohaterów i poznać tajemnice, które miały nigdy nie ujrzeć światła dziennego. W końcu przecież nie tylko o historię chodzi w tej powieści. Niewątpliwie ogromną rolę odgrywają emocje. Tutaj toczy się walka dobra ze złem, tu miłość ściera się z nienawiścią, a patriotyzm ze zdradą. To właśnie te wątki często grały z powodzeniem pierwsze skrzypce i powodowały we mnie silne emocje.

Mogłam poczuć wewnętrzne walki bohaterów, a tym samym zrozumieć ich wybory, nawet jeśli się z nimi nie zgadzałam. To właśnie doskonale skonstruowana warstwa psychologiczna pozwoliła mi ,,wgryźć się" w tych ludzi, usłyszeć ich wewnętrzny głos. Dane mi było pokochać bohaterów oraz znienawidzić, cieszyć się z nimi i smucić, ale również pałać do nich odrazą i wstrętem. Właśnie to wszystko wespół z opisywanymi wydarzeniami powodowało u mnie szybsze bicie serca. Wchodziłam w tę opowieść coraz głębiej, kartki same się przewracały, a w głowie rodziły kolejne obrazy. Czytałam w niektórych recenzjach jak bardzo wymagająca jest ta książka i jakiego dużego skupienia wymaga. Kompletnie nie mam takiego odczucia, od pierwszych stron zostałam otoczona opowieścią, która płynęła spójnie i czysto. Wszystko było tak klarowne i oczywiste. Dziś po skończeniu książki mogę powiedzieć, że ta historia wręcz nie mogła potoczyć się inaczej.

Jakkolwiek jest to zdecydowanie sensacyjna lektura, to również ogromną siłę mają tutaj refleksje nad własną tożsamością, nad tym ile można poświęcić aby ją odnaleźć. Nie raz zastanawiałam się jaka byłaby moja decyzja w danej sytuacji. Nie dostałam w tej książce spokojnej drogi, a rozszalałe morze pełne ludzkich dramatów złożonych ze straty, żalu, tęsknoty.

Maciej Siembieda potrafi nadać słowom wyjątkową płynność i lekkość, tym samym historia nawet ta trudna opowiada się sama. Trafiły do mnie słowa proste, a przejmujące do głębi. Ta opowieść stała się dzięki nim tak prawdziwa, że poczułam odcisk tych ludzi w obecnym świecie.

To, że Autor jest mistrzem pióra wiem od jakiegoś czasu, również nikt tak doskonale jak On nie łączy historii z fikcją. Ta dbałości o najdrobniejsze szczegóły, ta ogromna wiedza, która właśnie tu znajduje swoje ujście, ta ciekawość historii i olbrzymi szacunek do niej. ,,Katharsis" jest dowodem, że mimo mojej znajomości książek Autora można się poczuć zaskoczoną tym jak wiele do pokazania ma Pan Maciej. Można dać się zauroczyć ponownie.

Mogłabym napisać, że książka była świetna, doskonała, fantastyczna, rewelacyjna, fascynująca... i wiecie co? To wciąż byłoby zbyt mało by wyrazić mój zachwyt.

Pan Maciej ogromnie mnie zaskoczył. Niby już wszystko wiedziałam, że historia, że fikcja, że wszystko zgrabnie splecione a jednak otwierałam oczy ze zdumienia.

Do tej pory moim faworytem był Ken Follett z jego powieściami ,,Igła", ,,Kryptonim Kawki" i ,,Filary ziemi". Maciej Siembieda swoją książką ,,Katharsis" zrzucił go z podium i to z głośnym hukiem. Dlaczego? Ponieważ to jedna z najlepszych książek jakie czytałam w życiu, a czytam sporo. Dostałam wyśmienitą mieszankę gatunkową mającą swoje fundamenty na prawdziwych wydarzeniach, połączoną z opowieścią o ludziach. Nie można doskonalej połączyć sagi z dramatem, sensacją i do tego historią.

Autor pokazał mi jak często nasze uczucia decydują o naszych wyborach. Mogłam zobaczyć jak miłość dodaje skrzydeł, ale i skutecznie je podcina, a czasami wyzwala w człowieku najgorsze instynkty.

Panu Maciejowi bardzo dziękuję za te wszystkie piękne emocje, za historię, która nie pozwalała mi wypuszczać książki z rąk i za to, że mam chęć podrążyć prawdziwe wątki i dowiedzieć się więcej o tym co było, a czasami jest bardziej lub mniej zapomniane.

To była niezapomniana lektura, bardzo Wam polecam!!!!!

Maciej Siembieda w swojej najnowszej powieści zabiera nas w podróż poprzez czasy i kraje. „Katharsis” bowiem, to rozpięta na przestrzeni kilkudziesięciu lat, napisana z rozmachem powieść historyczno-sensacyjna. To polsko-grecka saga stanowiąca literacką fikcję ukazaną na tle autentycznych wydarzeń historycznych.

Powieść rozpoczyna się w greckich Salonikach w latach czterdziestych XX w., w mieście, które „było jak wulkan. Piękne i majestatyczne, ale w niewidocznym wnętrzu rozgrzane do czerwoności przez pamięć pogromów i krzywd. Wrzały spory Macedończyków, Greków z Macedończykami, Słowianami, kipiała nienawiść katolików do Żydów i Żydów do muzułmanów, niechęć Arumunów do Ormian, Ormian do Bułgarów, a grekokatolików do prawosławnych. Wszystko podlewane przez starego diabła oliwą, która podsycała ogień, co mogło w każdej chwili wywołać wybuch. Udusić miasto dymem zemsty i zalać je lawą odwetu.” Wiedzie do przedwojennej Gdyni, miejsca, które „pęczniało z dnia na dzień, ale była to bardziej opuchlizna niż przybieranie na wadze, świadczące o zdrowiu i dobrobycie. Prężna sylwetka Gdyni, prezentującej w gazetach swoją muskulaturę w postaci portowych dźwigów i nowoczesnych gmachów, miała i drugie oblicze. Naznaczały je polipy i wrzody przedmieść. Błoto niebrukowanych ulic, brud i przeludnione slumsy, w nich robactwo bezrobocia, beznadziei i bezsensu zwłóczonych z całej Polski marzeń o lepszym życiu.” Obrazy półświatka przedwojennej Gdyni, celi krakowskiego więzienia, greckiej partyzantki walczącej z okupantem niemieckim oraz ogarniętej wojną domową nakładają się na siebie we wspomnieniach Kostasa Tosidosa i Zygmunta Molendy zwanego Sacharyną. W trakcie licznych rozmów prowadzonych na pokładzie statku płynącego z Grecji do Polski w 1949 roku. W następstwie tej wspólnej podróży, losy rodzin greckiego uchodźcy oraz przyszłego króla gdyńskiego półświatka splotą się ze sobą.

