Szamański blues. Szamańska seria. Tom 1

"Szamański blues" Anety Jadowskiej jest zarówno pierwszym tomem Trylogii Szamańskiej, jak i swego rodzaju spin-offem do popularnej serii o Dorze Wilk. Główną rolę gra tutaj Witkacy, czyli Piotr Duszyński, który próbuje połączyć zwyczajne życie policjanta-samotnika z magicznym - niedawno poznał prawdę o własnym pochodzeniu i dopiero rozkręca swoją szamańską działalność. Kontakt z duchami, przeprawianie ich przez bramę, korzystanie z różnego rodzaju ziół czy leków wspomagających wędrówki po "drugiej stronie" to jeszcze niezgłębione do końca tematy, z jakimi musi sobie poradzić Witkacy.

Książka dzieli się na dwa opowiadania, z czego drugie w pewien sposób jest kontynuacją pierwszego, jeśli spojrzy się przez pryzmat wątków pobocznych. "Szamański blues" rozpoczyna się w chwili, gdy Witkacy zderza się z przeszłością. Odwiedza go ex, o której nadal nie potrafił całkowicie zapomnieć. Konstancja prosi Piotra o pomoc, ponieważ w szpitalu w niewyjaśnionych okolicznościach umierają noworodki (Konstancja pracuje jako położna). W ten sposób odnawiają się stare rany i pojawiają się poszlaki sprawiające, że Witkacy odgrzebuje starą, niewyjaśnioną sprawę seryjnego mordercy grasującego wśród mieszkańców jednego z biedniejszych osiedli miasta.

Drugie opowiadanie, czyli "Bossa nova dla szamana", porusza nieco odmienną tematykę, ponieważ poza duchami czytelnik będzie miał do czynienia z ożywającymi trupami oraz wyjątkowo czarną magią. Witkacy wraz z Katią starają się dotrzeć do przyczyn powstania aberracji między światami, a także pojawienia się prawie zabójczo agresywnych duchów.

"Szamański blues" Anety Jadowskiej to pełna magii historia, którą czyta się bardzo szybko ze względu na nieskomplikowany styl autorki i wciągającą, bogatą w zabawne elementy fabułę. Uwielbiam, kiedy książka łączy w sobie elementy wielu gatunków, dzięki czemu można wyciągnąć z nich to, co najlepsze. W Szamańskim bluesie czytelnik ma do czynienia nie tylko z motywami typowymi dla fantasy, czyli wiedźmami, magią, szamanami, duchami i nekromantami, ale również z wątkami kryminalnymi - seryjny morderca albo nielegalne buszowanie po cmentarzach.

Pierwsze opowiadanie bezapelacyjnie wygrało. Pochłonęłam je dosłownie w chwilę, ponieważ wątek związany odkrywaniem tajemniczych morderstw sprzed lat całkowicie mnie zaabsorbował. Druga historia, owszem, również była intrygująca, lecz czegoś mi w niej ostatecznie zabrakło. Chyba skończyła się zbyt przewidywalnie, jak na moje gusta.

Witkacy to z kolei bohater idealny - po przejściach, z wieloma wadami, niepotrafiący radzić sobie w trudnych sytuacjach związanych bezpośrednio z relacjami z innymi ludźmi, ciągle poszukujący najlepszej życiowej drogi. A przy tym nietracący nadziei oraz doceniający szczęśliwe momenty. Autorka kilkakrotnie rzuci Witkacemu kłody pod nogi, sprawi, że zwyczajny człowiek, by się załamał lub poddał, a dodatkowo dokopie, jak już padnie z wyczerpania - wszystko to sprawi, że Witkacy okaże się jeszcze ciekawszy, bardziej realistyczny i będzie bohaterem, którego nie da rady nie lubić.

Muszę koniecznie wspomnieć o przepięknym wydaniu okraszonym klimatycznymi ilustracjami - lubię, kiedy książka nie została potraktowana po macoszemu. Tutaj dopracowano niemal każdy szczegół, przez co wyjątkowo dobrze wygląda na regale. :)

"Szamański blues" jest opowieścią idealną na nudne dni, ponieważ nie tylko pozwoli uciec od nieinteresującej rzeczywistości, ale także wzbudzi tony przeróżnych emocji: rozbawi, wzruszy, zirytuje, rozczuli. Aneta Jadowska stworzyła wyjątkową, wciągającą historię, którą serdecznie polecam, bo każdy znajdzie w niej to, co najbardziej lubi: magię, duchy, kryminalne zagadki, morderstwa, a także miłość, przyjaźń i wyjątkowe oddanie sprawie.

Kolejna seria od Anety Jadowskiej, która przenosi nas w świat, w którym tuż obok nas mieszkają szamani. Witkacy jest trochę nowy, trochę "nieopierzony", jednak poświęcony swojemu zawodowi. Ale jeśli myślicie, że to taka typowa fantastyka, no to nie, tak nie będzie.

Jest to mieszanka różnych gatunków - kryminału, obyczaju i fantastyki. Będzie dużo humoru, a gawędziarski styl autorki, pełen nawiązań sprawia, że wsiąkamy całkowicie w lekturę. Spodziewajacie się duchów, wiedźm, niewyjaśnionych zbrodni i... Kurczaczka.

Bardzo polecam!

"Śmierć jest wszędzie dookoła, choć zwykle umyka naszej uwadze, dyskretna i niewygodna".

Piotr Duszyński zwany Witkacym przypomina mi trochę nieuchwytnego Włóczykija, który niby jest, a za chwilę go nie ma, pyka fajeczkę i balansuje na granicy dwóch światów. To postać sama w sobie szalenie interesująca, jest szamanem-detektywem z depresją i raczej niechlujnym stylem życia. Po lekturze mam wrażenie, że książka mogłaby być lepsza. Miała w sobie elementy, które bardzo mi się podobały oraz takie, które mi się bardzo nie podobały.

