Na wschód od Edenu

Epicka saga rodzinna, której akcja toczy się w Kalifornii i czerpie inspirację z historii Kaina i Abla. Steinbeck stworzył w niej wielowymiarowe postacie, w tym jedną z najbardziej demonicznych kobiet w literaturze – Cathy Ames. To powieść o walce dobra ze złem, poszukiwaniu wolnej woli i trudnych relacjach międzyludzkich.

Epicka saga rodzinna, której akcja toczy się w Kalifornii i czerpie inspirację z historii Kaina i Abla. Steinbeck stworzył w niej wielowymiarowe postacie, w tym jedną z najbardziej demonicznych kobiet w literaturze – Cathy Ames. To powieść o walce dobra ze złem, poszukiwaniu wolnej woli i trudnych relacjach międzyludzkich.

“Na wschód od Edenu” to saga rodzinna Trasków i Hamiltonów w dolinie Salinas na przestrzeni mniej więcej stu lat. Cyrus, Adam, Karol, Cathy, Samuel, Kaleb, Aron i inni są świadkami przemian społecznych i kulturowych Stanów Zjednoczonych od wojny secesyjnej aż po lata 30 XX wieku. To ponad osiemset stronicowa historia a czytałam jakby to była współczesna opowieść. Ach, jak ja lubię klasykę. O czym jest książka – głównie to odwieczna walka dobra i zła. Adam zakochuje się w Cathy, która jest od zawsze złym człowiekiem. Kiedy rodzi bliźniaków, Kaleba i Arona odchodzi od męża. Bracia dorastają bez matki, wychowują się pod czujnym okiem służącego Li. Kiedy dorastają dowiadują się że ich matka żyje i to odbija się w ich zachowaniu na zawsze. Przepiękna klasyka, pełna symboliki, walki dobra ze złem. John Steinbeck to moje odkrycie roku. Absolutnie polecam „Na wschód od Edenu”.

"Na wschód od Edenu" to dla mnie ważna książka, nie tylko z uwagi na jej ponadczasowy wydźwięk ale i jedyną w swoim rodzaju ekranizację. Jednak nijak ma się ona do filmowej wersji, w której okrojona została do historii braci Trasków. Książka jest bowiem pejzażem życia w dolinie, opisem losów pokoleń, charakterystyką i przybliżeniem życiorysów wielu postaci, których losy w jakiś sposób się splotły. Narratorem jest syn Olivii Hamilton jednej z dziewięciorga rodzeństwa, których rodzice Irlandczycy osiedlili się w dolinie Salinas. I opowiadając o Kalu i Aronie nie skupia się jedynie na nich, barwnie maluje przed nami trudne i skomplikowane losy osób bezpośrednio lub też pośrednio z nimi związanych. Przybliża panującą sytuację społeczną i gospodarczą, obrazuje wygląd świata na koniec XIXw. i w początkach wieku XX. A opowiada wręcz magicznie, wciągając czytelnika w sam środek historii i nakreślając zdarzenia tak wybitnie, że ma się wrażenie, że znajdujemy się w samym ich centrum.

Dla tej książki postaciami wręcz kultowymi stali się Kal i Aron. Choć są braćmi, nie mogliby bardziej się różnić. Wychowani praktycznie przez służącego, który przez większość życia zastępował im oboje rodziców, na pozór nie różnią się niczym od rówieśników. Kal jest tym silniejszym, choć bardziej wycofanym, Aron jest tym delikatniejszym, choć zdecydowanie łatwiej mu nawiązywać wszelkie relacje. Natomiast to wszystko to jedynie powierzchowność, a prawda o braciach jest skryta dużo głębiej. Osobiście, wraz z ich dorastaniem, czułam coraz większą antypatię do Arona. Niemniej jednak, abstrahując od moich osobistych sympatii, należy oddać Autorowi, że wykreował bliźniaków genialnie. Są skomplikowani, niejednoznaczni, odczuwamy ich wewnętrzne rozterki niczym nasze własne. Aczkolwiek to nie jedyne postaci, które warte są wyróżnienia z uwagi na kreację.