Śledząc ich życie ukazane na tle peerelowskiej rzeczywistości, z wyspy Wolin, przeniesiemy się do Wrocławia i kopalni uranu w Sudetach. Z Łodzi do Lądka-Zdroju. Zahaczymy także o komunistyczną Grecję. W ślad za szemranymi interesami Sacharyny i jego młodego wspólnika, Zulusa przemierzać będziemy ulice Trójmiasta, egipski Kair i Luksor. Ta rozpisana na kilka głosów i rozpięta na przestrzeni blisko sześćdziesięciu lat powieść, swój finał znajdzie w czasach transformacji systemowej w Polsce, na terenie nieczynnej kopalni uranu w Kletnie.

Autor z niezwykłą lekkością żongluje faktami historycznymi łącząc je z literacką fikcją. Kreśli obraz jednostki uwikłanej w historię, stojącej w obliczu trudnych wyborów. Uświadamia, że każda podjęta decyzja ma swoje konsekwencje, a z niektórymi z nich przyjdzie mierzyć się bohaterom po latach, w zupełnie innej rzeczywistości.

„Katharsis” to powieść o poszukiwaniu siebie, własnej drogi i tożsamości. Pokazująca, że ludzka przyzwoitość, niezależnie od wielkiej historii i zawirowań politycznych, zawsze się obroni i znajdzie uznanie w oczach potomnych. Skłoni do refleksji nad własnym życiem nawet tych, którzy obrali zgoła odmienną drogę i hołdują na co dzień innym wartościom.

Choć osadzona w konkretnych miejscach i czasie jest nośnikiem uniwersalnych wartości i spostrzeżeń, choćby tych dotyczących wojny i polityki.

„Wojna nie tylko mordowała ludzi, ale potrafiła zamienić ich w demony o zepsutych, na trwale odkształconych duszach.”

„Widział wojnę. Nie było w niej niczego, co służyło człowiekowi. Wojna była chora, opętana, całkowicie niepoczytalna.”

„Polityka to najbardziej plugawa i fałszywa dziwka, jaką nosi ta ziemia.”

„Politycy różnią się od gangsterów tylko tym, że udają przyzwoitych i starają się nadać swojej działalności legalny charakter. Poza tym tak samo kradną, rabują, wymuszają haracze, zabijają, jeśli ktoś staje im na drodze, i bez skrupułów łamią prawo, byle zdobyć i utrzymać władzę. To bardziej zaawansowana forma gangsterki.”

„Katharsis” to wielopłaszczyznowa historia stanowiąca wyraz kunsztu pisarskiego Pana Macieja Siembiedy. Doskonale zaplanowana i przemyślana konstrukcja, piękny język i znakomity styl. Spora dawka wiedzy historycznej, także tej której próżno szukać w podręcznikach. Wymagająca, angażująca emocjonalnie, będąca nośnikiem ponadczasowych wartości, skłaniająca do refleksji.

„Nazywam się Kostas Tosidos.

Jestem Grekiem”.

Ta historia jest jak budowa piramidy.

Niby prosta, a jednak skomplikowana.

Która kryje więcej, niż możesz się spodziewać.

W której można odczytywać pozostawione znaki, o ile będą dla ciebie czytelne.

Która zawiera tyle skarbów, że jej wartość jest nieoceniona.

A z jej wierzchołka, kiedy już pokona się wszystkie stopnie, czeka największa atrakcja.

Wtedy, na samym szczycie, zrozumiesz jej cel.

Kiedy zaś spojrzysz w dół, zobaczysz ogrom części nie tylko polskiej historii, ale również dzieje losów rodzin, które stały ci się bliskie.

„Obaj zaczęliśmy grę, która miała się rozstrzygnąć kiedyś w przyszłości”.

Skłamałabym, gdybym powiedziała, że większość książek oferuje mi takie doznania, jak te towarzyszące mi przy powieści pt. „Katharsis”. Wśród gąszczu literatury, wciąż wybieram pozycje, podskórnie czując, że trafią w mój gust. Dla tej lektury nie mam skali.

I choć poznałam już kilka powieści autorstwa Pana M. to żadna z nich, nie wywarła na mnie AŻ takiego wrażenia.

Począwszy od 1927 roku, Pan Siembieda zabiera nas w sześćdziesięcioletnią podróż.

Pięciu bohaterów, którym poświęcony jest inny rozdział, scala historia. Czasem fikcyjna, czasem jednak prawdziwa. Wymagająca poświęceń, czasem kosztem życia.

Grecka tragedia w mistrzowskim wydaniu!

Zachwyciła mnie!

Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością autora. Dzięki uprzejmości @wydawnictwo_agora miałam okazję przeczytać tę książkę.

Nie będę tu opowiadać o tym, jak daleko mi do historycznego wróbla, gdyż do orła to cała droga mleczna.

Autor w swojej książce przemyca informacje z tej dziedziny, robiąc z niej tło. Daj a tym samym nam, prostym ludziom wykład na temat tych czasów. Nie jest to sucha teoria, od której niejednego z Was może zaboleć głowa. Ciekawostki te przedstawione są w sposób prosty i zrozumiały.

