Wytrwałość dzikich kwiatów. Wildflowers. Tom 1

Nawet nie wiem od czego zacząć. Chciałabym przeczytać ją jeszcze raz.

Nie sądziłam, że ta książka tak mną wstrząśnie… mimo, że na początku było ostrzeżenie, że książka z pewnych względów nie jest dla każdego to jakoś tak… bałam się, ale nie spodziewałam się, że rozsadzi mi serce na kawałeczki.

„Czas jest cennym skarbem, ograniczonym ilościowo, a tak łatwo się go marnotrawi”.

Końcówka sprawiła, że zalałam się łzami. Czy byłam w miejscu publicznym? Niestety tak. Łzy leciały mi ciurkiem i nie umiałam ich opanować. Od razu wiedziałam, że ta książka będzie moją jedną, wielką polecajką. Nie spodziewałam się takiego zakończenia, tego co tam na mnie czeka… chce ciąg dalszy i czekam do maja, aż dorwę ją w swoje ręce. Niemalże odliczam dni.

Bardzo smutna i poruszająca historia. Ale również taka… ciepła. Relacja między Salem, a Thayerem była taka cudowna, że momentami się rozpływałam. Może ta różnica wieku zrobiła robotę? W końcu to prawie trzynaście lat…? Może jego dojrzałość była taka cudowna? Czy Wy widzicie te cytaty?!

„Nie ma znaczenia to, kim byliśmy. Liczy się to, kim jesteśmy teraz, jakie mamy serca. Jesteś światłem słonecznym, Salem, ale przecież nawet słońce nie zawsze świeci. - Obejmuje dłonią mój policzek, a z moich ust wydobywa się westchnienie i wtulam się w jego dłoń. - Nie jestem tak promienny jak ty, ale obiecuję, że gdy nastaną w twoim życiu mroczne dni, będę twoim światłem”.

Bardzo polecam! Na początku spodziewałam się lekkiego romansu patrząc na tę piękną kwiecistą okładkę. Ależ było moje zdziwienie! Autorka żonglowała sobie moimi emocjami, perfekcyjnie wszystko wyszło. Jeśli na dzień dzisiejszy mam Wam polecić jakąś książkę- TA! Bierzcie. Nie będziecie żałować! Tylko nie zapomnijcie o chusteczkach, ostrzegam!

O wow, no co to była za historia…

Instagram: zaczytanaori

Thayera i Salem dzieli wszystko. Wiek, charakter, doświadczenie, nawet stan konta. Czy uczucie, które zrodzi się między tą dwójką ma szanse przetrwać?

13 lat starszy Thayer dosłownie i w przenosi nosi dziewczynę na rękach. Jest takim typem mężczyzny, o którym śnią kobiety. Do szaleństwa zakochany, gotowy spełnić każdą zachciankę swojej lubej, tylko po to by zobaczyć uśmiech na jej twarzy. Salem jest niczym płomień ogrzewający wszystko wokół, szalona i dzika, świeża, pełna młodzieńczej energii i optymizmu, mimo trudnej przeszłości wciąż potrafi cieszyć się światem i choć dalej nie wie, jak powinno wyglądać jej życie, nie wydaje się jej to przeszkadzać.

Wytrwałość dzikich kwiatów ma w sobie wszystko to, co powinien zawierać dobry romans: odrobinę naiwności, zachwyt drugą osobą, dziką namiętność, szczyptę zagubienia i rzucane przez los przeciwności, które trzeba pokonać.

Tylko czy uczucie które połączy osiemnastolatkę i jej sąsiada będzie równie trwałe co mocno zakorzenione w ziemi dzikie kwiaty, czy oklapnie równie szybko jak te same rośliny, gdy tylko zetnie się ich łodygi?

Muszę przyznać, że ku mojemu własnemu zaskoczeniu ta książka naprawdę mi się podobała. Zabierając się za czytanie nie zakładałam kompletnej klapy, nic z tych rzeczy! Zwyczajnie uznałam, że będzie okej. Jednak Wytrwałość dzikich kwiatów zaskoczyła mnie bardzo pozytywnie, dawno już nie miałam okazji przeczytać książki w jeden wieczór, jednak opowieść o Salem i Thayerze nie pozwalała się odłożyć na potem.

Oczywiście niema cudów, Wytrwałość dzikich kwiatów ma swoje wady i zalety jak każda książka. Do jej plusów zdecydowanie należą bardzo płynny i swobodny język, który sprawia, że książka „sama się czyta”. A nieskomplikowaność treści pozwala się zrelaksować i podążyć za tekstem bez wielkich debat i panicznego szperania w słowniku czy encyklopedii, żeby zrozumieć zawiłe terminy. Jest to zdecydowanie taki typ powieści, który zapewni wam przyjemny, spokojny wieczór i odrobinę przygody, bez ruszania się spod kocyka.

