Wiedźmin. Tom 6. Wieża jaskółki

"Wieża jaskółki" to samo dobro. Mistrzowska narracja, wciągające dialogi, rozbudowane wątki i porywające postacie, zarówno główne, jak i poboczne. I choć wydaje się to być wielką laurką, tę książkę naprawdę fantastycznie się czyta. Historia Ciri, a także dalsza wędrówka Geralta zostały ze sobą wymieszane tak, aby rozbudzać zainteresowanie czytelnika. Sapkowski wprowadza także umiejętnie różne poboczne postacie, u których zadbał nie tylko o spójny charakter, ale i motywy ich działań, a te, trzeba przyznać, dość mocno wpływają na to, jak rozwijają się wydarzenia. W efekcie powstała historia, po której niezwłocznie sięga się po "Panią Jeziora", chcąc wiedzieć, co będzie dalej...

Zaskoczył mnie fakt, że tom ten poświęcony jest w gruncie rzeczy Ciri, choć oczywiście z Geraltem też mamy w nim wiele do czynienia. Początkowo nie byłam przekonana do takiego obrotu spraw, ale im dłużej czytałam tę powieść, tym bardziej nabierałam pewności, że właśnie tak powinno być i Andrzej Sapkowski wiedział, co robi. Poznanie jej perspektywy było kluczowe dla lepszego wgryzienia się w fabułę. Ta zaś pełna była polityki i brutalnych wątków, co dla mnie akurat jest olbrzymim plusem. Uwielbiam powieści, w których autor przemyślał świat tak szczegółowo, aby potrafić pasjonująco opowiedzieć o konfliktach różnych wielkich rodów. Polecam!

Wieża Jaskółki to to czwarta część cyklu powieściowego o Geralcie Z Rivii. Sagę Sapkowskiego czytam po raz drugi po ponad 10-letniej przerwie jednak dalej zaskakuje mnie swoją niebanalnością. Fabuła powieści wciąga w zawirowania polityczne wiedźmińskiego świata. Niestety w tym tomie jest nieco mniej Geralta, ale za to nie można narzekać na brak mrocznej atmosfery i brutalności. Jest to lektura obowiązkowa dla wszystkich fanów twórczości polskiego mistrza fantasy, jednak moimi faworytami pozostają dwa pierwsze tomy opowiadań o Wiedźminie.

"Wieża jaskółki" to kolejna fenomenalna powieść Andrzeja Sapkowskiego. W czwartym tomie sagi towarzyszymy Ciri w procesie zdrowienia i słuchamy jej opowieści o tym, co ją spotkało. A jest to historia równie piękna, co brutalna i trudna, pełna smutku i żałości, która przybliża nas do tej postaci. Powieść ta nie tylko tym wątkiem jednak stoi i dobrze, bowiem toczące się równolegle przygody Geralta są nie mniej emocjonujące. Ta historia, w połączeniu z piórem Sapkowskiego i wspaniałymi dialogami, sprawiła, że czytałam ją z zapartym tchem. A potem od razu sięgnęłam po kolejną część i to chyba mówi samo za siebie. :)

Po przeczytaniu "Chrztu ognia" nie mogłam się doczekać kolejnej części. Co się stanie z Ciri? Całe szczęście proza Sapkowskiego nie zawiodła mnie i tym razem, dając mi nie tylko odpowiedzi na te pytania, ale także poruszając ogrom innych wątków, równie pasjonujących i barwnych co te, które pokochałam w poprzednich tomach. Ponownie trafiłam na soczyste dialogi pełne żartów, metafor i ironicznych uwag. Kolejni bohaterowie, których poznawałam, okazywali się niebanalni i nie wywoływali we mnie prostych uczuć - nawet, jeśli dany charakter był negatywny, trudno było nie dostrzec w nim czegoś wspaniałego. Polecam więc, zdecydowanie, każdemu - tym, co jeszcze nie czytali sagi o Wiedźminie i tym, którzy ją znają!

Jedna z lepszych części serii opowiadań o wiedźminie. Autor Andrzej Sapkowski dobrze rozbudował świat przedstawiony, w którym istnieje pełno nieszczęścia. Liczne intrygi, egoizm postaci idealnie pokazują nieprzyjemny świat polityki. Książka ma jednak pozytywny wydźwięk, miłość i dobro mają szanse ze złem. Bardzo ciekawie są przedstawione rozterki moralne. Bohaterowie rozmyślają czy można popełniać złe czyny w imie większego dobra, a może skupić się na własnym interesie. Postaci pokazują pełny wachlarz cech charakteru i osobowości. Uwielbiam sagę wiedźmina, a ta książka jest jedną z najlepszych w całym zbiorze.

Bardzo lubię twórczość Andrzeja Sapkowskiego i zawsze chętnie sięgam po jego książki. Miałam już okazję przeczytać wszystkie części serii o Wiedźminie i każda z nich przypadła mi do gustu. Jednak najbardziej spodobał mi się tom szósty, gdyż miał w sobie cos, co nie pozwalało nawet na moment oderwać się od lektury. Fabuła była spójna, logiczna, ale przede wszystkim bardzo ciekawa. Akcja w powieści toczyła się powoli, ale nadawało to całości odpowiedniego tempa. Jeśli jeszcze nie mieliście okazji czytać tego klasyka literatury fantasy, to szczerze polecam.

Kolejny tom przygód Geralta z Rivii zwanego również Białym wilkiem to niezwykle dobrze moim zdaniem napisana książka, którą czytało mi się szybko i bardzo przyjemnie. Sądzę, że spowodowane jest to doskonałym stylem, którym włada pan Andrzej Sapkowski. Ten przedostatni tom cyklu ma: niezwykle dobrze napisane dialogi, ciekawą fabułę oraz bohaterów, z którymi chce się przebywać i eksplorować ten pełen brutalności i niesprawiedliwości świat wykreowany przez autora. Sądzę, że żadnej książki dotyczącej przygód Geralta z Rivii nie trzeba nikomu polecać, ale jeśli ktoś wahałby się po nie sięgnąć, to mogę jedynie powiedzieć, żeby nie czekał i przeczytał je już teraz, gdyż na pewno nie pożałuje.