Dodatkowo największym atutem autora jest budowanie wątku sensacyjnego. Ta niepewność, tajemnice, dylematy. Wszystkie te czynniki składają się w jedną całość, sprawiając, że czytelnik zostaje przyciągnięty do kartek powieści i śledzi ją do ostatniej strony.

Kreacja bohaterów też nie jest tutaj przypadkowa. Każdy z nich niby obcy, a jednak tak związani ze sobą. Sam autor daje nam namiastkę tego, abyśmy do tego doszli. Jednak nie będzie to całość podana na tacy, bo na resztę należy poczekać do samego zakończenia, które swoją drogą spada na nas jak grom z nieba.

Ja już wiem, że chętnie poznam inne dzieła autora, a Wam polecam tę książkę.

Macie takich autorów, na których książki czekacie, tak mocno, że od przebierania nogami dostajecie zakwasów? Takich autorów, których wywiady i spotkania autorskie traktujecie jak nagrodę? Ja mam- Maciej Siembieda jest takim właśnie pisarzem, który od lat wywołuje u mnie emocje, który powoduje, że za każdym razem kiedy sięgam bo po co napisał cieszę się, że umiem czytać i że te kilka dobrych lat temu sięgnęłam po jego książkę.

Kiedy dostałam w swoje ręce „Katharsis” wiedziałam, że będzie dobrze- zawsze jest, ale to co się wydarzyło, pozbawiło mnie tchu.

Nie ma skali dla tej książki i nie będzie też tradycyjnej recenzji. Nie będzie opisu fabuły bo boję się, że każde słowo, w które chciałabym ją ubrać byłoby zbyt płytkie, "za małe". Ta powieść to magia, to piękno które wzrusza i dotyka każdej nawet najmniejszej cząsteczki ciała. "Katharsis" mnie uwiodło, wsiąkło we mnie i zadomowiło się na dobre, bo nie da się o tej sadze zapomnieć.

Uwielbiam pióro Macieja Siembiedy, umiejętność porwania czytelnika do wykreowanego przez siebie świata. W „Katharsis” płyniemy z nim przez morze, spacerujemy po greckich uliczkach, czujemy w nosie i w gardle pył śląskiej kopalni, ja naprawdę nie wiem jak można być tak zdolnym, jak można stworzyć coś takiego. Piękno tej historii, postaci, fabuła to wszystko powodowało wzruszenie. Ta książka jest jak zachód słońca nad morzem, zapiera dech. Każde zdanie, które dał czytelnikowi autor jest przemyślane i po coś a sama historia tak ciekawa, że nawet kiedy z bólem odkładałam książkę moje myśli i tak krążyły tylko wokół niej. Jak zwykle zastanawiałam się, które z fragmentów opowieści są prawdziwe a które są wymyślone przez Macieja Siembiedę i jak zwykle dałam się zwieść autorowi, ale jeżeli tak ma zwodzić czytelników to ja proszę o więcej.

Jestem zachwycona, kupujcie i czytajcie daję słowo, że warto, pokochałam tę książkę całym sercem, wrócę do niej wkrótce bo chce przeczytać ją jeszcze raz „na spokojnie” bez tej guli w gardle, na pewno odnajdę w niej kolejne rzeczy którymi będę zachwycona.

Lubię czytać thrillery i zawsze chętnie po nie sięgam. Kilka dni temu miałem okazję przeczytać właśnie tę powieść i muszę przyznać, że zrobiła ona na mnie ogromne wrażenie. Nie znałem wcześniej ani tego autora, ani tym bardziej jego twórczości, ale muszę przyznać, że to była naprawdę dobra decyzja, aby zabrać się za lekturę tej pozycji. Książka wciąga i sprawia, że czytelnik nie jest w stanie oderwać się nawet na chwilę od czytania. Jest to historia, która łączy prawdziwe zdarzenia z tymi fikcyjnymi, co nadaje jej odpowiedniego klimatu. Polecam.

Zachwalaliście, namawialiście do przeczytania, wystawialiście wysokie oceny na LC, a ja przez większość książki, która jest naprawdę obszerna, zastanawiałam się o co ten cały szum. Owszem, fabuła wydała mi się interesująca, dałam się wciągnąć w świat historii, toczącej się przez ponad 60 lat w XX wieku. Zastanawiałam się jednak ku czemu wszystko zmierza? Byłam wręcz nieco zniecierpliwiona i przyznaję to teraz z lekkim wstydem, gdyż końcówka "Katharsis" wywołała we mnie wstrząs, zwaliła mnie z nóg, wzruszyła, rozwaliła wewnętrznie... aż trudno to opisać.

Re-we-la-cja! Jestem poruszona, a chaos uczuć targa mną od środka.

Kłaniam się nisko autorowi za tak genialną lekturę, która ląduje wysoko w moim rankingu książek poznanych w tym roku.

Polecam!!!

„Katharsis” Macieja Siembiedy to powieść historyczna, pierwszy tom sagi, premiera z roku 2022, po którą sięgnęłam dopiero rok po wydaniu, gdy ukazał się drugi tom o tytule „Nemezis”. W tomie pierwszym autor w pełnej krasie obrazuje nam swoją umiejętność wplatania w historię prawdziwą losów postaci fikcyjnych. Mamy tu dwie rodziny: polską i grecką, której ścieżki przecinają się w Polsce w czasach PRL-u. Losy, które od początku zdają się nawiązywać do tych, które znamy już z tragedii greckiej, a największą winę za to ponosi historia – gdyby nie wojny, zawiłości polityczne, ich życia wyglądałyby całkiem inaczej... Książka pełna jest detali historycznych, które wplecione są w nią z największym wyczuciem, tak, by faktycznie były tłem, ale wyraźnym, budzącym zachwyt dokładnością. Poprzez nią poznajemy losy emigrantów greckich, historię wyspy Wolin czy kopalni uranu w sudeckim Kletnie. Losy głównych postaci, których poznajemy w każdej kolejnej części tej powieści zachwycają czułością w oddaniu ich emocji, ich relacji i zachowań, ale też mocno ciekawią z jakichś niesprecyzowanych powodów. Może dlatego, że do końca nie wiadomo jak się łączą? Może dlatego, że czekamy na sprawiedliwość, na zemstę lub odkupienie? Wszystko to przedstawione jest w doskonałej stylistyce, pięknym wyważonym językiem używanym z uwagą i miłością. Książkę czyta się doskonale, to historia, która wciąga, przez którą się płynie... Prawdziwa uczta literacka. Gorąco polecam!

