Motylek. Lipowo. Tom 1

Porównanie Puzyńskiej z Camillą Lackberg wcale nie jest zabiegiem reklamowym na wyrost: sądzę, że każdemu miłośnikowi szwedzkiej autorki przypadnie do gustu cykl o Lipowie. Ciekawa zagadka kryminalna i świetne tło obyczajowe.

Udało mi się trafić na "Motylka" Katarzyny Puzyńskiej w jednej z warszawskich bibliotek- mojej ulubionej, czyli z dzielnicy Mokotów. Jeśli ktokolwiek kiedyś zastanawiałby się, które są najbogatsze i najciekawsze, to zdecydowanie polecam te biblioteki mokotowskie. Książką w każdym razie jestem zachwycona i będę musiała ochłonąć przed kolejną lekturą. Jak tylko zwolni się miejsce i rezerwacja zadziała- sięgnę po kolejną część z Lipowem w tle!

Daniel Podgórski jest komisarzem na posterunku we wsi. Ma pod sobą swoich trzech kolegów- Pawła Kamińskiego, Marka Zarębę i Janusza Rosoła. Pomaga im również jego matka, Maria Podgórska, pełniąca rolę tzw. sekretarki. Ojciec zasłużony policyjny bohater, więc czego innego można oczekiwać od syna? Jednak zdaje się, że Danielowi ten zawód jak najbardziej odpowiada. Nie dzieje się u nich jednak dużo, więc ma swoje małe wielkie marzenie- być częścią czegoś większego. Poza miłością marzy też o jakimś dużym zadaniu, a już najlepiej pracy w wielkim mieście. Jednak okazuje się, że nie musi daleko szukać tragedii, a w końcu dostanie szansę, by pokazać swoje możliwości. Tylko czy potrafi sobie poradzić? Pierwsze morderstwo jest jak szansa na wyrwanie się z odrętwienia i pokazanie światu swojego talentu. Jednak przy drugim już, kiedy ktoś próbuje zamknąć policji usta pieniędzmi, chcąc jak najszybciej zakończyć sprawę i złapać kogokolwiek, prokurator podsyła Danielowi i jego trzyosobowej drużynie kobietę z wydziału kryminalnego- Klementynę Kopp. Wszyscy patrzą na nią nieufnie, nikomu nie pasuje, że wkradła się do ich małego świata pełnego obaw, tajemnic, pragnień, jednak to ona stara się trzymać wszystko w kupie.

Weronika Nowakowska przyjeżdża do małej, uroczej wioski- Lipowa. Ma w marzeniach otworzenie stajni i wybiegu, miejsca gdzie ludzie będą jeździć na koniach, ot tak własny biznes. Jednak plany idą na dalszy tor, gdy we wsi pojawia się pierwsze morderstwo.

Od tej pory cała wioska będzie postawiona na nogi, gdyż każdy ma jakiś sekret, który może wyjść na jaw przy odkrywaniu innych. Jeden pociągnie za sobą wszystkie inne. Co ukrywają miejscowi? Wydaje się, jakby wszyscy byli podejrzani, ale czy byliby w stanie popełnić zbiorową zbrodnię? Wszyscy zrzucają oskarżenia na innych. Kto jest w to zamieszany? Kto zginie pierwszy? Kto następny? Kto jest za wszystko odpowiedzialny? Kto prowadzi tajemniczego bloga nasze-lipowo i jednocześnie zna mordercę? Czy wszystko jest ze sobą powiązane? Czy mamy przykład seryjnego mordercy? Tyle pytań, a tak mało odpowiedzi! Najlepsze i najbardziej oczywiste podejrzenia mogą okazać się błędem! Nie zawsze wszystko jest tak logiczne na jakie wygląda. I chyba tego właśnie nauczyła mnie ta książka.

Wydawało mi się już w połowie, a może nawet wcześniej, że wiem kto jest sprawcą. Wydawało mi się, że poznałam całą historię, rozgryzłam ataki. No właśnie, wydawało mi się. Kiedy okazało się, że jednak to był błędny trop, próbowałam wymyślić coś innego. Nie spodziewałam się takiego zakończenia sprawy, nawet nie brałam takiej możliwości pod uwagę.

Przeszkadzał mi styl wypowiadania się Klementyny. Po prostu nie mogłam go przetrawić, irytował mnie niemiłosiernie. Nie odpowiadało mi również słownictwo Pawła, nie sądzę, by tak zachowywał się policjant. Ale może się mylę? Może w małych mieścinach tak właśnie jest? Może po prostu zbyt mało wiem na temat tejże pracy? A może to miało pokazać właśnie zwyczajowość życia sielskiej(lub nie) wioski i całej historii, może wszystko miało idealnie współgrać z tłem.

