Królestwo

Rozgrywka z przeszłością

(…)czasami poczucie winy idzie całkiem na marne i nie służy żadnej ze stron”

Jo Nesbo, jeden z najbardziej utytułowanych pisarzy kryminalnych na świecie, większości czytelników znany jest jako autor serii książek z Harrym Hole. „Królestwo” jest odrębną powieścią, która nie wpisuje się w ramy gatunku i trudno nazwać ją kryminałem, co jest największą krzywdą dla dobrej książki. Moim zdaniem bardziej niż kryminał, jest to dramat rodzinny. Szufladkowanie nie jest dobre dla żadnego pisarza i Nesbo bardzo odważnie próbuje swoich sił w innym kierunku, nieznanym do tej pory fanom swojej twórczości. Najnowsza powieść Nesbo to historia dwóch braci, mroczna, długa jak noc w północnej Norwegii. Roy i Carl wychowali się na górskiej farmie, którą ich ojciec nazwał „królestwem”. Braci, którzy są tak różni od siebie, że nie mogli już bardziej. Pisarz ma dwóch braci, z którymi dorastał i ta braterska lojalność względem siebie była inspiracją dla braci Opgard w „Królestwie”.

Po tragicznej śmierci rodziców Roy zostaje na gospodarstwie, natomiast młodszy Carl opuszcza dom, aby powrócić do niego po piętnastu latach, z tajemniczą żoną i okazją biznesową, która wydaje się zbyt piękna, aby mogła być prawdziwa. Bracia spędzili całe życie, uciekając przed przeszłością, która niczym cień im cały czas towarzyszy, ale kiedy Carl wraca, by się z nią pogodzić obaj zostaną nieuchronnie wciągnięci w rozrachunki z własnymi demonami. Zaczynają powoli ujawniać się ukrywane dotąd tajemnice, a niewyjaśnione zgony z przeszłości miasta stają się przedmiotem nowej analizy. Wkrótce okaże się, że wiele osób postanowiło pokonać braci, ujawniając ich rolę w podłej historii miasta. Roy zawsze chronił swojego brata, ale zachodzą pewne okoliczności, kiedy jego lojalność wobec rodziny zostanie wystawiona na próbę. A potem ulega dodatkowo fascynacji bratową. Świat Roya się rozpada i wkrótce nie będzie odwrotu. Będzie zmuszony wybrać między więzami krwi a przyszłością.

Nesbo tworzy intrygę warstwa po warstwie. To książka pełna sekretów i kłamstw, która stawała co coraz lepsza z każdą przeczytaną stroną, a napięcie ciągle rosło, aż do bolesnego finału. Pojawiają się fakty z przeszłości, które zagrażają przyszłości. Kiedy wydaje się, że wszystko zostało już wyjaśnione, autor podkręca atmosferę, wyciągając na światło dzienne kolejne tajemnice.

Ogólnie rzecz biorąc, pomimo powolnego początku, powieść jest fenomenalna, ze względu na dogłębną analizę psychologiczną postaci. „Królestwo”, jest powolną powieścią z wątkiem kryminalnym, o tym, jak bardzo można napiąć więzi rodzinne, zanim zostaną zerwane. Jest to opowieść o podejmowaniu bardzo trudnych decyzji i mierzeniu się z ich długofalowymi konsekwencjami. Nie przypadnie ona do gustu wielbicielom Harry’ego Hole, ale ja nie miałam okazji czytać wcześniejszych książek autora, więc nie miałam żadnych oczekiwań i z każdą stroną ta powieść podobała mi się coraz bardziej. Ma specyficzny klimat, który przypadł mi do gustu. Była to ekscytująca i urzekająca lektura od początku do końca, przypominała podróż cadillakiem, który w powieści odgrywa poważną rolę, krętymi górskimi drogami, które prowadzą do wioski.

Niedokończone wątki, dla niektórych czytelników stanowią poważny zarzut, ale ja lubię takie otwarte zakończenia, które pozwalają czytelnikowi na własne domysły. Reasumując, całość zmusza do refleksji. Czy osobie, którą kochamy wybaczyć siedem razy, czy aż siedemdziesiąt siedem razy ? Czyli zawsze i wszystko ? Czy jesteśmy w stanie wybaczyć zawsze i wszystko ?

