Jeszcze się kiedyś spotkamy

Dawno tylu wzruszeń przy książce nie miałam, co przy tej. Kilka razy rozpłakałam się tak, że aż moim ciałem przez długi czas wstrząsał szloch. Nic w tej powieści nie jest do przewidzenia, autorka świetnie potrafi manipulować czytelnikiem i go zaskakiwać. Dla mnie to najlepsza z dotychczasowych powieści Magdy. Ma wszystko to, czego poszukuję w dobrej książce.Pamiętacie miłosną historię z „Pearl Harbor”? Ta kilkukrotnie ją przebija.

Magdalena Witkiewicz wydała już kilkadziesiąt książek. Miałam okazję zapoznać się z kilkoma z nich i w większości przypadków byłam bardzo zadowolona z ich lektury. Postanowiłam skusić się na powieść autorki, inspirowaną jej rodzinną historią.

Adela od zawsze zakochana była we Franciszku, jednak jego najlepszy przyjaciel Janek także podkochiwał się w późniejszej żonie najlepszego kolegi. Życie miało jednak szybko zweryfikować ich życiowe plany. Nadeszła wojna, w trakcie której Franciszek wraz z Jankiem zostali zesłani na front. Czy udało im się z niego wrócić? Dodatkowo bohaterowie przyjaźnili się z Niemcem, który kochał Żydówkę, czy coś wyniknęło z ich miłości?

Magdalena Witkiewicz w swojej publikacji pokazuje, jak wyglądał wojenny Grudziądz oraz jak mogła wyglądać historia każdej rodziny. Bliscy byli wysyłani na front, z którego bardzo często nie wracali. Zdarzały się pomyłki, w wyniku których rodziny opłakiwały tak naprawdę żyjących bliskich.

Autorka dzięki swojej pozycji starała się pokazać, jak bardzo przeszłość wpływa na przyszłe pokolenia. Historia Adeli ukazywana jest jakby we wspomnieniach. Zmieszana jest z narracją jej wnuczki, która także jest zmuszona czekać na swojego ukochanego. Tylko czy naprawdę musi to robić? Czy nie lepiej uwolnić się od niedopowiedzeń i zacząć życie z kimś innym?

,,Jeszcze się kiedyś spotkamy” Magdaleny Witkiewicz to piękna, przejmująca, zmuszająca do refleksji historia, z którą zapoznałam się za jednym czytaniem. Żałuję, że zwlekałam z jej lekturą tak długo, gdyż naprawdę warto jest się z nią zapoznać.

Jestem dopiero na półmetku czytania. Książka zachwyciła moja mamę. Mi się także podoba, chociaż nie znam zakończenia ( a zakończenia ma ogromny wpływ na ocenę). Czasy współczesne przeplatają się z latami II wojny światowej - na razie.

Wzruszająca historia, na tyle, że śniadanie w niedzielny poranek przegrało z lekturą tej książki.

Jestem zauroczona tą powieścią i pełna podziwu dla autorki, że stworzyła coś tak fantastycznego. Niesamowicie zżyłam się z bohaterami tej powieści, mocno trzymając kciuki, by w końcu ich życie się ułożyło.

„Czasami w życiu trzeba dokonywać wyborów. Nie jest problemem wybrać pomiędzy dobrem i złem. Największą trudnością jest wybrać między dobrem a dobrem. I to w taki sposób, by nikogo nie skrzywdzić.”

Adela, Franciszek, Janek, Rachela, Joachim i Sabina byli przyjaciółmi. Nie ważne, że różnili się od siebie pochodzeniem, gdyż dla nich to nie miało znaczenia. Liczyło się to, że się przyjaźnią. Rodziły się między nimi miłosne historie i tak Adela z Franciszkiem pobrali się. Ale kiedy wybuchła wojna, ich życia diametralnie się zmieniły. Franciszek i Janek wyruszyli na front niepewni tego czy jeszcze tutaj wrócą. Rachela z matką pewnego dnia po prostu zniknęła i nikt nie wiedział czemu i dlaczego. A później ich życie toczyło się własnym torem. Nie mieli łatwego życia, zresztą Magdalena Witkiewicz doskonale oddaje klimat tego co się działo podczas wojny.

