Jeszcze się kiedyś spotkamy

Jestem dopiero na półmetku czytania. Książka zachwyciła moja mamę. Mi się także podoba, chociaż nie znam zakończenia ( a zakończenia ma ogromny wpływ na ocenę). Czasy współczesne przeplatają się z latami II wojny światowej - na razie.

Wzruszająca historia, na tyle, że śniadanie w niedzielny poranek przegrało z lekturą tej książki.

„Jeszcze się kiedyś spotkamy”

Piękna książka, o miłości z historia II wojny światowej. O tragediach, szczęściu, oddaniu.

Przekazywanie tego co wydarzyło się w naszych rodzinach. Czytając przeniosłam się do chwil z moja babcia i do jej opowiadań z czasów wojny,,

żałując ze już jej nie ma jej.. ze już nie opowie mi nic więcej. Ta książka obudziła demony moich rodzinnych opowieści.

Spowodowała łzy.

POLECAM!!!!

Jestem zauroczona tą powieścią i pełna podziwu dla autorki, że stworzyła coś tak fantastycznego. Niesamowicie zżyłam się z bohaterami tej powieści, mocno trzymając kciuki, by w końcu ich życie się ułożyło.

„Czasami w życiu trzeba dokonywać wyborów. Nie jest problemem wybrać pomiędzy dobrem i złem. Największą trudnością jest wybrać między dobrem a dobrem. I to w taki sposób, by nikogo nie skrzywdzić.”

Adela, Franciszek, Janek, Rachela, Joachim i Sabina byli przyjaciółmi. Nie ważne, że różnili się od siebie pochodzeniem, gdyż dla nich to nie miało znaczenia. Liczyło się to, że się przyjaźnią. Rodziły się między nimi miłosne historie i tak Adela z Franciszkiem pobrali się. Ale kiedy wybuchła wojna, ich życia diametralnie się zmieniły. Franciszek i Janek wyruszyli na front niepewni tego czy jeszcze tutaj wrócą. Rachela z matką pewnego dnia po prostu zniknęła i nikt nie wiedział czemu i dlaczego. A później ich życie toczyło się własnym torem. Nie mieli łatwego życia, zresztą Magdalena Witkiewicz doskonale oddaje klimat tego co się działo podczas wojny.

Ale oprócz tego, że poznajemy losy tych przyjaciół, przenosimy się w teraźniejszość, gdzie poznajemy losy wnuczki Adeli. Jej chłopak wyjeżdża do Stanów, by zarobić na ich dom, ale jakoś nie kwapi się do tego, by szybko powrócić. Justyna wciąż jest wierna i wciąż czeka, ale czy tak naprawdę ma na co?

Muszę przyznać, że powieść wciągnęła mnie już od pierwszych stron, wprost nie mogłam jej odłożyć na bok, za bardzo byłam ciekawa jak to wszystko się skończy. Mogłabym powiedzieć, że motywem przewodnim tej powieści jest czekanie. Czekanie na miłość swego życia pomimo wszystko, pomimo upływających lat i pomimo wiecznej niepewności. Stajemy się świadkami życia kobiet, które wierzą w siłę swojej miłości i nie są w stanie iść do przodu zapominając o niej. Adela wciąż wyczekuje swojego męża, który nie wrócił z wojny, natomiast Justyna wciąż wierzy, że jej chłopak w końcu do niej wróci z zagranicy. Paradoksalne jest to, że pomimo upływu lat Adela wciąż żyje nadzieją, zapominając, że prawdziwe życie toczy się tu i teraz, że zamiast żyć chwilą obecną, ona w pewnym sensie w pełni z tego nie korzysta. Ileż można czekać? Rok, dwa, ale aż pięćdziesiąt lat?

Wszystko wskazuje na to, że Justyna powiela błędy swojej babci. Niewiarygodne, że życie naszych przodków może mieć wpływ również i na nasze.

Historia ta pokazuje różne oblicza miłości w danej chwili. Uświadamia nam, że czasem trzeba sobie rozwiać złudzenia, pozwolić sercu iść na przód, a nie stać w miejscu. Na niektóre rzeczy nie mamy wpływu, a czas wciąż przesuwa się do przodu. Czy warto wciąż czekać, nie mając 100% pewności, że jest na co? Czy warto poświęcać własne życie i wciąż żyć przeszłością nie ciesząc się teraźniejszością? Czasem by to zrozumieć potrzebujemy jakiegoś znaku, co w przypadku tej powieści stanowi historia Adeli. Jak widać, niekiedy losy naszych przodków mogą stać się dla nas cenną lekcją życia.

„Bo życie ludzkie jest jak porcelanowe filiżanki. Kruche, delikatne. Po latach możemy spotkać się, niby jesteśmy tacy sami, a jednak rysy, którymi życie nas naznaczyło, mogą uczynić nas zupełnie innymi ludźmi. Tak jak spękania na filiżankach mogą narysować na nich zupełnie nowy wzór.”

Doskonała kreacja bohaterów, którzy byli dla mnie niczym prawdziwi. Nie są przerysowani, są sobą, popełniają błędy, ale któż z nas ich nie popełnia? Emocje biją od nich na kilometry. Czytając czułam jakąś cząstkę sentymentalną, opowieści o czasach wojennych trafiały w moje serce. Mogę powiedzieć, że odbyłam sentymentalną podróż w głąb polskiej historii. No i to pierwsza książka, w której pojawił się mój Wieluń, w którym mieszkam.

Pomimo dość sporej objętości, tę książkę pochłania się w mgnieniu oka. Kiedy pierwszy raz wzięłam ją w ręce pomyślałam sobie -sporo tych stron -, a kiedy w końcu dobrnęłam do końca stwierdziłam, że mogłoby być ich jeszcze drugie tyle.

Jak to jest, że w życiu żyjemy czasem złudzeniami? Wierzymy, że nasz ukochany choć wyjechał to wróci, nieważne, że miało to być pół roku, a przerodziło się już w dwa lata, bo my wciąż wierzymy, że wróci. Myślę, że ta powieść, może odmienić życie właśnie takich ludzi. Ludzi, którzy zamiast czerpać z życia garściami, wciąż dopowiadają sobie coś, czego w rzeczywistości nie ma. Powinniśmy umieć cieszyć się każdą chwilą, bo nigdy nie wiadomo ile nam ich pozostało.

"Jeszcze się kiedyś spotkamy" to niezwykła historia z niezwykłymi bohaterami, których życie nie oszczędzało. Historia o miłości i jej sile, o czekaniu oraz życiowych wyborach. Skuście się i wyruszcie w tę sentymentalną podróż, która być może odmieni wasze spojrzenie na jedną z najważniejszych kwestii – na życie. Gorąco polecam.

W tej książce mamy dwie równoległe historie. Pierwsza z nich to historia paczki przyjaciół, Adeli, Franciszka, Janka, Joachima, Racheli oraz Sabiny. Są to młodzi ludzie mieszkający w Grudziądzu, którzy przezywają swoje pierwsze miłości, snują marzenia i plany na przyszłość. Jednak na ich drodze pojawia się wojna. To ona powoduje, że ich świat wywraca się do góry nogami.

Druga historia to historia Justyny - wnuczki Adel. Poznajemy jak potoczyły się jej losy, oraz jej wielkiej miłości. Wolf (chłopak Justyny) wyjechał do Stanów jak twierdził by zarobić na lepszy byt w Polsce. Jednak jak zbierał na mieszkanie, to zdecydował, że lepszy był by dom i tak, z półrocznego wyjazdu zrobił się znacznie dłuższy. Jednak Justyna po kilku latach w małżeństwie przeżywa kryzys. Jednak wtedy poznaje historie życia swojej babci i dziadka, co trochę otwiera jej oczy.

Książkę dosłownie pochłonęłam. To moje pierwsze spotkanie z piórem Pani Magdaleny i zdecydowanie nie ostatnie. Historia napisana lekko, co sprawia, że czyta się ją bardzo przyjemnie. Mimo iż w książce są dwie historie równolegle to wszystko jest przejrzyste i łatwe w orientacji czyja obecnie historia jest opisywana.

