Pokrzyk. Lipowo. Tom 11

„Pokrzyk” Katarzyny Puzyńskiej to jedenasta część sagi o Lipowie. Te znakomite kryminały zdobyły serca naprawdę wielu czytelników. Nie ukrywam, że moje także. Czy najnowsza część serii jest równie ekscytująca co pozostałe?

W miejscowości Wnyki znajduje się dworek owiany złą sławą. Podobno kto raz do niego trafi, nie ujdzie z życiem. Do tego właśnie miejsca przybywa Weronika szukająca mieszkania, w którym na dłużej mogłaby osiąść jej matka. We wsi dochodzi do strasznych, makabrycznych wydarzeń. Rozpoczyna się kolejne śledztwo. Kto jest kim? Jak zawsze wszystko w książkach Puzyńskiej jest owiane głęboką tajemnicą.

Lektura jest znakomita. Wątek kryminalny został poprowadzony perfekcyjnie, a bohaterowie jak zwykle świetnie wykreowani, ciekawi i tak bardzo prawdziwi, że potrafimy wczuć się w ich położenie. Cała historia opowiedziana na kartach książki jest idealnie dopracowana, przemyślana, mega interesująca i wciągająca. Klimat powieści jest niesamowity, treść zaskakuje na każdym kroku, a zagadki, jakie serwuje nam autorka są tak zagmatwane, że nie sposób domyślić się o co w tym wszystkim chodzi. Lektura dostarcza mnóstwa emocji, a czyta się ją jednym tchem. Polecam każdemu miłośnikowi nieoczywistych, skomplikowanych kryminałów.

I znowu się zaczęło. Akcja ruszyła tempem galopującego konia i nie spoczęła aż do ostatniej strony. Dosłownie. Autorka zafundowała mi jazdę bez trzymanki uświadamiając, że na kartach jej książki może się zdarzyć dosłownie wszystko. I że na pewno nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa. Ale może przejdę do rzeczy.

CZTERECH WSPANIAŁYCH

Prym w tej części niewątpliwie wiodą cztery postaci. Daniel Pogórski, policjant, który znalazł się w potrzasku. Z jednej strony oskarżenia padające w stronę koleżanki, w której winę nie do końca wierzy, z drugiej wielkie dylematy sercowe i zupełnie nieplanowane zdarzenie, które mocno krzyżuje mu plany. Jak zawsze aktywny, choć mający swoje słabości. Popełniający błędy, a więc ludzki. Za to po prostu go uwielbiam. Choć zaznaczam, że nie zawsze pochwalam. Dość aktywnie pozwoliła autorka udzielić się emerytowanej i niekonwencjonalnej emerytowanej pani komisarz Klementynie Kopp. Poświęcone jej rozdziały utwierdzając czytelnika w przekonaniu, że kobieta jest szalona i faktycznie mogła się dopuścić tych wszystkich okropności, które się jej przypisuje. Czy faktycznie tak jest? W warstwie obyczajowej powieści dominują zaś dwie kobiety: Weronika i Emilia i stałym czytelnikom autorki nie muszę wspominać chyba, że ich rola w dużej mierze została uwita wokół postaci Daniela Podgórskiego. Którą z nich tak naprawdę kocha mężczyzna? I do czego to wszystko doprowadzi?

DWIE PŁASZCZYZNY

Dużo bohaterów drugoplanowych, wiele wątków, sporo domysłów – choć dojście do absolutnie słusznych wniosków bywa wyzwaniem ekstremalnym. Historia została podzielona na wiele wątków, z pośród których, uogólniając, wytypowałabym dwie płaszczyzny. Główna, kryminalna, dotycząca – jak na książkę tego gatunku przystało – dokonanych zbrodni (tak, niejednej) i śledztwa. Nie brak więc zwrotów akcji, podsycającej nastrój grozy legendy, nie brak elementów mrożących krew w żyłach. Jest i płaszczyzna obyczajowa, angażująca, bo dotycząca zawiłego życia prywatnego bogatego w miłosne dylematy, niespodzianki losu i wybory doprawdy iście skomplikowane – pójść za głosem serca, czy rozsądku? Oto jest pytanie.

