Lustereczko, powiedz przecie

Powieści z Różą Kruul mimo, że to kryminały są pisane z przymrużeniem oka. Są pełne humoru, czasem sarkazmu i dowcipnych dialogów. Taka jest też powieść „Lustereczko powiedz przecie” , której akcja toczy się wokół wyborów Mister Polonia. W czasach Facebooka i Instagrama wszystko stało się publiczne i „na sprzedaż”. Informacje o osobie zdobywa się śledząc jej wpisy na tych portalach. Ważne są nie konkretne osoby tylko ilość lajków. Mamy mnóstwo „znajomych”, ale niewielu „przyjaciół”. Autor doskonale podpatruje ludzkie charaktery, płynność ludzkich granic i zasad jakimi kierujemy się w życiu. Przemilczenia, niedopowiedzenia, manipulowanie ludźmi, to tylko część tego, co robimy, byle osiągnąć swoje cele. A że może to kosztować czyjeś życie? A co jest celem? Celem jest osiągnięcie sukcesu, zostanie celebrytą, bycie rozpoznawalnym, zdobycie sponsora, kontraktu itd. Ekran iPhone jak tytułowe Lustereczko odbija obraz naszego świata strzelając selfie za selfie ze słowami „tak ty jesteś najpiękniejszy”. Powieść jak kończy się pozytywnym przesłaniem. Dobro zwycięża a zło zostaje ukarane. Świetnie się bawiłam czytając dialogi i wewnętrzne rozterki głównej bohaterki. Polecam lekturę na spokojne wiosenne popołudnie.

Znany przesąd głosi, że zbite lustro ma zsyłać na nieszczęśnika siedem lat nieszczęść. Przedmiot ten był kiedyś dobrem luksusowym i niewiele osób mogło sobie na niego pozwolić. Teraz chyba każdy z nas ma chociaż jedno w domu. Są w sklepach, windach, samochodach.

Przeglądamy się w nich, czasem robiąc to nieświadomie. Jedni robią to z przyzwyczajenia, inni po to, by podziwiać swoją urodę. Tak jak uczestnicy konkursu Mister Polonia, a zarazem bohaterowie książki "Lustereczko, powiedz przecie".

To drugi tom przygód Róży Krull, znanej autorki kryminałów, którą wykreował nie kto inny jak Alek Rogoziński. Pisarka niedawno przeprowadziła się do nowego mieszkania, a niedługo później została świadkiem samobójstwa młodego mężczyzny, który chciał zostać Misterem Polonia.

Z biegiem czasu Róża ma coraz więcej wątpliwości. Fakty się nie zgadzają, wypływają na jaw kolejne nieścisłości. Poczytna autorka kolejny raz chce się zabawić w detektywa amatora. W śledztwie pomaga jej sam Mister Polski, Rafał Maślak.

"Lustereczko, powiedz przecie" to lekka komedia kryminalna, przy której można się zrelaksować, odstresować i odetchnąć po ciężkim dniu. To świetna rozrywka i dobra zabawa w jednym. Mnóstwo zabawnych sytuacji, dialogów, sporo dobrego humoru. Być może dla niektórych zagadka kryminalna będzie zbyt prosta. Trochę podejrzewałam kto może być winny, ale i tak zakończenie lekko mnie zaskoczyło.

To świetna lektura, przy której można miło spędzić czas. Nie jest szalenie wymagająca, nie żąda od nas ciągłego skupienia, ale powoduje małe i duże wybuchy śmiechu, więc uważajcie, gdzie ją czytacie.

Czytałam nowe wydanie.

Zbrodnia i piękno? Wydają się leżeć na przeciwnych krańcach i nie mieć ze sobą nic wspólnego, bo jakże to tak? Wiadomo, że to pierwsze jest złe, a więc brzydkie, drugie natomiast zdaje się być ucieleśnieniem dobra. No i w tym momencie wchodzi prawda, burząca ten prosty obraz świata.

