Ogień

Kawał dobrej sensacji i bardzo szybkiej akcji.

Jakub Tyszkiewicz cieszy się spokojnym życiem w Portugali. Do czasu jednak, aż unika zasadzki we własnym domu. Rusza do Niemiec, a potem do Polski w poszukiwaniu zleceniodawcy. Warszawą wstrząsają krwawe ataki na wieżowiec, Ukraińców bawiących się na brzegu Wisły, Ambasadę Rosji. Aktów terroru przybywa. Polska jest w trakcie kampanii Prezydenckiej. Na ulice wychodzi wojsko. Wprowadzony zostaje stan wojenny.

W „Ogniu” królują sceny jak z amerykańskich filmów akcji. Jest szybko, wściekle i niebezpiecznie. Adrenalina skapuje ze stron. Dzieje się tyle, że trudno to wszystko ogarnąć.

Autor nawiązuje mocno do obecnej rzeczywistości geopolitycznej, podgrzewa naszą wyobraźnię wojną hybrydową, którą ogarnęła Polskę, straszy konfliktem zbrojnym z Rosją. Trochę to przerysowane, przekoloryzowane, ale czyta się z wypiekami na twarzy, a gdzieś w tyle głowy snuje się myśl czy to jest tylko fikcja literacka.

Sceny z „zabunkrowanej” Warszawy, z palącego się wieżowca, który uwięził w swoich trzewiach mieszkańców, z pogranicza białoruskiego mrowią skórę na karku. Są bardzo realistycznie napisane. Oczywiście takich „akcji” jest tutaj więcej, ale nie będę Wam psuć zabawy.

Mocno zaintrygowała mnie postać Tyszkiewicza. Bohater, wypisz wymaluj w moim stylu, przynajmniej w tego rodzaju powieściach. Silny, odważy, trochę zmęczony przeszłością, który nie waha się podjąć ryzyko i sięgnąć po broń aby ratować swoją rodzinę i przyjaciół. Zainteresować się należy też jego starą ekipą. Nie są to zwykli ludzie, wiele widzieli i wiele wiedzą, łączy ich przyjaźń i … tajemnice.

„Ogień” to niesamowita gradka dla wielbicieli szybkich, mięsistych i zaskakujących powieści akcji. Wyrywa z ciepłego fotela i porywa w miejsca gdzie lepiej samemu nie chodzić😊 Jak dla mnie to gotowy scenariusz na ekscytujący film.

Ujmę to tak: świetna książka, ale niestety nie dla mnie. Szkoda, bo poprzednie części, zwłaszcza Upał, bardzo mi się podobały i czekałam na kolejną. I żeby nie było: to nie jest zła książka i zasłużenie zbiera wysoko punktowane opinie. Mamy tu wszystko, co w książce być powinno: bohater, którego lubimy, jego wrogowie, którym życzymy wszystkiego najgorszego, wojenną zawieruchę w nowoczesnym wydaniu (oby to nie były wizje prorocze!), możliwość uratowania kraju przed polityczną katastrofą i dość ubogi, ale całkiem sympatyczny wątek osobisty.

Fajnie to wszystko zostało opisane i nawet czytałam bez przymusu, ale też bez tej euforii, która towarzyszyła poprzednim częściom. Trzeba oddać autorowi, że stworzył powieść kontrowersyjną, bo z innych recenzji wiem, że jest określana mianem najlepszej lub najgorszej części. Najwyraźniej jest adresowana do konkretnego grona odbiorców i jeśli trafi akurat na Was, na pewno nie poczujecie się zawiedzeni.

Pełna recenzja w serwisie W Roli Mamy