Co było na plus? Na pewno wątek z prowadzeniem śledztwa dotyczącego upiora. To była szokująca sprawa i ciekawie się ją śledziło. Gdyby autorka skupiła się wyłącznie na tym, zamiast wprowadzać inne tematy, to myślę, że książka wiele by zyskała. Niestety zagadka szybko została rozwiązana i trochę gubi się przy odbiorze całości. Postać Kurczaczka i jej relacja z Witkacym również były interesujące, chociaż fakt, że nie wiedział o niczym przez tyle lat jest szyty strasznie grubymi nićmi. Humor był bardzo dobry, styl autorki lekki i błyskotliwy, wszystkie zgromadzone wiadomości na temat duchów i zaświatów sprawiały wrażenie porządnie wykonanego researchu.

Co było na minus? Dora to, Dora tamto... Witkacy jest postacią poboczną w Heksalogii o Wiedźmie, a "Szamański blues" miał być jego sceną, to miało być jego 5 minut sławy. Niestety heroina Ti jest przywoływana tak często, że czasem miałam wrażenie, iż ta powieść jest tylko dodatkiem do głównej serii albo, jak napisał już któryś recenzent, jego reklamą. Oprócz tego strasznie irytowały mnie erotyczne spięcia pomiędzy detektywem a Konstancją. Powstało już multum historii kryminalnych, w których para tropiąca złoczyńcę coś do siebie czuła. Tylko, na bogów, zwykle jest to wyrażane subtelniej. Czasami rozmowy bohaterów albo kierowane do siebie podteksty aż mnie odrzucały.

Polecam szczególnie obecnym fanom Anety Jadowskiej, jako poszerzenie jej magicznego uniwersum. Osoby nieznające wcześniejszej twórczości autorki mogą poczuć, że ominęło je coś ważnego.

Za sprawą tej książki poczułam się trochę jak w tych starych odcinkach Supernatural. Poznawanie ducha, przedmiotów wiążących, powody dla których nie mogą odejść w zaświaty i wiele wiele innych motywów, które tak dobrze znam z tego serialu. Miło było wrócić do takiego czegoś i odkryć, że wiem jak działa ten świat, przez co też się w nim nie pogubiłam. Odprawianie rytuałów i odsyłanie duchów to było to. Zawsze wiedziałam, że osoby które widzą duchy są zawsze na haju xD Podoba mi się też postawa Witkacego. To taki bohater, który stara się przyjąć na klatę to kim jest ale niekoniecznie chce rzucać wszystko i działać według zasad Zaświatów. Lubię humor jaki jest w tym tomie. Te teksty, które można by usłyszeć na ulicy nadają takiej prawdziwości tej historii. Uwielbiam te momenty zazdrości Witkacego. Szybko też dodałam 2 do 2 i odkryłam tożsamość Kurczaczka. To ciekawe urozmaicenie. No i w ogóle sama ta postać dużo robi. Tak samo jak pojawienie się Sępa. Taka postać która bardzo wkurza ale jest potrzebna do rozładowania napięcia. Historia nie jest wymagającą ale potrafi wciągnąć, w końcu mamy tu jakaś zagadkę do rozwiązania a to tygryski lubią najbardziej. Bardzo obiecujący początek Trylogii.

"Szamański blues" to przede wszystkim dobra pozycja dla fanów Dory Wilk, czy w ogóle twórczości pisarki. Jeśli ktoś dobrze się bawił czytając Heksalogię o wiedźmie, to tutaj nie będzie inaczej :) Ten sam styl, bohaterowie, humor. Trudno tutaj nie robić porównań, w końcu to ten sam świat. Postać szamana Witkacego polubiłam zdecydowanie bardziej niż Dorę, więc ON jako główny bohater bardzo mi pasuje. Jeśli najdzie mnie znowu ochota na lekką, niezobowiązującą lekturę na dwa lub trzy wieczory, to na pewno sięgnę po kolejne tomy.

Z kolei jeśli ktoś pierwszy raz słyszy o tych książkach, to warto dodać, że lepiej zacząć od Heksalogii o wiedźmie, ale jeśli nie macie ochoty wciągać się w zbyt długą serię, to trudno, i tak spróbujcie :D Myślę że można całkiem szybko połapać się w tym świecie pełnym magii, duchów, ale też codziennych problemów. Jeśli lubicie urban fantasy, zwariowanych bohaterów, którzy na każdym kroku spotykają się z jakimiś zagadkami kryminalnymi, no i oczywiście jeśli niestraszny wam czarny humor, to będzie dobry wybór.

"Szamański blues" to przede wszystkim dobra pozycja dla fanów Dory Wilk, czy w ogóle twórczości pisarki. Jeśli ktoś dobrze się bawił czytając Heksalogię o wiedźmie, to tutaj nie będzie inaczej :) Ten sam styl, bohaterowie, humor. Trudno tutaj nie robić porównań, w końcu to ten sam świat. Postać szamana Witkacego polubiłam zdecydowanie bardziej niż Dorę, więc ON jako główny bohater bardzo mi pasuje. Jeśli najdzie mnie znowu ochota na lekką, niezobowiązującą lekturę na dwa lub trzy wieczory, to na pewno sięgnę po kolejne tomy.

Z kolei jeśli ktoś pierwszy raz słyszy o tych książkach, to warto dodać, że lepiej zacząć od Heksalogii o wiedźmie, ale jeśli nie macie ochoty wciągać się w zbyt długą serię, to trudno, i tak spróbujcie :D Myślę że można całkiem szybko połapać się w tym świecie pełnym magii, duchów, ale też codziennych problemów. Jeśli lubicie urban fantasy, zwariowanych bohaterów, którzy na każdym kroku spotykają się z jakimiś zagadkami kryminalnymi, no i oczywiście jeśli niestraszny wam czarny humor, to będzie dobry wybór.

