Ptaki i inne opowiadania

Daphne du Maurier jest to angielska powieściopisarka, która na swoim koncie ma wiele fantastycznych powieści, np. „Rebeka” przyniosła jej dużą sławę. Jest klasyfikowana jako powieściopisarka romantyczna, jednakże jej utwory zawierają wiele podtekstów paranormalnych.

„Ptaki i inne opowiadania” to zbiór zawierający sześć relacji ludzi z innych środowisk, pokazujących sześć różnych stylów życia oraz problemów ludzi. Pomimo ich różnorodności łączy je pewna wspólna cecha - człowiek nigdy nie ma całkowitego panowania nad swoim losem.

Pierwsze z opowiadań to „Ptaki”. Na jego podstawie powstał film o takiej samej nazwie wyreżyserowany przez Alfreda Hitchcocka. Relacjonuje przebieg niby normalnego dnia, jednakże porywisty wiatr nie sygnalizuje niczego dobrego. Lada moment główny bohater zostanie zaatakowany przez nieobliczalne ptaki. Nie wiadomo skąd się wzięły oraz dlaczego są aż tak agresywne. Druga „część” książki opowiada o Monte Verita, z pozoru zwykła góra. Człowiek, który kocha się wspinać, uważa wejście na nią za idealną podróż wraz ze swoją ukochaną. Jednakże - czy ich miłość nie zostanie wystawiona na próbę, kiedy wejdą na sam szczyt góry? Co kryje w sobie tajemniczy klasztor? Czy głównemu bohaterowi przez tę jedną wspinaczkę zostanie odebrane to co najbardziej kocha?

Trzecie z kolei opowiadanie mówi o jabłonce. Główny bohater po śmierci swojej żony nie przeżywał jej straty jakoś mocno. Cieszył się, że nikt nie marudzi mu pod nosem i spodobało mu się, że nareszcie ma spokój. Pewna jabłonka, którą pamiętał, od zawsze była na stracenie. Nie wydawała owoców, była stara i brzydka. Jednakże po odejściu jego żony nagle zaczęła kwitnąć i wydawać owoce i pewien sposób przypominać zmarłą kobietę.

To tylko kilka z opowiadań znajdujących się w tej książce. O każdym można powiedzieć, że wprowadza w mroczny nastrój, a przez swoją różnorodność i ciekawe historie pozostawia czytelnika w zaciekawieniu.

Marcelina K.

Szkolny Klub Recenzenta

Już wcześniej Daphne du Maurier swoimi książkami robiła na mnie wrażenie, więc nie mam pojęcia czemu zabierając się za pierwsze opowiadanie z tego zbioru pomyślałam, że przeczytam kilka stron i położę się spać. 😆

Tytułowe, a zarazem pierwsze w tym zbiorze „Ptaki” były dla mnie tak angażujące i pełne napięcie, że z żalem przyjęłam do wiadomości ich koniec. Z resztą to jedyne dla mnie opowiadanie, które urwało się za szybko. I tak na fali „Ptaków” w ciągu jednego wieczora przeczytałam jeszcze kolejne „Monte Verità”, które swoją tajemniczością, a zarazem ukazaniem zakończenia na początku, podkręciło moją chęć dowiedzenia się co tak naprawdę znajduję się w tych górach. Na jeden wieczór miałam dość, ale to tylko i wyłącznie ze względu na późną godzinę.

Potem poznałam historię osobliwej „Jabłonki”, która była nieoczywistą, ale jak najbardziej pasującą do autorki historią. Aż doszłam do „Prowincjonalnego fotografa” o romansie pewnej markizy i przez większość tego opowiadania miałam taki dysonans, że mi tutaj nie pasuje. Jednak jak to u Daphne du Maurier wszystko zmieniło się za sprawą zakończenia. Już tak dla mnie nie odstawało, chociaż gdzieś tam nadszarpnęło lekko ocenę, którą po trzech wcześniejszych opowiadaniach byłam skłonnna wystawić.