Zmiana nazwy gatunku i zmniejszenie liczby stron wyszłoby książce na dobre. Gorąco polecam, to bardzo dobra powieść warta przeczytania.

„Jedyne miejsce, do którego zmierzamy, to powrót tam skąd wyszliśmy”.

„Królestwo” Jo Nesbø jest książką trudną gatunkowo do określenia. To nie jest zwykły kryminał, to nie jest po prostu thriller psychologiczny – to głębokie, mroczne studium więzi braterskich, które ukierunkowane zostają w mocno przesadną, trochę psychotyczną stronę. To nowe, uwspółcześnione spojrzenie na przypowieść biblijną o Kainie i Ablu, przerażająco prawdziwe i smutne. To opowieść o krzywdach, jakie spotkać można tylko w rodzinie, jakich dopuścić mogą się na sobie nawzajem tylko najbliżsi. To historia o poczuciu odpowiedzialności i próbie odkupienia win. Opowiedziana surowym, prostym stylem, pełna mądrych spostrzeżeń i niesamowicie dobrze oddająca klimat małej norweskiej wioski i społeczności. To książka, o której im więcej myślę, tym więcej różnych tematów i ich głębi dostrzegam. Na pewno będę chciała kiedyś przeczytać ją ponownie – to tego typu lektura, do której chce się wracać, która skrywa w sobie jeszcze niejedną tajemnicę wartą odkrycia. Nie spodziewałam się takiej książki po tym autorze, jestem pod wrażeniem.

Jo Nesbo to autor, o którym słyszałam wiele dobrego już w czasach liceum. Kiedy każdy zachwycał się serią o śledczym Harry'm, nie mogłam się przekonać do lektury. Po przeczytaniu "Królestwa" mogę śmiało przyznać, że żałuje, że odkryłam Nesbo tak późno.

Opowieść o pozornie zwyczajnym życiu mieszkańców górskiej wioski Os, to tak naprawdę historia o tym, że każdy bez wyjątku ma tajemnice, których strzeże. Książka pochłonęła mnie bez reszty, oprócz nieprzewidywalnej fabuły można tam znaleźć wiele odniesień do literatury - szczególnie urzekły mnie nawiązania do sonetów Francesca Petrarki. Czuję niedosyt, a jednocześnie wiem, że książka skończyła się w idealnym momencie.

Uważam, że "Królestwo" to pozycja dla dojrzałego czytelnika, jeśli ktoś liczy na lekką książkę "na odmóżdżenie", niech lepiej po nie nie sięga :)

Uwielbiam książki w skandynawskim klimacie, dlatego tę zamówiłem bez dłuższego zastanowienia. Niezwykle ucieszył mnie fakt, że sam wątek kryminalny był nieco z boku, a na główny plan weszły relacje rodzinne. Muszę przyznać, że ta lektura była dla mnie innym, ale wyjątkowo ciekawym doświadczeniem. Bardzo cenię Jo Nesbo i wszystkie książki tego autora zrobiły na mnie wrażenie, jednak żadna nie wpłynęła na mnie tak, jak ta. Jest to ten typ powieści, który zapamiętuje się na długie lata, a potem chętnie ponownie się po niego sięga. Jak dla mnie to strzał w dziesiątkę i czekam na więcej książek w tym klimacie.

"Królestwo" to historia dwóch braci.

Po tragicznej śmierci rodziców Roy i zostaje na gospodarstwie natomiast młodszy Carl opuszcza dom. Roy wiedzie spokojne życie zarządzając stacją benzynową w rodzinnym miasteczku. Pewnego dnia do miasteczka po 15 latach wraca Carl.

Wraz z powrotem Carla bracia muszą zmierzyć się z demonami przeszłości. Wychodzą na jaw ukrywane dotąd tajemnice.. Książka to również analiza niewyjaśnionych zgonów z przeszłości miasta oraz nowe tragiczne w skutkach wydarzenia.

Rodzinne więzi, braterska miłość a także ambicja, sekrety i zazdrość. Czy rodzina jest najważniejsza? Ile można poświęcić w imię braterskiej miłości? "Królestwo" to świetna książka. To nie jest typowy kryminał znajdziemy tu całkiem sporo z powieści obyczajowe i dramatu.