Ale oprócz tego, że poznajemy losy tych przyjaciół, przenosimy się w teraźniejszość, gdzie poznajemy losy wnuczki Adeli. Jej chłopak wyjeżdża do Stanów, by zarobić na ich dom, ale jakoś nie kwapi się do tego, by szybko powrócić. Justyna wciąż jest wierna i wciąż czeka, ale czy tak naprawdę ma na co?

Muszę przyznać, że powieść wciągnęła mnie już od pierwszych stron, wprost nie mogłam jej odłożyć na bok, za bardzo byłam ciekawa jak to wszystko się skończy. Mogłabym powiedzieć, że motywem przewodnim tej powieści jest czekanie. Czekanie na miłość swego życia pomimo wszystko, pomimo upływających lat i pomimo wiecznej niepewności. Stajemy się świadkami życia kobiet, które wierzą w siłę swojej miłości i nie są w stanie iść do przodu zapominając o niej. Adela wciąż wyczekuje swojego męża, który nie wrócił z wojny, natomiast Justyna wciąż wierzy, że jej chłopak w końcu do niej wróci z zagranicy. Paradoksalne jest to, że pomimo upływu lat Adela wciąż żyje nadzieją, zapominając, że prawdziwe życie toczy się tu i teraz, że zamiast żyć chwilą obecną, ona w pewnym sensie w pełni z tego nie korzysta. Ileż można czekać? Rok, dwa, ale aż pięćdziesiąt lat?

Wszystko wskazuje na to, że Justyna powiela błędy swojej babci. Niewiarygodne, że życie naszych przodków może mieć wpływ również i na nasze.

Historia ta pokazuje różne oblicza miłości w danej chwili. Uświadamia nam, że czasem trzeba sobie rozwiać złudzenia, pozwolić sercu iść na przód, a nie stać w miejscu. Na niektóre rzeczy nie mamy wpływu, a czas wciąż przesuwa się do przodu. Czy warto wciąż czekać, nie mając 100% pewności, że jest na co? Czy warto poświęcać własne życie i wciąż żyć przeszłością nie ciesząc się teraźniejszością? Czasem by to zrozumieć potrzebujemy jakiegoś znaku, co w przypadku tej powieści stanowi historia Adeli. Jak widać, niekiedy losy naszych przodków mogą stać się dla nas cenną lekcją życia.

„Bo życie ludzkie jest jak porcelanowe filiżanki. Kruche, delikatne. Po latach możemy spotkać się, niby jesteśmy tacy sami, a jednak rysy, którymi życie nas naznaczyło, mogą uczynić nas zupełnie innymi ludźmi. Tak jak spękania na filiżankach mogą narysować na nich zupełnie nowy wzór.”

Doskonała kreacja bohaterów, którzy byli dla mnie niczym prawdziwi. Nie są przerysowani, są sobą, popełniają błędy, ale któż z nas ich nie popełnia? Emocje biją od nich na kilometry. Czytając czułam jakąś cząstkę sentymentalną, opowieści o czasach wojennych trafiały w moje serce. Mogę powiedzieć, że odbyłam sentymentalną podróż w głąb polskiej historii. No i to pierwsza książka, w której pojawił się mój Wieluń, w którym mieszkam.

Pomimo dość sporej objętości, tę książkę pochłania się w mgnieniu oka. Kiedy pierwszy raz wzięłam ją w ręce pomyślałam sobie -sporo tych stron -, a kiedy w końcu dobrnęłam do końca stwierdziłam, że mogłoby być ich jeszcze drugie tyle.

Jak to jest, że w życiu żyjemy czasem złudzeniami? Wierzymy, że nasz ukochany choć wyjechał to wróci, nieważne, że miało to być pół roku, a przerodziło się już w dwa lata, bo my wciąż wierzymy, że wróci. Myślę, że ta powieść, może odmienić życie właśnie takich ludzi. Ludzi, którzy zamiast czerpać z życia garściami, wciąż dopowiadają sobie coś, czego w rzeczywistości nie ma. Powinniśmy umieć cieszyć się każdą chwilą, bo nigdy nie wiadomo ile nam ich pozostało.

