Jurassic Park

Książkowy pierwowzór filmowej produkcji która zna chyba każdy. A jednak książka nie ustępuje filmowi i jej atmosfera i historia zachwyca tak samo. Polecam

W Kostaryce dochodzi do serii ataków na ludzi przeprowadzanych przez tajemnicze dzikie stworzenia. Ludzie zaangażowani w sprawę są przekonani, że mają do czynienia z jaszczurkami z rodzaju Basiliscus, ale jedna z osób uznaje za stosowne skontaktować się ze znanym ekspertem od dinozaurów, amerykańskim paleontologiem profesorem Alanem Grantem, który wstępnie identyfikuje agresywne stworzenia jako podobno wymarłe miliony lat temu teropody z rodzaju Procompsognathus. Zaraz potem on i jego doktorantka, paleobotanik Ellie Sattler przyjmują zaproszenie od jednego z prywatnych sponsorów wykopalisk archeologicznych profesora Granta, założyciela i dyrektora generalnego firmy International Genetic Technologies, Inc., częściej zwanej InGen, miliarderem Johnem Hammondem. Zaproszenie na jego wyspę Isla Nublar, oddaloną o ponad sto mil od zachodniego wybrzeża Kostaryki, gdzie gościem honorowym ma być też matematyk specjalizujący się w teorii chaosu, profesor Ian Malcolm. Jak się okazuje ekscentryczny bogacz pragnie zaprezentować im pierwszy w historii świata park rozrywki z dinozaurami, wielkim osiągnięciem biotechnologicznym spółki InGen.

„Park Jurajski” (oryg. „Jurassic Park”): marka sama w sobie. Najbardziej rozchwytywane literackie osiągnięcie nieodżałowanego amerykańskiego powieściopisarza, reżysera, scenarzysty i producenta filmowego Michaela Crichtona, autora między innymi takich utworów, jak „Andromeda znaczy śmierć” (po raz pierwszy przeniesiona na ekran przez Roberta Wise'a w 1971 roku; tytuł polski: „Tajemnica Andromedy”), „Kula” (film Barry'ego Levinsona z 1998 roku pod tym samym tytułem), „Kongo” (film Franka Marshalla z 1995 roku pod tym samym tytułem), „W sieci” (film Barry'ego Levinsona z 1994 roku pod tym samym tytułem), „Wschodzące słońce” (film Philipa Kaufmana z 1993 roku pod tym samym tytułem), „Państwo strachu” aka „Korporacja strachu” i mój ulubiony „Rój” aka „Predator”. Crichton dorastał na Long Island, w Roslyn w stanie Nowy Jork, praktycznie od dziecka marząc o zostaniu pisarzem, co skłoniło go do rozpoczęcia studiów licencjackich z literatury w Harvard College. Rozczarowany swoimi wynikami zmienił kierunek, ostatecznie uzyskując tytuł licencjata z antropologii biologicznej. Potem ukończył Harvard Medical School – otrzymał tytuł lekarza medycyny, ale nigdy nie pracował w wyuczonym zawodzie.