To jedna z tych książek w których za wiele się nie dzieje ale czytasz dalej bo nie możesz się odezwać.

Jo Nesbo to klasyka dobrego kryminału. Wyczekuję na kolejne książki tego Autora i gdy tylko ukazała się najnowsza powieść to zaraz zamówiłam ją w księgarni Tania Książka. Dostałam przesyłkę błyskawicznie i zabrałam się do czytania :) Nie rozczarowałam się - Królestwo jest świetnie napisane, a atmosfera gęstnieje z każdą stroną. Co prawda najbardziej lubię cykl z Harry'm Hole, ale pozostałe powieści też są świetne.

Autor przenosi nas do niewielkiej norweskiej wioski zlokalizowanej w górach, na uboczu. Lokalna społeczność jest specyficzna, ale zamknięta. Tutaj wszyscy się znają i nic nie umknie ich uwagi. Mieszka tutaj w domu po rodzicach Roy Opgard, który prowadzi lokalną stację benzynową. Jego życie jest proste i stabilne, rzeczy powtarzają się z dnia na dzień, aż do przyjazdu jego brata....

Carl Opgard przed wielu laty wyjechał z wioski, został przedsiębiorcą, ożenił się i teraz nagle powraca w rodzinne strony burząc spokój brata i lokalnej społeczności. Powraca z pomysłem na interes życia na budowę hotelu w górach. Bracia zawsze bardzo różnili się do siebie, a Roy musiał stawać w obronie bracia i wyciągać go z kłopotów. Teraz Carl wraca jako atrakcyjny przedsiębiorca, z egzotyczną żoną u boku, przebojowy i pełen pomysłów Pomysłów, które chce wcielić w życie kosztem lokalnej społeczności. Organizuje spotkanie, przedstawia wizje, korzyści, sypie pomysłami i znów lokalni mieszkańcy są pod jego urokiem. Roy czuje kłopoty... is tara się trzymać od brata na dystans. Jednak w jednym domu i na niewielkim terenie jest to mało wykonalne. Z czasem atmosfera w domu staje się ciężka, a na wierz wychodzą dawne skrywane tajemnice...

Królestwo to powieść na miarę Jo Nesbo, pełna tajemnic, niewyjaśnionych śmierci, zazdrości, miłości, więzi rodzinnych i niespełnionych ambicji. Książka jest doskonale pomyślana i skonstruowana. Autor trzyma czytelnika w napięciu i choć akcja wydaje się płynąc dość spokojnie, jest pełna niedopowiedzeń i tajemnic z przeszłości. Doskonale wpisuje się w miejsce na końcu świata, gdzie rozgrywa się akcja. Czyta się ją z przyjemnością, jest pełna uzupełniających opisów, wartkich dialogów i doskonale poukładanej akcji. I za to cenię Jo Nesbo - polecam Królestwo na jesienne wieczory!

[Adres usunięty]

Kocham skandynawskie klimaty a "Królestwo" przywodzi na myśl wielowątkowe gawędy Kinga oraz prozę Chmielarza, który jak nikt potrafi boleśnie rozgrzebywać jatrzące się rany. Obu uwielbiam a tą powieścią Nesbø dołączył do ich grona. Nie da się pozostać obojętnym wobec takiej historii.

Dwóch braci spotyka się po piętnastu latach. Starszy, Roy pozostał w rodzinnym domu a młodszy, Carl wyruszył w świat. Teraz powraca, by otworzyć ekskluzywny hotel.

Ich ponowne spotkanie przywołuje traumatyczne przeżycia z dzieciństwa. Jeden z braci dopuszcza się morderstwa, chcąc zatrzymać spiralę przemocy, nie przypuszcza, że tym samym, zapoczątkował nowe, tragiczne w skutkach wydarzenia, od których nie ma ucieczki.

Uwielbiam kryminały z rozbudowanym wątkiem obyczajowym, gdzie zbrodnia to zaledwie jeden z elementów niezwykle skomplikowanej układanki jaką jest życie. To głęboka i tragiczna opowieść. Każde zdanie, aż wibruje od skrzętnie ukrywanych emocji. Jestem pełna obaw czego przyjdzie mi się dowiedzieć, a gdy już wiem - nie potrafię powstrzymać łez.