Przypadki chodzą po ludziach, do niektórych wprost dobijają się aż nazbyt często. Róża Krull coś o tym wie, a jej bliscy znajomi nawet dużo więcej. Bycie naocznym świadkiem śmierci jest wstrząsającym doświadczeniem, lecz to, co następuje później ma całkiem inny przebieg niż ktokolwiek by przypuszczał. Samobójstwo czy morderstwo? Oto jest pytanie, na które ochoczo Róża zamierza odpowiedzieć, przecież jest autorką powieści kryminalnych czyż nie? Ma do pomocy przyjaciół, może niezbyt optymistycznie patrzący na ten pomysł, ale czego nie robi się kiedy odmowa nie zostanie wzięta pod uwagę? Pozostaje jedno, zignorować wszelkie dzwonki alarmowe, brzmiące w głowie już jak syreny alarmowe, i wejść do gry czyli poznać kulisy konkursu piękności. Ofiara bowiem była kandydatem na Mistera Polonia, a jak się okazuje walka toczy się nie tylko w blasku jupiterów, lecz i w kuluarach. Nikt nikogo nie oszczędza, wiadomo przecież, iż zwycięzca bierze wszystko, więc ktoś postanowił pójść na całość! A jeśli to oznacza usunięcie, dosłownie, nie metaforycznie, przeciwnika … no cóż … morderstwo też zdarzyć się może! Jednak plan ten nie obejmował pojawienia się Róży Krull i jej drużyny oraz śledztwa, amatorskiego, lecz nad wyraz skutecznego.

Co się wydarzy gdy do dochodzeniowej roboty bierze się pisarka wraz z przyjaciółmi, a miejscem ich głównej działalności jest konkurs piękności w męskim wydaniu? Z pewnością chaos wcale nie tak kontrolowany jak by najbardziej zainteresowani pragnęli oraz humor, niekiedy czarny, lecz zawsze najwyższej próby oraz prawdziwie zabójcza intryga, w jakiej wydarzy się z pewnością wszystko i dużo więcej. „Lustereczko, powiedz przecie” jest lekturą w jakiej nasze szare komórki mają pole do popisu, a dopingowane są przez salwy śmiechu, bohaterów bowiem kłopoty wprost kochają i to z prawdziwą wzajemnością. Co czeka czytelników? Zagadka jak najbardziej kryminalna i to skomplikowana, barwne postacie, mające niejeden zaskakujący pomysł oraz oczywiście splot okoliczności, nad wyraz zaskakujących. Alek Rogoziński z wprawą wirtuoza dyryguje tą rozbrykaną gromadką tak, by czytający ani na moment nie przestali się dobrze bawić i jednocześnie wraz z główną bohaterką poszukiwali rozwiązania zabójczej szarady. „Lustereczko, powiedz przecie” bawi i wciąga czytających w świat sław i blichtru, gdzie tytuł najpiękniejszego wyzwala prawdziwie zabójcze emocje!

„Lustereczko powiedz przecie” Alka Rogozińskiego to już piąta pozycja na rynku wydawniczym, która wyszła spod pióra Księcia Komedii Kryminalnej.

Bardzo chciałam ją przeczytać i mieć, poczuć znów ten niesamowity pęd endorfin podczas czytania. I pewnego wieczoru czekała na mnie niespodzianka…:)

„Lustereczko...” trafiło w moje łapki wraz z dedykacją, za którą serdecznie dziękuję.

Chcecie się dowiedzieć czy „Lustereczko powiedz przecie” okazało się kolejnym białym krukiem w twórczości Alka Rogozińskiego?

Znana autorka powieści kryminalnych Róża Krull jest świadkiem samobójstwa jednego z uczestników konkursu Mister Polonia. Wkrótce okazuje się, że nie miał ON żadnego powodu, aby zdecydować się na tak desperacki czyn. Zaintrygowana Róża rozpoczyna śledztwo i szybko przekonuje się, że w świecie facetów, którzy wiedzą o kosmetykach i modzie więcej niż ona sama, znajdują się też psychopaci, gotowi na wszystko, aby tylko zdobyć tytuł Najprzystojniejszego Polaka Roku...

"Lustereczko, powiedz przecie" to drugi tom przygód Róży Krull i dwójki jej przyjaciół, a zarazem współpracowników – menadżerki Betty i PR-owca Pepe. Tym razem w rozwiązaniu zagadki kryminalnej pomaga im też sam Mister Polski, Rafał Maślak. W przygotowaniu kolejne tomy!

„Lustereczko powiedz przecie” ma w sobie wszystko to, czego się spodziewałam.

Nieodzowna składnica humoru, świetny lekko prześmiewczy styl pisania i wyrażania myśli, intrygująca zagadka kryminalna i oczywiście bardzo dobre dialogi. To jest dokładnie to, czego chcę sięgając po powieści Alka Rogozińskiego.

Głównej bohaterki – Róży Krull – nie trzeba przedstawiać, znamy ją z pierwszego tomu pt. „Do trzech razy śmierć”. Pisarka kryminałów z ogromnym talentem do pakowania się w kłopoty i zabawne sytuacje. Walcząca z własnymi kompleksami, marząca o wielkiej miłości, lecąca przez życie jak wełniany motek, plącze się to tu, to tam.

