Zatruta krew

"Zatruta krew" to kontynuacja książki "Królestwo". W tym tomie autor rozkłada na czynniki pierwsze trudną relację między braćmi, wplątując w fabułę skomplikowane intrygi, zbrodnie z przeszłości, kilka trup*w, a to wszystko zamyka w granicach małego norweskiego miasteczka. I nie ukrywam, że zrobiło mi się bardzo miło, kiedy okazało się, że Nesbø zamieścił w książce polski akcent — ale nie jakiś drobiazg, który łatwo przeoczyć, ale coś, co stanowi punkt wyjścia dla ciągu wydarzeń. Ja może nie umiem być obiektywna, ale dla mnie każda książka tego autora to mistrzostwo, klasa i wspaniała literacka uczta.

Bracia Carl i Roy Opgardowie po ostatnich trudnych przeżyciach w końcu mogą odetchnąć. Carl cieszy się z sukcesu, jakim jest posiadanie luksusowego hotelu, a Roy spokojnie prowadzi swoją stację benzynową, mając w najbliższych planach otwarcie parku rozrywki, w którym stanie największa na świecie drewniana kolejka górska. Plan budowy autostrady omijającej Os może zniweczyć jednak jego marzenia, ale Opgardowie potrafią skutecznie eliminować przeszkody, które utrudniają realizację ich planów. Miejscowy lensman usiłuje rozwikłać serię tajemniczych śmierci sprzed lat, a zbrodnie zdają się tylko mnożyć. Na domiar złego, planowane inwestycje drogowe powodują, że z kotła, głębokiego zapadliska zaczynają być wyciągane auta, które znalazły się tam w ciągu wielu lat, często w wyniku nieszczęśliwych wypadków. Często, ale nie zawsze, bo zdarzało się, że Carl i Roy mieli swój wkład w tych zdarzeniach.

Książki Nesbø zawsze obnażają te brudne, najgorsze oblicza ludzi, pokazują wpływ demonów przeszłości na teraźniejszość i to, jak autodestrukcyjne, ale też wyniszczające dla otoczenia może być to, co wydarzyło się kiedyś. W "Zatrutej krwi" od początku, mimo pozornej zgody i współpracy między braćmi, czuć wiszące w powietrzu napięcie i chęć grania na własne konto. Wzajemny brak zaufania i chęć zemsty to kwestie, które wiadomo, że prędzej czy później wyjdą na jaw i odbiją się dużą czkawką.

W tej historii oprócz toksycznej braterskiej relacji ubranej w płaszczyk z pozorów autor serwuje lawinę zbrodni, układy i układziki, szantaże i łapówki. Raczej są to negatywne rzeczy, nie ma co ukrywać. Jednak cały czas mam wrażenie i miałam je również w pierwszej części, że Roy, który też w tej historii jest narratorem, to w gruncie rzeczy dobry człowiek, ale bardzo pogubiony. Przez wiele lat chcąc zadośćuczynić młodszemu bratu krzywdy, których tamten doświadczył, potrafił z zimną krwią zab*ić, aby plany Carla i jego dorosłe życie pozbawione było przeszkód. W tej części Roy zaczyna dostrzegać pewne kwestie i braterska relacja zostaje mocno nadszarpnięta. Jak się skończy? Nie zdradzę, bo jak to w przypadku książek Nesbø — może być różnie, ale pewne jest to, że zawsze jest zaskakująco i nieszablonowo.

Nesbø jest mistrzem w kreowaniu bezkompromisowych postaci. Zgrabnie łączy thrillery psychologiczne z kryminałami, tworząc misterną sieć intryg, a czytanie tych powieści zawsze przynosi mnóstwo emocji. Uwielbiam w jego książkach obecność mocnych, odartych z moralności wątków, ale też wprowadzanie pozytywnych uczuć w taki sposób, że jestem w stanie uwierzyć w ich obecność na tle tych szarych i smutnych kolorów, które w przeważającej części obecne są w jego powieściach.

Czy polecam? No jasne, że tak! Oczywiście zarówno tę dylogię, jak i serię z moim ukochanym komisarzem Harrym Hole, polecam czytać w kolejności.

Czy wg Was zło się dziedziczy? Czy tak jak po mamie czy tacie mamy kolor oczu lub włosów, możemy przejąć skłonność do krzywdzenia innych ?

“Czy każdy może zostać mordercą? Czy może niektórzy - ba, większość z nas - mają wmontowany mentalny albo moralny bezpiecznik uniemożliwiający odebranie życia drugiemu człowiekowi ?”

