Jak powietrze

Gdy jest nam źle i trwa to już od dłuższego czasu, niekiedy pozwalamy, by czarne myśli nas przytłoczyły. Zaczynamy wierzyć, że tak już będzie zawsze i nic nie ma szans się zmienić. Że takie właśnie ma być to nasze życie. A jeśli nawet spotkałoby nas coś dobrego, los i tak wkrótce nam to odbierze, pozostawiając po sobie jeszcze większą pustkę i cierpienie jeszcze bardziej rozdzierające duszę. Bywa, że pozwolenie sobie na choćby mały przebłysk nadziei wymaga heroicznej wręcz odwagi. Czasem jednak warto zaryzykować i otworzyć się na drugiego człowieka. W końcu nie każdy, kogo wpuścimy do naszego życia, musi nas zranić. Zdarza się i tak, że wbrew wszelkiemu prawdopodobieństwu zostajemy uleczeni.

Młoda dziewczyna, Oliwia, spiesząc się na spotkanie, ignoruje czerwone światło i potrąca człowieka na pasach. Świadkowie zdarzenia, rzucając w jej stronę potępiające spojrzenia, chcą zawiadomić policję. O dziwo, sam poszkodowany woli uniknąć takiej sytuacji. Perspektywa wizyty w szpitalu również mu się nie podoba. Proponuje Oliwii, że jeśli szybko zabierze go stamtąd, nie powiadomi żadnych służb. Zaskoczona dziewczyna oczywiście się zgadza, zawozi go jednak do swojego ojca - lekarza. Z nogą w gipsie Dominik staje się jeszcze bardziej nerwowy. Potrzebuje pomocy i jest zmuszony zaufać zupełnie obcej osobie. Musi powierzyć to, co dla niego najcenniejsze, dziewczynie, która o mało go nie zabiła.

Oliwia i Dominik należą do dwóch różnych światów. Ona pochodzi z zamożnej rodziny i mieszka w pięknym dużym domu. On, z dwójką rodzeństwa, żyje biednie w obskurnej kamienicy. I chociaż jej nigdy niczego nie brakowało, a jemu - wręcz przeciwnie, jest coś, co ich łączy. Oboje mają za sobą niezwykle bolesne doświadczenia i są ogromnie samotni. Cokolwiek robią, nie potrafią pozbyć się tego przytłaczającego uczucia. Jednak właśnie takich w chwilach, gdy myślimy, że może być już tylko źle, los często robi nam niespodziankę i pokazuje, jak bardzo się myliliśmy. I pozwala nam znów oddychać.

Powieść Agaty Czykierdy-Grabowskiej mnie zauroczyła i pozytywnie zaskoczyła. Chociaż można by powiedzieć, że nie napisała nic nowego, bo to wszystko kiedyś już było, czytając "Jak powietrze", zupełnie o tym nie myślałam. Wciągnęłam się w tę historię i z przyjemnością śledziłam losy bohaterów, śmiejąc się i wzruszając wraz z nimi. Takie chwytające za serce opowieści mają swój specyficzny urok i zawsze chętnie się w nich zatapiam. Mimo że niektóre opisy trochę mnie raziły, nie żałuję ani minuty spędzonej z tą książką. Miałam wręcz wrażenie, że czytam polski odpowiednik powieści Nicholasa Sparksa czy Federico Moccii. Każdemu, kto lubi takie klimaty, szczerze polecam.

Książkę przeczytałam w ramach Book Tour organizowanego przez Poligon Domowy (poligon-[Adres usunięty])

[Adres usunięty]

Agata Czykierda- Grabowska to absolwentka Akadami Pedagogiki Specjalnej w Warszawie. Uwielbia podróże w egzotyczne miejsca świata, horrory z zombie w tle oraz pisanie opowiadań. Niedawno ukazała się jej powieść "Jak powietrze", która podbiła wiele serc. Czy moje również? Przekonaj się.

Oliwia to kobieta z dobrego domu. Wraz z ojcem lekarzem mieszkają w dużym domu na Żoliborzu. W wolnych chwilach zajmuje się pielęgnacją ogrodu oraz wypadami ze znajomymi. Na pierwszy rzut oka ma wszystko czego potrzebuje, najlepszą przyjaciółkę, pieniądze oraz przystojnego, wysportowanego, a co najważniejsze- zapatrzonego w nią chłopaka. Jednak czy jest szczęśliwa?

Dominik natomiast to chłopak doświadczony przez los. W bardzo młodym wieku przyjął na barki opiekę nad pięcioletnimi bliźniakami. Nie wyobraża sobie życia bez Hani i Kacperka, chce zapewnić swojemu rodzeństwo życie, jakiego wcześniej nie zaznali. Pragnie, by zapomnieli o krzywdach. Jednak pozostawiony sam sobie ma mnóstwo trudności. Czy będzie umiał sobie z nimi poradzić?

We dwoje spotykają się w niesprzyjających warunkach. Oliwia potrąca Dominika podczas jazdy, przez co chłopak wychodzi z wypadku z połamaną nogą. Postawiony przy ścianie postanawia zaryzykować i poprosić Oliwię o pomoc w poradzeniu sobie z dzieciakami podczas czterech tygodni, które spędzi w gipsie. Czy przez ten czas wydarzy się coś, co ich w końcu uszczęśliwi? Jak potoczy się dotychczasowe życie?

Oceniając całość mogę bez wyrzutu stwierdzić, że powieść wypadła przesympatycznie. W moich oczach jawi się jako lekka pozycja, przeznaczona na jesienne, depresyjne wieczory. Może stanowić pewien promyk słońca w te deszczowe, ponure dni.

Fabuła, choć okraszona problemami stanowi pewien rodzaj nadziei. Pokazuje, że po burzliwych okresach przychodzi czas na słodki podarunek. Na rogu może czekać wielka miłość, wystarczy się tylko rozglądać.

Powieść ta została okrzyknięta pierwszym polskim "New Adult". Faktycznie, mamy tutaj sceny idealnie wpasowujące się w ów kategorię. Dwoje obcych sobie ludzi spotyka się w pewnych okolicznościach. Oboje są napiętnowani przez życie, oboje skrywają tajemnice i oboje walczą o lepszą przyszłość, nie potrafiąc zapomnieć o bolesnej przeszłości. Na koniec i tak przyjdzie wytchnienie. Można by rzec- schematyczność, przewidywalność i powielanie wątków. Może i owszem, ale każda książka z tego rodzaju posiada swój osobisty i nieodparty urok. Wystarczy tylko odpowiednio skonstruować bohaterów, zaopatrzyć ich w ciekawe, piorunujące historię, a na koniec wszystko zespolić przyjemnym, łatwym w odczycie językiem- i oto powstaje powieść jakich wielu, a jakich wciąż potrzebujemy.

