Piastunka róż

Katarzyna Michalak postawiła w swojej powieści na motyw samotności z własnej woli. Co takiego przed laty wydarzyło się w życiu Flory, że boi się wychodzić z domu? Czy uda się jej przełamać lęki? Podobało mi się to, że Pani Kasia długo podsycała moją ciekawość odnośnie tego, co wydarzyło się w życiu bohaterów. Choć wiemy, że cierpią na PTSD (zespół stresu pourazowego), to mimo wszystko na więcej szczegółów trzeba cierpliwie poczekać. 

Widzimy, jak w chwilach załamania ważne okazuje się wsparcie ze strony bliskich. Można to porównać do usuwania chwastów. Życie nie jest niczym niezmąconą sielanką. Co prawda jest piękne, przynosi radość, ale potrafi też wbić człowiekowi bolesne kolce. Dostrzegamy też, że każda podjeta przez nas decyzja czy nasze zachowanie pociagają za sobą pewne konsekwencje.

Wyraźnie da się zauważyć miłość autorki do kwiatów i morza. Barwne, sugestywne opisy sprawiają, iż niemal sami czujemy ich zapach. Nawet sama główna bohaterka nosi kwiatowe imię.

Książka dostarczyła mi mnóstwo emocji. Uśmiech, łzy wzruszenia, nadzieję. Tu wbrew pozorom nie ma lukru. Będą chwile dramatyzmu, strachu, lęki, rozterki, zaczną wychodzić rodzinne tajemnice... Jednakże odpowiednie proporcje w fabule zostały zachowane i pojawi się także nuta romantyzmu.

"Piastunka róż" to ciepła powieść, która czaruje magiczną wonią kwiatów. To historia o trudnych relacjach rodzinnych, wychodzeniu z traumy, o walce o siebie i miłość. Czy tak jak piękne róże, tak Flora i Desmond rozkwitną na nowo? Czy będą w stanie sobie nawzajem pomóc? Sprawdźcie koniecznie!

@recenzje_ksiazek_niezwyklych_

🌹"Piastunka róż" autorstwa @ to niezwykle poruszająca opowieść o dwojgu ludziach, którym traumatyczne wydarzenie z przeszłości nie daje o sobie zapomnieć.

🌹Flora siedem lat wcześniej podczas wakacji była świadkiem traumatycznego wydarzenia i ledwo uszła z życiem. Od tamtej pory boi się wychodzić z domu. Cierpi na PTSD i choć miała sesje z terapeutami, nikt nie jest w stanie jej pomóc. Do tego siostra codziennie jej dokucza i grozi, że sprzeda dom po rodzicach. Flora czuje, że niedługo zostanie na bruku, dlatego znajdując ofertę pracy do opieki ogrodu różanego postanawia zaryzykować, przemierza pół polski, i aby tam dotrzeć wydaje wszystkie oszczedności.

W końcu czuje, że chce walczyć o powrót do normalnego życia, oraz pozbyć się dręczących jej lęków.

Nie zdaje sobie sprawy, że to ogłoszenie nie było przypadowe, a pewna starsza kobieta ma nadzieję, że Flora pomoże jej siostrzeńcowi, który cierpi na tą samą chorobę.

Czy dwoje tak zranionych ludzi ma szansę na normalne życie?

Co takiego wydarzyło się na wakacjach?

Czy Flora odmieni życie Desmonda?

🌹Pierwsze co rzuciło mi się w oczy po otworzeniu przesyłki to ta przepiękna okładka, a ponieważ jestem sroką okładkową, to już z miejsca się w niej zakochałam, i byłam ciekawa czy ta książka będzie równie dobra.

I muszę przyznać, że również ta historia z miejsca zdobyła moje serce, a styl pisania autorki mnie zachwycił, i książkę wręcz pochłonęłam. Autorka ma na koncie 59 książek, i aż wstyd się przyznać, ale nie czytałam wcześniej żadnej jej powieści, dlatego koniecznie będę musiała to nadrobić.

