Co wyszeptał nam deszcz

Zacznę od plusów i minusów. Minusy są takie książka była za krótka chciałabym żeby miała z 3 tomy 😉😁ale to tylko moja sugestia i teraz czas na plusy jest ich mnóstwo a więc Zacznę od odkładki prześliczna, książkę szybko się czytało była piękna taka prawdziwa ta książka naprawdę mnie złamała......cudowna jest warta przeczytania polecam z całego serca ❤jeśli jeszcze się zastanawiasz czy ją przeczytać

To jest pierwsza książka na której wylałam litry łez. Chwyta za serce. Polecam!.

To moje pierwsze, ale już wiem, że nie ostatnie spotkanie z twórczością autorki. Książka jest bardzo wartościowa i niesie ogromny ładunek emocjonalny. Przy jej czytaniu zużyłam niejedną paczkę chusteczek. Poprzez historię Raina i Olivii przypomina nam o kruchości ludzkiego życia i tym, że nic w naszym życiu nie jest na stałe. Żyjemy tak jakbyśmy nie mieli umrzeć przez następne kilkanaście lub kilkadziesiąt lat. A przychodzi w naszym życiu taki moment, w którym dociera do nas, że to wszystko do czego uparcie dążyliśmy poświęcając własne zdrowie, relacje, tak naprawdę nie ma większego znaczenia. 

W internetach było głośno o tej historii – pisano przede wszystkim, że to wyciskacz łez. Poczułam się zaintrygowana, więc sięgnęłam po lekturę. Mogę napisać, że jestem z niej zadowolona. Choć przez większość czasu towarzyszyła mi myśl „czym się wszyscy tak zachwycali”? Do pewnego momentu powiedziałabym, że dla mnie to zwykła książka. Pokazuje brutalną prawdę, że życie nie jest idealne i wszystko może nagle się zmienić… że zdrowie nie zawsze dopisuje, a jest ważne. I to było okej. Dopiero ostatnie rozdziały faktycznie wycisnęły ze mnie łzy. Myślę, że każdy wrażliwy czytelnik zareaguje tak samo.

Obawiałam się, że będzie mi ciężko czytać tą książkę ze względu na inną tematykę, porównując do poprzednich dzieł pisarki. Aczkolwiek pomimo poruszonych ciężkich tematów w książce bardzo mi się spodobała. Wyrwała mi serce z piersi i połamała je na tysiąc kawałeczków, to jest pewne, ale warto było.

Wielkie brawa dla autorki za świetne doinformowanie się na tematy poruszane w książce przed zaczęciem pisania historii. Dzięki temu czytelnik ma wrażenie jakby akcja działa się naprawdę przez skrupulatny opis przebiegu choroby dziewczyny.

W książce znajdziecie na pewno fajny humor (Olivia to królowa mocnych pocisków 😂), sceny romantyczne i w głównej mierze sceny wyciskające łzy. Osobiście jest mi bliska tematyka poruszona w książce, co chyba miało duży wpływ na to jak odebrałam książkę. Więc polecam przed rozpoczęciem lektury zaopatrzenie się w chusteczki.

Ps. Ja płakałam jak bóbr 🥲. Zwłaszcza na końcówce.

Zapraszam na mój profil:

[Adres usunięty]

" - Łabędzie i lwy mają to do siebie, że nigdy nie ignorują bliskiego w potrzebie - zaczęła, przeskakując błyszczącymi oczami po moim licu. - Ty jesteś dla mnie, ja jestem dla ciebie.

- Chcę cię na gorsze... - ciągnąłem zachrypniętym głosem - na lepsze też, bo to, co nam pisane...

- ... wyszeptał nam deszcz."

Rain Sullivan i Olivia Hale znają się od małego. Połączyła ich obietnica przyjaźni do końca życia. Jednak nie wszystko trwa wiecznie. Chłopak ma przed sobą otwartą drogę do spełnienia marzenia, ale żeby je spełnić musi wyjechać i zostawić Liv w miasteczku. W tym czasie jej życie zmienia się o 180°. Dowiaduje się o raku, który skreśla wszystko co jest dla niej ważne. Jednak dostaje szansę znowu spotkać swojego przyjaciela, tylko czy po jej Rain'ie coś pozostało?

Byłam świadoma tego co znajdę w środku, a jednak do samego końca łudziłam się, bo nie chciałam dopuścić do siebie tej okropnej myśli. Bolał mnie sam fakt, że Rain i Olivia byli tak młodzi. Nie zasługiwali na to co ich spotkało.

Ostatnie słowa nigdy nie wyjdą mi z głowy. "Nic nie trwa wiecznie, a czas tylko nam ucieka."

Czujecie ten ból kiedy w książce jest poruszany temat, który nie jest wam obcy? Ja poczułam. Asia opisała tę chorobę, tak bardzo realnie, że aż było słychać pęknięcie mojego serca.

Chcę wam tylko powiedzieć, że w tej książce mimo wielu momentów cierpienia, płaczu można odnaleźć piękno. Piękno takie, które nigdy nie zostanie opisane drugi raz tak samo. Rain trwał przy Olivii, a Olivia przy nim. I pomimo wielu sprzeciwności losu byli przy sobie do końca.

"- Kocham cię - powiedział miękko. - Kocham cię po stokroć. Kocham cię od kiedy zobaczyłem cię po raz pierwszy. - Wierzchem ręki pieścił mój policzek. - Kocham cię, bo nigdy nie znałem miłości. Kocham cię, bo czuję, że pojawiłaś się w moim życiu, by mnie naprawić."

