Osada

Zimą 1978 roku świat był bliski końca. Śnieg przykrył ziemię grubą warstwą, a niektórzy twierdzili, że nawet piekło zamarzło. Tymczasem ono właśnie wtedy się obudziło.

Milicjant Jan Ryś wraca do domu na święta, do małej osady położonej u stóp Karkonoszy. Zapowiada się spokojny czas, aż zaczynają się morderstwa, które zaburzą życie mieszkańców. Zima stulecia szaleje, ofiary pojawiają się jedna z drugą, a brak sprawcy zaczyna odbijać się na społeczeństwie. 2023 roku Archiwum X postanawia zbadać sprawę i wzywa Jana na przesłuchanie, czy uda im się dowiedzieć, co tak na prawdę się wtedy wydarzyło w zasypanej śniegiem osadzie?

Biorąc książkę do recenzji nie spodziewałam się, że okaże się tak fenomenalna! Od pierwszej strony byłam pochłonięta życiem ludzi w osadzie, historiami z przeszłości i śniegiem, który odciął ich od świata. Morderca poruszał się bezgłośnie i dopadał ofiary jedna za drugą. Bezlitośnie. Pozostawiał za sobą jedynie krew i cierpienie. Bohaterowie próbują dojść do tego, kto stoi za całą sytuacją, ale jak zachować spokój, gdy tłum domaga się krwi? Jak patrzyć obiektywnie, gdy cierpienie zaburza osąd? Świat zamarzł, ale gniew i chęć zemsty napędzały ludzi dookoła.

Trzymająca w napięciu i świetnie napisana „Osada” to jedna z tych pozycji, których nie idzie odłożyć na bok, bo ona nie czeka na swoją kolej. Gdy już zaczniesz to musisz się dowiedzieć, co tak na prawdę się wydarzyło i kim był sprawca.

Dwie perspektywy, dwie różne linie czasowe - kto jest kłamcą?

Jeśli szukacie czegoś, co pomoże Wam wyjść z zastoju czytelniczego to już wiecie po jaką pozycję sięgnąć.

Ocena: 8,5/10

Post powstał przy współpracy z wydawnictwem: @skarpawarszawska

Gdy sądzisz, że już sporo przeczytałeś kryminałów w swoim życiu, nagle Michał Śmielak wydaje "Osadę". Jestem zafascynowana tą historią, która toczy się w dwóch płaszczyznach czasowych: mamy rok dwa tysiące dwudziesty trzeci oraz okres świąteczne 1978 r.

Właśnie na przełomie 1978 / 1979 Polską nawiedziła zima stulecia i stała się ona tłem powieści Śmielaka. Tytułową osadą jest mała wioska położona w okolicach Jeleniej góry. Nagle tą małą społecznością wstrząsa paskudna zbrodnia dokonana na jednej z młodych dziewczyn. Wszyscy stają się podejrzliwi wobec swoich sąsiadów, tym bardziej że trup ściele się gęsto na kartach tej powieści. Kto okaże się zwyrodnialcem? Czy uda się na czas sprowadzić pomoc?

Historię poznajemy z perspektywy opowieści głównego uczestnika tych krwawych zdarzeń, który Święta Bożego Narodzenia postanowił spędzić w rodzinnej osadzie. Jest milicjantem i on głównie dowodzi akcją na miejscu w zasypanej i odciętej od świata wiosce. W 2023 roku sprawa zostaje wyciągnięta przez kryminalnych z grupy Archiwum X. To oni przepytują Rysia, aby poznać szczegóły zdarzeń z 1978 roku.

Czy milicjant był owym mordercą? A może nadal kogoś ukrywa?

Ta książka chyba na zawsze pozostanie w mojej pamięci, bo jest tak napisana w taki sposób, że wchodzi głęboko w umysł czytelnika. Wbija się w ciebie jak śnieg, który w mroźny wieczór wpadnie pod pazuchę. Autor idealnie oddaje atmosferę małej zamkniętej społeczności, ale także okoliczności czasowych, w których toczy się akcja. Ukazuje bezwzględność sprawcy, ale także bezradność mieszkańców obliczu tak wielkiej klęski żywiołowej, jaką jest zima stulecia.

Polecam każdemu, bo autor świetnie pisze i wciąga czytelnika do małej zaśnieżonej osady, której stajesz się częścią.

"Zima sparaliżowała Polskę jak długa i szeroka, wstrzymała życie niemal wszystkich ludzi i nikomu nie było w głowie docieranie do naszej osady na krańcu świata."

Wraz z powrotem zimy moje oczy zwróciły się ku "Osadzie" Michała Śmielaka. Za oknem śnieg i ostry mróz, a na kartach książki zima stulecia z przerażająco niskimi temperaturami i zwałami śniegu. Przyznajcie, że idealnie się złożyło. Dzięki temu lektura tej powieści nabrała dla mnie innego wymiaru. Idąc na spacer wracałam myślami do bohaterów, którzy w czasie siarczystego mrozu przemierzali ścieżki swojej osady. Pełni strachu i niepewności czy Mara nie czai się gdzieś w pobliżu...

W najnowszej powieści Michała Śmielaka mamy powrót do rzeczywistych wydarzeń mających miejsce w 1978 roku. Oczywiście, tyczy się to wyłącznie wspomnianej już zimy stulecia, gdyż pozostałe wydarzenia stanowią fikcję literacką. Wyobraźcie sobie maleńką osadę na końcu świata, którą zima odcięła od cywilizacji. Nie ma prądu, ani telefonów, a przez nadmierne opady śniegu możliwa jest wyłącznie piesza komunikacja. I wtedy ginie pierwsza osoba, dodam jeszcze, że nie ostatnia...

Przyznam, że miałam ciarki na plecach jak wczułam się w tę sytuację. Autor tak umiejętnie potrafił oddać scenerię rozgrywających się wydarzeń, że bez najmniejszego problemu można było sobie wszystko wyobrazić.

Na uwagę zasługuje język postaci, który dopasowany jest do ówczesnych realiów, dzięki czemu powieść zdecydowanie zyskuje na wartości. Dodatkowo zachowania bohaterów są tak naturalne, że z powodzeniem można uznać autora za znawcę ludzkich portretów. Starsi ludzie postępują w charakterystyczny dla nich sposób, zaś Ci młodzi stanowią wierne odzwierciedlenie ówczesnej młodzieży. Zarówno jedną, jak i drugą grupę charakteryzują określone zachowania i spojrzenie na otaczającą ich rzeczywistość. Seniorzy są w stanie obarczyć winą za mające miejsce wydarzenia istoty nadprzyrodzone, zaś młodzi podchodzą do tej teorii z wyraźnym sceptycyzmem.

Akcja powieści rozgrywa się dwutorowo. O tych samych wydarzeniach czytamy w czasie teraźniejszym oraz przeszłym, gdy po upływie kilkudziesięciu lat wspomina je jeden z uczestników. Przyznam, że zdecydowanie bardziej emocjonalnie odbierałam ten pierwszy wariant, ale dzięki temu drugiemu mogliśmy spojrzeć na wszystko z szerszej perspektywy. To właśnie w trakcie lektury wspomnień zaczęłam się zastanawiać, co tak naprawdę wydarzyło się w osadzie... Muszę Wam zdradzić, że takiego obrotu spraw nie spodziewałam się nawet w najśmielszych snach.

To moje pierwsze spotkanie z piórem autora, ale już wiem że nie ostatnie. Ta książka "wolała mnie" odkąd tylko zobaczyłam jej okładkę w zapowiedziach i dziś już wiem, że sięgnięcie po nią to był naprawdę dobry wybór. Powieść dostarczyła mi wielu emocji. Skutecznie wodziła za nos, przez co moje zainteresowanie lekturą nie spadało do samego końca. Co więcej, rosło w miarę kolejno odkrywanych kart. To lektura idealna na obecną pogodę, ale myślę, że z powodzeniem sprawdzi się też w lecie, chłodząc rozgrzane ciała w upalne, wakacyjne dni.

Moja ocena 9/10.