Za to przedostatnia historia „Pocałuj mnie jeszcze raz” była już powrotem na dobre tory i pełna napięcia czytałam historię poznania pewnej pary. Na koniec kolejne nieoczywiste opowiadanie „Stary”, które sugeruje nam inną fabułę niż okazuje się na końcu, a potem zostawia z myślą, że faktycznie wcześniej nic nie napisane było wprost, a tylko mój mózg dopowiedział sobie coś innego. Jako całość bardzo polecam i to trzecia z czterech przeze mnie przecztanych książek autorki, której wystawiam ocenę 9/10.

Ptaki są dla mnie symbolem wiosny. Uwielbiam przyglądać im się szczególnie rano, gdy tak pięknie zaczynają śpiewać. W tej chwili już nowi lokatorzy pilnują swoich mieszkanek. Z przyjemnością oglądam ich przy budkach lęgowych, które powiesiliśmy na drzewach kilka lat temu.

Jednak zupełnie inny obraz ptaków znajdujemy w opowiadaniu Daphne du Maurier "Ptaki”, na podstawie którego powstał kultowy film Hitchcocka pod tym samym tytułem. Pamiętam swoje przerażenie, gdy obejrzałam go jako dziecko. Przyznam Wam, że opowiadanie również przyprawia o ciarki, niosąc wizję masowej agresji ptaków atakujących niczym rozszalały, żądny krwi rój. Wizję, z którą trudno się pogodzić nie tylko czytelnikowi, ale przede wszystkim bohaterom przyzwyczajonym do pokojowej natury tych stworzeń. Od wyparcia, przez lekceważenie i w końcu porażający lęk ewoluują ich emocje, a rzeczywistość jest gorsza niż najgorszy koszmar.

W tej pięknie wydanej książce znajdziemy jeszcze kilka innych opowiadań, z których najbardziej zapadły mi w pamięć „Monte Verita” o fascynacji górami i poszukiwaniu nieśmiertelności oraz „Jabłonka”, która jest niczym wyrzut sumienia, dla mężczyzny zaniedbującego swoją żonę za życia.

Każde z opowiadań niesie ze sobą mroczną tajemnicę, niedopowiedzenie, czasem zaskakuje finałem jak z horroru, innym razem jak z baśni. Pozwala na własną interpretację i dopowiedzenie ciągu dalszego niektórych historii. Budzi dreszcz niepokoju związany ze zderzeniem z siłami natury lub mrokiem ludzkiej duszy, ale co zaskakujące momentami przywołuje uśmiech. Z całą pewnością wolę twórczość autorki w dłuższych formach, ale i te opowiadania mają swój mroczny urok i dają próbkę jej niezaprzeczalnego kunsztu.

Daphne du Maurier wielokrotnie zaskoczyła nas swoją twórczością. Spod jej pióra wyszło wiele znanych utworów, jak chociażby słynna Rebeka. Tym razem zaskakuje nas czymś innym, nie tym, do czego nas przez lata przyzwyczaiła. Ptaki to zbiór sześciu opowiadań, w tym tytułowego Ptaki. Jeżeli ktoś kojarzy ze znanym thrillerem o tym samym tytule, to doskonale celuje. Mają ze sobą wiele wspólnego, coś co warto samemu odkryć.

W prezentowanym zbiorze znalazło się już wspomniane opowiadanie Ptaki oraz inne, np. Jabłonka, Monte Verita, Stary czy Prowincjonalny fotograf. Co te opowiadania mają ze sobą wspólnego, co je łączy? Wszystkie poruszają ważne sprawy życiowe, utratę bliskiej osoby, porzucenie, śmierć przyjaciela, rozstanie, obawy o przyszłość i bezpieczeństwo rodziny. Wszechobecna jest śmierć, czyha na każdym korku, nie można się jej oprzeć. Wkracza w impetem w życie i sprawia, że ludzie tracą bliskich, ich życie zmienia się diametralnie i nic nie będzie takie jak wcześniej. Dzięki tym krótkim opowiadaniom autorka wyłuskuje z ludzi ich cechy, nie tylko zalety, ale i wady, pokazuje jak się potrafią zachować w obliczu zagrożenia, jakimi wartościami się kierują, co jest dla nich najważniejsze. Czy mają zawsze na uwadze dobro bliskich czy oni sami są w centrum uwagi?