To jedna z tych książek, która nie ucieknie wam szybko z głowy, a rany będą się goić przez długi cz

Okładka jest tym razem graficzna, widzimy chłopaka i dziewczynę, którzy patrzą przed siebie na miasto i prawdopodobnie rzekę. Pada deszcz, jest wieczór bądź noc. Deszcz ma tutaj spore znaczenie... W dotyku jest matowa, posiada skrzydełka, które stanowią dodatkową ochronę przed uszkodzeniami mechanicznymi. Stronice są kremowe, czcionka wystarczająca dla oka, odstępy między wersami i marginesy zostały zachowane. Podzielona została na rozdziały, które przynależą do naszej dwójki narratorów, Rain oraz Olivii. Mamy również graficzne wstawki w postaci parasola przy każdym z rozdziałów.

Bardzo, bardzo chciałam poznać te książkę! Już od momentu, gdy wstawiono zapowiedzi, zaintrygowała mnie. Później zaczęła zbierać tak wiele pozytywnych opinii, że nie mogłam wytrzymać z ciekawości... Jako, że jestem uparta, a obiecałam sobie i w 2023 i 2024 roku, że będę kupować jak najmniej książek, tak wytrwale się trzymałam tego. I w końcu nadarzyła się okazja, wymiana książkowa i akurat ten tytuł. Walczyłam dzielnie, aż się udało. :)

Czytało mi się tę powieść bardzo szybko, lekko i przyjemnie, aczkolwiek nie do końca tak przyjemnie było. Autorka porusza trudne tematy, które często nie kończą się happy endem. Byłam ogromnie zaintrygowana, z trudem odkładałam ją na bok i praktycznie przeczytałam ją na raz. Przewracałam stronę za stroną i frustrowałam się niesamowicie, gdy musiałam się od niej odrywać chociażby na moment. Niemniej jednak przyznać muszę, że jestem pozytywnie zaskoczona lekkim piórem, nie czułam jakichkolwiek przeszkód podczas czytania.

Rain i Olivia to bohaterowie, którzy mają pod górkę. Każdy w innym znaczeniu, ale jednak ich życie nie jest usłane różami. Znają się od dziecka, dzięki czemu ich więź jest dosyć silna, do momentu, kiedy chłopak wyjeżdża za karierą, zmienia swoje życie, a wtedy... już nic nie jest takie samo. Są to postacie z krwi i kości, nie brakuje im niczego i śmiało takich ludzi możemy spotkać w swoim otoczeniu.

Olivia jest dziewczyną, która ma swój poukładany świat i marzenia. Jednak musiała ze wszystkiego zrezygnować, przez wzgląd na chorobę, na jaką zachorowała. Musi walczyć o każdy dzień i oddech, już w tak młodym wieku. A tyle jeszcze chciałaby zrobić... To niestety nigdy nie jest sprawiedliwe. Polubiłam ją, bardzo i mocno trzymałam kciuki, żeby jednak pokazała chorobie środkowy palec i czerpała z życia jak najwięcej.

Z kolei Rain to chłopak, którego pod kątem kontaktu z rodzicami bardziej rozumiałam. Nie byłam w takiej sytuacji jak on, jednak rozumiem wiele emocji, których i on nie przepracował w odpowiednim czasie. Znam to niezrozumienie, smutek czy żal. Trzymałam i za niego mocno kciuki, by jednak coś w tym kierunku się zmieniło... I też ma marzenia - do których dąży niemalże po trupach. Gdy osiąga wielki sukces, przychodzi upadek. Bolesny. I czy będzie chciał odbudować swoje życie cegła po cegle - to już dużo zależy od niego. Nie wiem dlaczego, ale to jego zdecydowanie bardziej polubiłam, Olivia też była mi bliska, ale jakoś tak Rain bardziej...

Emocje... To na pewny duży plus całej historii. Czytając, czułam emocje postaci i może nie rozbiły mnie na milion kawałków, to jednak czułam je, czułam smutek, żal, ból, niezrozumienie... Nie byłam tutaj obserwatorem, a bardziej uczestnikiem wszystkich wydarzeń, bo odczuwałam je na własnej skórze. Niemniej jednak cieszyłam się z tego, bo książka poprzez emocje bardzo dużo zyskuje. A tutaj czuć, naprawdę sporo.

Akcja ma odpowiednie tempo, które nie jest za szybkie ani zbyt wolne. Na pewno nie będziecie się nudzić podczas czytania. Autorka zadba o niespodziewane zwroty akcji, które Was niejednokrotnie zaskoczą.

Sam pomysł na fabułę, uważam jako bardzo dobry. Wykonanie jeszcze lepsze. W końcu rozumiem te zachwyty nad ta powieścią.

I samo to, że Joanna Balicka chwyciła się tematów trudnych - uzależnienia, ciężkiej do wyleczenia choroby - tego nie potraktowała po macoszemu, dlatego uważam, że naprawdę książka zasługuje na uwagę.

Reasumując, nie chcę się dłużej rozwodzić. Jeśli jeszcze nie znacie tej książki, koniecznie musicie sięgnąć. Jest tego warta. Polecam z całego serca!

Książka jest bardzo interesująca, z chęcią przeczytałabym ją ponownie.

Rain i Olivia w dzieciństwie składają sobie obietnicę, że zawsze będą się przyjaźnić i nigdy o sobie nie zapomną. Jednak Rain stawia pierwsze kroki w karierze rapera i musi wyjechać, na początku ich kontakt jest częsty, lecz na oboje spada wiele problemów i trudności i urywa się kontakt między nimi. Rain zmaga się z urokami i trudnościami osoby sławnej, a Olivia z ciężką chorobą, z którą próbuje stoczyć nie równą walkę. Kiedy spotykają się po latach najpierw mają do siebie żal, a później nie mogą się od siebie oderwać, tęsknota za sobą była ogromna. Oboje chcą być ze sobą i próbują nadrobić stracony czas.

Czy Rain spełni marzenia Olivii?

Czy młodzi przeżyją prawdziwą miłość?

