Osada

Człowiek zna twórczość Michała Śmielaka, lubi jego poczucie humoru wplatane do wybornych kryminałów i w zasadzie oczekuje kolejnych przygód ulubionych postaci; czy to Kosmy, czy to Gleby... Okazuje się, że autor ma też inną literacką twarz i ona podoba mi się jeszcze bardziej.

Jest rok 1978, w niewielkiej Osadzie gdzieś w Karkonoszach ludzie szykują się do świąt Bożego Narodzenia. Nikt z mieszkańców nie przypuszcza jednak, że te dni zostaną zapamiętane przez mieszkańców do końca życia. I to nie za sprawą zimy stulecia, ale tajemniczego mordercy, który zabija z zimną krwią.

Wielokrotnie pisałam, że Michał Śmielak zachwyca. I stylem, i wyjątkowym pomysłem, ale i wartką jak rzeka fabułą. No i muszę to wszystko powtórzyć, bowiem w tym nowym (dla mnie) wydaniu jest niemal doskonałe.

Ta powieść jest mroczna, czasem przerażająca i psychodeliczna. Jednocześnie napisana wyjątkowo oryginalnie i niezwykle ciekawie. A już umiejscowienie fabuły w latach, kiedy UB i SB miały się dobrze, wszystkim rządziła partia i władza, jest zabiegiem trafnym.

Śmielak pisze bardzo plastycznie. Trudno oderwać się od tekstu, nawet jeśli czyta się o brutalnym morderstwie czy makabrycznie ułożonych zwłokach, nad którymi pastwił się z lubością morderca. To niezwykła umiejętność i talent.

Polecam gorąco. Tę książkę chcecie przeczytać, uwierzcie!

Wybierając do czytania powieść „Osada” Michała Śmiałka spodziewałam się dobrej lektury, ponieważ autor ma bardzo dobre opinie dotyczące jego wcześniejszych powieści. Opis również mnie bardzo zaintrygował i po prostu nie mogłam przejść obok tej pozycji obojętnie.

Rok 1978. Zima stulecia. To właśnie wtedy dochodzi do serii morderstw w małej miejscowości, gdzie wszyscy się znają. Ludzie się boją i są przerażeni tym co się dzieje. Sprawa jednak nie zostaje rozwiązana. Rok 2023. Archiwum X zaczyna interesować się tą sprawą. Czy uda się wyjaśnić, co się wtedy wydarzyło?

O wow! Cóż to była za przygoda! Jak już wspomniałam o twórczości autora czytałam dużo dobrego, ale nie spodziewałam się tak świetnej historii. Mocna, tajemnicza i trzymająca w napięciu. To coś co lubię. „Osada” trafiła w moje czytelnicze gusta w stu procentach.

Ta powieść tak mi się podobała, że nie znalazłam tutaj żadnych minusów. Fabuła jest świetnie skonstruowana. Każda strona nas zaskakuje, a zakończenie wbija w fotel. Autor trzyma czytelnika w niepewności, aż do ostatniej strony. Bohaterowie są świetnie wykreowani, nietuzinkowi i indywidualni. Każdy z nich intryguje czytelnika. Akcja rozwija się w swoim tempie jednak nie ma tutaj czasu na nudę, a napięcie rośnie z rozdziału na rozdział. To napięcie utrzymuje się aż do ostatniej strony!

Coś co mi się bardzo spodobało to narracja, która jest prowadzona dwutorowo. Wydarzenia z roku 1978 są przedstawiane narracją pierwszoosobową, więc czytelnik czuje się tak jakby był w środku wydarzeń. Razem z bohaterem opowiadającym przeżywamy jego emocje. Rok 2023 opowiadany jest w narracji trzecioosobowej, co sprawia, że czytelnik obserwuje wydarzenia z boku. Uzyskuje również pełniejsze i lepsze zrozumienie świata przedstawionego, ponieważ widzimy go z perspektywy innych postaci. Według mnie to genialny zabieg, który sprawia, że czytelnik ma głębsze doznania czytelnicze, a takie przeskoki powodują, że jest utrzymane napięcie oraz autor zaskakuje nas niespodziewanymi zwrotami akcji!