Ta historia jest niezwykle bolesna i wzruszająca, i nie mogę sobie wyobrazić, że znajduje się w takiej sytuacji jak nasi bohaterowie. PTSD dotyka ludzi, którzy przeżyli traumatyczne wydarzenia, i w tej książce autorka naprawdę dobrze wykreowała bohaterów, oraz pokazała jak trudno jest funkcjonować cierpiąc na tą chorobę, oraz jak bardzo ci ludzie są uzależnieni od drugiej osoby. Przepiękna historia, która jednak zakończyła się w takim momencie, że zastanawiam się, czy będzie może kolejna część? Ja bardzo bym tego chciała.

Jeśli szukacie mądrej i życiowej książki, która wzrusza i daje nadzieję, to koniecznie musicie przeczytać tą książkę.

Książka Katarzyny Michalak-"Piastunka róż" spodobała mi się od momentu,gdy spojrzałam na jej okładkę.

Drugim zwracającym uwagę szczegółem był piękny tytuł.

Zapraszam na recenzję tej powieści.

Główna bohaterka tej historii-,dziewczyna o oryginalnym imieniu Florencja, odcięła się od świata. Nie opuszcza swego pokoju przekonana, że za progiem czeka na nią wyłącznie zagrożenia.

Jej zachowanie jest wynikiem traumy, której doświadczyła podczas wycieczki do Tunezji.. miała to być podróż jej życia i była, lecz to,co przyniosła... nie było tym czego dziewczyna pragnęła.

Lęki paraliżujący strach , wszystkie te emocje zostały przelane na kartki tej książki.

Wszystko zmienia się kiedy siostra Flory- Liwia oświadcza, że nie chce juz dłużej mieszkać w rodzinnym domu a wrócić zamierza ,gdy młodsza z dziewcząt podejmie pracę ogrodniczki w pięknym nadmorskim pałacu..

Nie zdradzę Wam zbyt wielu szczegółów, napiszę za to, że klimat tej historii pochłonął mnie bez reszty.

Jakie tajemnice kryją Kasztelanka i jej przystojny, tajemniczy właściciel, Desmond?

Wnętrza pałacu są opisane w sposób naprawdę magiczny. Czytając przenosiłam się nad morze i spacerowałam po pięknie urządzonych pokojach.

Podobnie było z bohaterami. To ludzie z krwi i kości z wadami i zaletami, przez co stają się bardziej autentyczni. Łatwo można było przeniknąć do ich psychiki , żyć ich uczuciami..

Jakie sekrety chowają przed światem Liwia, Desmond i Florencja?

Z twórczością autorki zetknęłam się kilka lat temu czytając Kroniki Ferrinu i muszę przyznać, że jej dorobek literacki od tego czasu.. zdecydowanie się powiększył ,a warsztat pisarski i lekkie pióro są czymś niesamowitym .

Ta opowieść porywa. Jest pisana przepięknie, emocjonalnie i trudno się od niej oderwać. Porusza przy tym bardzo ważne tematy społeczne, które są opisane z dużym wyczuciem i empatią , popartymi wiedzą.

Polecam gorąco i z niecierpliwością czekam na kolejne książki pani Katarzyny.

Moją przygodę z książkami pani Katarzyny Michalak zaczęłam od Leśnej Trylogii. Pokochałam tę serię od pierwszych stron i wiedziałam, że na tym się nie skończy ☺

Autorka w swoich książkach skupia się głównie na emocjach, które poruszają serce. Jej bohaterowie są bardzo autentyczni.

Najnowsza książka autorki "Piastunka róż" opowiada przede wszystkim o walce z samym sobą. Poznamy emocję i lęki osób, które zmagają się z zespołem stresu pourazowego.

"Są takie wspomnienia, które kradną życie. Ją uratowała róża".

Flora nie wychodzi ze swojego pokoju, po tym jak kilka lat wcześniej ledwo uszła z życiem. Desmond również walczy z demonami przeszłości. Tych dwoje zamieszka ze sobą pod jednym dachem, a wszystko dzięki intrydze cioci Heleny, która nie mogła dłużej patrzeć na cierpienie swojego siostrzeńca.

Desmond i Flora rozumieją swoje uczucia i obawy jak nikt inny, bo przeszli przez to samo. Czy tych dwoje pomoże sobie w walce ze swoimi lękami?