Co do minusów to stanowią je niestety główni bohaterowie. Widać, że Micaela Smletzer bardzo chciała nadać Salem i Thayerowi pozory romansowych ideałów i niestety udało jej się przesadzić. Sama relacja między nimi jest bardzo fizyczna, mężczyzna wręcz przyznaje się, że od samego początku pociąga go jej ciało, z kolei nastolatka rozkwita pod jego dotykiem, jakby seks był jedynym co pragnie robić w jego towarzystwie. Jednocześnie pan Holmes, który jak wspomniałam, tylko czeka by spełniać zachcianki głównej bohaterki, traktuje ją odrobinę jak córkę i na to gotowa byłabym przymknąć oko, ale w świetle tego, że dziewczyna jako dziecko była molestowana przez ojca i dalej mierzy się z demonami przeszłości, mówienie do niego „tak, tatuśku” uważam za niesmaczne.

Nieco przeszkadzało mi w opowieści również to, że Salem i Thayer nie są równymi sobie partnerami. Oczywiście trudno byłoby oczekiwać, że nastolatka będzie miała taki bagaż doświadczeń życiowych, emocjonalnych czy zawodowych jak trzydziestolatek i ja wcale się tego nie spodziewałam. Jednak tam gdzie on był hojny, troskliwy i opiekuńczy, ona była egoistyczna i małostkowa. I mimo, że sama Salem uważała się za niezwykle dojrzałą i absolutnie odmienną od ludzi w swoim wieku, prawda była zupełnie inna. Dziewczyna niemal przez cały czas skupia się na sobie, a nawet jeśli już podejmuje jakieś próby odwdzięczenia się za wszystko co ten mężczyzna dla niej robił, to wciąż jednak upieczenie babeczek w jego ulubionym smaku nijak się do tego nie umywa. A już wisienką na torcie jest sam koniec książki… Kiedy ona go potrzebowała, Holmes zawsze stał przy jej boku, kiedy jemu wali się życie, ona pakuje tyłek do pociągu i jedzie do byłego, popłakać mu na ramieniu.

Czy to jednak sprawia, że ta książka jest zła? Nie. W Wytrwałości dzikich kwiatów plusy zdecydowanie przeważają minusy, książkę czyta się świetnie, a gdy dociera się do końca człowiek ma ochotę zakrzyknąć: Gdzie jest drugi tom?!

Jeżeli więc nie przeszkadza ci age gap i trochę samolubności, gdy kręcą cie „kuchenne boginie” w roli białogłowy w opałach i „rycerze” po przejściach, to zdecydowanie książka dla ciebie.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Kobiecemu/ Niegrzeczne książki

#współpracarecenzencka

#współpracabarterowa

Premiera książki „Wytrwałość dzikich kwiatów” już 22 lutego zatem czas przedstawić Wam tę jakże cudowną opowieść. Jestem dzień po lekturze tej historii i emocje, które towarzyszyły mi podczas lektury jeszcze nie opadły, dlatego po prostu muszę się z wami podzielić moimi wrażeniami po skończeniu tej powieści.

Salem zdecydowała, że nie chce jeszcze wyjeżdżać na studia i zostaje w rodzinnym miasteczku. Ma dopiero osiemnaście lat i jeszcze nie doprecyzowała swojego planu na życie. Wyrabia własne świece i pomaga w sklepie z antykami swojej mamy. Dziewczyna lubi siedzieć na dachu i obserwować świat. Pewnego razu zauważa, że po drugiej stronie wprowadził się nowy sąsiad. Thayer to trzydziestoletni mężczyzna, który wychowuje syna. Niespodziewanie Salem i Thayer zaprzyjaźniają się a mężczyzna proponuje Salem opiekę nad jego dzieckiem kilka razy w tygodniu. Ich spotkania sprawią, że oboje staną się sobie bliżsi. Dzieli ich dosłownie wszystko – wiek, osobowość, sposób bycia. Mimo to, między nimi pojawia się intensywne uczucie, którego nie są w stanie powstrzymać.

Naprawdę nie spodziewałam się tego, że „Wytrwałość dzikich kwiatów” aż tak mnie w siebie zaangażuje, że aż tak mnie wciągnie i sprawi, że każdą kolejną stronę będę pochłaniać z prawdziwą chęcią dowiedzenia się tego, jak właściwie zakończy się historia Salem i Thayera. Przeżywałam ją całą sobą, czułam jak na kartach tej powieści emocje wręcz się wylewają i ja - postronny czytelnik - chłonęłam każdą tę emocje. Ta historia tak zabolała, że chyba nie byłam na to gotowa. Ale mimo wszystko doszłam do wniosku, że właśnie dla takich emocji i przeżyć chce czytać książki.

Chwilami czułam się wręcz tak, jakbym bezczelnie czytała czyjś pamiętnik, pełen skrytych myśli, które nigdy nie miały ujrzeć światła dziennego i było to naprawdę niesamowite uczucie. Salem była małą podglądaczką. Lubiła leżeć na dachu i obserwować ludzi. W pewnym momencie jej ulubionym zajęciem było obserwowanie nowego sąsiada.