„Osada” to powieść niezwykle klimatyczna. Okres świąteczny związany z morderstwami, który miał być czasem miłości, nadziei, spełnienia, okazuje się czasem straty, bólu i strachu. Zima stulecia sprawia, że miasteczko zostaje zasypane i odcięte od świata, więc jakakolwiek pomoc nie dotrze na czas. Świetnie pokazana jest również mała społeczność i jej mentalność. Każdy z członków tytułowej osady ma ze sobą powiązania większe lub mniejsze. To dodaje książce autentyczności.

Reasumując, powieść „Osada” jest godna polecenia dla fanów kryminałów, thrillerów. Książek trzymających w napięciu, zaskakujących. Michał Śmielak ma tak zachęcający styl pisarski, że czytanie tej książki to istna przyjemność! Mogę Was zapewnić, że nie będzie to moje ostatnie spotkanie z twórczością autora. Polecam!

Dziś chcę Waż zabrać do roku 1978, gdzie mieszkańców małej podkarpackiej wioski i nie tylko zaskoczyła zima, później określona mianem zimy stulecia.

„OSADA” Michał Śmielak, wydawnictwo Skarpa Warszawska. Z piórem autora mam pierwszy raz styczność i powiem Wam, że na pewno nie ostatni. Otrzymałam świetną zagadkę kryminalną, umieszczoną w latach 1978 roku, której dochodzenie prowadzone jest przez funkcjonariuszy z Archiwum X po upływie czterdziestu lat w czasach teraźniejszych. Cała historia opowiedziana jest z dwóch poziomów gdzie czytelnik jest świadkiem zdarzeń z przeszłości widzianych oczami Michała, jak i ma możliwość uczestniczyć w przesłuchaniu funkcjonariusza policji, który prowadził wówczas śledztwo Jana Ryś.

Fabuła nie pędzi idzie swoim tempem, utrzymując napięcie, emocje oraz duszny klimat przez całą książkę. Otrzymałam zawiłą zagadkę, trudno było wpaść na właściwy trop mordercy, przez moment nawet brałam po uwagę  i typowałam tą osobę, jednak to był moment i skutecznie autor wyprowadził mnie w las, a mój główny podejrzany poszedł razem ze mną. Powiem Wam, że jakbym nie szła do pracy to pewnie przeczytałabym ją w jeden wieczór, a tak moja ciekawość została zaspokojona drugiego dnia.

O tamtych latach wiem sporo z książek, opowieści, nie pamiętam ich kompletnie, ponieważ jeszcze byłam za mała, ale jednego jestem pewna, że autor w książce bardzo trafnie oddał klimat tamtych czasów, zimy stulecia, sąsiedzkich relacji, nastrojów jakie panowały.

Jeśli szukasz dobrego kryminału na długi, mroczny, zimny wieczór to „OSADA” spełnia idealne te wymagania.

Zło wydaje się być dalekie, obce, nieznajome. Dzięki temu pozostaje niezauważone zbyt długo, a kiedy już widać efekty jego działalności już najczęściej jest za późno. Czasem udaje się je zdusić w zarodku, a niekiedy zbiera śmiertelne żniwo tak długo aż ktoś uda się mu stawić czoła…

Koniec świata jaki znamy nadchodzi nagle i bez uprzedzenia, wszystko co jest z tym związane zostaje na zawsze w pamięci, ale czy jest to jeszcze prawda? Cztery dekady to dużo czasu by zapomnieć, ale pewne sprawy nie pozwalają na to. Nie ma zbrodni idealnej, bywają za to umorzone dochodzenia, do których można wrócić. Jan Ryś wraca do jednego z nich, dokładnie do tego, które sam prowadził. Policjanci z Archiwum X chcą jeszcze raz rzucić okiem na to, co wydarzyło się w grudniu tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego ósmego roku. Zimą stulecia małą, karkonoską, wsią wstrząsnęła informacja o morderstwie młodej mieszkanki. Jak w gołe mogło do niej dojść w miejscu gdzie każdy zna każdego i to od pokoleń? Takie rzeczy dzieją się gdzieś indziej, w miastach, ale tu? Ryś miał spędzić tylko spokojne Boże Narodzenie wraz z bliskimi, nie jako policjant, ale członek rodziny. Jednak kiedy zima stulecia paraliżuje cały kraj nie ma co liczyć na pomoc z zewnątrz. Pozostaje własne śledztwo w społeczności, w której zapanował strach, do głosu dochodzą stare legendy oraz dawne sekrety. Kto dopuścił się morderstwa kiedy świętowano? Upiór z przeszłości czy realna osoba? A może jedno i drugie? Po ponad czterdziestu latach tamte wydarzenia wciąż nie dają spokoju policjantom, lecz czy da się jeszcze je wyjaśnić? Prawda miewa różne oblicza i niekiedy próby ich poznania przynoszą zaskakujące wyniki…