Podziwiam autorkę przede wszystkim za elementy zaskoczenia, za budowanie napięcia. Czytałam wszystko z zapartym tchem i z ręką na sercu polecam książkę każdemu, kto kocha kryminały, jak i również każdemu, kto próbuje się do nich przekonać. Właściwa ku temu pozycja!

Recenzja znajduje się również na [Adres usunięty]

Przepadłam. Przepadłam po pierwszych stronach tego wspaniałego kryminału. Możesz powiedzieć że trzeba było wcześniej zacząć ale nie powiesz bo Ty wiesz. Że na wszystko przychodzi czas. I przyszedł czas na Katarzynę Puzyńską i jej sagę o Lipowie. O dzielnych policjantach i innych mieszkańcach wsi. O „Motylku”. A jak zaczyna się historia? Od Weroniki Nowakowskiej która po rozwodzie przeprowadza się z Warszawy do maleńkiego dwórku aby tam zacząć nowe życie. Wraz z nowym mieszkaniem traf chciał że tam, w lasach koło Lipowa ktoś został zamordowany. Starsza zakonnica. A później ktoś jeszcze. Policjanci z Lipowa wraz z komendantem Danielem Podgórskim będą mieli dużo do roboty w tej małej miejscowości. Absolutnie polecam „Motylka” Katarzyny Puzyńskiej a ja lecę do biblioteki po więcej.

O książkach Katarzyny Puzyńskiej słyszałam od dawna, opinie były różne – raz lepsze, raz gorsze. Jednak, ja lubię, sprawdzić na własnej skórze, jak to mówią potocznie „z czym się je Gwiazdę Polskiego Kryminału?”. Jak postanowiłam, tak zrobiłam. Zabierałam się za to długo...chciałam najpierw skompletować całą serię, która została nie tak dawno wydana przez wydawnictwo w częściach i twardej oprawie.

I nadszedł ten dzień...w którym ugryzłam Puzyńską.

Doskonale skonstruowany kryminał, gęsta atmosfera małej społeczności i zagadki z przeszłości, które nigdy nie miały ujrzeć światła dziennego.

W mroźny zimowy poranek na skraju mazurskiej wsi zostaje znalezione ciało zakonnicy. Początkowo wydaje się, że kobietę potrącił samochód. Szybko okazuje się jednak, że ktoś ją zabił i potem upozorował wypadek. Kilka dni później ginie kolejna osoba. Ofiary nie wydają się być ze sobą w żaden sposób związane.

Zaczyna się wyścig z czasem. Policja musi odnaleźć mordercę, zanim zginą następne kobiety.

Śledztwo ujawnia tajemnice mrocznej przeszłości zakonnicy, przy okazji odkrywając też mniejsze lub większe przewiny mieszkańców sielskiej – tylko na pozór – miejscowości.

„Motylek” oderwał mnie od życia na niecałą dobę. Świetnie napisana powieść, pełna intryg, tajemnic, niedomówień. Sekrety przeplatają się ze sobą i są dawkowane (dosłownie) tak zdawkowo, że nie mogłam odłożyć książki i pójść zwyczajnie spać. No nie i już. Tak się nie dało.

Kasia stworzyła wielowątkową fabułę, naszpikowała ją mnóstwem poszlak i zwodniczymi zakrętami wśród leśnych ścieżek, że można było się czasem zgubić.

„Motylek” bezpardonowo obnaża życie w małej wiejskiej społeczności. Wiadomo nie od dziś, że w takich mieścinach wszyscy o wszystkich wiedzą lepiej i więcej niż sam zainteresowany.

Ja na co dzień (chociaż w takowej wsi mieszkam) nie odczuwam tego – może dlatego, że nieco się izoluję od całej reszty. Jednakże nie wątpię w to, że mieszkańcy N. znają mnie lepiej niż ja.

Czytając „Motylka” zastanawiałam się nie raz i nie dwa jakie sekrety skrywają moi sąsiedzi? Co trzymają w stodole pod stertą siana?

Takie i inne dziwne pytania zadawałam sobie po lekturze.

A to oznacza tylko jedno.

Kasia Puzyńska napisała dobry kawał kryminału – który w mojej głowie narobił bałaganu.

Co więcej...mam wokół siebie praktycznie same lasy. Wierzcie lub nie – ale po przeczytaniu „Motylka” spacery z psem pośród leśnych ostępów nabrały nowego wydźwięku. Tryb czujność…

„Motylek” napisany jest swobodnym językiem, dialogi są realistyczne, bohaterzy autentyczni, a opisy miejscowych uroków idealnie wyważone, nie są za długie ani zbyt pobieżne, nie zanudzają i nie przysłaniają najważniejszej akcji. Okazuje się, że pod kurtyną sielankowej małomiasteczkowości aż grzmi od plotek i ukrywanych grzeszków. Autorka, moim zdaniem, bardzo dobrze to wszystko zobrazowała, pomieszała, poplątała i wyprowadziła mnie na manowce.