„Wytrwałość dzikich kwiatów” jest opowieścią niesamowicie prawdziwą, autentyczną, nieprzekoloryzowaną, pozbawioną sztuczności, dzięki czemu czyta się ją z prawdziwą przyjemnością. Opowiada ona o relacji między dwojgiem ludzi, której bardzo daleko do ideału, która pełna jest pewnych niedoskonałości, nieporozumień i to jest dla mnie zdecydowanie największym atutem tej książki. Ta prawdziwość, ten brak przerysowania, dzięki czemu powieść Micaley Smeltzer odbiera się w pewien sposób być może nawet odrobinę osobiście, dzięki temu ta książka jeszcze bardziej przemawia do czytelnika, kiedy ma się świadomość, że nie jest to opowieść wyidealizowana. Jestem zachwycona tym tytułem i czekam na więcej! Mimo złamanego serca. 💔

Premiera książki „Wytrwałość dzikich kwiatów” już 22 lutego zatem czas przedstawić Wam tę jakże cudowną opowieść. Jestem dzień po lekturze tej historii i emocje, które towarzyszyły mi podczas lektury jeszcze nie opadły, dlatego po prostu muszę się z wami podzielić moimi wrażeniami po skończeniu tej powieści.

Salem zdecydowała, że nie chce jeszcze wyjeżdżać na studia i zostaje w rodzinnym miasteczku. Ma dopiero osiemnaście lat i jeszcze nie doprecyzowała swojego planu na życie. Wyrabia własne świece i pomaga w sklepie z antykami swojej mamy. Dziewczyna lubi siedzieć na dachu i obserwować świat. Pewnego razu zauważa, że po drugiej stronie wprowadził się nowy sąsiad. Thayer to trzydziestoletni mężczyzna, który wychowuje syna. Niespodziewanie Salem i Thayer zaprzyjaźniają się a mężczyzna proponuje Salem opiekę nad jego dzieckiem kilka razy w tygodniu. Ich spotkania sprawią, że oboje staną się sobie bliżsi. Dzieli ich dosłownie wszystko – wiek, osobowość, sposób bycia. Mimo to, między nimi pojawia się intensywne uczucie, którego nie są w stanie powstrzymać.

Naprawdę nie spodziewałam się tego, że „Wytrwałość dzikich kwiatów” aż tak mnie w siebie zaangażuje, że aż tak mnie wciągnie i sprawi, że każdą kolejną stronę będę pochłaniać z prawdziwą chęcią dowiedzenia się tego, jak właściwie zakończy się historia Salem i Thayera. Przeżywałam ją całą sobą, czułam jak na kartach tej powieści emocje wręcz się wylewają i ja - postronny czytelnik - chłonęłam każdą tę emocje. Ta historia tak zabolała, że chyba nie byłam na to gotowa. Ale mimo wszystko doszłam do wniosku, że właśnie dla takich emocji i przeżyć chce czytać książki.

Chwilami czułam się wręcz tak, jakbym bezczelnie czytała czyjś pamiętnik, pełen skrytych myśli, które nigdy nie miały ujrzeć światła dziennego i było to naprawdę niesamowite uczucie. Salem była małą podglądaczką. Lubiła leżeć na dachu i obserwować ludzi. W pewnym momencie jej ulubionym zajęciem było obserwowanie nowego sąsiada.

„Wytrwałość dzikich kwiatów” jest opowieścią niesamowicie prawdziwą, autentyczną, nieprzekoloryzowaną, pozbawioną sztuczności, dzięki czemu czyta się ją z prawdziwą przyjemnością. Opowiada ona o relacji między dwojgiem ludzi, której bardzo daleko do ideału, która pełna jest pewnych niedoskonałości, nieporozumień i to jest dla mnie zdecydowanie największym atutem tej książki. Ta prawdziwość, ten brak przerysowania, dzięki czemu powieść Micaley Smeltzer odbiera się w pewien sposób być może nawet odrobinę osobiście, dzięki temu ta książka jeszcze bardziej przemawia do czytelnika, kiedy ma się świadomość, że nie jest to opowieść wyidealizowana. Jestem zachwycona tym tytułem i czekam na więcej! Mimo złamanego serca. 💔

Salem dopiero wkracza w dorosłość, a przynajmniej na to wskazuje jej metryka. Uwielbia dietetyczną colę, bieganie, swojego kota, a jej hobby jest wyrób świec. Pracuje w sklepie swojej mamy i nie ma nic przeciwko temu, jak toczy się jej życie. Nie ma zamiaru iść na studia, po prostu nie czuje, by był to dla niej odpowiedni krok. Wsparcie znajduje w przyjaciółce i swoim chłopaku, którzy są dla niej naprawdę dobrzy. Jednak oni nie pragną życia w małym miasteczku, w odróżnieniu od Salem. Ta dziewczyna nosi w sobie wiele bólu i krzywd, a jednak udaje jej się oczarowywać uśmiechem i dobrocią innych. Lecz każdy ma swój limit tego, ile bólu może nosić w sercu.