Jakie to było piękne a za razem bolesne przeżycie. Czytałam i płakałam. Nie mogłam się oderwać od historii. Pokochałam bohaterów od pierwszych stron i ciężko mi było rozstać się z nimi na zakończeniu. Czytałam wile recenzji i każdy pisał, że wylał morze łez i potwierdzam to, bo ja sama przepłakałam pół książki. Autorka cudownie pokazała miłość i tęsknotę bohaterów, problemy z jakimi się mierzą i nierówną walkę z chorobą.

Kochani jeśli jeszcze nie czytaliście tej historii, a lubicie kiedy historia wywołuje przy czytaniu skrajne emocje to serdecznie polecam

Książka cudownaaa. Najlepsza jaka czytałam w życiuu. Ja jestem fanką zwrotów akcji dlatego ta książka mnie porwała i na pewno będę chciała za kilka lat ja przeczytać znowu. Polecam całym sercem❤️🩷

Powieści Joanny Balickiej są przepełnione emocjami. Tak jest też w przypadku „Co wyszeptał nam deszcz”. W trakcie lektury bardzo potrafiła wzruszyć i pokazać, jak może zmienić się człowiek w zależności od sytuacji.

Książka opowiada historię Olivii i Rain’a, którzy będąc dziećmi przysięgają sobie przyjaźń na zawsze. Jednak życie pisze swoje scenariusze i ich drogi w pewnym momencie się rozchodzą. Rain stara się robić karierę muzyczną w wielkim świecie, podczas gdy Olivia musi zmagać się z poważną chorobą. Po latach dochodzi między nimi do spotkania, które nie przebiega zgodnie z oczekiwaniami dawnych przyjaciół. W czasie czytania łatwo jest wcielić się w bohaterów i przeżywać z nimi sytuacje i emocje. A wszystko dzięki temu, że opowieść jest bardzo realistyczna i życiowa. Mimo tego, że wydała się przewidywalna, potrafiła wzbudzić zainteresowanie i zachęciła do czytania jednym tchem.

Poznając historię dwójki przyjaciół miałam okazję na liczne wzruszenia, a nawet łzy. Z pewnością książka przypadnie do gustu każdemu, kto lubi przeżywać emocje razem z bohaterami.

Piękna historia miłości dwójki osób, które wkraczają w dorosłość z poczuciem, że szczere uczucie pokona wszelkie trudności. Razem z bohaterami przeżywamy piękne, ale też ciężkie momenty. "Co wyszeptał nam deszcz" Joanny Balickiej to dobrze napisana historia, autorka potrafi przelać na papier emocje i uczucia jakimi targani są główni bohaterowie. Przy okazji warto mieć w zapasie chusteczki higieniczne, bo nie zabraknie łez i wzruszeń. Mimo, że książka opowiada o historii młodych ludzi, polecam ją czytelnikom w każdym wieku.

Choroba może odmienić życie i sprawić, że wszystkie marzenia legną w gruzach. Książka Joanny Balickiej porusza trudne tematy nie tylko choroby, ale także samotności, uzależnień i walki ze swoimi słabościami. Powieść mnie wzruszała, zasmucała, a nawet wyciskała łzy. I chociaż język autorki momentami niezbyt przypadł do gustu, bo nie lubię wulgaryzmu w powieściach, to jednakże jako całość książka mi się podobała. "Co wyszeptał nam deszcz" chwyta za serce. Opowiedziana historia mocno mnie poruszyła i wzbudziła we nie mnóstwo emocji.

Nasi bohaterowie to przyjaciele od dzieciństwa. Olivia pragnęła występować na deskach teatru, jednak z przyczyn zdrowotnych taka możliwość została jej odebrana. Dziewczyna chociaż pragnęła się rozwijać i osiągać sukcesy musiała pozostać w domu rodzinnym. Natomiast do Rain’a los się uśmiechnął. Otrzymał on propozycję podpisania umowy z wytwórnią muzyczną z czego oczywiście skorzystał. Wyjechał praktycznie z dnia na dzień, żegnając się z Olivia. Przyjaciele obiecali sobie jednak, że ich relacja przetrwa próbę odległości i będą utrzymywać ze sobą regularnie kontakt. Jednak codzienność i problemy bardzo szybko zweryfikowały ich relację.

.

„Co wyszeptał nam deszcz” to wzruszająca historia new adult. Prawdziwa „jazda” jednak zaczyna się wtedy kiedy Olivia i Rain po latach spotykają się ponownie. On jest po odwyku, ona w trakcie walki z najgorszą informacją jaką może otrzymać młoda osoba. Ich spotkanie jest brutalnie bolesne i wzruszające. Dosłownie czułam jak pękało serce Raina kiedy połączył wszystkie kropki.

.

Jest to książka, która może wzruszyć naprawdę wiele osób. Zgodzę się z tym, że zakończenie jest do przewidzenia, w trakcie czytania z pewnością się go domyślicie - jednak jak zawsze podkreślam, że na przykład dla mnie to nie ma żadnego znaczenia. Wiadomo, że pewne motywy w książkach zostały już wielokrotnie wykorzystane i będą się powielały. Liczy się jednak to, czy autor / autorka potrafi oprawić tę smutną historię w taki sposób, aby poruszyć u czytelnika emocje. I moim zdaniem Joannie Balickiej w tej książce udało się tego dokonać.

.

Ja osobiście polecam Wam tę książkę. Może i historia nie urzekła mnie tak bardzo jak „Tysiąc pocałunków”. I Myślę, że wynika to z faktu, że nie czułam od początku więzi między Olivia a Rain’em. Z początku za mało ich łączyło, a później wszystkie wydarzenia między nimi działy się w ekspresowym tempie z uwagi na okoliczności. Jak zaczęłam czytać tę historię, to nie potrafiłam się od niej oderwać.

Pierwszy raz podczas czytania książki dusiłam się łzami.

Pierwszy raz nie widziałam tekstu przez łzy.

Pierwszy raz czułam taką pustkę..