Lecz wróćmy na chwilę do treści. Adela przeżywa swoją wielką miłość podczas wojny. Wychodzi za mąż, rodzi dziecko jednak los zabiera jej ukochanego na wojnę. Ona zostaje sama z matką i dzieckiem, i ciągle czeka na Franciszka.

Natomiast jej wnuczka- Justyna, ciągle czeka aż jej miłość wróci ze Stanów. Mimo, iż i przyjaciółka i matka próbowały przemówić jej do rozsądku, że może warto zakończyć ten związek i zacząć w końcu żyć. Ona upiera się przy swoim i z utęsknieniem czeka na powrót Wolfa.

Autorka wyraźnie chce nam ukazać, iż całe życie na coś bądź kogoś czekamy. Jedni na miłość inni na wakacje a jeszcze inni na odpowiedni moment. I tak ciągle gdzieś pędzimy przez nasze życie zawsze na coś czekając. A czasem warto zatrzymać się, choć na chwilę, przemyśleć, bądź posłuchać rady najbliższych i zastanowić się czy rzeczywiście warto jest na daną rzecz czekać?

Przepiękna książka. Czytałam ją na przemian słuchając dzięki akcji [Adres usunięty]. Nie raz przy historii Adel i Franciszka zakręciła mi się łza w oku. Ich historia jest bardzo smutna a zarazem przepiękna. No, ale nie chce Wam tu zbyt dużo zdradzić. Czy warto sięgnąć po tę książkę? Uważam, iż warto. A ja już nie mogę się doczekać aż sięgnę po kolejną książkę Pani Magdaleny Witkiewicz.

Wspomnienia to nie tylko wspaniałe chwile, trudne wydarzenia czy prywatne opowieści. To przede wszystkim wielkie lekcje życia, które należy przekazywać potomnym.

Dawniej uciekałam od polskich autorów. Kompletnie nie potrafiłam przekonać się do rodzimej twórczości. Na szczęście to przeszłość dzięki takim autorką jak Magdalena Witkiewicz. Mam swoje grono ulubionych polskich pisarzy po książki których sięgam zawsze z przyjemnością i ta autorka bez wątpienia do tego klubu należy. Wszystko zaczęło się od najpiękniejszej historii pisanej samym życiem jaką kiedykolwiek czytałam, czyli "Cześć, co słychać?". I tak trwa moja podróż z książkami specjalistki od szczęśliwych zakończeń.

"Jeszcze się kiedyś spotkamy" to jakby zupełnie nowa opowieść w dorobku tej autorki. Inna, nietuzinkowa, bardziej sentymentalna i emocjonalna. Snuta ze wspomnień, utkania niczym koc, opowiada o losach wielu bohaterów z przeróżnym bagażem doświadczeń. Być może właśnie to pozwoliło tej powieści wznieść się na szczyt a może tragedia wojny, która zawisła nad nimi wszystkimi. Bez względu na detal - cała fabuła okazała się trafiona w dziesiątkę nie tylko jako piękna opowieść, wspaniałe doświadczenie czy mnóstwo emocji, ale przede wszystkim dzięki prawdzie kryjącej się za każdym słowem czy czynem bohaterów.

Adela, Franciszek, Janek, Rachela, Joachim i Sabina. Oto grupa przyjaciół, których nie interesowało pochodzenie ani nazwiska. Byli po prostu beztroscy, szczęśliwi, chwytali dzień. Każdy z nich miał swoje wielkie plany i marzenia. Ich przyjaźń kwitła a pierwsze miłości kiełkowały. Następnie nadeszła wojna i wszystko zmieniła. W oka mgnieniu przyjaciele dorośli oraz na własne oczy dostrzegli prawdziwe zło. Po latach ich wspomnienia powracają w opowieści, którą krok po kroku odkrywa Justyna, wnuczka Adeli.

To była wyjątkowa powieść, piekielnie prawdziwa. Każde słowo, każda emocja, każdy czyn bohaterów odbijał piętno w moim sercu i sprawiał, że wzruszeń nie było końca. Byłam przygotowana na piękną historię, ale nie spodziewałam się, że będzie w niej tyle prawdy, wartości oraz prawdy o życiu. Autorka bez zbędnych upiększeń opowiedziała o wojnie, która zmieniła wszystkie plany i marzenia zwykłych ludzi. Odkrywając wraz z Justyną opowieść babki oraz jej przyjaciół dostrzegłam wiele różnych obliczy miłości malujących się na tle zbrodni, trudnych wyborów, życiowych rozterek oraz tajemnic, które pilnowane były przez lata. Autorka zaczarowała mnie swoją opowieścią, sprawiła że nie mogłam przestać myśleć o losach bohaterów i po prostu zrobiło mi się ciepło na sercu gdy zamknęłam ostatnią stronę.

Z obliczem wojny w tle, z nastawieniem na powieść obyczajową autorka snuje przejmującą opowieść o ludziach i dla ludzi. "Jeszcze się kiedyś spotkamy" to mnóstwo wzruszeń i przeróżnych emocji, powrotów do przeszłości oraz rodzinnych tajemnic mających swoje odbicie w teraźniejszości. Kolejna udana pozycja w dorobku autorki po którą warto sięgać zawsze i wszędzie, ponieważ udowadnia, że po każdej burzy w końcu wychodzi słońce. To idealna propozycja książki dla kobiet.

NIESZCZĘŚLIWIE ZAKOCHANA NA TROPIE TAJEMNIC BABCI

Powieść Magdaleny Witkiewicz rozgrywana jest na dwóch płaszczyznach czasowych. Pierwsza z nich dotyczy młodej, współczesnej dziewczyny – Justyny. Wnuczka Adeli wkracza w zupełnie nieznany jej dotąd etap życia, bo dotyczący tajemnic rodzinnej przeszłości. Nigdy dotąd nie było jej dane poznać prawdy, która teraz zdaje się być na wyciągnięcie ręki. Zaklęta w porcelanowych filiżankach. Silna, a zarazem bardzo naiwna w sprawach sercowych bohaterka momentami irytowała mnie swoją łatwowiernością dotyczącą chłopaka, który tak naprawdę wcale jej nie kocha. Czymże jednak jest miłość, jak nie zaślepieniem?

MŁODZI W CZASACH WOJNY

Prawdziwa potęga tej powieści tkwi jednak w postaciach, których lata świetności przypadają na niechlubne czasy wojny. Jakże ciekawy kocioł osobowości funduje czytelnikowi autorka, podparty autentycznymi emocjami, która wstrząsają i dają o sobie znać na każdym kroku. Jest Adela, która potrafi cierpliwie czekać. Zakochana we Franciszku, ale w momentach kryzysu potrafiąca ulec słabościom. Podobnie w przypadku Joachima i Racheli, których relacja intrygowała mnie najbardziej. Na pozór stojący po przeciwnych stronach barykady, w rzeczywistości ludzie związani potężną więzią uczucia. Jak kruche bywa szczęście i jak zawiłe podziały. Autorka idealnie obrazuje fakt, że wystarczyła wojna, by ludzie nagle zaczęli kierować się zupełnie innymi kryteriami, aniżeli dotychczas. Są i postaci pozornie bardziej bierne, ale czekające na swój moment, by wyjść z ukrycia. Takie jak Janek, który na pewnym etapie grzecznie wkracza na pierwszy plan i jak Sabina, która na pewno należy do reprezentantów czarnych charakterów. Ciekawi takiej mieszanki? Jeśli jeszcze się wahacie, porzucicie obawy na bok.

WIELE WĄTKÓW Z WOJNĄ W TLE

Tłem powieści jest oczywiście wojna. Folkslista, na którą jedni trafiali bo chcieli, inni z przymusu. Atak Niemców na ZSRR, wezwania do walki, wywózki i ludzkie okrucieństwo, bo podczas gdy jedni pomagali sobie nawzajem, inni potrafili kosztem czyjegoś dobra próbować osiągać własne cele. „Jeszcze się kiedyś spotkamy” to bardzo wzruszająca lektura, o czekaniu, o prawdziwej miłości o oddaniu, przyjaźni, kłamstwach i prawdzie. O pisanych listach, bolesnej niewiedzy i spotkaniach po latach. O prawdziwej atrakcyjności tkwiącej w sercu człowieka i tej fałszywej noszącej ładne opakowanie. W końcu o niesprawiedliwych podziałach i ludzkiej krótkowzroczności, jako przestroga i niejeden morał wypływający z tej historii.