Oczywiście jak to zawsze czynię, próbuję rozwiązać śledztwo na własną rękę – obstawiałam kilka postaci, które niestety wraz z rozwojem akcji musiałam wykreślać z mojej listy potencjalnych morderców. Zakończenie i wyjawienie modus operandi – jest niespodziewane, chociaż w sumie mogłam się tego domyślić, zamiast wybierać zbyt oczywiste rozwiązanie zagadki.

Bohaterowie jak wspomniałam, są wykreowani nad wyraz plastycznie, są zwykłymi ludźmi pełnymi wad i zalet. Udało mi się z nimi zaprzyjaźnić. A zapach ciasta pani Podgórskiej czułam w całym domu. Nawet nieprzystępna komisarz Klementyna Kopp wzbudziła moją sympatię, chociaż sposób jej wysławiania się działał mi dość często na nerwy. Bardzo nie lubię, kiedy kończy swoje zdania wyrazem „co?” lub rozpoczyna je od słów „stop”, czy stosuje ciągłe powtórzenia np. "Czekaj. Spoko. Ale!" - zaburza to kompletnie znaną mi stylistykę polską i dialogi prowadzone przez panią komisarz budzą we mnie lekką irytację.

„Motylek” można uznać za mocny debiut autorki, ponieważ niewątpliwie podjęła się trudnego tematu, wszak dobry kryminał rządzi się swoistymi prawami. Niemniej jednak uważam, że Kasia sprostała temu zadaniu. Oceniając całokształt tej wielowątkowej i wielopostaciowej powieści sądzę, że autorka poradziła sobie z tematem niemal perfekcyjnie, niemal gdyż nie obyło się bez drobnych wpadek, które jednak niezbyt rzutują na całą resztę.

Z wielką przyjemnością zasiądę do lektury kolejnych tomów cyklu Lipowo.

Bardzo jestem ciekawa jak potoczą się dalsze losy bohaterów w rozpoczętych wątkach obyczajowych. Kim jest tajemnicza Teresa? Czy związek Daniela i Weroniki ma szansę na pomyślny rozwój? Dlaczego komisarz Klementyna jest taka osobliwa?

Cieszę się również, że śledząc kolejne losy mieszkańców Lipowa i okolic – będę miała okazję obserwować proces rozwoju i dojrzewania warsztatu pisarskiego autorki.

„Motylek” to lektura warta uwagi i poświęconego na nią czasu.

[Adres usunięty]

To, co napiszę, nie będzie recenzją, lecz zwyczajną opinią czytelnika.

Kiedy przeczytałam niemal wszystkie kryminały Agathy Christie, miałam obawy, że nie znajdzie się nikt, kto będzie pisał w tak zajmujący, intrygujący, trzymający w napięciu, logiczny i zaskakujący sposób. Kiedy, przy mojej nieufności wobec wielu nowości, trafiłam na książki Katarzyny Puzyńskiej, ucieszyłam się bardzo: Agatha Christie ma godną siebie następczynię.

Do przeczytania kryminału "Motylek" skłonił mnie zwykły opis znajdujący się pod ofertą książki na stronie [Adres usunięty]ę[Adres usunięty]- tak po prostu. Recenzje innych Czytelników, choć niemal wzorcowe, niekoniecznie zachęcają do czytania.

Książka „Motylek” - to doskonała analiza zbrodni od momentu jej „niewinnych” narodzin do tragicznego końca. Bohaterowie „Motylka” uwikłani w różne sytuacje- to ludzie, których życie nie zawsze rozpieszczało, którzy mają masę swoich problemów do rozwiązania. Kiedy dowiadujemy się, kto jest mordercą, kiedy ostatecznie poznajemy jego, jakby nie było, trudne życie, to i ON wywołuje współczucie, a za współwinnych uważa się tych, którzy mu ten ciężki los zgotowali.

W „Motylku”, a także innych kryminałach Katarzyny Puzyńskiej, podoba mi się ten mocno zaznaczony wątek psychologiczny, który sprawia, że treść książki ma swoją głębię, mądrość a nawet przesłanie. Potwierdza starą prawdę, że nic nie dzieje się bez przyczyny.

Książkę czyta się z zapartym tchem, a umiejętne stopniowanie napięcia, wręcz igranie na nerwach i ciekawości czytelnika, sprawia, że bardzo trudno oderwać się od książki; chce się ją od razu całą przeczytać.