“To trudne, by zaakceptować to, że ktoś, kogo kochasz, z dnia na dzień może po prostu zgasnąć."

“Co wyszeptał nam deszcz” - TO JEDNA Z NAJPIĘKNIEJSZYCH I ZARAZEM NAJBOLEŚNIEJSZYCH HISTORII JAKIE MIAŁAM PRZYJEMNOŚĆ PRZECZYTAĆ.

Olivia Hale i Rain Sullivan na zawszę zabrali cząstkę mojego serca. Ich historia jest bolesna, wzruszająca i bardzo wartościowa. Autorka przedstawiła nam trudną opowieść o walce dziewczyny z nieuleczalną chorobą oraz o chłopaku, który pogubił się na swojej drodze. “Co wyszeptał nam deszcz” to piękna historia o prawdziwej miłości. Miłości, która jest wsparciem i podporą w najtrudniejszych momentach naszego życia. Miłości, która jest bezinteresowna, czysta i jest naszym ostatnim promykiem nadziei.

Historia, w której miłość jest w s z y s t k i m.

W tej książce marzenia przeplatają się z walką, starach z nadzieją, wiara z bólem, a miłość ze stratą. Joasia Balicka wykonała kawał dobrej roboty. Stworzyła historię, która od samego początku do samego końca konsekwentnie wywoływała określone emocje. Była idealna w swojej prostocie, subtelności, wrażliwości i zarazem brutalności.

Nie chcę pisać o tym, że autorka złamała mi serce. Chcę Wam dać znać, że zrobiła to w najlepszy sposób jaki mogła. Przelała tak wiele uczuć i emocji na papier, że aż trudno mi jest je opisać słowami. Czytanie każdego kolejnego rozdziału nie jest proste. Mnie jako czytelnika, ta książka przemieniła emocjonalnie. Tym tytułem autorka pokazała nam swoje zupełnie nowe oblicze - hipnotyzuje, wzrusza, i kawałek po kawałku zabiera fragmenty naszego serducha.

Jest to książka do której z pewnością powrócę za jakiś czas. Autorka całkowicie mnie oczarowała. Nie mogłam się oderwać od czytania, ponieważ te emocje, które nam dostarczyła całkowicie mnie pochłonęły. Dla mnie to historia pełna pierwszych razów, prawdziwej przyjaźni, miłości ponad wszystko, wspólnych marzeń i bolesnej straty.

Powiedzieć, że polecam tą książkę, to za mało. 💔

@recenzje_ksiazek_niezwyklych_

🌺 "Co wyszeptał nam deszcz" autorstwa Joanny Balickiej to wzruszający romans new adult, który chwyta za serce.

🌺 Rain i Oliwia znają się od najmłodszych lat i razem się wychowali. Jednak później każde idzie w swoją stronę, i ich kontakt się urywa. Gdy spotykają się po latach, nie są już tymi samymi ludźmi. Rain walczy z uzależnieniem, a Oliwia jest śmiertelnie chora.

Czy Rain pomoże Oliwii w tym trudnym czasie?

Czy Oliwia pokona chorobę?

🌺 Nie czytam często książek typu New Adults, ale bardzo lubię pióro pisarki, dlatego postanowiłam sięgnąć po tą książkę.

Autorka porusza tu trudne i bolesne tematy między innymi o uzależnieniach i nieuleczalnej chorobie, a jej styl pisania jest naprawdę lekki i przyjemny, dzięki czemu książkę czyta się z przyjemnością, choć przyznam, że nie raz łezka mi się w oku zakręciła. Nie sądziłam, że aż tak to przeżyję, i ta historia, tak mną wstrząśnie, także brawa dla Asi, że tak pięknie to wszystko przedstawiła, i była w stanie wywołać we mnie tyle emocji.

Jeśli lubicie poruszające i życiowe historie pełne emocji i bólu, to zachęcam was do sięgnięcia po tą pozycję.

„Kochanie kogoś z pewnością ma swoją cenę. To dawanie z siebie wszystkiego dla tej drugiej osoby, wychodzenie z własnej strefy komfortu, akceptowania wynikających z tego konsekwencji”.

Po raz kolejny wzięłam do ręki „Co wyszeptał nam deszcz”. Chciałam przepisać cytat, który utkwił mi w głowie. W tej chwili dosłownie, zbombardowały mnie wszystkie emocje, które czułam, gdy czytałam tę powieść. I po raz kolejny czuję się przytłoczona emocjami: bólem, cierpieniem, niesprawiedliwością, ale i szczęściem, których doświadczyli bohaterowie.

Asia Balicka stworzyła historię, która miażdży serce, której ból jest czasami wręcz nie do zniesienia, ale całość daje olbrzymią wiarę, siłę i nadzieję.

Trudno ubrać w słowa wszystko to, co przekazuje sobą ta powieść. Rain i Olivia to bohaterowie, dla których przyjaźń bardzo wiele znaczyła. Patrzyłam, w jaki sposób wpływają na siebie i swoje działania. Piękne było to, że troszczyli się, w znacznej mierze, bardziej o tego drugiego niż o siebie.

W życiu nie wszystko toczy się tak, jakbyśmy chcieli. I właśnie „Co wyszeptał nam deszcz” pokazuje to w brutalny sposób. Sława, choroba, nałóg – to tylko kilka przeciwności, z którymi musieli mierzyć się bohaterowie w tak młodym wieku.

Widząc z czym mierzą się Rain i Olivia, uświadamiamy sobie, jak bardzo kruche jest życie, z jakim bagażem emocjonalnym zostawia nas każde życiowe doświadczenie. Rain i Olivia mieli w sobie ogromne pokłady nadziei, a przyjaźń i miłość, która ich połączyła była pełna wzruszających, trudnych, ale i subtelnych chwil.