Wspaniała historia, która zostanie ze mną na dłużej. Dawno nie czytałam książki tak pełnej emocji. Polecam👌

[RECENZJA]

PIASTUNKA RÓŻ

Autor: Katarzyna Michalak

Wydawnictwo: Znak

Premiera: 28.09.2022

Katarzyna Michalak – autorka pięćdziesięciu bestsellerów, których nakład przekroczył trzy miliony egzemplarzy. Magiczne historie, prawdziwe życie, duża dawka emocji i cudowne okładki – za to właśnie Czytelniczki pokochały jej książki. PIASTUNKA RÓŻ to moje pierwsze spotkanie z twórczością Autorki. Czy ta historia skradła moje serce? A może okazało się, że to jednak zupełnie nie mój książkowy klimat?

OPOWIEŚĆ O MAGICZNYM OGRODZIE I JEGO OPIEKUNCE

Główna bohaterka Flora ma za sobą bardzo traumatyczną przeszłość. To co wydarzyło się siedem lat temu wciąż obecne jest w sercu i umyśle dziewczyny. Od tamtej pory Florencja zamknęła się w sobie, nie kontaktuje z ludźmi, nie wychodzi z domu i od lat tkwi w samotności. Jedyną osobą z jaką rozmawia jest Liwia. Ich relacja jest trudna i skomplikowana. Liwia jest zupełnym przeciwieństwem swojej siostry. Nie do końca wiadomo też jakie ma intencje. Czy chce pomóc Florze? Czy jednak działa na jej niekorzyść?

Wkrótce główna bohaterka dostaje propozycję pracy w różanym ogrodzie. Flora bardzo kocha kwiaty, które są jedynym promyczkiem w jej obecnym szarym życiu. Czy dziewczyna zdecyduje się zawalczyć o siebie i swoją przyszłość? Jakie tajemnice skrywa ogród i kto jest jego właścicielem?

Nie czytałam wcześniejszych książek Autorki i trudno było mi ocenić jakiego klimatu książki mogę się spodziewać. Zaciekawił mnie już sam tytuł, opis nie wyjaśnił zbyt wiele, a wręcz wprowadził sporo tajemnic i pytań bez odpowiedzi. Po przeczytaniu początku poczułam, że to chyba jednak historia nie dla mnie. Ale krótkie rozdziały sprawiły, że czytałam jednak dalej. I okazało się, że zostałam pozytywnie zaskoczona. Nie jest to lukrowa i romantyczna historia. Gdzie wszystko podane jest na tacy i od razu wiemy do jakiego finału zmierza. Pojawia się ból, smutek, żal, walka z samym sobą i z demonami przeszłości, trudne wyboru, utrata pewności siebie i nadziei na lepsze jutro. Jest też małe światełko nadziei i róże. Czy jedna decyzja może zmienić wszystko i dać szansę na nowe życie? Ta opowieść ma odrobinę klimatu z Pięknej i Bestii. Ale nic więcej nie mogę Wam zdradzić.

Myślę, że PIASTUNKA RÓŻ to doskonała propozycja książkowa, która spodoba się Czytelniczkom w różnym wieku. Uważam, że każdy podczas czytania poczuje przyjemność z odkrywania tego co nieznane i dostrzeże magię, która doda siły i wiary w spełnianie marzeń i lepsze jutro. POLECAM!

,,Piastunka róż'' to jedna z tych książek, które na długo zapadają w pamięć. Prosta w swej formie, lecz tętniącą emocjami i dająca do myślenia. Katarzyna Michalak z właściwym sobie wdziękiem opowiada o samotności, mierzeniu się z ograniczeniami zewnętrznymi i wewnętrznymi demonami oraz o wychodzeniu ze swojej strefy komfortu i odnajdywaniu właściwych dróg. Tym samym pokazuje, że niekiedy los mocno i boleśnie doświadcza, z premedytacją rzucając kłody pod nogi. Jednak zawsze trzeba mieć nadzieję, że z każdego bagna da się wydostać. Że życie może pozytywnie zaskoczyć, i to w najmniej spodziewanym momencie. Nie zwlekajcie i przekonajcie się o tym sami! Zapraszam do lektury.