Cathy, Kate, Katarzyna- jakkolwiek by jej nie nazwać, była matką Kala i Arona. Autor dość skrzętnie opowiada nam historię jej życia, nie skrywając własnych odczuć co do jej inności, przyrównując do potwora. Jednakże mnie, jej postać, na równi przerażała jak i zachwycała. Przerażała, bo była do szpiku zepsutą osobą bez jakichkolwiek uczuć. Zachwycała jednak w swych zdolnościach manipulacyjnych, gierkach, które tak umiejętnie, wręcz naturalnie prowadziła. To właśnie jej bohaterkę uważam za najmocniejszy atut tej książki i najlepszą kreację. Choć to człowiek do szpiku kości zły, to jej psychopatyczna osobowość i umiejętności pogrywania z ludźmi, były przedstawione zniewalająco.

Dla równowagi, należy też wspomnieć o rodzinie Hamiltonów, którzy pełnią bardzo ważną rolę zarówno w powieści jak i w dolinie Salinas. Szczególnym bohaterem jest Samuel Hamilton, człowiek, który może i nie dorobił się w życiu niczego, jednak był tak barwną, a zarazem tak dobrą postacią, że nie sposób o nim nie wspomnieć. To szaleniec, biorąc pod uwagę jego wszelkie pomysły i zapał do podejmowania się rzeczy bezowocnych dla niego. Ale swoją mądrością życiową, intuicją, która pomagała mu w relacjach z ludźmi, empatią i bezinteresownością mógłby obdarować nawet kilka dusz.

Można by jeszcze mówić o wielu postaciach, które pojawiają się na łamach książki. O Adamie Trasku i trudnym życiu jakie wiódł. O jego bracie Karolu, którego można było nienawidzić i współczuć mu jednocześnie. O Li, który był niezastąpiony dla Trasków, choć kompletnie niedoceniony. O rodzeństwie Hamilton, których losy potoczyły się tak odmiennie i nie do końca dla wszystkich sprawiedliwie. Ale najlepiej samemu sięgnąć po tę książkę i zanurzyć się w tym kalifornijskim, odległym świecie.

Nie bez powodu, "Na wschód od Edenu" nazywany jest jednym z najwybitniejszych dzieł XX wieku. Napisana naprawdę nieprzeciętnie, z niebywałą precyzją ale i poruszająca trudne tematy. Autor przede wszystkim ukazuje, że każdy jest kowalem własnego losu i niezależnie od genów czy wychowania sam o sobie decyduje. Bowiem nie krew płynąca w żyłach świadczy o człowieku, a jego wolna wola, która pozwala mu decydować jaką ścieżkę w życiu obierze. To także dość obszerne podejście do tematyki grzechu, skupiające się jednak na słowie najważniejszym -timszel. Dającym możliwość wyboru i stanowiącym istotę człowieczeństwa. To jedna z takich powieści, które powinien przeczytać każdy, a pomimo swojej obszerności, zachwyca także sposobem pisarstwa.

John Steinbeck - "Na wschód od Edenu"

Nie wiem jak Wy, ale ja książki które mi się podobają dzielę na dwie grupy. Jedna to te które połykam gryząc pazury, druga to takie wywołujące zachwyt, którymi chcę się delektować. Ta książka należy zdecydowanie do tej drugiej kategorii i wiem że trafi na półkę moich ulubionych lektur. Aż żałuję że do tej pory jakoś pominęłam tego autora.

Powieść ta to opowieść, a właściwie saga rodziny Trasków, którzy na przełomie XIX i XX wieku osiedlili się w kalifornijskiej dolinie Salinas. Opowieść pełna uczuć i emocji, miłości w każdej jej formie. Opowieść o miłości do ojca, odrzuceniu i zemście. Opowieść o miłości do kobiety, podłości, zdradzie i przebaczeniu. Opowieść o przyjaźni i lojalności. Losy Adama Traska i jego synów snujące się leniwie na tle wydarzeń historycznych i przemian przemysłowych, wsparte historią osiadłej w dolinie Salinas rodziny Hamiltonów. Książka przy której nie sposób się nudzić. Po prostu klasyk do którego warto sięgnąć.

W życiu często musimy podejmować wybory. Nie zawsze są to wybory dobre i prawe. Niekiedy zdarza się, że znacząco wpływają one na nasze dalsze życie, a nam samym trudno zwalczyć zło, którego niewolnikami się staliśmy.