PODSUMOWANIE

Było wielkie wejście książki do mojego domu, było konsekwentnie utrzymywane napięcie na jej kartach aż do samego końca. Autorka dała kolejny popis umiejętności zachowując równowagę pomiędzy tym, co ekscytujące, mroczne i tym, co wiarygodne. Nie przesadziła nawet na chwilę, podsycając wszystko znajomością policyjnych realiów oraz praktykowanych przez nich słów. „Pokrzyk” mógłby stanowić odrębną historię, choć raczej zalecałabym czytanie serii od początku, właśnie ze względu na warstwę obyczajową i postać Klementyny Kopp, które wymagałyby zaznajomienia się z poprzednimi tomami. Jestem absolutnie zachwycona i z wielką niecierpliwością czekam na dalszy ciąg historii.

Kiedy człowiek sobie uświadomi, że to już jedenasty tom Sagi o Lipowie, ogarnia go podziw. Bo jak to możliwe, że tyle tomów (i to grubaśnych) i cały czas jest ciekawie? Autorka nie zniża lotów ani o metr. Owszem - poszczególne tomy różnią się od siebie, ale wszystkie są dobre. Widać jak autorka ewoluowała, a wraz z nią jej książki. Z zaciętych kryminałów, saga przekształciła się w mroczną i pełną tajemnic powieść o ezoterycznym zacięciu. Ale nadal bardzo mi się podoba. Bardzo.

Jak zwykle tytuł intryguje. Bo cóż to jest ten "Pokrzyk"? Już przywykłam do tego, że tytuły poszczególnych tomów są dziwne. Były już "Rodzanice", były "Utopce", teraz "Pokrzyk"... każdy tytuł intryguje i jest tajemnicą sam w sobie. To też lubię - tę chwilkę zastanowienia, o co właściwie chodzi...

Jak zwykle u Pani Puzyńskiej - powieść powala mnogością wątków i bohaterów. Na szczęście nie jest to problemem i łatwo się w tym wszystkim połapać.

Wątek kryminalny to zabójstwo Leokadii Orłowskiej. Podejrzana o czyn jest Klementyna Kopp, ale już na pierwszy rzut oka widać, że nie wszystko do siebie pasuje. Trzy córki denatki - Adriana, Elżbieta i Iga niby mówią to samo, ale niuanse w wypowiedziach wskazują, że jednak coś jest na rzeczy. W wyjaśnieniu sprawy pomaga prywatny detektyw Mariusz Nowakowski, który - cóż za zbieg okoliczności - jest byłym mężem Weroniki Podgórskiej. Losy Weroniki to kolejny wątek. Pani psycholog i żona Policjanta w jednej osobie marzy o szczęśliwej rodzinie i dziecku. Na drodze do szczęścia stanie jej Strzałkowska i nie jest tajemnicą że między kobietami rozgorzeje rozpaczliwa walka. Życie jest jednak bogate, a przysłowiowy chichot losu zmusi obie Panie do współpracy. Najlepszy jednak wątek, a właściwie wątek petarda, należy do Klementyny Kopp. Ta ekscentryczna kobieta zostaje posądzona o zabicie Leokadii Orłowskiej. W miarę opowieści Klementyny na światło dzienne wychodzą sprawki, które rzucają zupełnie inne światło na wydarzenia. Okazuje się, że nie wszystko złoto co się świeci.

Najbardziej zaskoczyło mnie zakończenie. Wbiło mnie w fotel i do dzisiaj nie mogę się pozbierać. Jak można uśmiercić jedną z kluczowych postaci sagi? I to moja ulubioną. Nic już nie będzie takie samo, a Pani Puzyńska będzie musiała się wykazać nie lada pomysłowością, (w co nie wątpię) aby brak tej osóbki czytelnikom wynagrodzić .