Thayer to dorosły i odpowiedzialny mężczyzna. Zostając sąsiadem Salem nie miał pojęcia, że jego życie tak się potoczy. Jest rozwodnikiem i ojcem małego chłopca, którego kocha nad życia i stara się poświęcić mu jak najwięcej czasu. Jego pasją jest ogrodnictwo oraz stolarstwo, co znacznie pomaga mu w urządzaniu domu. Ma naprawdę ogromne serce, choć niełatwo jest je dostrzec na pierwszy rzut oka. Bowiem może wydawać się niemiły i obcesowy, jednak to tylko powierzchowność, pod którą kryje się tak wiele. Czy Salem uda się przebić przez jego powłoki i dostrzec to, co niewidoczne dla innych?

„Wytrwałość dzikich kwiatów” to książka, która zabrała mnie w nieoczekiwaną podróż. Nie ukrywam, że podczas lektury, miałam już w głowie ułożony scenariusz na dalsze wydarzenia. A Autorka zrobiła coś, co kocham i co rzadko zdarza się w takiej literaturze – zdecydowała się utrzeć mi nosa i poprowadziła fabułę w kompletnie innym, niż się spodziewałam kierunku. Dodatkowo, dołożyła do tego tematy, które rozdzierają serce, bazują na emocjach, a z drugiej strony pozostają niezwykle życiowe. I w ten sposób stworzyła powieść, która pod piękną oprawą zawiera jeszcze piękniejszy tekst, zdecydowanie wart poznania. Narracja może wydawać się nieco okrojona, gdyż nie znajdziemy tu rozwlekłych opisów i niewiele wnoszących do historii scen, jednak w tym przypadku to się sprawdziło. Chyba za sprawą pióra Autorki, które jest niczym balsam na stroskaną duszę, niesie w sobie ciepło, przekaz i kwintesencję tego, czego szukam w książkach. Miłość tu ukazana jest piękna, warta tego, by o nią walczyć, wręcz wyjątkowa. Różnica wieku dzieląca bohaterów nie jest tak mocno rzucająca się w oczy dzięki niezwykle dojrzałej postawie życiowej Salem. A Thayer… cóż, jego nie da się nie pokochać za tę bezinteresowność i gesty, które ukazują jego zwyczajną, ludzką dobroć. Lecz, co warte zauważenia, nie jest to słodka opowieść o uczuciu między dwojgiem ludzi. To powieść przesiąknięta bólem, żalem i walką z samym sobą, by się nie poddać i wybierać życie dzień za dniem. Ja niecierpliwie czekam na kolejny tom, a Wam zdecydowanie polecam tę lekturę.

"Wytrwałość dzikich kwiatów" to książka, która czekała na mojej półce już od ponad roku. Właściwie miałam czytać ją zaraz po premierze, ale wtedy natrafiłam na kilka niepochlebnych recenzji, które skutecznie zniechęciły mnie do sięgnięcia po nią. Co więc skłoniło mnie do tego, żeby wreszcie się za nią zabrać? Książka ma przepiękną okładkę, która idealnie pasuje do jednego z tematów akcji #celowaniewczytanie, w której biorę udział. Czy zatem poza piękną oprawą publikacja urzekła mnie czymś jeszcze? Już spieszę z wyjaśnieniem.

Główną bohaterką historii jest osiemnastoletnia Salem. Dziewczyna właśnie skończyła szkołę średnią i nie do końca wie, co chce robić w życiu. Chociaż jej chłopak Caleb wyjeżdża na studia i namawia ją do tego, aby pojechała z nim, ona postanawia pozostać w rodzinnym miasteczku, gdzie chwilowo pracuje w sklepie swojej mamy. Pewnego dnia do domu obok wprowadza się trzydziestojednoletni Thayer, który nie robi na Salem dobrego pierwszego wrażenia. Czy młoda kobieta dogada się z gburowatym sąsiadem?

Jedno jest pewne. Thayer od czasu do czasu będzie potrzebował pomocy przy opiece nad swoim synem Forrestem. Czy mimo wątpliwości mężczyzna zaangażuje młodą sąsiadkę do opieki nad swoim dzieckiem? Czy pomimo licznych różnic dojdzie do czegoś pomiędzy Thayerem a Salem? Po odpowiedzi na te pytania odsyłam Was do lektury.

Muszę przyznać, że jestem pozytywnie zaskoczoną tą książką, ponieważ mając w pamięci recenzje, które zniechęciły mnie do jej przeczytania, spodziewałam się czegoś o wiele gorszego. Tymczasem otrzymałam historię, która umówmy się, nie jest dopracowana w każdym najdrobniejszym szczególe, ale z uwagi na to, że jest przedstawiona z perspektywy nastolatki, która dopiero wchodzi w dorosły świat, uważam ją za całkiem dobrą.