Osada to świetny kryminał. Utrzymany w dawnym klimacie za starszym słownictwem. Dzieli się na dwa czasy, jednym obecnym z 2023 roku, gdzie starszego mężczyznę odwiedzają policjanci chcący rozwiązać zagadkę zaginięcia z dawniejszego czasu. Później wracamy do czasu 1978 roku, gdzie mieszkańców nawiedziła sroga zima. To był czas tuż przed Bożym Narodzeniem, gdzie w chacie opowiadano straszne historie, które naprawdę miały miejsce. Czuć też jest klimat zbliżających się świąt. Ludzie bardzo bali się czegoś złego, co podobno zabierało ich życie bez względu na wiek. My śledzimy losy tych czasów na zmianę. Czytamy jakie kiedyś były pogody, zachowania ludzi, zbiorowiska oraz pierwsze miłości. Przejdziemy przez wypadek autobusowy i na dłużej zatrzymamy się na zaginięciu młodej dziewczyny. Tutaj głosy odnośnie jej osoby będą podzielone, gdyż rodzice uważali ją za bogobojną, a znajomi wiedzieli co innego. Jednak nic nie zmienia faktu, że po wypadku nie wróciła do domu. Będzie rozpoczęte śledztwo i na jaw zaczną wychodzić różne rzeczy. Zanim jednak cokolwiek konkretnego się dowiemy, to będziemy padali ze stresu i ogromnego napięcia. Rozdziały z czasu obecnego będą krótkie. Tutaj mężczyzna, który opowiada tą historię stara się wyciągnąć od policji jak najwięcej informacji, bo według nich, coś wie i to zataił, według niego, oni dowiedzieli się czegoś ważnego, czego on nie wie, a bardzo chciałby poznać, a według nas, każdy z nich nie do końca jest z nami szczery. Naszym zadaniem jest czytać uważnie i samemu wysuwać wnioski. Autor podkręcił tutaj atmosferę tymi strachami, których obawiali się mieszkańcy małej wioski. Jakby oprócz kryminału po utykał opowieści o duchach. Ja nie bardzo mogłam skupić się na wszystkich sprawach, bo dryfowałam pod historie, które działy się na bieżąco. Raz ważne było zachowanie policjantów, to znów osoba przesłuchiwana zdradzała coś nam, a nie mówiła tego im, to później te duchy i tajemnicze zgony i na końcu zaginięcie dziewczyny. Również sceny podrywu i miłosnych podbojów były naprawdę ciekawe. I niby książka współczesna, ale poprzez starszy styl, wydaje się być napisana w czasach dawniejszych. Polecam przeczytać ją samemu, bo myślę, że zasługuje na miano naprawdę dobrej książki, dopracowanej we wszystkich szczegółach z zachowanym umiarem odnośnie opisów i scen. Może wywołać małe lęki i sprawić, że sami zaczniemy zadawać pytania o dawne niewyjaśnione historie. U mnie na przykład mówili o tajemniczej mgle przy której ludzie nie mogli trafić do swoich domów i płaczu dzieci na jednej z ulic w spokojne letnie noce.

Po skończeniu tej książki z pewnością będziecie potrzebowali rozmowy, a na jaki temat, to już każdy z was sam będzie wiedział najlepiej:-)

Książka poszła na raz 01.01.2024. Zakończenie trochę przypomina mi finał Kod Da Vinci. Sama fabuła, a właściwie dwie, mi przypadła do gustu. Nie nudna, wartka, a Zima Stulecia potęguje ciekawość.

Trzy pytania do autora: czy Mara to (prawie) czytany od końca Adam? Czy pierwsza ofiara (ta na końcu książki) musiała być żydówką? Czy autor uważa, że komisarz milicji był zwolennikiem pederastów?

„Demon nie zawsze działa swoimi rękami, często siedzi w głowie człowieka i nakłania do złego; jedne przychodzą jak wieją silne wiatry, inne w upały, trzecie znowu zimą, razem z mrozem, jak teraz”.

A gdyby tak dziś, w ten wyjątkowo ciepły zimowy dzień, przenieść się w przeszłość tak o ponad czterdzieści lat.. Zima 1978 roku była wyjątkowo pamiętna. Nie bez przyczyny mówi się, że to „zima stulecia”. I wyobraźcie sobie tamten zimowy czas i małą osadę gdzieś „na końcu wszystkiego”, a właściwie malutką wioskę u stóp Karkonoszy. Zasypaną bezmiarem śniegu. Skutą mrozem. Odciętą od świata. Klimatyczne świętowanie Bożego Narodzenia w takich okolicznościach może mieć swój urok, pod warunkiem, że jest się tak zatwardziałym racjonalistą, że nawet słowa własnego dziadka o duchach, demonach i marach czy innych takich.., których żaden mróz nie zamrozi, nie dają do myślenia.. A dziadek wie, że jak zawieje i zamiecie, to nie zwiastuje niczego dobrego. Tak też było i tym razem. Najpierw we wsi zostaje znalezione ciało młodej dziewczyny, a potem następnej.. A dalej, to już końca nie było widać..

Po latach, dwaj policjanci z Archiwum X postawili sobie za cel rozwiązanie sprawy, w której do dziś jest mnóstwo niedomówień, nieścisłości, urwanych i niewyjaśnionych wątków.. Zgłębienie historii, która wymknęła się racjonalnemu myśleniu. Zbadanie krwawych zbrodni i skatalogowanie w umyśle ich złożonych motywów.. Co będzie, gdy przy okazji ci dwaj stróże prawa obudzą śpiące od tat demony?

„Osada” to klimatyczna powieść kryminalna zanurzona w ciemności o smaku krwi i o zapachu strachu. Otulona białym śniegiem, na którym tak bardzo rażą w oczy ślady czerwieni. Mrożąca krew w żyłach winą. Zasypana perspektywą tamtych lat. Odcięta od pragmatyzmu. Wodząca na pokuszenie.

Reasumując, całkiem przyzwoita propozycja na zimowy wieczór z książką.

Polecam.

“Demon nie zawsze działa swoimi rękami, często siedzi w głowie człowieka i nakłania do złego; jedne przychodzą, jak wieją silne wiary, inne w upały, trzecie znowu zimą, razem z mrozem, jak teraz”.

Zima 1978 była bardzo mroźna. Maleńka wioska u stóp Karkonoszy została całkowicie odcięta od świata. Porucznik Jan Ryś pierwszy raz od dawna spędza święta w gronie rodzinnym. Spokojny, przyjemny świąteczny czas zostaje nagle przerwany. W samym środku wsi zostaje znalezione ciało młodej dziewczyny. Na jaw zaczynają wychodzić głęboko skrywane tajemnice. Czy powtarzana przez starszych mieszkańców legenda o nawiedzającej wieś Marze, jest prawdą? Mija ponad czterdzieści lat, emerytowany Jan Ryś zostaje wezwany przez policjantów z Archiwum X na przesłuchanie w sprawie zbrodni sprzed lat…

Genialny, zaskakujący pomysł i wykonanie. Akcja toczy się swoim rytmem, a my wyraźnie zaczynamy odczuwać strach, wzrasta nerwowe napięcie. Fabuła zajmująco poprowadzona, dopracowana w każdym szczególe, niesie sprzeczne emocje. Dwie ramy czasowe idealnie ze sobą współgrają. Autor ma przyjemny, lekki, barwny styl, ze szczyptą ironicznego humoru. Bohaterowie ciekawie ukazani, ich osobowości, niejednoznaczni, nieidealni.

Powieść się wręcz pochłania. Wyraźnie odczuwamy strach, niepokój, nerwowość, które wraz z rozwojem wydarzeń wzrastają. Autor umiejętnie wodzi nas za nos, gdy wydaje się, że coś tam wiemy, ups… nic nie wiemy. Wyraźnie wyczuwalna duszna, gęstniejąca atmosfera. Klimat specyficznej małej miejscowości, tutaj wszyscy się znają i wszystko o sobie wiedzą. Zaniepokojona społeczność całkowicie odcięta od świata. Trup się ścieli, wzrasta niepokój, tak jakby zło czekało tuż za rogiem. Tajemnice, niedopowiedzenia, wydaje się, że każdy coś ukrywa.

Fascynujący, intrygujący, nieprzewidywalny, mroczny kryminał, thriller. I to zakończenie, uch… zupełnie czegoś takiego się nie spodziewałam. Serdecznie polecam,Tatiasza i jej książki :)

Końcówka roku 1978, Boże Narodzenie. Świąteczną sielankę przerywa atak zimy, odcinając malutką osadę od świata. Skazana na porażkę walka z bezwzględnymi siłami natury schodzi jednak na drugi plan, gdy na środku wsi zostaje znalezione ciało młodej dziewczyny. W obliczu zbrodni budzą się dawne animozje, głęboko skrywane lęki i tajemnice, które nigdy nie powinny ujrzeć światła dziennego. Nie można mieć wątpliwości – mordercą musi być ktoś z wioski.

Czułam się osnuta gęstą i mroczną atmosferą tytułowej osady wraz z jej niewielką społecznością, która skrywa wiele sekretów. Umiejętnie budowane przez autora napięcie nie opuszczało mnie do samego końca książki. Oczyma wyobraźni stawałam się jednym z uczestników opisywanych wydarzeń, co silnie angażowało moje emocje, podczas odkrywania jak doszło do makabrycznych zbrodni. Sama zagadka kryminalna dla mnie była interesująca, choć nie najważniejsza. Urzekły mnie elementy utworu, które cenię w thrillerach - wspomniany wyżej wyjątkowy, pełen grozy klimat, duszna atmosfera, pełna tajemnic, lęk, udzielający się czytelnikowi. Trudno było odłożyć książkę i nie myśleć o tej zasypanej śniegiem mieścinie z czyhającym na każdym kroku zagrożeniem. Ta wizja zostanie ze mną na długo.