Pani Agata bardzo postarała się, by przygotować swój warsztat pod gusta niewymagających czytelników, którzy potrzebują, by książka była oderwaniem od szarej rzeczywistości. Tworzy krótkie zdania, wypełniając je prostym słownictwem. Powieść czyta się szybko i nim się obejrzymy- jesteśmy po lekturze i jest nam smutno, że musimy rozstać się z bohaterami.

Na kartkach powieści mamy przesyt emocji, co jest nieodłącznym elementem New Adult. Ten przesyt jednak nie obciąża, idealnie współgra z całością.

Sceny erotyczne czy podwórkowe słownictwo jest ze smakiem wpasowane do historii, tak, by nie budzić odrazy.

Co do samych bohaterów, to są oni doskonale wykreowani. Poczucie humoru to ich integrana cecha, mimo trudności z jakimi się borykają. Nie potrafiłam ich nienawidzić czy mieć pretensji o poszczególne zachowania.

Ponadto autorka przedstawiła realia warszawskiej rzeczywistości. Ukazała kontrasty pomiędzy dzielnicami, wykazując wady i zalety, przedstawiając mieszkańców w sposób rzeczywisty.

Książka ta rozgrzała moje wnętrze, polecam ją każdemu na te nieprzyjemne chłody. Miło czasami przeczytać o miłości, która rozkwita stopniowo, pomimo trudności napotykanych na drodze. Przyjemnie przeczytać o podnoszeniu się z dna, o rozwijających się relacjach, które czas skutecznie próbował oziębić. To naprawdę kawał dobrej roboty, jeśli chodzi o powieść w tym nurcie.

Recenzja znajduje się również na [Adres usunięty]

„Pierwsza polska powieść New Adult”- takie zdanie możemy przeczytać na okładce książki Agaty Czykierdy-Grabowskiej „Jak powietrze”. Skoro wydawca w ten właśnie sposób chciał skupić uwagę czytelników, to nie pozostaje mi nic innego jak właśnie pod tym kątem zrecenzować powieść.

Nie mam pewności czy to faktycznie pierwsza powieść z tego gatunku w Polsce. Agnieszka Lingas- Łoniewska od dawna pisze w podobnym stylu. Osobiście przyzwyczajona jestem do zagranicznych odpowiedników tego gatunku, gdzie romans, napięcie seksualne i pożądanie aż kipi. Tutaj mamy łagodniejszą wersję gatunku, opisane prawdziwe, czyste uczucie między dwojgiem ludzi, którzy najpierw dostrzegają siebie i swoje emocje a dopiero później lądują w łóżku. Oczywiście mamy bohaterów naznaczonych duchem przeszłości, jest miłość, kilka scen zbliżeń. Dla mnie to przede wszystkim dobra powieść obyczajowa. Do tej książki powinno więc zachęcić znacznie więcej niż hasło „New Adult”.

Oliwia, to młoda dziewczyna, która na pozór wygląda na taką, której niczego nie brakuje. Ma chłopaka, mieszka z ojcem w dużym domu, jeździ własnym samochodem, czas wolny spędza na zabawie. Po śmierci mamy jej życie jednak przypomina pewnego rodzaju hibernację. Niby wszystko dzieje się jak do tej pory, ale ona ma wrażenie jakby wszystko się działo obok niej. Nawet jej chłopak Szymon nie jest w stanie wydobyć z niej głębszych emocji.

Nieszczęśliwy przypadek, a nawet wypadek, sprawia że na jej drodze staje Dominik. Facet z zupełnie innego świata. Spokojny, wycofany, z ogromnymi zobowiązaniami życiowymi. Oliwia czując się winną tego, że przez nią Dominik złamał nogę, pomaga mu sprostać tym zobowiązaniom. Nagle jej życie zupełnie się zmienia. Przejmuje część odpowiedzialności za rodzinę Dominika, wkracza do jego świata, tym samym dla nich obojga otwierając drogę do nowej jakości życia.

Autorka stworzyła opowieść, która niesamowicie wciąga. Prawie 500 stron czyta się dosłownie jednym tchem. Nie zwalniając ani na chwilę. Przyjemnie ogląda się przemianę Oliwii, która pozwala sobie na głębsze uczucia i odkrywa, że w życiu zabawa nie ma znaczenia, gdy nie mamy kogoś, komu na nas naprawdę zależy. Dobrze się obserwuje jak Dominik zaczyna wierzyć w siebie i w to, że nie można całe życie uciekać przed bliskością, być niewidzialnym, tylko po to, by nie zostać zranionym.

To piękna opowieść, która jest tak realna, że nie będę zaskoczona, jeśli inspirowana prawdziwymi wydarzeniami. Nie brakuje wzruszeń, zabawnych momentów i chwil pełnych radości.

Osadzona w polskich realiach powieść gatunku (niech będzie) New Adult, okazuje się więc być interesującą, wciągająca i dobrze napisana. Dialogi zwarte, opisy sytuacji i uczuć bohaterów czasami dość długie ale nie nużące, głębokie wejście w duszę i emocje postaci, bardzo dobrze opowiedziana historia. Podobał mi się styl autorki, dzięki któremu łatwo mogłam wczuć się w wydarzenia, które dotykają bohaterów i w miejsca, w których przebywają. Bogate słownictwo, dobry język. Nawet sceny erotyczne, tak kulejące w polskich książkach, zostały napisane w składny i niebudzący zażenowania sposób.

Jednym słowem bardzo udany debiut gatunku na polskim rynku wydawniczym.

[Adres usunięty]

[Adres usunięty]

Oliwia, na pozór zwyczajna dziewczyna, pochodząca z bogatego domu, wychowana w kochającej się rodzinie przy boku obojga rodziców. Niczego nie brakuje jej w życiu, a przynajmniej tak myślą wszyscy wokół. Dziewczyna ma piękny dom z ogrodem, zresztą sama nie grzeszy urodą, przystojnego chłopaka, który ewidentnie do niej pasuje oraz może pozwolić sobie na wszystko o czym inni mogą tylko marzyć. Jednak nikt nie wie jak jest naprawdę, nikt nie zdaje sobie sprawy z tego, że bohaterka nie czuje się dobrze w swoim życiu. Zdaje sobie sprawę z tego, że czegoś w nim brakuje, tak jakby ten jeden brakujący element mógł połączyć jej całe życie - dokładnie jak w puzzlach. Nagle na drodze staje przed nią chłopak - Dominik - tak różniący się od niej. Gdyby tylko wiedziała jak zmieni jej życie. Można by powiedzieć, że bohaterowie są z zupełnie innych światów. I nie chodzi tutaj o mężczyzn z Marsa i kobiety z Wenus. Nick samotnie wychowuje dwójkę rodzeństwa, mieszka na jednej z biedniejszych dzielnic Warszawy i jego priorytetem w życiu jest to, aby dzieci nie chodziły głodne i zaniedbane. Nie ma czasu na nic więcej. Cały jego świat to Hania, Kacper i praca dzięki, której może utrzymać ich trójkę.