"Jeszcze się kiedyś spotkamy" to niezwykła historia z niezwykłymi bohaterami, których życie nie oszczędzało. Historia o miłości i jej sile, o czekaniu oraz życiowych wyborach. Skuście się i wyruszcie w tę sentymentalną podróż, która być może odmieni wasze spojrzenie na jedną z najważniejszych kwestii – na życie. Gorąco polecam.

Urodziłam się w Grudziądzu, dzięki czemu że szczególnym zaangażowaniem czytałam stronę po stronie, niejednokrotnie roniąc łzę... Książka zmusza do refleksji nad życiem i nad tym, co tak naprawdę jest dla nas ważne.

Powieść inspirowana jest rodzinną historią pisarki, a jej akcja rozgrywa się głównie w Grudziądzu zarówno w czasie obecnym jak i w latach II wojny światowej...

Główną bohaterką książki jest Justyna. Kobieta niedawno pochowała babcię. Chwilę przed śmiercią poznała historię jej życia. Teraz sama próbuje wyciągnąć z niej wnioski dla siebie, gdyż jej życie wydaje się być bardzo podobne do tego jakie wiodła babcia Adela. Justyna zakochała się na studiach. Michał postanowił jednak wyjechać do Ameryki aby zarobić dla nich na dom. Początkowo planował zostać tam pół roku. Justyna oczywiście obiecała chłopakowi, że będzie na niego czekać. Mijały jednak kolejne miesiące, a nawet lata, a Michał nie wracał. Justyna wciąż uparcie czekała, choć przecież nie tak wyobrażała sobie swoje życie. Aż w końcu, pewnego dnia los postawił na jej drodze Konrada...

Adela podobnie jak jej wnuczka dawno temu również czekała na powrót ukochanego męża z wojny. Tę historię właśnie opowiedziała jej przed śmiercią. Dzięki temu Justyna poznała losy zarówno jej jak i jej przyjaciół: Racheli, Joachima, Sabiny, Janka a także męża Franciszka. Wszyscy razem w młodości byli przyjaciółmi. Marzyli o spokojnej przyszłości, jednak wojna wszystkie te marzenia przekreśliła. Rachela była żydówką i pewnego dnia po prostu zniknęła wraz z matką. Joachim, z którym była zaręczona szukał jej przez długi czas. Nawet pogodził się z tym, że dziewczyna nie żyje i próbował ułożyć życie z Sabiną. Wtedy jednak prawda o losie ukochanej wyszła na jaw... Franciszek i Janek zostali powołani na front gdzie walczyli z sowietami w niemieckich mundurach. Przed wyjazdem Franciszek ożenił się z Adelą, mieli maleńką córeczkę. Janek w wyniku kontuzji wrócił do domu, jednak po Franciszku nie było śladu. Wojna dobiegła końca, a ON wciąż nie wracał. Nie było też wieści o tym co mogło się z nim stać. Adela w tych trudnych chwilach mogła zawsze liczyć na Janka, który od dawna był w niej zakochany i który zrobiłby wszystko aby była szczęśliwa. Adela jednak wciąż czekała. Niemal całe życie upłynęło jej na czekaniu...

"Jeszcze się kiedyś spotkamy" to powieść, która wzrusza i o której nie zapomina się po przeczytaniu ostatniej strony. Autorka zobrazowała w niej życie dwóch kobiet - babci i wnuczki. Obie w swoim życiu czekały. Czekały na powrót kogoś kogo bardzo kochały i komu to czekanie obiecywały. Nie potrafiły pogodzić się z tym, że tej miłości już nie ma, że człowiek, którego obraz zachowały w pamięci już nie istnieje, jest kimś innym, wiedzie gdzieś daleko nowe życie u boku innej kobiety. Nie umiały docenić miłości która była obok, szczęścia, które otaczało każdą z nich. W pewnym momencie jednak obie kobiety jakby się obudziły. Zrozumiały, że nie można całe życie czekać bo to ucieka między palcami, a czasu niestety cofnąć się nie da. Trzeba żyć i doceniać to co mamy, cieszyć się każdą sekundą i nie patrzeć zbyt często w przeszłość.