"Szamański blues" to przede wszystkim dobra pozycja dla fanów Dory Wilk, czy w ogóle twórczości pisarki. Jeśli ktoś dobrze się bawił czytając Heksalogię o wiedźmie, to tutaj nie będzie inaczej :) Ten sam styl, bohaterowie, humor. Trudno tutaj nie robić porównań, w końcu to ten sam świat. Postać szamana Witkacego polubiłam zdecydowanie bardziej niż Dorę, więc ON jako główny bohater bardzo mi pasuje. Jeśli najdzie mnie znowu ochota na lekką, niezobowiązującą lekturę na dwa lub trzy wieczory, to na pewno sięgnę po kolejne tomy.

Z kolei jeśli ktoś pierwszy raz słyszy o tych książkach, to warto dodać, że lepiej zacząć od Heksalogii o wiedźmie, ale jeśli nie macie ochoty wciągać się w zbyt długą serię, to trudno, i tak spróbujcie :D Myślę że można całkiem szybko połapać się w tym świecie pełnym magii, duchów, ale też codziennych problemów. Jeśli lubicie urban fantasy, zwariowanych bohaterów, którzy na każdym kroku spotykają się z jakimiś zagadkami kryminalnymi, no i oczywiście jeśli niestraszny wam czarny humor, to będzie dobry wybór.

"Szamański blues" to przede wszystkim dobra pozycja dla fanów Dory Wilk, czy w ogóle twórczości pisarki. Jeśli ktoś dobrze się bawił czytając Heksalogię o wiedźmie, to tutaj nie będzie inaczej :) Ten sam styl, bohaterowie, humor. Trudno tutaj nie robić porównań, w końcu to ten sam świat. Postać szamana Witkacego polubiłam zdecydowanie bardziej niż Dorę, więc ON jako główny bohater bardzo mi pasuje. Jeśli najdzie mnie znowu ochota na lekką, niezobowiązującą lekturę na dwa lub trzy wieczory, to na pewno sięgnę po kolejne tomy.

Z kolei jeśli ktoś pierwszy raz słyszy o tych książkach, to warto dodać, że lepiej zacząć od Heksalogii o wiedźmie, ale jeśli nie macie ochoty wciągać się w zbyt długą serię, to trudno, i tak spróbujcie :D Myślę że można całkiem szybko połapać się w tym świecie pełnym magii, duchów, ale też codziennych problemów. Jeśli lubicie urban fantasy, zwariowanych bohaterów, którzy na każdym kroku spotykają się z jakimiś zagadkami kryminalnymi, no i oczywiście jeśli niestraszny wam czarny humor, to będzie dobry wybór.

Jeśli twoja miłość z dawnych lat nagle puka do twoich drzwi to wiedz, że szykują się kłopoty. Zwłaszcza, gdy informuje cię, że w szpitalu z nieznanych przyczyn umierają zdrowe noworodki i to ona jest uważana za główną podejrzaną. A ty jesteś jedyną osobą, która może jej pomóc.

____________

“Szamański Blues” to pierwszy tom Serii Szamańskiej od Anety Jadowskiej. Głównym bohaterem tej historii jest Witkacy, znany fanom autorki z serii o Dorze Wilk i kilku zbiorów opowiadań, policjant z Toruńskiej policji i szaman po godzinach.

____________

Po tym jak z dnia na dzień Konstancja zniknęła z życia Witkaca mężczyzna nie spodziewał się, że kiedykolwiek się jeszcze spotkają. Jakie jest więc jego zdziwienie, gdy pewnego dnia widzi kobietę stojącą przed jego mieszkaniem, która po chwili oznajmia, że potrzebuje jego pomocy, bo sprawa najprawdopodobniej pochodzi z jego “departamentu”. Gdy mężczyzna decyduje się jej pomóc okazuje się, że aby rozwiązać zagadkę tajemniczych zgonów w szpitalu trzeba się cofnąć do zbrodni sprzed kilkudziesięciu lat.

Sięgając po Serię Szamańską mamy okazję by lepiej poznać postać Piotra Duszyńskiego, czyli Witkaca. A uwierzcie, że jest to naprawdę ciekawy bohater, chociaż początkowo miałam wrażenie jakby Witkacy w tej książce, był zupełnie inny niż ten przedstawiony w serii o Dorze Wilk.

____________

Uwielbiam świat i bohaterów wykreowanych przez Jadowską (w tej książce moje serce skradł Sęp. No gościu jest po prostu genialny!), ale ta akurat książka nie wywarła na mnie szczególnego wrażenia. Jest to przyjemna lektura, ale inne serie autorki podobały mi się dużo bardziej. No i ich bohaterowie mają zupełnie inne temperamenty, a akcja w głównej mierze rozgrywa się po magicznej stronie. Zabrakło mi tutaj Thornu z całą jego magią.