CAŁA OPINIA W LINKU:

[Adres usunięty]

To było moje pierwsze spotkanie z książką autorki i bardzo udane.

Po tytule, okładce i opisie nie wiedziałam, co mogę znaleźć w środku, ale zarezerwowałam. I jestem bardzo zadowolona ze swojej decyzji.

Flora cierpi po strasznych przeżyciach, mimo że minęło wiele czasu, boi się wyjść do ludzi. Jej pokój to jej azyl. Lecz jej siostrą wręcz zmusi ją do opuszczenia domu szantażem.

Desmonda w nocy męczą koszmary. Nie lubi ludzi i lubi swoją samotność. Ale ciotka, która chce by mężczyzna, stanął na nogi, wymyśli plan.

I tak dwójka siebie osób, która boi się ludzi, zaczną ze sobą życie.

Książka od samego początku pokazuje nam różne emocje. Ból, strach, przerażenie i cierpienie. Bohaterka cierpi na PTSD. Ale bardzo ją polubiłam i trzymałam za nią kciuki. Natomiast jej siostrą działała mi tak na nerwy, że miałam ochotę wejść do książki i coś jej zrobić. Serio co to była za postać wredna, chamska i samolubna. Bardzo ciekawiła mnie historia bohaterki, która przeżyła koszmar w przeszłości oraz co połączyło bohaterów. Mamy opisana tę przeszłość powoli po trochu, by nas wprowadzić i zaciekawić oraz teraźniejszość jak każdy bohater przełamuje swoje lęki. A łączy ich bardzo dużo. Byłam w szoku, jak bohaterka rozpisała oraz przedstawiła całą historię. Wszystko mi się tu podobało. No i ogród, róża, które uwielbiam.

Dla mnie książka genialna pokazuje nam wszystkie odczucia, jakie człowiek może posiadać oraz emocje. A przy czytaniu sama odczuwałam je. Niektóre wydarzenia i ciąg fabuły tak mnie, szokował, że brawo dla autorki, że tyle pomysłów miała i umiała to wciągnąć do książki. Nudy tu nie znajdziemy nawet na moment. I zdecydowanie muszę poznać więcej książek autorki.

Nie miałam wcześniej do czynienia z twórczością Pani Katarzyny, stąd moja ciekawość czy w ogóle przypadnie mi do gustu. I jak…?

Jestem zadowolona. Podczas czytania byłam w momencie w którym potrzebowałam takiej lekkiej, „przyjemnej” powieści. Okładka, która przyciąga wzrok, opis również zapowiadał dobrą historię. Bardzo podobał mi się również sam motyw róż.

„Uratowała mnie róża. (…) uratował mnie skromny, ale niezwykły krzaczek, z trudem walczący o promyk słońca”. 


Dlaczego napisałam „przyjemnej”? Bo z jednej strony taka właśnie była, ciepła, wzruszająca… bardzo płynnie czytałam rozdział za rozdziałem, ale też warto wspomnieć, że to nie jest iście sielankowa pozycja ponieważ nasi bohaterzy mają do czynienia z PTSD (zespołem stresu pourazowego). Zmagania by pokonać swój lęk, wyjść ze swojej wtręty komfortu, przezwyciężyć demony, spróbować… wszystko świetnie opisane. Czuć to wszystko. Bardzo polubiłam zarówno Florę jak i Desmonda.

Pojawił się nawet moment w którym się wzruszyłam (rzadko wzruszam czy płacze podczas czytania). Wiadomo, że jest to fikcja literacka ale mimo to mocno ją przeżywałam. Bałam się zakończenia! Niby zwykły romans, obyczajówka a tu proszę…

Polecam! Zapoznam się z twórczością autorki jeszcze na pewno.

Tym razem pisarka oddała w ręce czytelniczek cudowną książkę dla kobiet pachnącą różami i morską bryzą. Stworzyła opowieść o ludziach zmagających się z zespołem stresu pourazowego i próbujących znaleźć w sobie siłę aby ponownie móc cieszyć się życiem...