EMOCJAMI USŁANA

To, co najbardziej doceniam w książce Magdaleny Witkiewicz to nie solidny research i autentyczność postaci, to nie wielowątkowa treść i zrównoważone opisy, ale emocje. Bez nich książka byłaby kolejnym tekstem zamkniętym w pięknej okładce. Tymczasem ta historia żyje i także we mnie wywołała wiele wrażeń. Polecam tym hołdującym literaturze historyczno-obyczajowej, pokazującej wiele oblicz miłości i człowieczeństwa w czasach, kiedy świat ogarnął mrok.

[Adres usunięty]

"Jeszcze się kiedyś spotkamy" to pierwsza i jedyna książka Magdaleny Witkiewicz, jaką kiedykolwiek czytałam. Widzę, że muszę lepiej poznać autorkę, bo w tej powieści wprost się zakochałam. Robiłam sobie specjalnie przerwy w pracy, żeby móc choćby przez godzinę doczytać kilkadziesiąt kolejnych stron. Nie mogłam się oderwać od niej. 🙆‍♀️🙆‍♀️

Autorka mnie zachwyciła, zatrzymała i sprawiła, że zapragnęłam poznać wszystkie jej utwory. Choć książka ma ponad 500 stron, przeczytałam ją w kilka dni. Sposób pisania Magdaleny Witkiewicz w ogóle mnie nie męczył, dzięki czemu mogłam czytać po kilka godzin z rzędu, bez jakiejkolwiek przerwy. 😅

O czym jest ta książka? Aż mi słów brakuje, by opowiedzieć.

O ludziach, którzy nie potrafią się odnaleźć w swoim życiu i muszą się podporządkować kolejom losu, choć bardzo tego nie chcą. O miłości, wystawionej na próbę kilku dziesięcioleci i o walce o swój byt. O namiętności, żądzy życia i przetrwania oraz o rodzinie, która czasem nie potrafi powiedzieć, że kocha, ale w ukryciu stara się pomagać, jak tylko umie. 🙃

Nie pamiętam, kiedy ostatnio płakałam podczas czytania. I choć przez moje ręce ostatnio przewijają się same perełki literackie, to ta mnie szczególnie poruszyła. Była taka... prawdziwa, namacalna. Życie bohaterów było bardzo prawdopodobne. Czułam, że podobne losy mogły spotkać niejednego żyjącego człowieka w czasie II Wojny Światowej.

To piękna opowieść o życiu, ludziach i pragnieniach - zarówno tych dobrych, jak i złych. 🙄

To chyba pierwsza powieść obyczajowa, której daję 10/10 punktów. 🥳

Pędź do księgarni i nie zastanawiaj się, czy warto. 🎁📖

Obiecuję Ci, że tak. 🥂

Magdalena Witkiewicz jest autorką naprawdę wielu powieści, solo i w duetach, dla dzieci i dorosłych. Nie przeczytałam tylko jednej - "Szczęście pachnące wanilią". Każda książka jest piękna, niesie sobą nowe emocje, idee, wartości. Biorąc do ręki kolejny tytuł mam wielkie oczekiwania, czuję wzrastający poziom adrenaliny nie wiedząc, co mnie czeka. Dotychczas moje serce należało bezapelacyjnie do "Czereśnie muszą być dwie", czy to się teraz zmieni, gdy przeczytałam "Jeszcze się kiedyś spotkamy"?

"Nie płacz. Obiecuję, że jeszcze się kiedyś spotkamy." *

Justyna Borkowska tuż przed ukończeniem studiów musiała podjąć ważną życiową decyzję - czy wyjedzie ze swoim chłopakiem Michałem do USA czy też zostanie w Gdańsku. On tylko tam widział szanse na lepszą przyszłość, ona nie wyobrażała sobie codzienności za oceanem. Michał wyjechał, zaś Justynie kontakt mailowy i telefoniczny nie wystarczał, tęskniła, czekała... Ale ile można czekać? Rok, dwa... Czy Justyna posłucha rad mamy, babci i przyjaciółki i zapomni o ukochanym? Czy ON w ogóle był jej wierny? Aż wreszcie czy spełni się jego american dream?

Bardzo szybko historia Justyny urywa się i zostajemy wrzuceni w świat wojennej zawieruchy. Jej początek obserwujemy z perspektywy Adeli Kotlińskiej, która wraz z rodzicami oraz przyjaciółmi mieszka w Grudziądzu. Młodym nie przeszkadza fakt, iż są różnych narodowości: Polacy, Niemcy, Żydzi... Łączą ich niezwykłe więzy, nierozerwalne wręcz, o których trwałości będą mieli okazję przekonać się wielokrotnie w perspektywie lat.

Beztroski czas przyjaciół został zmącony przez decyzje Hitlera. Teraz muszą zapomnieć o miłości, przyszłości i walczyć o przetrwanie każdego dnia. Muszą pogodzić się z decyzjami o poborze, z przymusem przyjmowania niemieckiego obywatelstwa, zakładaniem znienawidzonego munduru... Czy w takich warunkach jest miejsce na ślub? Adela i Franek wbrew wszystkim pobrali się, zanim ON został zmuszony do walki w szeregach wroga. Ona została z maleńką córeczką i tęsknotą oraz niepewnością w oczach i sercu. Czekała... Przez dwa lata wiedziała, że mąż żyje, gdyż dostawała listy a później? Wtedy zostały jej tylko domysły i znów niepewność... Co stało się z Frankiem?

"Wojna mężczyzn jest zupełnie inna niż wojna kobiet." **

Dziesięciolecia minęły, dzieci urosły, po wojnie nie został ślad na ulicach polskich miast, ale w sercach starszych ludzi tkwiły wspomnienia o tym, co się wtedy wydarzyło. O bliskich, których stracili. O marzeniach, które pogrzebali. Tajemnice z przeszłości Adela wyznała wnuczce - Justynie tuż przed śmiercią, na jaw wyszły prawdy, sekrety, niezwykłe wydarzenia oraz miłość, która potrafi wszystko wybaczyć i wiele przetrwać. Jak dwie porcelanowe filiżanki z delikatnym motywem w niezapominajki, które Franek podarował Adeli w prezencie zaręczynowym.

[Filiżanki] "Są symbolem tego, że w życiu nie zawsze warto czekać. Tego, że należy się cieszyć chwilą i każdego dnia być wdzięcznym za to nasze życie." ***

W trudnych wojennych czasach autorka ukryła wiele tajemnic, na wyjaśnienie których trzeba czekać wiele stronic. Jakie losy spotkały wyruszających na front Janka i Franka? Co przydarzyło się ukochanej Joachima - Żydówce Racheli? Co złego zrobiła Sabina? Kiedy matki i żony miały pewność, że ich mężowie, ojcowie już nie wrócą? Czy każdy człowiek był wtedy dobry lub zły, bez żadnych pośredniości?

"...nie warto czekać całe życie. (...) Trzeba chłonąć każdy dzień i się nim cieszyć. Rano być wdzięcznym za to, że się obudziliśmy, a wieczorem dziękować za to, że mamy zapisaną kolejną kartkę z kalendarza naszego życia."****

Magdalena Witkiewicz znów podarowała mi książkę pełną emocji. Kilkukrotnie zmieniał się czas i miejsce akcji, ale uwielbiam tak napisane historie. Pisarka dwutorowo opowiedziała o czekaniu babci i wiele lat później, wnuczki. Czy lata spędzone w zawieszeniu przysłużyły im się na tyle, że szczęście wybuchło ze zwiększoną siłą? Jest to książka, w której znajdziecie wiele życiowych prawd i odpowiedzi na nurtujące pytania. Nikt i nigdzie nie poda Wam gotowej recepty, ale może słowa niosące pokrzepienie, radość i nadzieję wystarczą? Sprawdźcie... Bierzcie życie takim, jakie jest, podejmujcie trafne decyzje (choć tak naprawdę o tym czy były trafne, możecie się nigdy nie dowiedzieć) i nie martwcie się jutrem... Ono i tak nadejdzie.