Powieść pisarki pełna jest tajemnic, które powoli wychodzą na światło dzienne. Jest też emocjonująca, optymistyczna i mądra. Daje przy tym nadzieję, że trzeba wierzyć do końca, ale też jest swoistym drogowskazem, który przypomina nam o upływającym czasie, o tym, że sami musimy podejmować decyzje i nie odkładać ich w nieskończoność. Napisana natomiast w taki sposób, że pomimo sporej objętości czyta się ją ekspresem. Bardzo polecam Wam tę piękną lekturę.

Magdalena Witkiewicz jest autorką naprawdę wielu powieści, solo i w duetach, dla dzieci i dorosłych. Nie przeczytałam tylko jednej - "Szczęście pachnące wanilią". Każda książka jest piękna, niesie sobą nowe emocje, idee, wartości. Biorąc do ręki kolejny tytuł mam wielkie oczekiwania, czuję wzrastający poziom adrenaliny nie wiedząc, co mnie czeka. Dotychczas moje serce należało bezapelacyjnie do "Czereśnie muszą być dwie", czy to się teraz zmieni, gdy przeczytałam "Jeszcze się kiedyś spotkamy"?

"Nie płacz. Obiecuję, że jeszcze się kiedyś spotkamy." *

Justyna Borkowska tuż przed ukończeniem studiów musiała podjąć ważną życiową decyzję - czy wyjedzie ze swoim chłopakiem Michałem do USA czy też zostanie w Gdańsku. On tylko tam widział szanse na lepszą przyszłość, ona nie wyobrażała sobie codzienności za oceanem. Michał wyjechał, zaś Justynie kontakt mailowy i telefoniczny nie wystarczał, tęskniła, czekała... Ale ile można czekać? Rok, dwa... Czy Justyna posłucha rad mamy, babci i przyjaciółki i zapomni o ukochanym? Czy ON w ogóle był jej wierny? Aż wreszcie czy spełni się jego american dream?

Bardzo szybko historia Justyny urywa się i zostajemy wrzuceni w świat wojennej zawieruchy. Jej początek obserwujemy z perspektywy Adeli Kotlińskiej, która wraz z rodzicami oraz przyjaciółmi mieszka w Grudziądzu. Młodym nie przeszkadza fakt, iż są różnych narodowości: Polacy, Niemcy, Żydzi... Łączą ich niezwykłe więzy, nierozerwalne wręcz, o których trwałości będą mieli okazję przekonać się wielokrotnie w perspektywie lat.

Beztroski czas przyjaciół został zmącony przez decyzje Hitlera. Teraz muszą zapomnieć o miłości, przyszłości i walczyć o przetrwanie każdego dnia. Muszą pogodzić się z decyzjami o poborze, z przymusem przyjmowania niemieckiego obywatelstwa, zakładaniem znienawidzonego munduru... Czy w takich warunkach jest miejsce na ślub? Adela i Franek wbrew wszystkim pobrali się, zanim ON został zmuszony do walki w szeregach wroga. Ona została z maleńką córeczką i tęsknotą oraz niepewnością w oczach i sercu. Czekała... Przez dwa lata wiedziała, że mąż żyje, gdyż dostawała listy a później? Wtedy zostały jej tylko domysły i znów niepewność... Co stało się z Frankiem?

"Wojna mężczyzn jest zupełnie inna niż wojna kobiet." **

Dziesięciolecia minęły, dzieci urosły, po wojnie nie został ślad na ulicach polskich miast, ale w sercach starszych ludzi tkwiły wspomnienia o tym, co się wtedy wydarzyło. O bliskich, których stracili. O marzeniach, które pogrzebali. Tajemnice z przeszłości Adela wyznała wnuczce - Justynie tuż przed śmiercią, na jaw wyszły prawdy, sekrety, niezwykłe wydarzenia oraz miłość, która potrafi wszystko wybaczyć i wiele przetrwać. Jak dwie porcelanowe filiżanki z delikatnym motywem w niezapominajki, które Franek podarował Adeli w prezencie zaręczynowym.