„Uważam, że życie człowieka przypomina talię kart. Jesteśmy w niej przemieszani z tymi, których spotykamy i czasem kochamy. Rozpoczęta gra musi się kiedyś skończyć, a karty wyciąga Los”.

Nie każde z opowiadań wywarło na mnie takie wrażenie, jakiego oczekiwałam, jakie było w moich zamysłach. Dłużej pochyliłam się nad tytułowym opowiadaniem oraz nad Jabłonką. Każdy z nas ma inne spostrzeżenia i każdy zwrócił uwagę pewnie na inne elementy. Ptaki zachwycają klimatem grozy i przenikliwości. Oczekiwanie na to co ma się nieuchronnie wydarzyć, coś złego, przywołuje nastrój napięcia i atmosferę nieustannego wyczekiwania. Tytułowe ptaki wyrządzają krzywdę, są symptomem nadciągającej katastrofy, przed którą trudno się schronić. Moja wyobraźnia wykreowała porównanie ze śmiercią, przed nią ma ucieczki, jesteśmy bezsilni. Ale to jak tak odbieram tą treść, nie każdy musi mieć analogiczne skojarzenia do moich. Może chwilowa niemoc i słabość wywołują u mnie takie reakcje, dość smutne i złowieszcze. Natomiast po lekturze Jabłonki pojawia się refleksją, że dopiero strata bliskiej osoby uzmysławia nam, ile ta osoba dla nas znaczyła. Za życia pojawiały się nieporozumienia i niesnaski, a po jej śmierci pustka i ból. Dlatego kochajmy bliskich i szanujmy się wzajemnie. Później możemy nie mieć ku temu okazji, na zmianę zachowania i dostrzeżenie bliskości drugiej osoby może być już za późno.

Ten zbiór opowiadań na długo zostanie w mojej pamięci. A to dlatego, że nastrój i klimat, jakie sączą się z każdej jednej strony są przytłaczające, mroczne i nieprzewidywalne. Ta gęsta i ciężka atmosfera przetacza się przez fabułę każdego z nich, osacza i kusi. Tych odczuć nie sposób zapomnieć i się ich pozbyć. One są w nas, żyją swoim tempem i czasem. A wyobraźnia w tym czasie nie może zaznać spokoju.

Jednym słowem opowieści są bardzo oryginalne i mocne życiowo, strach nieuchronnie paraliżuje i nie pozwala emocjom się wyzwolić. Warto chociaż na chwilę poczuć to coś, co jest nieuchwytne, ale jest obecne w każdej historii.

Moje kolejne spotkanie z piórem autorki, choć tym razem naznaczone rozmaitymi fabułami i zupełnie odmiennymi emocjami. Sześć różnych opowiadań, z których każde wzniesione na zupełnie innym fundamencie. Jest symbolika, są metafory i jest styl autorki, który pozwala na całkowite zanurzenie się w każdej z tych opowieści.

Zaskoczona jestem tym, że elementy żadnego z nich nie zostały powielone, a sama wyobraźnia Daphne du Maurier spowija czytelnika swoistym klimatem grozy i tajemnicy. Ezoteryczność kryjących się w utkanych przez nią obrazach powieści intryguje i jednocześnie zachwyca. Co więcej utkane obrazy nasączone są one uczuciami, które nie tylko powodują szybką chęć poznania zakończenia danej historii ale dodatkowo prowokują do konstatacji.

Fanką opowiadań nie jestem, muszę to przyznać. Ale to Seria Butikowa. Nie mogło być źle. Przepięknie wydany zbiór opowiadań, to coś, nawet nietrafiające w mój gust czytelniczy - musiałam mieć.