To było moje pierwsze spotkanie z piórem autora, ale z pewnością nieostatnie.

OSADA to mroźny, bardzo klimatyczny kryminał z pogranicza thrilleru, z makabrycznym zbrodniami z dawnych lat.

Jak uwielbiam twórczość Michała Śmielaka, to ta książka, niestety nie zachwyciła mnie jak poprzednie. Strasznie ubolewam nad tym, bo naprawdę bardzo cenię sobie twórczość autora.

Nie powiem, powieści czyta się płynnie i z zaangażowaniem, trup ściele się gęsto, a duszna atmosfera napiera z każdej strony. Jest klimatycznie, piekielnie mroźnie i osaczająco. Akcja zgrabnie prze do przodu, jednak jak dla mnie była ona zbyt powolna. Zabrakło mi zawirowań w fabule, może dlatego im byłam bliżej końca książki, tym moje napięcie topniało i traciłam zainteresowaniem wątkami. Nawet zaskakuje zakończenie, którego nie spodziewałam się, nie wbiło mnie w fotel.

W całej powieści zabrało mi tak lubianego przeze mnie humoru i ciętego dowcip Michała Śmielaka.

Książka przeniosła mnie w klimat słynnej zimy stulecia, której nie mam prawa pamiętać. Fabuła trzyma w napięciu od pierwszej strony, a mroczna zagadka kryminalna przyprawiała mnie o szybsze bicie serca. Mieszają się w niej tajemnice z przeszłości, teraźniejszość i dawne wierzenia, co daje ciekawe i niecodzienne połączenie.

Jeśli macie ochotę na lekturę w zimowo-świątecznym klimacie, ale niekoniecznie lubujecie się w romantycznych powieściach obyczajowych to #osada p.Michała Śmielaka będzie idealnym wyborem! 💙 Jest mroźno i mrocznie. Gęsta atmosfera, makabryczne zbrodnie, a w tle Święta Bożego Narodzenia. 🌲❄️

•

Zima 1978 roku była wyjątkowo mroźna i śnieżna, nie bez przyczyny nazywano ją zimą stulecia. Śnieg sparaliżował cały kraj. Ale mieszkańcy karkonoskiej wsi zapamiętali ją nie tylko ze względu na trudne warunki atmosferyczne.

Zwieńczeniem uroczystej Wigilii Bożego Narodzenia miała być pasterka w kościele we Wnykach. Większość osób z osady wybierała się do sąsiedniej wsi. Niestety w drodze powrotnej ich autobus wylądował w rowie. Przemarznięci do szpiku kości, szczęśliwie dotarli do swoich chat. Niestety nie wszyscy tej nocy zasnęli we własnych łóżkach. Następnego poranka wszczęto poszukiwania młodej dziewczyny. Ciało Anuli odnaleziono w wiejskiej studni. Wszystkie ślady wyraźnie wskazywały, że nie był to tragiczny wypadek. Kiedy ginie kolejna z dziewcząt, przerażenie ogarnia całą osadę. Odcięci od świata na własną rękę próbują wytropić mordercę, którym musi być ktoś, kogo z pewnością znają. Ogromnym wsparciem jest młody milicjant, który przyjechał spędzić święta z rodziną.

Czterdzieści lat później sprawa mordercy z osady zostaje ponownie otwarta, a emerytowany już policjant, składa obszerne zeznania. Czy tym razem uda się rozwiązać zagadkę?

•

Świetnie skonstruowana opowieść, która mrozi krew w żyłach. 🩵 Uwielbiam takie historie! 😍 Przemyślana i dopracowana w każdym szczególe. Czyta się wyśmienicie. Gorąco zachęcam do lektury! 🥰

•

Za egzemplarz dziękuję @skarpawarszawska . ❤️

Bardzo lubię sięgać po książki, w których wydarzenia z przeszłości przeplatają się z tymi z teraźniejszości. Kibicowałam głównemu bohaterowi w odkryciu tożsamości mordercy i mocno zastanawiałam się nad tym, jak na jego działania wpłyną wiejskie legendy. Powieść mocno mnie zaskoczyła, mówię to zwłaszcza o zakończeniu. Polecam miłośnikom mrocznych kryminałów. 

Jest rok 1978.

Zima.

Tony śniegu.

Boże Narodzenie.

Okolice Karkonoszy.

Malutka osada odcięta od świata.

I ciało młodej dziewczyny, które zostaje znalezione na środku wsi.

W osadzie święta spędza podporucznik Jan Ryś, który zamiast rodzinnej sielanki musi podjąć się złapania mordercy. Miejscowość jest odcięta od Świata, więc morderca najprawdopodobniej jest jednym z mieszkańców. A może zbrodni dokonała legendarna Mara, która żyje tylko we wspomnieniach najstarszych mieszkańców. Demon już kiedyś zebrał krwawe żniwo

Od razu muszę wam powiedzieć, że pierwszy rozdział Osady to petarda! Już dawno żadna książka nie zainteresowała mnie już po pierwszym rozdziale. Ta historia jest prowadzona dwutorowo. Mamy przesłuchanie Jana Rysia przez policjantów Archiwum X, które odbywa się w 2023 oraz wydarzenia z 1978 roku. Fabuła trzyma w napięciu, a autor odkrywa kolejne tajemnice. Nie mogłam się oderwać od "Osady". Niektóre wydarzenia były przerażające. Raz nawet poleciało kila łez.

Moim zdaniem jedynym minusem historii jest jej zakończenie. Liczyłam na wielkie wow, niestety jak dla mnie to najsłabszy punkt historii. Nie zmienia to faktu że to jeden z lepszych thrillerów w tym roku.

Dobra propozycja na długie wieczory. Książka bardzo wciągająca,  mroczny klimat. Trzeba przywyknąć trochę do równoległych wątków. Osobiście bardzo podobały mi się elementy nadprzyrodzone, które świetnie łączą się z fabułą. To jedna z tych książek, przy których żałuje się, że już się skończyło czytać! Super pomysł na prezent pod choinkę. 

W tej powieści ludzkie emocje i skomplikowane zależności społeczne zostają wyeksponowane w taki sposób, że czujemy się jakbyśmy sami byli uczestnikami tej mrocznej historii. "Osada" to mistrzowsko przez Michała Śmielaka wykreowana napięta atmosfera, w której każdy gest i słowo mieszkańców stają się ważne.

Narracja powieści oscyluje między teraźniejszością a przeszłością, ukazując skomplikowane relacje międzyludzkie i powoli odkrywa przed czytelnikiem sekrety skrywane przez lata. Doskonały styl Autora sprawia, że atmosfera powieści szybko bierze czytelnika w swoje macki. Jest gęsta od skrywanych emocji i sekretów, tworząc uczucie, jakby cała społeczność Osady oddychała jednym rytmem, pełnym lęku i niepewności. W tej odciętej przez zimę stulecia przestrzeni zło nie śpi, a strach i niepewność stają się niemal namacalne.

Zagadka kryminalna stanowi raczej tło – Michał Śmielak sprawił, że nabrała ona roli katalizatora dla wydarzeń, podkreślając napięcie i emocje mieszkańców. Michał Śmielak umiejętnie wykorzystuje elementy kryminału jako tła do eksploracji ludzkich emocji, lęków i skrywanych tajemnic. To kreowanie nastroju, a nie śledztwo policyjne, staje się centralnym punktem fabuły, nadając historii unikalny charakter.

Choć brakowało mi tu więcej elementów intrygi, to muszę przyznać, że dzięki temu "Osada" wyróżnia się na tle innych powieści kryminalnych, oferując czytelnikowi fascynującą podróż przez mroczne zakamarki małej społeczności z lat 70-tych XX wieku.

"Osada" nie jest klasycznym kryminałem. Michał Śmielak doskonale ukazał, jak przerażenie i izolacja potrafią wpłynąć na zachowania. To raczej opowieść o ludziach uwięzionych nie tylko przez śnieg, ale i przez własne lęki oraz przeszłość. Polecam!

Autor zgrabnie miesza elementy kryminału, tajemnicy i historii, dostarczając czytelnikowi wciągającej podróży. Choć niektóre wątki mogłyby być pogłębione, ogólna jakość narracji i zaskakujące zwroty sprawiają, że trudno oderwać się od tej książki. Czyta się ją bardzo przyjemnie. Cieszę się, że sięgnąłem po "Osadę"!