„Wojna nie tylko mordowała ludzi, ale potrafiła zamienić ich w demony o zepsutych, na trwale odkształconych duszach.”

Wiem, że spora rzesza czytelników, ma już lekturę tej książki dawno za sobą. Naczytałam się o tej powieści sporo dobrych opinii, ale i bez nich po „Katharsis” bym sięgnęła, bo książki Pana Macieja Siembiedy są dla mnie gwarancją wspaniałej literatury sensacyjnej połączonej z wielką historią, bo nikt inny, tak jak on, nie potrafi o dziejach Polski opowiadać z takim rozmachem i swadą. Perfekcyjnie łączyć prawdziwe zdarzenia z fikcją literacką, a przy tym robić to tak fenomenalnie, że wszystko wydaje się prawdą. Wszelkie przedstawione zdarzenia, przyjmuję za pewnik i dopiero przeczytanie posłowia sprowadza mnie na ziemię, bo wtedy dowiaduję się, które zdarzenia faktycznie miały miejsce, a co autor, zmyślił na użytek swojej powieści. Trzeba mieć niebywały talent, żeby na sprawdzonych faktach osadzić fabułę, akcję umieścić w miejscach, które istnieją w rzeczywistości, dołożyć do tego garść fikcji i sprawić, żeby całość wyglądała prawdopodobnie. Następnie do tych faktów dopasować fikcyjnych bohaterów, połączyć ich losy z postaciami, które istniały naprawdę, to już jest mistrzostwo świata na najwyższym poziomie. Nie jestem w stanie opisać całego zachwytu, jaki książką we wzbudziła, bo żadne słowa nie oddadzą wspaniałości tego dzieła, które obowiązkowo powinno znaleźć się w biblioteczce każdego czytelnika. „Katharsis”, to wspaniała współczesna epopeja, najlepsza książka, jaką w tym roku przeczytałam.

Od niepamiętnych czasów ludzie pożądają władzy i bogactwa, dla których zrobią dosłownie wszystko. Kto ma bowiem kontrolę nad pieniądzem, ten ma władzę nad światem, gdyż pieniądze są możliwością wpływania na życie drugiego człowieka. „Katharsis”, to niezwykła saga polsko-grecka z wielką historią w tle, której akcja toczy się wokół pieniądza i władzy, na przestrzeni ponad sześćdziesięciu lat, opowiada o niezwykłych losach greckiej rodziny Tosidosów vel Tosidowskich.

„Katharsis” to majstersztyk literacki na najwyższym poziomie. Autor w jednej historii umieścił zagadkę kopalni rudy uranu, rozgrywki na czarnym rynku, wojnę, miłość i uczynił z tych wielu elementów spójną powieść, którą czyta się jednym tchem. Kilka postaci, kilka wątków, które pozornie nie mają ze sobą związku, ani znaczenia dla siebie, na koniec łączą się zgrabnie w jedną całość i mają wspólny mianownik. Tu każde słowo, nawet rzucone mimochodem ma znaczenie i sens. Ścieżki bohaterów powieści splatają się ze sobą w zaskakujący sposób, by potem nagle się rozdzielić na długie lata i w odpowiednim czasie ponownie się skrzyżować. Autor z niezwykłą płynnością przemieszcza swoich bohaterów po mapie świata, niczym wytrawny gracz, by we właściwym momencie postawić ich ponownie na jednej planszy. Wypada to przy tym, tak niewymuszenie i naturalnie, że nie dziwiły mnie, te nieoczekiwane spotkania bohaterów, którzy czasem nie widzieli się nawet przez kilkanaście lat.

Historia ma swój początek w sztolniach sudeckiej kopalni uranu niedaleko Lądka Zdrój, gdzie organizacja Todt postanowiła ukryć wartościowy ładunek, mordując potem wszystkich świadków tego zdarzenia. Wątek skarbu schowanego w Kletnie jest cały czas obecny w „Katharsis” i został mistrzowsko wpleciony przez autora w losy greckiej rodziny.

Głównymi postaciami greckiego dramatu, jest rodzina Tosidosów.

Kostas, syn greckiego księdza zamordowanego przez faszystów, bohater partyzantki greckiej, trafia do polskiego szpitala i by się ukryć, zmienia obywatelstwo, lecz nowa ojczyzna nie zagwarantuje mu spokoju i wolności. Przeszłości nie da się wymazać i okrutny los sprawi, że jego losy i losy jego rodziny potoczą się tragicznie. Kopalnia uranu w Kletnie dla pracujących tam ludzi jest praktycznie wyrokiem śmierci.

Jego żona Katherina, wiernie trwa przy boku męża, nawet wtedy, gdy podczas przepustek mają ledwie małą chwilę dla siebie, a potem gdy pozostaje jej już tylko czuwanie przy łóżku Kostasa.

Syn Janis, świetnie zapowiadający się bokser, ze względu na stan zdrowia nieoczekiwanie musi porzucić karierę i zostać milicjantem, ale dało mu możliwość szukania prawdy o ojcu i rozwiązania jego największej tajemnicy.

Córka Marija, bliźniacza siostra Janisa, postawiła zostać lekarką, specjalistką chorób serca. Jej postać odegra kluczową rolę pod koniec dramatu.