Moja ocena to 7/10 🌟

#anetajadowska #sqnwydawnictwo #audiobooksarereading #audiobooklegimi #legimi #witkacy #szamańskiblues #seriaszamańska #czytamycopolskie #czytampolskichautorów #czytamwszędzie #polishbookstagram #readingslife #czytamdobreksiążki #czytambolubie #dobraksiążka #instaksiążka #książkoholiczka #kochamczytać #książkimojamiłość

Muszę przyznać, że bardzo bałam się kolejnej serii z tego uniwersum... Zaczęłam jakoś koślawo i nie po kolei bo od Nikity, która mnie urzekła i ją pokochałam ❤ potem była nieszczęsna Dora, w sumie tylko 1tom ale to i tak o jeden za dużo, do której nie chce już nigdy wracać... 😬 więc przyszła pora na Witkaca, promyczek nadziei w tym bagnie beznadziei... Nie zawiodłam się! Witkac to jednak jest super gość! 🙌 choć nie brakowało peanów na cześć Dory i tego jak wspaniałą jest mentorką i w ogóle... 🤮 to dało się przymknąć na to oko 😜 kryzys egzystencjonalny jaki przechodzi Witkac jest niecodzienny bo przecież nie codziennie ktoś dowiaduje się, że jest Szamanem 🙈😂 Bardzo podoba mi się klimat paranormalny, duchy i upiory są jednak lepsze niż wampiry i wilkołaki z Heksalogii 🙊 Może jest trochę mało opisów jego mocy i tego czym konkretnie się zajmuje i jak to robi ale rozumiem, że ON sam nie do końca to ogarnia bo jest w tym świeżakiem. Fajnie, że możemy uczyć się tego razem z nim, uczestniczyć w rytuałach i śpiewać pieśni odesłania. Oprócz Witkaca reszta postaci jest również świetnie wykreowana. Konstancja i tajemniczy Kurczaczek mocno namieszali/ły ale wyszła z tego całkiem ciekawa mieszanka 😅 Katia... Nie wiem ile jej było w Heksalogii ale tu całkiem dobrze się zapowiada. Ma bardzo ciekawe podejście do swojej mocy i chciałabym poznać szerzej jej historię. Najbardziej jednak zainteresował mnie Sęp - wielopostaciowy duch opiekun? Sarkastyczny i bezpośredni? Chyba nie wyniknie z tego nic dobrego... a może właśnie tak będzie? 🤔😅 chce go więcej i liczę na to w kolejnych tomach 😁

Ogólnie książka podzielona jest na dwie części. Pierwsza jest bardziej kryminalna druga raczej paranormalna. Dawno nie czytałam dobrego kryminału więc może moja opinia nie jest obiektywna ale bardzo mi się podobał wątek odgrzebywania sprawy sprzed kilkudziesięciu lat. I to jeszcze za czasów komuny gdzie większość spraw zamiatano pod dywan. Tajemnicze zabójstwa dzieci z przeszłości mające swoje odbicie w teraźniejszości. Socjopatczny morderca. A do tego duchy i upiory... Mocno Creepy 😱 idealnie wpasowała się w halloweenowy czas 👻

Druga część była słabsza choć bardziej brutalniejsza... Biedne zwierzątka... 😭 Ci bardziej wrażliwi na krzywdę niech się lepiej przygotują bo będzie tego sporo...

Walka ze złymi, magicznymi siłami ehh trochę wieje nudą... W sumie to nawet nie było jej dużo raczej więcej sprzątania 😬 Jednak oceniam całość gdzie wszystko się sprawnie uzupełnia i w ogólnym rozrachunku książka wypada bardzo dobrze. Brakowało tylko papierosa, szklanki whisky w ręku i bluesa w tle ❤ Świetnie się bawiłam czytając Szamański Blues i dobrze, że mam pod ręką kolejny tom bo jestem ciekawa jak potoczą się dalsze losy Witkaca ❤

Od dawna zabieram się za książki Jadowskiej i w końcu udało mi się znaleźć na nie czas. I muszę przyznać, że były to dobrze wykorzystane dni przy lekturze. Sam pomysł na takie przedstawienie szamanizmu, kontaktów z duchami, walki dobra ze złem były dla mnie całkiem ciekawe.

Akcja nie zwalnia ani na chwilę. Od początku wiele się dzieje, a Witkacy ma pełne ręce roboty. Jego głównym zadaniem jest dbanie o to, by duchy nie zakłócały świata śmiertelników. Czasami wymaga to sporo pracy. A jako że jest policjantem, to ma pewne doświadczenie w rozwiązywaniu takich zagadek.

Niewiele mi tu zgrzytało. Najbardziej denerwowała mnie postać Sępa. Ktoś, kto powinien być opiekunem, powinien pomagać, wspierać. A zamiast tego woli wyjadać jedzenie z lodówki swojego podopiecznego (a to jego najmniejsze przewinienie). Jednak mam nadzieję, że autorka ma co do niego jakiś zamysł. Drugą sprawą są nawiązania seksualne. Jak dla mnie w ogóle były zbędne w tej lekturze i zostały w większości wrzucone na siłę.

Ogólnie jednak książka przestawia się ciekawie. Wciąga od pierwszego akapitu i nie pozwala się odłożyć ani na jedną chwilę. To lektura z gatunku, że gdy się zacznie czytać, trzeba wytrwać do ostatniej strony. I liczę na to, że z drugim tomem będzie podobnie.

Jadowską uwielbiam nie od dzisiaj. Jej historie, świat przez nią stworzony, język, lekkość pióra. To wszystko sprawia, że jej książki się połyka z niezwykłą przyjemnością. Historia Witkacego jest bombowa. Polecam!

Witkacy ma szczęście (lub pecha) do kobiet w swoim życiu. Pojawiają się nagle i wprowadzają zamęt. Silne osobowości z kłopotami na swoich barkach. A gdy tylko zawitają w jego codzienności... Wszystko zdaje się walić.

Trylogię Szamańską otwiera pojawienie się po kilkunastu latach Konstancji — jego największej miłości, która zniknęła z dnia na dzień. Witkacy najchętniej wypomniałby jej wszystko, co do teraz sprawia mu ból, ale zamiast tego angażuje się w sprawę, w której kobieta potrzebuje pomocy. W końcu chodzi o zgony niemowląt, które w jednej chwili są jeszcze zdrowe, a w kolejnej okazują się martwe. Sprawa zdecydowanie należy do jego rewiru — czyli zamieszane są w nią istoty nadnaturalne.

