Ozyrys. Langer. Tom 3

Cykl Langer powraca w dobrym stylu. Trzecia część trzyma poziom swoich poprzedniczek, otwiera przed nami drzwi do nowych niebezpieczeństw i ponownie utrzymuje swoje tajemnice do samego końca.

Jak opisać książkę, której największym atutem są niedomówienia oraz sekrety? Jak napisać cokolwiek, nie zdradzając nic? Podobno Piotr Langer nie wymaga żadnego opisu... Skupmy się zatem na całokształcie, na stylu autora, który od lat nie zawodzi swoich czytelników. Już od pierwszych stron mamy poczucie, że Mróz kieruje swoją fabułę w jasno wyznaczonym kierunku, znanym tylko jemu. My będziemy odkrywać powoli wszystkie szczegóły, łączyć fakty, doszukiwać się powiązań. Silny motyw psychologiczny połączy się z dobrze poprowadzonym kryminałem serwując nam pokaźną liczbę zwrotów fabularnych, zaskoczeń aż w końcu wyjaśnienia wszelkich podejrzeń.

Lektura jest wyzwaniem dla tych, którzy lubią jasność. Tutaj nic nie jest oczywiste a każdy ruch bohaterów będzie miał swoje niecodzienne konsekwencje. Książka pisana z myślą o nawet najbardziej wymagających czytelnikach zagłębia się w psychikę bohaterów, analizuje ich na wszelkie możliwe sposoby, podejmuje wątki moralne, kwestie społeczne a także ludzkie pragnienia, cele, dążenia, nie zawsze pokrywające się z niepisanymi standardami społeczeństwa. I właśnie to w tym wszystkim jest najlepsze: niejasny podział między dobrem a złem, własne ustalenia według prywatnego widzimisię, czerń przebijająca przez biel i na odwrót.

Sama treść potrafi mocno namieszać w głowie. Sceny wychodzą poza granicę typowego kryminału, pokazują zbrodnie, która wcale nie jest do końca zrozumiana a także proces zmian, winy, kary oraz odkupienia. Nie bądźcie źle, że niewiele zdradzam, ale idę drogą autora, skoro on nie chciał wyjawiać nic nawet na okładce swojej książki, kim ja jestem, by wyznaczać własne prawo? Tak jak on zdradzę jedynie, że historia jest warta każdej poświęconej jej minuty, w pełni przemyślana, trzymająca poziom swoich poprzedniczek (odsyłam do zachowania chronologii) a także z charyzmatycznymi, nieoczywistymi bohaterami, których analiza działań oraz przemyśleń jest rosnącą przyjemnością.

"Ozyrys" przenika do serca i rozumu, szepcze o własnych zasadach i buduje w naszej wyobraźni obrazy o których szybko nie zapomnimy. Remigiusz Mróz nie od dziś potrafi wyjść poza ramy wyznaczonych schematów pokazując swoją prozę jako wysoko inteligentną, błyskotliwą oraz ponadprzeciętną. Dlatego całą serię polecam tym, którzy od książek oczekują czegoś więcej a czytanie pomiędzy wierszami będzie wyznacznikiem dobrej zabawy.

Po przeczytaniu *Ozyrysa* Remigiusza Mroza czułem, jakby ktoś wrzucił mnie w wir zdarzeń, z którego nie ma ucieczki. Napięcie rosło z każdą stroną, a nieprzewidywalność fabuły sprawiała, że nie mogłem oderwać się od książki, choć momentami czułem frustrację – bo gdy wydawało mi się, że znam odpowiedzi, autor wywracał wszystko do góry nogami. Bohaterowie byli pełnokrwiści, ich decyzje często budziły we mnie sprzeczne emocje, ale właśnie to sprawiało, że historia wydawała się tak realistyczna. Całość była jak dobrze zaplanowana partia szachów, gdzie każda figura może nagle zmienić swoje znaczenie, a zagrożenie czai się na każdym kroku. Po zamknięciu ostatniej strony czułem satysfakcję, ale też pewien niedosyt – bo w świecie wykreowanym przez Mroza nic nigdy nie jest do końca oczywiste.

Bez względu na to, co o twórczości Remigiusza Mroza myślicie, trzeba mu oddać, że porwał Polaków sprzed telewizora i zagonił do czytania. Szanuję go za to ogromnie. Sama część książek autora uwielbiam, inne znowu mnie nie porwały. Mam jednak w stosunku do niego ogrom czołobitności, ponieważ udało mu się dokonać czegoś absolutnie niesamowitego :)

Jeśli zaś chodzi o wspomnianego „Ozyrysa”, trzeci tom cyklu „Langer” (tak, możecie czytać je osobno - połapiecie się), to przypadł mi do gustu b a r d z o !

Bawiłam się znakomicie! I chwała autorowi za to, że miał nade mną litość i zmniejszył ilość drastycznych opisów, w trakcie których skóra marszczyła mi się na… wiadomo czym. Pod tym względem „Ozyrys” jest dużo bardziej przystępny dla delikatnego czytelnika.

Tym razem jesteśmy świadkami rzeczy niebywałej, mianowicie doprowadzenia Piotra Langera przed wymiar sprawiedliwości. W końcu! Udało się! Radość nie trwa jednak zbyt długo, bowiem rozprawa sądowa zostaje przerwana przez brutalne zdarzenie, za którym prawdopodobnie stoi człowiek (choć trudno go tytułować tym mianem) słynący z bezwzględności i bezgranicznego okrucieństwa - tytułowy Ozyrys.

Langer, który schodzi w swojej chorej „popularności” na dalszy plan? Nie może być!

A jednak.

Znani z poprzednich tomów Paderborn, Siarkowska i Nina, ruszają w pogoń za zwyrodnialcem.

Czy nareszcie uda się pokonać zło?

A przede wszystkim, czy Piotr Langer naprawdę jest niewinny, o czym nieustannie, z przerażającym spokojem zapewnia?

Napiszę tyle: zakończenie Was pokona.

***

Bawiłam się świetnie! „Ozyrys” jest wyborną rozrywką dla miłośników mrocznych gatunków. Powalające prędkością zwroty akcji, wciągająca jak wir kryminalna łamigłówka, godne najlepszych thrillerów budowanie napięcia, przez które włoski na karku miałam w permanentnej gotowości.

I ten „Mrozowy” humor! Miodzio!

Że niby kuriozalny, pełen absurdów?

Łaska boska!

Na co dzień mam wystarczająco dużo racjonalizmu i realizmu. Aż po dziurki w nosie.

Wyłączcie telewizor i dajcie się porwać Mrozowi w mroczną krainę irracjonalności!

Uwielbiam!

Po każdej książce Remigiusza mam takie „Ja pi*rdole, co ten chłop bierze że ma głowę do takich pomysłów”.

„Ozyrys” jest kolejną książką którą miałam okazję przeczytać z pod jego ręki i po prostu czapki z głów. Skąd to wziąć pomysł na taką fabułę czy wydarzenia, tak bardzo barwne i mocne postacie. Historia która wręcz zapiera dech i czytelnik chce więcej i więcej żeby wiedzieć co jest dalej.

Ale jedno musicie wiedzieć, jeżeli jesteście czegoś pewnie odnoście książek Mroza bohaterów zakończenia czy czegokolwiek, to jesteście w błędzie. Zwroty akcji w jego książkach to po prostu zawał skok ciśnienia z 260/120 i po prostu załamujecie ręce że to się dzieje 🤯