Tyle ode mnie. Jeśli ktoś lubi czytać DOBRE kryminały, to z całą odpowiedzialnością polecam książki p. Katarzyny Puzyńskiej. Czas nad nimi spędzony na pewno nie będzie stracony. Pozdrawiam.

Po rozstaniu z mężem Weronika, młoda pani psycholog, kupuje dworek w Lipowie. Warszawianka prędko jednak odkrywa, że wieś nie jest tak spokojnym miejscem, jak jej się wydawało. Kilka dni po jej przeprowadzce dochodzi do zabójstwa zakonnicy. Okoliczna policja robi wszystko, by jak najszybciej odkryć sprawcę.

Do tej pory moje spotkanie z polskim kryminałem kończyło się nienajlepiej. „Ekspozycja” Remigiusza Mroza okazała się głupia i nielogiczna, a ani jednego, ani drugiego w książkach nie znoszę, zaś „Pochłaniacz” Bondy po prostu mnie wynudził. Dlatego sięgając po „Motylka” Puzyńskiej bałam się tego, co dostanę. Po części słusznie: ten debiut polskiej autorki okazał się książką lekką, ale dość przeciętną.

Styl autorki jest wręcz opiewany w opisie wydawcy; ja niestety nic nadzwyczajnego w nim nie widzę. Puzyńska pisze w sposób bardzo prosty, który łatwo „wchodzi”, ale przy tym jest dość infantylny, naiwny; w niektórych momentach wyraźnie widać było, że autorka sama nie wie, jak dany fragment napisać i w trakcie „zmienia zdanie”. O ile takie rzeczy wybaczam tłumaczeniom, o tyle polskiemu autorowi, który powinien dobrze znać język polski już niekoniecznie... Ale cóż, to debiut. A książkę mimo wszystko lekko się czyta i jeśli komuś to wystarcza, nie powinien narzekać.

Autorka wysyła nas na wieś. A dokładniej na Mazury, do swojego wymyślonego Lipowa. Szczerze mówiąc, z jednej strony sama idea wsi jest dość urocza, z drugiej jednak bardziej przypominała mi amerykańskie miasteczko, a nie polską wieś. Lipowo ma aż jeden sklep i przy tym własną komendę policji: mieszkam na wsi i jak pamięcią sięgam, nigdy się z czymś takim nie spotkałam. Stróże prawa zwykle mają swoje oddziały w okolicznych, większych miejscowościach, a nie w tak wielkich dziurach. Jakby tego było mało wśród bohaterów mamy bogaczy, fryzjerkę, panią psycholog, sklepikarkę i policjantów... A gdzie rolnicy? Gdzie właściciele ośrodków wczasowych? Ich tu po prostu nie ma. Dlatego choć Puzyńska niby kreuje nam wieś, w praktyce dostajemy niewielkie miasteczko. Tylko dość nierzeczywiste w swojej konstrukcji: w końcu w takowych zwykle jest przynajmniej jeden market, prawda?

Naszą główną bohaterką (teoretycznie) jest Weronika: młoda psycholog po rozwodzie, która szuka szczęścia na wsi. Jest milusia, ma pieska, konika i kilka głupich pomysłów. Czytając, miałam wrażenie, że autorka utożsamia się z nią i przez to ona gra główną rolę w „Motylku”, a przynajmniej to z nią spędzamy najwięcej czasu. Bo, niestety, nasza słodka postać w moim odczuciu jest tu kompletnie niepotrzebna. Wydawało mi się, że z racji wykonywanego zawodu będzie mocno współpracować z policją, a tu proszę! Ona tylko układa swoje rzeczy, jeździ konno po lesie i wchodzi nieproszona do cudzych domów BO MOŻE. Bez problemu tą postać można byłoby zastąpić inną.

Poza Weroniką mamy naprawdę ogrom bohaterów, którzy kręcą się wokół prawy i są z nią jakoś powiązani. I z nimi mam mały problem: choć gdy obserwujemy ich na osobności mają jakieś ciekawe zaczątki charakterów i motywacji tak gdy są w grupie stają się bezimienną masą. Chwilami miałam wrażenie, że Puzyńska zdaje sobie z tego sprawę, dlatego bezustannie wymienia ich z imienia i nazwiska...

Sama zagadka nie jest źle poprowadzona, ale... No właśnie, znów mam „ale”! I to nie jedno, a dwa!

Po pierwsze „ale” – w „Motylku” mamy przy okazji za dużo nieistotnych dla fabuły wątków pobocznych. Przez lekki styl autorki da się przez nie przebrnąć, ale uważam, że Puzińska spokojnie mogła z tych pomysłów zrobić osobną powieść, a nie wciskać je do kryminału.