"Pokrzyk" jest najlepszym dowodem na to, że Pani Puzyńska w swojej twórczości postanowiła skręcić. Od "Motylka" wszystko się zmieniło, a sama powieść, z kryminału podobnego w nastroju do ojca Mateusza zmieniła się w mroczny, kryminalny thriller. Nie ma już misiowatego Komisarza Podgórskiego, jest za to Komisarz walczący z choroba alkoholową. Strzałkowska, z ciepłej i zakompleksionej Policjantki, zamieniła się w stanowczą kobietę, która jest gotowa walczyć o swoje szczęście. Nie ma już maleńkiego komisariatu w Lipowie, pachnącego ciastem pani Podgórskiej. Jest za to mroczny dom i skrzypiące drzwi rodzące ciarki na plecach. Nie ukrywam, że podoba mi się ten kierunek, ale myślę, że są osoby, które wolały, kiedy tłem wydarzeń były lato i słońce niż listopadowa plucha.

Nie mogę się doczekać kolejnego tomu. Jestem ciekawa, czy to co wydarzyło się w końcówce "Pokrzyku' to tak naprawdę? Na serio?

Klementyna Koop, emerytowana policjantka, podejrzewana jest o morderstwo staruszki. Jej niewinność próbuje udowodnić aspirant Daniel Podgórski. W tym samym czasie Weronika Podgórska, żona Daniela, przypadkowo trafia do starego dworu we Wnykach. Dworu, nad którym ciąży klątwa rychłej śmierci. Sprawa morderstwa starszej Pani i owego dworu wydaje się łączyć. A to wszystko za sprawą makabrycznego zdarzenia sprzed 41 lat. Co z tym wszystkim wspólnego ma maska klauna i czyje ciało wisi na hakach w domku gościnnym?

"Pokrzyk", to 11 część sagi o policjantach z Lipowa. W tej części autorka prowadzi nas przez szereg wątków na pierwszy rzut oka nie mających wspólnego mianownika. Jednak z czasem wszystko zaczyna się kształtować w całość i nasuwa się coraz więcej pytań pozostających bez odpowiedzi do ostatniej strony. To, co tu się dzieje jest perfekcyjnym wodzeniem czytelnika za nos. Jedną, wielką zagadką jest rodzina Orłowskich. Otaczają ich tajemnice, kłamstwa i intrygi. A największa tajemnica jaką skrywają wywołuje ciarki. Nie bez znaczenia jest tu również rola Klementyny, która z tajemnicą Orłowskich ma wiele wspólnego. Pojawia się wątek miłosny między Danielem, Weroniką oraz Emilią Strzałkowską. Trzymałam kciuki za Daniela, aby podjął dobrą decyzję. W książce przewija się mnóstwo postaci. Chwilami trudno było się zorientować kto, co i dlaczego :) Irytowała mnie trochę Weronika. Klementyna trzyma poziom. Jest bardzo ciekawą postacią. Na równi z Klementyną interesował mnie też los Emilii. Na ostatnich stronach wydarzyło się tak wiele, że nie mogłam otrząsnąć się z szoku. To była totalna petarda. I bardzo chciałabym mieć już w rękach 12 część. Myślę, że jest to seria która choćby miała 50 części nie znudzi się nigdy :)

Klementyna Kopp była widziana na miejscu śmierci pewnej staruszki. To już nie pierwsza zbrodnia, o której popełnienie się ją podejrzewa. Daniel Podgórski wierzy natomiast w niewinność przyjaciółki i postanawia poprowadzić śledztwo na własną rękę. Co z tego wyniknie? Jaki udział w tej sprawie miała Klementyna?

“Pokrzyk” to jedenasta część cyklu kryminalnego Katarzyny Puzyńskiej. Za sprawą tej powieści czytelnik otrzymuje kolejną już możliwość przeniesienia się na chwilę do książkowego Lipowa i spotkania z ulubionymi literackimi bohaterami. A uwierzcie mi- warto to zrobić.

Bardzo cenie sobie twórczość autorki. Wielokrotnie przekonała mnie, że jej powieści to konkretne przemyślane i dopracowane połączenie interesujących intryg kryminalnych z lekko łagodzącymi je, ale niemniej cennymi, wątkami obyczajowymi. Takie zestawienie mogłoby okazać się nieco ryzykowne, ale Puzyńska dopracowała je do perfekcji, za każdym kolejnym razem udowadniając, że świetnie wie, co robi, a pisanie o Lipowie przychodzi jej z prawdziwą łatwością i wielką przyjemnością.