W 1983 roku Michael Crichton napisał scenariusz o doktorantce, która dzięki ogromnemu rozwojowi inżynierii genetycznej przywraca światu pterodaktyla. Po namyśle pisarz doszedł jednak do wniosku, że takie przedsięwzięcie w rzeczywistości przekraczałoby możliwości finansowe przynajmniej większości naukowców, a i pozyskanie sponsorów wydawało mu się mało prawdopodobne, choćby z tego powodu, że nie ma - a w każdym razie Crichton go nie dostrzegał - żadnego logicznego uzasadnienia dla odtwarzania dinozaurów. Poza celami stricte rozrywkowymi, na których, rzecz jasna, „przy okazji” można by sporo zarobić. Tak w głowie jednego z największych mistrzów technothrillerów narodził się egzotyczny kaprys bogacza. W pierwszym szkicu powieści narratorem Michael Crichton uczynił małego chłopca, ale ostatecznie (kilka szkiców później, negatywnie opiniowanych przez jego zaufanych pierwszych czytelników) rozstał się ze swoim małoletnim umownym sprawozdawcą niewiarygodnych wydarzeń w Parku Jurajskim. Światowa premiera powieści przypadła na rok 1990, ale prawdziwe dinoszaleństwo rozpoczęło się parę lat później, po wypuszczeniu filmowej adaptacji bodaj opus magnum Crichtona, którego scenariusz pisarz opracował wespół z Davidem Koeppem. Jednego z najbardziej dochodowych obrazów w historii kina, wyreżyserowanego przez Stevena Spielberga, który potem namówił autora oryginału (nacisk opinii publicznej też pewnie nie był tutaj bez znaczenia) do „wyczarowania” drugiej powieściowej cegiełki o zmodyfikowanych genetycznie dinozaurach – jedyny sequel w bibliografii Michaela Crichtona. Pierwsza edycja „Parku Jurajskiego: Zaginionego świata” Michaela Crichtona (podtytuł to świadomy ukłon w stronę pierwotnie wydanej w 1912 roku powieści Arthura Conana Doyle'a) pojawiła się w roku 1995, a już dwa lata później światło dzienne ujrzała filmowa wersja, znowu w reżyserii Stevena Spielberga. A potem na jurajski pokład zaczęli wskakiwać inni filmowcy i pisarze – ten markowy szyld, ta przebojowa franczyza właściwie nieustannie się rozbudowuje. Podczas gdy wielu innych to właśnie film Stevena Spielberga z 1993 roku skłonił do zapoznania się z książkowym pierwowzorem, mnie zniechęcił do tej literackiej przygody. Michael Crichton to jeden z moim ulubionych pisarzy, dlatego nie wykreślałam tej pozycji ze swoich planów czytelniczych. Zawsze odległych... dopóki wydawnictwo Vesper nie skruszyło mojego wieloletniego i na dobrą sprawę bezsensownego oporu. Nie oceniaj książki po filmie. Ani po okładce? Cóż, tym razem działalność wbrew tej drugiej, generalnie rzecz biorąc niegłupiej zasadzie, bardzo mi się opłaciła. Zjawiskowe opakowanie Artura Rudnickiego (Vesper 2022, w tłumaczeniu Krzysztofa Bednarka) jakby wyleczyło mnie z tej niemądrej awersji. Zagłuszyło nieprzyjemne wspomnienia, jak by nie patrzeć, z dzieciństwa – tak, nie zadałam sobie nawet trudu, by po latach ponownie skonfrontować się z tą hitową produkcją twórcy między innymi „E.T.” i „Szczęk”. Zrobiłam to dopiero po przeczytaniu oryginału i muszę przyznać, że już tak bardzo nie przeszkadzała mi bajkowa forma „Parku Jurajskiego” Stevena Spielberga, jak w okresie, kiedy teoretycznie takie rzeczy powinny być lepiej przyswajalne. Tak się jednak niefortunnie złożyło, że adaptacja najpoczytniejszej powieści Michaela Crichtona w moim przypadku wstrzeliła się w okres wzmożonego, żeby nie powiedzieć beznadziejnego zainteresowania kinem grozy. Moje oczy tymczasowo były więc przystosowane wyłącznie do nieporównywalnie mroczniejszych klimatów:) Choćby takich jak w „Parku Jurajskim” Michaela Crichtona, brutalniejszej przeprawie przez nienaturalny świat dinozaurów. Bezwzględny technothriller, w którym nie oszczędzono nawet niemowlaków. Zjadliwa krytyka gatunku ludzkiego, czy raczej środowiska naukowego, które zdaniem Crichtona chyba stało się zbyt pazerne. Zysk ponad wszystko. I zatrważająca pycha, kompleks Boga. Samozwańczy królowie Ziemi, którzy wypowiedzieli z góry skazaną na niepowodzenie wojnę Matce Naturze. „Nawet nie potrafimy sobie wyobrazić powolnego rytmu przemian Ziemi ani potęgi ich oddziaływania. I nie mamy w sobie dość pokory, aby próbować to zrobić. Ludzie istnieją na tej planecie przez zaledwie mgnienie jej oka i jeśli jutro znikniemy, Ziemi nie będzie nas brakowało […] Ta planeta nie znalazła się w niebezpieczeństwie. To nasz los jest zagrożony” - to fragment jednego z wykładów, używając określania samego Crichtona, „ironicznego komentatora akcji”, profesora Iana Malcolma, czegoś w rodzaju głosu sumienia „Parku Jurajskiego”. Jak to zwykle bywa ignorowanego przez armię ludzików, która wie lepiej. „Żywa skamielina”, jeden z ostatnich przedstawicieli odpowiedzialnych, myślących perspektywicznie, niebiorących udziału w naukowym wyścigu szczurów, wyższej inteligencji w szeregach Homo sapiens. Ulubiony bohater czytelników (oczywiście nie wszystkich) przynajmniej pierwszego „Parku Jurajskiego” Michaela Crichtona, zdobywcy australijskiej BILBY Award, corocznie przyznawanej z wyboru dzieci.