Florencja Dunaj od siedmiu lat zmaga się z PTSD. Dziewczyna nie wychodzi z domu, nie kontaktuje się ze znajomymi, a nocami nawiedzają ją koszmary tak potworne, że po przebudzeniu długo nie może dojść do siebie. Flora mieszka wraz ze swoją siostrą, która jest jej jedyną rodziną. Liwia chociaż zajmuje się zakupami i jest przy siostrze w chwilach ataków traktuje ją okrutnie. Bardzo chce aby Flora w końcu wyzdrowiała i była szczęśliwa, ale jej metody i sarkazm są dla poharatanej przez los dziewczyny istnym piekłem.

Desmond podobnie jak Flora również od siedmiu lat zmaga się z PTSD. Mężczyzna mieszka na odludziu wraz ze swoją ciotką Heleną. Kobieta jest bezradna w jego chorobie, ale postanawia ostatni raz zawalczyć o siostrzeńca. Oznajmia mu pewnego dnia, że wyjeżdża i przez jakiś czas będzie mieszkał sam. Desmond wpada w panikę, ale ostatecznie nie możne na siłę zatrzymać ciotki. Helena ma plan. Dowiedziała się, że Flora była z Desmondem w Tunezji, z której każde z nich wróciło cierpiąc na zespół stresu pourazowego. Postanawia więc zrobić wszystko aby dziewczyna przyjechała do Desmonda licząc na to, że wspólnymi siłami oboje będą w stanie stanąć na nogach. Oferuje dziewczynie pracę w różanym ogrodzie Desmonda, który od długiego czasu był zaniedbywany i wyglądał wręcz tragicznie. Taka praca dla Flory kochającej róże jest wręcz wymarzonym zajęciem. Czy jednak dziewczyna będzie w stanie zdobyć się na odwagę i przejechać sama pół Polski? Czy tragiczne wydarzenia, których wspólnie doświadczyli połączą tych dwoje? A może świadomość ta pogłębi ich traumę?

Przy tej książce zdecydowanie nie można się nudzić. Jest tu wszystko od śmiechu po łzy, są ogromne sukcesy i równie wielki dramaty. Jest prawdziwe życie, ale i namiastka bajki, takiej ze szczęśliwym zakończeniem, w której wszyscy bohaterowie żyją dalej długo i szczęśliwie...

Powieść cudowna. Autorka ponownie mnie zachwyciła i zaczarowała. Jej pełna emocji historia o poranionych przez los bohaterach i droga jaką pokonywali każdego dnia krocząc w stronę szczęścia pochłonęła mnie bez reszty. Gorąco polecam wam ten tytuł.

63/110/2022

🌹💔RECENZJA PREMIEROWA💔🌹

Uwielbiam książki Katarzyny Michalak. Dlaczego?

Każda z nich ma bajecznie piękne okładki, sugerujące słodką, leciutką powieść. Miłe jest to zaskoczenie, gdy w trakcie czytania okazuje się, że nie. To nie są wcale "różowe" historie.

Ta książka pachnie różami. Dosłownie. Począwszy od okładki, która wręcz powala na kolana, na różanej powieści skończywszy.

Tym razem poznajemy bohaterów chorujących na PTSD, czyli zespół stresu pourazowego. Prawdę mówiąc ja ma temat tej choroby nie wiedziałam nic. Żyjemy w społeczeństwie, gdzie wszystkie choroby, "odchylenia" ludzkie są zamiatane pod dywan i wiedzą o nich sami zainteresowani, chorzy i ich rodzina.

Jest to zaburzenie psychiatryczne, które występuje u osób, które doświadczyły w życiu jakiegoś traumatycznego zdarzenia. Czyli może to spotkać każdego z nas. Nie jest to powód do wstydu ani tym bardziej do śmiechu.

Flora z PTSD boryka się od 7 lat. Najpierw w trudach egzystencji pomagali jej rodzice, po ich śmierci siostra. Choć pomocą nie da się tego nazwać. Florka boi się wychodzić z domu, boi się obcych ludzi. Jedyną jej rozrywką jest kwiat za oknem. Piękna róża, którą dostała od taty.

Liwia, przez brak zrozumienia i brak wiedzy na temat tego zaburzenia próbuje siłą wyleczyć siostrę poprzez zimne kąpiele a nawet szantaż.

