Bóg imperator Diuny. Kroniki Diuny. Tom 4

Nie jestem fanem fantasy i raczej rzadko kiedy sięgam po tego typu książki. Jednak "Kronika Diuny" to prawdziwy klasyk, który po prostu warto znać. Tym razem wziąłem się już za kolejny, czwarty tom tej serii i muszę przyznać, że nie jest to najlepsza część, jaką czytałem, ale i tak zasługuje na uwagę. Bohaterowie wykreowani są tutaj naprawdę dokładnie, z dbałością niemal o każdy szczegół. Fabuła jest spójna, przemyślana i naprawdę logiczna. Wydaje mi się, że trochę zbyt dużo w tej części było filozofii, ale nie było jej aż tak dużo, aby przeszkadzało to w czytaniu. Jeśli lubicie tę serię, to koniecznie dajcie szansę autorowi.

Wśród wielu książek, które przeczytałam, mogę śmiało stwierdzić, że Kroniki Diuny to jedne z najlepszych historii, jakie czytałam. Wszystkie części, a zwłaszcza Bóg Imperator Diuny, czyli tom 4 wywarły na mnie ogromne wrażenie, pozostając w mojej pamięci na długo. To książka, którą czyta się praktycznie jednym tchem, chłonąc fabułę przepełnioną rozważaniami. Daje do myślenia i sprawia, że spotkanie z nią jest chwilą spędzoną naprawdę dobrze. Po czym poznać dobrą książkę? Kiedy ją odkładasz i nadal myślisz o tym, co dalej, co może się wydarzyć to znak, że jest ona arcydziełem. Herbert nie od dziś jest moim ulubionym autorem, dlatego tak chętnie sięgam po jego dzieła!

Uwielbiam czytać fantastykę, a już najbardziej te powieści, które uchodzą za tak zwane klasyki. "Diuna" zalicza się właśnie do tego typu książek. Kilka dni temu skończyłam czytać czwarty tom serii i muszę przyznać, że zrobiła ona na mnie spore wrażenie. Wydaje mi się, że jest to jedna z lepszych części tego cyklu, a przynajmniej taki jest mój odbiór. Nie jest to na pewno łatwa pozycja, gdyż wiele w niej rozważań filozoficznych czy mistycznych. Całość czytało mi się dość długo, dłużej niż poprzednie tomy. Uważam jednak, że warto przeczytać tę lekturę, gdyż jest ona po prostu dobra. Żadna książka nie wciągnęła mnie w swój świat tak bardzo.

Czwarty tom Diuny ponownie przenosi nas to pozaziemskiego świata fascynującego czytelnika na każdym kroku. Czytając już kolejną odsłonę tej niesamowitej historii wykreowanej przez Herberta kolejny raz się nie zawiodłem. Ponownie dostałem opowieść pełna nieoczywistych intryg. Historia kontynuuje losy bohaterów poznany w poprzednich tomach i nadal robi to dobrze. Być może niektóre momenty nie są początkowo zrozumiałe i mogą w pierwszym kontakcie sprawiając, że będziemy się czuć zagubieni w tej historii jednak po głębszym zapoznaniu z wątkami dochodzimy do bardzo ciekawych wniosków skłaniających do refleksji. Jest to z pewnością dobra odsłona całej historii i zachęca do zapoznania z kolejnym tomem.

Frank Herbert zaistniał w wyobraźni czytelników, przede wszystkim dzięki genialnemu cyklowi o pustynnej planecie Arrakis na której znajdują się złoża niezwykle cennej substancji zwanej przyprawą. Chodzi tu oczywiście o Diunę i jej kontynuacje. Zresztą po śmierci autora jego syn wraz ze wspomagającymi go autorami, nadal kontynuuje całą opowieść. Czytając kolejne perypetie Paula Atrydy i jego rządów, na wiele tygodni byłem stracony dla świata. I całkiem niedawno przypominam sobie jak się to wszystko zaczęło. Tym razem skończyłem lekturę tomu czwartego „Bóg. Imperator Diuny”.

O książce możemy przeczytać, że:

Pokonawszy Alię i podporządkowawszy sobie nieustannie knujący intrygi ród Corrinów, Leto II objął rządy w Imperium i wprowadził je na swój Złoty Szlak. Trzy i pół tysiąca lat narzuconego spokoju zmieniło jednak niewiele. Bene Gesserit, Tleilaxanie, Ixanie i Gildia Kosmiczna – trzymani w ryzach groźbą odcięcia dostaw życiodajnego melanżu – gotowi są zrobić wszystko, by w końcu pozbyć się człowieka-czerwia.

Syn legendarnego Muad’Diba staje w obliczu najbardziej diabolicznego spisku w historii. Spisku, który może doprowadzić nawet do śmierci Boga…

Mogę się tylko powtórzyć.

Diuna to powieść którą się albo kocha albo nienawidzi. Science fiction czystej wody, zabierające nas na wyprawę na planetę, gdzie historia – można rzec – potoczyła się inaczej i wciąż tkwi na innym poziomie rozwoju – bliskim, a jednocześnie dalekim. Doskonały przykład dzieła które czyta się od deski do deski i na długo zostaje w pamięci. Dla mnie numer jeden w fantastyce. Polecam nieustająco.

Jestem młodym człowiekiem i mimo, że lubię bardzo fantastykę naukową, nie słyszałem o tej książce do momentu aż nie obejrzałem filmu z roku 2021. Bardzo wciągnęła mnie jego fabuła i przyznam, że zaciekawiła mnie do tego stopnia, że postawiłem zapoznać się z całą serią literacką. Właśnie skończyłem tom czwarty "Kronik Diuny" i przyznaję, że jak żyję, również fantastycznego dzieła literackiego w tym gatunku nie czytałem. Bije ono na głowę inne pozycje. Teraz już rozumiem, czemu tę książkę otacza się kultem.

Dla mnie osobiście, jeżeli chodzi o fantastykę naukową liczą się dwie postacie: Isaac Asimov oraz właśnie Frank Herbert. Nie trawię żadnych "Gwiezdnych Wojen" i innych tego rodzaju pseudo dzieł, które oparte są na wątpliwej jakości sadze filmowej. Dzieła Franka Herberta miałem okazję poznać już w wieku nastoletnim i miłość jaką obdarzyłem jego dzieła nie przeminęła u mnie mimo upływu wielu już lat. Często wracam do jego książek, bo nikt nie pisze tak jak on. Diuna to z całą pewnością dzieło godne polecenia.

Uwielbiam twórczość Franka Herberta, a zwłaszcza jego serię "Kroniki Diuny". Jednym z moich ulubionych tomów, jest część czwarta pt. "Bóg Imperator Diuny". Niepowtarzalny i wyjątkowo wciągający klimat, fantastyczna fabuła, wyraziste i niezwykle charakterne postacie. Całość czyta się z ogromnym zainteresowaniem. Śmiało polecam wszystkim zwolennikom gatunku. Nie zawiedziecie się. Gwarantuje i zachęcam.