Schronisko, które spowijał mrok. Karkonoska seria kryminalna. Tom 3

O górach karkonoskich to tylko ten Autor tak potrafi pisać, że za każdym razem mam ochotę wziąć plecak, buty i wybrać się na wędrówkę ich szlakami.

To już trzecie moje spotkanie z twórczością Autora. I tym razem było ono tak wyjątkowe, jak wszystkie poprzednie.

Na początku byłam trochę rozczarowana, że zmieniła się główna postać tej serii i ta historia nie jest już opowiedziana z punktu widzenia poprzednika. Jednakże bieg wydarzeń pozwolił mi szybko o tym zapomnieć i cieszyć się lekturą tak samo jak w pozostałych dwóch wypadkach.

To, co wyróżnia ten tom od poprzednich to to, jak reagowałam na przedstawione wydarzenia. Podobała mi się tak mocno, że jakbym miała na sobie ciśnieniomierz, to wystrzeliłby z powodu wysokości mojego ciśnienia podczas czytania.

Ostatnie rozdziały pokazały mi, że Autor potrafi wzbudzić we mnie nie tylko fale emocji powodujących wysokie ciśnienie, ale i wzruszenie, jakich nawet nie doświadczyłam, czytając romansidła.

Nie mogę również nie wspomnieć o samej fabule. Jak i w poprzednich tomach sam pomysł i jej zbudowanie zasługują na pochwałę, gdyż podejrzewam, że nie znajdzie się czytelnik, który nie dałby się im porwać. Sama wielokrotnie polecam tę serię znajomym, którzy po jej przeczytaniu tak samo jak ja,  są w niej zakochani.

Dodatkowym plusem tworzenia fabuły przez Autora jest to, iż nawiązuje do prawdziwych wydarzeń oraz miejsc. To bardzo urozmaica całą lekturę i powoduje, że jest to jedyny Autor, gdzie zawsze czytam posłowie Autora, z którego dowiaduje się, które z wydarzeń były prawdziwe oraz które zmuszają mnie później do szperania w internecie i rozwijania tej wiedzy.

Tym razem z tego fragmentu dowiedziałam się o świetnym pomyśle dotyczącym ostatnich storn książki...co to za pomysł? Musicie się przekonać, ale ja sama zamierzam go wykorzystać w planowanej pierwszy raz w życiu wycieczce do Karkonoszy. Ta wycieczka jest spowodowana miłością Autora do tych gór, który swoimi książkami zaraził mnie i chce osobiście je poznać, odwiedzając miejscówkę Ducha Gór.

Panie Sławku bardzo za to dziękuję i do zobaczenia na szlaku lub czytaniu kolejnej Pana powieści.

„Schronisko, które spowijał mrok” to trzeci tom kryminalnej serii karkonoskiej Sławka Gortycha. I tak, historia jest faktycznie mroczna, ale równocześnie rewelacyjnie klimatyczna i dopracowana w każdym calu! Część trzecia, ale luźno z poprzednimi związana, więc równie dobrze można sięgnąć po nią jak po historię osobną. Tym razem autor zabiera czytelników na zimową wyprawę w Karkonosze. To znaczy raczej przedwiośniem, bo w marcu, kiedy w miastach już wypatrujemy pierwszych oznak wiosny. No cóż, w górach wygląda to całkiem inaczej - tam zima króluje na całego. I autor oddaje to znakomicie - z jednej strony zachwyca ten górski zimowy krajobraz, z drugiej obrazuje, jak zwodnicze jest to piękno, jak szybko można wpaść w śmiertelnie niebezpieczną sytuację. Oczywiście książka to kryminał, a więc ma zagadkę, intrygę kryminalną rozpisaną na trzy czasy - 1947, 1991/1992 i 2007 rok. Trzy różne historie, które jednak w pewien sposób się łączą. Trzy historie, z których dwie są oparte o fakty z historii tych rejonów. Oj tak, autor splótł się ze sobą doskonale! To, jak łączy fakty historyczne, ogrom ciekawostek, legend i opowieści prawdziwych z fikcją literacką budzi mój przeogromny podziw. No i jeszcze postacie - w historii najbardziej współczesnej głównym bohaterem jest autor kryminałów - czy muszę dodawać coś więcej? Nie da się ukryć - jest to historia przebogata, ale napisana tak, że od początku do końca przyciąga czytelnika, utrzymuje w przyjemnym napięciu, w ciekawości, a jej lektura to po prostu czysta przyjemność. To coś, zachwyci fanów górskich klimatów, a tych, którzy do tej pory za takich się nie uznawali - zarazi miłością do tych terenów. Gorąco polecam wszystkim szukającym w literaturze kryminalnej wartościowych pozycji!

🏔️🏔️🏔️Tak!Tak!Tak! Po stokroć tak! Na tym mogłabym już zakończyć moją recenzję :) W tej książce po prostu wszystko mi się zgadza!

🎬🎬🎬Ale od początku, a zacząć trzeba od tego, że jest to powieść inspirowana prawdziwymi wydarzeniami. Czuć tutaj solidny research. Wszystko dzieje na trzech osiach czasowych. Jak ja to lubię 🔥 I tak jesteśmy w Cieplicach we wrześniu 1947 roku. Uczeń liceum zostaje oskarżony o zamach na pociąg, którym podróżują radzieccy dygnitarze. Jeden nieprzemyślany gest staje się powodem do ucieczki z miasta i walki o życie.

W grudniu 1991 roku do Strzechy Akademickiej w Karkonoszach przyjeżdża Andrzej Czerwiński, który po śmierci matki postanawia odkryć prawdę o swoim ojcu, którego niegdy nie poznał .

Na końcu lądujemy w marcu 2007 roku. Tomasz Wilczur, znany aktor kryminałów jedzie w góry, by poznać prawdę o wydarzeniach sprzed lat. Nie za jeszcze starego powiedzenia: ,,Co było w Strzesze, zostaje w Strzesze".

🤔🤔🤔Dlaczego Andrzej Czerwiński zginął? Jak potoczyły się losy pechowego licealisty? Co wydarzyło się w czasie imprezy sylwestrowej wiele lat temu? Kto ukrywa prawdę i dlaczego? Odpowiedzi na te pytania musicie znaleźć sami, czytając tę książkę, a najlepiej całą serię (ja muszę koniecznie nadrobić).

🏔️🏔️🏔️Przyznam szczerze, że osobiście nie jestem fanką górskich wędrówek, ale klimat takich powieści wciąga mnie bez reszty. Tutaj wszystkiego jest tyle, ile trzeba. Zagadek, tajemnicy, opisu gór czy zjawisk pogodowych, które w nich występują. Autor nie zasypuje nas zbędna wiedzą, nie zanudza. Wprowadza w klimat, wyjaśnia dokładnie tyle, by przeciętny czytelnik zrozumiał potęgę gór. Cenię sobie bardzo takie przemyślane opisy, bez zbędnego lania wody czy spisywania informacji z internetu. Zachęcam do lektury, a ja już uzupełniam braki na moim regale. Tego nie można nie pozna :)

Takiego kryminału oczekiwałam. Spełnił moje oczekiwania, podobnie jak cała seria.

Fantastyczna seria. Debiut, a czytało się jakby autor miał już spory dorobek. Pozycja obowiązkowa dla fanów kryminałów z wątkiem historycznym.