Diuna. Kroniki Diuny. Tom 1

Lubię czytać książki science fiction. Nie robię może tego tak często jak bym chciała i nie znam jeszcze tylu tytułów z tej kategorii, ile bym chciała, ale kilka książek sci-fi czytam rocznie. Wiedziałam, że istnieje taka seria jak „Kroniki Diuny" napisana przez Franka Herberta, ale nie wiedziałam nawet ile części ona liczy. Gdy widziałam gdzieś książkę „Diuna", to miałam ochotę ją przeczytać i sprawdzić, czy mi się spodoba. Jednak zawsze odkładałam tę myśl i postanawiałam, że zrobię to później. Trochę czasu minęło, ale w końcu zabrałam się za pierwszą część cyklu „Kroniki Diuny". Jak przebiegło to spotkanie?

Byłam świadoma, że „Diuna" to cegiełka. Przed przystąpieniem do czytania musiałam pogodzić się z myślą, że właśnie sięgam po książkę, która ma prawie osiemset stron i każda strona jest dosyć gęsto pokryta tekstem. Nie jestem zbyt dużą fanką tak grubych książek. Wydaje mi się zawsze, że takie książki mogą mnie zmęczyć, zanim skończę je czytać. Poza tym jestem wielką fanką czytania w łóżku, gdzie muszę tę książkę zawsze lekko unosić do góry, a takie cegły powodują, że ręce szybko się męczą. Miałam, więc trochę zabawy z samym wygodnym ułożeniem się podczas czytania książki. Mimo wszelkich niewygodności było warto.

Gdybym miała opowiedzieć o czym jest książka „Diuna" to byłoby ciężko. Pojawiło się w niej tyle nowych nazw, że nie byłam w stanie ich wszystkich zapamiętać. Mój opis książki nie zawierałby żadnych konkretów, a jedynie tamci stamtąd pojechali tam. Należę do grupy osób, które rzadko kiedy zapamiętują imiona postaci, a jak oprócz tego pojawiają się nowe nieznane słowa to jest trudniej. Czasem przeszkadzało mi to podczas czytania, gdyż musiałam się chwilę zastanowić nad danym słowem i sobie przypomnieć, co oznaczało. Dopiero po skończeniu czytania książki odkryłam, że na końcu znajduje się słowniczek, który zdecydowanie by mi pomógł w trakcie lektury.

Nic jednak nie zmieni faktu, że „Diuna" to klasyk sci-fi, który warto poznać. Już od pierwszych stron książki przeniosłam się do świata bohaterów i wraz z nimi podążałam wszystkimi ścieżkami. Przez tydzień żyłam w świecie „Diuny". Nawet jak odłożyłam książkę na bok to moje myśli wracały do tej historii. Zastanawiałam się, co się jeszcze przydarzy bohaterem, myślałam także o tym, co już przeczytałam. Z niektórymi wydarzeniami nie mogę się pogodzić do dziś.

Lektura „Diuny" przeniosła mnie do fantastycznie zbudowanego świata. Wywołała we mnie pewne emocje, które sprawiają, że długo nie zapomnę o tej historii. Mam też ochotę poznać kontynuację i to jak najszybciej.

"Czym gardzisz? Po tym poznać, kim jesteś naprawdę."

I to jest fantastyka, która przekonuje mnie najbardziej, dla niej potrafię całkowicie zatracić się, nie liczyć upływających godzin, nie widzieć niczego z realnego życia, nie dać się za nic zawrócić z czytelniczej podróży. Podziwiam kreatywność autora, przesiąkam fascynującym klimatem powieści, odkrywam bogaty świat przedstawiony, podążam intrygującym tropem nieujarzmionego przeznaczenia, towarzyszę przekonującym bohaterom w licznych przygodach, odczuwam skrajne emocje, rozterki i przekonania. A wszystko czynię z ogromną intensywnością, gdyż styl narracji swobodnie prowadzi, sugestywnie podrażnia wyobraźnię, zajmująco opowiada, pasjonująco pozostawia niedopowiedzenia. Zachwycam się bogactwem opisów pięknie ujętych w słowa, uwzględniają istotne szczegóły, stosują szerokie odniesienia, wrzucają ślady teraźniejszości i urywki przyszłych misji. Cudownie i ekscytująco zapamiętuję się w niezwykłej opowieści.

Autor znakomicie reguluje napięciem, kiedy trzeba przyspieszy podnosząc u odbiorcy poziom adrenaliny, w innych momentach zwolni dla złapania oddechu na przemyślenia. Pozostawia w scenariuszu zdarzeń wiele tropów, które wcześniej czy później odkrywamy, nie zapomina przy tym o frapujących przesłaniach kierowanych do czytelników. Wkraczamy w obszar filozofii, religii, polityki, polityki, handlu, ekologii, kultury, społecznych uwarunkowań, eugeniki i cybernetyki. Gdzie człowiek, różne rasy, kontrastowe cechy, pradawne legendy, tam zadziwiające sojusze i śmiertelne pułapki. Wojna, wyzysk, rasizm, nienawiść, krzywda, odrzucenie, obojętność, przeplatają się nieustannie z pokojem, równością, tolerancją, miłością, zyskiem, posiadaniem, empatią. Wczoraj autorytet dziś pogarda, obecnie wróg jutro przyjaciel. Zmienne koleje losu naznaczone wyższymi siłami, a znajomość tego, co będzie, może zafałszować rzeczywistość.