Czy to możliwe, aby ta dwójka - tak różnych pod każdym względem osób - znalazła wspólny język i potrafiła się dogadać? Czy Oliwii i Dominikowi uda się przejść przez różne bariery i stworzyć coś niezwykłego? Czy okażą się być dla siebie stworzeni? A jeśli nie to czy będą potrafili żyć bez powietrza?

Właściwie to nie wiem od czego zacząć, fajna powieść, fajna fabuła ale chyba tylko fajna. No i właśnie co to znaczy „fajna” ? Lubię takie książki, gdzie jest miłość, trudna przeszłość, skomplikowana teraźniejszość a wszystko zakończone ‘happy endem’, i tak też było, ale czegoś jednak mi w niej brakuje.

Myśląc o tej książce aż chce się zrobić listę, co jest na plus, a co na minus. Pierwsza sprawa, na którą zwróciłam uwagę to okładka na której widnieje dość spory napis „pierwsza polska powieść new adult” z czym kompletnie się nie zgadzam, jest to raczej „new teenage” (poza krótkim opisem sceny intymnej). Druga bardzo rażąca i totalnie nie pasująca mi sprawa słownictwa, sporo wulgaryzmów i zbyt bezpośrednich opisów sytuacji.

Uważam, że najtrafniejszy jest tytuł i cudowne opisy wplecione w fabułę. Za każdym wspomnieniem ‘jak powietrze’ odrywałam się od Ziemi, pani Agata cudownie wprowadza nas w sytuację, co by było gdyby zabrakło nam powietrza…ze strony Oliwii jak i Dominika (głównych bohaterów powieści). Taka miłość jak ich – Oli i Dominik to niestandardowy przykład, ale całkiem realny i to jest fajne, bo może przytrafić się każdemu. Czasem wystarczy chwila, by wiedzieć, że „to jest to”. Oni mieli to szczęście w nieszczęściu, że trafili na siebie. Mimo, że jest to powieść fikcyjna, to czyta się ją z przejęciem i ochotą.

Pomimo ogólnego niedosytu, z przyjemnością sięgnę po kolejną powieść pani Agaty. Chciałabym też polecić ją wszystkim kobietom, by przeczytały same a nie kierowały się opiniami innych, bo każda z nas jest subiektywna w swojej ocenie.

Recenzja również na: [Adres usunięty]

Dwoje młodych ludzi, którzy przeszli w swoim życiu trudne chwile, dwa różne światy, jedno wspólne marzenie.

Kiedy tych dwoje spotyka się, za sprawą przypadku, ich świat zmienia się i oboje zaczynają na nowo poznawać znaczenie szczęścia.

Czy miłość jest im pisana?

Jak potoczą się ich losy?

"Dwoje grzecznych dzieci to jedno, ale, z zgraja rozwrzeszczanych małych trolli, które tylko dla zasady będą chciały jej dopiec, to co innego."

Oliwia jest dziewczyną, która nie lubi dzieci, a jednak do niektórych czuje sympatię. Rozważnie podchodzi do każdej sytuacji i ją analizuje. Stara się pomagać tak, jak najbardziej potrafi. Żyje we własnym kokonie, do którego nikogo nie wpuszcza. Mimo, że jest to dziewczyna z miasta oraz ma bogatego ojca, nie zachowuje się jak typowa paniusia. Zarabia sama na siebie, a od ojca niczego nie oczekuje.

Dominik jest chłopakiem, który dba o swoje rodzeństwo. Bardzo mocno doświadczył życia, boryka się z problemami, na które jest za młody. Na głowie ma wychowywanie rodzeństwa, musi zarabiać na utrzymanie ich i siebie. Stara się jak może, pomimo tego, że nie jest mu łatwo. Kocha swoje rodzeństwo i za wszelką cenę stara się zapewnić im, jak najgodniejsze warunki.

Kacper i Hania - bliźniaki, rodzeństwo Dominika, to cudowne dzieciaki, które mają w sobie tyle pozytywnej energii. Rzucają na tę książkę blask energii i niesamowitości.

Cudowne jest miłość bliźniaków i Dominika, jest to coś pięknego, ten ich wzajemni szacunek i oddanie.

"- Taki chłopak z naszej grupy wyśmiewał się zemnie. Powiedział, że jak będę duża, zostanę Cyganką i będę żebrać na ulicy... I Kacper go za to walnął."

Do książki podchodziłam z pewną rezerwą, ponieważ była mocno promowana. Obawiałam się, że będzie to kolejna, przereklamowana historia i po części miałam rację.

Książka jest bardzo przewidywalna, fabuła jest banalna i już nie raz czytałam podobne książki.

Według mnie w książce wszystko dzieje się zbyt szybko. Już po 50-ciu stronach Dominikowi zaczyna podobać się Oliwia, mimo tego, że poznali się zaledwie dzień wcześniej - czyli miłość od pierwszego wejrzenia.

Dominik podnieca się nawet w momencie, gdy ona je. I właśnie zastanawiam się, czy ON aby na pewno jest normalny. No bo nikt o zdrowych zmysłach podnieca się na widok czyjegoś jedzenia? (Oczywiście nie chce nikogo obrazić, ani nic z tych rzeczy.)

Uważam, że książkę czytałoby się lepiej w narracji pierwszoosobowej. Wówczas lepiej by się wczuło w życie bohaterów.

Książkę czytało mi się opornie, a nawet i mnie nudziła, momentami czytało się przyjemnie. W gruncie rzeczy nawet bardzo szybko, jednak dotarłam tylko do 200 strony i się poddałam. Nie byłam w stanie dalej jej czytać, po prostu nużyła mnie. Fabuła kompletnie do mnie nie przemawia.

Brakowało mi w niej mocno nakreślonych emocji, takiego wielkiego, wystrzałowego BUM, kolorowych fajerwerek.

Akcji w książce jest dość mało, nic szczególnego się nie dzieje. Głównie jest to historia dwóch ludzi, którzy przypadkiem się poznają i tak oto się zakochują w sobie, za sprawą bliźniaków.

