Mapy naszych spektakularnych ciał

Lia, Harry i Iris tworzą szczęśliwą rodzinę. Gdy pewnego dnia słyszą od lekarza diagnozę brzmiącą jak wyrok, całe ich życie wywraca się do góry nogami. 😖 Niełatwo jest bowiem żyć z myślą, że lada chwila trzeba będzie odejść z tego świata. Szczególnie, kiedy wcale nie ma się na to ochoty. 😭 Czy rodzina pogodzi się z losem i zaakceptuje nieuniknione❓️

Ta książka bezsprzecznie zasługuje na uwagę. Jest to niezwykle oryginalna powieść, która zaskakuje na każdym kroku. Autorka z wielkim zaangażowaniem tworzy historię pełną smutku i cierpienia, 🥺 pokazującą zmagania z chorobą, jak również ukazującą, jak trudno jest pogodzić się z rzeczami, które nas w życiu spotykają. Książka ta jest pełna kontrastów. Z jednej strony pokazuje piękno i siłę ludzkich ciał, 🥰💪 z drugiej zaś ich wątłość i niesamowitą kruchość. 🤕 Daje też brutalny przykład tego, że w jednej sekundzie możemy stracić wszystko, nad czym pracowaliśmy całe życie, a jedna mała rzecz może spowodować, że nasze plany odejdą w zapomnienie i staną się kompletnie niczym w sytuacji, jaka nas dotyka. 😔 Autorka opisuje też niełatwe relacje matki i dorastającej córki, szczególnie trudne w obliczu ciężkiej choroby. I ten właśnie wątek uważam za jeden z najmocniejszych w tej książce. 👍 Na uwagę zasługuje też niezwykle intrygujący styl autorki, który sprawia, że treść i słowa nabierają jeszcze większej mocy. 😍

"Mapy naszych spektakularnych ciał" to pozycja kompletnie inna niż wszystkie. Napisana w niepowtarzalny sposób, oryginalna, nietuzinkowa i jedyna w swoim rodzaju historia, która porusza do głębi. I na dodatek jest to debiut! Gorąco polecam❗️😌

Czekam na takie debiuty - i na takie historie, które potrafią opowiadać o odchodzeniu, chorobie i układaniu sobie życia na nowo w sposób pozbawiony sztucznego patosu i tanich wzruszeń. Maddie Mortimer opiera się na własnych doświadczeniach związanych z chorobą nowotworową mamy i przekuwa swoją złość i bezsilność w przejmującą refleksję nad własnym życiem - i jednoczesnym byciem bardzo osadzonym tu i teraz dla swoich najbliższych.

Poznajemy bezpieczny, rodzinny mikrokosmos Harry'ego, Lii i ich dwunastoletniej córki Iris w momencie, gdy u matki ponownie diagnozowany jest rak. Obserwacja tej trójki w rozmaitych konstelacjach relacji, wędrowanie z Lią po zakamarkach jej przeszłości, a także podążanie za Iris ścieżką do dojrzałości są przeżyciami uwrażliwiającymi na drugą osobę i jej historię, ale także skłaniającymi do refleksji nad własnymi relacjami, czasem, który nam pozostał na ziemi oraz własną historią. W te trudne tematy wplecione jest jednak całkiem sporo czarnego humoru i wspólnych, dobrych momentów, które rozświetlają perspektywę nieuchronnego pożegnania.

Z jednej strony jest to historia o rodzinie, która stara się pogodzić z bezwzględnością diagnozy i niepewną przyszłością, z drugiej wspaniałą eksploracją narzędzi użytych do jej opowiedzenia. Wszystko splata się tu w kompletną, pełną całość, a „Mapy naszych spektakularnych ciał” przyjmują bardziej formę swoistego performance niż opowieści w formie, do której przywykliśmy. Na pewno warto po nią sięgnąć, żeby doświadczyć czegoś zupełnie innego i sprawdzić, czy eksperymenty z formą są dla nas - ale przyznać trzeba, że Mortimer z wirtuozerską precyzją włada językiem.

A my mamy tę książkę jeszcze w fenomenalnym przekładzie, który w tę językową grę wciąga już od pierwszych słów.