[Filiżanki] "Są symbolem tego, że w życiu nie zawsze warto czekać. Tego, że należy się cieszyć chwilą i każdego dnia być wdzięcznym za to nasze życie." ***

W trudnych wojennych czasach autorka ukryła wiele tajemnic, na wyjaśnienie których trzeba czekać wiele stronic. Jakie losy spotkały wyruszających na front Janka i Franka? Co przydarzyło się ukochanej Joachima - Żydówce Racheli? Co złego zrobiła Sabina? Kiedy matki i żony miały pewność, że ich mężowie, ojcowie już nie wrócą? Czy każdy człowiek był wtedy dobry lub zły, bez żadnych pośredniości?

"...nie warto czekać całe życie. (...) Trzeba chłonąć każdy dzień i się nim cieszyć. Rano być wdzięcznym za to, że się obudziliśmy, a wieczorem dziękować za to, że mamy zapisaną kolejną kartkę z kalendarza naszego życia."****

Magdalena Witkiewicz znów podarowała mi książkę pełną emocji. Kilkukrotnie zmieniał się czas i miejsce akcji, ale uwielbiam tak napisane historie. Pisarka dwutorowo opowiedziała o czekaniu babci i wiele lat później, wnuczki. Czy lata spędzone w zawieszeniu przysłużyły im się na tyle, że szczęście wybuchło ze zwiększoną siłą? Jest to książka, w której znajdziecie wiele życiowych prawd i odpowiedzi na nurtujące pytania. Nikt i nigdzie nie poda Wam gotowej recepty, ale może słowa niosące pokrzepienie, radość i nadzieję wystarczą? Sprawdźcie... Bierzcie życie takim, jakie jest, podejmujcie trafne decyzje (choć tak naprawdę o tym czy były trafne, możecie się nigdy nie dowiedzieć) i nie martwcie się jutrem... Ono i tak nadejdzie.

"Jeszcze się kiedyś spotkamy" to piękna opowieść, którą nie jest łatwo opisać słowami. Ta recenzja nigdy nie odda tego, co czułam podczas lektury. Nie pokaże Wam płynących łez, nie poczujecie przyspieszonego bicia mojego serca, gdy wraz z bohaterami przeżywałam wzloty i upadki, radości i smutki. Gwarantuję Wam, że podczas lektury nie da się spokojnie spać, gotować, czy robić zakupów... Myśli wciąż ulatują do tej historii, pragnąc przeanalizować wydarzenia raz jeszcze. Próbując rozwikłać zagadki, starając się odgadnąć finał. Czy uda Wam się domyślić wojennych i powojennych losów Adeli, jej męża i przyjaciół? Nie wiem, ale życzę cudownych chwil z jakże pasjonującą lekturą.

"... prawda często jest tuż obok nas, tylko my wciąż uparcie patrzymy w niewłaściwą stronę. (...) prawda to nie są tylko dokumenty, bo one mogą kierować nas na zupełnie niewłaściwe tropy. (...) tajemnice lubią się odkrywać dokładnie w momencie, gdy tego potrzebujemy." *****

Podsumowując - "Jeszcze się kiedyś spotkamy" to powieść o obietnicach, czekaniu, patchworkowych rodzinach, podejmowaniu decyzji, wyborach i o tym, jak trudno w życiu o szczęśliwe zakończenia. Książka traktuje również o bólu, utracie, przebaczeniu, życiu złudzeniami, konieczności chłonięcia szczęścia oraz o różowej walizce z marzeniami.

Wzruszająca historia wielu Polaków, którzy stracili zdrowie lub życie na wojnie a to, czego byli świadkami, jakimi byli ludźmi oraz o czym marzyli, zostanie nam kiedyś przekazane. Myślę, że przez lata będziemy jeszcze uwikłani w wojenne dzieje naszych przodków. Sięgajmy po nie, prośmy o te opowieści, by pamięć przetrwała. Powieść polecam całym sercem, można się w niej zatracić na długie godziny.

