Diuna. Kroniki Diuny. Tom 1

Książę Leto I Atryda razem ze swoją rodziną i armią przenosi się na oddaną mu w lenno Diunę – niezwykle cenną planetę, na której znajdują się jedyne we wszechświecie złoża melanżu. Choć od początku spodziewa się spisku, nie udaje mu się go uniknąć. Planeta szybko wpada w ręce jego największych wrogów.

Piękna, złota oprawa „Diuny” aż kusi i zmusza, by sięgnąć po książkę Herberta. Wszystko wewnątrz niej też krzyczy: klimatyczne i minimalistyczne ilustracje, pięknie zaprojektowane rozdziały. Nawet papier: gładki, niezbyt gruby, ale wyraźnie lepszy, niż w większości książek. Tej książce po prostu nie da się oprzeć, jeśli leży swobodnie na półce.

To wydanie zachęca do czytania, jednak tak na prawdę to, co kryje się wewnątrz niej jest jeszcze lepsze. Choć „Diuna” to klasyka science-fiction czyta się ją jak baśniowe fantasy. Po raz pierwszy została wydana w 1965 roku, dlatego wszystko, co tam było nauką dziś już się zestarzało na tyle, by przypominać właśnie coś baśniowego, mimo, że niby mamy tu i różne planety, i statki kosmiczne. One jednak odgrywają w „Diunie” tylko dodatkową rolę, bo tak naprawdę to, co jest najbardziej istotne dzieje się na samej planecie.

Narracja trzyma się na dystans od bohaterów. Autor pisze w sposób bardzo elegancki, bardzo baśniowy i – po prostu – przepiękny. Tego nie połyka się w ciągu chwili: ta książka chyba stworzona jest po to, by cieszyć się każdym słowem i zdaniem na niej napisanym. Styl Herbrta przypomina mi trochę sposób pisania Le Guin, ale jest od niego nieco mniej filozoficzny i zdecydowanie mniej męczący, co sprawia, że czytanie „Diuny” jest czystą przyjemnością. Muszę dodać, że autor dość często podaje nam na tacy myśli bohaterów oraz często skacze narracją pomiędzy postaciami, ale robi to w sposób tak dobrze wyważony, że w przypadku tej książki odbieram to jako zaletę.

Choć ta książka ma niemal siedemset stron nie dzieje się na niej aż tak dużo, jakby mogło: fabuła „Diuny”, choć trzymająca w pewnym napięciu, raczej nie pędzi jak szalona. By nie było, lektura nie jest przy tym nudna, ani przegadana. Jak to w przypadku nieco starszej fantastyki bywa, Herbert skupił się na zbudowaniu stosunkowo prostego spisku oraz opisie świata. Świata, który żyje i zachwyca swoimi barwami, mimo, że sama planeta, na której dzieje się akcja jest pokryta pustynią, a bohaterzy muszą bezustannie troszczyć się owodę.

Jednym z głównych bohaterów jest syn księcia Leto, Paul Artyda. Na początku historii ma ledwie piętnaście lat, ale niech Was to nie zmyli: ta książka to nie jest literatura młodzieżowa. Młody następca tronu w żadnym razie nie zachowuje się jak dziecko, poza tym bezustannie ma wsparcie wśród starszych od siebie i bardziej doświadczonych postaci. Paul, jak i każdy inny bohater tej powieści ma na jej kartach odpowiednią ilość miejsca i choć jest ich całkiem sporo, nie da się wśród bohaterów pogubić, co także uważam za wielką zaletę „Diuny”.

Jak już wspominałam, choć jest to science-fiction powieść czyta się jak książkę fantasy. Nic dziwnego, bo w końcu mamy tu sporo nawiązań do tego gatunku. Mamy w końcu imperium i monarchię, która jest typowa dla tej bardziej baśniowej odmiany fantastyki Mamy sporą ilość obrzędów rytualnych, mamy „magiczne” stworzenia w postaci czerwi, a w końcu – mamy kapłanki i rozbudowaną religię, co dodaje powieści ogromnej ilości mistycyzmu. Choć nie jest to lektura bardzo lekka (jak to już bywa z klasyką) to na pewno nie stoi opisami naukowymi, skupiając się bardziej na samej kulturze mieszkańców Diuny.

Przeczytałam, poznałam i gorąco polecam wszystkim. „Diuna” nie tylko przepięknie wygląda na półce, ale także zachwyca tym, co ma w środku.

Lubię czytać książki science fiction. Nie robię może tego tak często jak bym chciała i nie znam jeszcze tylu tytułów z tej kategorii, ile bym chciała, ale kilka książek sci-fi czytam rocznie. Wiedziałam, że istnieje taka seria jak „Kroniki Diuny" napisana przez Franka Herberta, ale nie wiedziałam nawet ile części ona liczy. Gdy widziałam gdzieś książkę „Diuna", to miałam ochotę ją przeczytać i sprawdzić, czy mi się spodoba. Jednak zawsze odkładałam tę myśl i postanawiałam, że zrobię to później. Trochę czasu minęło, ale w końcu zabrałam się za pierwszą część cyklu „Kroniki Diuny". Jak przebiegło to spotkanie?