„Na wschód od Edenu” to tragiczna historia rodziny Trasków, która na przełomie XIX i XX wieku prowadziła życie w dolinie Salinas. Głowa rodu – Adam nieszczęśliwie ulokował swe uczucia, owocem czego byli dwaj synowie – Aron i Kaleb. Nie dane mu jednak było wychowywać ich w pełnej rodzinie, gdyż jego żona go opuściła, by wieść życie w burdelu. Cała opieka nad dziećmi spadła na wiernego sługę Li, który pokochał chłopców całym sercem. Byli oni różni jak ogień i woda i jedynie rywalizacja o względy ojca była czymś, co ich łączyło. Relacji między nimi nie poprawiały liczne tajemnice, a także miłość do tej samej dziewczyny. Wrażliwy Aron po odnalezieniu matki podejmuje opłakaną w skutki decyzję, która doprowadza do tragedii…

„Na wschód od Edenu” to książka, która jest uznawana za najwybitniejsze dzieło Steinbecka i najpopularniejszą powieść XX wieku. Przyznam szczerze, że osobiście bardziej podobała mi się inna pozycja tego autora, ale i w tej odnalazłam ukrytą głębię i przesłanie.

Książkę tę możemy odkrywać i odczytywać na dwóch poziomach – realnym i symbolicznym. W odbiorze realnym otrzymujemy sagę rodziny Trasków, natomiast symboliczny nawiązuje do biblijnej historii o Kainie i Ablu oraz walki dobra ze złem.

Po raz kolejny dałam się zauroczyć autorowi. Powieści Steinbecka zdecydowanie nie należą do najłatwiejszych. Musiałam poświęcić sporo czasu i dużo skupienia, aby w pełni przyswoić tę historię. Jest to jeden z niewielu autorów, u którego bardzo długie i szczegółowe opisy mnie nie nudzą, a wręcz przeciwnie – lepiej pozwalają się wczuć w opisywany klimat.

Zawiłe losy rodziny Trasków oraz bohaterów pobocznych, które łączyły się z głównymi, były wciągające, mimo że momentami musiałam przypominać sobie kto był kim, bo zarówno postaci, jak i wątków była naprawdę duża ilość. Zakończenie natomiast ma przypomnieć nam, że na wybaczenie, zarówno przez innych, jak i samym sobie nigdy nie jest za późno. Nawet jeśli w życiu dopuszczamy się złych czynów, to powinniśmy dać sobie szansę na bycie lepszym.

Powieść „Na wschód od Edenu” może i mnie nie zachwyciła, ale i tak uważam, że jest bardzo dobra i warto ją przeczytać. Sama nie mogę się już doczekać, aż sięgnę po pozostałe książki tego autora.

Macie czasem tak, że uwielbiacie książkę tak mocno, a jednocześnie nie potraficie o niej napisać słowa? Bo giną one wśród wspaniałości historii, rozmywają się wśród symboli, blakną przy geniuszu autora i tak zwyczajnie, nie oddają one wszystkich uczuć i emocji, jakie pozostają po lekturze. Tak, miewam tak często, ale nigdy nie zdarzyło mi się, że słów mi brak uświadomił mnie w fakcie, że właśnie ta jedna historia, jest historią, którą nazwę ulubieńcem życia.

O powieści Steinbecka napisano już wszystko i z każdej możliwej perspektywy. A jednak, jestem tutaj dziś i dokładam swoją cegiełkę uwielbienia. Opublikowana po raz pierwszy w 1952 roku, Na wschód od Edenu, to dzieło, w którym Steinbeck stworzył swoje najbardziej hipnotyzujące postaci i zgłębił najbardziej najtrwalsze tematy: tajemnicę tożsamości, niewytłumaczalność miłości i mordercze konsekwencje jej braku. Na wschód od Edenu to niezwykle potężne i ambitne dzieło, które przez wielu nazywane jest po prostu sagą rodzinną, ale dla mnie to coś o wiele, wiele więcej. Nade wszystko to opowieść o największej wartości, jaką nosi w sobie człowiek, odkrywając jednocześnie przyczyny zła, okrucieństwa i nienawiści, do jakich jest zdolny. Opowieść o wytrwałości ludzkiej duszy, o wyborze tego, kim chcemy być, zamiast tkwić w błędnej wierze, że zostaliśmy odlani z formy, to opowieść o przebaczeniu, wolności wyboru i długiej drodze, jaką w życiu trzeba przebyć. Na wschód od Edenu jest historią tak osobistą, że mamy poczucie, iż została napisana właśnie dla nas. To opowieść, którą trzeba usłyszeć, historia, którą znamy i z którą możemy się połączyć. To jest ten rodzaj historii, która nie tylko pochłania nas, ale pozwala odnieść wrażenie, że my jesteśmy jej częścią, że wszystko się dzieje w naszej obecności, że niektórzy bohaterowie stają obok pogrążonego w lekturze czytelnika jak najwierniejsi przyjaciele. Arcydzieło Steinbecka ponownie, po latach, pozostawiło we mnie poczucie straty, bo kiedy doszłam do końca tej epickiej opowieści, poczułam się porzucona, tylko dlatego, że zabrakło już słów, które mogę przeczytać.

