Ślady wilka

"W świetle poranka wilk przemykał pod bezchmurnym niebem po rozległych, pokrytych śniegiem polach, aż znalazł się na skraju lasu i zniknął między drzewami."

Zastanawiam się, dlaczego autor zdecydował się właśnie na wilka jako element ubarwiający powieść, finezyjnie i znacząco przenikający przez wątki, jakby cześć wspólna dla wszystkich mini opowieści. Czyżby znaczenie odegrała tu drapieżna natura zwierzęcia, skłonność do długodystansowych wędrówek, zamiłowanie do wolności, poczucie niezależności, jednocześnie zdolność do zachowań społecznych i swoista duma? Jak bliskie są to cechy naturze człowieka, sile i słabościom, pragnieniom i ograniczeniom, ambicjom i godności? Ciekawy, intrygujący, skłaniający do refleksji pomysł na fabułę.

Początkowo ciężko przyzwyczaić się do króciutkich rozdziałów, w zasadzie trafniejszym określeniem wydaje się słowo scenka. Widzimy aktorów odgrywających rolę w migawkowym rytmie, sytuacyjnym szkicu, zaś do czytelnika należy wypełnienie przestrzeni między konturami kolorami, tonacjami i interpretacjami. Z czasem lepiej odnajdujemy się w zamyśle autora, przyjemnie poddajemy frapującej propozycji książkowej rozrywki, osobliwej grze nasyconej niedopowiedzeniami i niepewnością. Dialog z pisarzem, głównym postaciami, jak i czytelnika samym z sobą, pobudzoną wyobraźnią, doświadczeniem życiowym i inteligencją emocjonalną.

I znów okazuje się, jak bogate i fascynujące mogą być losy zwykłych ludzi, jak wiele wnoszą relacje międzyludzkie do jakości życia, jak często przypadki i zbiegi okoliczności wyznaczają kurs przeznaczeniu. I jak bardzo zmieniło się współczesne społeczeństwo, nastawione bardziej na życie obok niż razem, nieustanną niezaspokojoną pogoń niż spokojną celebrację codzienności. Wyszła tkanina życia, gdzie każdy bohater ma wkład we wzór, gdzie nicie wzajemnie przeplatają się, niby osobne i wyraźne, a jednak zależne i będące fragmentem całości. Dostrzeżemy paletę temperamentów, zderzenie marzeń, aspiracji i motywacji z gorzką lub słodką rzeczywistością. Oryginalna propozycja czytelnicza, ukazująca ludzkie dramaty, zagubienia, rozterki i wahania.

[Adres usunięty]

"Ślady wilka" to najnowsza propozycja z serii z Żurawiem Wydawnictwa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Szczerze mówiąc, do sięgnięcia po ową powieść zachęciły mnie trzy elementy: debiut literacki autora, tajemniczy opis fabularny oraz ciekawość pióra twórcy teatralnego i zaprezentowanej przez niego struktury opowiedzianej historii. Ponadto, nie będę ukrywać, że skusiłam się na tenże wolumin również ze względu na frapujący tytuł oraz jedno z uwzględnionych w nim słów, a mianowicie - wilk. Kolekcjonuję wszystko to, co wiąże się z tymi cudownymi zwierzętami, począwszy od fotografii, zakładek do książek, poprzez torby, obrazki, a skończywszy na literaturze zarówno naukowo-przyrodniczej, jak i obyczajowej, współczesnej i pięknej - pod warunkiem, że pojawia się w nich wilczy aspekt. Czy zatem spotkanie z prozą Rolanda Schimmelpfenniga uważam za udane? Jakie wrażenia wywarła na mnie owa podróż czytelnicza?

Roland Schimmelpfennig (ur. 1967) - niemiecki dramaturg i reżyser, uważany za jednego z najbardziej utalentowanych, współczesnych twórców teatralnych. Inscenizacje jego sztuk są wystawiane w ponad 40 krajach, także w Polsce - m.in. przez Ewelinę Marciniak. Wielokrotny laureat prestiżowych nagród przyznawanych przez niemieckie i austriackie środowiska teatralne. Powieść Ślady wilka jest jego prozatorskim debiutem. (źródło: okładka książki)