Już na samym początku książki otrzymujemy ostrzeżenie o tym, że w publikacji znajdują się treści, które nawiązują do traumatycznych przeżyć i mogą u czytelników wzbudzać ogólny niepokój. I super, bo uważam, że te informacje powinny być zamieszczane, ponieważ każdy z nas jest inny, każdy brał udział w różnych sytuacjach i może zdarzyć się, że ktoś może nieświadomie trafić na treść, która źle wpłynie na jego zdrowie psychiczne. Jednak po przeczytaniu tej publikacji czuję swojego rodzaju niedosyt, ponieważ przygotowała się mentalnie do tego, o czym mogę przeczytać, a mam wrażenie, że akurat te tematy autorka potraktowała trochę po macoszemu. Zostały lekko zbagatelizowane i zdecydowanie zabrakło mi ich rozwinięcia.

Jeżeli chodzi natomiast o wątek romantyczny, to brakowało mi w nim nieco głębi, ale należy pamiętać, że historia jest przestawiona z perspektywy nastolatki. Myślę, że gdyby autorka pozwoliła swoim czytelnikom poznać perspektywę Thayera, książka tylko by na tym zyskała.

Sama końcówka historii to typowy Cliffhanger, ale przyznaje, że był raczej przewidywalny. Najbardziej wstrząsnęło mną tylko jedno wydarzenie, ale nie będę zdradzać jakie. Osoby, które czytały książkę z pewnością wiedzą, o czym mówię, a te, które jeszcze nie wiedzą, dowiedzą się w swoim czasie.

Niemniej jednak nie żałuję, że przeczytałam tę historię i z ciekawości sięgnę po drugi tom.

Och jak bardzo ta książka złamała mi serce!

Och jak długo nie bede się mogła po niej pozbierać!

Jestem zdruzgotana i nie wierzę, że to się wydarzyło.

Dawno, oj naprawdę dawno, książka nie doprowadziła mnie do takich łez i bólu serducha w klatce piersiowej. Przysięgam, że musiałam na chwilę odłożyć książkę i złapać kilka głębokich oddechów. A wszystko dosłownie na ostatnie rozdziały książki.

I dawno nie miałam tak, że jedyne o czym myślę od skończenia książki to pędzić do empiku by kupić drugi tom.

Salem pomimo młodego wieku zaledwie osiemnastu lat jest bardzo dojrzała. Wszystko za sprawą przeżyć, których nie powinna doświadczyć jako dziecko. Większość jej rówieśników rozpoczyna właśnie ostatnie wakacje przed wyjazdem na uczelnie, na które się podostawali. Salem jednak postanawia pozostać w niewielkim miasteczku i dalej pomagać mamie w sklepie z antykami i produkować własne świece.

Thayer kupił dom i rozpoczyna jego renowację. Ma trzydzieści jeden lat i sześcioletniego synka. Rozwodnik Walczy z dziką i wybujałą roślinnością w swoim nowym ogrodzie, gdy poznaje Salem. Dziewczyna wchodzi na jego teren, z czystą chęcią poznania nowego sąsiada. Chociaż z początku gburowaty i zamknięty, w końcu zaczyna się łamać pod wpływem uroku dziewczyny i jej wytrwałości.

Gałązką oliwną okazują się ciasteczkowe babeczki, które Salem piecze razem z mamą, a Thayer okazuje się skrytym ciasteczkowym potworem.

Powoli między tym dwojgiem rozwija się relacja. Salem od czasu do czasu opiekuje się synem Thayera, ten natomiast zaczyna towarzyszyć jej w porannym joggingu. Spędzają ze sobą coraz więcej czasu. I chociaż Salem ma chłopaka, to zaczyna czuć do starszego mężczyzny coraz więcej.

Czy tych dwoje może stworzyć relację pomimo dużej różnicy wieku?

🌺 Ta książka miała mnie już od zobaczenia samej okładki - piękne kwiaty, a nie jakieś gołe klaty w różnych konfiguracjach🙃 Kilka początkowych rozdziałów naprawdę mnie wciągnęło, ponieważ czytały się błyskawicznie. Miałam nadzieję na coś w klimacie 'Kochając pana Danielsa' i cóż... nie pykło.

🌺 Miało być tak pięknie, a wyszło💩 Przykro mi to pisać, ale takie są moje odczucia🙈

🌺 Nie wiem, ile razy były wymienione babeczki ciasteczkowe i dietetyczna cola. Salem, główna bohaterka, tyle razy piekła wyżej wymienione słodkości, że odniosłam wrażenie, że ona nic innego nie robi. Ba! Te babeczki wraz z colą stały się jej cechą charakteru🙉 Nawet rozmowy z Thayerem o tych wyżej wymienionych doprowadzały mnie do szewskiej pasji... BO ILEŻ MOŻNA?!