Bo tak zwyczajnie, pragnęłam kontynuować opowieść o życiu jego bohaterów, szpiegując ich w ciemności, obserwując jak ewoluują i rozkwitają. Żadna z książek nie wywołała u mnie aż takiego smutku i podekscytowania jednocześnie. Przewracałam każdą z siedmiuset stron zaciekle, a wiedziałam, że wędruję po tym krajobrazie, który stworzony został dla mnie i tylko dla mnie. Tak, oddałam się we władze historii Steinbecka dałam się porwać magii jego pióra, jak gdyby była lekarstwem na ocalenie mojej duszy, jedynym medykamentem na wszystkie moje dolegliwości. Steinbeck posiada niezrównaną umiejętność obserwacji i opisu natur i typów ludzkich i prawdziwie korzysta z tego daru. Na wschód od Edenu to jedno z najwspanialszych dzieł, jakie kiedykolwiek czytałam, prawdziwie współczesne i ludzkie, podane nam prostym, jasnym i przystępnym językiem. Bo jej geniusz tkwi w fakcie, że każdy z nas odnajdzie w niej odrobinę siebie i odrobinę zrozumienia dla otaczającego świata. Ale ja jestem tak naprawdę nikim, by móc oceniać tę książkę.

Na wschód od Edenu jest historią, która pod każdym względem zasługuje na miano magnum opus Johna Steinbecka, laureata Nagrody Nobla, a według mnie — na tytuł jednego z najważniejszych dzieł literatury.

Zagłębiając się w Na wschód od Edenu, czytelnik zostaje bezdennie pochłonięty w boleśnie poruszającą oraz wciągającą historię społeczeństwa Doliny Salinas, a w szczególności rodzin Trask i Hamilton, których wielogeneracyjne dzieje portretują nieustanny konflikt między dobrem a złem, tworząc alegorię kilku pierwszych rozdziałów Księgi Rodzaju — nie brakuje tutaj również spisków i manipulacji, śmiertelnych realiów wojny, silnych przesłań antyrasistowskich oraz delikatnych homoseksualnych podtekstów, które mnie zachwyciły ciepłem i naturalnością, z którą zostały zaakceptowane.

Na wschód od Edenu jest szczytem realistycznego i poetyckiego daru Johna Steinbecka, połączonego z subtelnym humorem, pasjonującą wnikliwością myśli oraz ostrym widzeniem spraw socjalnych — uwierzcie mi, po przeczytaniu tego obnażającego tytułu każda kolejna książka wydaje się być wyblakłą, marną próbą ujęcia nieposkromionej głębi i dwoistości ludzkich umysłów.

Słowami samego Johna Steinbecka: Wielka i trwała opowieść musi mówić o każdym, bo inaczej nie przetrwa. To, co dalekie i obce, nie jest interesujące — tylko rzeczy głęboko osobiste i blisko nam znane.

Właśnie taki jest Na wschód od Edenu.

Instagram: @illectum

John Steinbeck to świetny pisarz, a "Na wschód od Edenu" to książka, którą p prostu trzeba przeczytać. Losy rodziny, z nawiązaniem do biblijnej opowieści o dwóch braciach, Kainie i Ablu, do rywalizacji o miłość... Walka o miłość ojca, o dziewczynę... Malując losy rodziny, Steinbeck okazuje się być genialnym psychologiem, tak wnikliwie przedstawia motywy działania swoich bohaterów, wszystko, co im w duszy gra. Czy można popełniać złe czyny w dobrej wierze? Postaci u Steinbecka są prawdziwe, pełne sprzeczności, a filozoficzne przemyślenia mędrca Li godne najwyższej uwagi.