"Jeszcze się kiedyś spotkamy" to piękna opowieść, którą nie jest łatwo opisać słowami. Ta recenzja nigdy nie odda tego, co czułam podczas lektury. Nie pokaże Wam płynących łez, nie poczujecie przyspieszonego bicia mojego serca, gdy wraz z bohaterami przeżywałam wzloty i upadki, radości i smutki. Gwarantuję Wam, że podczas lektury nie da się spokojnie spać, gotować, czy robić zakupów... Myśli wciąż ulatują do tej historii, pragnąc przeanalizować wydarzenia raz jeszcze. Próbując rozwikłać zagadki, starając się odgadnąć finał. Czy uda Wam się domyślić wojennych i powojennych losów Adeli, jej męża i przyjaciół? Nie wiem, ale życzę cudownych chwil z jakże pasjonującą lekturą.

"... prawda często jest tuż obok nas, tylko my wciąż uparcie patrzymy w niewłaściwą stronę. (...) prawda to nie są tylko dokumenty, bo one mogą kierować nas na zupełnie niewłaściwe tropy. (...) tajemnice lubią się odkrywać dokładnie w momencie, gdy tego potrzebujemy." *****

Podsumowując - "Jeszcze się kiedyś spotkamy" to powieść o obietnicach, czekaniu, patchworkowych rodzinach, podejmowaniu decyzji, wyborach i o tym, jak trudno w życiu o szczęśliwe zakończenia. Książka traktuje również o bólu, utracie, przebaczeniu, życiu złudzeniami, konieczności chłonięcia szczęścia oraz o różowej walizce z marzeniami.

Wzruszająca historia wielu Polaków, którzy stracili zdrowie lub życie na wojnie a to, czego byli świadkami, jakimi byli ludźmi oraz o czym marzyli, zostanie nam kiedyś przekazane. Myślę, że przez lata będziemy jeszcze uwikłani w wojenne dzieje naszych przodków. Sięgajmy po nie, prośmy o te opowieści, by pamięć przetrwała. Powieść polecam całym sercem, można się w niej zatracić na długie godziny.

* M. Witkiewicz, "Jeszcze się kiedyś spotkamy", Filia, Poznań 2019, s. 245

** Tamże, s. 259

*** Tamże, s. 16

**** Tamże, s. 481

***** Tamże, s. 377

recenzja pochodzi z mojego bloga: [Adres usunięty]

„Jeszcze się kiedyś spotkamy” to książka obok której nie można przejść obojętnie.

To pełna emocji i wzruszeń powieść, której akcja przebiega dwutorowo: przeplata czasy współczesne z okresem II wojny światowej.

Niebywała i porywająca historia babci Adeli oraz jej wnuczki Justyny. Obie żyły w zupełnie rożnym okresie, ale okazuje się, że są do siebie bardzo podobne. Obie są w stanie poświecić życie, by czekać na ukochanego. Ale czy warto? Autorka przekazuje czytelnikowi emocje, jakie towarzyszyły rodzinom podczas wojny: strach, ból, nieustanną walkę z własnym sumieniem oraz poświęcenie.

Przedstawiona przez Magdę Witkiewicz historia pokazuje, że dla miłości można poświecić całe życie, a prawdziwi przyjaciele to więcej niż skarb.

Lekkość pióra autorki odczuwa się już od pierwszej strony, przez co przez treść się wręcz płynie. Zatraciłam się w tej książce i nie mogłam jej odłożyć. Niczym narkoman na głodzie, chciałam więcej i więcej.

Powieść inspirowana jest rodzinną historią pisarki, a jej akcja rozgrywa się głównie w Grudziądzu zarówno w czasie obecnym jak i w latach II wojny światowej...

Główną bohaterką książki jest Justyna. Kobieta niedawno pochowała babcię. Chwilę przed śmiercią poznała historię jej życia. Teraz sama próbuje wyciągnąć z niej wnioski dla siebie, gdyż jej życie wydaje się być bardzo podobne do tego jakie wiodła babcia Adela. Justyna zakochała się na studiach. Michał postanowił jednak wyjechać do Ameryki aby zarobić dla nich na dom. Początkowo planował zostać tam pół roku. Justyna oczywiście obiecała chłopakowi, że będzie na niego czekać. Mijały jednak kolejne miesiące, a nawet lata, a Michał nie wracał. Justyna wciąż uparcie czekała, choć przecież nie tak wyobrażała sobie swoje życie. Aż w końcu, pewnego dnia los postawił na jej drodze Konrada...

Adela podobnie jak jej wnuczka dawno temu również czekała na powrót ukochanego męża z wojny. Tę historię właśnie opowiedziała jej przed śmiercią. Dzięki temu Justyna poznała losy zarówno jej jak i jej przyjaciół: Racheli, Joachima, Sabiny, Janka a także męża Franciszka. Wszyscy razem w młodości byli przyjaciółmi. Marzyli o spokojnej przyszłości, jednak wojna wszystkie te marzenia przekreśliła. Rachela była żydówką i pewnego dnia po prostu zniknęła wraz z matką. Joachim, z którym była zaręczona szukał jej przez długi czas. Nawet pogodził się z tym, że dziewczyna nie żyje i próbował ułożyć życie z Sabiną. Wtedy jednak prawda o losie ukochanej wyszła na jaw... Franciszek i Janek zostali powołani na front gdzie walczyli z sowietami w niemieckich mundurach. Przed wyjazdem Franciszek ożenił się z Adelą, mieli maleńką córeczkę. Janek w wyniku kontuzji wrócił do domu, jednak po Franciszku nie było śladu. Wojna dobiegła końca, a ON wciąż nie wracał. Nie było też wieści o tym co mogło się z nim stać. Adela w tych trudnych chwilach mogła zawsze liczyć na Janka, który od dawna był w niej zakochany i który zrobiłby wszystko aby była szczęśliwa. Adela jednak wciąż czekała. Niemal całe życie upłynęło jej na czekaniu...

"Jeszcze się kiedyś spotkamy" to powieść, która wzrusza i o której nie zapomina się po przeczytaniu ostatniej strony. Autorka zobrazowała w niej życie dwóch kobiet - babci i wnuczki. Obie w swoim życiu czekały. Czekały na powrót kogoś kogo bardzo kochały i komu to czekanie obiecywały. Nie potrafiły pogodzić się z tym, że tej miłości już nie ma, że człowiek, którego obraz zachowały w pamięci już nie istnieje, jest kimś innym, wiedzie gdzieś daleko nowe życie u boku innej kobiety. Nie umiały docenić miłości która była obok, szczęścia, które otaczało każdą z nich. W pewnym momencie jednak obie kobiety jakby się obudziły. Zrozumiały, że nie można całe życie czekać bo to ucieka między palcami, a czasu niestety cofnąć się nie da. Trzeba żyć i doceniać to co mamy, cieszyć się każdą sekundą i nie patrzeć zbyt często w przeszłość.

Powieść pisarki pełna jest tajemnic, które powoli wychodzą na światło dzienne. Jest też emocjonująca, optymistyczna i mądra. Daje przy tym nadzieję, że trzeba wierzyć do końca, ale też jest swoistym drogowskazem, który przypomina nam o upływającym czasie, o tym, że sami musimy podejmować decyzje i nie odkładać ich w nieskończoność. Napisana natomiast w taki sposób, że pomimo sporej objętości czyta się ją ekspresem. Bardzo polecam Wam tę piękną lekturę.

Dawno tylu wzruszeń przy książce nie miałam, co przy tej. Kilka razy rozpłakałam się tak, że aż moim ciałem przez długi czas wstrząsał szloch. Nic w tej powieści nie jest do przewidzenia, autorka świetnie potrafi manipulować czytelnikiem i go zaskakiwać. Dla mnie to najlepsza z dotychczasowych powieści Magdy. Ma wszystko to, czego poszukuję w dobrej książce.Pamiętacie miłosną historię z „Pearl Harbor”? Ta kilkukrotnie ją przebija.