Rozśmieszyły mnie typowe Sebki, czy też inaczej Dresy. Byli tak realistyczni i ten ich monolog i slang. Mimo, że wystąpili na chwilę, nadali książce trochę zabawności.

Książkę mimo tego, że ma bardzo słabą fabułę, dostaje ode mnie ocenę 5/10. Cenię ją za trzy aspekty:

-miłość rodzeństwa

-szacunek i oddanie

-momentami zabawne teksty

Pochwalę także okładkę, która jest bardzo ładna.

Oczywiście twórczości autorki nie skreślam i po następne książki z przyjemnością sięgnę.

Wierzycie w przeznaczenie, czy jak kto woli w nieuchronne zrządzenie losu i przypadki, które nie zależą od naszej woli? Albo w miłość od pierwszego wejrzenia, która jest jak grom z jasnego nieba? Trafia nas w najmniej odpowiednim momencie i w końcu potrzebuje czasu, żeby rozum dogonił serce, podczas gdy ta druga osoba staje się nam niezbędna do życia niczym powietrze? Niektórzy powiedzą, że takie rzeczy zdarzają się tylko w bajkach o królewnach i rycerzu w lśniącej zbroi, który przybywa by uratować wybrankę swojego serca, a w prawdziwym życiu, w otoczeniu szarej, niekiedy bardzo trudnej codzienności i bolesnej przeszłości, takie baśnie się nie zdarzają. Agata Czykierda-Grabowska swoją powieścią udowodniła jednak, że romantyczne bajki mogą zdarzyć się każdemu z nas, a niezwykłe uczucie jest w stanie połączyć zwykłą dziewczynę i zwykłego chłopaka.

Jak powietrze to historia dwójki młodych ludzi, którzy pochodzą z dwóch różnych światów i których tylko pozornie nie łączy absolutnie nic. Pozornie, bo z czasem okazuje się, że oboje mają za sobą dramatyczną przeszłość i każde z nich skrywa przed światem głęboko pokaleczone serce. Można nawet śmiało zaryzykować stwierdzenie, że autorka pokusiła się w swojej powieści o wprowadzenie mezaliansu, choć przerobiła go trochę na swoją modłę i bezproblemowo wplotła w czasy współczesne. Oliwia pochodzi bowiem z tak zwanego „dobrego domu” - jej ojciec jest cenionym lekarzem i ordynatorem w szpitalu, a jej samej nigdy niczego nie brakowało. Dla postronnych obserwatorów uchodzi za rozpieszczoną pannę, nie mającą pojęcia o prawdziwych problemach, żyjącą na koszt ojca, z przystojnym chłopakiem u boku, prestiżowymi studiami i wieczorami spędzanymi na beztroskiej zabawie w warszawskich klubach. Tak naprawdę jednak to tylko maska i przez lata wypracowana poza, pod którymi dziewczyna skrywa prawdziwą siebie – osamotnioną młodą kobietę, która od lat się nie śmiała.

Dominik z kolei to prosty chłopak mieszkający w obskurnej kamienicy na Pradze, dla którego los nie był nigdy łaskawy. W jego życiu nie ma miejsca na marzenia, czy rozrywki, bo cały jego czas pochłania opieka nad młodszym rodzeństwem, któremu bez wahania uchyliłby nieba, gdyby tylko znał sposób by to uczynić. Los jednak znany jest z tego, że lubi płatać figle i pewnego dnia drogi Oliwi i Dominika krzyżują się w okolicznościach jakim daleko do sprzyjających, a ich skrajne światy z impetem zderzają się ze sobą, by ostatecznie nawzajem się dopełnić.

Cała recenzja na blogu, zapraszam:

[Adres usunięty]

To chyba nie jest gatunek dla mnie ... Ale może po kolei.

Według opisu z okładki - "pierwsza polska powieść new adult, zwykła dziewczyna, zwykły chłopak, niezwykła miłość."

No i już z tymi opisami ciężko mi się zgodzić. Może jestem zbyt wiekowa, nie wiem. Ale takie współczesne wymyślanie gatunków (new adult) to już jest dla mnie jakieś takie egzotyczne. Wynika z tego, że przypisane takiemu nazewnictwu powieści mają jakiś wspólny mianownik. A ja jako czytelnik pragnę poznawać różne historie. A nie oparte na pewnych szczegółach ... I z tego powodu wiem, że raczej nigdy więcej nie sięgnę po książkę nazwaną w ten sposób.

Co do zwykłości bohaterów i niezwykłości ich uczucia - nie znalazłam niczego niezwykłego w ich miłości. Miłość taka jest - pełna uniesień, pragnień i chęci spędzania czasu razem. Jest taka - więc każda jest niezwykła. Ale gdy czytam na okładce, że TA książka jest o NIEZWYKŁEJ miłości, to spodziewam się naprawdę czegoś, o czym jeszcze nie słyszałam.

A tu mamy, z całym szacunkiem do autorki, ciągnące się jak flaki z olejem opisy każdej minuty bohaterów. Tą historię można było opisać w książce o połowę mniej obszernej. I niczego w niej by zapewne nie brakło.

Może to po prostu książka nie dla mnie. Ale naprawdę nie znalazłam w niej ani niezwykłości, ani jakiejś wartości dodanej.

Może kogoś zachwyca - po ocenach widać, że tak. Ale mnie nie zachwyciła.

Agata Czykierda-Grabowska debiutowała powieścią 'Kiedy na mnie patrzysz' którą miałam okazję przeczytać i bardzo mi się podobała. Dziś chce wam przedstawić jej najnowszą książkę „Jak powietrze” jakie wrażenie na mnie zrobiła? Zapraszam na recenzję.

Oliwia to młoda dziewczyna, która nie jedno w życiu przeszła. Po śmierci matki jej kontakty z ojcem się ochłodziły, przez co czuję się samotna. Szczęście odnalazła dopiero u boku swojego chłopaka Szymona. Dziewczyna przez nieuwagę potrąca chłopaka, którego zawozi do szpitala, gdzie pracuję jej ojciec. Jest pewna, że będzie miała kłopoty, gdy chłopak już zawiadomi policję, pragnie więc jedynie go przeprosić. Jednak Dominik prosi ją o odebranie jego rodzeństwa z przedszkola. Dziewczyna zgadza się ogarnięta poczuciem winy.

Jak potoczą się dalsze losy zupełnie obcych sobie ludzi?

Ile jeszcze muszą wycierpieć, aby wreszcie mogli być szczęśliwi?

„Tak długo był nikim, tak długo był niewidzialny, ale ona go dostrzegła. Zobaczyła go tak samo, jak ON zobaczył ją”.