W zimowy styczniowy poranek wilk przekracza granicę polsko-niemiecką, kierując się ze wschodu na zachód. Następnego dnia w bliskiej odległości od wioski Vierlinden położonej niedaleko miasta Seelow na ślady zwierzęcia natrafia myśliwy. W ciągu kolejnych tygodni poza widocznymi odciskami łap na śniegu i martwymi dzikimi stworzeniami wilka nikt nie widział. Do czasu. Do pewnego wieczoru szesnastego lutego, kiedy to na autostradzie dochodzi do eksplozji cysterny w wyniku zderzenia trzech ciężarówek. To wtenczas w ogromnie długim korku w jednym z aut młody Polak rozmyśla o jak najszybszym dostaniu się do Berlina, do czekającej na niego w mieszkaniu dziewczyny. Postój się wydłuża... Po prawej stronie zauważa drogowskaz informujący, że do niemieckiej stolicy brakuje osiemdziesięciu kilometrów. Chwilę później na poboczu przy owym znaku mężczyzna dostrzega wilka. Stojąc w bliskiej odległości od zwierzęcia robi mu zdjęcie... Tak właśnie zaczyna się historia o wilku, i o ludziach, dla których stanie się ON zagadką, pasją, fantazją, lękiem i paranoją...

Minimalistyczna forma w pełni oddająca istotę opowieści, niezwykle absorbujące lapidarne teksty, angażująca wielowątkowość i enigmatyczność ukazanej historii to niewątpliwie cechy charakterystyczne debiutanckiej powiastki niemieckiego dramaturga. Niejasność, niepewność, a nawet swego rodzaju napięcie towarzyszą od pierwszej do ostatniej strony tejże publikacji, którą się pochłania, w którą się przenika całym sobą i w której w pewnym sensie się uczestniczy. Wrażenie autentycznego przemieszczenia się do przybierającego szare barwy Berlina, wsiąknięcia w jego niepowtarzalny klimat i współodczuwanie przeżyć wraz z bohaterami nie tylko dodaje smaku omawianej pozycji, ale nade wszystko czyni ją znakomitą. Osadzenie centrum zdarzeń w stolicy Niemiec przywołuje w moim przypadku wspomnienia sprzed kilku lat, skupiające wzajemnie przenikające się zapachy, głosy, widoki, smaki, owiane tą specyficzną i jedyną w swoim rodzaju aurą. Ów esencjonalny utwór nieustannie przyciąga, nie pozwala się oderwać, uzależnia, czaruje, fascynuje, pasjonuje. Prostota przedstawionego obrazu ujmuje, ale to głębia przekazu ukryta pomiędzy słowami i między zdaniami kolejno po sobie następującymi urzeka i zniewala. Powieść stanowi pajęczynę utkaną z ludzkich trosk, dylematów, obsesji, udręk, a nawet deformacji i animozji. Początkowo pozwala ona na snucie domysłów, analizowanie, wydobywanie sensu, wyobrażanie dalszego etapu, z czasem jednak przyjmuje nieoczywisty kierunek. Biegu toczącej się akcji nie można w zupełności przewidzieć, tak jak i końca owej powieści. Finał wprawia w zadumę, tworzy nieskończony ocean pytań, pozostawia niedosyt, ale też budzi pragnienie na więcej...

Różnorodność postaci oraz precyzyjne studium ludzkiej psychiki to kolejne atuty powieściowego debiutu Rolanda Schimmelpfenniga. Bohaterowie zmagają się ze swymi słabościami, nałogami i myślami. Toczą od lat wewnętrzną walkę, dokonują wyborów i ponoszą ich konsekwencje. Kroczą obraną przez siebie ścieżką, niekoniecznie tą właściwą. Pragną ukojenia, spokoju i szczęścia, ale nie potrafią dostrzec tych wartości w sobie. Próbują zapomnieć i uciec od przeszłości, chcą lepszego jutra, wyzwolenia od uzależnień i dręczących obłędów. Muszą przetrwać, choć brakuje sił i wytrwałości. Marzą o wolności w pełnym tego słowa znaczeniu, poszukują zatem drogi ku niej prowadzącej. Ale czy ją odnajdą? Małomówny Tomasz panicznie wzbrania się przed samotnością. Jego dziewczyna podejmuje krok prowadzący do rozpadu ich związku. Elizabeth ucieka od agresywnej matki, a Micha jej towarzyszy upatrując nadziei na znalezienie dawno niewidzianego przyjaciela. Ojciec chłopaka podąża jego śladami, ale coraz bardziej nęka go głód alkoholowy. Matka dziewczyny szuka momentu będącego początkiem zrodzonej w niej agresji. Małżeństwo Charly i Jacky dzielą priorytety destrukcyjnie wpływające na ich relacje. I pewna kobieta paląca pamiętnik matki... Niebawem ich losy się splotą... A to za sprawą krążącego w Berlinie wilka. Wilka będącego symbolem wolności, namiastką zmian, granicą między przeszłością a przyszłością, początkiem i końcem...