Kryminał i lekki thriller zarazem.

Osadzony w zimie stulecia, czyli dosyć na czasie bo i u nas zasypało chociaż nie aż tak.

Ktoś zabija młode kobiety, ludzie myślą, że to demon.

Ale czyż nie jest tak, że potworami często są sami ludzie?

Mamy dwie osie czasowe - jedna to aktualny rok, forma przesłuchania i zwierzenia dawnego milicjanta.

Druga to rok 1978 i czas teraźniejszy, forma pierwszoosobowa jednego z uczestników zdarzeń, młodego chłopaka.

Nie jestem pewna czy czytałam coś autora jednakże nazwisko nie było mi obce.

Ta książka mi się spodobała i przerwała moją przerwę czytelniczą.

Cały czas się coś działo, nie było niepotrzebnych opisów, opowieść intrygowała a zbrodnie były dosyć krwawe.

Tajemnica czaiła się w powietrzu a mała, zamknięta społeczność stanęła w obliczu zagrożenia.

Co się działo w małej osadzie, gdy została odcięta od prądu i świata?

Kim jest morderca?

Czy samosąd rozwiąże problemy?

Co skrywa emerytowany policjant?

Odpowiedzi na te i wiele innych pytań znajdziecie w książce.

Błyskawicznie przeczytałam, nie chciałam jej zostawić bo intrygowało mnie to, co się stało ponad 40 lat wcześniej.

Miałam swoje podejrzenia i przyznam, że jeden raz się pomyliłam ale wytypowałam także dobrą odpowiedź.

Podsumowując, żeby zbyt wiele nie zdradzić, polecam gorąco i zapewniam, że przeczytanie zajmie Wam jeden mroźny wieczór.

Wybierając do czytania powieść „Osada” Michała Śmiałka spodziewałam się dobrej lektury, ponieważ autor ma bardzo dobre opinie dotyczące jego wcześniejszych powieści. Opis również mnie bardzo zaintrygował i po prostu nie mogłam przejść obok tej pozycji obojętnie.

Rok 1978. Zima stulecia. To właśnie wtedy dochodzi do serii morderstw w małej miejscowości, gdzie wszyscy się znają. Ludzie się boją i są przerażeni tym co się dzieje. Sprawa jednak nie zostaje rozwiązana. Rok 2023. Archiwum X zaczyna interesować się tą sprawą. Czy uda się wyjaśnić, co się wtedy wydarzyło?

O wow! Cóż to była za przygoda! Jak już wspomniałam o twórczości autora czytałam dużo dobrego, ale nie spodziewałam się tak świetnej historii. Mocna, tajemnicza i trzymająca w napięciu. To coś co lubię. „Osada” trafiła w moje czytelnicze gusta w stu procentach.

Ta powieść tak mi się podobała, że nie znalazłam tutaj żadnych minusów. Fabuła jest świetnie skonstruowana. Każda strona nas zaskakuje, a zakończenie wbija w fotel. Autor trzyma czytelnika w niepewności, aż do ostatniej strony. Bohaterowie są świetnie wykreowani, nietuzinkowi i indywidualni. Każdy z nich intryguje czytelnika. Akcja rozwija się w swoim tempie jednak nie ma tutaj czasu na nudę, a napięcie rośnie z rozdziału na rozdział. To napięcie utrzymuje się aż do ostatniej strony!

Coś co mi się bardzo spodobało to narracja, która jest prowadzona dwutorowo. Wydarzenia z roku 1978 są przedstawiane narracją pierwszoosobową, więc czytelnik czuje się tak jakby był w środku wydarzeń. Razem z bohaterem opowiadającym przeżywamy jego emocje. Rok 2023 opowiadany jest w narracji trzecioosobowej, co sprawia, że czytelnik obserwuje wydarzenia z boku. Uzyskuje również pełniejsze i lepsze zrozumienie świata przedstawionego, ponieważ widzimy go z perspektywy innych postaci. Według mnie to genialny zabieg, który sprawia, że czytelnik ma głębsze doznania czytelnicze, a takie przeskoki powodują, że jest utrzymane napięcie oraz autor zaskakuje nas niespodziewanymi zwrotami akcji!

„Osada” to powieść niezwykle klimatyczna. Okres świąteczny związany z morderstwami, który miał być czasem miłości, nadziei, spełnienia, okazuje się czasem straty, bólu i strachu. Zima stulecia sprawia, że miasteczko zostaje zasypane i odcięte od świata, więc jakakolwiek pomoc nie dotrze na czas. Świetnie pokazana jest również mała społeczność i jej mentalność. Każdy z członków tytułowej osady ma ze sobą powiązania większe lub mniejsze. To dodaje książce autentyczności.

Reasumując, powieść „Osada” jest godna polecenia dla fanów kryminałów, thrillerów. Książek trzymających w napięciu, zaskakujących. Michał Śmielak ma tak zachęcający styl pisarski, że czytanie tej książki to istna przyjemność! Mogę Was zapewnić, że nie będzie to moje ostatnie spotkanie z twórczością autora. Polecam!

Dziś chcę Waż zabrać do roku 1978, gdzie mieszkańców małej podkarpackiej wioski i nie tylko zaskoczyła zima, później określona mianem zimy stulecia.

„OSADA” Michał Śmielak, wydawnictwo Skarpa Warszawska. Z piórem autora mam pierwszy raz styczność i powiem Wam, że na pewno nie ostatni. Otrzymałam świetną zagadkę kryminalną, umieszczoną w latach 1978 roku, której dochodzenie prowadzone jest przez funkcjonariuszy z Archiwum X po upływie czterdziestu lat w czasach teraźniejszych. Cała historia opowiedziana jest z dwóch poziomów gdzie czytelnik jest świadkiem zdarzeń z przeszłości widzianych oczami Michała, jak i ma możliwość uczestniczyć w przesłuchaniu funkcjonariusza policji, który prowadził wówczas śledztwo Jana Ryś.

Fabuła nie pędzi idzie swoim tempem, utrzymując napięcie, emocje oraz duszny klimat przez całą książkę. Otrzymałam zawiłą zagadkę, trudno było wpaść na właściwy trop mordercy, przez moment nawet brałam po uwagę  i typowałam tą osobę, jednak to był moment i skutecznie autor wyprowadził mnie w las, a mój główny podejrzany poszedł razem ze mną. Powiem Wam, że jakbym nie szła do pracy to pewnie przeczytałabym ją w jeden wieczór, a tak moja ciekawość została zaspokojona drugiego dnia.

O tamtych latach wiem sporo z książek, opowieści, nie pamiętam ich kompletnie, ponieważ jeszcze byłam za mała, ale jednego jestem pewna, że autor w książce bardzo trafnie oddał klimat tamtych czasów, zimy stulecia, sąsiedzkich relacji, nastrojów jakie panowały.

Jeśli szukasz dobrego kryminału na długi, mroczny, zimny wieczór to „OSADA” spełnia idealne te wymagania.

Zło wydaje się być dalekie, obce, nieznajome. Dzięki temu pozostaje niezauważone zbyt długo, a kiedy już widać efekty jego działalności już najczęściej jest za późno. Czasem udaje się je zdusić w zarodku, a niekiedy zbiera śmiertelne żniwo tak długo aż ktoś uda się mu stawić czoła…

Koniec świata jaki znamy nadchodzi nagle i bez uprzedzenia, wszystko co jest z tym związane zostaje na zawsze w pamięci, ale czy jest to jeszcze prawda? Cztery dekady to dużo czasu by zapomnieć, ale pewne sprawy nie pozwalają na to. Nie ma zbrodni idealnej, bywają za to umorzone dochodzenia, do których można wrócić. Jan Ryś wraca do jednego z nich, dokładnie do tego, które sam prowadził. Policjanci z Archiwum X chcą jeszcze raz rzucić okiem na to, co wydarzyło się w grudniu tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego ósmego roku. Zimą stulecia małą, karkonoską, wsią wstrząsnęła informacja o morderstwie młodej mieszkanki. Jak w gołe mogło do niej dojść w miejscu gdzie każdy zna każdego i to od pokoleń? Takie rzeczy dzieją się gdzieś indziej, w miastach, ale tu? Ryś miał spędzić tylko spokojne Boże Narodzenie wraz z bliskimi, nie jako policjant, ale członek rodziny. Jednak kiedy zima stulecia paraliżuje cały kraj nie ma co liczyć na pomoc z zewnątrz. Pozostaje własne śledztwo w społeczności, w której zapanował strach, do głosu dochodzą stare legendy oraz dawne sekrety. Kto dopuścił się morderstwa kiedy świętowano? Upiór z przeszłości czy realna osoba? A może jedno i drugie? Po ponad czterdziestu latach tamte wydarzenia wciąż nie dają spokoju policjantom, lecz czy da się jeszcze je wyjaśnić? Prawda miewa różne oblicza i niekiedy próby ich poznania przynoszą zaskakujące wyniki…