Herbert stawia na wyrazistą kreację postaci i mini opowieści losów spawające zachowania i postawy. Każdy bohater wyróżnia się czymś szczególnym, wyjątkowym i osobliwym. Polubiłam Paula za to, że nie należy do osób łatwych do rozszyfrowania. Nosi w genach wielopokoleniowe tajemnice, przekracza granice psychicznej wytrzymałości, godnie reprezentuje narzuconą wolę funkcjonujących od prawieków mocy. Zaledwie trybik w wielowymiarowej cywilizacji, ale jakże znaczący z punktu widzenia realizacji przepowiedni, przeprowadzenia gwałtownych zmian i wyznaczenia nowych punktów na mapie Diuny. Diuny zwanej też Arrakis lub Pustynną Planetą, z Fremenami, odważnymi i walecznymi mieszkańcami, z dzikimi czerwiami pustyni, groźnymi samumami, cenną geriatryczną przyprawą melanż. Książka napisana w tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym piątym roku. Klasyka rewelacyjnie się broni, każda z trzech części, fragment księgi, słowa pieśni, wypowiedziana myśl. Przystąpić do poznawania można w dowolnym wieku, są jednak dwa warunki do spełnienia - trzeba kochać przygody i pozwolić ponieść się wyobraźni.

[Adres usunięty]

Arrakis, zwana Diuną, to jedyne we wszechświecie źródło melanżu. Z rozkazu Padyszacha Imperatora planetę przejmują Atrydzi, zaciekli wrogowie władających nią dotychczas Harkonnenów. Zwycięstwo księcia Leto Atrydy jest jednak pozorne – przejęcie planety ukartowano. W odpowiedzi na atak Imperium i Harkonnenów dziedzic rodu Atrydów Paul staje na czele rdzennych mieszkańców Diuny i sięga po imperialny tron.

Moje zainteresowanie Diuną zaczęło się wiele lat temu i w tym czasie zdążyłem co nieco dowiedzieć się na temat tej książki, fabuły, kolejności czytania kolejnych tomów itd. Zupełnie jednak nie byłem przygotowany na to, jaka jest to powieść. Wymyka się ona jednoznacznej ocenie i można by o niej pisać dziesiątki stron, a to wciąż nie wyczerpałoby tematu. Z pewnością nie jest to powieść, która każdemu przypadnie do gustu. Nie będę ukrywał, że mnie również nie od razu Diuna oczarowała, dopiero z czasem dostrzegłem, jak dobrze jest to napisana książka i jak wiele różnych elementów w sobie kryje. Znajdziemy tutaj liczne nawiązania do islamu i chrześcijaństwa, ciekawych bohaterów, intrygę, rozbudowaną mitologię świata Diuny, wartką akcję i wiele więcej. Co więcej, książka została wydana ponad 50 lat temu, ale w trakcie czytania ani przez moment nie miałem poczucia, że się zestarzała, co jest często problemem starszych powieści science fiction. Dlatego jestem pod dużym wrażeniem świata, a w zasadzie wszechświata, jaki wykreował Frank Herbert i to z ogromną dbałością o każdy detal.

Jak wspomniałem wcześniej, Diuna wymyka się jednoznacznej ocenie i tak naprawdę każdy odbierze poszczególne wątki nieco inaczej, jedne mniej zwrócą naszą uwagę, drugie bardziej. Stąd jeszcze wiele dni po lekturze książki Herberta, duchem wciąż byłem na Arrakis i rozmyślałem nad losem bohaterów i problemami, przed jakimi stoją. To dlatego, że Herbert nie napisał niczego wprost, wiele rzeczy zostało zręcznie ukrytych i to od nas zależy, co wyniesiemy z lektury jego powieści, co przykuje naszą uwagę. Autor skłania wielokrotnie do zastanowienia się i przemyślenia wielu kwestii, a poruszane przez niego problemy są ponadczasowe i za 100 lat wciąż będą jak najbardziej aktualne. Diuna to także doskonały przykład na to, że science fiction to nie tylko wojny w kosmosie, czy walka na miecze świetlne. To piękna, przemyślana powieść, poruszająca wiele ważnych tematów i do której będę wielokrotnie wracał.

Wydanie Diuny, jak i pozostałych książek z tej serii, jest po prostu znakomite. Od dawna jestem wielkim fanem malarstwa Wojciecha Siudmaka i uwielbiam jego styl. Dlatego bardzo się cieszę, że to właśnie jego dzieło jest na widoczne okładce Diuny, natomiast w środku znalazło się kilka jego rysunków. Dodatkowo przed każdym rozdziałem mamy krótki fragment z różnych książek, które czasami dopowiadają niektóre kwestie poruszane w powieści, pokazują jak z perspektywy czasu zapiszą się opisywane wydarzenia, a innym razem są tylko ciekawostką. Na samym zaś końcu mamy kilka dodatków, między innymi dotyczące ekologii Diuny i jej religii, ale także Terminologię Imperium, która jest pomocna zwłaszcza na początku, kiedy pojawia się dość dużo nowego słownictwa.