Tym razem, za sprawą zaangażowania w morderstwa głównych bohaterów, książka okazała się jeszcze ciekawsza i bardziej angażująca. Podoba mi się taki obrót spraw, zwrócenie większej uwagi na występujące w akcji postacie i podkreślenie, że nie są one kryształowe. Taki zabieg sprawił również, że lektura w moim przypadku została przeczytana błyskawicznie i doceniona mocniej, niż jej poprzedniczki, w dużej mierze za sprawą ogromnych emocji wywołanych takim akurat obsadzeniem bohaterów w fabule.

Puzyńska przyzwyczaiła mnie już, że przygotowane przez nią intrygi są niebanalne i ciężko rozwiązać je na własną rękę. Podoba mi się, że w jej książkach zawsze wiele się dzieje, a każda kolejna stanowi następny dowód na to, autorka lubi igrać z czytelnikiem, przygotowując dla niego mnóstwo niespodzianek.

Zaskoczenie podczas lektury budzi zmyślność zbrodni, ich brutalność oraz liczba ofiar. Co ciekawe, kolejne ofiary to zazwyczaj także kolejni sprawcy. Taki obrót spraw sprawia, że trudno poskładać tę układankę w całość, zawsze brakuje nam któregoś z potrzebnych elementów.

Autorka lubi rozbudowane historie, opierające się na dużej liczbie wątków i szczegółów. Jej opowieści umiejętnie łączą mroczną stronę bohaterów oraz różne płaszczyzny czasowe. W „Pokrzyku” również mamy okazję przekonać się, że takie zestawienia wychodzą opowieściom na dobre. Tajemnice i brudne sprawki bohaterów sięgają wielu lat wstecz, tworząc niezwykłą i emocjonalną całość.

Choć powieść liczy sobie ponad 600 stron, to ciężko powiedzieć, by którakolwiek z tych stron była niepotrzebna. A nawet, jeśli możemy odnieść wrażenie, że czegoś tutaj za dużo, to bez wątpienia jest to pomysł autorki na to, by uczynić lekturę bardziej zaskakującą i nieprzewidywalną, a czytelnika skłonić do uważnego śledzenia akcji i przekonania się, że nie jest w stanie przechytrzyć pisarki, choćby uważał się za wybitnego książkowego detektywa.

Całość czyta się lekko i szybko. Możliwość spotkania z ulubionymi bohaterami niesie ze sobą wielką przyjemność. Mimo że „Pokrzyk” stanowi już jedenastą część serii, to bez wątpienia Puzyńskiej nie brakuje weny, wyobraźni i odwagi. Najlepiej widać to już na samym końcu, kiedy autorka zrzuca na nas prawdziwą bombę.

Niedawno wspominałam, że na blogu pojawi się recenzja 11-tego tomu serii Katarzyny Puzyńskiej. Dziś słowo ciałem się stało i zapraszam Was do przeczytania kilku słów o "Pokrzyku".

Jestem rozdarta psychicznie. Z jednej strony nie chcę by seria o lipowskich policjantach zakończyła się, cóż, autorka trafiła w mój czytelniczy gusty, a ja z bohaterami zdążyłam się zżyć, z drugiej zaś... czuję się odrobinę zmęczona, a momentami i zniesmaczona. Zmęczona bo bo to już 11 tom, a zniesmaczona... Cóż, nie za bardzo podoba mi się, że w miarę upływu czasu główni bohaterowie stają się zupełnie inni niż byli na początku. Nie chodzi o zwykłe zmiany, lecz o to, że ich charaktery się zmieniają. Dodatkowo zastanawiają mnie też rzeczy związane z pracą w policji. Jako, że nie jest to mój zawód, nie wiem czy autorka nie rozmija się z prawdą. Weźmy choćby moment przesłuchania rodziny Orłowskich- mimo, że nie ma do tego prawa to Daniel Podgórski przepytuje rodzinę.

Kolejna rzecz- książki mają swoją funkcję. Poruszają ważne społeczne tematy. Czy w taakim razie dobrym jest, że pokazuje się jak wiele ukrywają policjanci?