Jak to w antologiach bywa, jedne opowiadania podobają nam się bardziej inne mniej, tak jest i tym razem. Jednak każde z nich jest utrzymane w tym mrocznym klimacie, przytłaczającej atmosferze, z narracją autorki, której nie da się podrobić. Rzeczywiście tytułowe "Ptaki" okazały się najlepsze i chyba rozumiem, dlaczego stały się inspiracją dla głośnego filmu.

Nie jest to lektura pełna krwi, trupów czy strachu, ale ten delikatny dreszczyk można poczuć. Myślę, że fani autorki będą zadowoleni.

Bardzo przyjemne opowiadania.

Książka to zbiór sześciu opowiadań, każde jest zupełnie o czymś innym, a jednak wszystkie razem tworzą spójną całość.

Opowiadanie I „Ptaki”

Tytułowe opowiadanie bardzo dobrze wprowadza nas w umysł autorki i jej styl pisarski. Szybka, wciągająca akcja trzyma w napięciu do samego końca. Nie bez powodu stało się inspiracją dla filmu Alfreda Hitchcocka uznawanego dziś za klasykę kina grozy. Co by się stało, gdyby nagle wszystkie ptaki świata poczuły głód ludzkiej krwi?

Opowiadanie II „Monte Verita”

Zdecydowanie najlepsze z wszystkich! Młode małżeństwo wyrusza w góry, chcąc podbić ich szczyt, mimo ostrzeżeń lokalnej społeczności nie rezygnuje z postanowienia. Następnego dnia na szczyt dociera tylko jedno z nich i już nigdy z niego nie wraca. Jaki mroczny sekret skrywa Monte Verita? Co się dzieje z ludźmi, którzy giną w odmętach szczytu?

Opowiadanie III „Jabłonka”

Tutaj akcja toczy się wokół wdowca i starej jabłoni w ogrodzie. Jest to jedno z tych opowiadań, których akcja zdaje się wolna, wręcz przytłaczająca gromadzącą się strona po stronie grozą. Autorka świetnie balansuje między emocjami głównego bohatera a tymi ukazywanymi przez mroczną starą jabłoń. O co chodzi z jabłonią, jaką tajemnicę w sobie skrywa?

Opowiadanie IV „Prowincjonalny fotograf”

Od samego początku przeczuwamy kłopoty wiszące nad główną bohaterką i czekamy na kulminacyjny moment, który wreszcie nie nadchodzi. Jest to jedno ze słabiej wypadających opowiadań na tle reszty. Zapewne celowo urwane w połowie, mnie niestety nie przekonało, choć potencjał był.

Opowiadanie V „Pocałuj mnie jeszcze raz”

Bardzo wciągające od samego początku, wprowadzające tajemniczą kobietę, którą usilnie wraz z głównym bohaterem próbujemy poznać. Jednak podobnie jak w opowiadaniu IV, tutaj również poczułam ogromny niedosyt historii, właściwie uznaję je za najgorsze spośród wszystkich.

Opowiadanie VI „Stary”

To opowiadanie jest swego rodzaju klamrą łączącą całość. Jest też najkrótsze spośród wszystkich i najbardziej metaforyczne. To od Was zależy, jak odczytacie jego sens.

Pierwszy raz spotkałam się z twórczością Daphne i jestem miło zaskoczona, chętnie sięgnę po inne jej dzieła. :)

Daphne du Maurier zdobyła moją sympatię za sprawą cudownej "Rebeki", ale i pozostałe jej książki również zasługują na słowa pochwały. Twórczość tej autorki towarzyszy mi od dawna, ale mam wrażenie, że teraz odkrywam ją na nowo. Cieszę się, że pojawiają się wznowienia jej dzieł a także tytuły, które wcześniej nie został przetłumaczone, bo "Ptaki" warto a nawet trzeba znać.