Demony nie istnieją, ale w każdym micie jest echo tego, co rzeczywiście miało miejsce. Jeśli dodać do tego niewielką wioskę, odciętą od świata za sprawą pogodowego kataklizmu i ludzi, znający się od zawsze oraz zbrodnię to otrzymamy zręby najnowszej książki Michała Śmiałka. Reszta to prawdziwy majstersztyk oparty o kryminalną zagadkę z atmosferą rasowego thrillera i kameralnym, dusznym, klimacie małej wspólnoty. Nic oczywistego, wprost na oczach czytelników nastrój gęstnieje ze strony na stronę, podobnie jak uczucie niepokoju, coraz bardziej widocznego i sięgającego granicy, za którą nie ma już nad nim jakiejkolwiek kontroli. Pytanie kto i dlaczego popełnił zbrodnię nabiera szczególnego znaczenia w takich okolicznościach, gdzie wydaje się, że nie ma anonimowości, a zło powinno być od razu rozpoznane. Śledztwo prowadzone wśród swoich, bez wsparcia i w odciętej społeczności autor poprowadził tak, iż czytający szybko przekonują się z jak trudną szaradą będą mieli do czynienia. Tu nie ma zbędnych dodatków, jest śmierć, zadana pod osłoną zimowej zamieci i świątecznego okresu, w miejscy gdzie nikt niczego i nikogo podejrzanego nie widział, zbrodniarz jest realną osobą, ale w otoczce dawnych wierzeń i z cieniem ludowych przekazów oraz młody śledczy, dysponujący jedynie lub aż intuicją i obciążony zadaniem wykrycia sprawcy. Finał, następujący po tym jak czytelnicy śledzą kolejne etapy emocjonującego dochodzenia, daleki jest od tego spodziewanego, Michał Śmiałek jeszcze raz zaskakuje. Koniec dorównuje mistrzowskiej fabule, którą doskonale podsumowuje w nieoczekiwany sposób.

Gdybym chciała określić Osadę jednym słowem, powiedziałabym, że to ballada o czasach dawno minionych. Bo też i tak się ją czyta – jakby się siedziało przy kominku i słuchało opowieści seniorów rodu, tak niewyobrażalnych, że aż niewiarygodnych. Akcja nie pędzi, bo doprawdy trudno o pęd w śniegu i mrozie. To opowieść osnuta na kanwie dawnych wydarzeń, miękka i otulająca, chociaż momentami groźna. Jednak po prostu opowieść dobrego gawędziarza, którym Michał Śmielak niewątpliwie jest.

Pełna recenzja w serwisie W Roli Mamy

„Osada” autorstwa Michała Śmielaka to genialne połączenie zagadki kryminalnej, z klimatem thrillera. Autor już od samego początku wciąga Czytelnika w wir wydarzeń i otula go pełnym niepokoju klimatem.

Fabuła została dopracowana w najmniejszym szczególe i tak naprawdę do samego końca nie można się spodziewać w jakim pójdzie kierunku. Dochodzenie prawdy nie jest wcale łatwe zważając na hermetyczne środowisko, w którym społeczeństwo wierzy w legendy, nie ufa obcym i niestety nie jest pozbawione stereotypowego myślenia.

Przeszłość miesza się tutaj z teraźniejszością spajając się w jedną spójną całość. Autorowi udało się oddać mroczny i duszny klimat wioski, do tego sroga zima podczas której dzieją się wydarzenia staje się coraz mocniej odczuwalna i nie jest ona w stanie oderwać Czytelnika od lektury. Nawet jeżeli już w pewnym monecie domyśliłam się kto jest zabójcą to kompletnie odebrało mi to radości z czytania. Tym bardziej, że samym zakończeniem Śmielak bardzo mocno mnie zaskoczył.

Michał Śmielak stworzył fascynującą powieść grozy, która będzie idealną lekturą na zbliżające się zimowe wieczory.

„Osada” to książka idealna na zbliżające się zimowe wieczory. Aura za oknem i ta w książce będą się genialnie uzupełniać i spowodują niesamowite doznania literackie. Gdy piszę tę recenzję u mnie za oknem już prószy śnieg. Zatem zaopatrz się w lekturę, ciepły napój, kocyk i daj się porwać lekturze. 𝗣𝗢𝗟𝗘𝗖𝗔𝗠!

Michał Śmielak

"Osada"

1978 roku w Polsce mieliśmy zimę stulecia . Śnieg pokrył bardzo grubą warstwą cały kraj co doprowadziło do tego iż wiele małych miejscowości została odcięta od świata .

Każda mała wioska musiała radzić sobie sama na tyle ile mogła .

W maleńkiej osadzie położonej u stóp Karkonoszy podporucznik Jan Ryś spędzał święta z rodziną , u której dawno nie był .

Najbliżsi ogromnie się ucieszyli z jego przyjazdu , niestety ich wesoły nastrój szybko się skończył za sprawą nagłego ataku zimy .

Zdawać by się mogło , że nawet piekło zamarzło .

Walka z zimą trwała , ale nie to było najstraszniejsze . Niestety w środku wsi zostało znalezione ciało młodej dziewczyny.

W wyniku tego wydarzenia odżywają stare przesądy i istoty nieludzkie , żądne krwi zmory i Mary !💀

Młody milicjant zaczyna prowadzić śledztwo , ale czy jest w stanie rozwiązać tę sprawę ?

Czy jest w stanie udźwignąć mroczne sekrety i kolejne makabryczne mordy ?

Czterdzieści lat po tych tragicznych wydarzeniach dochodzenie ożyło za sprawą policji z archiwum X . Mężczyźni zaczynają przesłuchiwać emerytowanego Jana Rysia w sprawie zbrodni z 1978 roku , a to budzi mrok drzemiący w sprawie osady .

+++++++++++++++++++

"Osada" to moje pierwsze spotkanie z twórczością autora i jest ono jak najbardziej udane .

Mroczna historia przedstawiona w książce wprowadza w dziwny pełen napięcia nastrój.

Świetnie poprowadzona akcja książki , tak naprawdę do samego końca nie wpadłam na to kto jest mordercą ! A to cenie w książkach najbardziej. Moment kiedy mam już winnego , ale okazuje się że jestem daleka od rozwiązania , które sprawią , że szczęka opada !

Mroczna i gęsta atmosfera książki sprawia , że każdy wydaje ci się winny zbrodni !

Polecam serdecznie !

Święta Bożego Narodzenia w niewielkiej wiosce u stóp Karkonoszy. Rok 1978. Śnieg zasypuje wioskę i odcina ją od świata, jednak mieszkańcy nie są bezpieczni. Okazuje się, że ktoś morduje młodą dziewczynę, a wszyscy zaczynają oglądać się na sąsiadów i zastanawiać się, kto jest mordercą. W jednym z domów święta spędza policjant Jan Ryś, który decyduje, że poprowadzi śledztwo. Pomaga mu Michał, jego kuzyn, młody chłopak.

Osada to kolejna książka Michała Śmielaka. Autor osadził akcję w niewielkiej miejscowości, dał też czytelnikom możliwość poznania sprawy poprzez współczesne przesłuchanie Jana Rysia i retrospekcje, w których bohaterem i narratorem jest Michał, jego kuzyn.

Fabuła rozgrywa się w niewielkiej wsi. Tu wszyscy się znają, nie ma możliwości, by ktokolwiek miał przed kimś jakieś tajemnice. Jest końcówka lat 70., o telefonach jeszcze nikt nie myśli, posterunek jest daleko, a zima atakuje i nie zamierza odpuścić. W tych okolicznościach dochodzi do zbrodni. Los chce, że na miejscu znajduje się śledczy, który planuje rozwiązać sprawę. Jego pomocnikiem zostaje młody chłopak, Michał, który dobrze zna lokalną społeczność.

Osada to powieść z pogranicza sensacji i thrillera. Autor potrafi tworzyć duszną, ciężką atmosferę i świetnie radzi sobie z prowadzeniem narracji w dwóch planach czasowych. Nie gubi się także w fabule, gdy przychodzi do zmiany czasu i postaci, które są głównymi bohaterami danego rozdziału. Nie zabrakło też wątków prywatnych postaci – dzięki temu ich obrazy są pełniejsze, możemy lepiej ich poznać i polubić bądź nie, ale nie skupiamy się jedynie na wątkach śledztwa.

Jeśli chodzi o morderstwo, do którego doszło, to autor w świetnym stylu pokazuje, jak wygląda mentalność małej społeczności. Dochodzi do samosądu, typowany jest ktoś, kto już kiedyś miał coś na sumieniu. Nieważne, jaka jest prawda, ludzie pragną ukarać kogoś i trafia na lokalnego kozła ofiarnego. Zbiorowa odpowiedzialność sprawia, że mieszkańcy czują się bezkarni.

