Rok magicznego myślenia

"Rok magicznego myślenia" to tytuł dość dla mnie wyjątkowy, gdyż lata temu mocno mnie poruszył i od tamtej pory zawsze z chęcią sięgam po książki tej autorki, choć muszę przyznać, że póki co żadna nie zrobiła na mnie jeszcze takiego wrażenia jak ta!

Mąż Joan Didion nagle zmarł. Niedługo potem zachorowała jej córka. Ta książka to wspomnienia autorki z tego czasu. Czytelnik zostaje wpuszczony do bardzo intymnego świata, gdzie odsłoniona bezsilność i rozpacz bywa wręcz przytłaczająca.

Jest to książka o przeżywaniu żałoby, o dotknięciu mrocznych zakamarków duszy, o sięgnięciu dna smutku i rozpaczy, odsłonięciu tego co czułe i nieukojone.

To na tyle osobiste doświadczenia, że malo kto decyduje się nimi podzielić w takiej formie, dlatego myślę, że książka Didion jest na tym polu wyjątkowa.

Styl autorki jest bardzo charakterystyczny, lecz mi bardzo odpowiada. Ma w sobie coś takiego, że czytam jej książki z dużym skupieniem. Jej spojrzenie na rzeczywistość i sposób opisywania pewnych zjawisk, emocji czy spostrzeżeń mocno do mnie trafia.

"Rok magicznego myślenia" to tytuł niezwykły na wielu płaszczyznach, mnie mocno skłania do refleksji, pobudza czułe struny i skłania do zastanowienia czy ja byłabym e stanie znieść takie cierpienie duszy. Bardzo mocny tytuł, z niejednego wyciśnie łzy. Niesamowicie osobista książka, która moim zdaniem słusznie znajduje się na listach książek wszechczasów, które trzeba przeczytać.

"Rok magicznego myślenia" to książka o stracie i żałobie.

Książka zaczęła się mocno. Mąż autorki zmarł niespodziewanie, a ona na pierwszych stronach przywołuje swoje wspomnienia i odczucia z tamtego czasu. Było to dla mnie ogromnie emocjonalne.

Nigdy nie płaczę na książkach, a tutaj już na pierwszych kilkudziesięciu stronach bylam tego bliska kilka razy. Miałam łzy w oczach. Podeszłam do tej książki bardzo empatycznie. Przeżywałam wszystko razem z autorką, odnosząc jej sytuację do potencjalnej mojej sytuacji, gdybym to ja straciła ukochaną osobę.

Ból był niesamowity i miałam obawy czy ta książka za bardzo mnie nie zniszczy. Bo początek naprawdę mocno do mnie trafił.

Początek i koniec książki wywołały we mnie wiele silnych emocji i te fragmenty oceniam na bardzo dobre i poruszające.

Środek książki natomiast opisuje po części chorobę córki autorki. Wiadomo, że po stracie męża, strach o życie córki był jeszcze większy, a bezsilność jest przygnębiająca, lecz w tych fragmentach nie odczuwałam emocji. Miałam wrażenie, że były to raczej suche fakty i opisy sytuacji niż faktyczne ich przeżywanie.

Może wpływ na to ma to, że sama nie jestem matką i nie potrafiłam odnieść sytuacji autorki do siebie, a może ma to związek z pewnym etapem żałoby. Ciężko mi ocenić i niestety niezbyt podobały mi się te fragmenty.

Gdyby książka była tylko o stracie męża lepiej by do mnie trafiła, a relację z walki o życie córki chyba również lepiej bym odebrała, gdyby była podana osobno.

Połączenie tych dwóch wydarzeń, choć bliskich autorce, dla mnie wypadło średnio, jedno i drugie przyćmiewało się nawzajem, przez co żadne nie mogło wybrzmieć w pełni.

Książkę naprawdę warto przeczytać, nie żałuję, że po nią sięgnęłam. Opisy odczuć autorki po stracie męża trafiały prosto do mojego serca i rozbijały je na kawałki. Warto się z nimi zapoznać.

Lecz niestety przez to, że autorka opisuje dwa wydarzenia ze swego życia, które choć zdarzyły się w podobnym czasie, to były różne i nie dostrzegłam w nich tyle samo emocji, to trudno mi ją ocenić.

Gdyby dotyczyła tylko żałoby po mężu zapewne stałaby się dla mnie jedną z najważniejszych książek tego roku, a może a ogóle? Bardzo możliwe. Niestety fragmenty dotyczące choroby córki autorki nie trafiły do mnie aż tak i przez to ta książka ma dla mnie dwa oblicza.

Nie mniej gorąco polecam, książka wywołuje masę uczuć i niesamowicie podnosi temat żałoby i straty.

kilka zdań poświęcę książce niezwykle dojrzałej. Właśnie to określenie jako pierwsze przychodzi mi do głowy gdy słyszę "Rok magicznego myślenia". To niezwykle szczery zapis próby poradzenia sobie z niespodziewaną śmiercią męża oraz walką o życie ukochanej córki. Autorka podchodzi do straty na dwa sposoby intelektualny i emocjonalny. Na trapiące ją pytania o śmierć czy sens odpowiedzi szuka w pismach, artykułach czy podręcznikach psychologicznych. Jednak to intelektualne podejście nie zaciera emocji. Tak naprawdę to z każdej strony książki czuć ból, cierpienie, lęk przed tym co dalej, zwątpienie, zagubienie, ale mnóstwo jest tu też miłości.

Temat książki jest trudny i osobisty dlatego uważam, że każdy czytelnik, filtrując ją przez własne doświadczenia odbierze ją inaczej. We mnie nie wzbudziła emocji, ale to chyba dlatego, że ja nie doświadczyłam tak poważnej straty. Nie płakałam, nie przeżywałam, za to z ciekawością śledziłam zmagania autorki. Bardzo mi odpowiadał ten porosty, niewymuszony styl pisania. Od pierwszych stron widać, że Didion świetnie posługuje się słowem.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Joan Didion, ale chcę więcej! Szczególnie ciekawi mnie książka "Niebieskie noce", kontynuacja "Roku magicznego myślenia" a to wszystko po filmie "Joan Didion: wszystko w rozpadzie", który jest dla mnie komplementarny z książką. Warto go obejrzeć, chyba nawet warto go obejrzeć przed lekturą książki.

Nie będę oceniała tej książki, napiszę tylko, że to było dla mnie niezwykłe i dobre doświadczenie literackie.

Mimo, że odebrałem tę książkę pozytywnie i na pewno warto ją przeczytać, wiem że nie każdemu ta propozycja się spodoba. Po pierwsze, dotyczy ona bardzo trudnego tematu - żałoby. Każdy przeżywa ją inaczej i nie do każdego trafią zawarte tam argumenty i sposób pocieszenia. Z pewnością do jednych słowa autorki trafią, inni się z nimi nie zgodzą. Po drugie, książka jest pisana w typowo amerykańskim stylu, który nie każdemu odpowiada. Może być czasem irytujący. Mimo to warto przeczytać, nawet jeśli nie zgadzamy się z autorką w 100%, możemy znaleźć wiele wartości i dobrych rad, dzięki którym spojrzymy na życie z większym optymizmem.