To zbiór hipnotyzujących i piekielnie klimatycznych opowiadań utrzymanych w klimacie grozy, które bardzo mocno wpływają na wyobraźnię czytającego. Sześć ponadczasowych opowieści, w tym tytułowe "Ptaki" zekranizowane przez Alfreda Hitchcocka i napięcie sięgające zenitu. Daphne du Maurier doskonale wiedziała jak budować klimat, mieszać w głowie i zmuszała mnie do czytania znaków pozostawionych między wierszami.

Chociaż opowiadania są krótkie to każde reprezentuje ponadprzeciętną wartość. Autorka subtelnie, bez nacisku sięga po elementy grozy, które wyznacza zakres naszej wyobraźni. Rozgrywane wydarzenia budują lęk przed konfrontacją z ludzką naturą i zatargiem z przyrodą, ponieważ, jak się okazuje, najstraszniejsze jest to co jest najbliżej nas. Rodzą się tajemnice, intrygi oraz nawarstwiają sytuacje trudne do logicznego wyjaśnienia.

Najlepsze jest poczucie, że każde z opowiadań jest inne. Nic się nie powtarza, nic się nie powiela a nieograniczona wyobraźnia autorki snuje historie z pogranicza fikcji i realności, tak by do samego końca trzymać nas w niepewności co jest prawdą a co jedynie wymysłem naszej wyobraźni. Mnóstwo emocji, silny przekaz, różne perspektywy: to wszystko przekłada się na odbiór ogromnej, niekończącej się przyjemności.

"Ptaki i inne opowiadania" pokazują literacki kunszt Daphne du Maurier i udowadniają, że krótka forma również może być czystą radością z czytania. To gratka dla miłośników subtelnej literatury grozy, dla tych, którzy uwielbiają popuścić wodze wyobraźni i którzy po prostu szukają opowieści wyższych lotów. Dla mnie była to atrakcja na miarę najlepszych z najlepszych i jestem pewna, że wszystkie opowiadania nie raz i nie dwa jeszcze sobie odświeżę.

Zazwyczaj nie sięgam po opowiadania. Taka forma literacka nie do końca do mnie przemawia. Mam wrażenie, że krótkie historie nie są w stanie wykorzystać potencjału pomysłu, ich zakończenie często również nie spełnia oczekiwań. Dlaczego więc zdecydowałam wybrać „Ptaki i inne opowiadania”? Z sympatii dla twórczości Daphne du Maurier.

Bardzo cenię książki, które wyszły spod pióra tej pisarki. Fabuła każdej z nich była piękna, ale również niepokojąca i przewrotna. Nie mogłam sobie odmówić kolejnego spotkania. Elementów w mojej opinii charakterystycznych dla du Maurier doszukałam się także w tych opowiadaniach.

Grzechem byłoby nie wspomnieć o „Ptakach”. Kultowa już historia znana jest raczej z dużego ekranu niż za sprawą słowa pisanego. Ja sama do tej pory nie miałam okazji poznać jej na papierze. Opowiadanie otwierające ten niedługi zbiór, okazało się interesujące, angażujące i działające na wyobraźnię. Byłam szalenie ciekawa, jak rozwinie się akcja i czym zaskoczy mnie autorka. Jeśli lubicie bardzo klimatyczne i dość mroczne historie, z pewnością jest to coś dla Was.

Pozostałe opowiadania z tego zbioru również mogę polecić z czystym sercem. Wszystkie są w przyjemny sposób niepokojące, ale to jedyny element, który tak naprawdę je łączy. Każde z nich opowiada inną, niezależną historię. Choć są krótkie, to naprawdę potrafią zaciekawić i zatrzymać. A ich długość nie stanowi dużego problemu, nie jest powodem, by się przyczepić.

Opowiadania przeczytałam szybko, a jeszcze szybciej zatęskniłam. Żałowałam, że tych historii nie było jednak więcej. Naprawdę zrobiły na mnie duże wrażenie. Daphne du Maurier posiada duży talent, który przekłada się na intrygujące, dające do myślenia i wywołujące silne emocje opowieści. Podczas lektury łatwo jest poczuć klimat przedstawianych miejsc i zrozumieć motywy bohaterów. Niewymuszony styl autorki również umila czytelnikowi lekturę.