Po raz kolejny zgłosiłam chęć zrecenzowania książki, nie zapoznając się z opisem. Sugerowałam się wyłącznie chęcią poznania twórczości Nesbo i… Po pewnym czasie zrozumiałam, że to drugi tom serii, więc dla pewności, że nie będę w temacie, przeczytałam “Królestwo”, o którym opinie niedawno wrzuciłam. I dobrze zrobiłam, bo “Zatruta krew” to kontynuacja losów Roya i Carla Opgardów. Czego się dopuszczą tym razem ?

Osiągnęli swój cel, spełnili marzenie, odnieśli sukces. Carl ma swoje Os Spa, wielki hotel w jego rodzinnej wsi, wpływy, pieniądze, szacunek… części mieszkańców. Roy ma swoją stację benzynową tak jak chciał. Ale apetyt rośnie w miarę jedzenia. A ludzie mają tendencję do tego, że zawsze im mało, wciąż patrzą dalej, sięgają po więcej. I bracia Opgard mają plany, kolejne inwestycje do zrealizowania. Ale coś znów im stoi na przeszkodzie. Kogo znów wyeliminują by osiągnąć cel ?

Co tu jest dość dziwne, to fakt, że mimo świadomości iż moralność bohaterów wręcz zanika, kierują się już swoim własnym kodeksem takim wręcz niemoralnym, który ma chronić i dbać wyłącznie o nich samych, to autor tak prowadzi akcję, że mimo to się do nich przywiązujemy i trzymamy za nich kciuki. Nie uważam, że podjęte przez nich decyzje są dobre, że czyny są zrozumiałe i uzasadnione lecz mają swoje powody…

Ciężko polubić takiego Kurta Olsena i mimo, że jest lensmanem, tamtejszym stóżem prawa to czy kieruje nim pragnienie by sprawiedliwość zwyciężyła i prawdziwi winni zostali ukarani, czy może już swego rodzaju obsesja na punkcie braci Opgard ? Jakby na to nie patrząc to nie brak temu człowiekowi uporu by osiągnąć cel. A że technologia idzie do przodu i możliwości do poznania prawdy przybywa, z zapałem z nich korzysta. Kto wygra ? Sprawdźcie sami.

Autor choć wolno i spokojnie prowadzi akcję, choć nadal nie szczędzi opisów i rozmyślań, zarazem ponownie intryguje i wciąga w sieć podstępów, nieczystych zagrywek, licznych tajemnic i niedomówień. Mąci w głowie, trzyma w niepewności, bo znów nie wiemy czy za zbrodniami jakie mają tu miejsce, ponownie stoją bracia czy może tym razem ktoś inny ma krew na rękach. Czy odziedziczyli po ojcu “zatrutą krew” ? Czy do tego nawiązuje tytuł książki ? Odpowiedzi znajdziecie w drugim tomie serii “Ślady zbrodni”. Choć akcja rozgrywa się w Norwegii to za wędrujemy na chwilę do Polski. Sprawdźcie koniecznie w jakim celu. Warto jeśli lubicie skandynawskie klimaty i mroczne tajemnice.

Cieszę się, że miałam okazję poznać twórczość tak cenionego autora i z pewnością ponownie sięgnę po jego książki. Polecam i serdecznie dziękuję za egzemplarz do recenzji.

„Zatruta krew”, kontynuacja „Królestwa”, to najnowsza powieść uwielbianego przeze mnie autora kryminałów, Jo Nesbø.

Bracia Opgardowie osiągnęli sukces, jednak ich plany może pokrzyżować budowa autostrady, która omijałaby Os. Oni mają jednak wprawę, w usuwaniu wszelkich przeszkód na swojej drodze często niekonwencjonalnymi metodami.

Tymczasem miejscowy stróż prawa, niestrudzenie stara się rozwikłać sprawę niewyjaśnionych śmierci sprzed lat, a liczba ofiar robi wrażenie.

Nesbø jest mistrzem w kreowaniu skomplikowanych intryg, a „Zatruta krew” nie jest wyjątkiem. To gęsta, mroczna, naszpikowana wewnętrznymi rozterkami głównego bohatera powieść, który pozbywa się problemów i ludzi, spychając ich w przepaść.

To proza szalenie bliska mojemu sercu, czasem zaboli, zakłuje, rozjątrzy rany. Głęboka i tragiczna historia, w której każde zdanie, aż wibruje od skrzętnie skrywanych uczuć. Jestem przekonana, że nie trafi do każdego, bowiem nie wszyscy docenią nasycony emocjami dramatyzm i idące za nim niespieszne tempo akcji. Autor mistrzowsko buduje duszną, klaustrofobiczną atmosferę zamkniętej społeczności, gdzie wszyscy się znają, ale tak naprawdę nikt nie może być pewien, co kryje się za zamkniętymi drzwiami.