Powieści Pani Agaty mają w sobie coś magicznego, a zarazem są bardzo życiowe. Taka historia może przydarzyć się każdemu. Już od pierwszej strony zostałam wciągnięta w tę piękną i wzruszającą podróż wraz z bohaterami. Przeżywałam razem z nimi wszystko, co działo się na kartach tej książki.

Uwielbiam styl pisania autorki, jest bardzo lekki i powieść się wręcz połyka. Ujęła mnie miłość Dominika do jego młodszego rodzeństwa. To właśnie te momenty są najpiękniejsze, bo widzimy, ile człowiek jest w stanie zrobić dla dzieci i można powiedzieć, że to właśnie one są ogniwem, które spajają wszystko w całość.

Powieść jest skierowana do młodzieży, mimo wszystko ja dobrze się w niej odnalazłam. Autorka porusza trudny okres dojrzewania, pierwszą miłość oraz traumatyczne przeżycia z dzieciństwa, przez co historia wydaję się bardziej realistyczna.

Charakterystyka postaci jest dopracowana, możemy dokładnie poznać Oliwię i Dominika. Powieść pisana jest z perspektywy obojga bohaterów, co bardzo lubię, a to ułatwia nam ocenę wydarzeń.

Nie mogę zapomnieć oczywiście o postaciach drugoplanowych. Pokochałam z całego serca 'Łysego' typowego dresiarza z Pragi, który zawsze stał w bramie i 'służył swoją pomocą'. Zawsze, gdy pojawiała się jego osoba, to na usta wpełzał mi wielki uśmiech. Wydaję mi się, że właśnie takie momenty nadawały powieści klimat i jeszcze chętniej zagłębiałam się w dalszą lekturę.

Oprawa książki jest cudowna, przejrzysta i zachęca, aby sięgać po nią, więc mam nadzieję, że i was zachęci i skusicie się na przeczytanie tej pięknej powieści. Może i was kiedyś zaskoczy los i sprowadzi na was coś, czego się nie spodziewacie?

Polecam tę książkę wszystkim, którzy są fanami New Adult, ale też lubią romanse i wielkie historie miłosne. Powieść Agaty Czykierdy-Grabowskiej taka właśnie jest – najeżona pięknymi scenami, które nie tylko wzruszają, ale również wprawiają w rozmarzenie. „Jak powietrze” jest do bólu realne, autorka ukazuje w nim brudną, zaniedbaną Pragę, życie od pierwszego do pierwszego, problemy samotnych i porzuconych dzieci oraz wiele bólu, jaki drzemie w stolicy. To książka, która ma w sobie prawdę, ale też ten magiczny pierwiastek, jakim jest miłość – delikatna, wzruszająca i prawdziwa. Nie ma tutaj stereotypów, patosu i egzaltowanych sformułowań. Jest za to wiele prostych słów, które wybijają się ponad przeintelektualizowane powieści.

Bardzo spodobało mi się to, że autorka nie szufladkuje swoich postaci. Nawet chłopaki z Pragi zostali ukazani w pozytywny sposób – nie jako niebezpieczne i wulgarne osiłki spod bloków, ale jako prostolinijni i dobrzy ludzie. Oliwia nie jest kolejną dziewczynką z bogatego domu, zaskoczyła mnie jej inteligencja, upór i łagodność. To dziewczyna z sercem na dłoni, tak samo, jak Dominik – nie sposób ich nie polubić.

Książka porusza wiele ważnych i trudnych wątków. Zarówno Oliwia, jak i Dominik zmagają się z demonami przeszłości – to jedna z cech tego gatunku. Musi być jakieś drama. Często uważam, że autorki przesadzają w budowaniu trudnych historii swoich bohaterów – jako czytelnik nie jestem w stanie wyobrazić sobie, że jedną osobę może spotkać tyle zła. Tutaj, mimo że postaci rzeczywiście spotkało wiele przykrości – nie raziło mnie to w oczy, jak w innych pozycjach tego typu. Autorce udało się wybrnąć i nie zrobiła z książki zbyt wielkiego melodramatu.

Nie zapominajmy, że jest to powieść, gdzie występuje sporo scen plus osiemnaście. I są to fragmenty świetnie napisane, pisarka umiejętnie oddała niepewność i podekscytowanie postaci. Przejdę w takim razie do stylu – książka pisana jest prostym językiem, występuje w niej wiele dialogów, dlatego też szybko się ją czyta. Styl autorki jest plastyczny, dynamiczny, sceny ukazane są tak, że z łatwością mogłam wyobrazić sobie każdy szczegół małego mieszkania Dominika czy wygląd poszczególnych postaci. Co ciekawe, pisarka świetnie opisuje emocje bohaterów, nawet drobne i niewidoczne na pierwszy rzut okaz mrugnięcie, muśnięcie ręką – wszystko ma swoje znaczenie. Narrację mamy trzecioosobowa, moją ulubioną, bo dzięki temu mamy szerszy obraz przedstawionego świata, ale też czujemy większą niepewność co do postępowania postaci – nie jesteśmy w stanie przewidzieć dalszych kroków bohaterów, bo nie znamy ich myśli.

Co mi się nie podobało? Pisałam, że autorka starała się nie przekroczyć granicy melodramatu, co jej się udało, ale niestety popłynęła trochę z sylwetkami głównych bohaterów. I tutaj mam na myśli Dominika – wszystko byłoby ok, gdyby nagle nie okazało się, że jest genialnym artystą i świetnie rysuje. Dlaczego się czepiam? Bo takich wątków jest mnóstwo w tego rodzaju książkach, co drugi męski bohater lub bohaterka potajemnie szkicuje w swoim notatniku, aby później przez przypadek ujawnić swoje rysunki, które oczywiście są genialne. Poczułam delikatne powielenie motywu, jednak w odniesieniu do całości wybaczam.

Autorka stworzyła coś nowego, w naszej polskiej rzeczywistości utkała piękną historię o miłości, samotności i dojrzewaniu. Wielkie ukłony dla pisarki za stworzenie realnego tła dla fabuły – Warszawa została ukazana bardzo prawdziwie, a cała historia nie jest zamerykanizowana (czego trochę się bałam), zachowuje nasz, Polski klimat! Jeśli potrzebujecie wiele pozytywnej energii, lubicie romantyczne sceny, to ta książka jest dla Was!