"Nie warto chować swojego życia za szkło i czekać na lepsze okazje, by z niego korzystać. Trzeba chłonąć każdy dzień i się nim cieszyć."

Ilu z nas czeka na określone wydarzenia ze swego życia?

Na pierwszy pocałunek, osiągnięcie pełnoletności, ślub, dziecko, wnuki... Wiążemy z tymi rzeczami duże nadzieje, wierzymy, że ich nadejście pozwoli nam uzyskać pełnię szczęścia. Ale czy rzeczywiście tak jest? Czy w momencie dotarcia do pewnych, strategicznych dla nas punktów w życiu, czujemy się prawdziwie usatysfakcjonowani? Być może coś w tym jest, nie ma nic złego w stawianiu sobie celów i ich realizowaniu. Nie można jednak skupiać się wyłącznie na ich osiągnięciu, a tym samym nie zwracać uwagi na to, co się dookoła nas dzieje, zwłaszcza że nie mamy wpływu na przyspieszenie biegu wydarzeń. Więcej, nie mamy też wpływu na to czy one ostatecznie nadejdą.

"Jeszcze się kiedyś spotkamy" Magdaleny Witkiewicz to poruszająca powieść, która fascynuje swoją złożonością. Trudno w kilku słowach określić o czym jest ta książka, gdyż autorka porusza w niej szereg różnych zagadnień. Znajdujemy tu próbę dopowiedzenia sobie historii dziadka pisarki, który wyruszył na wojnę i nigdy nie wrócił. Tak, bo właśnie to wydarzenie stało się inspiracją dla Witkiewicz, dało początek czemuś naprawdę wielkiemu. Jestem pod ogromnym wrażeniem tej opowieści, wciąż wracam myślami do wypadków ujętych na kartach tej książki i poddaję je analizie. Staram się odczytać sens naddany powieści, gdyż "Jeszcze się kiedyś spotkamy" pełna jest poruszających słów i złotych myśli.

Ta książka to idealna pozycja dla miłośników historii, z uwagi na to, że wydarzenia opisane przez autorkę rozgrywają się na dwóch płaszczyznach czasowych: współcześnie i w czasach II wojny światowej. Dzięki temu mamy możliwość zerknąć jak to wówczas wszystko wyglądało. Autorka przedstawia trudną sytuację ludności zamieszkującej ziemie znajdujące się pod bezpośrednim wpływem Niemiec. Z tego tytułu wielu mieszkańców tamtejszych regionów zostało przymusowo wcielonych do armii wroga, a co za tym idzie, musiało stanąć przeciw swoim rodakom. Jednak zanim do tego doszło, mogliśmy zobaczyć jak oni wszyscy żyli obok siebie: Polak, Niemiec i Żyd, czyli przedstawiciele różnych narodowości oraz jak wybuch wojny wpłynął na ich relacje.

Znacznie mniej wiemy o czasach współczesnych, jednak tu w głównej mierze autorka skupia się na przeżyciach wewnętrznych głównej bohaterki - Justyny. Na jej przykładzie Witkiewicz analizuje wpływ doświadczeń przodków na nasze życie. Pisarka podaje klucz do szczęścia, zauważa, że tylko odkrycie mechanizmów rządzących w naszych rodzinach pozwala nam wyrwać się spod ich wpływu. Na przykładzie wykreowanych przez siebie bohaterów autorka uzmysławia nam, że czasem sami pozwalamy na to, by życie przeciekło nam przez palce. Zagubieni we własnych uczuciach i narzuconych sobie powinnościach, boimy się wyjść naprzeciw czekającemu na nas szczęściu.

"Jeszcze się kiedyś spotkamy" to wielowymiarowa powieść, która urzeka niepowtarzalnym klimatem i czarującym słowem pisarki. To Witkiewicz w najlepszym swoim wydaniu. Jestem przekonana, że ta książka zdobędzie serca miłośników książek "Po prostu bądź" i "Opowieść niewiernej". Sama autorka pisze, że to jedna z najlepszych jej powieści i ja w pełni się z tym zgadzam.

Moja ocena 10/10.

"Każdy dzień przynosi ci nowe, zupełnie nowe dwadzieścia cztery godziny. I tylko od ciebie zależy, czym te godziny wypełnisz".

Życzyłabym sobie i Wam, żeby każdy rok otwierać taką książką jak ta. Książką, która przypomni o uśmiechu do codzienności i pozwoli spojrzeć z nadzieją na zaplątane ścieżki życia. To wszystko (a nawet więcej) znalazłam w książce Magdaleny Witkiewicz - "Jeszcze się kiedyś spotkamy", w której rodzinna historia z przeszłości pozwala uporządkować teraźniejszość.

Każda babcia ma w domu poukrywane swoje "skrzynie skarbów", kryjące w sobie fotografie z czasów beztroskiej młodości, listy skropione łzami i tęsknotą, czy pamiątki po najbliższych. Adela, babcia Justyny, miała filiżanki w niezapominajki, które pomimo swojej kruchości przetrwały wojenną zawieruchę i późniejszy niepewny czas. To odkrywanie rodzinnej historii było potrzebne Justynie bardziej, aniżeli mogłoby się jej wydawać. Wsłuchując się w babcine opowieści o Franciszku, Janku, Joachimie, Racheli i Sabinie, obdarowano ją historią pełną tęsknoty, czekania i nadziei na normalność. Dla Adeli nie była to łatwa opowieść, bo wojna zaskoczyła ją i jej bliskich, szybko uzmysławiając, że w życiu nie zawsze są szczęśliwe zakończenia. Rodzinny Grudziądz stawał się coraz bardziej obcy a przyjaciół miała wybierać według ich pochodzenia. Każdy z tej szóstki przyjaciół chciał się obudzić z tego wojennego snu i nie pamiętać. Wojna sprawiła, że z niektórych marzeń trzeba było szybko wyrosnąć a młodzieńcza beztroska stała się ulotnym wspomnieniem.

"Czasem w życiu trzeba dokonywać wyborów. Nie jest problemem wybrać pomiędzy dobrem a złem. Największą trudnością jest wybrać między dobrem a dobrem. I to w taki sposób, by nikogo nie skrzywdzić".

Książka "Jeszcze się kiedyś spotkamy" uzmysłowiła mi, że historie rodzinne lubią zataczać koło, tylko trzeba to dostrzec. I podjąć decyzję, czy popełniać błędy, czy odważnie obrócić koleje losu. W życiu jedne drogi się krzyżują, inne rozchodzą. Nie warto czekać na rozstaju i analizować możliwości w nieskończoność. Chyba, że chcesz spędzić życie na tym czekaniu, aż coś się wydarzy... O ile się wydarzy, ale tego nikt nie zagwarantuje. Może się wydarzyć tylko za twoją sprawą.

"Tylko nie wiem, co jest trudniejsze, czy czekać na kogoś, jeżeli go nie ma, czy czekać na kogoś, mimo iż ten ktoś jest na wyciągnięcie dłoni".

Z książki Magdaleny Witkiewicz płynie wiele mądrych słów wsparcia i otuchy, chociaż wypowiedzianych w czasie największej życiowej próby. Opowieść babci Adeli otula takim życiowym ciepłem, chociaż życie nie było dla niej łaskawe. Ale w co najmniej jednym trzeba przyznać jej rację - doceniaj to, co masz, tu i teraz. To największy skarb, jaki możesz mieć.

"Wszystko mamy… Mamy siebie, rodzinę, a także przyjaciół. Jak człowiek nie jest sam, to zawsze sobie poradzi. Niezależnie od okoliczności".

Magdalena Witkiewicz znana jest z dobrych książek i wiele czytelników jej książki bierze w ciemno, licząc na dobra lekturę. Tę książkę już pewna część z was na pewno czytała, bo to wznowienie z 2019 roku. Książka jest teraz wydana z pięknymi barwionymi brzegami i sentymentalnymi ilustracjami w środku. Wznowienia dają drugą młodość książce, która staje się jeszcze piękniejsza i jeszcze większe grono czytelników może po nią sięgnąć.