Diuna oczarowała mnie niesamowicie i żałuję, że tak długo zwlekałem z jej lekturą. To powieść, którą trudno mi jednoznacznie opisać, którą można interpretować na wiele sposobów, a i tak wciąż przy ponownej lekturze odkryjemy w niej coś nowego. Gorąco polecam!

Kiążka strasznie wciągająca. Wydanie przepiękne. Świat diuny jest dopracowany i przedstawiony w taki sposób że aż chce się od razu sięgnąć po kolejny tom. Naprawdę gorąco polecam.

W szeroko pojętej popkulturze istnieje wiele dzieł, które na przestrzeni lat swojego istnienia dorobiły się statusu „kultowych”. Doskonałym tego przykładem jest powieść Diuna autorstwa Franka Herberta zaliczana do zaszczytnego grona najlepszych powieści fantastycznonaukowych wszechczasów. Taka literacka perełka musi co jakiś czas doczekać się stosownego wznowienia, aby móc zainteresować nowych czytelników. Na naszym rynku od pewnego czasu zajmuje się tym wydawnictwo Rebis, które pozwala wzbogacić domową biblioteczkę o cały poprawiony cykl „Kroniki Diuny”.

Fabułą książki przenosi nas w odległą bliżej nieokreśloną przyszłość, gdzieś w najdalsze zakątki nieznanego nam kosmosu. To właśnie tam istnieje planeta Arrakis, przez wielu nazywana Diuną. Jest ona nie tylko piaszczystym kawałkiem ziemi na całkowitym odludziu, gdzie życie wymaga wielu poświęceń i samozaparcia, ale również jednym źródłem niebywale cennej przyprawy zwanej melanżem. Z rozkazu wielkiego Imperatora władzę nad planetą przejmuje ród Atrydów. Taka decyzja bardzo nie podoba się dotychczasowym władcom tego zakątka wszechświata Harkonnenom, którzy nie mają zamiaru tak łatwo oddać swojej własności. Mało tego cała sytuacja jest dobrze przemyślanym i przygotowanym spiskiem, który ma za zadanie ostateczne zniszczenie Artydów. Z wielkiej masakry udaje się uciec dziedzicowi rodu, który musi teraz znaleźć sojuszników, aby dokonać odpowiedniej zemsty. Przedstawiona tutaj historia jest wielowątkowa pokazująca dane wydarzenia z których perspektyw, w głównej mierze skupia się ona jednak na losach wspominanego młodego Paula Atrydy i jego dążeniu do „sprawiedliwości”.

Herbert tworząc swoje epokowe dzieło, zdecydował się na nakreślenie niebywale bogatego i mocno zróżnicowanego autorskiego uniwersum. Jego praca jest kompleksowa pod wieloma względami. Nakreślił ON własną wizję kosmosu z planetami, religiami, polityką, geografią, zróżnicowanymi mieszkańcami, nową futurystyczną technologią czy wymyśloną fauną i florą. Pod względem rozmachu jego praca często porównywana jest do twórczości Tolkiena, który również tworzył swoje literackie światy od podstaw. Decydując się na lekturę tego dzieła, można więc być pewnym, że jego rozmach dosłownie nas przytłoczy i zapewni masę wrażeń.

Twórca zdając sobie sprawę z rozmiaru stworzonego uniwersum, postanowił pozwolić odbiorcy na dość powolne zagłębianie się w kolejne prezentowane szczegóły, oferując mu jednocześnie niezwykle rozległe opisy świata czy wydarzeń. Ma to swój niebywały urok, który na pewno zachwyci spore grono czytelników. Nie ma jednak co ukrywać faktu, że próg wejścia w powieść jest niebywale wysoki i nie każdy będzie wstanie przebić się przez początkowe rozdziały. Połączenie rozbudowanych opisów z mocno patetyczną treściom oraz masą nie do końca zrozumiałych słów/skrótów/terminów odrzuci przynajmniej część potencjalnych odbiorców (szczególnie tych z młodszego pokolenia). Stosowna terminologia jest oczywiście wyjaśniona z przygotowanym „słowniczku” na końcu książki. Sprawdzanie znaczenia konkretnych słów przy dziele mającym ponad 700 stron nie jest jednak nadmiernie wygodne. Jeśli jednak komuś taka forma nadmiernego rozbudowania treści (nie zawsze porywającej) odpowiada, to nadal nie znajdzie ON na rynku nic lepszego do przeczytania.

Trudno jednoznacznie słowami oddać również jakość samych stworzonych przez autora bohaterów. Co prawda mamy tutaj dość klasyczny podział postaci na te „dobre” i „złe”, co niektórzy mogą uznać za wadę, jednak doskonale dopasowuje się to do samej historii. Konkretne postacie potrafią być mocno zaskakujące i ciekawie prowadzone, dzięki czemu ich losy śledzi się z wielkim zainteresowaniem. Na pewno nie jest to poziom współczesnej literatury, należy jednak pamiętać o czasach kiedy to książka powstała.