Kiedy Florencja dostaje list z propozycją pracy w pięknym, różanym pensjonacie nad morzem, nie od razu decyduje się na przeprowadzkę. Jednak nacisk Liwii na sprzedaż ich rodzinnego domu zmusza młodą kobietę na podróż życia.

Nie spodziewa się, że jej pracodawcą będzie Desmond, który walczy z tymi samymi demonami przeszłości.

Czy możliwe, że te dwa zranione serca znajdą w sobie ukojenie?

**

To była bardzo przyjemna, pełna niespodzianek przygoda. Utwierdziła mnie w przekonaniu, że książki Kasi nigdy mnie nie zawiodą, wręcz przeciwnie, wielokrotnie pozytywnie zaskoczą

.

A czy Wy udacie się w tę różaną podróż?

"Piastunka róż" Katarzyny Michalak nie jest stricte sielankową powieścią obyczajową, w której drobne problemy szybko zostają załatwione, a wszystko zmierza do szczęśliwego końca. Autorka podejmuje trudną tematykę, ale mimo wszystko zapewnia czytelnikom przyjemną, pokrzepiającą i dającą nadzieję lekturę, od której nie sposób się oderwać. Bardzo podoba mi się przewijający się przez całą powieść motyw róż, a także bohaterowie, które na przemian bawią, wzruszają i inspirują. Wbrew pozorom akcja toczy się tutaj bardzo szybko i wymaga czujności!

Piastunka róż autorstwa Katarzyny Michalak, to powieść, która rozbudziła we mnie, jako jej czytelniczce emocje. To wzruszająca opowieść o młodej dziewczynie, która na swojej drodze znajduje miłość. Fabuła taka jak wiele innych książek tego typu, ale sposób, w jaki owa powieść jest napisana sprawia, że, w przynajmniej mojej pamięci, zapadnie ona na długo. Nie ukrywam, że kilka łez na kartki papieru uroniłam, co jej najlepszym świadectwem, jak bardzo wpłynęło na mnie niniejsze dzieło. Polecam wszystkim.

„Piastunka róż” to moje pierwsze spotkanie z piórem pani Katarzyny Michalak. Czy było udane? Ciężko mi na to pytanie odpowiedzieć jednoznacznie „Tak” lub „nie”, bo z jednej strony ta książka odrobinę złapała mnie za serce, ale z drugiej strony miałam wrażenie, że jest trochę odrealniona, momentami przerysowana i nie mogłam się pozbyć tego wrażenia przez całą lekturę. Kreacja bohaterów, którzy zostali obarczeni jakimiś urazami, czy to psychicznymi, czy fizycznymi jest nie lada wyzwaniem. Wszystko musi być dopracowane na ostatni guzik, tak aby czytelnik poczuł to, co czują bohaterowie. I mi trochę tego zabrakło. Bo z jednej strony było widać, że borykają się z PTSD, ale ich kreacja moim zdaniem pozostawiała wiele do życzenia. Czytając tę książkę czułam się jak na rollercoasterze, raz była to głęboka poruszająca historia, którą czytałam z dużym zainteresowaniem, aby za chwilę stać się zupełnie pospolitą, nieco powierzchowną. Naprawdę brakowało mi jakiegoś kompromisu między tymi momentami. Odniosłam wrażenie, że w tej książce dzieje się dużo i przede wszystkim za szybko. Zdecydowanie wolę nieco wolniejszą akcję, aby móc się skupić na bohaterach i otaczających, ich świecie. Nie zżyłam się jakoś szczególnie z bohaterami tej książki. Owszem, odczuwałam w stosunku do nich różne emocje, ale po skończonej lekturze nie odczuwam ich braku, jak to mam nieraz w zwyczaju, gdy kończę książkę i tęsknię za bohaterami… Ich przemiany również według mnie wypadły małorealistycznie bądź też na początku zachowania niektórych z nich były przerysowane. Bardzo emocjonuje były dla mnie natomiast sny, które nawiedzały bohaterów, a także ich zwierzenia, które ukazywały ich historię, którą zostali naznaczeni. To właśnie w momentach powrotu do tragedii sprzed lat historia chwytała mnie za serce, przeżywając razem z bohaterami ich raniące wspomnienia. Ważna częścią tej książki są róże i miłość Florencji do nich jest widoczna gołym okiem. Miło było czytać o tych pięknych kwiatach i osobie, która kocha je jak nikt inny. Przyznam, że zakończenie „Piastunki róż” mnie zaskoczyło i nawet odrobinę wzruszyło. Z pewnością wrócę do twórczości autorki, aby zobaczyć, czy tylko ta książka wzbudziła we mnie dwojakie emocje, czy to może styl autorki. Macie w planach „Piastunkę róż”?

