Baumgartner

Zaczytałam się. Baumgartner to powieść o życiu - jego lepszych i słabszych momentach. Ludzka, humanistyczna, głęboka i wielowymiarowa jak każde ludzkie istnienie. Napisana mistrzowsko, tajemnicza. Warto

Baumgartner to powieść-furtka do umysłu głównego bohatera. Jego bolączki, lęki, tęsknoty, jego codzienność, projekty, pisarstwo, pragnienie by zakochać się na nowo, porażki. Jego żałoba po zmarłej żonie wyrażona tak subtelnie, bez desperacji, ale z wielką żałością. W końcu chwile ekscytacji, które poprzedzają ostateczne odejście. Nie ma tu zwrotów akcji, nie ma wielkich bohaterów, ale jest niezmierzona głębia. To książka z tych, które pozwalają nam zrozumieć człowieka jeszcze bardziej, a jednocześnie zrozumieć samych siebie i gdy przyjdzie na nas czas podsumowań, mieć co podsumowywać. Wspaniała powieść, z którą warto spędzić kilka wiosennych popołudni.

Nie da się podsumować piękna tej powieści w kilku zdaniach. Baumgartner to o wiele więcej niż powieść o starzejącym się pisarzu w żałobie po zmarłej żonie. To historia znacznie przekraczająca stwierdzenie, że to powieść uniwersalna o losie człowieka. Tyle tu wrażeń, emocji, tyle tu zawirowań i momentów kiedy z zachwytu miałem motyle w brzuchu... Nie pamiętam żeby tekst aż tak bardzo mnie poruszył, a na pewno nie stało się to niedawno. Do dziś. Piękno języka, ogrom znaczeń w warstwie fabularnej. Auster rzuca mocne światło na to co może być dla ludzi niewygodne, niekomfortowe. Jest w tej szczerości ludzki i mądry. Prowadzi nas przez tę narrację jakbyśmy śnili albo oglądali wspaniały film o życiu Baumgartnera i Anny. Przenika do głębi.

Czytając Baumgartnera miałam wrażenie, że moje myśli intensywnie wirują zgodnie z narzuconym przez Austera tempem, który naprawdę genialnie oddaje tu naturę pośpiechu jaki towarzyszy nam na co dzień nieważne czy jestesmy mlodzi czy już na emeryturze, czy pracujemy w fabryce czy jestesmy pisarzami. To pośpiech generacji, całej ludzkości, w którym trudno się zatrzymać. Ale właśnie po tym okresie szaleństwa w codzienności nastepuje chwila na pauzę. Fragment o rudziku jedzącym robaki jest tak wspaniale napisany że mam ochotę wydrukować go sobie i powiesić nad biurkiem. No i jak to u Austera - takich fragmentów tu nie brakuje. Wspaniała retrospekcja życia człowieka, który wiele osiągnął i mierzy się ze stratą ukochanej. Niby zwykłe życie starszeog człowieka, ale opisane przez mistrza nabiera wielowymiarowości i uniwersalności charakterystycznej tuzom pióra. Oh tak! Czytajcie.

Tytułowy Baumgartner to staruszek, którego ciało już nie nadąża, a umysł choć płata figle to nadal ma wiele do zaoferowania światu. Jego codzienność wypełniona jest małymi wydarzeniami, drobnymi wypadkami i wielkimi myślami. Baumgartner tęskni za zmarłą żoną, pisze monografię pseudonimów Kirkegaarda i stara się documować do portu, jakim będzie nieuchronna śmierć… To co w tej powieści genialne to bezprecedensowe oddanie rytmu zwykłego życia, niefortunnych zdarzeń i wielkich wyzwań, które kiedyś może nie miałyby aż takiego znaczenia, ale miejsce na osi życia gdzie znajduje się nasz bohater niejako warunkuje poziom trudności. Nieskazitelny język i genialne tłumaczenie Marii Makuch pozwala natychmiast wejść w tę historię i poznać całą gamę emocji Baumgartnera, historię jego życia i niejako stawić czoła tematowi schyłku życia, straty, pożegnań i nadziei na to, że zawsze, niezależnie od położenia i wieku, coś na nas jeszcze tam czeka tuż za rogiem przeznaczenia. Czytało mi się tę genialną powieść z uczuciem wielkiej nostalgii i smutku za tym, że więcej takich emocji zachwytu nad energią powieści już nie będzie. No cóż… Teraz pozostało mi wracać do tytułów Austera, które już znam i kocham. Polecam z całego serca.