Są powieści, o których szczególnie trudno mi pisać. Nie dlatego że wzbudziły we mnie tak wiele uczuć, że zostałam nimi jedynie przygnieciona, a dlatego że są na tyle dobre, że żadne słowa nie wydają się być właściwe. Mogłabym skupić się na emocjach, ale „Na wschód od Edenu" ma zbyt wiele wątków, by wystarczyło na tym poprzestać. Mogłabym spróbować wejść w dokładniejszą analizę, ale nie powiedziałabym więcej niż sam John Steinbeck w sposób jasny i piękny zawarł w swojej powieści. Mogłabym to lub tamto, a jednak nic nie wydaje się właściwe,bo tym razem miałam do czynienia z Powieścią przez duże „P". Umiejętnym snuciem losów rodziny, której kolejne pokolenia braci walczą o miłość. Biblijnych odwoływań do Kaina i Abla nie brakuje, a sensu całości należy szukać w tym, czy nasz los jest z góry przesądzony, czy może chodzi o to, że każdy staje przed wyborem. Dużo tutaj scen, które zmuszają nas do przystanięcia nad istotą dobra oraz zła, a to jedynie jeden z małych elementów budujących tę Powieść. Sporo tutaj bowiem dokładnie budowanych relacji (zwłaszcza tych, w które miesza się wszelkiego rodzaju miłość), nie brakuje różnych postaw czy motywacji, a rzeczywistość początku XX wieku zostaje szczegółowo ukazana. Wątków jest dużo, a z całości można wiele wynieść, jeśli wystarczająco otworzy się serce. Co jednak w Powieści znajdziemy — zależy od tego, co będą chciały zobaczyć nasze oczy.

Jestem oczarowana tym, jak dobrym pisarzem okazał się Steinbeck. Słyszałam już wcześniej wiele pochwał kierowanych w jego stronę, ale słyszeć od innych, a przekonać się samemu, to coś zupełnie innego. Cieszę się, że mogłam przeczytać tę Powieść, choć czuję się przez nią nieco... Brudna. I zbyt pełna. Próbuję złapać oddech, ale zbyt mnie uwiera. Mam w sobie dużo myśli, ale nie są to myśli, którymi chciałabym się z kimś dzielić. Podobają mi się w swojej nie w pełni ukształtowanej formie i jestem ogromnie ciekawa, czy reszta tytułów autora podziała na mnie równie mocno. Na ten moment mogę Wam z całą pewnością powiedzieć, że Powieść tę warto poznać, a Steinbeck to ponadczasowy autor, który w pełni zasługuje na sławę swojego nazwiska.

przekł. Bronisław Zieliński

"Wspaniała powieść o miłości, zdradzie, grzechu, który przybiera różne formy i często prowadzi do zguby... ". Opis, który znalazłam na okładce odczuwam identycznie. To jest piękna i poruszająca książka, którą mimo 850 stron pochłonęłam w zaledwie dwie doby.

Steinbeck w swojej książce przenosi nas do XIX-wiecznej doliny Salinas, w której z roku na rok przybywa coraz więcej ludzi, ale opiera się głównie na historii rodziny Trasków. Adam z powodu śmierci matki zyskuje macochę oraz przyrodniego brata Karola. Ich relacje są jednak bardzo trudne, a los w końcu ich rozdziela. Każdy podąża swoją drogą. Po śmierci ojca stają się dla siebie jeszcze bardziej obcy. Karol zostaje na gospodarce, a Adam postanawia założyć rodzinę z psychopatką, która starannie ukrywa złe czyny i myśli. Po narodzinach bliźniaków zostaje sam, a opieką nad Kalebem i Aronem przejmuje chiński przyjaciel, a zarazem służący Li. Los lubi się powtarzać, więc nastoletni już bracia niespecjalnie za sobą przepadają. Walka toczy się o pieniądze, o kobietę i o znalezienie matki, która okazuje się być prostytutką.