🌺Było dużo scen, które nic nie wnosiły do fabuły np. impreza, na której Salem była z chłopakiem i przyjaciółką. Kilka stron i po robocie, nigdy więcej ta sytuacja nie była wspomniana. Taka zapchajdziura.

🌺 I przechodzę do wisienki na torcie, autorka dość umiejętnie manipuluje uczuciami czytelnika, ale te wszelkie 'tragedie' nie zrobiły na mnie wrażenia. Możecie mówić, że jestem jędzą bez uczuć, pozwalam!🤣 Chętniej przeczytałabym coś więcej o przeszłości Salem i jej rodziny🤷🏻‍♀️ Bo rzucane są tylko takie strzępki informacji, które jedynie rozbudziły moją ciekawość.

🌺 Moją ulubioną postacią jest kot Binx *to chyba coś mówi o bohaterach🙈*, a najbardziej szkoda mi Caleba💔 *tym bardziej po tym jak zaspojlerowałam sobie drugą część*

🌺 Czy przeczytam kontynuację? Oczywiście! Jestem ciekawa na co wpadła autorka - może będzie mniej babeczek?🤣

Książkę widziałam dosłownie ,,wszędzie’’. Jest o niej głośno w każdych mediach społecznościowych. Wiedziałam, że prędzej czy później ją przeczytam. „Wytrwałość dzikich kwiatów” to książka, która ma w sobie dużo emocji, scen seksu oraz piękny przekaz.

Historia Salem i Thayer’a sprawiała, że zaczęłam się zastanawiać, czy w miłości chodzi o uczucia, czy o gesty, a może o bycie blisko drugiej osoby?

Ona ma osiemnaście lat i zaczyna dorosłe życie. Ale nie chce tak jak jej przyjaciele i chłopak iść na studia, bo taką drogę każdy wybiera z jej otoczenia. Salem pragnie poczuć się wolna i chce robić to, co kocha. Pewnego dnia poznaje swojego nowego sąsiada. On ma trzydzieści jeden lat, rozwodnik, ma syna. Zaczynają się poznawać, niewinny flirt powoli przeradza się w coś więcej. Dziewczyna wie, że musi przestać żyć tym, co było kiedyś, aby móc iść do przodu. Jej koszmary nie dają spać i ciągle do niej wracają. Thayer to odpowiedzialny ojciec i facet, na którym można polegać.

Emocje, jakie towarzyszą przy czytaniu tej powieści to niepewność, ból, wzruszenie oraz szczęście i radość. To historia „miłości zakazanej” niesie ze sobą przekaz, że miłość nie patrzy na wiek. Miłość jest nieokiełznana pojawia się w najmniej oczekiwanym momencie i trzeba ją pielęgnować, ale też pozwolić rosnąć jak te „dzikie kwiaty na polu”.

Książkę czytało mi się bardzo szybko i przyjemnie. Moment, kiedy skończyłam był dla mnie smutny, bo historia Salem była dla mnie bardzo wzruszająca i przejmująca, i nie wierzę, że to już koniec. Autorka zostawiła cień niepewność dla czytelnika, taką nutkę niedosytu. Z niecierpliwością czekam na kolejny tom, by poznać dalsze losy Salem i Thayer’a

Polecam

Na tej książce powinno być ostrzeżenie, że czyta się ją na własną odpowiedzialność a lektura grozi złamanym sercem! „Wytrwałość dzikich kwiatów” to słodko-gorzka historia, którą czyta się jednym tchem. Upajamy się słodyczą, aby pod koniec książki otrzymać cios prosto w serce! Książka spodoba się fanom motywu różnicy wieku oraz grumpy&sunshine. Do tego dochodzą wątki bolesnej przeszłości, walki z traumom, chorobą, śmiercią. Idealnie, jeśli chce się wypłakać.

Salem właśnie wkracza w nowy etap w życiu. Skończyła szkołę średnią jednak nie chce kontynuować nauki a tym bardziej wyjeżdżać z miasta, aby podbić wielki świat. Jej marzeniem jest zostać w domu i pracować w sklepie swojej mamy. Wyrabiać świece i biegać. Codziennie małymi kroczkami dziewczyna walczy z traumom z dzieciństwa mimo to stara się być radosną i pozytywną osobą. Kiedy więc zauważa, że do domu obok wprowadził się ktoś nowy robi to, co zawsze. Piecze babeczki i postanawia przywitać sąsiada. Kiedy wkracza z babeczkami na posesję sąsiada nie spodziewa się, że ten nakrzyczy na nią za wtargniecie na teren prywatny. Mężczyzna okazuje się gburowaty ale… cholernie przystojny. I choć jest dość starszy od Salem to intryguje ją. Jej upór w poznaniu nowego sąsiada przynosi rezultat, bowiem już po jakimś czasie Thayer proponuje jej prace niani. Ich relacja wkrótce rozkwita w przyjaźń a ta niebezpiecznie zbliża się do miłości, kiedy tych dwoje postanawia przekroczyć wszelkie granice i poddać się pożądaniu. Ich związek jest zakazany. Oboje są na różnych etapach życia. Mimo to nie potrafią z siebie zrezygnować. Do czasu aż ich świat legnie w gruzach…