„Jeszcze się kiedyś spotkamy” porusza serca czytelników od pierwszych stron, zabierając ich w emocjonalną podróż przez losy kilku pokoleń. Autorka zręcznie łączy historię z czasów II wojny światowej ze współczesnością, snując opowieść o miłości, stracie, rodzinnych tajemnicach i sile przebaczenia. Książka bardzo skupia się na emocjach, doznaniach kobiet, które w swoim życiu tak wiele musiały przejść. Poznamy historię dwóch kobiet, czasu przeszłego i teraźniejszego. Kobiety łączą więzy krwi mimo tylu lat różnicy ich życie zapłata wspólny krąg.

Historia koncentruje się na Zosi – młodej kobiecie, która odkrywa rodzinne sekrety związane z jej dziadkami, żyjącymi w trudnych czasach wojny. W miarę poznawania przeszłości, Zosia odkrywa, jak dramatyczne wydarzenia wpłynęły na losy jej rodziny, a także na jej własne życie. Autorka w mistrzowski sposób ukazuje, jak przeszłość i teraźniejszość wzajemnie się przenikają, a rodzinne historie stają się fundamentem dla przyszłych pokoleń.

Czas przeszły to czasy II wojny światowej w której przyszło żyć Adeli, babci Zosi. Poznajemy jej smutną przeszłości tamtych lat, gdzie wraz z przyjaciółmi musiała się zmierzyć z czasami wojny, rozłąki, bólu i ciągłego smutku. Decyzje tamtych lat były pełne rozterek, a miłość miała inną wartość.

Witkiewicz pisze w sposób lekki, ale jednocześnie pełen emocji. Jej styl jest przystępny, co sprawia, że książkę czyta się z łatwością, mimo trudnych tematów, które porusza. Szczególną uwagę przywiązuje do detali historycznych, które dodają powieści autentyczności. Opisy miejsc i wydarzeń są tak sugestywne, że czytelnik niemal przenosi się w czasie, czując klimat wojennej Polski. Warto zaznaczyć, że mimo tego, że akcja rozgrywa się w czasach wojny, jest to jednak tylko tło tej historii.

Bohaterowie są bardzo wiarygodni, a ich emocje i dylematy – przekonujące. Zarówno postacie z przeszłości, jak i te współczesne, zostały wykreowane z dużą wrażliwością. Czytelnik łatwo nawiązuje z nimi emocjonalną więź, przeżywając razem z nimi ich radości i smutki. To są postacie, które nie sposób nie zdarzyć sympatią. Od początku się im dopinguje, pociesza i wręcz marzy się o tym, by ich historie dobrze się zakończyły. Czy jednak tak będzie? Życie nikogo nie rozpieszcza, bez względu na to w jakich latach żyjemy.

„Jeszcze się kiedyś spotkamy” to książka o miłości, która potrafi przetrwać wszystko – czas, wojenne tragedie i rodzinne konflikty. To również opowieść o sile przebaczenia i zrozumienia, które są kluczowe, by odnaleźć spokój w życiu. Witkiewicz pokazuje, jak ważne jest pielęgnowanie więzi rodzinnych i odkrywanie własnych korzeni.

Książka Magdaleny Witkiewicz to wzruszająca opowieść, która skłania do refleksji nad tym, jak historia kształtuje nasze życie. To pozycja dla tych, którzy cenią literaturę obyczajową, pełną emocji i rodzinnych tajemnic. „Jeszcze się kiedyś spotkamy” z pewnością na długo pozostanie w pamięci i przypomni, jak ważne są relacje międzyludzkie oraz miłość, która przetrwa każdą burzę. Książka przy której spędziłam przyjemne chwile, nie mogąc się od niej oderwać. Bardzo wam ją polecam, bo bohaterowie i ich dziej są tego warte. Polecam.

II wojna światowa zabrała milionom ludzi życie, zdrowie, młodość, miłość i bliskich.

Młodziutka Adela zakochując się we Franciszku właśnie burzliwej jesieni 1939 roku miała nadzieję, że los będzie dla nich łaskawy. Wszystko powyższe, niemal w jednej chwili, zostało im obojgu odebrane, a Franek idąc na front i mówiąc "Jeszcze się kiedyś spotkamy" naprawdę w to wierzył. Życie napisało jednak inny scenariusz...

Kilkadziesiąt lat później, ich wnuczka Justyna, poznaje prawdę o historii swojej babki i o tym, jak duży wpływ miała ona na jej własne życie.

Powieść ta w pięknym stylu przedstawia obraz dwudziestowiecznego Grudziądza, całego pokolenia jego mieszkańców tak różnorodnych pod względem kulturowym i narodowościowym, a jednocześnie tworzącego jedną społeczność.. Robi to z ogromną wrażliwością, czułością i co najważniejsze poszanowaniem prawdy historycznej. Zapada w pamięć i w sercu i zostaje w nim ...na długo❤️📚

Okładka książki jak i całe wydanie jest cudowne!!! Na środku widzimy kobietę odwróconą do nas bokiem. W lewym górnym rogu widzimy typowe czarno białe zdjęcie, za czasów wojny - tak mi się kojarzy. W dotyku jest matowa z wytłuszczeniami i przepięknymi niezapominajkami, które szczerze uwielbiam. Posiada skrzydełka, które stanowią dodatkową ochronę przed uszkodzeniami mechanicznymi. Na jednym z nich przeczytacie kilka słów o autorce, a na drugim fragment z powieści. Ma przepiękne, barwione brzegi i jest w mojej biblioteczce pierwszą taką. Oczywiście wzór to niezapominajki, które grają tutaj kluczową rolę... Stronice są kremowe, czcionka wystarczająca dla oka, literówek brak, raz zdarzyło się w tekście pomieszanie imion, ale nie przeszkadza to w lekturze. Strony są tak pięknie ozdobione niezapominajkami lub filiżankami. Tak pięknie ozdabia tę powieść... Lepiej nie można jej było zaprojektować.

Już trochę czasu minęło od mojego spotkania z autorką. Już od momentu pierwszej premiery tej książki, chciałam ją przeczytać, ale nie było okazji. Gdy tylko do mnie dotarła, skończyłam czytaną wtedy książkę i zabrałam się za nią. Trochę się obawiałam, bo sporo bohaterów tutaj jest, wiecie, że się pogubie... Nic bardziej mylnego. Czyta się szybko, lekko, jednak nie przyjemnie. Przyjemnie jest tylko chwilami, przeważnie jest smutno... Blokad nie ma. Autorka ma tak doświadczone pióro, że wie, jak napisać powieść by zainteresować czytelnika. Ja od pierwszych stron po prostu przepadłam. Nie jestem wielką fanką powieści historycznych, ale tam, gdzie przeplata się to z obyczajem, już prędzej do mnie przemawia. Z ogromnym zainteresowaniem śledziłam wydarzenia, które miały miejsce w przeszłości jak i teraźniejszości bohaterów. Czułam się tak, jakbym była tuż obok! Nie mogłam chwilami się oderwać, czytałam do późna... Liczy niewiele ponad pięćset stron, a to czyni z niej grubaska. A pochłonęłam ją w rekordowo szybkim tempie. Tak, kosztem snu, ale jednak. Zdecydowanie już teraz polecam.

Mamy wielu bohaterów, nie chcę się o nich zbytnio rozpisywać, bo się zdenerwujecie i nie przeczytacie całej recenzji. Jest Justyna jako główna bohaterka teraźniejszości. Czasami jej nie rozumiałam, a z drugiej zaś strony... Kiedyś miałam, a raczej trwałam w internetowym związku. Na odległość. Z tym, że nigdy w realnym życiu nie widziałam się z tą osobą. Teraz nawet nie mam pewności, że istniała, ale wtedy... Nikt nie mógł mi przemówić do głowy, człowiek był głupi i zakochany, z różowymi okularami na oczach. Wiem, jak to jest czekać, być wiernym i pełnym emocji... Do czasu. Aż w końcu zbrzydło. Bo ileż można czekać? Każdy z nas zasługuje na obecność drugiego człowieka, a zamykając się w skorupie czekania więdniemy niczym nie podlewany kwiat... Nie była to moja ulubiona bohaterka.