Po drugie „ale” – pozornie skomplikowaną historię dość łatwo jest rozwiązać samemu, a ilość brudów, które przy okazji wychodzą na jaw, jest po prostu zbyt duża, jak na tak małą wieś. Bo nagle okazuje się, że ktoś się znęca nad żoną, ktoś truje swoją ukochaną, ktoś jest nielegalnym tatą, ktoś jest gwałcicielem... etc., etc. Przez to całość wydaje się naciągana i bardzo sztucznie ustalona. Dlatego naprawdę lepiej byłoby, gdyby Puzińska napisała, że Lipowo to miasteczko w USA, a nie polska wieś, która raczej kojarzy się ze spokojem i małymi skandalami.

Miałam też wrażenie, że jeśli chodzi o psychologię zabójcy i przedstawienie go, „Czerwony smok” Harrisa był dla autorki sporą inspiracją... a może po prostu obydwoje mieli podobny pomysł? W każdym razie największy atut „Motylka”, czyli dokładne pokazanie motywów i psychiki mordercy wypadłby w moich oczach bardzo dobrze, gdybym już wcześniej nie poznała książek o Hannibalu: na ich tle książka Puzyńskiej wypada jak średnio udana próba udawania tamtego klasyka. Zwłaszcza, że obydwie książki poruszają motyw związany ze skrzydlatymi owadami.

Mimo wszystko, zagadka jednak do pewnego stopnia ciekawi, a książka wciąga, choć zdecydowanie nie jest pozbawiona wad. To lektura, która sprawdzi się zwłaszcza dla pań, szukających w książkach zagadki umieszczonej na sielskim, dość obyczajowym tle: osobom szukającym kryminału z prawdziwego zdarzenia nie polecam, bo do tego miana sporo mu jeszcze brakuje.

Katrina

drewniany-[Adres usunięty]

Książka dobra, ze świetnie kreowaną atmosferą małej wsi, mrozem otulającym świat, intrygą z przeszłości i rozwiązaniem tuż pod naszym nosem (prezentowanym oczywiście tak, że nie jesteśmy w stanie niczego się domyślić). I choć jest tu kilka drobnych błędów, nie mogę się doczekać lektury części drugiej.

A po nieco dłuższą recenzję zapraszam na Nerw Słowa:

[Adres usunięty]

Na początku czułam się trochę jakbym oglądała "Ranczo". Polska wioska, każdy o każdym wszystko wie, wszyscy się znają... A jednak nie. Bardzo lekko się czytało. Nie lubię nadmiaru bohaterów, bo często mi się potem mylą, tu jednak nie miałam tego problemu. Myślę, że z przyjemnością sięgnę po drugą część.

"Motylkiem" rozpoczelam swoja przygode z literatura Puzynskiej. Mialam w zyciu powazna przerwe w czytaniu kryminalow, przez co narobilam sobie zaleglosci i przestalam kojarzyc znaczace sie nazwiska polskiej sceny literackiej. Zorientowawszy sie na Targach Ksiazki, ze trzy najwazniejsze ostatnio nazwiska w branzy to Mroz, Bonda i Puzynska, zakupilam po jednej ksiazce kazdego autora i zaglebilam sie w lekturze. Pani Puzynska to moj zdecydowany numer jeden, bylam zachwycona sposobem, w jaki kreuje ona swoich bohaterow. Wiedza w zakresie psychologii tej Pani jest zauwazalna doslownie na kazdej stronie. Juz po pierwszym rozdziale zostalam fanka autorki i zanim doczytalam "Motylka" do konca, juz zamowilam dwa kolejne tomy sagi o Lipowie. Polecam nawet bardzo wymagajacym czytelnikom.

Jeśli kryminał to tylko taki.Nie przepadam za tym gatunkiem ale to co stworzyła autorka to geniusz.Powieść obyczajowo kryminalna,dopracowana ,mimo stron (cegła) zero nudy.I do końca nieprzewidywalna ..jestem oczarowana.Polecam

To pierwsza książka Katarzyny Puźyńskiej którą przeczytałem i zapewne nie ostatnia:).A co do samej książki akcja dzieje się w małej wsi Lipowo w której dochodzi do tragicznego wypadku które w trakcie śledztwa okazuje się morderstwem. I tu wkraczają 4 policjanci z Lipowa , którym zostanie powierzone śledztwo. W trakcie czytania poznamy bliżej postacie z Lipowa, wielu z nich skrywa swoje mroczne sekrety i nie jeden ma wiele za uszami. Skupie się bardziej na opini niż dalszym streszczeniu. Akcja dobra nawet jak są momenty gdzie teoretycznie nic się nie dzieje, to autorka swoim stylem pisania i wielobarwnością postaci zachęca do dalszego czytania. Książkę bardzo fajnie się czyta, mam nadzieję że nastepne książki z cyklu Lipowo będą równie dobre. Tytuł godny polecenia,ten kto po nią sięgnie nie pożałuje, ja osobiście jestem bardzo pozytywnie nią zaskoczony. A żeby nie bylo za słodko mały minusik za to że za każdym razem autorka nam przypomina stopnie naszych policjantów. Z początku nie jest to męczące ale im dalej w las to można z zamkniętymi oczami wyrecytować stopnie przedstawicieli prawa z Lipowa;)ps -Stop.Czekaj.-Klementyny Kopp rozwala na łopatki;) Ci co przeczytają zrozumieją.