Demony nie istnieją, ale w każdym micie jest echo tego, co rzeczywiście miało miejsce. Jeśli dodać do tego niewielką wioskę, odciętą od świata za sprawą pogodowego kataklizmu i ludzi, znający się od zawsze oraz zbrodnię to otrzymamy zręby najnowszej książki Michała Śmiałka. Reszta to prawdziwy majstersztyk oparty o kryminalną zagadkę z atmosferą rasowego thrillera i kameralnym, dusznym, klimacie małej wspólnoty. Nic oczywistego, wprost na oczach czytelników nastrój gęstnieje ze strony na stronę, podobnie jak uczucie niepokoju, coraz bardziej widocznego i sięgającego granicy, za którą nie ma już nad nim jakiejkolwiek kontroli. Pytanie kto i dlaczego popełnił zbrodnię nabiera szczególnego znaczenia w takich okolicznościach, gdzie wydaje się, że nie ma anonimowości, a zło powinno być od razu rozpoznane. Śledztwo prowadzone wśród swoich, bez wsparcia i w odciętej społeczności autor poprowadził tak, iż czytający szybko przekonują się z jak trudną szaradą będą mieli do czynienia. Tu nie ma zbędnych dodatków, jest śmierć, zadana pod osłoną zimowej zamieci i świątecznego okresu, w miejscy gdzie nikt niczego i nikogo podejrzanego nie widział, zbrodniarz jest realną osobą, ale w otoczce dawnych wierzeń i z cieniem ludowych przekazów oraz młody śledczy, dysponujący jedynie lub aż intuicją i obciążony zadaniem wykrycia sprawcy. Finał, następujący po tym jak czytelnicy śledzą kolejne etapy emocjonującego dochodzenia, daleki jest od tego spodziewanego, Michał Śmiałek jeszcze raz zaskakuje. Koniec dorównuje mistrzowskiej fabule, którą doskonale podsumowuje w nieoczekiwany sposób.

@kartki_i_tusz

O jakże ja się tu nagłówkowałam...

Nad tym kto jest mordercą, dlaczego tak postąpiła Osada i co ma na celu wznowienie śledztwa?

Zacznę od początku, Osada opowiada o historii ZIMY STULECIA podczas której dokonano zbrodni na mieszkańcach pewnej mieścinki, osadki.

I powiem Wam, że chyba nie sądziłam że tak mnie wbije w fotel samosąd. Naprawdę. Był to taki zwrot akcji, że nie dowierzałam i mówiłam sobie, że to tylko żart i zaraz powiedzą ,,a mamy Cie"... No, ale jednak nie. To mną wstrząsnęło jak niewiele potrzeba, aby ludzie poczuli się bezkarni i zabawili się w kata.

Brutalność, bezkompromisowość przeraża. A aura okrutnej zimy tylko dodaje temu wszystkiemu trwogi i stawia włosy na sztorc!

Historia momentami zwalnia. Mamy tutaj dwie linie czasowe, które w pewnych momentach były dla mnie zbyt rozwleczone. ALE TYLKO MOMENTAMI, bo przypominam, że ta historia potrafi przerazić!

Mimo wszystko oceniam te historię na 4/5⭐.

Podobała mi się, ale momentami miałam poczucie, że cała historia jest rozwleczona i spowolniło to moje czytanie. JEDNAK jeśli spadł u Was śnieg to koniecznie sięgajcie po Osade - morderstwo, zima stulecia, mróz - ten klimat idealnie wprowadzi Was na grudzień, no może nie idealnie (bo śmierć tu gra pierwsze skrzypce 😅), ALE jest wątek świąteczny.