To bardzo piękna, a zarazem bardzo smutna saga rodzinna. Zżyłam się z bohaterami, którzy są bardzo ludzcy ze swoimi marzeniami, myślami i czynami. Nikt tam nie jest idealny. Każdy ma swoje tajemnice. Czasem, jak to w życiu bywa cieszyłam się razem z nimi lub wręcz przeciwnie, byłam na nich zła. Ciężko było ocenić mi ich postępowanie, ale z łatwością mogę ocenić książkę, z której na każdym kroku czułam napięcie. Mimo wielu opisów, działo się naprawdę wiele i zaskakująco.

Książka podzielona jest na 5 części. Narracja głównie trzecioosobowa, ale pierwszoosobowe wstawki sprawiają, że staje się jeszcze bardziej realna. Skupia się głównie na grzechu przeciwko bratu, co widać bardzo w relacjach braci, jak i synów Adama. Zazdrość, gniew, miłość, strach... Autor przeplata umiejętnie wszystkie emocje. Czyta się szybko i lekko. Ma jednak ogromną wadę. Książka waży sporo, co powoduje ból w dłoniach. Nie rezygnujcie jednak z tego powodu, bo naprawdę jest warta przeczytania.

Nadszedł moment, kiedy zebrałam się w sobie, aby napisać kilka słów o tej jakże bogatej w treść książce jaką jest "Na wschód od Edenu". Ta powieść jest kolejną zainspirowaną recenzjami Olgi z Wielkiego Buka. Sięgnęłam po nią również dlatego, że miałam ochotę na coś poważniejszego, bardziej wymagającego i pod tym względem raczej trafiłam w przysłowiową dziesiątkę.

Czytając tę książkę poznajemy losy rodziny Trasków. Adam Trask samotnie wychowuje dwóch synów — Arona i Kaleba. Niby bracia, a jednak tak bardzo różni od siebie. Jedyne, co ich łączy, to walka o miłość i uznanie ojca. Na domiar złego obaj darzą uczuciem tę samą dziewczynę. Do tego, kiedy Kal odnajduje matkę i na jaw wychodzą tajemnice przeszłości, przepaść między braćmi jeszcze bardziej się uwidacznia. Wszystko to sprawia, że życie bohaterów zmierza ku tragedii...

"Na wschód od Edenu" jest uznawane za najwybitniejsze dzieło Johna Steinbecka i chociaż to moje pierwsze spotkanie z twórczością autora, jestem w stanie w stu procentach w to uwierzyć. To jedna z tych powieści, które się podziwia i w których czytelnik zachwyca się zarówno pomysłem jak i stylem autora. To wspaniała, pełna emocji historia nawiązująca do biblijnych postaci w sposób niekonwencjonalny. Niekoloryzowana, prawdziwa, w wielu momentach (o ile nie w większości) smutna i przygnębiająca, a jednak zachwyca miłośników literatury na całym świecie.

Zdecydowanie widać tutaj talent autora. Niebanalny styl. Wszystko szczegółowo dopracowane. Chociaż ta powieść jest jedną z obszerniejszych, bo liczy blisko dziewięćset stron, nie należy się tym zrażać. Właśnie ten ogrom treści sprawia, że dogłębnie poznajemy historię bohaterów, ich charakter, motywy postępowania i tym podobne. Postacie są bardzo zróżnicowane, kontrastowe, a niektóre wyjątkowo kontrowersyjne. Mamy tutaj całą gamę wydarzeń, postępowań, poglądów na przestrzeni wielu lat. Coś niesamowitego.

Jeżeli chodzi o moje osobiste wrażenia, napiszę tak. Zgadzam się, że jest to dzieło wybitne, wręcz doskonałe, ale mnie przygnębiało na każdym kroku. Tragiczne wydarzenia, intrygi, kłamstwa, nienawiść, zazdrość i wiele innych sprawiły, że trudno było przyznać, że poprawił mi się humor po przeczytaniu tej powieści. Po zakończeniu musiałam sięgnąć po coś zdecydowanie weselszego. Niemniej uważam, że warto zapoznać się z tą książką. Nie po to, żeby się rozerwać, ale żeby poznać klasykę w najczystszej postaci. Podziwiać styl autora i pomysł na fabułę. Dostrzec różnice pomiędzy taką powieścią, a typową, standardową książką obyczajową, którą czyta się dla relaksu wieczorami.

[Adres usunięty]