Uwielbiam lipowską serię mimo wszystko. Czym tym razem będą zajmować się policjanci z lipowskiego posterunku? Zabójstwem między innymi, choć na początku nic na to nie wskazuje. Sprawa dotyczy rodziny Orłowskich. Najpierw umiera mąż Leokadii i ojciec dorosłych dzieci, potem sama Leokadia. Kto dopuścił się tego czynu?

Oczywiście to nie jest ostatnia śmierć w powieści. Wzorem poprzednich tomów- następuje plątanina wydarzeń, w których rolę odgrywa na przykład Klementyna Kopp czy wspomniana w poprzednim tomie dziennikarka.

A na koniec... Na koniec Katarzyna Puzyńska przyszykowała dla czytelników prawdziwą petardę. Sama nie wierzę w to, co czytam... Bardzo jestem ciekawa jak potoczy się dalej akcja i z wielką niecierpliwością czekam na kolejny, dwunasty już tom.

Polecam-jeśli chodzi o bestsellery- to naprawdę warto przeczytać!

Lipowo to cykl, któremu jestem wierna i z ciekawością sięgam po każdy kolejny tom. Pokrzyk to już 11 tom opowieści o policjantach z Lipowa. Ta niewielka miejscowość i jej okolice chyba mają największy wskaźnik przestępczości w Polsce, bo ciągle coś tam się dzieje, a trupy ścielą się w każdym tomie cyklu :)

Trailer Pokrzyku sprawia, że skóra cierpnie, a włos się jeży - skojarzyła mi się z kultow już opowieścią o lalce Chucky. Ale tutaj straszyć was będzie klaun, a właściwie przerażająca maska klauna... Zaintrygowani? To sięgnijcie po najnowszą powieść Katarzyny Puzyńskiej - Pokrzyk:)

Katarzyna Puzyńska słynie ze zbrodniczej pomysłowości, a jej cykl ma rzesze fanów, które spotykają się na zlotach w Lipowie. Teraz motywem przewodnim powinien być klaun z Pokrzyku - na mnie zrobił wrażenie!

Niedaleko Lipowa znajduje się niewielka wioska Wnyki, w którym znajduje się stary, straszny dwór. Straszny, bo okoliczni ludzie wierzą, że jego mieszkańcy szybko umierają. Aktualnie został kupiony i odnowiony, o czym przekonała się Weronika Podgórska szukająca domu dla swej matki. Nowy właśc icel, Sebastian Madej, zrobił na niej dziwne wrażenie, chciała jak najszybciej wyjść z jego domu. Wracając przypadkowo dowiedziała się o zdradzie Daniela, a przecież miała mu do przekazania ważną wiadomość. Wściekła skierowała się do Emilii, byłej Daniela, aby na niej wyładować swoje frustracje. Podczas spotkania odebrała telefon od Madeja, a dźwięki, które usłyszała wskazywały, ze coś mu się stało. Pojechały tam z Emilią i zastały trupa w jego własnym domu. I machina ruszyła... i znowu pojawiła się w tle sylwetka Klementyny Kopp. Była policjantka ukrywa się odkąd została oskarżona o zamordowanie dziennikarki, widziano ją również jak uciekała z domu zmarłej Leokadii Orłowskiej, gdzie widział ją detektyw zatrudniony przez córkę zmarłej. W okolicach dworku Madeja też była widziana, ale Daniel Podgórski nie wierzy w winę koleżanki i pomimo służbowego zakazu, prowadzi własne śledztwo. Ta sprawa mocno zaważy na jego dalszym życiu - nigdy już nie będzie takie samo, normalne....

Pokrzyk to mocna powieść, a finał rozłożył mnie na łopatki. Puzyńska wystawia Podgórskiego na różne próby w każdym tomie, ale to z czym musiał zmagać się w Pokrzyku osiągnęło apogeum. Nie wiem jak nasz policjant poradzi sobie z traumą po tragedii, która go spotkała. Ale żeby nie spamować - nic więcej nie powiem - musicie przeczytać sami! Gorąco polecam - warto!!!!

[Adres usunięty]