Gdybym chciała określić Osadę jednym słowem, powiedziałabym, że to ballada o czasach dawno minionych. Bo też i tak się ją czyta – jakby się siedziało przy kominku i słuchało opowieści seniorów rodu, tak niewyobrażalnych, że aż niewiarygodnych. Akcja nie pędzi, bo doprawdy trudno o pęd w śniegu i mrozie. To opowieść osnuta na kanwie dawnych wydarzeń, miękka i otulająca, chociaż momentami groźna. Jednak po prostu opowieść dobrego gawędziarza, którym Michał Śmielak niewątpliwie jest.

Pełna recenzja w serwisie W Roli Mamy

„Osada” autorstwa Michała Śmielaka to genialne połączenie zagadki kryminalnej, z klimatem thrillera. Autor już od samego początku wciąga Czytelnika w wir wydarzeń i otula go pełnym niepokoju klimatem.

Fabuła została dopracowana w najmniejszym szczególe i tak naprawdę do samego końca nie można się spodziewać w jakim pójdzie kierunku. Dochodzenie prawdy nie jest wcale łatwe zważając na hermetyczne środowisko, w którym społeczeństwo wierzy w legendy, nie ufa obcym i niestety nie jest pozbawione stereotypowego myślenia.

Przeszłość miesza się tutaj z teraźniejszością spajając się w jedną spójną całość. Autorowi udało się oddać mroczny i duszny klimat wioski, do tego sroga zima podczas której dzieją się wydarzenia staje się coraz mocniej odczuwalna i nie jest ona w stanie oderwać Czytelnika od lektury. Nawet jeżeli już w pewnym monecie domyśliłam się kto jest zabójcą to kompletnie odebrało mi to radości z czytania. Tym bardziej, że samym zakończeniem Śmielak bardzo mocno mnie zaskoczył.

Michał Śmielak stworzył fascynującą powieść grozy, która będzie idealną lekturą na zbliżające się zimowe wieczory.

„Osada” to książka idealna na zbliżające się zimowe wieczory. Aura za oknem i ta w książce będą się genialnie uzupełniać i spowodują niesamowite doznania literackie. Gdy piszę tę recenzję u mnie za oknem już prószy śnieg. Zatem zaopatrz się w lekturę, ciepły napój, kocyk i daj się porwać lekturze. 𝗣𝗢𝗟𝗘𝗖𝗔𝗠!

Michał Śmielak

"Osada"

1978 roku w Polsce mieliśmy zimę stulecia . Śnieg pokrył bardzo grubą warstwą cały kraj co doprowadziło do tego iż wiele małych miejscowości została odcięta od świata .

Każda mała wioska musiała radzić sobie sama na tyle ile mogła .

W maleńkiej osadzie położonej u stóp Karkonoszy podporucznik Jan Ryś spędzał święta z rodziną , u której dawno nie był .

Najbliżsi ogromnie się ucieszyli z jego przyjazdu , niestety ich wesoły nastrój szybko się skończył za sprawą nagłego ataku zimy .

Zdawać by się mogło , że nawet piekło zamarzło .

Walka z zimą trwała , ale nie to było najstraszniejsze . Niestety w środku wsi zostało znalezione ciało młodej dziewczyny.

W wyniku tego wydarzenia odżywają stare przesądy i istoty nieludzkie , żądne krwi zmory i Mary !💀

Młody milicjant zaczyna prowadzić śledztwo , ale czy jest w stanie rozwiązać tę sprawę ?

Czy jest w stanie udźwignąć mroczne sekrety i kolejne makabryczne mordy ?

Czterdzieści lat po tych tragicznych wydarzeniach dochodzenie ożyło za sprawą policji z archiwum X . Mężczyźni zaczynają przesłuchiwać emerytowanego Jana Rysia w sprawie zbrodni z 1978 roku , a to budzi mrok drzemiący w sprawie osady .

+++++++++++++++++++

"Osada" to moje pierwsze spotkanie z twórczością autora i jest ono jak najbardziej udane .

Mroczna historia przedstawiona w książce wprowadza w dziwny pełen napięcia nastrój.

Świetnie poprowadzona akcja książki , tak naprawdę do samego końca nie wpadłam na to kto jest mordercą ! A to cenie w książkach najbardziej. Moment kiedy mam już winnego , ale okazuje się że jestem daleka od rozwiązania , które sprawią , że szczęka opada !

Mroczna i gęsta atmosfera książki sprawia , że każdy wydaje ci się winny zbrodni !

Polecam serdecznie !