Wszystkie wydarzenia, te obecne i te z przeszłości poznajemy z perspektywy Roya. To niesamowicie złożona postać, trzymający się na uboczu, małomówny, lojalny wobec rodziny, o żelaznych zasadach moralnych. Z pokorą i w ciszy znosi fałszywe oskarżenia, bo to lepsze od ciągłego poczucia winy i wstydu. Pokochałam tę postać, lecz przeklęłam jego los.

Doskonale oddano gęsty klimat małej, zamkniętej społeczności z całą plejadą najdziwniejszych, ale i najpodlejszych charakterów.

"Dziecko wierzy, że wszystko, co robią rodzice, jest dobre, prawda? Ale ona pamięta też, że kazano jej utrzymywać to w sekrecie. Czy więc jakaś jej część nie rozumiała, że to jednak nie jest właściwe? A ponieważ dotrzymywała tajemnicy, ponieważ lojalność wobec rodziny jest ważniejsza od lojalności wobec Boga i lensmana, to dziewczyna bierze na siebie część winy. A kiedy się ma szesnaście lat, to może łatwiej znieść ciężar, jeśli przekona się samą siebie, że się na to zgodziła".

Dojrzała, świadoma i inteligentna proza, momentami sprawiająca wręcz fizyczny ból,

pokazująca, że z niektórych więzów nie sposób się wyzwolić. Zakończenie zmiażdżyło me serce 💔

„Mówią, że to ja jestem podobny do taty. Milczący i spokojny. Miły i pragmatyczny. Pracujący w mozole zwykły zjadacz chleba, pozbawiony ewidentnych talentów, ale taki, który zawsze da sobie radę – może głównie dlatego, że nie ma zbyt wielkich wymagań wobec życia. Sympatyczny samotnik, posiadający wystarczająco empatii, aby zrozumieć, gdzie uwiera but, a zarazem dość poczucia wstydu, żeby nie wtrącać sie w cudze życie, Tak jak tata nie pozwalał się wtrącać w swoje. Uważano, że był dumny, nie będąc przy tym arogancki, a szacunek, jaki okazywał innym, wracał do niego, chociaż nigdy pod żadnym względem nie był w wiosce owcą przewodniczką stada, tą chodzącą z dzwonkiem. Taką rolę bez oporów oddawał innym, tym, którym bardziej na niej zależało, umiejącym się lepiej wysławiać, obdarzonym większą charyzmą i wizjonerstwem, Aasom i Carlom. Tym, którzy się mniej wstydzili. Bo ON się wstydził. I tę cechę zdecydowanie po nim odziedziczyłem. Wstydził się tego, kim był i co robił. Ja się wstydziłem tego, kim byłem i czego nie robiłem. Tata mnie lubił. Ja go kochałem. A ON kochał Carla”.

„Królestwo” to historia dwóch braci Opgard: Roya i Carla, wychowanych w górskiej, norweskiej wiosce Os, w gospodarstwie z dużą działką nieużytków, zwanym przez ojca „królestwem” właśnie. Poznajemy ich, kiedy obaj są już dorośli (jedynie we wspomnieniach starszego z braci, Roya, cofniemy się do przeszłości). Teraz Roy prowadzi małą stację benzynową i jest mechanikiem samochodowym. Żyje samotnie i spokojnie. Carl wyjechał do Stanów, potem do Kanady, gdzie dorobił się dużych pieniędzy w, jak się później okaże, niekoniecznie legalnych interesach. Kiedy nagle Carl wróci do Os, w dodatku ze świeżo poślubioną żoną z Barbadosu: Shannon, i z planem budowy ogromnego, nowoczesnego hotelu na nieużytkach rodzinnych, życie Roya (ale nie tylko jego) wywróci się do góry nogami. Skrywane tajemnice i mroczna przeszłość braci zaczną się powoli wychodzić na światło dzienne. Jo Nesbø zrobił to genialnie. Powoli wprowadza czytelnika w historię braci, którzy naznaczeni przeszłością, przekraczali i nadal przekraczają granice (co w trakcie lektury cały czas zaskakuje) a konsekwencje ich czynów prowadzą do coraz to zatrważających wydarzeń. Finał mnie rozłożył…