Najbarwniejszą postacią jest jednak Zygmunt "Sacharyna", król trójmiejskiego świata przemytników, którego uczniem zostaje Marek "Zulus", zawdzięczający swoją ksywę ciemnej barwie skóry. Obie postaci i ten jeden szczegół będą mieć niebagatelne znaczenie w sensacyjnej konstrukcji tej powieści.

Chociaż autor przedstawił w swojej książce różne oblicza ludzi, tych dobrych i tych złych, przyzwoitych i zbrodniarzy, to „Katharsis” jest dla mnie, przede wszystkim opowieścią o uczuciach, ludziach, ich wyborach i konsekwencjach tych wyborów. To powieść o poszukiwaniu siebie, własnej drogi i tożsamości. Osadzona w konkretnych miejscach i czasie, odsłaniająca interesujące wątki naszej historii, a przy okazji zawierająca sporo spostrzeżeń dotyczących wojny, polityki, nieustannej walki o bogactwo i władzę.

„Katharsis” to także niezwykła podróż w czasie, od 1927 roku, aż do roku 1990 roku, podczas której autor ukazuje miejsca takie, jakimi były. Rozciągnięta w czasie fabuła na przestrzeni około sześćdziesięciu lat, zahacza o Grecję, Polskę, a nawet Egipt. Autor znakomicie nakreślił tło historyczne powieści i doskonale przedstawił realia, w których zostali umieszczeni bohaterowie, tak, że w żadnym momencie nie miałam najmniejszej wątpliwości, kto i gdzie się znajduje.

Powrót do rzeczywistości pozostawił pewien niedosyt i żal, bo, mimo że książka do cienkich nie należy, ten czas, który z nią spędziłam, minął mi tak szybko, że nim się spostrzegłam, musiałam już żegnać się z tą historią. Nie ma w niej zbędnych opisów, deptania w koło, wielokrotnych tłumaczeń, wtrącaniu czegoś na siłę. Wszystko, co się pojawia w fabule, jest niezbędne i potrzebne, a chęć rozwiązania zagadki przykuwa do książki na wiele godzin i nie pozwala jej odłożyć.

Rodzina Tosidowskich jest wytworem fantazji autora, choć historia kilkunastu tysięcy Greków, sprowadzonych do Polski w wyniku wojny domowej, pełna jest dramatycznych wydarzeń, w które niekiedy trudno uwierzyć. Ta historia pokazuje, że ukryte latami sekrety, niespodziewanie przypadkiem wyskakują jak diabeł z pudełka. Ile jeszcze zawiłych ścieżek ludzkich losów, poplątanych przez wojnę, nigdy nie zostało i nie zostanie wyjaśnione. Przestawia, jak układy polityczne niejednokrotnie uniemożliwiały przyzwoitym ludziom normalną egzystencję, ale przyzwoitość, niezależnie od wielkiej historii i zawirowań politycznych, zawsze się obroni. „Katharsis”, to powieść wybitna w zasadzie poza skalą oceny. Nie można bardziej doskonale połączyć sagi z dramatem, sensacją i z wielką historią.

„Politycy różnią się od gangsterów tylko tym, że udają przyzwoitych i stają się nadać swojej działalności legalny charakter. Po za tym tak samo kradną, rabują, wymuszają haracze, zabijają, jeśli ktoś staje im na drodze, i bez skrupułowi łamią prawo, byle zdobyć i utrzymać władzę. To bardziej zaawansowana forma gangsterki”.

Czy po świetnych powieściach autor może napisać coś znacznie lepszego? Tak. Takim autorem jest właśnie Maciej Siembieda, który oddał w ręce Czytelników powieść „Katharsis” - powieść napisaną z rozmachem, wspaniale skonstruowaną i trzymającą w napięciu do samego końca.

„Katharsis” to wspaniale skonstruowana powieść, której akcja toczy się w latach 1927-1990. Jej czterech bohaterów na pierwszy rzut oka nic nie łączy, ale prawda kryje się znacznie głębiej...

Kostas Tosidos, grecki partyzant, który w 1949 roku trafia na polskie ziemie. Janis, syn Kostasa, nieźle zapowiadający się zawodowy bokser, który ze względu na zdrowie musi porzucić sportową karierę i wstępuje do milicji. „Sacharyna”, przemytnik z Gdyni, który był przedwojennym królem czarnego rynku. I „Zulus”, który próbuje odnaleźć się w powojennej Warszawie.

Czterej bohaterowie, z niełatwą przeszłością, bagażem życiowych doświadczeń i rodzinnymi tajemnicami, których łączy kopalnia rudy uranu w sudeckim Kletnie...

Powieść, której akcja dzieje się na przestrzeni wielu lat, w wielu lokalizacjach, podejmująca temat historii poszczególnych rodzin, w pierwszej chwili może trochę przerażać swoją objętością, ale podczas lektury Czytelnik przekonuje się, że wszystko jest tak, jak być powinno. Czytelnik daje się ponieść akcji i intrydze, w jaką zostali wplątani bohaterowie tej historii, aż nadchodzi zaskakujące zakończenie, które pozostawia z migawką obrazów poszczególnych fragmentów i niedosytem, że to już koniec.

Autor, tworząc tę powieść, wykonał kawał dobrej roboty, nie tylko za sprawą researchu, ale umieszczając w powieści wiele ciekawostek, które zaskakują, tworząc tym samym powieść, która zachwyca i sprawia, że Czytelnik może poczuć się jednym z bohaterów powieści.

„Katharsis” to nie tylko postacie pierwszoplanowe: Kostas, Janis, „Sacharyna” czy „Zulus”. W powieści jest wiele innych bohaterów, mniej lub bardziej znaczących dla tej historii. A każdy z bohaterów został skrojony wręcz po mistrzowsku. Podobnie zresztą miejsca i sytuacje przedstawione w książce. Dzięki tej szczegółowości historia zdaje się być jeszcze bardziej rzeczywista, mocniej odczuwalna.