„Szamański Blues" ma formę tak naprawdę dwóch opowiadań, ale drugie z nich wynika bezpośrednio z pierwszego, więc tworzy to spójną historię, którą można nazwać powieścią. W moim odczuciu jest to czymś pośrodku. Napisane natomiast jest stylem lekkim, jak to Aneta Jadowska tylko potrafi, a dialogi ociekają czarnym humorem. Lektura bawi, ale nie jest tak infantylna jak chociażby „Cud, miód, malina". Klimat jest mroczny, sprawy są trudne i wszędzie spotkać można duchy. Póki co to moja ulubiona książka autorki i utwierdziła mnie w przekonaniu, że po książki Jadowskiej warto sięgać, gdy ma się ochotę odpocząć, ale jednocześnie nie chce się obcować z literaturą zbyt pogodną. To taki idealny umilacz jesiennych dni, o!

„Szamański blues” to kolejna, po Heksalogii o Wiedźmie, odnowiona seria Anety Jadowskiej. Nie czytałam poprzedniego wydania, więc nie mogę porównać tego czy w treści coś się zmieniło, to co mogę jednak porównać to okładki. Ta zdecydowanie bardziej mi się podoba. Gdybym nie lubiłam wcześniej autorki i nie czytała wszystkiego, co wyjdzie spod jej pióra, to tę książkę kupiłabym właśnie dla samej okładki. Co do treści, to głównym bohaterem tym razem jest poznany wcześniej szaman Witkacy. Dopiero poznaje tajniki swojej mocy, a już jest rzucony na głęboką wodę. Jadowska nie pozwala mu odpocząć nawet na chwilę. Jeśli lubi ktoś styl autorki, to i tym razem nie powinien być zawiedziony. Co prawda historia Dory podobała mi się troszeczkę bardziej (głównie przez wątek romantyczny, którego tu jak na razie jest mało), ale przygody Witkacego czytałam z zainteresowaniem, może drugi tom spodoba mi się bardziej. W książce znalazło się również kilka ilustracji Magdaleny Babińskiej.

"Szamański blues" to pierwszy tom cyklu Szamańskiego. Mamy tam dwa opowiadania. Nie powiem, było oryginalnie. Szaman, duchy, upiory, rytuały, magia. Głównym bohaterem jest Piotr - Szaman i policjant. Para się ON przeprawianiem dusz do zaświatów. Pewnego dnia przychodzi do niego dawna miłość - Konstancja - i prosi go o pomoc. Giną dzieci, noworodki, a kobieta wie, że tylko ON może jej pomóc. Tak też się staje. Wyszła z tego całkiem fajna historia z upiorem, którego geneza przyprawiła mnie o ciary. Do tego okazało się, że główny bohater ma córkę i o tym trochę jest drugie opowiadanie. Prócz tego wspólnie z nekromantką nasz szaman ogarnia dziwne sprawy z duchami.

Wszystko byłoby fajnie, gdyby nie to, że nie było chemii między mną, a głównym bohaterem. On po prostu był. Nie wzbudził we mnie żadnego uczucia. Jest to przeciętny główny bohater z mdłymi tekstami. Ogólnie dialogi również takie mdłe dla mnie. Mimo, że mamy tutaj ogrom duchów, to nie czułam fantastyki. No nie porwało mnie. Pisarką w szczegółowy sposób opisuje postaci, ich początki z magią. Jednak mało mnie to obchodziło. W ogóle wszystko w tej książce było mega szczegółowe. I niestety jest to moja pierwsza książka w tym roku, której nie dałam rady przeczytać do końca. Utknęłam przy samym końcu i ruszyć dalej nie mogłam. Zmuszałam się, jednak dałam sobie spokój. Do plusów tej książki zaliczam ilustracje, które były co jakiś czas, a zaznaczam, że czytałam powieść w wersji ebook na Legimi.

Ciężko jest mi polecić tą powieść. Jest specyficzna. Oryginalna historia, która może by mnie porwała, gdyby zaiskrzyło między mną, a głównym bohaterem. Mało prawdopodobne, że sięgnę po kolejna część. Nie mój język, nie mój styl pisania.

Już kilka razy zabierałam się za książki Anety Jadowskiej i za każdym razem coś (lub ktoś) stawało nam na przeszkodzie. Przedsmak stylu autorki dostałam w opowiadaniu z cyklu "Harde baśnie", które było jedną z najbardziej dynamicznych historii w całym zbiorze. Przy okazji wznowienia wydania, w moje ręce trafił "Szamański Blues", wpadnie w oko każdej okładkowej sroce! Do rzeczy.

Witkacy to wyjątkowy szaman, szybko zyskujący w oczach czytelnika. W jego życiu ważną rolę odgrywają kobiety, często liczy się z ich zdaniem, pyta o radę. Część dialogów wydaje się być zbyt lekka i banalna, ale właśnie to tworzy klimat całej książki. Z wyczuwalnym sarkazmem, nutą obojętności, oddaniem przeznaczeniu i brakiem strachu. Właśnie w taki sposób bohaterowie odkrywają kolejne karty powieści. Świat oniryczny, unoszący się w oparach ziół, naturalna przestrzeń duchów wita nas z otwartymi ramionami. Mi się podoba!

"Rozpływam się w powietrzu pachnącym elektrycznością i eterem. Słodkawa woń nieuniknionego."

Oczywiście zakończenie jest skonstruowane jako zapowiedź cudownych przygód w kolejnej części cyklu. Bardzo się cieszę, będę chciała szybko po nią sięgnąć, w planach jest też trzeci tom. Jesienią nie grozi mi nuda ;)

"Szamański Blues" jest ślicznie wydany, w środku znajdziemy mnóstwo ilustracji, dla mnie to ogromny plus, w ostatnim czasie rozpływam się w świecie fantastyki. Dobrze mi tam, na ten moment nie wracam.