[Adres usunięty]

New Adult i Young Adult, to rodzaj książek, po które sięgam sporadycznie. Nie dlatego, że nie lubię. Zazwyczaj lubię dać szansę każdej książce. Kiedy zobaczyłam pierwsze wzmianki na temat tej powieści, coś mnie do niej ciągnęło. Wypatrywałam kolejnych informacji, daty premiery i...? Tak, jak już Wam wspominałam, zostałam jedną z Ambasadorek Jak powietrze. To moje pierwsze tego typu doświadczenie, dlatego odczuwałam ogromną presję, gdy dowiedziałam się, że książka jest już w drodze do mnie. Czy miałam czego się obawiać?

Niektórym może się wydawać, że Oliwii niczego nie brakuje - przystojny chłopak, świetne studia, wieczory spędzane w warszawskich klubach. Ale gdy los stawia na jej drodze Dominika, w jego bursztynowych oczach dziewczyna dostrzega coś, czego nie dał jej wcześniej nikt inny. Dominik mieszka w obskurnej kamienicy na Pradze i musi zajmować się młodszym rodzeństwem. W jego życiu nie ma miejsca na rozrywki ani nawet na marzenia. Choć pochodzą z dwóch różnych światów, wkrótce okazuje się, że nie mogą bez siebie żyć. On przynosi jej długo oczekiwany spokój, ona jest dla niego jak powietrze. Ale czy taka miłość ma szanse przetrwać? Czy Dominik potrafi odciąć się od bolesnej przeszłości? Czy da się żyć bez powietrza?

Z każdym kolejnym dniem, oczekując na książkę, miałam coraz bardziej mieszane uczucia. Piękna, delikatna i urokliwa okładka. Ciekawy i zachęcający opis. Wielka akcja promocyjna. Pierwsze przedpremierowe recenzje. Każda z nich bardzo pozytywna, przepełniona emocjami, ciepłymi słowami, zakończona gorącą zachętą. W końcu dorwałam ją w swoje ręce i oddałam się lekturze. I tu kursor miga w jednym miejscu już od godziny, a ja wpatruję się w ten jeden punkt jak zahipnotyzowana, myśląc nad tym co Wam napisać i jak oddać to, co z tej powieści wyniosłam...

Czytając książkę, uwielbiam utożsamiać się z jednym z bohaterów. Wspólnie z nim przeżywać jego emocje, wspomnienia. Chwytać z nim każdą możliwą chwilę, razem się cieszyć i płakać. Niewątpliwie taką osobą jest Oliwia. Polubiłam tę dziewczynę całym sercem od pierwszych stron. Mamy ze sobą wiele wspólnego. Młoda dziewczyna sporo już w swoim życiu przeszła. Pewne doświadczenia powoli wpływają na jej osobowość, kierując do podjęcia trudnych decyzji. Kiedy los skrzyżował drogi jej i Dominika, z wielkiego bum powstała miłość. Stwierdzicie banał, nic nowego. Faktycznie, fabuła powierzchownie wydaje się był mało oryginalna. Zwykła dziewczyna, zwykły chłopak, niezwykła miłość. Sześć zwykłych słów, idealnie opisujących niezwykłą książkę. Agata Czykierda-Grabowska ma prosty styl. Barwny, plastyczny i lekki w odbiorze język, dzięki czemu książkę pochłania się ekspresowo. Historia, którą autorka się z nami dzieli jest bardzo realna. Bardzo! W zasadzie mogła spotkać każdego z nas. Tylko czy każdy potrafiłby się zachować podobnie jak bohaterowie Jak powietrze?

Dominik, to chłopak, o jakim powinna marzyć większość dziewczyn. Ambitny, uzdolniony, pracowity, zajmujący się Hanią i Kacprem, bliźniakami, dla których zrobiłby dosłownie wszystko. Pomimo jego wszystkich zalet, chłopak jest samotny w świecie, w którym przyszło mu żyć. Gdy na jego drodze (dosłownie!) pojawia się Oliwia, wszystko łącznie z nim, wywraca się do góry nogami.Oboje przed oczami mają wielką miłość. Jednak czy wspomnienia z przeszłości pozwolą Dominikowi cieszyć się szczęściem jakie go spotkało?

Agata Czykierda-Grabowska, pod powłoką prostej i przewidywalnej historii porusza jeszcze inne wątki, które mnie niezwykle poruszyły. Pierwszym z nich jest wspomniana opieka starszego brata nad młodszym rodzeństwem. Czytając opisy sytuacji, z jakimi zmagają się bohaterowie oraz dialogi pomiędzy nimi, robiło mi się cieplej na sercu. Zawsze marzyłam o starszym bracie, który byłby taki, jak Dominik. Spodobało mi się to, że tym razem to dziewczyna pochodzi z bogatej rodziny, próbuje skończyć z aktualnym życiem i to ona jest tą bardziej doświadczoną. Z reguły w moje ręce trafiały książki, w których to miejsce przypisane było mężczyznom. Autorka zwinnie potrafi wymieszać odpowiednią dawkę opisów, które nie nudzą i dialogów, które są po prostu świetne. Momentami ściskają serce, poruszając kanaliki łzowe, a po chwili wywołują bardzo szczery uśmiech. Pisarka wplotła w treść również delikatne sceny erotyczne, które czytało się bardzo przyjemnie. Nie były wulgarne, nie rozpalały do czerwoności, jednak potrafiły poruszyć zmysły i emocje, a to zdecydowanie duży plus. Czytałam opinie mówiące o tym, że Agata Czykierda-Grabowska swoją nową powieścią dorównuje twórczości znanej Colleen Hoover, czy Mii Sheridan. Książki autorek są jeszcze przede mną. To, czego jestem jednak pewna, to fakt, że dzięki Pani Agacie zdecydowanie częściej będę sięgać po książki New Adult. Cieszy mnie, że nasza rodaczka stworzyła coś tak dobrego. Mam nadzieję, że dzięki Jak powietrze stanie się równie znana, jak wspomniane autorki.

Jak powietrze to piękna, wzruszająca i niezwykle emocjonująca opowieść o wielkiej miłości. To powieść przedstawiająca prawdziwe życie i trudne decyzje, jakie każdy z nas kiedyś będzie musiał podjąć. Nie zabraknie tu zaskakujących zwrotów akcji i intryg. Jest to książka, do której chętnie za jakiś czas wrócę, by na nowo przeżyć tę historię jeszcze raz. A epilog? Na pewno Was zaskoczy i poruszy!

[Adres usunięty]

Książka ,,Jak powietrze,, jest pozycją dla młodzieży.I o młodych ludziach opowiada.

Dominik i Oliwia pochodzą z różnych środowisk,spotykają się w wyniku splotu okoliczności,na warszawskiej ulicy.Z pozoru dzieli ich wszystko ale oboje jednakowo potrzebują miłości.I tego by być ważnym dla drugiej osoby.