A autor z zegarmistrzowską precyzją połączył wszystkie te postacie i ich z pozoru niepowiązane historie w jednym punkcie i stworzył powieść niesamowitą pod każdym względem.

„Katharsis” to opowieść nie tylko o walce o władzę i przetrwanie, o wojnie i o głębokiej nienawiści. Przede wszystkim to wspaniała opowieść o sile rodzinnych więzów i miłości, o wpływie przeszłości i podejmowanych decyzji na przyszłość człowieka. To wciągająca od pierwszej strony historia, której nie sposób odłożyć i dla której warto zarwać noc. Powieść wielowymiarowa, pełna dramaturgi i zaskoczenia, którą trzeba przeczytać.

Kupujcie/wypożyczajcie i czytajcie, bo naprawdę warto!

Książki Macieja Siembiedy niezwykle sobie cenię. Niestety nie wszystkie jeszcze udało mi się przeczytać, ale każda kolejna napisana przez autora powieść zdaje się być jeszcze lepsza. Autor ma wieloletnie doświadczenie dziennikarskie, zajmował się dziennikarskimi śledztwami historycznymi, pisał reportaże. Wielokrotnie nagradzany, jest dla mnie uosobieniem solidnego dziennikarskiego warsztatu, ogromnej wiedzy i mądrości. Gdy przystępowałam do lektury „Katharsis”, najnowszej powieści autora, wydanej 18 maja nakładem Wydawnictwa Agora byłam pewna, że niczym mnie już nie zaskoczy, tymczasem zobaczcie sami…

Powieść ta to tocząca się w latach 1927-1990 wielka saga z historią w tle. Podzielona jest na cztery główne części, z których każda opowiada losy innego bohatera. Kostas Tosidos, bohater greckiej partyzantki, uzdolniony saper w 1949 roku wraz z rodziną trafia do tajnego polskiego szpitala dla uchodźców umiejscowionego na wyspie Wolin. Wydaje się, że przed nim wspaniała przyszłość, gdy nieoczekiwanie dopada go przeszłość i kładzie się cieniem na historii całej rodziny… „Sacharyna” przemytnik Gdyni z lat trzydziestych staje się królem czarnego rynku, jednak wojna, a potem zdrada i więzienie zmieniają mocno bieg jego życia… Janis, syn Kostasa jest na najlepszej drodze do zostania zawodowym bokserem, niestety względy zdrowotne mu to umożliwiają, wstępuje do milicji, a jedno ze śledztw dotyka historii jego ojca, którą mężczyzna bardzo mocno pragnie rozwikłać… „Zulus” to podopieczny „Sacharyny” próbuje odnaleźć własne miejsce na przestępczej mapie powojennej Warszawy, jednak również w jego przypadku przeszłość rodziny radykalnie wpłynie na jego życie…

Cztery z pozoru odrębne historie przenikają się w pewnych miejscach, by ostatecznie osiągnąć punkt wspólny w kopalni rudy uranu w sudeckim Kletnie, gdzie w latach 1949-1952 Sowieci wydobywali surowiec do budowy własnej bomby atomowej…

„Katharsis” to prawdziwie monumentalna polsko-grecka historia, z wojnami, domowymi i światową w tle, ukazująca komunizm i przemiany gospodarcze. Akcja toczy się przez wiele lat, na rozległych terenach, od Salonik po Gdynię, z Wyspy Wolin po Belgrad i od Wrocławia do Kairu. Pokazuje kulturę i obyczaje Grecji, Egiptu, Niemiec, Polski i Rosji. Ogólnonarodowa historia jest tłem dla ukazania historii poszczególnych rodzin. To opowieść o wpływie historii na życie jednostki, o tym jak często zbieg okoliczności i przypadek może mocno zmienić ludzkie życie, a z drugiej strony jak bardzo na końcu nic nie okazuje się przypadkowe… To opowieść o wojnie, o nienawiści, walce o władzę, ale również o miłości i więzach rodzinnych. Nie czuje się zdolna do tego, by w pełni oddać fenomen tej powieści, muszę jednak powiedzieć, że wzbudziła ona mój ogromny zachwyt. Ze strony na stronę chłonęłam z zapartym tchem tą cudownie utkaną historię, z rosnącym zachwytem myśląc o warsztacie autora. Jego twórczości bowiem nie można nazwać zwykłym pisaniem, każde zdanie, ba każde słowo, zdaje się być głęboko przemyślane, nieprzypadkowe, utkane z barwnych nici, by na końcu stworzyć zachwycającą całość. Na każdym kroku widać ogromną wiedzę, mądrość i doświadczenie autora. A samo zakończenie było dla mnie tak niespodziewane, zapierające dech w piersiach, ale jednocześnie tak właściwe i genialne, że aż słów mi zabrakło z wrażenia😉.

O ile już od jakiegoś czasu wymieniałam Macieja Siembiedę wśród najlepszych moim zdaniem współczesnych polskich pisarzy, o tyle tą powieścią wysunął się na same podium. Musicie przeczytać tą książkę, jest po prostu genialna! Tym bardziej czuję się zawstydzona próbując ubrać w słowa jej fenomen, obawiam się jednak, że brak mi ku temu środków i umiejętności. Mogę Was tylko zapewnić, że lektura te powieści będzie niezapomnianą podróżą i wspaniałą przygodą, która pozostanie z Wami na długo. Czytajcie!:)

"Katharsis" to pierwsza powieść tego autora, którą miałam okazję poznać. Wcześniej w ogóle nie miałam pojęcia, że jest ktoś taki, kto pisze tak fantastyczne powieści. Ten thriller od razu przypadł mi do gustu, tak mocno mi się spodobał, że nie mogłam oderwać się od lektury nawet na moment. Fabuła była spójna, logiczna i trzymała w napięciu do samego końca. Dawno nie miałam takiej przyjemności z czytania. Bohaterowie zostali wykreowani tutaj naprawdę dokładnie, z dbałością niemal o każdy szczegół. Szczerze polecam tę powieść!