Nie jestem wielką miłośniczką twórczości Anety Jadowskiej, ale Witkacy w dziwny sposób skradł moje serce. Podoba mi się jego historia i ON sam jako bohater. Nie jest szczególnie wyjątkowy, ma trochę porąbane priorytety, ale jest w porządku.

Trochę przeszkadzają mi tak liczne nawiązania do Dory Wilk, której nie znam i której nie chcę poznać, bo mam wrażenie, że przez to sporo mi umyka. Z jednej strony rozumiem, co kierowało autorką, a z drugiej mam lekki żal, że nie mogę docenić smaczków, które wyłapałabym, gdybym znała jej najważniejszą serię.

Mimo to sam Witkacy jest po prostu fajny. Dałam się wkręcić w tę jego historię, podoba mi się, że sam tak niewiele wie, więc w naturalny sposób może wprowadzać czytelnika w kolejne stopnie wtajemniczenia. Powiedziałabym, że to bardzo przyjemna przygodówka z fajną postacią o poczuciu humoru, które trafia w mój gust, i ciekawą magią. W literaturze rzadko spotyka się szamanów. Aż żałuję, że nie było więcej o samej magii.

No i ciekawi mnie Sęp. Myślę, że jeszcze namiesza (chociaż to zupełnie nie mój typ bohatera).

Cieszę się, że dałam szansę tej książce, bo miło poczytać o rodzinnym mieście (zwłaszcza że Witkacy praktycznie mieszka w mojej dzielnicy 😊 ).

I cóż ja mam napisać? Jak na otwarcie nowego cyklu to dla mnie za mało. Zderzaka mi nie urwało. Nie ma się co oszukiwać, dopóki autorka będzie czerpać na pomysłach raz już objawionych [Adres usunięty] w przygodach o Dorze Wilk i niczym nowym nas nie zaskoczy to marne szanse na sukces kolejnych książek. Niestety nie ma tu nic, co mogłoby mnie choć trochę zainteresować, powtarzalne schematy i rozwiązania fabularne, podobne sylwetki bohaterów - wciąż ten sam odgrzewany kotlet. Zdecydowanie lepiej wychodzi autorce zawiązanie intrygi i okraszenie jej specyficznym dla Jadowskiej humorem. Poza tym całość wymaga porządnej korekty, mnóstwo tu błędów stylistycznych, zdań bez logiki. Samej ciekawej akcji też jak na lekarstwo

„Szamański blues” otwiera trylogię o losach Witkaca, czyli toruńskiego szamana, zgłębiającego tajemnice swojej niedawno odkrytej profesji. Jest to poniekąd spin-off do heksalogii o Dorze Wilk, ponieważ serie lekko się zazębiają, lecz nie ma potrzeby czytania jednej, by zrozumieć drugą. Autorka wszystko przejrzyście opisuje i wyjaśnia, dzięki czemu każdy się tu odnajdzie. A trzeba przyznać, że warto. Tytuł ten to w zasadzie dwa długie opowiadania – tytułowy „Szamański blues” oraz „Bossa nova dla szamana”. Każde z nich wprowadza czytelnika w rzeczywistość bohatera i jednocześnie ściśle się ze sobą wiążą. Przedstawione wydarzenia wciągnęły mnie bez reszty. Książka dostarczyła mi naprawdę wiele rozrywki, dzięki przeplataniu narracji drobnymi żartami, ale też zwyczajnie dzięki interesującej fabule. Dodatkowo napotykamy plejadę ciekawych postaci - są wyraziści, z własną historią w tle i bogatą osobowością, kuszącą, by poznać ich bliżej. Serdecznie polecam lekturę „Szamańskiego bluesa”.

„Szamański blues” otwiera trylogię o losach Witkaca, czyli toruńskiego szamana, zgłębiającego tajemnice swojej niedawno odkrytej profesji. Jest to poniekąd spin-off do heksalogii o Dorze Wilk, ponieważ serie lekko się zazębiają, lecz nie ma potrzeby czytania jednej, by zrozumieć drugą. Autorka wszystko przejrzyście opisuje i wyjaśnia, dzięki czemu każdy się tu odnajdzie. A trzeba przyznać, że warto. Tytuł ten to w zasadzie dwa długie opowiadania – tytułowy „Szamański blues” oraz „Bossa nova dla szamana”. Każde z nich wprowadza czytelnika w rzeczywistość bohatera i jednocześnie ściśle się ze sobą wiążą. Przedstawione wydarzenia wciągnęły mnie bez reszty. Książka dostarczyła mi naprawdę wiele rozrywki, dzięki przeplataniu narracji drobnymi żartami, ale też zwyczajnie dzięki interesującej fabule. Dodatkowo napotykamy plejadę ciekawych postaci - są wyraziści, z własną historią w tle i bogatą osobowością, kuszącą, by poznać ich bliżej. Serdecznie polecam lekturę „Szamańskiego bluesa”.

„Szamański blues” otwiera trylogię o losach Witkaca, czyli toruńskiego szamana, zgłębiającego tajemnice swojej niedawno odkrytej profesji. Jest to poniekąd spin-off do heksalogii o Dorze Wilk, ponieważ serie lekko się zazębiają, lecz nie ma potrzeby czytania jednej, by zrozumieć drugą. Autorka wszystko przejrzyście opisuje i wyjaśnia, dzięki czemu każdy się tu odnajdzie. A trzeba przyznać, że warto. Tytuł ten to w zasadzie dwa długie opowiadania – tytułowy „Szamański blues” oraz „Bossa nova dla szamana”. Każde z nich wprowadza czytelnika w rzeczywistość bohatera i jednocześnie ściśle się ze sobą wiążą. Przedstawione wydarzenia wciągnęły mnie bez reszty. Książka dostarczyła mi naprawdę wiele rozrywki, dzięki przeplataniu narracji drobnymi żartami, ale też zwyczajnie dzięki interesującej fabule. Dodatkowo napotykamy plejadę ciekawych postaci - są wyraziści, z własną historią w tle i bogatą osobowością, kuszącą, by poznać ich bliżej. Serdecznie polecam lekturę „Szamańskiego bluesa”.