Nie pozostaje nic innego jak tylko stwierdzić, że książka Diuna Franka Herberta to dzieło epokowe, które nigdy się nie zestarzeje. Tytułu nie można jednak polecić każdemu, jej „piękno” dostrzeże jedynie bardziej dojrzały (niekoniecznie wiekowo) czytelnik, dla którego liczy się bardziej wykreowany świat niż sama „akcja”.

"Diuna" autorstwa Franka Herberta to pozycja, której nikomu już przedstawiać nie trzeba - za sprawą niedawno nakręconego filmu w reżyserii Denisa Villeneuve'a, powieść na nowo zyskała rozgłos i aktualnie przeżywa swoją drugą młodość. Ta fala popularności wcale mnie nie dziwi - "Diuna" to książka fascynująca, pobudzająca wyobraźnię i wciągająca w swoje macki do tego stopnia, że przez kilka dni myślałem tylko i wyłącznie o niej. Autorowi udało się stworzyć historię, która mimo, że należąca do gatunku sci - fi, jest wiarygodna i porusza ważne kwestie - zarówno światopoglądowe, jak i społeczne. Bohaterowie wykreowani przez Herberta to sylwetki iście fascynujące, których losy śledzimy z zaciekawieniem (zwłaszcza nasz protagonista Paul). Dawno żadna książka aż do tego stopnia mnie nie poruszyła i mogę ją polecić z czystym sumieniem - warto przekonać się na własnej skórze, "o co ten cały szum".

Mój chłopak uwielbia książki o tematyce fantasy. Ostatnio zdał egzamin na prawo jazdy i stwierdziłam, że zakupie mu z tej okazji jakiś ciekawy tytuł. Nasz wspólny znajomy polecił mi doskonała w jego opinii książkę "Diuna. Kroniki Diuny" Wybór okazał się niezwykle trafiony. Mój chłopak jest zachwycony upominkiem. Zabrał się od razu za lekturę i stwierdził, że dawno nie czytał tak fascynującej powieści. Niezwykle ciekawa fabuła, charakterne postacie oraz wciągające i niesamowite przygody głównych bohaterów, Zachwycona pozytywną opinią, sama sięgnęłam po książkę i podzielam jego zdanie. Rewelacja. Polecam wszystkim fanom gatunku.

Nie przepadam na co dzień za fantastyką, ale ta seria jest całkiem inna niż te powieści fantasy, które znałam do tej pory. Książka wciągnęła mnie od samego początku, tak bardzo, że nie mogłam oderwać się od lektury. Udało mi się ją przeczytać w przeciągu dwóch dni, a przecież nie jest to cienka lektura. Duże wrażenie zrobiło na mnie uniwersum, jakie zostało wymyślone przez autora. Tak naprawdę niczego tam nie brakowało, bohaterowie byli świetnie wykreowani, a świat rozbudowany do granic możliwości. Jeśli wiec lubicie tego typu klasyki, to koniecznie dajcie szansę tej lekturze, bo naprawdę warto.

Uwielbiam fantastykę i zawsze chętnie po nią sięgam. Jeśli chodzi o tę powieść, to jest to moje drugie spotkanie z tą pozycją. Kilka lat temu brałem się już za tę lekturę, ale muszę przyznać, że wtedy nie do końca mi ona przypadła do gustu. Miałem wtedy trudności, aby przebrnąć przez całość. Teraz na szczęście udało się tę książkę przeczytać i przyznam szczerze, że mój odbiór był całkiem inny niż wtedy. Powieść przypadła mi do gustu i całkiem dobrze mi się ją czytało. Największe wrażenie zrobił na mnie świat, który został wykreowany przez autora. Był ON naprawdę mocno rozbudowany i bardzo ciekawy. Zachęcam do czytania!

Powiem wam, że rozmiar książki mnie przeraził. Ale już po pierwszych stronach, nie mogłam oderwać się od lektury, od początku człowiek mu się skupić, aby zapamiętać zależności, nazwy i bohaterów, ale później to mocno owocuje. Już po kilknastu stronach dowiaduje się o zasadzce. Ale nie jest ona tak prędko ujawniona przed księciem Leto, co tylko potęguje zaciekawienie co będzie dalej. Charyzmatyczna postać Paula, bardzo ciekawi a autor dozuje jego coraz bardziej znaczącą rolę. Czyta się cała ta część na prawdę z zapartym tchem i wyczekiwaniem co się wydarzy dalej.

Gdy Paul, przechodzi próbę, w matce wielebnej rodzi się nadzieja, że może ON być długo wyczekiwanym Kwisatz Haderach, który ma się pojawić pewnego dnia i dzięki serum ma poznać swoje wewnętrzne widzenie.

Paul i dwór jego ojca przenosi się na Arrakis.

Dla każdego ta podróż jest wielkim wyzwaniem.

Już po samym przyjeździe matka Paula, doświadcza nieopisanego spotkania z fremeńską ochmistrzynią, która po próbie nazywa Jessice, Tą Jedyną.