Książka od której nie da się oderwać. Jest to pierwsza książka Macieja Siembiedy, po którą sięgnęłam ale na pewno nie ostatnia. Pochłonąłem ją w jeden wieczór i bardzo żałuję, że tak szybko się skończyła. Połączenie fikcji z realnymi, rzeczywistymi faktami i wydarzeniami to jak piękny, pełen wrażeń sen, z którego nie chcemy się obudzić. Ma tak rozbudowaną, wielowątkową fabułę, że każdy kolejny wątek wydaje się ciekawszy od poprzedniego. Jedna z lepszych książek jakie kiedykolwiek przeczytałem. Polecam

"Katharsis" Macieja Siembiedy to świetna powieść sensacyjna. Wydaje mi się nawet, że najlepsza ze wszystkich książek Pana Macieja.

To sensacyjna opowieść, która w niebywale „pociągający” sposób toczy się na łamach 570 stron. Przez którą płynie się niczym statkiem przewożącym greckich partyzantów z objętej wojną ojczyzny do Polski wczesnego komunizmu. A czasem śmiga jak motorówką gdyńskiego przemytnika spirytusu, która ucieka służbom granicznym.

Czterech wyrazistych męskich bohaterów, których historie są umiejscowione w odległych od siebie zakątkach. Historie Kostasa, Sacharyny, Janisa i Zulusa plączą się i wiążą ze sobą bardzo trwałym węzłem. Wydawałoby się, że ich losy nigdy nie znajdą punktu wspólnego.

Jak bardzo można się pomylić. I ten punkt znajduje się w miejscu, które jest wciąż dla mnie nieodkrytą zagadką. To Dolny Śląsk. Kopalnia uranu w Kletnie. Niebezpieczne, ale tak bardzo pożądane miejsce przez tych, którzy chcą mieć władzę nad światem.

Opowieść ta - jak każda wcześniejsza Pana Macieja Siembiedy - ma w sobie elementy prawdy historycznej umiejętnie połączonej z fikcyjnymi wydarzeniami. Ta fikcja literacka nie jest wyłącznie "wklejonym" elementem i często możemy się pomylić uważając, że to prawdziwe wydarzenia. Nie każdy pisarz potrafi tak zwieźć czytelnika.

Ja, zupełny laik historyczny, zawsze zaglądam do epilogu, bo wiem, że znajdę tam odpowiedź na nurtujące mnie pytanie: "Co było prawdą, a co fikcją?".

Po przeczytaniu książek Macieja Siembiedy zawsze zaglądam do internetu i szukam potwierdzenia. Ciekawość mnie zżera. Choć mogłabym przysiąc, że to wszystko wydarzyło się naprawdę. Te historie są tak realne, osoby tak namacalne, że każda z nich mogłaby żyć i przeżywać to co zaserwował im autor. Może właśnie dzięki temu realizmowi te książki są tak wiarygodne i przyciągające?

Jeśli nie znacie jeszcze twórczości Macieja Siembiedy to koniecznie nadrabiajcie.

„Katharsis” to rewelacyjna powieść sensacyjna!

Czekam bardzo na tę książkę - jak zawsze u tego autora niesamowita historia, świetni bohaterowie, no i niezłe zwroty akcji.

Maciej Siembieda to autor mi znany. Miałam już okazję czytać jego powieści, które zrobiły na mnie naprawdę spore wrażenie. Kilka dni temu sięgnęłam po jego najnowszą książkę, która od pierwszej strony była dla mnie dość trudna. Nie mogłam odnaleźć się w realiach opisywanych przez autora. Dopiero po kilkudziesięciu stronach udało mi się wejść w tę fabułę i wtedy już dałam się porwać tej opowieści. Szczególną uwagę zwróciłam na kreację bohaterów, która była naprawdę dokładna, zadbano tu o każdy szczegół. Szczerze polecam!

Do przeczytania książki zachęcił mnie przede wszystkim tytuł, bo autora do tej pory nie znałam. Katharsis, czyli oczyszczenie. To słowo, odnosząc je bezpośrednio do książki Pana Macieja, ma wiele znaczeń. Jest to porzucenie wspomnień, odcięcie się od przeszłości, uwolnienie od lęków, przyznanie do win i pogodzenie z przeszłością. Znakomita książka. Nie da się od niej oderwać, a porywające sceny i dialogi zostaną w mojej pamięci na pewno na długi czas. Z całego serca polecam, będzie też świetnym pomysłem na prezent.

"Katharsis" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Pana Macieja Siembiedy. Samo słowo katharsis kojarzy nam się z oczyszczeniem. Oczyszczenie nie jedno ma imię. Dla każdego z nas może oznaczać co innego. Żeby zrozumieć co autor miał na myśli nadając swojej powieści taki a nie inny tytuł trzeba tę powieść uważnie przeczytać.

Pan Maciej Siembieda stworzył polsko-grecką sagę która łączy pokolenia i przedstawia nam losy czterech bohaterów. Akcja powieści toczy się na kilku kontynentach na przełomie lat 1927-1990.

"Lojalność to piękna i niepraktyczna cecha."

Kostas Tosidos podoficer narodowych greckich sił zbrojnych trafia z rodziną w 1949 roku do szpitala dla uchodźców na wyspie Wolin. Zmienia obywatelstwo na polskie i od tej pory nazywa się Konstanty Tosidowski. Okazuje się, że nawet w Polsce przeszłość się o niego upomina. Zamiast pod sąd trafia do przymusowej pracy w kopalni uranu. Stamtąd nikt nie wraca żywy.

"Grecy w swój kod genetyczny mają wpisane silnie rozwinięte poczucie honoru".

Zygmunt "Sacharyna" najbardziej znany przemytnik z Gdyni nie ma sobie równych. Ale jak wiadomo nic nie może przecież wiecznie trwać i Sacharyna trafia do więzienia. Tam poznaje Tadeusza-bandytę z Łodzi. Po kilku latach panowie znowu się spotkają i spróbują połączyć swoje siły. Co z tego wyniknie?