„Zawsze pozostaje jakiś ślad na to, że naukowcy byli tu czy tam i dokonali swojego odkrycia. Każde odkrycie to gwałt na naturze. Zawsze! I naukowcy pragną, żeby tak było, muszą wtykać te swoje przyrządy. Muszą zostawić swój ślad. Nie wystarcza im obserwacja. Nie potrafią ograniczyć się do podziwiania. Po prostu nie mieszczą się w naturalnym porządku, nie pasują do niego. Koniecznie muszą sprawić, żeby zdarzyło się coś sprzecznego z naturą.”

Przerażająca i diabelnie fascynująca „sztuka w siedmiu aktach zatytułowanych przez profesora Iana Malcolma” (opisane grafiki składające się na sformułowaną przez niego teorię matematyczną na stronach tytułowych wszystkich działów/ksiąg „Parku Jurajskiego”). W większość osadzona na fikcyjnej wyspie o nazwie Isla Nublar, leżącej na zachód od Kostaryki. Michael Crichton uczynił ten całkiem spory kawałek ziemi prawowitą własnością klasycznego burzyciela, miliardera w jesieni życia nazwiskiem John Hammond. Czy tam założonej przez niego firmy biotechnologicznej, stworzonej z myślą o ziszczeniu największego marzenia starszego pana, wyżej wspomnianego prezesa InGenu. Po pięciu latach intensywnej i nadzwyczaj kosztownej pracy, tytułowy park jest już na ukończeniu. Najwyżej kilkanaście miesięcy przed planowanym otwarciem dla zapewne majętnych klientów z różnych zakątków świata, pierwszego dinozaurzego wesołego miasteczka (w przygotowaniu są już kolejne), zbzikowany staruszek sprowadza na Nublar wybranych naukowców, z którymi już wcześniej nawiązał mniej i bardziej owocną współpracę: światowej sławy eksperta od dinozaurów, profesora Alana Granta, współpracującą z nim doktor Ellie Sattler i przebrzydłego mąciciela (zdaniem Hammonda), profesora Iana Malcolma. Przynajmniej Alan i Ellie kompletnie nie spodziewali się tego, co zastali na tej obficie zalesionej wyspie, ale ich reakcja też nieco odbiega od wyobrażeń rozentuzjazmowanego organizatora tego niewiarygodnego safari. Spodziewany zachwyt miesza się z jakże niemile widzianym przez gospodarza niepokojem. Alan i Ellie nie są wprawdzie takimi czarnowidzami jak „ten przeklęty matematyk”, ale nawet tak mocno skoncentrowana na sobie jednostka, jak John Hammond zauważa, iż tak naprawdę żaden z jego honorowych gości nie czuje się w pełni komfortowo w tej czarodziejskiej krainie. A raczej śmiałym dokonaniu w dziedzinie inżynierii genetycznej. To samo można powiedzieć o jego siedmio- lub ośmioletniej wnuczce Lex Murphy. Tak naprawdę tylko jej jedenastoletni brat Tim nie posiada się ze szczęścia na tym, bądź co bądź, szalenie niebezpiecznym, odizolowanym terytorium. W malowniczym zakątku, który niebawem zostanie całkowicie odcięty od reszty świata – tropikalna burza i niekoniecznie zwykła awaria systemu. Michael Crichton zgodnie ze swoim zwyczajem, obudował tę, na szczęście fikcyjną, opowieść aktualnymi (przynajmniej na przełomie lat 80. i 90. XX wieku) zagadnieniami naukowymi: teorie, badania, opracowania, odkrycia, suche informacje nie tylko na temat dinozaurów. W polu jego największego zainteresowania, na tym powiedzmy stricte naukowcem obszarze, znalazła się też teoria chaosu, pod którą podwaliny położył Edward Lorenz. Ulubiona teoria niepoprawnego sceptyka, nieuleczalnego pesymisty, ktoś może nawet powiedzieć, że strasznego cynika, profesora Iana Malcolma, wymyślonej postaci, do której jej stwórca najprawdopodobniej najmocniej się przywiązał w tym zróżnicowanym, rzekomo wymarłym świecie. Prehistoria się powtarza. Stworzenia, które wyginęły miliony lat temu z woli człowieka, nie Matki Natury, wracają na ten padół łez. Genetycznie zmodyfikowane roślinożerne i mięsożerne pradawne zwierzęta z różnych okresów historycznych (w naturalnych biegu niektóre z nich nigdy się nie spotkały), które w przekonaniu tutejszych Frankensteinów („Park Jurajski” najczęściej jest kojarzony z opus magnum Mary Shelley) nie mogą się rozmnażać i przetrwać poza Isla Nublar, ale ta druga hipoteza na użytek czytelników zostaje obalona już w pierwszej partii owej trzymającej w nieznośnym napięciu, mocno przygnębiającej opowieści. To ludzie ludziom (i dinozaurom!) zgotowali ten los. Obrzydliwy gwałt na Naturze. Widzimisię człowieka, który ewidentnie nie wie, co robić z pieniędzmi. Nie pierwszy i zapewne nie ostatni przypadek destrukcji, która swój początek znajduje w przeogromnym zapleczu finansowym. „Park Jurajski” to według mnie nie tylko przestroga przed bezrozumnym postępem, wariackim biegiem ku samounicestwieniu (gen autodestrukcji jakby wpisany w DNA człowieka), ale również zachęta do gorzkich refleksji na temat żądzy pieniądza. Życie bogacza czasami bardziej przypomina otchłań szaleństwa, aniżeli bajeczne błonia, poprzecinane mlecznymi i miodnymi strumykami. Na marginesie: dlaczego Ian Malcolm nie przekazał dalej arcyważnej informacji o pewnym nieszczęsnym statku? Nieścisłość fabularna? Niedopatrzenie autora?