Sama budowa hotelu wydawałaby się prosta. Wystarczy kasa, projekt i działanie. Aby jednak mieć kasę należy przekonać bank. A aby przekonać bank, należy przekonać wszystkich mieszkańców wioski, do utworzenia spółki bezkapitałowej, a którzy tworząc małą społeczność doskonale znają swoje możliwości. Czy Carlowi się to uda? w końcu nie było go tu, na miejscu, tyle lat… Czy jego żona Shannon, która zaprojektowała tenże wymarzony hotel, odnajdzie się w nowej rzeczywistości i czy zostanie zaakaceptowana przez mieszkańców, a przede wszystkim przez Roya, który początkowo poczuje ogromną zazdrość o brata? W końcu to ON był zawsze najbliższą osobą dla Carla, który zawsze powtarzał : „Ty i ja Roy, mamy tylko siebie. Nikogo więcej”. Jak ułożą się relacje między braćmi, po tak długiej rozłące? Czy przeszłość będzie miała wpływ na ich aktualne sprawy? Ba, nawet nie domyślacie się tej przeszłości. To jest coś, co rozwali was na łopatki…

Z pierwszego cytatu wynika, że jeden z braci odziedziczył wstyd po ojcu. Co zatem takiego strasznego robił ojciec, jak bardzo pogmatwaną miał osobowość? No i jeszcze matka, która mimo tego, co zrobił jej mąż, nadal kochała go mocniej niż własne dzieci? Oboje jednak zginęli w wypadku tuż za domem, jadąc swoim pięknym kabrioletem z okładki, spadli w przepaść na tak zwanym Kozim Zakręcie jadąc po oblodzonej drodze. Od tej pory bracia wychowywali się sami…

Ale to nie jedyna śmierć w tej książce. I pojawiło mi się tu pytanie: czy jak zabija się pierwszy raz, to kolejny raz przychodzi łatwiej? daje większą przyjemność? Czy robisz to, bo czujesz, że to jedyne wyjście, by chronić bliskich, czy może po prostu ci się to podoba, jesteś dumny, że działasz, że jesteś sprytny i nie dręczysz się wreszcie tym, jakiego wyboru dokonać? „Udręka wyboru, wiecie co to jest? Kiedy dusi samo podejmowanie decyzji, a nie wybór, którego się dokonuje”. A może to dlatego, że „Życie w gruncie rzeczy jest prostym mechanizmem. Jego jedynym celem jest zmaksymalizowanie przyjemności”. Czy jednak faktycznie wynika to ze wstydu, który od dziecka odczuwasz,a którego wreszcie chciałbyś się pozbyć? „Widziałem ten wstyd już wcześniej. W domu. W lustrze. Rozpoznałem go. Głębszy już być nie mógł. Nie tylko dlatego, że popełniony grzech był tak ohydny i niewybaczalny. Raczej dlatego, że miał się powtarzać. Chociaż odbicie w lustrze przysięga, że to był ostatni raz, miało się to powtarzać znów i znów. To był wstyd wywołany uczynkiem, lecz przede wszystkim własną słabością. Tym, że nie może się przestać, że musi się robić coś, czego się nie chce robić. Gdyby się chciało, można by to przynajmniej tłumaczyć wrodzonym czystym złem”.

Tu się tyle dzieje. Zarówno jeśli chodzi o wydarzenia, jak i o zachowania bohaterów.„Nie zmieniamy się, dokonujemy tych samych wyborów, powtarzamy te same błędy„.

Powieść, dla mnie genialna. Od dawna nie czytałam nic Jo Nesbø i szczerze mówiąc zapomniałam, jak dobrze pisze. Jak fantastycznie wdziera się w ludzką psychikę wywlekając z niej po kawałeczku wszystko, co można, by przedstawić osobowość bohatera, a potem zaskoczyć nas jego kolejną „warstwą” i jeszcze kolejną… I kiedy spodziewamy się czegoś, jakiegoś kolejnego kroku, to tutaj, owszem one są, ale jakby idą w zupełnie innym kierunku, niż by się myślało. Świetnie napisane.

To powieść o braterskiej lojalności, mrocznej przeszłości, zemście, miłości i okrutnych zbrodniach, które z jednej strony wstrząsają czytelnikiem, a z drugiej dają do myślenia i zastanowienia się na przykład „co byś zrobił, na jego miejscu?”