Uwielbiam kryminały z rozbudowanym wątkiem obyczajowym, gdzie zbrodnia to zaledwie jeden z elementów niezwykle skomplikowanej układanki, jaką jest życie. 

Górska kolejka nie znalazła się na okładce nowej książki Jo Nesbo przypadkowo. Jest ambitnym planem Roya Opgarda, marzącego, by największa na świecie kolejka stanowiła punkt atrakcji parku rozrywki, który planuje założyć. I czytelnicy, którzy mają za sobą lekturę „Królestwa” ( „Zatruta krew” jest jego kontynuacją), doskonale wiedzą, że jak Opgardowie czegoś pragną, sięgają po to brawurowo, nie zważając na koszty i konsekwencje.

Powieść Nesbo toczy się jak kolejka: autor buduje napięcie stopniowo, dokładając wagonik po wagoniku, wycinki z życia braci Opgard, dodając mroczne aspekty życia w górskiej wiosce, wreszcie kieruje nas ku urwisku, z którego stoczymy się w dół wraz z bohaterami. Będą niezłe turbulencje!

Życie w małej wiosce Os rządzi się swoimi prawami, surowymi i mrocznymi jak górski klimat. Bracia Roy i Carl osiągnęli swój sukces, Carl okrzyknięty został nawet „królem Os”, dominując nad tutejszym rynkiem.Wydaje się, że umiejętnością rozwiązywania problemów, nie zawsze legalnymi sposobami, można się w życiu ustawić. Nic bardziej mylnego, każde królestwo ma chwile kiedy trzęsie się w posadach a nawet i upada. Nowe technologie przynoszą możliwości rozliczenia starych zbrodni w które zamieszani są bracia, a jeśli jeszcze do głosu dojdzie chęć zemsty - każdy król może zacząć się bać.

Skomplikowana relacja pomiędzy braćmi, dawne urazy, zatajone prawdy - czy wszystko może przezwyciężyć bractwo krwi?

Koniecznie sięgnijcie po „Zatrutą krew”. Jeśli nie czytaliście „Królestwa” - nie zrażajcie się, Nesbo was poprowadzi. Jeśli czytaliście, to chyba nie muszę Was namawiać.

„Zatruta krew” to kontynuacja historii braci Opgardów, których czytelnicy Jo Nesbø mogli już poznać cztery lata wcześniej w tomie pierwszym pt. „Królestwo”. Jest to inna niż dotychczas odsłona tego norweskiego autora, nie jest to typowy kryminał. To spokojna historia, raczej bardziej pasująca na thriller psychologiczny, gdyż poznajemy ją oczami jednego z bohaterów, tego starszego z braci i to na jego psychice się skupiamy. Mamy małe norweskie, górskie miasteczko Os, w którym tak naprawdę cały czas wiele się dzieje - bracia rozwijają swoje biznesy, ale i inni mieszkańcy nie próżnują. Na tak małym zagęszczeniu jednak grzechy są wyraźniejsze - kłamstwa, zdrady, oszustwa, przekupstwa i jeszcze groźniejsze przestępstwa… to wszystko sprawia, że czytelnik ma wrażenie, że Os jest osadą patologii, ale czy na pewno? Czy nie przedstawia grzechów, jakie w każdej społeczności można spotkać? Tak samo jest z relacjami postaci, przede wszystkim skupiamy się na więzach rodzinnych, na więzach krwi. Tego jak wiele w imię rodziny można złego zrobić i znaleźć dla tego usprawiedliwienie, jak wiele można wybaczyć. Ale czy na pewno? A może te animozje, te żale mimo wszystko będą narastać, aż w końcu wybuchną? “Zatruta krew” to ciekawa książka, to studium psychologiczne zła, ale zła tłumaczonego, usprawiedliwionego bardzo ludzkimi emocjami, bardzo ludzkimi pobudkami. Czy to sprawia, że krzywda jest mniejsza, a wybaczenie możliwe? Czy rozumiejąc pobudki, da się pogodzić z wyrządzoną krzywdą? To opowieść spokojna, która wymusza wiele egzystencjonalnych pytań, które siedzą u podstaw każdej powieści kryminalnej. Coś dla tych, którzy lubią skupić się na psychologii zbrodni, a także fanów historii kryminalnych małomiasteczkowych, z dosyć klaustrofobicznym klimatem.

PS. Na początku “Zatrutej krwi” autor przypomina najważniejsze wydarzenia z “Królestwa”, więc książki da się czytać oddzielnie. Choć ze względu na wagę psychologiczną tych powieści polecam jednak zachowanie kolejności chronologicznej - dzięki temu postępowanie postaci będzie dla czytelnika dużo bardziej zrozumiałe.