„Ptaki i inne opowiadania” to bardzo zgrabne, mroczne czytadełko. To znakomity wybór zarówno dla osób, które lubią opowiadania, jak i dla tych, które odnajdują się w kryminałach i thrillerach. Serdecznie polecam.

„Ptaki i inne opowiadania” to kolejna perełka, która dołączyła do przepięknie wydanej Serii Butikowej Wydawnictwa Albatros.

Sięgając po „Ptaki…” trzeba być przygotowanym na podróż w świat permanentnego napięcia i wielu tajemnic. Autorka bawi się słowem i co najważniejsze stylami, aby wzbudzić w czytelniku ciekawość i momentami wprowadzić go w metafizyczny stan.

Jest to zbiór opowiadań na których treść nie można pozostać obojętnym. Wszystkie one skłaniają do większych refleksji i wpędzają czytelnika w narastające uczucie tajemnicy, niepokoju i niepewności. W tych opowiadaniach nic nie jest oczywiste, a autorka podąża w nich w dość nieznanym i nieoczekiwanym kierunku. Autorka pozwala czytelnikowi na domknięcie każdej z historii za sprawą otwartych zakończeń. Powoduje to, że każdy tak naprawdę może je odebrać na swój własnych sposób.

„Ptaki i inne opowiadania” to książka, w której każdy znajdzie coś dla siebie i chociaż nie jestem ogromną fanką opowiadań to te szczególnie przypadły mi do gustu. Gdybym miała wybierać najlepsze to z całą pewnością była to „Monte Verita”, które miało niesamowity klimat. Zdecydowanie polecam!

Biorąc do ręki książkę pod tytułem "Ptaki i inne opowiadania" nie spodziewałam się, że otrzymam opowiadanie, na podstawie którego Alfred Hitchcock nakręcił swój słynny film grozy pod tytułem "Ptaki". Szczerze wam powiem, że pierwszy raz w życiu czytałam ten utwór. Oczywiście film oglądałam i powiem wam, jeszcze teraz boję się dużych skupisk ptaków. Po tej książce mój lęk wcale nie minął. Wyobrażacie sobie znaleźć w pokoju 50 sztuk martwych ptaków. Czujecie strach ludzi, którzy musieli ukrywać się przed tymi stworzeniami? Co sprawiło, że ptaki nagle zaczęły atakować ludzi? Tego dowiecie się, czytając opowiadanie "Ptaki". Swoją drogą autorka miała niezłą wyobraźnię. Stworzyła niesamowite opowiadanie grozy. Jeszcze mam dreszcze.

Oprócz tego słynnego opowiadania w książce znalazłam jeszcze inne historie godne polecenia. Dodam tylko, że jest się czego bać. Wszystkie opowiadania zabiorą was w klimatyczny świat. Smutny i przerażający świat. Możecie się spodziewać wszystkiego. Zachęcam czytać je wieczorową porą. Wtedy historie ukryte w książce "Ptaki i inne opowiadania" nabierają innego bardziej mrocznego klimatu. Czy lubicie skoki adrenaliny? To świetnie się składa. Daphne du Maurier wam je zapewni. Gwarantowana nieprzespana nocka lub bardzo ciekawe sny.

Historie zaprezentowane w tej książce powstały w 1952 roku. Warto było czekać 71 lat, żeby je przeczytać. Dosłownie nabrały mocy.

W książce "Ptaki i inne opowiadania" znajdziecie 6 odrębnych historii.

Oczywiście jak dla mnie najlepsze opowiadanie to oczywiście "Ptaki", ale warto również poznać:

"Monte Verita" - dlaczego tylko mężczyźni mogą iść zdobywać szczyt tej góry? Co ukrywa ten górski raj?

"Jabłonka" - jaka tragedia ukrywa się za tytułową jabłonką? To moim zdaniem jest najsłabsze opowiadanie.