Janis, syn Kostasa jest pretendentem do tytułu mistrza Dolnego Śląska w wadze koguciej. Niestety jego bokserska kariera zostaje niespodziewanie przerwana. Zostaje milicjantem i szuka zatartej prawdy o ojcu, próbuje rozliczyć się z przeszłością.

Marek Molenda "Zulus" uczeń "Sacharyny" szybko się uczy swojego fachu. Dla niego los ma sporo niespodzianek które wywrócą jego życie do góry nogami. Kim naprawdę jest? Co odkryje i jaki wpływ będzie miało to odkrycie na jego przyszłość?

Te wszystkie historie mają wspólny mianownik - łączy je kopalnia rudy uranu w Kletnie. To tutaj w latach 1949-1952 Sowieci wydobywali surowiec potrzebny do budowy bomby atomowej.

Ponadczasowa opowieść łącząca dobro i zło, wojnę i pokój. Autor pokazuje, że uchodźcy przerzucani z miejsca na miejsce nigdzie nie czują się jak w domu. Ich pochodzenie jest nasączone goryczą, poranione i pełne bolesnych wspomnień. Niestety nikt z nas nie ma wpływu na to w jakiej rodzinie przychodzimy na świat i skąd pochodzą nasi przodkowie. Jest to również powieść o uczuciach nie zawsze odpowiednio ulokowanych, o wyborach często dokonywanych pod wpływem presji otoczenia i nie do końca zgodnych z naszymi oczekiwaniami.

Jak tylko przeczytałam prolog to od razu wiedziałam,że ta książka jest dla mnie. Uwielbiam powieści sensacyjne z historią w tle. Zagadki, tajemnice, poszukiwania to jest to co lubię. Do tego Góry Sowie dla mnie bomba w przenośni i dosłownie. Jest to taka książka która na długo po odłożeniu kołacze z tyłu głowy. Zakończenie Panie Macieju "czapki z głów" - totalne zaskoczenie, lepszego nie mógł Pan wymyślić. Jedyny mankament tej powieści to brak chronologii i przeskok w latach. Ciężko było mi się połapać co i jak. Ale taki widocznie był plan Autora więc nie dyskutuję i nie podważam.

Uważam, że takie katharsis potrzebne jest w dzisiejszych czasach. Niektórzy powinni oczyścić się z chciwości, żądzy panowania nad innymi i wielu innych przywar. Często ludzie nadużywają swojej władzy dzięki stanowiskom które zajmują.

Polecam!

Za możliwość przeczytania tej książki dziękuję Wydawnictwu Agora.

Po zakończeniu II wojny światowej, sowieci rozpoczęli poszukiwania uranu i wkrótce zlokalizowali pokaźne złoża w Sudetach. Bezwzględnie wykorzystywali (w większości) polskich obywateli do wydobycia tego cennego i niebezpiecznego kruszcu. Cel osiągnięto w postaci wydobycia około dwudziestu ton urobku, który później stał się głównym materiałem do budowy bomby atomowej. W wyniku choroby popromiennej, życie straciło tam ponad 3500 tys osób, a Związek Radziecki stał się jednym z najpotworniej uzbrojonych krajów.

Ten trudny i wyjątkowo bolesny dla Polaków temat, podjął Maciej Siembieda w swojej najnowszej książce. Na podstawie losów kilku pokoleń i historiach życia różnych bohaterów, utkał doskonałą powieść sensacyjną, opartą na faktach. I choć opowieść nie skupia się jedynie na Kletnie i wydobyciu uranu, a jedynie zaznacza ten moment, to jednak temat przewija się tu wyjątkowo często, nie pozwalając o sobie zapomnieć i angażując kolejne postaci w rozwiązanie zagadki.

Przepiękny historycznie proces wyłania się z tej fabuły. Czytelnik ma szansę zaobserwować przemiany następujące w Polsce, rozpoczynając początkiem XX w, poprzez II wojnę światową, narzucony ustrój komunistyczny, aż do lat dziewięćdziesiątych i zerwania sowieckich kajdan. Opowieść jednak nie skupia się tylko na naszym kraju. Czytający ma okazję spojrzeć też na nastroje i politykę innych krajów, ich walkę o przyszłość i krwawe boje.

Bohaterowie, ich losy i życie, z którym muszą się zmierzyć, to wyjątkowy wątek obyczajowy. Autor nie stworzył tu postaci doskonałych, nie gloryfikował ich w żaden sposób, przedstawiał je tak, jakby to byli jego znajomi, których zna od podszewki i jest w stanie wypunktować ich złe i dobre strony. Dzięki temu, czytelnik ma pełen przekrój charakterologiczny i sam decyduje o tym, komu dopinguje.

To, co bardzo mi się podobało, to doskonała znajomość historii, dokładna analiza faktów i wydarzeń sprzed wielu lat oraz zbudowanie na tej kanwie opowieści rzutkiej i niebanalnej.

Ta książka trzyma w napięciu, pochłania i nie pozwala, by odłożyć ją zbyt szybko!

Uwielbiam kryminały i zawsze chętnie po nie sięgam. Kilka dni temu miałem okazję przeczytać powieść autora, którego wcześniej nie znałem. Muszę przyznać, że od samego początku wciągnęła mnie ta pozycja, tak bardzo, że nie mogłem oderwać się od lektury nawet na chwilę. Fabuła była tutaj bardzo ciekawa, szczególnie, że autor połączył prawdziwe wątki z tymi fikcyjnymi. Bohaterowie zostali wykreowani bardzo dokładnie, z dbałością niemal o każdy szczegół. Na spory plus zasługuje także wątek kryminalny, który jest naprawdę tajemniczy i ciężko jest do samego końca dojść do tego, kto jest tutaj mordercą. Polecam.