Osada ma świetne zakończenie. Autor buduje napięcie przez całą pozycję, by na końcu dać nam w kulminacyjnym punkcie odpowiedzi na wszystkie pytania. Dobrze przemyślana historia wciąga, a duszna atmosfera sprawia, że mamy wrażenie, jakbyśmy byli członkami zdarzeń.

Jeśli szukacie dobrze napisanego, wciągającego, klimatycznego thrillera, musicie sięgnąć po twórczość Śmielaka. Autor dał mi się poznać jako mistrz budowania napięcia i interesujących spraw kryminalnych.

W małej miejscowości położonej w Karkonoszach w wigilijną noc po pasterce dochodzi do morderstwa. W studni znalezione zostaje ciało młodej, lubianej, spokojnej dziewczyny. Mieszkańcy wierzą w Marę, która przychodzi najeść się, zostawiając po sobie krwawe zbrodnie. Podporucznik Jan Ryś, który znajduje się na miejscu, ponieważ przyjechał spędzić święta w gronie rodziny, nie wierzy w duchy. Wie, że morderca jest wśród mieszkańców Osady.

Akcja książki położona jest na dwóch płaszczyznach czasowych. Pierwsza z nich tyczy się 1978 roku i zimy stulecia. Jej narratorem jest Michał, chłopak z ambicjami, który zamierza oświadczyć się swojej dziewczynie, a po szkole wstąpić do milicji. Jest świadkiem tragicznych wydarzeń, które miały miejsce w Osadzie. Druga dzieje się w czasach współczesnych. Jan Ryś, który był w Osadzie ponad czterdzieści lat temu, gdy dochodziło do tajemniczych morderstw, opowiada historię dwójce policjantów, którzy chcą wznowić sprawę.

Ta opowieść ma niesamowity klimat, taki jak lubię najbardziej. Za tło robi dotkliwa zima, która odcina od świata mieszkańców małej miejscowości, pozostawiając ich na pastwę losu mordercy, który z zimną krwią morduje swoich sąsiadów. Najprawdopodobniej jest to jeden ze „swoich”, ktoś, kogo mijają na co dzień, rozmawiają, być może nawet piją kawę. Czy jego zbrodnie mają jakiś cel, czy zabijanie stało się dla niego zabawą w ten trzaskający mróz, gdy ludzie nie dostaną znikąd pomocy?

Mieszkańcy są typowymi małomiasteczkowymi bohaterami, którzy wszystko o wszystkich wiedzą. Nic w tym dziwnego, w Osadzie znajduje się tylko kilka domów. Za rozrywkę młodych chłopaków służy stara stodoła, w której piją ukradziony rodzicom bimber i opowieści o tajemniczej Marze, która co jakiś czas wraca i zbiera krwawe plony. Z drugiej strony mamy Janka – stryja Michała, który niegdyś był dla niego autorytetem, teraz jest emerytowanym policjantem, który dzieląc się z młodszymi kolegami historią z 1978 roku, chce raz na zawsze uspokoić swoje sumienie. Czy było ono do końca czyste? Czy czytelnicy dowiedzą się, co wydarzyło się przed laty? Koniecznie musicie przekonać się o tym sami.

Książka wciągnęła mnie od pierwszych stron. Prócz wyśmienitego klimatu, o którym wspomniałam już wyżej, spodobała mi się również dobrze uknuta intryga oraz zakończenie, którego w żaden sposób nie dałam rady przewidzieć. Uwielbiam się zaskakiwać, choć po tylu latach czytania dreszczowców, nie jest to łatwa sprawa, jednak Michał Śmielak tego dokonał.

Jeśli szukacie czegoś mrocznego, umiejscowionego w polskiej, mroźnej scenerii i lubicie kryminały, to zdecydowanie jest to powieść dla Was!

1978 rok nie przyniósł nic dobrego. Świat jakby zatrzymał się w miejscu, przykryty pod niewyobrażalnie ogromną warstwą śniegu, która sparaliżowała wioskę, odcinając od "większego świata". Dla świeżego podporucznika - Jana Rysia, który chciał spędzić po wielu latach święta z rodziną - to niemałe zdziwienie. Tym bardziej, że już w wigilię zaczęły dziać się niewyobrażalnie straszne rzeczy. Kiedy znaleziono pierwsze ciało - młodej, niewinnej kobiety - w wiosce wybuchło niemałe poruszenie. Ludzie zaczęli szukać zabójcy, a wraz z nimi młody podporucznik. Szkoda tylko, że ta zbrodnia nie okazała się ostatnią. Jakie tajemnice wyjdą na światło dzienne? Czy Jan da radę rozwiązać sprawę "cichego" zabójcy oraz jednocześnie okiełznać wioskę i panującą tam chęć mordu oprawcy?

---------

"Osada" jest moim pierwszym spotkaniem z autorem i to bardzo udanym. Choć na starcie ciężko było mi się wciągnąć w akcję, to nie trwało to długo. Szybko posmakowałam powagi sytuacji i zbrodni, która dotknęła na pozór spokojną osadę. Napięcie rosło z każdym płatkiem śniegu, który spadał w zastraszająco szybkim tempie, powodując spustoszenie. Niewiadomych jest pod dostatkiem, a przeskakiwanie o czterdzieści pięć lat, by poznawać kolejne szczegóły tego zdarzenia, było wciągające. Jestem w głębokim szoku, jak autor pokierował tym wszystkim, ponieważ ani przez chwilę nie miałam cienia podejrzenia, kto mógł stać za zbrodniami? Myślę, że niejednemu czytelnikowi ten kryminał wpadnie w ręce i zaskoczy swoją atmosferą.

To moje drugie spotkanie z autorem, ale podeszłam do niego z pewnym sceptyzmem, bo za pierwszym razem nie zaiskrzyło między nami. Teraz dostałam thriller, z gęstą atmosferą i dwoma liniami czasowymi. I tym razem się udało.

Zima 1978 roku. Nazywana Zimą Stulecia. Mała osada odcięta od świata przez śnieg. Ginie młoda dziewczyna, a to wydarzenie pociąga za sobą szereg dramatycznych zdarzeń. Lato 2023. Emerytowany policjant musi wyjaśnić co wydarzyło się 45 lat temu.

Autor serwuje nam ciekawą zagadkę, mroczną, zagmatwaną i w dodatku prawie rozwiązaną. I teraz pozostaje nam się zastanawiać czy ten trop jest słuszny. I to, chociaż nie jest to mój ulubiony zabieg, podobało mi się. Całość jest nieprzewidywalna, raczej ciężko będzie się domyślić dalszych wydarzeń, a jedyny mankament jaki udało mi się znaleźć, to taka trochę wymuszona poetyczność. Krew niczym maki na śniegu nie przekonała mnie do siebie.

To dobry kryminał, zaskakujący, całkiem oryginalny, spójny i wciągający. Czyli taki jakie dobrze się czyta.

Pamiętacie zimę 1978 roku, gdy praktycznie cały nasz kraj był sparaliżowany przez intensywne opady śniegu i silne mrozy?

Ja miałam wtedy kilka miesięcy, więc wszystkie informacje na temat tamtej pamiętnej zimy znam z opowieści rodziców oraz ze zdjęć.

Ogromnie się cieszę, że autor wykorzystał w swojej powieści faktyczne wydarzenia.

Dla mnie to trochę jak powrót do przeszłości.

Mamy rok 1978. Do maleńkiej wioski położonej u podnóża Karkonoszy przyjeżdża w odwiedziny młody milicjant Jan Ryś.

Gigantyczne opady śniegu paraliżują całą wioskę, odcinając ją od świata.

Jednak nagły atak zimy schodzi na dalszy plan, gdy na środku wsi zostaje znalezione ciało młodej dziewczyny.

Do głosu dochodzą głęboko skrywane lęki i tajemnice, które nie powinny ujrzeć światła dziennego.

A to dopiero początek...

Czy młody milicjant poradzi sobie z wytropieniem mordercy? Czy legendy stają się rzeczywistością? Jakie tajemnice ujrzą światło dzienne?

Muszę przyznać, że autor świetnie oddał mroczny i duszny klimat małej miejscowości, gdzie wszyscy się dobrze znają.

Czy tak jest na pewno?

Akcja książki rozgrywa się dwutorowo. Na zmianę przenosimy się do 1978 i 2023 roku, gdy po czterdziestu latach od wydarzeń, które miały miejsce pamiętnej zimy w małej górskiej osadzie, policjanci z Archiwum X wzywają emerytowanego Jana Rysia na przesłuchanie dotyczące dawnej zbrodni.