Następnie Paul ratuje sobie i ochmistrzynie, kiedy grot- gończyk, zabójcza broń, próbuje go zabić, sterowana przez zdrajcę. Dzięki ukrytej wiadomości od innej Bene Gesserit, Jessica, dowiaduje się, że zamach przeprowadził, ktoś z zaufanych ludzi.

Najpierw każdy podchodzi do nowego władcy z dystansem, jednak zarówno Leto jak i jego rodzina szybko przypadają do gustu rdzennym mieszkańcom. W wielu przypadkach sympatię potęguje legenda krążąca wśród diunian.

Nawet surowy król Leto, znajduje miejsce w sercach mieszkańców. Niestety relacja z prawie najbliższym człowiekiem okazuje się fałszywa. Oddanie Diuny pod panowanie księcia Leto jest pułapką.

Na szczęście inteligentny syn Paul nie daje za wygraną. Dzięki swojemu szkoleniu i wsparciu mieszkańców Arrakis walczy o tron. Czy przeciwności losu obudzą w chłopcu niezwyciężoną siłę? Jak potoczą się losy jego prawdziwych i fałszywych przyjaciół?

Nakładem Wydawnictwa Rebis do księgarń trafił wyjątkowy pakiet arcydzieła literatury SF. To nowe poprawione wydanie cyklu „Kroniki Diuny”.

„Kroniki Diuny” to sześć fantastycznych powieści Franka Herberta, który zabiera nas do świata jakże odległego, świata, w którym nasza wyobraźnia pracuje na najwyższych obrotach. Autor stworzył bohaterów o których nie sposób zapomnieć, wykreował świat, którego nie będziemy chcieli opuścić. Podróż, w którą wyruszamy czytając tę serię, jest podróżą wyjątkową. O takich podróżach się nie zapomina. Do takich chwil często wraca się myślami.

„Kroniki Diuny” to zestaw sześciu powieści, które czyta się z zapartym tchem. I choć liczą one ponad trzy tysiące czterysta stron, to proszę mi wierzyć, poznawanie historii na nich zapisanych nie dłuży się w nieskończoność, lecz pozwala nam na chwile relaksu, wytchnienia.

„Diuna”, „Mesjasz Diuny”, „Dzieci Diuny”, Bóg Imperator Diuny”, „Herytycy Diuny”, „Kapitularz Diuną” to klasyka literatury SF. Każdy miłośnik gatunku powinien wejść do tego świata. A gdy już wejdzie, to nie będzie chciał go opuścić. Bez wątpienia Frank Herbert wysoko zawiesił poprzeczkę twórcom gatunku. Stworzoną przez siebie historią uplasował się w czołówce twórców. I jestem przekonany, że jego ugruntowana pozycja jest bezpieczna, gdyż trudno będzie innym pisarzom przeskoczyć talentem do kreowania historii, wyobraźnią oraz stylem Frana Herberta.

Nie będę zdradzał Wam fabuły, historii zapianej na kartach „Kroniki Diuny”, ponieważ nie chcę spoilerować, nie zamierzam psuć Wam przyjemności czytania. To byłoby okropieństwem z mojej strony. Wolę podzielić się z Wami moimi emocjami. A te przepełnione są zachwytem wobec pomysłowości Franka Herbeta.

Jednak nie tylko owa pomysłowość jest mocnym punktem całej serii. Przede wszystkim umiejętne poprowadzenie całej historii, doskonałe zarysowanie postaci, z którymi możemy się zaprzyjaźnić. Możemy im kibicować, uczestniczyć w ich rozgrywkach o planetę, starciach na szczeblu politycznym.

„Kroniki Diuny” interesują mnie również nie tylko pod względem świata wykreowanego przez Franka Herberta. Również jako socjolog, analizowałem relacje bohaterów, które ze świata wykreowanego przez autora można przełożyć na świat współczesny. Można znaleźć wiele elementów wspólnych. Bez wątpienia elementem, który świadczy o światowym sukcesie cyklu stworzonego przez Franka Herberta jest unikalność bohaterów, jak i owego świata do którego zaprasza nas autor. Warto skorzystać z tego zaproszenia. To niezwykła podróż, którą warto odbyć. Zapewniam Was, że nie będziecie żałować.

Jeśli zapytacie mnie, czy warto przeczytać „Kroniki Diuny” to bez chwili zawahania odpowiem TAK. Co więcej dodam również, że całą serię warto umieścić na zaszczytnej, honorowej półce Najlepszych Interesujących Książek.

Cykl „Kroniki Diuny” zawierający powieści „Diuna”, „Mesjasz Diuny”, „Dzieci Diuny”, „Bóg Imperator Diuny”, „Herytycy Diuny”, „Kapitularz Diuną” ukazał się nakładem Wydawnictwa Dom Wydawniczy Rebis

"Diuna" u mnie zagościła całkiem niedawno, bo okazało się, że wrócił czas, gdy sięgam z ogromną chęcią po powieści science-fiction i fantasy. Zakupiłam pierwszy tom, z założeniem, że chapnę całą serię jeśli okaże się dobry, a w połowie czytania wiedziałam już, że tak będzie i co lepsze, od Wydawnictwa Rebis przyjechała do mnie z okładką filmową, która niezwykle mi się podoba. Jest klimatyczna i oddaje to, co można znaleźć w środku. Czy przepadłam w tę serię?