„Co wyszeptał nam deszcz” to powieść, która trafia swoimi emocjami w czułe punkty czytelnika. W tym momencie taniec w deszczu wydaje się tak piękny, a kolejne „cześć, łabądku” brzmi w moim umyśle niczym echo tej historii.

Każdy czytelnik ma swoje własne kryteria, którymi kieruje się przy ocenie przeczytanych książek. Właśnie z tego powodu oceny danego dzieła są często niesamowicie skrajne. W moim przypadku dużą rolę grają emocję, które towarzyszą mi podczas czytania, a w przypadku najnowszej książki Joanny Balickiej wykraczały one zdecydowanie ponad skalę.

"Co wyszeptał nam deszcz" to historia dwójki przyjaciół z dzieciństwa, których drogi rozeszły się, gdy Rain otrzymał szansę, aby zaistnieć w branży muzycznej i postanowił spełnić swoje marzenia. Chłopak wyjechał, nie wiedząc, że Olivia właśnie dowiedziała się o tym, że ma nowotwór płuc.

Z powodu choroby dziewczyna musiała zrezygnować ze swoich marzeń związanych z baletem. Jednak mimo to jest pełna wiary i nadziei, że uda jej się pokonać chorobę, więc stara się cieszyć z nawet najdrobniejszych rzeczy. Po pewnym czasie okazuje się, że mimo wdrożonego leczenia, jej stan z dnia na dzień tylko się pogarsza, a jedyne co szpital może jej jeszcze zaoferować to leczenie paliatywne. Wtedy za namową jednego z lekarzy Olivia postanawia zwrócić do fundacji, która spełnia marzenia terminalnie chorych pacjentów. Dziewczyna marzy o tym, by spotkać się ze swoim przyjacielem z dzieciństwa.

W tym samym czasie Rain rozpoczyna swoją karierę muzyczną. Mimo że jest jeszcze bardzo młody, szybko staje się znanym i lubianym na całym świecie raperem. Jednak sława w połączeniu z traumą z dzieciństwa, sprawia, że chłopak sięga po leki psychotropowe. Gdy przez omdlenie podczas jednego z koncertów sprawa wychodzi na jaw, jego kariera dosłownie staje na włosku i pewnie, gdyby nie pomoc członków jego ekipy, chłopak zmarnowałby sobie życie.

I właśnie wtedy drogi głównych bohaterów ponownie się splatają, co wywołuje lawinę wspomnień oraz przywołuje uczucia, które skrycie do siebie żywili. I dopiero podczas tego spotkania Rain dowiaduje się o chorobie Olivii i postanawia dosłownie stanąć na głowie, by uratować życie dziewczyny.

Twórczość Joanny Balickiej nie jest mi obca. Jednak ta publikacja jest wyjątkowa i zdecydowanie inna niż jej poprzednie dzieła. Autorka stworzyła tak emocjonującą książkę, że właściwie płakałam przez wszystkie trzysta siedem stron, które napisała, włączając podziękowania, wyjaśniające motywy jej powstania.

Jest to niezwykle piękna, chociaż niesamowicie smutna historia o miłości, która rozkwita pomimo przeciwności losu. I chociaż mamy świadomość, że życie nie jest wieczne, to jednocześnie zdajemy sobie sprawę z tego, że tak naprawdę nigdy nie jesteśmy w stanie przygotować się na śmierć. A strata kogoś bliskiego zawsze pozostawia ból i pewnego rodzaju wyrwę w naszym sercu.

Nie będę nikogo namawiać do przeczytania tej książki, ponieważ wiem, że dla niektórych czytelników tematy, które zostają w niej poruszone, są zdecydowanie zbyt bolesne i nie do przejścia. Jednak muszę też nadmienić, że zdecydowanie była to najpiękniejsza historia, jaką do tej pory przeczytałam i mimo że strasznie rozwaliła mnie emocjonalnie, nie pozostaje mi nic innego, jak przyznać jej zasłużone dziesięć gwiazdek.

Rain i Olivia przyjaźnili się już od najmłodszych lat, byli nierozłączni aż życie postanowiło inaczej, a Rain wyjechał żeby spełnić swoje marzenie o zostaniu światowej sławy raperem. Chłopak po osiągnięciu sukcesu nie mógł sobie poradzić wiec sięgnął po używki, które omal go zabiły. Życie Olivii również nie jest łatwe przez chorobę, która zabiera jej wszystko co kocha. Gdy ta dwójka spotyka się po latach rozłąki muszą poznać siebie od nowa.

Przyznam szczerze, że rzadko zdarza mi się płakać podczas czytania ale ten tytuł mnie po prostu złamał. Ta była piękna książka. Wzruszająca, pełna miłości i cierpienia. Było w niej mnóstwo cudownych cytatów, które zostaną w moim sercu na długo, z resztą jak i cała ta historia. Bohaterowie byli świetnie wykreowani i bardzo się z nimi zżyłam. Dodatkowo pióro autorki jest lekkie przez co bardzo się wciągnęłam i przeczytałam ten tytuł w jeden dzień. Wylałam morze łez czytając zakończenie i zdecydowanie jest to książka, która po prostu porusza i łapie za serce.

Myślę, że jest to wartościowa historia, którą warto przeczytać❤

Wiedziałam, że książkę muszę mieć i przeczytać po jej promocji.

Wręcz książka wyskakiwała mi z lodówki. A ja książki autorki znam i lubię, więc było oczywistością to, że również przeczytam.

Widząc tik toki, Twittery, story o książce dowiedziałam się, że czeka mnie dużo płaczu, emocji i smutku. I nie zawiodłam się właśnie, to dostałam. Książka zainteresowała mnie po pierwszych stronach. Bardzo bohaterów polubiłam a sposób opisania bólu przez autorkę mistrzostwo. Lubię takie dramaty w książkach mimo wszystko i wiem, że pomimo wielkiego bólu to jest najlepsze, co mogę przeczytać. Płakałam nie raz. Bywały momenty gdzie byłam szczęśliwa razem z bohaterką. Bywamy chwilę, gdzie miałam ochotę krzyczeć jak bohater.