* M. Witkiewicz, "Jeszcze się kiedyś spotkamy", Filia, Poznań 2019, s. 245

** Tamże, s. 259

*** Tamże, s. 16

**** Tamże, s. 481

***** Tamże, s. 377

recenzja pochodzi z mojego bloga: [Adres usunięty]

Mieliście kiedyś tak, że po przeczytaniu pierwszej strony książki wiedzieliście, że będzie ona całkowicie wyjątkowa. Mnie się to właśnie przytrafiło przy powieści Magdaleny Witkiewicz "Jeszcze się kiedyś spotkamy", która była niezwykłe melancholijną, a zarazem niezwykłą opowieścią o miłości, o rodzinie, o przodkach i o ich tajemnicach, mających ogromny wpływ na dalsze życie bohaterów.

"Jeszcze się kiedyś spotkamy" to historia kilkorga przyjaciół: Adeli, Franciszka, Janka, Racheli i Sabiny, którzy mieli wielkie marzenia i plany. Przeżywali pierwsze miłości i prawdziwe przyjaźnie do czasu, aż wojna przekreśliła ich spokojne i szczęśliwe życie. Każdy z nich musiał zmierzyć się z wojenną codziennością i odnaleźć w tym wszystkim chęć do życia i budowania rodziny. Wojna zmieniła wszystko, ale ich przyjaźń przetrwa nawet najgorsze chwile. Wiele lat później, wnuczka Adeli poznaje historię swojej babci i jej przyjaciół, a poznana opowieść całkowicie zmienia jej podejście do życia. Od tego momentu zacznie wierzyć, że życie trzeba brać po prostu takim, jakie jest.

Autorka stworzyła niezwykły klimat, przepełniony młodzieńczymi marzeniami i uroczymi miłostkami. Historia jest w tematyce wojennej, często łamie serce i wywołuje łzy. Przeżywałam wraz z bohaterami ich rozterki i trudne wybory życiowe. Akcja toczy się dwutorowo, bo z jednej strony poznajemy przeszłość, czyli życie głównych bohaterów podczas wojny i teraźniejszość, kiedy to wnuczka Adeli stara się poznać historię swojej babci. Bardzo urzekło mnie to, że ta opowieść inspirowana jest prawdziwymi wydarzeniami z życia autorki, dlatego dzięki temu odbieramy tę historię tak dotkliwie. Autorka napisała piękna książkę, którą teraz będę wszystkim polecać.

Miałam okazję poznać tylko jedną książkę tej autorki - "Po prostu bądź", a zapewniam was, że do dziś bardzo miło ją wspominam. Niesamowicie urzekł mnie styl pisania autorki, który jest lekki i po prostu dobrze się czyta książki pani Magdaleny. Z reguły nie sięgam po książki polskich autorów, z wyjątkiem Jakuba Małeckiego, tak teraz wiem, że pani Magdalena Witkiewicz jeszcze u mnie zagości, ponieważ jestem ogromnie ciekawa jej innych historii.

Podsumowując: historia zawarta w "Jeszcze się kiedyś spotkamy" Magdaleny Witkiewicz uświadamia nas, jak bardzo musimy docenić to mamy i że nie należy czekać na lepsze jutro, bo to jutro może nigdy nie nadejść, tylko należy czerpać z życia wszystko co tylko nam oferuje, a co najważniejsze nie bać się po to sięgnąć, bo to często strach powoduje, że odkładamy wszystko na potem, przesypiając nasze najlepsze chwile, które już mogą się nie powtórzyć. Także czytajcie tę niezwykłą powieść i odnajdźcie w niej sens. Jest wzruszająca i piękna. Musicie ją poznać.

„Jeszcze się kiedyś spotkamy”

Piękna książka, o miłości z historia II wojny światowej. O tragediach, szczęściu, oddaniu.

Przekazywanie tego co wydarzyło się w naszych rodzinach. Czytając przeniosłam się do chwil z moja babcia i do jej opowiadań z czasów wojny,,

żałując ze już jej nie ma jej.. ze już nie opowie mi nic więcej. Ta książka obudziła demony moich rodzinnych opowieści.

Spowodowała łzy.

POLECAM!!!!