Serce skradli mi bohaterowie z przeszłości, którzy żyli w czasie wybuchu wojny. To oni: Adela, Janek, Rachela, Franciszek i Joachim oraz Klara podbili moje serce. To za nimi tęsknię, pisząc tę recenzję. To na ich myśl, boli mnie serce, bo to, co przeżyli jest nie do opisania.

Uważam, że każdy z nich jest inny, ale bardzo realny i na spokojnie moglibyśmy spotkać takich ludzi na ulicy. Autorka świetnie wykreowała te postacie, nic im nie brakuje.

Tematyka jest dosyć trudna. Wojna, czasy obecne. Pisarka świetnie pokazała nam, jak wyglądały wojenne relacje, wydarzenia, jaki był tamten świat... Niewiele się różnił, a jednak jakbyśmy spojrzeli mając dwa czasy na jednym ekranie, byłaby znaczna różnica...

A przede wszystkim, jeśli chodzi o ludzi. To, że czynią zło nikogo nie dziwi. Bardziej chodzi mi o relacje międzyludzkie, zachowania. Ludzie żyli bez telefonów, tabletów, komputerów, Internetu. Byli zżyci, rozmawiali ze sobą, a nie patrzyli w ekrany. Spędzali razem czas na świeżym powietrzu, wychodzili do kina, na zabawy, do parku. A teraz wychodzimy, jasne, ale do przestrzeni zamkniętej w łączach internetowych...

Widać było, że ludzie byli bardziej cierpliwi? Nie łamali tak szybko danego słowa jak teraz...

Mamy też wiele tajemnic rodzinnych, które po pewnym czasie wychodzą na jaw. Chociaż są i takie rzeczy, o których filozofom się nie śniło. Magdalena Witkiewicz porusza temat miłości, o jej walce, do ostatnich sił. O nie poddawaniu się i pokazaniu, że miłość wszystko przetrwa, dobre i złe momenty. Często mówimy, że nie będziemy jak nasi rodzice, a często jest tak, że nieświadomie zachowujemy się bardzo podobnie do nich, ale tylko ktoś stojąc obok nas potrafi to zobaczyć, bo my sami, zawsze będziemy się wypierać.

Jeśli chodzi o emocje... Może coś się we mnie zmieniło, odkąd zostałam mamą, a może było ze mną już tak dawniej, że losy związane z wojną mocno na mnie oddziaływały. Tak było też tutaj. Byłam bardziej zainteresowana losami postaci z przeszłości niż z teraźniejszości, mimo że te czasy są nam bliższe jak wojenne. Czułam wszystko to, co czuła Adela, Janek, Franciszek, Rachela i Joachim, ba, nawet Klara czy Sabina. Może nie płakałam, ale serce mi drżało, byłam okrutnie smutna, a w mojej głowie był kompletny chaos.

Akcja ma odpowiednie tempo - raz wolniejsze, raz szybsze - przez co my, czytelnicy nudzić się nie będziemy. Zwroty akcji autorka serwuje niczym asy z rękawa.

Fabuła jest dopracowana i mimo, że coś tam jest powiązane z rodzinną historią autorki, to i tak świetnie poprowadziła wątki i, że się w tym nie pogubiła! Jestem w szoku i podziwiam, za tak obszerną opowieść, wielowątkową! Rewelacja.

Reasumując już, bo trochę się rozpisałam, chciałabym bardzo gorąco zachęcić Was do lektury tej powieści. Jest jedną z tych wyjątkowych. Łączy przeszłość z teraźniejszością, ukazując jak kiedyś wyglądał świat, relacje i wszystko. A jak to jest teraz... Mnóstwo emocji, które przejmujemy od bohaterów. Śmiem twierdzić, że to jedna z najlepszych z dorobku pisarki. Polecam!!!

Poznajemy dwie historie - babci i wnuczki. Choć kobiety dzieli pół wieku, obie są bardzo do siebie podobne. I bynajmniej nie chodzi tu o wygląd, urodę, a o to, że obie czekają, tęsknią. Mąż babci poszedł na wojnę, z której nie wrócił, jednak ona nadal na niego czeka. Z kolei młodsza z kobiet czeka na narzeczonego, który w celu zarobkowym wyjechał do Ameryki. W tym miejscu lektura skłania nas do zastanowienia się nad związkami na odległość. Czy w nie wierzycie? Czy mają rację bytu? Widzimy, że mimo upływu lat, nic się nie zmieniło. Ludzie tak samo kochają i tęsknią. To wartości uniwersalne, a obie historie wydają się być autentyczne.

Jestem zaskoczona tematyką, jakiej podjęła się w swojej powieści Magdalena Witkiewicz. Wojna to niełatwy temat, ale i trudno jest nam ją zrozumieć, zaakceptować wszystko to, co odbiera. Strach, strata, śmierć, ból, poniżenie, głód, tułaczka - nie ma wytłumaczenia dla zła. Uważam, że autorka doskonale poradziła sobie z przedstawieniem wojennych czasów i realiów Grudziądza. Zachowała wszystkie istotne szczegóły tego miasta. Obserwujemy również wpływ wojny na psychikę człowieka.

Niezwykle spodobały mi się piękne wzruszające przepełnione bólem i tęsknotą listy pisane przez jednego z bohaterów. Czasy się zmieniły i z kolei drugi bohater pisze maile. Tylko technologicznie się różnimy, a wszystko inne wydaje się takie samo.

Interesujące okazało się pojęcie psychologii transgeneracyjnej. Przyznam, że wcześniej nie słyszałam o tym zagadnieniu. Zakłada on, że na człowieka wpływają losy jego przodków do kilku pokoleń wstecz. Pewnie po części tak jest, ale ja uważam, że to wzorce zachowań determinują nasze życiowe wybory. Może i popełniamy czasem te same błędy, ale to my sami kreujemy swoją rzeczywistość.

Książka zawiera mnóstwo zaskakujących sytuacji, wydarzeń, wątków. Emocji, refleksji i przemyśleń nie brakuje. Jednym z nich jest to, żebyśmy nie marnowali czasu, jaki otrzymaliśmy od losu. Należy żyć pełnią życia. Jednocześnie należy pamiętać o kruchości życia. Stąd też pojawiający się w książce motyw filiżanki.

"Jeszcze się kiedyś spotkamy" to mądra, życiowa, prawdziwa, niezwykle ciepła, pełna uroku i wzruszeń powieść, która w namacalny sposób łączy wojenny czas z teraźniejszością. To książka o dwóch kobietach z różnych epok tęskniących za miłością. To lektura o stracie, obietnicach, złudzeniach, przebaczeniu, trudnych wyborach i rodzinnych tajemnicach. 

Książka która trzyma w napięciu od pierwszej do ostatniej kartki polecam ,książka jest piekna

„Są takie historie, które zostają w nas na zawsze.

Są takie osoby, których nigdy nie zapominamy.

Ja już nie czekam. Chwytam każdy dzień i się do niego uśmiecham. Wierzę, że będą w nim cudowne chwile”.

Połączenie przeszłości z teraźniejszością. Zwrócenie uwagi na to, jak bardzo jesteśmy podobni do naszych przodków. Jak często się zdarza, że mimo doświadczeń, wciąż popełniamy te same błędy, nawet na przestrzeni wielu pokoleń.

Babcia Adela 50 lat czekała na swoją miłość, która przez wojnę zniknęła jej z oczu. Kiedy jej wnuczka Justyna przeżywa kryzys w związku, postanawia opowiedzieć jej swoją historię. Historię, która być może zmieni jej spojrzenie na życie. Bo nie zawsze warto czekać, i nie zawsze czekanie zostanie wynagrodzone.

Najbardziej urzekło mnie uświadomienie przez autorkę ulotności czasu. Powinniśmy żyć tak, jakby każdy dzień miał być tym ostatnim. Często w swoim życiu czekamy nie wiadomo na co. A bo studia, bo praca, bo większe mieszkanie, więcej luksusowych dóbr. Często w tym biegu i gonitwie za lepszym jutrem zapominamy o dzisiaj i o osobach, które są obok nas i którym nie zależy na tym lepszym jutrze, ale na dobrym czasie tu i teraz właśnie z nami.