Pisarce towarzyszą bohaterowie, których dobrze znamy z poprzedniej książki: Pepe, Betty oraz komisarz Darski. Jest też cała masa nowych świetnie wykreowanych postaci, w tym moją największą sympatię wzbudziła pani Jodełka oraz Mario (rewelacyjne osobowości, choć tak diametralnie różne od siebie, aż szkoda mi było, że pani Cecylia nie miała przyjemności spotkać Mario – byłoby to bardzo ciekawa scena :)

W „Lustereczku...” Róża zupełnie przypadkiem, a może i nie, trafia w sam środek targowiska męskiej próżności, czyli na wybory Mistera Polonii.(nie powiem sama bym chętnie wpadła w ten kompot :P).

Wiecie co to znaczy? Znając skłonności Róży ciśnie mi się na usta jedno zdanie: „Ot, popadli my w kałabanię. Ot, zagrzęźli my, a czort karty rozdaje.”

I faktycznie rozdaje. Nic nie jest takie, jakie się na pierwszy rzut oka zdaje, każdy ma coś za uszami, żeby nie powiedzieć, że na twarzy wyłożone :)

Tym razem autor wziął na tapetę kulisy wyborów tego najpiękniejszego, który może zdobyć tytuł Mistera Polonii. Poznajemy kandydatów, ich motywacje, pragnienia, a przy okazji dowiadujemy się też, że nie wszyscy grają „fair play”. Co jak się zapewne domyślacie musiało doprowadzić do zawiłej i zaskakującej w rezultacie historii.

Alek Rogoziński ma niepodważalny talent do tworzenia komicznych sytuacji, a przy tym potrafi tak dobrze zamieszać fabułą i poplątać zdarzenia, że trudno mi było pomiędzy wybuchami śmiechu skupić się na znalezieniu winnego. Chociaż bardzo się starałam, to udało mi się to tylko w połowie, a na koniec mogłam jedynie pokiwać głową nad niespodziewanym rozwiązaniem. :) I wiecie co? Bardzo to lubię! Lubię kiedy treść jest niesztampowa i prowadzi mnie na manowce, w tym przypadku był to średniowieczny pałacowy wychodek (płakałam ze śmiechu, a serce biło mi szybko, z obawy czy nie utknę w otworze i nie sczeznę w tym zapomnianym przez wszystkich miejscu na sto lat).

Alku nie wiem skąd czerpiesz te fantastyczne pomysły – ale czerp dalej! :)

„Lustereczko powiedz przecie” to lektura idealnie nadająca się dla wszystkich, którzy chcą oderwać się od szarej, często zbyt poważnej rzeczywistości. Gwarancja dobrej zabawy!

Jeśli więc lubicie wysublimowany pełen ironii humor, a przy tym fascynujecie się dobrze skonstruowanymi zagadkami kryminalnymi, to nie będziecie się mogli oderwać od tej książki.

Chcecie się dowiedzieć kto trenuje, by zaciągnąć się do obrony terytorialnej?

Ciekawi Was jaką rolę w śledztwie Róży odegrał były Mister Polski, Rafał Maślak?

Kim jest Mario i za co go polubiłam?

Co takiego zrobiła Cecylia Jodełka z mieszkaniem Róży?

Co gęsi owsiane z Kołudy robiły w powieści?

Kto i dlaczego eliminował najpiękniejszych?

Ta książka to kolejny kryminalny „must have” do Waszych biblioteczek!

„Lustereczko powiedz przecie” ofiaruje Wam kilka dni niesamowicie przedniej zabawy i dostarczy Wam tylu endorfin, że wszystkie zmarszczki świata znikną :) myślę, że sam Mario byłyby tym efektem zachwycony.

W moim przypadku było to kilkanaście fantastycznych godzin, spędzonych w towarzystwie Róży i jej teamu. Dla mnie książki Alka zdecydowanie zbyt szybko się czyta! :)

Czekam zatem niecierpliwie do kolejnego spotkania!

Ciekawa jestem czy „Fatalna korekta” w końcu stanie się uchwytna?

Czy też może w tzw. międzyczasie, przewrotny los rzuci nas wraz z Różą w środek zupełnie innej, niespodziewanej „kałabani”?

Recenzja na: [Adres usunięty]

Gdyby ktoś mi wcześniej powiedział, że będę się śmiała do rozpuku, czytając powieść kryminalną, zapewne zrobiłabym przed nim powątpiewającą minę mówiącą jedynie: „Serio? To kryminał, a nie komedia, więc daruj sobie, bo i tak Ci nie uwierzę”. Dziś wiem, że zrobiłabym błąd, bo po raz pierwszy wolałam czytać w domu tę książkę, niż podróżując z nią w drodze na uczelnię.