Cudowna historia! Piękna, zmysłowa, bolesna. Niby fabuła jest prosta i banalna a jednak relacja Salem i Thayera jest wręcz magiczna. To jak idealnie do siebie pasują, jak się wspierają, jak czują się ze sobą komfortowo, jak snują plany i realizują marzenia. To wszystko chwyciło mnie za serce. Oboje mają piękne dusze. Micalea Smeltzer pisze tak prosto, przystępnie, lekko. Erotyzm wisi w powietrzu, jest wysmakowany a przy tym zadziorny. Książkę czyta się jednym tchem. Ale UWAGA końcówka łamie serce i pozostawia pustkę. Z zapartym tchem czekam na kontynuację serii. Zdecydowanie „Wytrwałość dzikich kwiatów” trafia do moich ulubieńców!

Salem właśnie skończyła szkołę średnią. Niestety wciąż nie ma sprecyzowanego planu na dalsze życie. Postanawia więc chwilowo pozostać w rodzinnym miasteczku, gdzie pracuje w sklepie z antykami. Dziewczyna dorywczo podejmuje się również opieki nad dzieckiem nowego sąsiada. Ale czy to naprawdę dobry plan na najbliższy rok?

Thayer ma trzydzieści jeden lat i samotnie wychowuje sześcioletniego syna. Jest typem poukładanego i nieprzystępnego sztywniaka, który dokładnie planuje każdą minutę dnia. Mimo wątpliwości angażuje do opieki nad Forrestem żywiołową i spontaniczną sąsiadkę. Dzieli ich absolutnie wszystko: osobowość, temperament oraz etap życia, na którym obecnie się znajdują, a przede wszystkim wiek – aż trzynaście lat. Jednocześnie Salem i Thayer szybko się orientują, że są w stanie dać sobie właśnie to, czego najbardziej im dotąd brakowało.

***

Ta historia zmiażdżyła mnie emocjonalnie. Z każdą kolejną, przeczytaną stroną kradła moje serce by w ostatnich rozdziałach zgnieść je i podeptać. Pozostała we mnie ogromna pustka, którą (mam nadzieję) wypełni druga część.

Relacja między głównymi bohaterami totalnie mnie kupiła. Już od pierwszych stron czuć tą chemię między nimi. Salem jest bardzo dojrzała jak na swój wiek, przez co ta różnica w ich wieku była kompletnie niewyczuwalna.

Cała historia jest idealnie wyważona. Jest czas na radość, smutek, żal, miłość, refleksje. Warto zaznaczyć, że autorka porusza w swojej książce wiele trudnych tematów, [Adres usunięty].: przemoc domowa, choroba i strata bliskich.

Cudownie było zaobserwować rozwijające się uczucie między Salem i Thayerem. Móc dostrzegać jak wiele się od siebie uczą, jak wzajemnie się o siebie troszczą. Dużo było takich momentów gdy moje serce zabiło szybciej, przy czym w moim odczuciu relacja między nimi nie jest bajkowa, nierealna. Bo bohaterowie powieści nie są idealni – mają w sobie wiele ran i blizn z przeszłości.

Ostatnie rozdziały złamały mi serce. Zupełnie nie spodziewałam się takiego obrotu sprawy i miałam łzy w oczach. Nic nie wskazywało na to, że ta historia tak mnie poturbuje.

Nie dajcie się zwieść tej na pozór delikatnej okładce, bowiem skrywa w sobie niezwykle emocjonalną historię.

Moja ocena: 9/10

Różnica wieku i do tego niania ? Co Wy na to ?

Nie lubię takich książek, powiem Wam szczerze. Niania plus facet z dzieckiem – jedyna książka, którą w bliskim tego stylu przeczytałam to opiekunka od Ludki Skrzydlewskiej. Ale ze względu na zachwyty, promocję postanowiłam dać jej szansę, nie wiem, może się starzeje, ale czy było warto ?

Wiele się w tej książce dzieje. Wiele wątków jest w niej, co do końca nie wiem, czy mi się podobało. Akcja naprawdę pędzi i drama goni dramę. Trochę dziwne żeby facet po trzydziestce, rozwodnik z dzieciakiem u boku zachowywał się jak podlotek i robił wszystko dla osiemnastolatki, która widać po tekście była nieodpowiedzialna i jakoś mnie drażniła.

Chyba jak dla mnie za dużo wszystkiego w jednej książce, co jest niezbyt realne. Taka trochę moda na sukces w jednej książce.