Kto ma ochotę na podnoszącą na duchu opowiastkę o dinozaurach, to powinien (po raz enty?) wybrać się do „Parku Jurajskiego” Stevena Spielberga. Powieściowy pierwowzór wiecznego pióra, nieśmiertelnego długopisu Michaela Crichtona lepiej odłożyć na bardziej depresyjny nastrój. W każdym razie oryginalny „Park Jurajski” to zdecydowanie mniej optymistyczna, miejmy nadzieję, że nieprorocza wizja z mniej i bardziej milusimi prehistorycznymi stworzeniami, które wcale nie prosiły się na ten Crichtonowski świat. Tutaj nawet największy znany drapieżnik w historii Ziemi, Tyrannosaurus rex, może bardziej uchodzić za ofiarę niż oprawcę. Uogólniając, największymi potworami są ludzie: niewdzięczni, zachłanni, porażająco aroganccy chwilowi(?) goście na planecie, która nigdy nie była i nigdy nie będzie ich własnością. Oburzonych takimi twierdzeniami nie tylko nie zniechęcam do przeczytania „Parku Jurajskiego” Michaela Crichtona, ale tym goręcej namawiam do wzięcia udziału w tej katastrofalnej przygodzie. Stosownie brutalnej, cudnie ponurej i łzawej, ale nie ckliwej, wielkiej przygodzie na nowożytnej wyspie dinozaurów.

Park Jurajski to jeden z moich ulubionych filmów z czasów świetności wypożyczalni video. Z tego powodu sięgnąłem po książkowy pierwowzór tego interesującego obrazu. Powieść jest całkiem udana, łączy w sobie elementy przygodowe, naukowe, a nawet grozę. Poznawanie tej historii na nowo w nieco odmiennej wersji stanowi naprawdę ciekawe doświadczenie. Fabuła różni się od tej zaprezentowanej w filmie, co może stanowić pewien problem dla wielbicieli tego kinowego hitu. W tym przypadku ekranizacja Spielberga okazuje się być lepsza od książkowego pierwowzoru, co nie oznacza, że nie warto się z nim zapoznać.

Dinozaury powracają.

W pobliżu Kostaryki pojawia się coraz więcej zgłoszeń związanych z atakami tajemniczych zwierząt. Wszyscy jednak ignorują sprawę. Ekscentryczny milioner postanawia zaprosić naukowców i ekspertów na wycieczkę, aby ocenili stan jednej z wysp. Nikt jednak nie wie, jakie tajemnice kryją się w Parku Jurajskim... Na miejscu okazuje się, iż dokonano niemożliwego - za sprawą eksperymentów z DNA udało się odtworzyć i sklonować dinozaury. Wycieczka na wyspę może być pierwszym krokiem ku przeszłości... lub drogą prowadzącą do zagłady.