Katarzyna Michalak to bardzo płodna pisarka. Jedne jej książki są znakomite, inne słabsze, ale lubię po nie sięgać, bo zawsze wywołują emocje. Dla mnie to ważne w literaturze- emocje! Bez emocji książka jest nijaka, a takich nie lubię.

Piastunka róż to opowieść o dwójce ludzi mocno doświadczonych przez los, którzy przeżywają traumę, a jedynym ratunkiem dla nich są...oni sami. Oboje pewnego pięknego dnia znaleźli się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwym czasie, a ta sytuacja odbiła się na całym ich dalszym życiu.

Flora cierpi na zespół stresu pourazowego i zupełnie nie wychodzi z domu. Po śmierci rodziców odcięła się od świata zewnętrznego i jej jedyną opiekunką jest starsza siostra, która również ma problem z okazywaniem uczuć, a jej metody pomocy Florze wydają się szokujące.

Desmond mieszka z ciotką, również cierpi na zespół stresu pourazowego, a ponadto nadal trwa jego rehabilitacja po operacjach. Trwa w głębokiej depresji, a jego jedynym oparciem jest ciotka, która wpada na diabelski plan i postanawia ściągnąć do ich domu Florę, Udaje się jej to i Flora zjawia się w domu Desmonda jako ogrodniczka, opiekunka różanego ogrodu. Poznają się i wzajemnie pomagają w trudnych chwilach, a pomiędzy nimi rodzi się uczucie, które zostaje wystawione na wielką próbę. Czy ją przetrwają? Przekonajcie się sami!

Piastunka róż to ciepła i wzruszająca opowieść o ludziach, których cel w życiu umarł... a oni zostali jakby zawieszenie w pustce. Pomóc mogą tylko oni sobie sami, jednak trzeba chcieć i mieć motywację - i właśnie to dają sobie wzajemnie. Piękna historia, którą warto przeczytać!

[Adres usunięty]

Autor: Katarzyna Michalak

Tytuł: Piastunka róż

Wydawnictwo: Znak JednymSłowem

Autorka w książce porusza bardzo ważny temat, a mianowicie PTSD. Możemy zaobserwować jak żyje człowiek, który mierzy się z takim zaburzeniem.

Na początku nie rozumiałam zachowania siostry Flory. Kiedy dowiedziałam się, dlaczego tak postępuje, w pełni to popierałam. W końcu pragnęła jej pomóc. Bardzo chciałam, żeby Flora to zrozumiała.

Bardzo spodobał mi się pomysł z ogrodem znajdującym się nad morzem. Nie mogłam się doczekać tego, co zostało dla nas przygotowane.

Mamy w niej mnóstwo zaskakujących elementów. Nie spodziewałam się tego, co autorka dla nas przygotowała. Wyobrażałam to sobie trochę inaczej, lecz wyszło jeszcze lepiej niż oczekiwałam.

W pewnych momentach nawet uśmiałam się z tego jak bohaterowie się zachowywali. Połączenie niby odmiennych, a tak naprawdę podobnych charakterów było świetne.

Nie sądziłam, że książka spodoba mi się tak bardzo.

Ocena 4/5

Flora przestała wychodzić z pokoju, zdana na łaskę – czy raczej niełaskę – swojej siostry. Jedyną jej radością był rosnący tuż za oknem wątły krzaczek róży, który uparcie walczył o każdy promień słońca. Flora skazała się na samotność z własnej woli. Nic nie przerażało jej bardziej niż inni ludzie. Nie po tym, co przeżyła siedem lat temu...