Zakochałam się i tu płakałam więcej niż przy książce "tysiąc pocałunków" A wiem, że wiele z was uwielbia tę książkę więc dziewczyny "Co wyszeptał nam deszcz" jest dla was.

I dziękuję autorce za słowa w podziękowaniach, bo pomimo wszystko utożsamiam się z ostatnimi zdaniami i nawet na nich płakałam.

Ta książka zdecydowanie należy do najbardziej płakliwych książek, które przeczytałam.

"Co wyszeptał nam deszcz" Joanna Balicka

★10/10★

🦢"Byłam porysowana, ale jeszcze nie wiedziałam, że te małe rysy doprowadzą mnie do dewastacji."

Rain Sullivan i Olivia Hale to przyjaciele których połączyła bardzo silna więź. Gdy byli dziećmi mieli plany i marzenia. Obiecali sobie, że będą przyjaciółmi aż do śmierci.

Jednak życie postanowiło zweryfikować te plany. Rain wyjechał, by spełniać się jako światowej sławy raper. Szybko okazało się, że sława ma swoją cenę, a używki omal nie doprowadziły go do śmierci.

Tymczasem Olivia została poinformowana przez lekarza o swojej chorobie, a wiadomość ta wywróciła jej życie do góry nogami, odbierając jej możliwość realizowania się w swojej pasji.

Gdy po latach w jej życiu znów pojawia się Rain, Liv zdaje sobie sprawę, że to już nie jest ten sam chłopak, którego znała. Żadne z nich nie jest już tym kim byli wcześniej.

🦢"Życie przed tobą jest mi nieznane. Właściwie nie pamiętam, jak żyłam, zanim się w nim zjawiłeś. Życie z tobą było jak pozostanie w ramionach, z których nigdy nie chciałam się wydostać. Ale życie bez ciebie? Och, Rain. Życie bez ciebie zmusiło mnie do ponownego odnalezienia siebie. A ja wcale nie chciałam szukać się od nowa."

Zanim w pełni skupię się na tym co mam Wam do przekazania, chciałabym zwrócić uwagę a to, że Joanna wykonała kawał dobrej roboty przy researchu. Cała medyczna otoczka, proces leczenia, nazewnictwo, problemy z uzależnieniem, czy kulisy sławy, wszystko zostało bardzo dobrze nakreślone, przez co było jeszcze bardziej autentycznie, i nawet taki laik jak ja wiedziała o czym czyta. Także wielkie brawa, bo domyślam się że wymagało to mnóstwa czasu i dużych pokładów energii.

🦢"Muzyka stała się moim krzykiem, ale nawet jeśli ludzie zaczęli mnie słyszeć, wciąż nie nauczyli się wysłuchiwać."

A teraz do rzeczy. "Co wyszeptał nam deszcz" to zupełnie inna odsłona autorki, inna od tego do czego przyzwyczajone są czytelniczki, a to z kolei pokazuje jak duży potencjał w sobie posiada Asia. Książka mimo iż figuruje w kategorii New Adult jest tak naprawdę książką dla każdego i w każdym wieku, a to jak bardzo jest dojrzała mimo młodego wieku bohaterów tylko to potwierdza.

Jak sama autorka pisze, stworzenie CWND było dla niej niezwykle trudne, a zainspirowały ją do tego prawdziwe wydarzenia. Emocje i przeżycia w niej zawarte są tak do bólu prawdziwe, tak realne, że ja sama czułam je całą sobą. Tej książki nie da się czytać i nie uronić chociażby jednej łzy. Nawet najtwardsze serce nie będzie obojętne na tak ogromny ładunek emocjonalny. Musicie wierzyć mi na słowo, ale pisząc tą recenzje łzy skapywały mi na telefon.

.

🦢"Chcę, żebyś żyła dla mnie, łabądku, wtedy ja będę żyć dla ciebie."

.

Mimo tego, że jest w niej wiele bólu, jest też piękną historią. Nie sposób się od niej oderwać nawet na moment, no chyba że po to aby otrzeć łzy. Autorka poprzez Raina i Olivie dociera do najgłębszych zakamarków serca czytelnika, a czytelnik zaczyna żyć życiem bohaterów i współodczuwać wszystkie najdrobniejsze gesty, słowa, czyny.

To w jaki sposób opowiedziana została ich historia, historia pełna wyjątkowych chwil, i tych smutnych, i tych szczęśliwych, chwil które poruszają i miażdżą serce, to jak bardzo jest realistyczna, jak prawdziwe są postacie, zasługuje na brawa.

Przysięgam Wam, że pod koniec nie miałam już czym płakać, ale czy żałuję wylanych łez, absolutnie nie. Byłam świadoma za jaką książkę się zabieram i zrobiłam to z pełną świadomością.

.

Czy polecam? Oczywiście, że tak. Czytaj, bo jest warta poświęcenia jej każdej sekundy❤️

Historia która łamie serce, wyciska łzy oraz pokazuje jak kruche jest życie. Ta książka mocno mną wstrząsnęła i ciągle siedzi w mojej głowie. Warto walczyć o marzenia oraz doceniać każdą chwilę jaka daje nam los. I chociaż życie nie zawsze jest sprawiedliwe to trzeba pamiętać że warto mieć nadzieję.

Rain i Olivia znali się od dziecka i od zawsze czuli że są sobie bliscy. Obiecali sobie że będą przyjaciółmi aż do śmieci. Ahh gdyby tylko wiedzieli że ta przyjaźń nie będzie trwała do później starości 😢. Rain dostaje szansę od losu i wyjeżdża z rodzinnej miejscowości aby rozpocząć karierę światowej sławy rapera. Jednak obiecali sobie że im kontakt się nie urwie.