Nie ma się co rozpisywać. Mimo nie do końca dobranych okularów przeczytałem prawie jednym tchem. Piątek i sobotę spędziłem jak czterdzieści lat temu z książką w ręce. Kupuję następne części.

Andrzej

Nigdy niczego nie uda Ci się ukryć. Możesz zatuszować sprawę, ale na jak wiele się to zda? Pamiętaj, że zawsze znajdzie się ktoś, kto będzie wiedział o wszystkim, a to może działać na twoją niekorzyść...

W mroźny zimowy poranek na skraju wsi zostaje znalezione ciało zakonnicy. Początkowo wydaje się, że kobietę potrącił samochód. Szybko okazuje się jednak, że ktoś ją zabił i potem upozorował wypadek. Kilka dni później ginie kolejna osoba. Ofiary nie wydają się być ze sobą w żaden sposób związane. Zaczyna się wyścig z czasem. Policja musi odnaleźć mordercę, zanim zginą następne kobiety. Śledztwo ujawnia tajemnice mrocznej przeszłości zakonnicy, przy okazji odkrywając też mniejsze lub większe przewiny mieszkańców sielskiej – tylko na pozór – miejscowości.

Katarzyna Puzyńska urodzona w 1985 z wykształcenia jest psychologiem, z zawodu nauczycielem akademickim na wydziale psychologii, z powołania zaś pisarzem. Wielbicielka Skandynawii i Hiszpanii. „Motylek” to jej debiut powieściowy. Pracuje już nad kolejnymi częściami cyklu o policjantach z Lipowa.

Po przeczytaniu recenzji wielu bloggerów i recenzentów, ręce zaczęły mnie swędzić i z niecierpliwością przewracałam strony książek, które musiałam czytać przed tym debiutem. Kiedy już po niego sięgnęłam byłem, cóż, no jakby to powiedzieć... BYŁAM ZACHWYCONA!!!

Może niektórzy będą innego zdania, a moja opinia ich zbulwersuje, ale muszę to powiedzieć. Agata Christie w porównaniu z Katarzyna Puzyńską jest przeciętną pisarką kryminałów. Wyobrażacie to sobie? W dodatku "Motylek" jest debiutem, więc przewiduję, że "Więcej czerwieni" zachwyci mnie jeszcze bardziej.

Książkę tę pokochałam za niespodziewane zwroty akcji, wykreowanych bohaterów i zagadkę, która jest bardzo trudnym orzechem do zgryzienia. Choć wszystko zaczęło się bardzo niewinnie, już w połowie powieści przewracałam strony z zapartym tchem. Wypieki nie znikały z twarzy, a ja rozkoszowałam się każdym najmniejszym słowem. Nie wiedziałam co robić rozkoszować się każdym słowem, czy też jak najprędzej rozwiązać tę zawiłą zagadkę.

Autorka podaje nam wskazówki pod nos, jednakże robi to w nie powiązanych ze sobą wątkach. Z początku nie mają ze sobą nic wspólnego, ale pod koniec wszystko układa się w logiczną całość. Genialna taktyka, która jest źródłem wielu emocji.

Wprawdzie pozycja jest debiutem, ale stylu jakim włada autorka nie powstydziłby się żaden bardziej znany pisarz. Czyta się szybko, lekko i nawet nie zauważa się, kiedy nadchodzi koniec historii, którego chciałoby się jak najbardziej uniknąć. Czemu? By powieść trwała wciąż dalej i dalej, bez końca.

Zagadka jaką autorka stawia przed czytelnikiem jest NIE DO ROZWIĄZANIA! Nawet wprawieni czytelnicy kryminałów nie wiedzieliby kto zabił. Szczerze mówiąc, typowałem po kolei wszystkich bohaterów. Wszystkich po za samym mordercą, którego przedstawiła mi dopiero autorka.

A same postacie? Różnorodne. Każdy mówi innym językiem (slang, itp.), inaczej się ubiera, słucha innej muzyki. Jest ich wielu, a mimo to prawie każdego jesteśmy w stanie polubić. Nawet Klementynę Kopp, pomimo swojej szorstkiej osobowości. Po prosty genialnie wykreowani bohaterowie. Jednakże nie na tym kończy się wyobraźnia autorki. Stwarza ona również wioskę, wymyśla nowe miejsca. To tak, jakby Katarzyna Puzyńka stworzyła całkiem nowy świat.