CZASEM TRZEBA SIĘGNĄĆ PO KŁAMSTWO, ŻEBY KOMUŚ POMÓC. PODSTĘPEM MOŻNA KUPIĆ ŚMIERĆ. ALE MOŻNA TEŻ PODAROWAĆ NOWE ŻYCIE.

Gdyby nie szantaż siostry, Flora nigdy nie odważyłaby się odpowiedzieć na to ogłoszenie. A przecież pielęgnowanie różanego ogrodu, gdzieś przy zagubionym wśród nadmorskich lasów dworku, było jej marzeniem. Kochała róże bardziej niż cokolwiek na świecie, ale strach przed światem skuwał jej serce. Nie mogła się domyślić, że tam, w tym samym ogrodzie, swoje demony oswaja ktoś, kogo już kiedyś spotkała. I to w dniu, o którym ze wszystkich sił pragnęła zapomnieć…

CZY TO MOŻLIWE, ABY TE DWA ZRANIONE SERCA BYŁY DLA SIEBIE JEDYNYM RATUNKIEM?

CZY KTOŚ, KTO NIE WIE JAK ŻYĆ, MOŻE NAUCZYĆ TEJ SZTUKI UKOCHANĄ OSOBĘ?

To moje kolejne spotkanie z twórczością autorki, zanim założyłam #bookstargram przeczytałam prawie wszystkie powieści autorki, dlatego kiedy tylko widzę, że Pani Kasia napisała i wydaje coś nowego, to po prostu nie mam innego wyboru jak sięgnąć po jej nową powieść. Książka została napisana przyjemnym językiem, co z pewnością przekłada się na szybkość czytania, ja książkę pochłonęłam w jedno popołudnie i uwierzcie nie mogłam się od niej oderwać. Fabuła została w ciekawy i intrygujący sposób nakreślona i równie dobrze poprowadzona, a bohaterowie, których stworzyła autorka zostali naturalnie i prawdziwie wykreowani, to postaci, które z powodzeniem moglibyśmy spotkać w rzeczywistości i się nawet z nimi w niektórych kwestiach utożsamiać. Historia ta przedstawiona jest z perspektywy kilkorga bohaterów, co pozwoliło mi lepiej ich poznać, dowiedzieć się co czują, myślą oraz lepiej zrozumieć ich postępowanie oraz decyzję,. Myślę, że w tym przypadku był to bardzo dobry zabieg, ponieważ tym sposobem każda z postaci odegrała tutaj istotną rolę, dostarczając tym samym wielu emocji. Autorka w swojej powieści skupia się w głównej mierze na Florencji i Desmondzie, którzy cierpią na PTSD - zespół stresu pourazowego. Pani Kasia idealnie buduje napięcie jeśli chodzi o dokładne wydarzenia z życia bohaterów, które jak widzimy na kartach powieści odcisnęły piętno fizyczne i psychiczne na przyszłości głównych postaci. Początkowo dostajemy tylko strzępki informacji, a żeby dowiedzieć się co takie stało się siedem lat temu w Tunezji musimy trochę poczekać, ale okres oczekiwania na odkrycie prawdy na szczęście urozmaicony jest słownymi potyczkami bohaterów oraz barwnymi opisami morza oraz ogrodu różanego - rosarium. "Piastunka róż" to nie tylko historia Florencji i Desmonda, to również opowieść Liwii - siostry Flory, która po latach wyjawia rodzinną tajemnicę, która wstrząsa życiem kobiet. Autorka w swojej powieści porusza szereg ważnych i ponadczasowych kwestii, które wywołują w czytelniku natłok skrajnych emocji, będziecie czuć radość, smutek, niesprawiedliwość, wzruszenie, ale i nadzieję na lepsze jutro. Autorka udowadnia, że czasami ktoś musi się pojawić w naszym życiu, żeby pokierować nas na odpowiednią ścieżkę. "Piastunka róż" to poruszająca i wartościowa opowieść o odnajdywaniu siebie, swojego miejsca w życiu, walce o swoje dobro, relacjach rodzinnych, wyzbyciu się lęków oraz miłości. Naprawdę miło spędziłam czas z tą powieścią i jej bohaterami. Polecam! Moja ocena 8/10.