Niewątpliwym atutem tej powieści jest świetnie poprowadzona akcja. Jest tajemniczo i niebezpiecznie. Atmosfera grozy jest odczuwalna przez cały czas. Już sama okładka idealnie wprowadza nas w klimat książki.

Bardzo dobrze ukazana została mentalność ludzi w tamtych czasach, gdy obywatel nie miał zbyt wielu swobód, a władza ludowa nawet siłą mogła nakazać wysiedlenie całej wioski.

W obliczu przerażających zbrodni do głosu mieszkańców dochodzą skrywane lęki i obawy, które zaczynają kierować ich zachowaniem.

Strach jest silnym bodźcem i często pod wpływem silnych emocji robimy rzeczy, na które w normalnych okolicznościach byśmy się nie poważyli.

Muszę przyznać, że od tej powieści trudno jest się oderwać. Jej klimat przyciąga nas jak magnes.

Natomiast zakończenie ogromnie mnie zaskoczyło. Miałam swoje typy, co do mordercy, ale takiej końcówki się nie spodziewałam.

Polecam gorąco.

 Książka Michała Śmielaka jest genialnym pojednaniem dwóch gatunków - kryminału oraz thrillera, dlatego nie ma najmniejszych szans na nudę. Autor książki już na samym początku wprowadza nas w tajemniczy i niepokojący nastrój, który potrafi wciągnąć czytelnika do tego pełnego grozy świata. Fabuła sama w sobie jest na tyle nieprzewidywalna, że trzeba przekonać się o tym na własnej skórze.

„Osada” to historia małej wiejskiej społeczności, która zimą jest odcięta od świata… Ale nie zimno jest tutaj jedynym zagrożeniem. Klimat małej, odizolowanej społeczność, sekrety i motywy, wiara i przesądy, to tylko nie które z tematów poruszanych w powieści. Mamy tutaj dwa wątki: pierwszy rozgrywa się w 1978 roku podczas tzw. „Zimy Stulecia” oraz drugi w 2023 roku podczas przesłuchania świadka wydarzeń sprzed 45 lat, oba wątki w finale splatają się w całość. Autor tworzy z nich intrygującą zagadkę, trzymając czytelnika w napięciu do ostatnich stron. Jego bohaterowie są złożeni i realistycznie wykreowani, a ich relacje są pełne napięć, emocji i skrywanych tajemnic. Powieść pisana jest tak, że możemy się poczuć jak świadkowie tamtych wydarzeń, co sprawiło, że momentami podczas czytania czułam to przeszywające zimno i zapach bimbru w powietrzu 🥶🍺.

„Osada” to znakomita i oryginalna książka, która przez opowiadaną historię, klimat oraz niebanalne połączenie gatunków, zasługuje na uwagę miłośników kryminałów z elementami thrilleru i horroru. To książka, która zaskoczy Was niejednym zwrotem akcji i zmusi do zastanowienia się nad ludzką naturą 🔍. Przyznam, że mnie tą książką Autor zachęcił do sięgnięcia po Pomruk” i „Ucichły ptaki, przyszła śmierć”, które są jego poprzednimi książkami.

Dziękuję za zaufanie i egzemplarz do recenzji od @skarpawarszawska, a Autorowi (@[Adres usunięty]ak) za ciekawą lekturę (współpraca reklamowa)🩷.

Demony przeszłości i demony słowiańskie, atak nieposkromionego żywiołu i odizolowana społeczność, w której czai się zło - wszystko to sprawia, że książka Michała Śmielaka to doskonała rozrywka na mroczne, zimowe wieczory. Fantastyczna opowieść, pełna dręczących pytań i równie trudnych odpowiedzi. Rewelacyjne zakończenie.

Powiem wprost, uwielbiam kryminały. Gdy tylko pojawi się jakiś nowy w księgarni, od razu po niego sięgam. Nie inaczej było z Osadą Michała Śmielaka i pomimo tego że już wiele czytałam, powieść ta przykuła mnie do siebie naprawdę skutecznie :) Świetny thriller z bardzo dopracowaną i ciekawą fabułą. Można brać w ciemno.

"Niektórzy twierdzili, że nawet piekło zamarzło. Tymczasem ono właśnie się obudziło..."

Rok 1978. Do malutkiej wioski położonej u stóp Karkonoszy na okres Świąt Bożego Narodzenia przyjeżdża młody milicjant, Jan Ryś. Świąteczną atmosferę nagle przerywa atak zimy, która szybko zostanie nazwana zimą stulecia. Wioska zostaje całkowicie odcięta od świata. Tragiczne wydarzenia nabierają jeszcze większego tempa kiedy zostają odnalezione zwłoki młodej kobiety. Jak szybko się okaże, popełnione morderstwo to dopiero początek. Już niebawem spokojna do tej pory wioska stanie się areną dla bestii pogrążonej w morderczym szale. Na domiar złego w ludziach zaczynają budzić się dawne lęki i urazy, które doprowadzą do koszmarnego finału.

Mija czterdzieści lat. Niewyjaśnionymi zbrodniami z lat 70 zaczyna interesować się Archiwum X. Wezwanie na przesłuchanie otrzymuje również Jan Ryś.

"Osada" była moją pierwszą książką Michała Śmielaka i już z całą pewnością powiem, że koniecznie będę musiał sięgnąć po jego pozostałe tytuły. Kryminał, którego centrum wydarzeń stanowią koszmarne morderstwa w odciętej od świata wiosce w roku 1978 to naprawdę mistrzowsko napisana książka! Przy tej pozycji zdecydowanie braknie mi superlatyw aby w pełni oddać to, co prezentuje ten fantastyczny kryminał! Już sam początek dosłownie przeniósł mnie do 1978 roku i porwał mnie w całości! Za oknem padał śnieg, w nosy szczypał mróz - przecież to idealny moment aby zająć się lekturą książki, której akcja rozgrywa się w samym środku zimy! I to jakiej zimy! Zimy stulecia! Gościmy tutaj w malutkiej osadzie, która właśnie boryka się z atakiem zimy, jakiej mieszkańcy do tej pory jeszcze nie znali! Po chwili okazuje się, że jesteśmy całkowicie odcięci od świata! Poczucie izolacji, braku możliwości ucieczki i sprowadzenia pomocy będzie towarzyszyło nam już od samego początku! Idealnym, wręcz mistrzowskim uzupełnieniem będzie tutaj atmosfera budowana już od pierwszych stron! Autor serwuje nam opowieść o Marze, bestii, która w zimę budzi się, by polować na pozostających na mrozie ludzi. Opowieści dziadka, wiatr wyjący za oknem - atmosfera tutaj to naprawdę mistrzostwo świata! Już niebawem na wioskę spadnie widmo krwawych zbrodni! Autor w tym zakresie również nie bierze jeńców! Morderca rozprawia się ze swoimi ofiarami bardzo brutalnie! W 1978 roku śniegi w tej malutkiej wiosce dosłownie spłyną krwią!

Michał Śmielak zabiera nas do lat 70 i abyśmy jeszcze lepiej wczuli się w klimat tamtego okresu, co pewien czas gdzieś w tle odezwie się do nas Maryla Rodowicz, a dziewczyny w wiosce już niedługo zaczną nucić piosenki debiutującego Bajmu. Niektóre wydarzenia oraz same zbrodnie przypominały mi dodatkowo o prawdziwych morderstwach, o których dowiedziałem się ze starych programów 997! Umiejscowienie akcji, jej poprowadzenie, utrzymanie napięcia - tutaj autor spisał się doskonale! Pan Śmielak oddaje w nasze ręce naprawdę mistrzowsko napisany kryminał, który wciągnie nas już od samego początku i nie odpuści ani na moment aż do samego finału! I powiem szczerze, że takiego rozwiązania sprawy ani trochę się nie spodziewałem! Oczywiście podczas lektury obstawiałem osobę, która mogłaby stać za brutalnymi morderstwami, potem zmieniałem zdanie, ale rozwiązania jakie finalnie otrzymujemy nie przewidywałem!

No dobrze! "Osada" to rewelacyjna książka! Ale czy nawet tak dobra powieść nie ma chociaż jednej słabszej strony? Autor swoją opowieść zaczął bardzo mocno już na starcie. Potem akcja przeniosła się do czasów współczesnych i tutaj pojawił się mały, maluteńki, mikroskopijny zgrzyt. Rozdziały, których akcja rozgrywa się w 1978 roku są mistrzowskie i napięcie w nich sięga zenitu! Natomiast kiedy trafiamy na fragmenty, które rozgrywają się współcześnie, to zauważamy bardzo duży kontrast. Rozdziały, w których odbywa się przesłuchanie Jana Rysia nie są wcale napisane źle, ale akcja idealnie nakręcona jeszcze chwilę temu tutaj bardzo mocno spada. Współcześnie w porównaniu do wydarzeń z lat 70 dzieje się niewiele. Autor tutaj również odkrywa kolejne karty i próbuje wodzić czytelnika za nos, jednak nie ma tutaj aż tylu zwrotów akcji jak w rozdziałach o zimie stulecia.