"Prowincjonalny fotograf" - uważaj, z kim zadzierasz? Co zrobiła pewna markiza i jakie będą tego konsekwencje? Nasza markiza nudziła się okrutnie, więc coś wymyśliła. Nie spodziewała się tylko, co ją za to czeka. Świetna historia z przestrogą.

"Pocałuj mnie jeszcze raz" - historia pewnego pana i bileterki. Bardzo dobre opowiadanie.

"Stary" - kim tak naprawdę jest stary? Jaką tajemnicę skrywa jego rodzina? Zaskakujący finał.

Jeżeli lubicie opowiadania z dreszczykiem, to dobrze trafiliście. Mimo swoich lat te powieści nie straciły na swojej wartości. Warto co jakiś czas sięgnąć po książki Daphne du Maurier.

Uwielbiam "Serię butikową" wydawnictwa Albatros. Zobaczcie jaką piękną okładkę ma książka "Ptaki i inne opowiadania". Warto ją mieć w swojej kolekcji. Idealna książka na prezent.

Zbiór ,,Ptaki" Daphne de Maurier zainteresował mnie swoją fabułą i z tego powodu postanowiłam zapoznać się z tą publikacją.

Pozycja jest wyjątkowa pod tym względem, że autorka do tego wydania napisała kilka opowiadań. Są one różnej objętości, a dodatkowo są świetne z tego względu, iż pojawią się w nich fantastyczny i mistyczny motyw.

,,Moja kuzynka Rachela" oraz ,,Oberża na pustkowiu" tej autorki tak mi się podobały, że postanowiłam skusić się również na tę lekturę. Zbiór opowiadań w wykonaniu tej autorki również jest fenomenalny.

Pozycja jest obszerna i całkiem zajmująca pod względem wzbudzania niepokoju w czytelniku. Dzięki powolnej lekturze i zastosowaniu w niej zabiegu wprowadzenia mistyki na pewno znajdzie swoich odbiorców.

,,Ptaki" Daphne de Maurier to wspaniała i nietypowa lektura zbioru opowiadań, która bardzo mnie urzekła.

Daphne du Maurier to niekwestionowana mistrzyni niepokojących opowieści z dreszczykiem. Dziś słów kilka o napisanej przez nią antologii, która zachwyciła samego mistrza Hitchcocka, który na podstawie "Ptaków", nakręcił jeden ze swoich najsłynniejszych obrazów.

Sześć rożnych opowiadań, sześć zupełnie innych historii, które summa summarum składają się w jedną, porażającą całość. Nikt tak plastycznie, ale zarazem elegancko nie potrafi pisać o rzeczach okrutnych i brutalnych. Nikt, w tak wysublimowany sposób nie potrafi manipulować czytelnikiem do tego stopnia, że ten i się boi, ale i nie może oderwać się od lektury. To właśnie niebywały talent i ponadczasowość tekstów Maurier wpływają na taki a nie inny odbiór.

Ten zestaw opowiadań hipnotyzuje nie tylko pięknym, lotnym i plastycznym językiem, ale też zmiennymi nastrojami, które autorka poprzetykała jakby pracowała nad wyjątkowo barwnym kilimem. Świetnie też dobierała panującą na zewnątrz aurę i komponowała ją z nastrojami towarzyszącymi bohaterom.

Opowieści snują się z wolna, urzekając przepięknymi opisami i fascynującymi zasadami, którymi rządzi się dana epoka. Dodatkowo, wplata w historię liczne retrospekcje, poetyzuje, przedstawia swego rodzaju piękno otoczenia i konsekwentnie się tego trzyma, dając czytelnikowi i odetchnąć, uspokoić, ale też przerazić.

Ta książka jest wspaniała. Napisana przepięknie, z olbrzymią kulturą i polotem. Czytanie jej, sprawia ogromną przyjemność wszystkim miłośnikom dobrej literatury. Polecam fanom thrillerów i dreszczowców psychologicznych. Doskonała historia!