Książkę pochłonęłam w jeden deszczowy wieczór,chociaż do cienkich nie należy;)Choć jest skierowana do młodszego(niż ja)czytelnika,wciągnęła mnie bez reszty.Uwielbiam grube książki,a szata graficzna okładki zachęca do sięgnięcia po lekturę,pozytywnie ją wyróżniając,wśród innych pozycji na księgarskiej półce.

Witajcie, dziś przedpremierowa recenzja „Jak powietrze” Agaty Czykierdy-Grabowskiej, którą miałam okazję przeczytać dzięki OMGBooks.

Oliwia, aby uniknąć spóźnienia na spotkanie z chłopakiem nie zachowuje należytej ostrożności za kierownicą i potrąca przechodzącego Dominika. Na szczęście zdarzenie to nie okazuje się tragiczne w skutkach, lecz na zawsze zmieni ich codzienność. Czy wypadek, w którym można kogoś niemal zabić może być początkiem nowego życia? Oliwia wiodła do tej pory spokojne i samotne życie, bo tak się czuła pomimo związku z Szymonem. Jednak wszystko zmienia się w jednej chwili, gdy los na jej drodze stawia Dominika. Nie jest ON bowiem zwyczajnym, beztroskim młodym chłopakiem lecz ma zobowiązania. Zobowiązania, których realizacja bardzo się komplikuje po nieszczęśliwym wypadku. Dziewczyna więc, aby choć trochę odkupić swoje winy postanawia mu pomóc. Na początku do działania motywuje ją chęć uniknięcia konsekwencji swojej nieuwagi lecz szybko motywy jej działania ulegają zmianie.

Jak to jest przez całe życie starać się być niewidzialnym „jak powietrze”, być niewidzialnym, bać się bliskości i skrzywdzenia? Albo jak nauczyć się żyć bez kogoś, kto był dla nas całym światem, kto był dla nas „jak powietrze”? Dominika i Oliwię z początku dzieli niemal wszystko, ale czy na pewno? Jaką bolesną prawdę z przeszłości skrywa każde z nich?

„Pomyśl o nas jak o dwóch punktach w labiryncie, do których wiedzie milion dróg. Moglibyśmy nigdy się nie spotkać, gdybyśmy wybrali inne drogi, gdybyśmy nie przeżyli tego, co nas do nich doprowadziło”.

Autorka stworzyła niesamowitą historię, która wciąga i porywa bez reszty. Czytając zatracasz się całkowicie w losach Oliwii, Dominika i Szymona. To niewątpliwie książka, której nie odłożysz na półkę przed przeczytaniem ostatniego zdania. Wykreowani bohaterowie są tak realni i normalni, jakby byli obok nas, dzięki czemu z łatwością wczuwamy się w ich przeżycia i uczucia.

To historia pełna uczuć i emocji, końcówka jest niesamowicie wzruszająca i niejednej osobie przyda się paczka chusteczek. Nie brak również momentów zabawnych, które podczas czytania sprawiają, że uśmiech gości na naszej twarzy. Moim zdaniem jedynym mankamentem jest duży przeskok w czasie na samym końcu. Może kiedyś doczekamy się kontynuacji i dowiemy się, co w tym czasie spotkało naszych bohaterów.

To bez wątpienia jedna z lepszych książek, jaka miałam okazję czytać. Zazdroszczę wszystkim, przed którymi jest jeszcze lektura, dla mnie bowiem stanowczo za szybko się skończyła.

POLECAM!!!!

Nie mogłam się doczekać, kiedy listonosz dostarczy mi „Jak powietrze”. Biegnąć do skrzynki, aż się trzęsłam czy przypadkiem coś nie znajduje się w środku. W końcu się uspokoiłam, bo przesyłka do mnie bezpiecznie dotarła. Jestem świeżo po lekturze (chociaż nocka zarwana) i muszę Wam powiedzieć, że jak dla mnie, książka jest perfekcyjna. W każdym calu.

Oliwia ma wszystko – przystojnego chłopaka, kochającego ojca, ciekawe studia, życie towarzyskie. Wydaje się, ze do szczęścia niewiele jej potrzeba. Ale kiedy na jej drodze staje Dominik (i to dosłownie!!!) dziewczyna znajduje coś, czego jeszcze nigdy nie doznała. Między nimi zaczyna rodzić się prawdziwa miłość.

New adult to gatunek, który szturmem wparował w moje życie, ale też w biblioteczkę. Nowe egzemplarze pojawiły się, a ja całkowicie w nich przepadłam. Ale czym się charakteryzuje ten gatunek? Przede wszystkim pojawia się dziewczyna po przejściach i młodzieniec z przeszłością. Krótko nakreślając fabułę wygląda to tak, że główna bohaterka ucieka przed przeszłością, a kiedy poznaje obiekt swoich westchnień (który także skrywa jakąś tajemnicę) razem próbują pogodzić się z przeszłością. Wiadomo, stopniowo zakochują się w sobie i wyjawia sekrety, a na końcu mamy szczęśliwe zakończenie. Wszystko to udało się ująć Pani Agacie, za co jestem wdzięczna. Bo mamy dwójkę bohaterów, z problemami, marzeniami, tragiczną i bolesną przeszłością, którzy żyją obok nas. Wiedzą, co to ból, utrata bliskiej osoby, radzenie sobie z demonami przeszłości, ale również z teraźniejszością. Pani Agata wykreowała niesamowicie sympatyczne postaci (Łukasz jest od dzisiaj moim ulubieńcem! Do tej pory nikt nie stworzył takiego uroczego obrazu dresiarza z Pragi! Niejeden z nich już jest pewnie przyjacielem Pani Agaty), niebanalną fabułę, a wszystko otoczone jest warszawskim klimatem. Zarówno tym biedniejszym, jak i bogatszym.

Powieść czyta się lekko i przyjemnie. Utrzymana została w tonie subtelności i delikatności. Chociaż pojawiają się sceny seksu czy przekleństwa to jednak stanowi to dopełnienie całości. Pani Agata nie przesadziła z żadnym z wątków. Cała historia jest niesamowicie wypośrodkowana, niewymuszona i nie czujemy przesytu, wręcz niedosyt, że historia skończyła się tak szybko, a to tylko przecież 500 stron. Spokojnie mogłabym przeczytać 5000.

Serdecznie Wam polecam „Jak powietrze”, bo nie będziecie się nudzić nawet chwili. Dostrzeżecie w niej niesamowitą i wyjątkową historię. A do przeczytania zachęca także ta urocza, wakacyjna i romantyczna okładka. Brawo Pani Agato i czekam na kolejne Pani powieści.