Nikomu nie trzeba przedstawiać Jurassic Park - film wywołał ogromne poruszenie wśród widzów za sprawą niezwykle barwnej i oryginalnej fabuły. Warto jednak wiedzieć, iż przed premierą filmu pojawił się książkowy pierwowzór. Michael Crichton stworzył historię przepełnioną dinozaurami, przygodami, ale także niebezpieczeństwem obcowania z nieznanym wcześniej gatunkiem zwierząt. Czy wycieczka na wyspę zakończy się szczęśliwie?

Jurassic Park to powieść przepełniona tym, co tygryski lubią najbardziej - dynamiczną akcją, intrygującymi postaciami, niespodziewanymi zwrotami akcji. Niestety, pod powłoką kryje się jednak wiele irytujących schematów, z których Michael Crichton czerpie garściami. Fani filmowej trylogii oraz czytelnicy poszukujący niezwykle przyjemnej i wciągającej historii będą zadowoleni z lektury. Przygotujcie się na podróż w nieznane - przed Wami wycieczka w tytułowym Jurassic Park!

Pełna recenzja na stronie: [Adres usunięty]

Gdy dinozaury władały Ziemią.

Park rozrywki, jakiego nigdy wcześniej nie było. Wskrzeszone, prehistoryczne zwierzęta, które ani myślą podporządkować się ludzkiej kontroli. Z pozoru niezawodny system obsługi, który zawodzi w najgorszym z możliwych momencie... Dramatyczna walka o życie, w której ryk t-rexa miesza się z odgłosami pogoni ze strony raptorów... Fanom nie trzeba mówić więcej. Wszystkich innych wypada zaprosić do wnętrza tej historii kultowymi już słowami: "Welcome to Jurrasic Park!".

Książkowe Bestsellery Księgarni Tania Książka to zawsze lektury wyjątkowe, które cieszą się niesłabnącą popularnością wśród czytelników. To tak naprawdę odbiorca określa to, co jest w danej chwili bestsellerem - jak widać popularność prehistorycznych gadów jest wciąż całkiem spora, "Park Jurajski" to bowiem wciąż absolutny TOP w ofercie Księgarni :)

Jeśli jeszcze nie czytaliście lub nie oglądaliście filmu - mała ściąga ;)

"Park Jurajski" to opowieść o potędze inżynierii genetycznej, za sprawą której John Hammond i firma InGen klonują na kostarykańskiej wyspie Isla Nublar dinozaury. Mają być one największą atrakcją turystyczną w dziejach, którą udostępni się widzom w ramach najbardziej skomputeryzowanego parku tematycznego w historii. Wszystko jest już prawie gotowe, niebawem otwarcie.

Na wyspę zmierza grupa ekspertów (paleontolog, paleobiolog, matematyk), którzy mają wypowiedzieć się na temat parku, jego zabezpieczeń i gotowości względem jego uruchomienia. Według InGen, pomimo małych kłopotów na miejscu, będzie to tylko formalność - czyż bowiem istnieje na świecie większa atrakcja niż to, co właśnie przygotowali dzięki najnowszym zdobyczom techniki, informatyki i genetyki? Niestety - nad naturą, nawet tą zrekonstruowaną za pomocą prehistorycznego DNA, nie da się zapanować. Wszystko, co może pójść źle, zmierza w stronę nieuchronnej katastrofy, w której ludzkie życie zostanie wystawione na śmiertelne niebezpieczeństwo.

Jakby tu podsumować tę książkę... Zadanie jest niby łatwe, ale tylko pozornie - mam ten przywilej, że czytałem "Park..." zarówno teraz, z okazji wznowienia, a także jako dziecko; mam więc w głowie dwie perspektywy wrażeń, które dzieli od siebie ponad dwadzieścia lat! I muszę na wstępie powiedzieć, że z całą pewnością wrażenia są (i wtedy i teraz) pełne emocji, jednak ich konkretne aspekty są jednak od siebie dość odmienne.