Wraz z ekranizacjami wiele osób postanawia najpierw sięgnąć po książki. Ze mną w zasadzie często jest tak samo, choć nie lubię skończyć czytać i od razu iść oglądać. Jeśli jednak mija nieco czasu i wtedy czerpię większą przyjemność z ekranizacji, to jestem na tak! Z tego samego powodu jeszcze nie była w kinie na Diunie... tylko czy faktycznie jest godna uwagi?

Pierwszy to jest potężny. Dosłownie. Niemal 800 stron wcale nie za wielką czcionką i od razu czuć, że trzeba się skupić, bo później może być ciężko się odnaleźć. Poznajemy głównego bohatera od razu, a jest nim Paul. Chłopakowi przyszło walczyć na pustyni po tym jak stracił ojca. Nie jest lekko, bo jednak wody brakuje, a do tego skwar, ogromne robale i w zasadzie niekończąca się walka o przetrwanie. Na tytułowej Diunie istnieje coś takiego, jak melanż. Jest to przyprawa, która charakteryzuje się dziwnymi właściwościami... i tylko tam można ją zdobyć, a wielu jest chętnych. Co z Diuną wspólnego ma Paul? A no, staje na jej czele, a raczej na czele rdzennych jej mieszkańców, zasiada na tronie... co dalej? Musicie sprawdzić sami!

Ta powieść, a raczej cała seria, jest ponadczasowa. Pewnie wiele osób jeśli nie czytało, a tylko oglądało to powie, ale tak to już jest ze sporą częścią dzieł z gatunku sci-fi. Tutaj mamy wizję przyszłości, a napisaną wiele lat temu. Myślę, że jest nadal bardzo aktualna i może siać w głowach zamęt, niepokój, a nawet powodować, że pojawią się w umysłach wizje chociażby braku wody. Nie jesteśmy tak dalecy od tego, prawda?

W tego typu książkach, podczas czytania, ważne są postacie, bo każda ma nietypowe imię i tak samo jest ze światem, który jest nam obcy i dopiero autor otwiera przed nami jego wrota. Winszuję Herbertowi stworzenia tak świetnie świata, w który podczas czytania wpadłam i uderzyłam o twarde podłoże. Śledzenie losów Paula było wręcz fascynujące. Chłopak choć po wielkiej stracie, wstał i postanowił, że się nie poddadzą.

I na koniec o klimacie. No kurczę, uwielbiam post apokaliptyczne historie, te właśnie sci-fi, zapowiadające okropną przyszłość, którą sami jako ludzie sobie mamy stworzyć. Uwielbiam też światy, kosmos, przestrzenie nie tylko te ziemskie, ale podróże na planety inne niż nam znane, łamanie w wyobraźni praw fizyki. Żałuję, że Diunę poznałam dopiero teraz, ale już wiem, że na półce będzie stała cała seria...

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Rebis.

Powieść Diuna jest spełnieniem najbardziej rozmaitych snów z najbardziej urozmaiconą fabułą i najbardziej rozwiniętymi postaciami. Ich oczywiście nie poznajemy do razu, tylko w miarę jak czytamy pojawiają się niczym grom z jasnego nieba, ukazując nam swą wyjątkowość. Posiadają niezwykły rozum, choć nie wszyscy, wspaniałą postawę i charakter, którego w żaden sposób nie można przewidzieć. Czytałam już ją w formie graficznej, jednak największej wyjątkowości dodaje jej właśnie forma zwykłej powieści. Już nie wspominając o okładce, która bardzo mi się podoba. Sama książka jest dość gruba, bo spisana na 777 stronach, aczkolwiek druczek nie jest malutki. Wydrukowana na żółtych stronach jest przejrzysta i taka cenna. W środku zawiera mapę, dzięki czemu możemy śledzić podróż naszych postaci. Napisana została bardzo dawno temu, chyba na przełomie lat sześćdziesiątych, a cokolwiek w niej zawarte jest spisane nie tylko w sposób zrozumiały, ale i ponadczasowy. Jest mądra, pouczająca i ostrzegająca nas przed pewnymi zachowaniami. Jej bohaterzy są inteligentni, którzy potrafią grać na zawołanie i robią to bardzo autentycznie. Wspaniała fantastyka, która będzie trwała tak długo, póki ludzie pamiętać będą o Harrym Potterze.

Wspaniale skonstruowana fabuła, która nie tyle wciąga, co bardzo ciekawi. Zdania praktycznie nigdy nie kończą się w sposób oczywisty. Zawsze pozostaje jakieś ale, które będzie nas ciągnęło dalej i dalej. Czytając ją pobudzamy swoją wyobraźnię, rozbudzamy kreatywność i zaczynamy wierzyć w rzeczy, czy też moce, które sami możemy nabyć. Ona pokazuje nam, że nie ma czegoś takiego jak niemoc. Wszystko możemy osiągnąć, tylko trzeba być tego pewnym. Uświadomi wam, że każdy z nas jest wyjątkowy.