Książkę mogę polecić każdemu. Gwarantuję, że będziecie zachwyceni i z wielką chęcią sięgniecie po kolejny tom przygód mieszkańców Lipowa, który pojawi się już w tym roku.

Jesz­cze ni­gdy żad­nej książki nie czy­ta­łam tak długo! Wybacz­cie, że wła­śnie od tego zaczy­nam swoją wypo­wiedź na temat tej książki, ale serio. Nie jestem może mistrzem w szyb­kim czy­ta­niu, ale jak coś mnie wcią­gnie to potra­fię pora­dzić sobie z czte­ry­stoma stro­nami w kilka godzin. Tu (może­cie nie wie­rzyć) zeszło mi prze­szło mie­siąc! Mie­siąc! Aż jestem zła na sie­bie, bo szcze­rze powie­dziaw­szy ni­gdy mi się to wcze­śniej nie zda­rzyło. Bywało, że męczy­łam jakąś pozy­cję 3 tygo­dnie, ale to chyba był taki mak­sior. Historia jest fajna, ale z jakiegoś powodu czytanie szło mi strasznie mozolnie.

Źródło [Adres usunięty]

Z początku naprawdę mnie wcią­gnęło, histo­ria powoli się roz­wi­jała i nie wie­dząc czemu chcia­łam bar­dzo dowie­dzieć się co będzie dalej. Do pew­nego momentu tak było, potem już sprawa z czy­ta­niem nie wyglą­dała tak kolo­rowo. Mam taką manię, że jeśli nie prze­czytam cho­ciaż kilku stron przed pój­ściem spać, to nie usnę wcale. A chyba wszy­scy znamy pro­blemy książ­ko­ho­li­ków. Kiedy zaczniesz czy­tać to nie ma opcji bo prze­cież „jesz­cze tylko jeden roz­dział” „jesz­cze tylko jedna strona”, a potem w nocy (około 1–2) oczy jak pięć zło­tych i jak tu spać? Nie­stety, i to z praw­dzi­wym bólem serca, książka mnie usy­piała zamiast nie pozwa­lać mi spać.

Fakt, odwie­dziła mnie moja mama, która spę­dziła ze mną tydzień, co w pewien spo­sób prze­ło­żyło się na czę­stość czy­ta­nia, ale nawet pod­czas jej pobytu u mnie zna­la­złam kilka chwil na „relaks” z książką. Mniej­sza więk­szość, jestem tu ażeby napi­sać o książce, a nie o swo­ich pro­ble­mach z czy­ta­niem: )

Dla przy­po­mnie­nia tym, któ­rzy znają twór­czość Kasi Puzyń­skiej, oraz dla tych, któ­rzy jesz­cze nie mieli stycz­no­ści z nią wcale, stresz­czę szyb­ciutko fabułę.

W nie­wiel­kiej wsi Lipowo, poło­żo­nej około 15 km od Brod­nicy, przy dro­dze, zna­le­ziono ciało zakon­nicy. Poli­cjanci z małego komi­sa­riatu we wsi dostają za zada­nie zba­dać sprawę i oczy­wi­ście zna­leźć mor­dercę. Wcale nie jest to jed­nak takie pro­ste, bo kobieta nie pocho­dziła z ich stron, więc nikt nie znał jej toż­sa­mo­ści. Do pomocy funk­cjo­na­riu­szom zostaje wysłana z sie­dziby w Brod­nicy komi­sarz kry­mi­nalna Kle­men­tyna Kopp, która ma wie­lo­let­nie doświad­cze­nie w tego typu spra­wach. Zaczyna się pościg za zabójcą, prze­słu­chi­wa­nie świad­ków i szu­ka­nie dowo­dów.

Zacznę od rze­czy, które naprawdę mi się podo­bały. Pierw­szą jest wie­lo­wąt­ko­wość powie­ści. Tyle się działo w tej małej wsi, tyle obra­zów mia­łam przed oczami czy­ta­jąc „Motylka”, a to jest to co kocham najbar­dziej. Zakon­nica jest jed­nym z wąt­ków klu­czo­wych, ale oprócz niej kolej­nymi są np. prze­pro­wadzka rudo­wło­sej War­sza­wianki do Lipowa, rodzinne pro­blemy i roz­terki ser­cowe miesz­kań­ców.