„Lustereczko, powiedz przecie” to drugi tom serii kryminalnej z Różą Krull w roli głównej. Na zakup książki skusiłam się, będąc w tym roku na Targach Książki w Krakowie i jest to moja pierwsza powieść Alka Rogozińskiego, jaką do tej pory przeczytałam. Dlatego też moja opinia dotyczyć będzie wyłącznie tej powieści, bez znajomości pierwszego tomu. „Maria teatralnym gestem złapała się za głowę, na której dzisiaj miała tyle loków, że nawet świętej pamięci Violetta Villas sprawiałaby przy niej wrażenie lekko łysawej.” Powieść ta opowiada o znanej autorce powieści kryminalnych, która jest świadkiem samobójstwa jednego z uczestników konkursu Mistera Polonia. Jak się okazuje, człowiek ten nie miał powodów, by zdecydować się na tak desperacki czyn. Róża oraz jej przyjaciele, Pepe oraz Betty, starają się rozwikłać zagadkę śmierci jednego człowieka, żyjącego w świecie mężczyzn, którym makijaż, moda i przesadzone uwielbienie siebie przesłaniają prawie cały świat. „Naprawdę uważasz, że byłbym zachwycony, patrząc, jak wpadasz do średniowiecznego wychodka, a potem wyłazisz z niego z gracją zdechłej krowy, sapiąc przy tym jak nimfomanka na widok Greya? To pomyśl raz jeszcze!” O Róży mogę powiedzieć jedynie, iż jest to jedna z najbardziej irytujących mnie bohaterek książkowych. Dlaczego? Według mnie jest ona bardzo infantylną i niedomyślną postacią. Gdy miała jakąś prostą i logiczną wskazówkę podaną na tacy, nie potrafiła wyciągnąć z tego wniosków. Czytając tę powieść, odniosłam wrażenie, iż Róża jest poniekąd ucieleśnieniem typowej nastolatki, którą trzeba się opiekować, gdyż sama sprowadza na siebie same kłopoty. Niestety, ja nie lubię takich bohaterów książkowych, ani takich osób w prawdziwym życiu. Inaczej muszę się odnieść do postaci Pepe, gdyż pochłaniając kolejne strony „Lustereczka” zauważyłam, jakoby jego postać była głównym głosem rozsądku. To mężczyzna stonowany, rozsądny i dojrzały. Uważam, że jego kreacja stety, bądź niestety przewyższa kreację głównej bohaterki. „Jej włosy z jednej strony wyglądały tak, jakby polizała je krowa, a z drugiej tworzyły coś w rodzaju połączenia snopka siana z mopem. W całości zaś nadawały jej wygląd osoby chorej psychicznie, tuż po leczniczych elektrowstrząsach.” W powieści odnajdziemy mnóstwo nawiązań do szeroko pojętej kultury popularnej, co bardzo przypadło mi do gustu, gdyż powieści kryminalne zazwyczaj w dużym stopniu opierają się na samym śledztwie, a rzadziej ukazują również życie codzienne bohaterów. Gdy pewna postać ogląda telewizję, wiemy, jaki jest to program i dodatkowo znajdziemy tutaj jeszcze jakąś śmieszną anegdotę na ten temat. Za to, duży plus dla autora. Dodatkowo w książce znajdziemy nawiązania do innych polskich autorów kryminalistów, takich jak, np. Remigiusz Mróz, a sam Alek Rogoziński udowodnił w „Lustereczku”, że ma duży dystans do siebie i jest człowiekiem bardzo pozytywnym. ” – Kochanie, Florence Foster Jenkins też była pewna, że umie śpiewać, a Rogoziński uważa, że pisze zabawne książki (…)” Fabuła jest dobrze skonstruowana, a bohaterowie różnorodni, przez co ciężko odkryć, jaki będzie koniec powieści, a myślę, że o to właśnie chodzi w kryminałach. „Lustereczko, powiedz przecie” jest jedną z nielicznych powieści, które naprawdę mogą poprawić człowiekowi humor. I choć jest ON czasami lekko infantylny, jak i ironiczny, nie da się ukryć, iż przy tej książce naprawdę dobrze się bawiłam. Jest to drugi tom, lecz nie odczułam jakoś szczególnie braku przeczytanego pierwszego tomu serii. Historia ta jest tak skonstruowana, że spokojnie można zacząć od drugiego tomu i czytelnik nie pogubi się w fabule. Jedyną rzeczą, która trzymała moją irytację na granicy, to postać Róży, lecz autor rekompensuje to świetną fabułą i humorem, którego próżno szukać u innych pisarzy kryminałów. Mam nadzieję, że w następnych tomach (o ile zostaną napisane i wydane) bohaterka nieco dojrzeje, a i może rozwinie się tutaj pewien wątek miłosny (mam takie przypuszczenia, że coś się tutaj kroi, lecz nie jestem do końca przekonana), a sama książka będzie dłuższa, ponieważ duża czcionka i nieco ponad trzysta słów, to dla mnie trochę za mało.