"Osada" w pełnej ocenie jest książką rewelacyjną! Autor zabiera nas do lat 70 i funduje nam taki klimat, o jakim mogliśmy tylko marzyć! Mrok, odcięta od świata wioseczka, poczucie izolacji, grasujący morderca i opowieści o ludowych korzeniach to naprawdę fantastyczne połączenie! Powieść Michała Śmielaka czyta się jednym tchem! Podczas lektury ani na moment nie przychodzi nam do głowy, aby zrobić sobie przerwę i zająć się czymś innym. Wręcz przeciwnie! Czytając "Osadę" ciągle chcemy dowiedzieć się więcej, ciągle chcemy posuwać się w tej mrocznej historii coraz dalej! Ten kryminał po prostu jest rewelacyjny! Nie pozostaje mi nic innego jak gorąco Wam go polecić i wyczekiwać na kolejne na pewno równie dobre książki Pana Śmielaka!

Pozycja okazała się dla mnie dużym odkryciem. Chociaż zdarzają się momenty, które mogłyby być bardziej dynamiczne, ogólnie rzecz biorąc, lektura ta wciąga i pozwala zanurzyć się w atmosferze małego miasteczka. Książka trzymała mnie w niepewności do samego końca. Po lekturze pozostaje nie tylko satysfakcja z dobrze spędzonego czasu, ale także refleksja nad naturą ludzkich więzi i sekretów, które w końcu kształtują nasze życie.

Zima 1978 roku przejdzie do historii całego kraju. Jednak to, co wydarzyło się w małej karkonoskiej osadzie wyryło się nie tylko w pamięci, ale i sercach mieszkańców.

Idą święta, ludzie przygotowują wigilijne potrawy. Dobrze, że zgromadzili dużo jadła, bo natura szybko nie pozwoli im na kontakt ze światem zewnętrznym. To jednak dopiero preludium do prawdziwego zła, jakie rozpanoszy się we wsi. Kostucha zbierze żniwo, a biel pokryje się karmazynowym całunem. Dawne tajemnice upomną się o uwagę...

Znakomicie skonstruowana duszna i gęsta od niedopowiedzeń atmosfera hermetycznego środowiska. Ludzie odcięci od świata zaczynają zachowywać się niczym zwierzęta w klatce. Nasila się agresja wobec bliźniego, dochodzi do prób samosądów. Wróg jest jednym z nich, więc strach o życie własne i najbliższych jest tu jak najbardziej na miejscu.

Autor już nie raz pokazał, że potrafi kreować ciekawych i wyrazistych bohaterów. Wprowadza ich do tajemniczego świata, w którym intryga jest na porządku dziennym. Mimo tego, że dość szybko wytypowałam sprawcę, to bawiłam się wyśmienicie. Polecam!

Pasjonujący kryminał, który skupia się na intrydze tkwiącej w pozornie spokojnym środowisku. Autor mistrzowsko snuje wątki, pozostawiając czytelnika wciągniętego w wir zagadek, które trzymają w napięciu do ostatniej strony. Śmielak stworzył fascynującą mieszankę tajemnic, tętniących emocjami postaci oraz nieoczekiwanych zwrotów akcji. Powieść wciąga i pozwala na wnikliwe zgłębienie świata, w którym każdy krok kryje w sobie tajemnicę. Dla miłośników kryminalnych zagadek to pozycja, która nie zawiedzie, wnosząca świeże spojrzenie na gatunek.

"- Demon nie zawsze działa swoimi rękami, często siedzi w głowie człowieka i nakłania do złego; jedne przychodzą, jak wieją silne wiary, inne w upały, trzecie znowu zimą, razem z mrozem, jak teraz.

- A potwór?

- Potwór, wnusiu, zawsze ma dwie ręce i swój rozum. Takich najwięcej na świecie."

🌫🌫

Miałam przeczucie, że będzie dobrze, ale byłam w błędzie, ponieważ było fantastycznie i wiedziałam, że tak będzie już po pierwszym przeczytanym rozdziale.

Akcja tej książki dzieje się dwutorowo, współcześnie i podczas "zimy stulecia" w 1978 roku. Emerytowany milicjant Jan Ryś, nieoczekiwanie będzie musiał wrócić pamiecią do makabrycznych wydarzeń sprzed lat, których był uczestnikiem i które rozegrały się w jego rodzinnej miejscowości.

Świetnie poprowadzona i wciągająca fabuła? Jest. Ciekawi i niejednoznaczni bohaterowie? Obecni. Zaskakujące i satysfakcjonujące zakończenie? Oczywiście, że tak.

Ale to, czym ta historia się wyróżnia, to przede wszystkim sposób w jaki jest opowiedziana. Michał Śmielak snuje nam tę opowieść niczym krwawą baśń, która hipnotyzuje i pochłania czytelnika, praktycznie od pierwszego zdania. Niemal namacalnie czuć przenikający kości mróz i zło, które czai się tuż obok.

Idealna do czytania wieczorem pod kocem, dla wszystkich tych, którzy lubią się bać.

Jeżeli macie przeczytać tylko jedną książkę tej zimy, koniecznie wybierzcie "Osadę".

Człowiek zna twórczość Michała Śmielaka, lubi jego poczucie humoru wplatane do wybornych kryminałów i w zasadzie oczekuje kolejnych przygód ulubionych postaci; czy to Kosmy, czy to Gleby... Okazuje się, że autor ma też inną literacką twarz i ona podoba mi się jeszcze bardziej.

Jest rok 1978, w niewielkiej Osadzie gdzieś w Karkonoszach ludzie szykują się do świąt Bożego Narodzenia. Nikt z mieszkańców nie przypuszcza jednak, że te dni zostaną zapamiętane przez mieszkańców do końca życia. I to nie za sprawą zimy stulecia, ale tajemniczego mordercy, który zabija z zimną krwią.

Wielokrotnie pisałam, że Michał Śmielak zachwyca. I stylem, i wyjątkowym pomysłem, ale i wartką jak rzeka fabułą. No i muszę to wszystko powtórzyć, bowiem w tym nowym (dla mnie) wydaniu jest niemal doskonałe.

Ta powieść jest mroczna, czasem przerażająca i psychodeliczna. Jednocześnie napisana wyjątkowo oryginalnie i niezwykle ciekawie. A już umiejscowienie fabuły w latach, kiedy UB i SB miały się dobrze, wszystkim rządziła partia i władza, jest zabiegiem trafnym.

Śmielak pisze bardzo plastycznie. Trudno oderwać się od tekstu, nawet jeśli czyta się o brutalnym morderstwie czy makabrycznie ułożonych zwłokach, nad którymi pastwił się z lubością morderca. To niezwykła umiejętność i talent.

Polecam gorąco. Tę książkę chcecie przeczytać, uwierzcie!

@kartki_i_tusz

O jakże ja się tu nagłówkowałam...

Nad tym kto jest mordercą, dlaczego tak postąpiła Osada i co ma na celu wznowienie śledztwa?

Zacznę od początku, Osada opowiada o historii ZIMY STULECIA podczas której dokonano zbrodni na mieszkańcach pewnej mieścinki, osadki.

I powiem Wam, że chyba nie sądziłam że tak mnie wbije w fotel samosąd. Naprawdę. Był to taki zwrot akcji, że nie dowierzałam i mówiłam sobie, że to tylko żart i zaraz powiedzą ,,a mamy Cie"... No, ale jednak nie. To mną wstrząsnęło jak niewiele potrzeba, aby ludzie poczuli się bezkarni i zabawili się w kata.

Brutalność, bezkompromisowość przeraża. A aura okrutnej zimy tylko dodaje temu wszystkiemu trwogi i stawia włosy na sztorc!

Historia momentami zwalnia. Mamy tutaj dwie linie czasowe, które w pewnych momentach były dla mnie zbyt rozwleczone. ALE TYLKO MOMENTAMI, bo przypominam, że ta historia potrafi przerazić!

Mimo wszystko oceniam te historię na 4/5⭐.

Podobała mi się, ale momentami miałam poczucie, że cała historia jest rozwleczona i spowolniło to moje czytanie. JEDNAK jeśli spadł u Was śnieg to koniecznie sięgajcie po Osade - morderstwo, zima stulecia, mróz - ten klimat idealnie wprowadzi Was na grudzień, no może nie idealnie (bo śmierć tu gra pierwsze skrzypce 😅), ALE jest wątek świąteczny.