Bardzo pozytywnie nastawiłam się do mojego pierwszego (tak, owszem, trochę wstyd się przyznać) spotkania z twórczością słynnego Jo Nesbo. Opis „Królestwa” umiejętnie mnie przyciągnął, gdyż rodzinne tajemnice oraz sekrety z przeszłości zawsze działają na mnie jak magnes.

Kilka dni temu rozpoczęłam lekturę. Początek przypadł mi do gustu, dopiero jakiś czas później nadszedł kryzys. Dopadł mnie pierwszy silny powiew nudy, momentami wręcz bijący od tej książki. Na szczęście są to tylko momenty, jednak nie zmienia to faktu, że dwukrotnie poważanie zastanawiałam się nad tym, czy nie porzucić tej książki na dobre. Zwalczyłam zniechęcenie i po pewnym czasie powoli zaczęłam się wciągać w fabułę.

Roy Opgard wiedze stateczne i samotne życie, zarządzając stacją benzynową oraz doglądając rodzinnego majątku. Monotonnie przerywa powrót do Os jego brata Carla wraz z małżonką. Energiczny i przebojowy młodszy brat, jest całkowitym przeciwieństwem milczącego Roya. Nagły powrót Carla wiąże się z obiecującym pomysłem biznesowym, który będzie miał wpływ na przyszłość mieszkańców wioski.

Jo Nesbo w „Królestwie” skupił się przede wszystkim na relacji między braćmi. Dzięki pierwszoosobowej narracji Roya stopniowo poznajemy rodzinę Opgardów, która zdecydowanie odbiega od idealnych wzorców. W otoczeniu skalistych, górskich szczytów wnikamy w surowy świat, gdzie miłość od nienawiści oddziela jedynie cienka granica. Rodzina jest najważniejsza, a więzy krwi to najtrwalsze spoiwo, jakie może łączy dwojga ludzi. W tę zasadę wierzy Carl, lecz jednocześnie skrywa przed Royem niejedną tajemnicę.

Mimo że „Królestwo” nie było łatwą i lekką powieścią, cieszę się że w końcu poznałam warsztat pisarki Jo Nesbo, który ostatecznie przypadł mi do gustu. Finał całej historii okazał się zaskakujący, choć nie wpłynął diametralnie na moją ocenę całości.

Tytułowe królestwo to gospodarstwo należące do rodziny Opgard położone w górach, ubogie, ale z pięknym widokiem i rozległymi nieużytkami. Po tragicznej śmierci rodziców bracia Roy i Carl zostali sami. Opiekował się nimi wuj, który przed śmiercią zdołał wyuczyć Roya na mechanika samochodowego a Carl wyruszył na podbój świata i rozpoczął studia w USA. Po 17 latach Carl powrócił w rodzinne strony i wszystko stanęło na głowie. Brat wrócił z egzotyczną, jak na norweskie klimaty, żoną pochodzącą z Barbadosu i z projektem wybudowania hotelu na nieużytkach Królestwa. Roy chciał tylko wieść spokojne, proste życie, mieć na własność stację benzynową i zapomnieć o przeszłości. Jednak powrót Carla otworzył niezagojone rany a zbierając chętnych do realizacji projektu hotelu wśród mieszkańców wioski otworzył puszkę Pandory i obudził uśpione wspomnienia. Niektórzy zaczęli snuć własne plany, inni dyszeli chęcią zemsty a jeszcze inni knuli zawiłe intrygi by wbić klin między ludzi, za którymi nie przepadali. Co z tego wyniknie?

Fabuła momentami się dłużyła. Czasem przemyślenia Roya czy jego rozmowy z żoną brata były zbyt rozwlekłe i według mnie niewiele wnoszące do akcji. Czytało się spokojnie, można było wczuć się w dylematy głównego bohatera. Jest to opowieść o podejmowaniu bardzo trudnych decyzji i mierzeniu się z ich długofalowymi konsekwencjami.

Jeśli ktoś oczekuje po „Królestwie” dynamicznej akcji, wydarzeń pędzących z prędkością TGV to będzie zawiedziony. Tym razem Nesbo proponuje nam bardzo senną, powolną narrację. Są tajemnice, są zagadki, są intrygi, są trupy, ale jest też czas na dokładne przeanalizowanie życia i podejmowanych działań bohatera. Osobiście podoba mi się nowa odsłona Jo Nesbo.