"Przeszliśmy od rozmów od trzeciej w nocy do trzech godzin w ciągu dnia, od trzech minut dziennie do "trzy dni temu"."

Jednak w życiu już tak bywa, że składane obietnice ginął w natłoku obowiązków i problemow. Rain robi karierę, a Olivia zmierzą się z brutalna prawda o swojej chorobie. Ma tylko jedno marzenie. Chce ponownie spotkać swojego przyjaciela 💔

Jak już wspomniałam, ta książka potrafi rozłożyć na łopatki nawet najbardziej twardego czytelnika. Tak wiele trudnych momentów pojawiło się w tej historii, tak piękne uczucia rodziły się z każdą przeczytana strona. Autorka w przepięknej sposób ukazała historie młodych ludzi, którzy musieli walczyć o każdy dzień, o każdy oddech i każdą chwilę razem. Musieli pogodzić się z czymś co jest trudne i bolesne, mimo walki która podjęli. Wspominając losy bohaterów, moje serce się rozpada na kawałki. Tak mocno przeżywałam każdy ich dzień i każda chwilę. Trudno jest pogodzić się z tym, że tym że ci których kochamy, odchodzą. Jeszcze trudnej jest zacząć na nowo żyć bez tej osoby. Życie nie jest sprawiedliwe, jednak mamy je jedno i warto czerpać z niego całymi garściami, aby nigdy nie żałować że czegoś się nie zrobiło. Dziekuje autorce za tą cudowną historia, jest ona mi bardzo bliska i mimo że wylałam przy niej milion łez, każda chwila spędzona z bohaterami była swojego rodzaju terapia, która pokazuje że warto wybaczać, kochać i żyć. 💔❤️

„...posłuchaj tego, co wyszepta ci deszcz. On zawsze wskaże ci odpowiednią drogę.”

Wolicie szczęśliwe czy smutne zakończenia w książkach?

„Co wyszeptał nam deszcz” to zupełnie inna Balicka, jaką znamy i tym razem podarowała nam piękną powieść NA.

Rain Sullivan i Olivia Hale przysięgali sobie przyjaźń na wieki, jednak los miał wobec nich inne plany. Rain wyjechał, by zostać światowej sławy raperem. Szybko osiągnął szczyt, ale równie szybko odkrył, że to wszystko ma swoją cenę. Miał wrażenie, że jego życie pędzi bez hamulców, a ciężkie dzieciństwo dodatkowo obciąża. Ucieka w używki, które omal go nie zabiły. Po powrocie z odwyku Rain postanawia odbudować swój wizerunek i pierwszym krokiem do tego ma być udział w fundacji spełniającej marzenia osób z chorobami krytycznymi.

W tym samym czasie życie Olivii wywróciło się do góry nogami, w momencie, w którym lekarze przekazali jej brutalną prawdę o chorobie. Dziewczyna musiała zrezygnować ze swoich marzeń, które do tej pory pomagały jej przetrwać wykańczające leczenie. Jednak dzięki fundacji może spełnić jedno z nich. Jej marzeniem było znów zobaczyć Raina.

To było piękne. To było bolesne. To było poruszające. To było pocieszające. Raz odbierało nadzieję, a raz ją dawało. Czasem łamało serce, a czasem to był plaster na duszę. Momentami zrezygnowanie i pogodzenie się z losem płynęło żyłami, aby chwilę później chęć walki wlewała się do serca.

Historia Olivii i Raina chwyta za serca swoją prawdziwością. Wszystko bez żadnych kłamstw, tajemnic, przemilczeń czy niedomówień.

Ta historia była jednocześnie piękną i pełna bólu.

Jest to historia pisana z głębi serca i jestem pewna, że część swojego smutku po stracie autorka przelała na kartki tej książki i myślę, że osoby, które doświadczyły bezpośrednio czy pośrednio to, czym jest i co robi ta okrutna choroba, jaką jest rak, odbiera ją nieco inaczej.

Ogromny plus, a raczej dwa plusy za cały wątek muzyczny, wstawki z tekstami piosenek i przede wszystkim za wątek z uzależnieniem. Wszystko wyszło genialnie.

Bez wątpienia sięgając po tę książkę, będziecie musieli uzbroić się w chusteczki higieniczne. Choć szczerze powiedziawszy, po tej całej burzy na temat książki, moje oczekiwania okazały się nieco większe, niż było w rzeczywistości, nie mniej jednak książka naprawdę jest bardzo dobra.

Polecam ją.

Recenzja

Premiera 22.02.2023 r.

Współpraca reklamowa z @niezwykłe

„Co wyszeptał nam deszcz” – Joanna Balicka

„Łabędzie i lwy mają to do siebie, że nigdy nie zignorują bliskiego w potrzebie. Ty jesteś dla mnie, ja jestem dla ciebie. Chcę Cię na gorsze, na lepsze też, bo to, co nam pisane, wyszeptał nam deszcz”

Nieuleczalna choroba, ból, cierpienie, miłości i wszystko co sprawia, że biedne serce czytelnika krwawi, smuci się, raduje i cierpi.

Olivia musiała zrezygnować z wielu rzeczy i marzeń, a to wszystko za sprawą choroby, która cały czas postępuje. Jednak ta dziewczyna nigdy nie traci wiary i nadziei. Uśmiecha się kiedy może. Stara się żyć pełnią życia, cieszy się z najmniejszych rzeczy. Jej jedno marzenie udaje się spełnić i od tej chwili już nic nie będzie takie same. Za każdym razem podziwiałam Olivię za jej hart ducha i uśmiech. Walczy o życie, chociaż nie ma czasem siły to, to robi.

Rain niegdyś zwykły chłopak z dosyć ciężkim życiem, teraz to sławny muzyk, który niestety zatracił się w sławie. Na co dzień przeżywa swój koszmar, który nie raz doprowadza go do ostateczności. Za wielkim uśmiechem, kryje wielki smutek i ból. Pomimo tego sława wcale nie zrobiła z niego zadufanego w sobie mężczyznę. Wręcz przeciwnie, umie docenić to, czym obdarzył go los. Tylko między czasie troszkę się pogubił.