"Ślady wilka" to historia o zwykłych ludziach, ich dylematach życiowych, emocjach, wzajemnych relacjach i przeżyciach. O tęsknotach, marzeniach, ułomnościach, zmaganiach, sile i prawdzie. To zajmująca, angażująca, refleksyjna, porywająca, przyjmująca ciemne i zimne odcienie, i jakże autentyczna opowieść. Lekki i przyjemny styl, nietuzinkowość i zawiłość drabiny fabularnej złożonej z poszczególnych niezwykle intrygujących jej szczebli, rozmaitość osobowości tworzących niejako zamknięty krąg to elementy wyróżniające ową prozę. To doskonały debiut literacki o głębokim znaczeniu i ukrytym przesłaniu.

"Ślady wilka" czyli prostota, symbol i kwintesencja. Krótko mówiąc, literacka uczta. Pozycja ważna i godna uwagi! Polecam gorąco!

Podążysz śladami wilka? Odważysz się?

W pogodny styczniowy poranek samotny wilk przekracza zamarzniętą rzekę graniczną między Polską a Niemcami. Nikt nie widzi go na własne oczy, a jedynie pozostawione przez niego w śniegu ślady, jednak to wystarczy, by wzbudzić sensacje i strach. Zmierzając w kierunku wschodniego Berlina wilka, zmienia życie kilkorga ludzi, którzy trafiają na jego ślady.

Pierwszą osobą, która na swojej drodze spotyka wilka jest Tomek, młody, pochodzący z Polski, robotnik budowlany, który nie potrafi poradzić sobie ze swoją samotnością. W Berlinie mieszka już od trzech lat, z Agnieszką, która sprząta biura i mieszkania berlińskich bogaczy. Dwójka nastolatków Elisabeth i Micha uciekają ze swoich domów. W poszukiwaniu syna wyrusza ojciec, alkoholik, którego nie tylko martwi los swojego syna, ale i strach, że znów może zacząć pić. Charly i Jacky walczą o przetrwanie swojej knajpki, którą wspólnie prowadzą oraz związku.

Roland Schimmelpfennig w "Śladach wilka" z luźnych, pozornie niepowiązanych ze sobą miniatur tworzy narrację opisującą życie w przemysłowych dzielnicach wschodniego Berlina. Badając małe i duże, codzienne dramaty, pokazuje przesiąknięte zimnem i lodowatym powietrzem beznadziejne i nieprzyjemne życie zwykłych mieszkańców stolicy Niemiec.

Powieść niemieckiego dramatopisarza opowiada o społeczeństwie, które porzuciło własne pragnienia, zatracając się w otaczającej ich beznadziejności. Wszechobecna zima, lodowaty wiatr, przenikający każdą stronę powieści, jeszcze bardziej podkreślą rozczarowanie społeczeństwa, ziejące pustką mieszkania stają się jeszcze bardziej opuszczone, zdradzona miłość bardziej boli, utracone marzenia pogłębiają uczucie tragizmu. Tym samym "Ślady wilka" znakomicie oddają aktualnie panujące społeczne nastroje, dezorientacje, chłód i obojętność.

W tym przypominającym apokalipsę chłodzie wokół miasta pojawia się wilk. Usposobienie samotności bohaterów, do tego jej najgorszego rodzaju, samotności wśród ludzi.

Wilk pojawiający się w okolicach Berlina, budzi strach, wywołuje lęk, działa na wyobraźnię, rozpalając w bohaterach delikatnie tlący się jeszcze ogień tęsknoty za lepszym życiem, pasji, która wciąż w nich tkwi i wolności, której tak bardzo pragną.

Minimalistyczna, oszczędna w słowach, pełna niedopowiedzeń i emocji ukrytych głęboko pod śniegiem, bajkowa opowieść o ludziach, którzy jak tajemniczy i nieuchwytny wilk poszukują siebie nawzajem, poszukują lepszego życia, wolności.

Fascynujący oddziałujący na wyobraźnię, prozatorski debiut Rolanda Schimmelpfenniga.

Przenikająca jak mroźne styczniowe powietrze opowieść o samotności w wielkim mieście, tęsknocie za drugiem człowiekiem.