Można mówić, że były emocje, bo były, ale mnie chyba właśnie zabiła je Salem. Niektóre sceny według mnie też nie były wybitnie opisane. Czułam wiele niedociągnięć, jakieś momenty niedopracowania, żeby to wszystko się lepiło.

Jak dla mnie średnia. Chyba znów promocja przerasta samą książkę, która moim zdaniem aż tak nic nie urywa.

Nawet nie wiem od czego zacząć. Chciałabym przeczytać ją jeszcze raz.

Nie sądziłam, że ta książka tak mną wstrząśnie… mimo, że na początku było ostrzeżenie, że książka z pewnych względów nie jest dla każdego to jakoś tak… bałam się, ale nie spodziewałam się, że rozsadzi mi serce na kawałeczki.

„Czas jest cennym skarbem, ograniczonym ilościowo, a tak łatwo się go marnotrawi”.

Końcówka sprawiła, że zalałam się łzami. Czy byłam w miejscu publicznym? Niestety tak. Łzy leciały mi ciurkiem i nie umiałam ich opanować. Od razu wiedziałam, że ta książka będzie moją jedną, wielką polecajką. Nie spodziewałam się takiego zakończenia, tego co tam na mnie czeka… chce ciąg dalszy i czekam do maja, aż dorwę ją w swoje ręce. Niemalże odliczam dni.

Bardzo smutna i poruszająca historia. Ale również taka… ciepła. Relacja między Salem, a Thayerem była taka cudowna, że momentami się rozpływałam. Może ta różnica wieku zrobiła robotę? W końcu to prawie trzynaście lat…? Może jego dojrzałość była taka cudowna? Czy Wy widzicie te cytaty?!

„Nie ma znaczenia to, kim byliśmy. Liczy się to, kim jesteśmy teraz, jakie mamy serca. Jesteś światłem słonecznym, Salem, ale przecież nawet słońce nie zawsze świeci. - Obejmuje dłonią mój policzek, a z moich ust wydobywa się westchnienie i wtulam się w jego dłoń. - Nie jestem tak promienny jak ty, ale obiecuję, że gdy nastaną w twoim życiu mroczne dni, będę twoim światłem”.

Bardzo polecam! Na początku spodziewałam się lekkiego romansu patrząc na tę piękną kwiecistą okładkę. Ależ było moje zdziwienie! Autorka żonglowała sobie moimi emocjami, perfekcyjnie wszystko wyszło. Jeśli na dzień dzisiejszy mam Wam polecić jakąś książkę- TA! Bierzcie. Nie będziecie żałować! Tylko nie zapomnijcie o chusteczkach, ostrzegam!

O wow, no co to była za historia…

Instagram: zaczytanaori

Nawet nie wiem od czego zacząć. Chciałabym przeczytać ją jeszcze raz.

Nie sądziłam, że ta książka tak mną wstrząśnie… mimo, że na początku było ostrzeżenie, że książka z pewnych względów nie jest dla każdego to jakoś tak… bałam się, ale nie spodziewałam się, że rozsadzi mi serce na kawałeczki.

„Czas jest cennym skarbem, ograniczonym ilościowo, a tak łatwo się go marnotrawi”.

Końcówka sprawiła, że zalałam się łzami. Czy byłam w miejscu publicznym? Niestety tak. Łzy leciały mi ciurkiem i nie umiałam ich opanować. Od razu wiedziałam, że ta książka będzie moją jedną, wielką polecajką. Nie spodziewałam się takiego zakończenia, tego co tam na mnie czeka… chce ciąg dalszy i czekam do maja, aż dorwę ją w swoje ręce. Niemalże odliczam dni.

Bardzo smutna i poruszająca historia. Ale również taka… ciepła. Relacja między Salem, a Thayerem była taka cudowna, że momentami się rozpływałam. Może ta różnica wieku zrobiła robotę? W końcu to prawie trzynaście lat…? Może jego dojrzałość była taka cudowna? Czy Wy widzicie te cytaty?!

„Nie ma znaczenia to, kim byliśmy. Liczy się to, kim jesteśmy teraz, jakie mamy serca. Jesteś światłem słonecznym, Salem, ale przecież nawet słońce nie zawsze świeci. - Obejmuje dłonią mój policzek, a z moich ust wydobywa się westchnienie i wtulam się w jego dłoń. - Nie jestem tak promienny jak ty, ale obiecuję, że gdy nastaną w twoim życiu mroczne dni, będę twoim światłem”.

Bardzo polecam! Na początku spodziewałam się lekkiego romansu patrząc na tę piękną kwiecistą okładkę. Ależ było moje zdziwienie! Autorka żonglowała sobie moimi emocjami, perfekcyjnie wszystko wyszło. Jeśli na dzień dzisiejszy mam Wam polecić jakąś książkę- TA! Bierzcie. Nie będziecie żałować! Tylko nie zapomnijcie o chusteczkach, ostrzegam!

O wow, no co to była za historia…

Instagram: zaczytanaori