Zadziwiły mnie postacie, które jak tylko zaczęłam lubić, prawie natychmiast ginęły. Jakby przygotowując mnie na to, że w życiu nie można do niczego i nikogo się przyzwyczajać. Można ich podzielić na pustych i pełnych, co odnoszę do ich zachowań. Opowieść szaleje od początku do końca. Nie ma czasu na było, bo zaraz jest teraz:-)

Kto z was kojarzy wydawnictwo Phantom International? To właśnie to wydawnictwo wypuściło całą serię książek o niegościnnej planecie, która skrywała pewien sekret. To niemalże pierwsze science fiction, które przeczytałem i na długo zapadło mi w pamięci. Gdy o wspomnianym wydawnictwie nikt już prawie nie pamiętał, wydawnictwo Rebis wznowiło serię w ekskluzywnym wydaniu, z genialnymi rysunkami Siudmaka, a całkiem niedawno dla mniej wybrednych czytelników – wydanie w miękkiej oprawie. Jednak treść nadal jest doskonała.

O książce możemy przeczytać, że:

Arrakis, zwana Diuną, to jedyne we wszechświecie źródło melanżu. Z rozkazu Padyszacha Imperatora planetę przejmują Atrydzi, zaciekli wrogowie władających nią dotychczas Harkonnenów. Zwycięstwo księcia Leto Atrydy jest jednak pozorne – przejęcie planety ukartowano. W odpowiedzi na atak Imperium i Harkonnenów dziedzic rodu Atrydów Paul staje na czele rdzennych mieszkańców Diuny i sięga po imperialny tron.

Podsumowując.

Diuna to powieść którą się albo kocha albo nienawidzi. Science fiction czystej wody, zabierające nas na wyprawę na planetę, gdzie historia – można rzec – potoczyła się inaczej i wciąż tkwi na innym poziomie rozwoju – bliskim, a jednocześnie dalekim. Doskonały przykład dzieła które czyta się od deski do deski i na długo zostaje w pamięci. Dla mnie numer jeden w fantastyce. Mogę tylko polecić całość cyklu. A nowe wydanie nawiązuje okładką do filmu, który właśnie trafił do kin i może przywróci moją wiarę w ekranizację naprawdę zacnych dzieł. Zobaczymy, niemniej książki warto poznać

Ta powieść naprawdę bardzo przypadła mi do gustu. Chociaż ta klasyka science-fiction nie należy do "łatwych" książek, które można przeczytać w jeden wieczór, potrafi niesamowicie wciągnąć czytelnika w opisany świat i zmusić go do wysiłku umysłowego i refleksji, co jest dla mnie wielkim atutem. Na szczególną uwagę zasługuje także kreacja bohaterów, do których nastawienie czytelnika może się diametralnie zmienić z biegiem czytania. Akcja fabuły budowana jest powoli, autor wplótł także wątki religijne oraz polityczne, co niektórych może zniechęcić do lektury, jednakże według mnie zdecydowanie warto sięgnąć po ten pierwszy tom "Kronik Diuny".

Obawiałam się tej książki ze względu na ekranizację, która delikatnie rzecz ujmując nie porwała mnie i była ciężka do strawienia. Jednak ze względu na to, że to klasyka literatury science-fiction, musiałam spróbować. Tak miło mnie autor zaskoczył. Owszem na początku było ciężko, książka dla tych którzy nie poddają się po pierwszych wersach. Historia dość skomplikowana ale według mnie to duży plus, bo jest nad czym się zastanawiać. Nie jest to lekka lektura dla każdego. Mnie naprawdę wciągnęła i z przyjemnością pochłaniałam kolejne strony. Świat pięknie rozbudowany i opisany, chociaż momentami zbyt dokładnie. Chociaż dzięki temu naprawdę można sobie wyobrazić jak wygląda świat Diuny.

"Diuna" autorstwa Franka Herberta to powieść, po którą z pewnością warto, a nawet trzeba sięgnąć. Pierwszy tom epickiej sagi opowiadającej o: zdradzie, miłości, honorze, chęci zemsty, stracie oraz o tym, że każda władza deprawuje nawet najbardziej szlachetne osoby, stał się autentycznie jedną z moich ulubionych książek. Gorąco polecam "Diunę" każdemu, bowiem każdy czytelnik, bądź czytelniczka odnajdzie w niej nie tylko: doskonałych bohaterów, genialne intrygi, świetne dialogi oraz wciągającą fabułę, ale również pewne uniwersalne prawdy i wartości, które wciąż są aktualne. Gorąco polecam ten tytuł.

Nie czytam za często literatury fantasy, gdyż nie jest to mój ulubiony gatunek. Na ogół tego typu powieści są dla mnie zbyt ciężkie i trzeba się przy nich mocno angażować, a ja podczas czytania potrzebuję po prostu się zrelaksować. Jednak w przypadku tej lektury jest całkiem inaczej. Czyta się ją naprawdę przyjemnie i dość szybko. Szczególnie jeśli weźmie się pod uwagę objętość książki, która przekracza siedemset stron. Ta pozycja wciąga niemal od samego początku, tak bardzo, że nie mogłem oderwać się nawet na moment. Jeśli więc szukacie świetnie napisanej, klasycznej powieści fantastycznej, to jest ona właśnie dla Was.