"Park Jurajski" to na pewno znakomity techno-thriller; można to powiedzieć bez cienia wątpliwości. To właśnie od tej książki zaczęła się w latach dziewięćdziesiątych ogólnoświatowa fascynacja prehistorycznym światem dinozaurów. Sam jako dziecko uległem tej fascynacji, zatem w tym miejscu chciałbym bardzo nisko pokłonić się nieodżałowanej pamięci Michaelowi Crichtonowi wraz ze słowami podziękowania za piękne chwile spędzone i w Parku Jurajskim i w świecie prehistorycznych gadów - gdyby nie ta książka, nie byłoby ani działającego na wyobraźnię filmu Spielberga (który odbiega miejscami, niestety, dość znacznie od oryginalnej fabuły), ani wywołanego później wielkiego zainteresowania dinozaurami. A także mojego osobistego zainteresowania i wielu godzin spędzonych w prehistorycznym świecie.

Książka jest według mnie dużo lepsza niż film (który zapewne wszyscy, a przynajmniej znakomita większość, zna). Lektura to zdecydowanie większy dreszczyk emocji niż wizyta w kinie. A sam pomysł użycia inżynierii genetycznej wykorzystanej do wskrzeszenia martwych od milionów lat gatunków jest genialny w swej prostocie oraz w skali ukrytej grozy, napędzającej książkowy potencjał. "Park Jurajski" nawet dzisiaj budzi zastanowienie nad ludzką naturą i pytanie o sensowność i zasadność brnięcia coraz dalej w imię nauki. Ale czy tylko w imię nauki? Czy też może również - a nawet przede wszystkim - w imię zysku? Niewyobrażalnego zysku... Czy można to zrobić nie gotując samemu sobie zagłady? "Jurassic Park" stawia te pytania i w dużej mierze na nie odpowiada.

Emocji na łamach lektury nie brakuje. Przeżyjemy je w trakcie kultowych scen, w których raptory polują na ludzi, w których t-rex wydostaje się z wybiegu i atakuje zatrzymane przy jego ogrodzeniu toyoty z tkwiącymi w środku pasażerami, czy też w których obsługa parku rozpaczliwie próbuje przywrócić zasilanie i powiadomić kapitana firmowego statku, że na jego zmierzającym na ląd pokładzie znajdują się zbiegłe zwierzęta... O, tak - emocji w książce zdecydowanie nie brakuje! I mogę Wam obiecać, że znajdziecie ich na jej łamach co najmniej tyle (jeśli nie więcej), co w filmie.

Minusy? Są... Niestety!: SĄ, a wynikają one - co Wydawca niniejszego wznowienia sam poniekąd przyznał - z pośpiechu i z chęci jak najszybszego wydania powieści na rodzimym rynku. Nie jestem jednak przekonany, czy wszystko można w ten sposób usprawiedliwiać "pośpiechem"... Wydawca, o którym mówimy, znany jest z pięknych opraw książek (tutaj, jak zawsze, ogromny plus - okładkowa grafika POWALA!), które są twarde i naprawdę porządne, a także z dobrej jakości przekładów i z dbałości o stronę gramatyczno-językową. Niestety tym razem nie dostaliśmy twardej oprawy - podobno właśnie przez pośpiech i chęć jak najszybszego wydania powieści. Można byłoby to zrozumieć i wybaczyć (wszak okładka i bez twardej oprawy jest piękna), jednak ów pośpiech odbił się czkawką w kwestii poprawności językowej i gramatycznej... W książce aż roi się od błędów w stylu brzydko wyglądających, niegramatycznych zbitek słownych (np. "tosię" zamiast "to się"; "niedał rady" zamiast "nie dał rady", itp.), które wynikają albo z niedbałości, albo z błędów drukarni. Jednak aż tyle błędów w druku (można na nie trafić co kilkanaście/kilkadziesiąt stron, więc jak na dobrego Wydawcę jest ich naprawdę sporo) nie powinno się zdarzać tak dobrze znanej firmie na rynku wydawniczym - mówimy o naprawdę bardzo dobrze ocenianym dotąd od tej strony Wydawcy. Nie zapominajmy także, że pierwszy polski przekład "Paru Jurajskiego" ukazał się nieomal 30 lat temu - było więc do czego porównać własny tekst... Jeśli jednak w/w wady tekstu i wydania Wam nie przeszkadzają, to całą resztą będziecie bez wątpienia zachwyceni :)

Książka zrecenzowana dzięki uprzejmości Księgarni taniaksiążka.pl

#bloggujezTK #parkjurajski #jurrasicpark #michaelcrichton #dinozaury #genetyka #ingen #islanublar #technothriller #dobraksiazka #czytamksiazki #bookstagram #bookstagrampolska #bookreview #recommendedbooks #cosnapolce

[Adres usunięty]