Język, to druga rzecz którą uznaję za zaletę w tej książce. Jest pro­sty bez skom­pli­ko­wa­nych słów, przez co czy­tało się przy­jem­nie. Muszę od razu zazna­czyć, że nie wszystko jed­nak napi­sane było tak, jak bym chciała i nie cho­dzi mi tu o histo­rię, że poto­czyła się tak a nie ina­czej. Dia­logi, a zwłasz­cza roz­mowy Kle­men­tyny Kopp z innymi. Nie mam zwy­czaju cze­piać się tego typu rze­czy, ale powiem szcze­rze, że raziło mnie to w oczy „Stop! Cze­kaj! Ale!”. Rozu­miem, są osoby, które rze­czywiście mogą mówić wła­śnie w taki spo­sób, ale raczej w książce tro­chę mnie to nie paso­wało. Oprócz tego, nie mam żad­nych innych zastrze­żeń co do języka. Bar­dzo miło się czy­tało, opisy krajobra­zów czy miejsc faj­nie dzia­łały na moją wyobraź­nię, za co wielki plus.

Podróż w cza­sie podo­bała mi się z tego względu, że poka­zała w jaki spo­sób prze­szłość może wpły­nąć na czło­wieka pod wpły­wem zacho­wań lub trak­to­wa­nia. Pokazuje, że nie ma żartów z „ludzką tresurą „.

Boha­te­ro­wie. Kolejny plu­sik za stwo­rze­nie kilku bar­dzo faj­nych postaci, które w pewien spo­sób zwró­ciły moją uwagę.

Młod­szy aspi­rant Daniel Pod­gór­ski, chło­pak z poten­cja­łem, który według kilku osób mar­nuje się we wsi. Ma szansę na więk­szą karierę. Tro­chę jed­nak zabra­kło mi opisu bar­dziej szcze­gó­łowo cech jego cha­rak­teru. Lubię pozna­wać boha­te­rów, a tutaj mam wra­że­nie że nie wiem o nim nic, oprócz tego że jest poli­cjan­tem i jed­nym z głów­nych boha­te­rów powie­ści.

Róża Kojar­ska, żona Juniora Kojar­skiego, syna naj­bo­gat­szego miesz­kańca i wła­ści­ciela pała­cyku w Lipo­wie. Nie wiem czemu, ale od początku książki kiedy padło jej imię, im wię­cej o niej czy­ta­łam, intry­go­wała mnie ta postać. Nie chcę zdra­dzić z jakiego powodu bo być może to zepsu­łoby całą frajdę z czy­ta­nia, ale bar­dzo chcę dowie­dzieć się wię­cej o niej w kolej­nych czę­ściach sagi. O ile jest o niej wię­cej napi­sane.

„Cze­ski pił­karz” Janusz Rosół, wcale nie pił­karz tylko kolejny poli­cjant w Lipo­wie. Pew­nie zapy­ta­cie czemu „cze­ski pił­karz”, no więc ja w tym momen­cie odsy­łam Was do wujka Google o TU. Nie będę tłu­ma­czyć, zobacz­cie sami. Jakoś poczu­łam współ­czu­cie do tego gościa. Wiem, nie był ide­alny, ale miał swoje powody, żeby zacho­wy­wać się tak, jak się zacho­wy­wał. Ale według mnie nie jest złym człowiekiem.

Wiem, że wielu oso­bom nie­zbyt podo­bał się styl autorki, kry­mi­nał pomie­szany z oby­cza­jówką, a niektó­rzy nazy­wali gatu­nek tylko oby­cza­jem z wąt­kiem kry­mi­nal­nym. Ja tak naprawdę dopiero racz­kuję w kry­mi­nałach, szu­kam swo­jego ulu­bio­nego autora, więc jak dla mnie książka była ok. Nie mam zbyt­nio do czego porów­nać „Motylka”, bo z takich typo­wych kry­mi­nałów nie prze­czy­ta­łam jesz­cze nic. Fakt było wię­cej opi­sów roman­sów i rela­cji mię­dzy miesz­kańcami, ale raczej nie uwa­żam tego za coś złego. Raczej sięgnę po kolejne tomy, może nie od razu bo potrzebuję czegoś innego, ale w przyszłości planuję ciąg dalszy losów wsi Lipowo i jej mieszkańców.

Pierwsza z serii książek o policjantach z Lipowa. Wciąga od pierwszych stron. Czyta się jednym tchem, po pierwszej sięgnęłam od razu po kolejne tomy, i nie żałuję. Realistycznie napisana, postacie wydają się nam bliskie. Niewielka miejscowość a tyle tajemnic - to nam uświadamia, że nie znamy nawet własnych sąsiadów a co dopiero przeszłości osób, które na co dzień spotykamy - sielski krajobraz niewielkiej wsi nad jeziorem kontra zbrodnia oraz długa droga do ustalenia sprawcy. Bo nic nie jest tak oczywiste, jakby się wydawało ...