To wydanie jest świetne: piękna okładka i genialne ilustracje Magdy Babińskiej, a książka?

Witkacy to taka męska odsłona Anety Jadowskiej. Bohater skrojony jest tak ciekawie, że w niczym nie ustępuje Dorze Wilk. Jest nieco zagubiony, ale zdeterminowany, nieco wymięty, ale pełen uroku.

Do tego historia, której bliżej do horroru niż fantasy, z ciekawym wątkiem obyczajowym.

5/5

„Śmierć jest wszędzie dookoła, choć zwykle umyka naszej uwadze, dyskretna i niewygodna”, czyli szamańskie rytuały i urban fantasy po polsku.

Szamański blues to moje pierwsze (pełnoprawne, wcześniej czytałam jej tylko opowiadanie w zbiorze opowiadań Silna) spotkanie z Anetą Jadowską. Nie czytałam poprzedniej wersji tych książek ani serii z Dorą Wilk. Słyszałam o jej powieściach wiele dobrego, dlatego już od jakiegoś czasu chciałam sięgnąć po dzieła tej autorki. Nowe wydanie Szamańskiego bluesa wydawało mi się świetną do tego okazją.

Piotr Duszyński zwany Witkacym ma pełne ręce roboty. Etat w policji to zaledwie część jego życia zawodowego – po godzinach jako świeżo upieczony szaman gra duchom kołysanki i przeprowadza je na drugą stronę. Niektóre idą chętnie, zmęczone ziemską egzystencją, inne przeciwnie – wszczynają awantury, z którymi może sobie poradzić tylko szaman, bo nawet jego policyjna partnerka, Dora Wilk, duchów zwyczajnie nie widzi…

Chwiejną równowagą kryminalno-magicznej codzienności Witkaca wstrząśnie wizyta jego dawnej miłości, niewidzianej od lat. Konstancja ma kłopoty, z którymi nie może się zgłosić do nikogo poza niegdysiejszym ukochanym.

Już po kilkunastu stronach wiedziałam, że się polubię ze stylem autorki. Bardzo lubię, gdy jest dowcipny i sarkastyczny, a także jednocześnie lekki, dzięki czemu książkę czyta się błyskawicznie. Główny bohater, Witkacy, zdobył moją sympatię od razu. A jego przemyślenia i trafne wnioski sprawiają, że całość czyta się z przyjemnością. Dawno już nie czytałam książki, w której to właśnie styl tak bardzo mi by się spodobał. Przypominał mi trochę ten Martyny Raduchowskiej z serii o Szamance umarlaków (która również bardzo przypadła mi gustu). Autorka stworzyła nietuzinkowych bohaterów, a ich dialogi na pewno rozbawią nie jednego czytelnika.

Zdziwiło mnie trochę to, że sprawa zostaje rozwiązania już w połowie książki. Potem mamy kolejny problem, który musi rozwiązać nasz główny bohater. Właściwie ta książka to dwa opowiadania. Akcja jest bardzo dynamiczna. Nie sposób się tutaj nudzić. Aneta Jadowska potrafi zainteresować czytelnika, a całość nie pozwala się oderwać choćby na moment. Warto też wspomnieć o cudnych ilustracjach Magdaleny Babińskiej, które dopełniają historię.

Szamański blues to kawał świetnego urban fantasy, które zadowoli fanów tego gatunku. Sporo opisów, ale dzięki lekkiemu stylowi autorki to w ogóle one nie męczą. Są błyskotliwe i sarkastyczne oraz posiadają szczyptę humoru. Zupełnie nie spodziewałam się, że tak mnie zaciekawi, świat wykreowany przez Anetę Jadowską. Bawiłam się przy niej świetnie i już nie mogę się doczekać, aż przeczytałam kolejny tom z Witkacym.

Miłośnikom magii, czarnego humoru, wielkiej przygody i jakże charakterystycznego pióra Anety Jadowskiej spieszę z wieścią o nowym wydaniu kolejnej części "Cyklu szamańskiego". Mowa tu o powieści pt. "Szamański blues", która miałam przyjemność poznać za sprawą Księgarni TaniaK[Adres usunięty]! Zapraszam do lektury recenzji tej książki.

Oto ON - Piotr Duszyński zwany "Witkacym", czyli toruński policjant i zarazem szaman, który para się odsyłaniem z tego świata duchów i demonów tam, gdzie ich miejsce. Tym razem przyjdzie mu zmierzyć się z dwiema trudnymi sprawami - nawiedzonym szpitalem, jak i też niepokojącymi pojawieniami duchów i zjaw w jednej z dzielnic miasta - a jakże, zamieszkiwanej przez Piotra. Co więcej, w jego życiu pojawią się również dwie dawne miłości, co zawsze potrafi skomplikować najbardziej poukładaną codzienność...

Humor, perfekcyjna umiejętność budowana napięcia ze strony na stronę oraz łatwość połączenia historii fantasy z opowieścią o realnym życiu - to właśnie te elementy wydają się być kluczowym w tym, iż książka ta jest tak barwną, udaną i efektowną. Aneta Jadowska jest już wielce doświadczoną autorką, co pozwala jej tworzyć atrakcyjną i zarazem nieszablonową odsłonę literackiego fantasy dla młodzieży i dorosłych, które ma swój niepowtarzalny klimat, charakter i styl.