Polecam!

[Adres usunięty]

Już z samego opisu można wywnioskować, że książka nie jest niczym nowym w książkowym świecie. Dziewczyna z dobrego domu i chłopak z biednej dzielnicy, oboje z bagażem doświadczeń. On na początku ma ją za rozpuszczoną córeczkę tatusia, ale oczywiście okazuje się być inaczej. Brzmi znajomo, prawda? Jednakże powieść nie jest banalna w taki sposób, byśmy przewidywali kolejne wydarzenia z kunsztem Nostradamusa. Mam na myśli, że to raczej ogólny zarys fabuły i całokształt jest banalny i nawet powiedziałabym, że schematyczny. Po przeczytaniu mogę bez skrupułów powiedzieć, że nie wydarzyło się nic, czego bym się z grubsza nie spodziewała i dostrzegłam właśnie taki typowy newadultowy schemat: bogata dziewczyna + biedny chłopak (czasem na odwrót) = wielka miłość /: katastrofa pod koniec + happy end (rzadko zdarza się śmierć).

Jakby nie było, jakoś bardzo mi to nie przeszkadzało podczas lektury i pewnie nawet nie zwróciłabym na to uwagi, gdyby nie krytyczność wobec książek, które jest efektem ubocznym prowadzenia bloga i pisania recenzji (takie zboczenie zawodowe). Nie mniej jednak zauważyłam to i jeśli nie lubicie powtarzania schematów i szukacie czegoś zupełnie świeżego, może Was to zniechęcić lub irytować.

Drugą i ostatnią rzeczą, która nie bardzo podobała mi się w książce Jak powietrze są opisy, zawierające zbyt dużo przemyśleń bohaterów. Jestem osobą, która sama myśli tak dużo nad swoim życie, że nie potrzebuję czytać przemyśleń innych. Zdecydowanie bardziej wolę kiedy autor opisuje wydarzenia lub miejsca Aczkolwiek to chyba nie ten gatunek... Jeszcze napomknę tutaj o dosyć istotnym dla niektórych fakcie: książka nie jest podzielona na rozdziały. Dla mnie to trochę niewygodne, nie można bowiem przerwać lektury w jakimś momencie, ponieważ cały czas toczy się akcja.

Jedno jest pewne - książka wciąga na maksa. Dowód? 480 stron w dwa dni! Ostatnia książka, którą przeczytałam tak szybko to Razem będzie lepiej Jojo Moyes, czytana rok temu. Autorka jest bardzo utalentowaną pisarką, co dowiodła już po raz drugi. Tworzy prostym, nieskomplikowanym językiem, dodając nutkę romantyzmu i rozczulając czytelnika, szczególnie poprzez sceny z rodzeństwem Dominika. Polubiłam prawie wszystkich bohaterów powieści Jak powietrze. Na moją sympatię nie zasłużyły oczywiście te "złe" postacie. I chociaż nie pałam do nich gorącą miłością, bardzo miło poznawało mi się ich wzloty i upadki. Było mi żal i Dominika, i Oliwii, kiedy opowiadali o swojej przeszłości. Budując fabułę, autorka nie oszczędziła wielu przykrych faktów. Bohaterowie to bardzo mądrzy młodzi ludzie, w obojgu zachodzą poważne zmiany na wskutek uczucia, które się w nich budzi. Nie byli ani trochę irytujący, za do to bólu prawdziwi.

Co dostaniecie, jeśli sięgniecie po Jak powietrze? Lekką, przyjemną lekturę o miłości bez granic, dwojgu młodych ludzi, których połączyło przeznaczenie i którzy nie mogę bez siebie oddychać, a gdy są razem zapominają o wszystkich smutkach. Jest lekka, owszem, ale czasem ciąży nam na sercu ogromnym smutkiem. Na pewno miło będę wspominać tę historię i chętnie przeczytam inne powieści autorki. Jeśli znaleźliście tu coś dla siebie - śmiało sięgajcie!

Książka Jak powietrze Agaty Czykierdy-Grabowskiej jest reklamowana jako pierwsza powieść z gatunku new adult. No to czyli nie mogłam koło niej przejść obojętnie, bo pierwsze jest to jeden z moich ulubionych gatunków a po drugie byłam bardzo ciekawa jak p. Agata wypadnie na tle zagranicznych pisarek. Zacznę od treści książki, akcja toczy się wokół Oliwii i Dominika. Ich pierwsze spotkanie to totalna katastrofa, dosłownie, bo Oliwia potrąca Dominika na pasach przez co w ramach zadośćuczynienia zaczyna mu pomagać. Na początku ta rekompensata ma dotyczyć odwożenia i przywożenia jego rodzeństwa do przedszkola, bo przecież Oliwia ma chłopaka. Ich światy totalnie różne, ona córka ordynatora z dobrego domu, ON głowa rodziny i jedyny żywiciel. Jednak obydwoje są mocno poturbowani przez życie, a ich spotkanie mimo okoliczności staję się dla nich ratunkiem. Można by powiedzieć, że romansidło z elementami erotyki, ale dla mnie książki z tego gatunku to duża dawka emocji, i po lekturze zawsze czuje się poturbowana. Myślę, że autorka dała radę, nie był to jakiś rollercoaster ale zdecydowanie chwyta za serce. Książka o życiu młodych ludzi, których serce jest bardzo podziurawione przez życie. Warto przeczytać i na pewno będę śledzić karierę p. Agaty.

Niektóre osoby są dla nas jak powietrze – bez nich oddychanie jest niemożliwe.

Ostrzegam z czystej dobroci, że ta recenzja może być nieco przydługa. To dlatego, że autorką tej książki jest Agata Czykierda-Grabowska, z którą łączy mnie szczególna znajomość i którą uwielbiam. Pierwszą powieść Agaty spotkałam przy promocji książki „Kiedy na mnie patrzysz”, przyznaję się, że to była ogromna cegiełka, którą czyta się nieco dłużej niż inne książki na rynku. A teraz przyszedł czas na drugą powieść, której jestem Ambasadorką i jestem prze ogromnie dumna z tego faktu! „Jak powietrze” miało swoją premierę 20 lipca, ale dzięki nam ambasadorkom, słyszeliście o niej już szybciej. Recenzje innych blogerek książkowych publikowałam na specjalnym wydarzeniu, jakie utworzyłam, robiłam grafiki z cytatami i dużo innych rzeczy, ale kiedy w końcu znalazłam chwilę, to czytałam i czytałam! Tylko... czy spodobało mi się tak jak innym?

Zapraszam na resztę recenzji pod linkiem [Adres usunięty]