Zmieniając odrobinę kolejność słów w tytule, napiszę, że zdecydowanie najbardziej spektakularną mapę mojego ciała zrobiono równo trzy lata temu, przy okazji mojego PET-TK. To takie badanie, gdzie zostaje ci podany radioaktywny znacznik, który uwidacznia najbardziej aktywne metabolicznie miejsca w ciele, więc siłą rzeczy - pokazuje guzy nowotworowe. Niby wiedziałam, że zaczynam walkę z chłoniakiem, ale widok górnej połowy moich wnętrzności, które rozświetliły się niczym choinka przybrana światełkami był dość mocny. I spektakularny... :)

W związku z tym mogę nie być do końca obiektywna w stosunku do tej książki, ale dla mnie to jedna z najbardziej genialnych powieści, która w poetycki sposób opowiada o raku, odchodzeniu, ale przede wszystkim o ciele. O tej fascynującej maszynerii, która każdego dnia odrobinę się zmienia, ewoluuje. O miejscu, w którym zachodzą miliardy reakcji, powiązań i oddziaływań. O mapie, która z biegiem lat pokrywa się bliznami przypominającymi o stoczonych bitwach, dojrzewa, wiotczeje. O ciele, które odczuwa ból i przyjemność. Coś wspaniałego, mnóstwo trafnych słów, które nie tylko zmuszają do refleksji, ale też powolnego przegryzania się z kolejnymi zdaniami i obcowania z tą prozą

Maddie Mortimer oddaje głos ciału, które pamięta proces dojrzewania, ciąży, która tak wiele zmienia, ale też chwile choroby i ciężkiego leczenia jakim jest chemioterapia, która niczym fala powodziowa niszczy wszystko co napotka na swojej drodze. To co złe i dobre. Mapy naszych spektakularnych ciał to też wiele stron, w którym do głosu został dopuszczony rak, który niczym pasażer na gapę obserwuje główną bohaterkę. Sami widzicie, że ta książka musiała być mocna i wywołująca skrajne emocje.

Na szczególną uwagę zasługuje specyficzny styl pisania autorki, bardzo poetycki, to właściwie przeplatanie się tekstów napisanych prozą i dających do myślenia wierszy i zdań. To też różnorodne czcionki, pogrubienia liter, tekst układający się w specyficzne kształty. Bardzo nowatorska książka, ale dzięki temu porusza jeszcze mocniej.

Maddie Mortimer dosypuje tutaj również szczyptę czarnego humoru, który łagodzi poruszone w tej historii tematy. Ja śmiałam się, płakałam, odkładałam ją na chwilę refleksji i przypomnienia sobie jak to było te kilka lat temu w moim życiu.

Polecam! Nietuzinkowa, wyjątkowo mocna historia, w której splatają się wszystkie ważne wątki: macierzyństwo, rodzina, odchodzenie, dojrzewanie. Nie ukrywam, jej lektura nie będzie dla was łatwa, ale czasem warto nawet popłakać podczas czytania, bo to oczyszczające uczucie, a jeśli sprawi, że szerzej otworzymy oczy na nasze życie to tym bardziej warto.

Opowieść o chorobie, odchodzeniu, cielesności i miłości. Tylko tyle i aż tyle. Wszystkie te motywy w książce Maddie Mortimer są tak boleśnie realne, że niemal przenikają każdą komórkę ciała. Ciężar ludzkiego dramatu wydaje się namacalny, podobnie zresztą jak i sama choroba – nowotwór zagnieżdża się w ciele Lii, atakuje i stopniowo przejmuje nad nim kontrolę. Z pozoru brzmi znajomo, bo przecież nie brak książek poruszających podobne tematy. Ale Mortimer znalazła sposób, by uczynić historię Lii oryginalną i niebanalną. "Mapy naszych spektakularnych ciał" urzekają niekonwencjonalną, artystyczną formą i narracją. Styl pisania Mortimer balansuje na granicy prozy i poezji, mieszają się ze sobą przeszłość i teraźniejszość. Czytanie tej książki to nie tylko niezwykłe doświadczenie werbalne, ale też wizualne, bo autorka kreatywnie bawi się słownictwem, czcionką, kształtem. Ciekawego wyboru Mortimer dokonała w kwestii narracji, oddając głos (dosłownie) nowotworowi, który, wędrując po zakamarkach ciała, staje się integralną częścią Lii. Autorka uzyskała wspaniały efekt – szczery, niepokojący, ale też kojący w swoim bólu, nieuchronności oraz przebłyskach światła i humoru.

Czasami po przeczytaniu książki czujemy, że coś się w nas zmieniło, że tekst zostawił w nas ślad. I tego właśnie doświadczyłam tym razem. Udany debiut, jednocześnie piękny, smutny, bolesny i wzruszający. Gorąco polecam (i gratuluję Agnieszce Walulik – polski przekład zachwyca).