Lektura była dla mnie ogromną przyjemnością. Nie byłam w stanie oderwać się od tej historii aż do ostatniej strony. A później długo myślałam o tym, jaka to była bolesna, ale zarazem piękna historia. Żeby stworzyć tak przepiękną, a jednocześnie tak bardzo wiarygodną powieść potrzeba wiele siły, samozaparcia, rozeznania w temacie, ale i pomocy wielu osób. Autorka w tym przypadku zrobiła to po mistrzowsku, ale jak sama pisze w podziękowaniach, inspirację znalazła w swoim własnym życiu.

Ta książka otuliła mnie jak koc. Wywołała bardzo wiele emocji, ale była tak ciepła, życiowa i prawdziwa, że każda spędzona z nią minuta była jak podróż w czasie. Podróż w życie bohaterów do wojennych realiów.

Sami bohaterowie również byli bardzo dobrze wykreowani. Każda z postaci była przemyślana i nie zabrakło również czarnego charakteru, którego po prostu nie szło lubić. Niektóre zachowania bohaterów mnie denerwowały, że aż łapałam się za głowę, inne natomiast sprawiały, że na twarzy pojawiał się uśmiech.

Nie mogę napisać nic ponad to, że wszystko było po prostu na swoim miejscu. Jedyne, czego żałuję to to, że dopiero teraz zetknęłam się z twórczością autorki, bo widzę ile dobrego mnie ominęło.

Justyna żyje w związku na odległość. Jej partner postanowił skorzystać z okazji i wyjechać do Stanów by zarobić większe pieniądze na ich wspólną przyszłość. Niestety planowo krótki wyjazd niebezpiecznie się wydłuża. Relacja między nimi zaczyna się psuć. Kobiecie doskwiera samotność, a w głowie rodzą się domysły czy mężczyzna w ogóle planuje jeszcze do niej wrócić.

Równolegle poznajemy historię jej babci Adeli, która wraz z grupą przyjaciół musiała mierzyć się z codziennością II wojny światowej. Plany i marzenia z dnia na dzień pokrzyżowało wkroczenie do Polski wojsk niemieckich. Mężczyzn wysłano na front, a kobietom pozostało oczekiwanie i nadzieja na ich szybki powrót.

Dwie kobiety: wnuczka i babcia. Różne pokoleniowo, wychowane w zupełnie innych czasach, a jednak bardzo do siebie podobne. Łączy je głęboka nadzieja i walka o miłość i oczekiwanie na powrót ukochanego.

.

Cudowna i niesamowicie wzruszająca opowieść o miłości, tęsknocie, strachu. Pełna wręcz namacalnych emocji bohaterów. Skłania do refleksji czy zawsze warto czekać, a jeśli tak to jak długo. Może lepiej chwytać chwilę, poddać się losowi i czerpać jak najwięcej z codzienności. Życie szybko przemija, a nikt nie zwróci utraconego czasu.

Trudne wybory, rozterki, których każdy może doświadczyć.

Ogromnie polecam tą pozycję.

Magdalena Witkiewicz wydała już kilkadziesiąt książek. Miałam okazję zapoznać się z kilkoma z nich i w większości przypadków byłam bardzo zadowolona z ich lektury. Postanowiłam skusić się na powieść autorki, inspirowaną jej rodzinną historią.

Adela od zawsze zakochana była we Franciszku, jednak jego najlepszy przyjaciel Janek także podkochiwał się w późniejszej żonie najlepszego kolegi. Życie miało jednak szybko zweryfikować ich życiowe plany. Nadeszła wojna, w trakcie której Franciszek wraz z Jankiem zostali zesłani na front. Czy udało im się z niego wrócić? Dodatkowo bohaterowie przyjaźnili się z Niemcem, który kochał Żydówkę, czy coś wyniknęło z ich miłości?

Magdalena Witkiewicz w swojej publikacji pokazuje, jak wyglądał wojenny Grudziądz oraz jak mogła wyglądać historia każdej rodziny. Bliscy byli wysyłani na front, z którego bardzo często nie wracali. Zdarzały się pomyłki, w wyniku których rodziny opłakiwały tak naprawdę żyjących bliskich.

Autorka dzięki swojej pozycji starała się pokazać, jak bardzo przeszłość wpływa na przyszłe pokolenia. Historia Adeli ukazywana jest jakby we wspomnieniach. Zmieszana jest z narracją jej wnuczki, która także jest zmuszona czekać na swojego ukochanego. Tylko czy naprawdę musi to robić? Czy nie lepiej uwolnić się od niedopowiedzeń i zacząć życie z kimś innym?

,,Jeszcze się kiedyś spotkamy” Magdaleny Witkiewicz to piękna, przejmująca, zmuszająca do refleksji historia, z którą zapoznałam się za jednym czytaniem. Żałuję, że zwlekałam z jej lekturą tak długo, gdyż naprawdę warto jest się z nią zapoznać.

Mieliście kiedyś tak, że po przeczytaniu pierwszej strony książki wiedzieliście, że będzie ona całkowicie wyjątkowa. Mnie się to właśnie przytrafiło przy powieści Magdaleny Witkiewicz "Jeszcze się kiedyś spotkamy", która była niezwykłe melancholijną, a zarazem niezwykłą opowieścią o miłości, o rodzinie, o przodkach i o ich tajemnicach, mających ogromny wpływ na dalsze życie bohaterów.

"Jeszcze się kiedyś spotkamy" to historia kilkorga przyjaciół: Adeli, Franciszka, Janka, Racheli i Sabiny, którzy mieli wielkie marzenia i plany. Przeżywali pierwsze miłości i prawdziwe przyjaźnie do czasu, aż wojna przekreśliła ich spokojne i szczęśliwe życie. Każdy z nich musiał zmierzyć się z wojenną codziennością i odnaleźć w tym wszystkim chęć do życia i budowania rodziny. Wojna zmieniła wszystko, ale ich przyjaźń przetrwa nawet najgorsze chwile. Wiele lat później, wnuczka Adeli poznaje historię swojej babci i jej przyjaciół, a poznana opowieść całkowicie zmienia jej podejście do życia. Od tego momentu zacznie wierzyć, że życie trzeba brać po prostu takim, jakie jest.

Autorka stworzyła niezwykły klimat, przepełniony młodzieńczymi marzeniami i uroczymi miłostkami. Historia jest w tematyce wojennej, często łamie serce i wywołuje łzy. Przeżywałam wraz z bohaterami ich rozterki i trudne wybory życiowe. Akcja toczy się dwutorowo, bo z jednej strony poznajemy przeszłość, czyli życie głównych bohaterów podczas wojny i teraźniejszość, kiedy to wnuczka Adeli stara się poznać historię swojej babci. Bardzo urzekło mnie to, że ta opowieść inspirowana jest prawdziwymi wydarzeniami z życia autorki, dlatego dzięki temu odbieramy tę historię tak dotkliwie. Autorka napisała piękna książkę, którą teraz będę wszystkim polecać.

Miałam okazję poznać tylko jedną książkę tej autorki - "Po prostu bądź", a zapewniam was, że do dziś bardzo miło ją wspominam. Niesamowicie urzekł mnie styl pisania autorki, który jest lekki i po prostu dobrze się czyta książki pani Magdaleny. Z reguły nie sięgam po książki polskich autorów, z wyjątkiem Jakuba Małeckiego, tak teraz wiem, że pani Magdalena Witkiewicz jeszcze u mnie zagości, ponieważ jestem ogromnie ciekawa jej innych historii.

Podsumowując: historia zawarta w "Jeszcze się kiedyś spotkamy" Magdaleny Witkiewicz uświadamia nas, jak bardzo musimy docenić to mamy i że nie należy czekać na lepsze jutro, bo to jutro może nigdy nie nadejść, tylko należy czerpać z życia wszystko co tylko nam oferuje, a co najważniejsze nie bać się po to sięgnąć, bo to często strach powoduje, że odkładamy wszystko na potem, przesypiając nasze najlepsze chwile, które już mogą się nie powtórzyć. Także czytajcie tę niezwykłą powieść i odnajdźcie w niej sens. Jest wzruszająca i piękna. Musicie ją poznać.