Fantastyka to mój ulubiony dział literatury. Odkąd pamiętam, uwielbiałam sięgać po takie książki, w których opisany jest świat z naszych snów, świat nierealny, ale bardzo ciekawy. Ostatnio wzięłam się za czytanie prawdziwego klasyku, o którym wcześniej naprawdę wiele słyszałam. Muszę przyznać, że książka zrobiła na mnie spore wrażenie. Czytało się ją szybko i przyjemnie. Autor zadbał naprawdę o wszystko. Ciekawa fabuła, intrygujący bohaterowie i uniwersum, które zostało tak szeroko i dokładnie przedstawione, że byłam po prostu zachwycona. Dawno nie czytałam tak świetnej lektury. Zachęcam Was do przeczytania, bo warto.

Lubię czytać fantastykę, dlatego bardzo chętnie sięgnęłam po tę powieść. Wcześniej wiele dobrego słyszałam na temat autora oraz jego powieści, więc bez żadnych obaw wzięłam się za czytanie. Powiem szczerze, że początki mojej przygody z "Diuną" nie należały do najłatwiejszych. Książka na początku nie zachwyca, jest dość trudna w odbiorze i ciężko jest się połapać w fabule, wątkach oraz postaciach. Na szczęście z każdą kolejną stroną to się zmieniało, a powieść stawała się coraz ciekawsza i coraz mocniej mnie wciągała. Polecam przeczytać tę pozycję, ale nie zrażać się na początku, tylko dać szansę autorowi.

Ta powieść to prawdziwy majstersztyk. Dawno nie czytałem tak dobrze napisanej, tak przemyślanej i tak kompletnej powieści, która zrobiłaby na mnie tak ogromne wrażenie. "Diuna" wciąga od pierwsze strony i sprawia, że ciężko jest się oderwać od czytania. Książka ma prawie osiemset stron, a ja przeczytałem ją w ciągu kilku dni, co w moim przypadku jest naprawdę sporym wyczynem. Największe wrażenie w tej powieści zrobiła na mnie kreacja świata. Uniwersum jest tutaj tak dobrze wymyślone, tak rozbudowane, że aż brakuje słów. Autor zadbał tutaj naprawdę o wszystko, o każdy najmniejszy szczegół. Jeśli więc i dla Was ma to znaczenie, to koniecznie dajcie szansę tej lekturze.

"Diuna" to książka, którą kilka dni temu przeczytałam po raz drugi. Pierwszy raz miałam ją w swoich rękach około 15 lat temu i powiem szczerze, że wtedy nie do końca przypadła mi ona do gustu. Postanowiłam jednak jeszcze raz spróbować i tym razem powieść zrobiła na mnie spore wrażenie. Przeczytałam ją niemal jednym tchem, tak bardzo nie mogłam się od niej oderwać. Myślę, że potrzebowałam po prostu czasu na to, aby lepiej zrozumieć całość. Wydaję mi się, że nie jest to książka dla każdego, a od czytelnika wymaga się chociaż minimalnego zainteresowania science fiction. Jeśli lubicie czytać klasyki, to jest to powieść, którą warto przeczytać.

"Diuna" to powieść, którą po prostu wypada znać. Przyznam szczerze, że mimo iż lubię fantastykę, to do tej pory nie miałam okazji jeszcze czytać tej klasyki. Postanowiłam jednak to zmienić i nadrobić swoje braki, dlatego wczoraj skończyłam czytanie tej książki. Muszę przyznać, że zrobiła ona na mnie naprawdę spore wrażenie. Nie mogłam oderwać się od czytania nawet na moment. Akcja w powieści nie była może zbyt szybka, ale toczyła się swoim tempem i pełna była niespodziewanych zwrotów akcji. Na duży plus zasługuje w powieści kreacja bohaterów, którzy byli dopracowani w najmniejszych szczegółach. Jeśli jeszcze nie znacie tej książki, to koniecznie musicie przeczytać ją jak najszybciej.

Nie jestem miłośnikiem książek fantasy, ale bardzo lubię tego typu filmy. Po powieść sięgnąłem więc ze względu na film, który wchodzi właśnie do kin. Chciałem najpierw sprawdzić, jak ten klasyk wygląda w wersji oryginalnej, a dopiero potem zobaczę, jak został ON przelany na ekran. Pierwsze dwieście stron książki to pewnego rodzaju wstęp, wprowadzenie w to, co czekać nas będzie potem. Fabuła jest tutaj naprawę przemyślana i bardzo spójna, co pozwala czytelnikom wejść niemalże fizycznie w świat, który został wymyślony przez autora. Jeśli macie ochotę obejrzeć ten film, to zachęcam Was, abyście najpierw sięgnęli po książkę.

Książa jest ciekawa. Autor brutalnie pokazuje świat, nie bawiąc się w delikatność.