Róża Krull po raz kolejny wplątuje się w kłopoty... Znana pisarka jest bowiem świadkiem samobójstwa mężczyzny, który przez ostatni czas był obiektem jej westchnień. Róża ma jednak niejasne przeczucie, że przystojniak wcale nie chciał odebrać sobie życia!

Twórczość Alka pokochałam od pierwszej książki i obserwując jego rozwój literacki doszłam do paru wniosków: z książki na książkę autor ogranicza anegdotki i dopracowuje intrygę kryminalną, a przy tym dynamicznie się rozwija, chociażby pod względem kreacji postaci. W Lustereczko powiedz przecie pobił swój własny rekord tworząc Maria, czyli mężczyznę znającego się na robieniu makijażu (zarówno komuś jak i sobie) tak dobrze, że sama popadam w poważne kompleksy... Tradycyjnie cudowny jest Pepe, wraz ze swoimi ciętymi ripostami, ale coraz bardziej kocham też Różę: zakręconą jak słoik na zimę, nieidealną i sklerotyczną, ale za to z sercem, które mieści pół galaktyki i każdemu chce pomóc. To jej zaufanie do ludzi wplącze ją jednak w poważne kłopoty, o czym przekonacie się już sami...

Żałuję jedynie tego, że nie mogłam sobie dłużej i dokładniej pooglądać całego konkursu piękności dla panów. Chętnie posłuchałabym komentarzy Róży Król, widzącej prężących się mężczyzn w kąpielówkach. Samych przystojniaków też chciałabym poznać lepiej i jeszcze trochę się z nich ponabijać. W końcu nie wszyscy mieli taką klasę i wdzięk jak Rafał Maślak, więc już same dialogi sprawiały mi nieopisaną radość. A skoro jesteśmy już przy Rafale Maślaku - cudownie było spotkać go w książce! Już sam fakt, że pozwolił się w niej umieścić świadczy o jego dystansie do siebie i poczuciu humoru. Teraz lubię go jeszcze bardziej!

Jak zwykle zachwycam się również poczuciem humoru Alka Rogozińskiego oraz jego cudownie lekkim piórem. Autor bawi na wszystkie możliwe sposoby, zarówno humorem słownym jak i sytuacyjnym. Do teraz nie mogę się pozbyć sprzed oczu Pepe w roli wróżki-dzwoneczka, a także Róży w wykwintnej maseczce z buraczków... Najważniejsze jest jednak to, że książka czyta się sama i dzięki niej można zupełnie zapomnieć o wszystkim: ogromie pracy, stresie, a nawet o popsutym, ukochanym samochodzie.

Trochę powagi też w książce było... Niby uczestnicy konkursu są śmieszni w swoich poczynaniach, ale z drugiej strony właśnie takie mamy czasy: kult piękna i śmierć w oczach na widok pierwszych zmarszczek, czy siwych włosów. Nie da się ukryć: nadmierny konsumpcjonizm i płytkie postrzeganie rzeczywistości zalewają nas teraz z każdej strony i Alek wyraźnie zwraca na to uwagę, szepcząc: Ludzie, ogarnijcie się trochę, przecież tu mordują!

Alek jest jedną z tych osób, które darzę niesłabnącym uczuciem i podziwem. Nie ważne, co napisze: kryminał, romans czy horror, będę to czytać z czystą radością. Autor ma bowiem wyjątkowy talent poprawiania humoru i włączania u czytelnika trybu relaksacji.

Samobójstwo czy morderstwo? Co wspólnego ma z tym wszystkim konkurs piękności? Czy Betty i Pepe dadzą się wciągnąć w szaleństwa szefowej? Tego oczywiście Wam nie powiem, ale jestem pewna, że z przyjemnością odnajdziecie odpowiedzi na te pytania, odbijając się w literackim lustrze. Wiadomo przecież, że w książkach widzimy w dużej mierze siebie, prawda? Nie pozostaje mi zatem nic innego, jak gorąco polecić Wam Lustereczko powiedz przecie. Dobry humor gwarantowany, a parę tematów do refleksji też na pewno znajdziecie...