Kiedyś przyjaciele, teraz prawie obcy ludzie. Jedno spotkanie wywoła lawinę wspomnień i powrót dawnych uczuć. Tych dwoje to zagubione dusze, które razem tworzą całość. Żadne z nich nie ocenia drugiego, tylko z całych sił się troszczy i pragnie szczęścia drugiego. Pomimo młodego wieku są bardzo dojrzali i odpowiedzialni. Swoje młode życie zawierzają sobie nawzajem. To co ich połączyło jest niezwykłe i trudne, może wszystko działo się zbyt szybko ale w zaistniałej sytuacji nie mogło być inaczej. Każda chwila z sobą jest na wagę złota.

Autorka stworzyła tak emocjonującą książkę, która aż emanuje uczuciami i czasem brakowało mi słów. Moje mokre policzki i oczy to idealny dowód na to, że autorka jest wybitna i potrafi wywołać drżenie serca. Takiego bólu, smutku i cierpienia nie jestem w stanie sobie wyobrazić. Obaj bohaterowie to ludzie z ciężką teraźniejszością. A za razem z piękną miłością, która rozkwita pomimo wielu schodów, których przejście może być nie lada problemem. Zakochałam się w tej historii, a każda strona była wypełniona po brzegi różnymi emocjami. To one nadały tej historii kształt i odpowiedni wydźwięk.

Autorka chciała pokazać, że życie nie jest dane nam na wieczność. Jedno odchodzą od nas szybciej a inni w swoim czasie. Ale człowiek nigdy nie jest w stanie się na to przygotować. Zawsze pozostanie ból i ta rana. Jednak to co jest wieczne to miłość i przyjaźń. To ona daje siłę do dalszej walki i uśmiechu. A wiara w drugą osobę to dar od losu.

Jeśli macie ochotę na historię od której nie będzie się można oderwać, chyba żeby sięgnąć po kolejną chusteczkę to koniecznie przeczytajcie tę. Nie zawiedziecie się i na pewno znajdziecie wile życiowych wskazówek.

10/10

Dzieciństwo i młodość powinny być pełne beztroski, śmiechu, szczęśliwych wspomnień. To w końcu czas na poznawanie siebie, świata i doświadczenie wszystkiego, co najlepsze. Bez większych zobowiązań i ciężaru doświadczeń, łatwiej przecież czerpać z życia i z tego, co nas otacza to, co najlepsze. Niestety, nie dla każdego los jest łaskawy i nie każdy może pochwalić się pięknymi i dobrymi wspomnieniami ze swoich początkowych lat, i to z wielu różnych powodów. Jednak tym bardziej warto o nie walczyć, by pojawiły się, chociaż na chwilę i stały się promykiem słońca, gdy wokół panuje rzęsista ulewa zdająca się nie mieć końca.

Rain i Olivia to przyjaciele z dzieciństwa. Pomimo dzielących, ich różnic i pochodzenia z różnych środowisk, rozumieli się wręcz bez słów i stanowili duet wręcz doskonały. Liv miała dom pełen miłości i kochających rodziców. Rain doskonale wiedział, czym jest ból zadany przez najbliższych. Oboje uzdolnieni artystycznie, zatracali się w swoich występach i wspaniale rokowali na przyszłość. Wydawało im się, że nic ich nie rozdzieli, jednak czas pokazał, że były to jedynie dziecinne mrzonki. Ponieważ w dorosłość weszli już całkowicie osobno, a ich światy, w których przyszło im istnieć, nie mogły się bardziej od siebie różnić.

„Co wyszeptał nam deszcz” to powieść skierowana do młodszych czytelników, jednak z uwagi na fabułę i świetną kreację bohaterów uważam, że to jedna z tych pozycji, która jest odpowiednia dla każdego, bez względu na wiek. Niesie ze sobą całą gamę emocji, to one napędzają kolejne wydarzenia, one pozwalają zaangażować się w życie postaci i one sprawiają, że na długo zapisze się w głowach osób, które po nią sięgną. Nie czytałam wszystkich propozycji wydawniczych Autorki jednak zaryzykuję stwierdzeniem, że to najlepsza jej książka. Włożyła w nią swoje serce, i to po prostu czuć na każdej stronie tej powieści. To nie jest łatwa historia, a jednak jest niezwykle życiowa i choć ta opowieść należy do młodych ludzi, to aż nazbyt łatwo można w nich i w ich problemach odnaleźć cząstkę siebie lub osób nam bliskich. To powieść, która przypomina o tym, że los nie oszczędza nikogo – bez względu na status społeczny, dobre serce, wiek czy jakąkolwiek inną cechę, która nas różnicuje. Autorka w znakomity sposób przekazuje nam uczucia, które targają głównymi bohaterami – niełatwe, z którymi trudno jest się pogodzić – nie tylko im, ale także i czytelnikom. Tutaj szczęście miesza się z bezdenną rozpaczą, chwile triumfu z totalną pustką w sercu, są momenty, gdy świat nie ma najmniejszego sensu, ale są także okamgnienia, gdy ten drugi człowiek jest wszystkim. Piękna i smutna zarazem powieść o pierwszej miłości dającej tytaniczną siłę na resztę życia i na zawsze zapisującej się w sercu. Szepce do naszych uczuć, niczym deszcz szeptał do bohaterów tej książki. Dodatkowo znajdziemy w niej idealnie wpasowujący się w fabułę rysunek, który mam nadzieję stanie się stałym elementem książek Wydawnictwa. Ze swojej strony polecam!

Szczerze to bardzo dobrze napisany wyciskacz łez. Dawno tak nie poruszyła mnie książka. Świetna!!!