Jak już wiemy, na pozycję tę składają się dwie mini opowieści - "Szamański blues" i "Bossa nova dla szamana". Pierwsza z nich przyjmuje tu postać nieco bardziej mrocznej i zarazem poruszającej historii, co wiąże się tyleż z miejscem akcji, co i pojawiającymi się w niej bohaterami. O drugiej możemy powiedzieć zaś to, że skupia się w większym stopniu na osobistym życiu Witkacego i jego przeszłości, co może okazać się szczególnie interesujące dla nowych czytelników tej serii. Tak naprawdę jednak obie te historie jawią się równie barwnie, ciekawie i spektakularnie.

Bardzo udanie wypadają tu kreacje najważniejszych bohaterów, jak i też tego niezwykłego, fantastycznego świata. Co do postaci, to mamy tu oczywiście zabawnego, szarmanckiego i obdarzonego dobrym sercem Witkacego, którego nie sposób nie polubić i nie kibicować mu w zmaganiach tyleż z duchami i potworami, co i prozą życia. Oczywiście pojawiają się tu także i inne ciekawe postacie z drugiego planu, by wspomnieć choćby o Konstancji, Katii, czy też doskonale nam znanej Dorze Wilk, której wszakże nie mogło tu zabraknąć.

Toruń w tym literackim wydaniu, to połączenie znanego nam świata ze światem nadprzyrodzonym, z którego przenika tu często to, co nie powinno. To magia, szamani, potwory i surowe prawa, które w jakiejś mierze trzymają to wszystko w swoistym porządku, choć nie zawsze i nie wszędzie. I trzeba przyznać, że poznawanie tego miejsca jest dla nas naprawdę czymś niezwykle intrygującym i fascynującym, co też samo w sobie mówi wiele dobrego o tym, czego dokonała tu Aneta Jadowska.

Obok wartkiej akcji, barwnej przygody i akcentów stricte fantasy - magia itd..., mamy tu także porcję znakomitego humoru, który rozśmieszy tak młodego, jak i dorosłego czytelnika. Autorka przyzwyczaiła nas już zresztą do tego, że potrafi żartować w sposób odważny, charakterny i wielce ironiczny - [Adres usunięty]. z naszej polskiej codzienności, ale też i chociażby relacji damsko-męskich. Jest zabawnie, ale też i w granicach dobrego smaku, co również trzeba docenić.

Powieść Anety Jadowskiej pt. "Szamański blues", to klimatyczna, pomysłowa i intrygująca historia fantasy z elementami kryminału i komedią w tle. Myślę, że książka ta usatysfakcjonuje sobą nie tylko wielbicieli talentu tej autorki, ale też i wszystkich sympatyków dobrej literatury urban fantasy w naszym rodzimym wydaniu, która bawi, śmieszy i zarazem przyprawia o wielkie emocje. Ze swej strony gorąco polecam i zachęcam was do sięgnięcia po ten tytuł – naprawdę warto!

Piotr Duszyński zwany Witkacym – ma etat w policji i przy okazji jest szamanem. Widzi duchy i przeprowadza je na drugą stronę. Jest zielony w te klocki, a oczywiście nic nigdy nie idzie łatwo i po jego myśli. Kłody mu się pod nogi sypią...

Nie, nie czytałam poprzedniej wersji o Witkacym...

Nie czytałam również serii o Dorze Wilk...

Tak, czytałam serię o Nikicie i wtedy urzekło mnie pióro autorki...

W tym przypadku po 10 stronach wiedziałam, że to moja bajka. Sarkastyczne poczucie humoru – to coś co kocham, nie masz wrażenia, że bohaterowie prowadzą ze sobą rozmowy wymuszone wręcz przeciwnie, jesteś koło nich, śmiejesz się z tego jak reagują na pewne rzeczy i wiesz, że sam w niektórych momentach zrobiłbyś to samo, albo inaczej zachowanie do danego momentu pasuje idealnie. Bohater Cię nie irytuje, śmiejesz się, łapiesz za głowę przy niektórych dialogach czy sytuacjach, ma barwny, ciekawy życiorys - nie da się przy nim nudzić. Jest też doza grozy, tajemnic, miłości czy szaleństwa. Fantastyka z dozą kryminału, świetnego humoru, barwnych i nietuzinkowych postaci. Występuje też tęsknota, mnóstwo zaskoczeń, a szaman to jednak nie taki cudowny zawód. Ironiczny starożytny duch opiekuńczy, który nie zna granic też w tym wszystkim nie pomaga, a ja go osobiście uwielbiam.

Akcja płynna, ciężko się oderwać - nie jest przewidywalna. I do tego te cudowne ilustracje - nadają klimat, a wyobraźnia pracuje pełną parą. Sam świat duchów, istot nadprzyrodzonych jest przedstawiony w bardzo ciekawy sposób. Rola szamana w tym wszystkim jest niezwykła.

Wspomnieć też muszę o portrecie psychologicznym mordercy, wejście do jego głowy – naprawdę miałam ciary na rękach. W dodatku wplątanie w to rytuałów broniących od złego, klimat dawnych czasów - długo się nie da zapomnieć.

Samo wydanie jest cudowne, ale w sumie po SQN nie spodziewałam się niczego innego, trzymając tą książkę w rękach wiedziałeś, że wchodzisz do takiego naszego, ale innego świata.

Także z panią Jadowską polubiłyśmy się przy pierwszym spotkaniu i wydaje mi się, że przy każdym kolejnym nasza sympatia będzie rosła do góry. Historia jest niezwykła, a pióro autorki przemawia do mnie: “Czytaj dalej”. Serdecznie polecam! Nietuzinkowa historia.

Jeszcze nie czytałam tej książki, jednak widzę dużo pozytywnych opinii na jej temat. Bardzo mnie kusi, aby ją zamówić😊 Kto z Was czytał? Jak oceniacie?