Byłam świadoma, że „Diuna" to cegiełka. Przed przystąpieniem do czytania musiałam pogodzić się z myślą, że właśnie sięgam po książkę, która ma prawie osiemset stron i każda strona jest dosyć gęsto pokryta tekstem. Nie jestem zbyt dużą fanką tak grubych książek. Wydaje mi się zawsze, że takie książki mogą mnie zmęczyć, zanim skończę je czytać. Poza tym jestem wielką fanką czytania w łóżku, gdzie muszę tę książkę zawsze lekko unosić do góry, a takie cegły powodują, że ręce szybko się męczą. Miałam, więc trochę zabawy z samym wygodnym ułożeniem się podczas czytania książki. Mimo wszelkich niewygodności było warto.

Gdybym miała opowiedzieć o czym jest książka „Diuna" to byłoby ciężko. Pojawiło się w niej tyle nowych nazw, że nie byłam w stanie ich wszystkich zapamiętać. Mój opis książki nie zawierałby żadnych konkretów, a jedynie tamci stamtąd pojechali tam. Należę do grupy osób, które rzadko kiedy zapamiętują imiona postaci, a jak oprócz tego pojawiają się nowe nieznane słowa to jest trudniej. Czasem przeszkadzało mi to podczas czytania, gdyż musiałam się chwilę zastanowić nad danym słowem i sobie przypomnieć, co oznaczało. Dopiero po skończeniu czytania książki odkryłam, że na końcu znajduje się słowniczek, który zdecydowanie by mi pomógł w trakcie lektury.

Nic jednak nie zmieni faktu, że „Diuna" to klasyk sci-fi, który warto poznać. Już od pierwszych stron książki przeniosłam się do świata bohaterów i wraz z nimi podążałam wszystkimi ścieżkami. Przez tydzień żyłam w świecie „Diuny". Nawet jak odłożyłam książkę na bok to moje myśli wracały do tej historii. Zastanawiałam się, co się jeszcze przydarzy bohaterem, myślałam także o tym, co już przeczytałam. Z niektórymi wydarzeniami nie mogę się pogodzić do dziś.

Lektura „Diuny" przeniosła mnie do fantastycznie zbudowanego świata. Wywołała we mnie pewne emocje, które sprawiają, że długo nie zapomnę o tej historii. Mam też ochotę poznać kontynuację i to jak najszybciej.

"Diuna" u mnie zagościła całkiem niedawno, bo okazało się, że wrócił czas, gdy sięgam z ogromną chęcią po powieści science-fiction i fantasy. Zakupiłam pierwszy tom, z założeniem, że chapnę całą serię jeśli okaże się dobry, a w połowie czytania wiedziałam już, że tak będzie i co lepsze, od Wydawnictwa Rebis przyjechała do mnie z okładką filmową, która niezwykle mi się podoba. Jest klimatyczna i oddaje to, co można znaleźć w środku. Czy przepadłam w tę serię?

Wraz z ekranizacjami wiele osób postanawia najpierw sięgnąć po książki. Ze mną w zasadzie często jest tak samo, choć nie lubię skończyć czytać i od razu iść oglądać. Jeśli jednak mija nieco czasu i wtedy czerpię większą przyjemność z ekranizacji, to jestem na tak! Z tego samego powodu jeszcze nie była w kinie na Diunie... tylko czy faktycznie jest godna uwagi?

Pierwszy to jest potężny. Dosłownie. Niemal 800 stron wcale nie za wielką czcionką i od razu czuć, że trzeba się skupić, bo później może być ciężko się odnaleźć. Poznajemy głównego bohatera od razu, a jest nim Paul. Chłopakowi przyszło walczyć na pustyni po tym jak stracił ojca. Nie jest lekko, bo jednak wody brakuje, a do tego skwar, ogromne robale i w zasadzie niekończąca się walka o przetrwanie. Na tytułowej Diunie istnieje coś takiego, jak melanż. Jest to przyprawa, która charakteryzuje się dziwnymi właściwościami... i tylko tam można ją zdobyć, a wielu jest chętnych. Co z Diuną wspólnego ma Paul? A no, staje na jej czele, a raczej na czele rdzennych jej mieszkańców, zasiada na tronie... co dalej? Musicie sprawdzić sami!

Ta powieść, a raczej cała seria, jest ponadczasowa. Pewnie wiele osób jeśli nie czytało, a tylko oglądało to powie, ale tak to już jest ze sporą częścią dzieł z gatunku sci-fi. Tutaj mamy wizję przyszłości, a napisaną wiele lat temu. Myślę, że jest nadal bardzo aktualna i może siać w głowach zamęt, niepokój, a nawet powodować, że pojawią się w umysłach wizje chociażby braku wody. Nie jesteśmy tak dalecy od tego, prawda?

W tego typu książkach, podczas czytania, ważne są postacie, bo każda ma nietypowe imię i tak samo jest ze światem, który jest nam obcy i dopiero autor otwiera przed nami jego wrota. Winszuję Herbertowi stworzenia tak świetnie świata, w który podczas czytania wpadłam i uderzyłam o twarde podłoże. Śledzenie losów Paula było wręcz fascynujące. Chłopak choć po wielkiej stracie, wstał i postanowił, że się nie poddadzą.

I na koniec o klimacie. No kurczę, uwielbiam post apokaliptyczne historie, te właśnie sci-fi, zapowiadające okropną przyszłość, którą sami jako ludzie sobie mamy stworzyć. Uwielbiam też światy, kosmos, przestrzenie nie tylko te ziemskie, ale podróże na planety inne niż nam znane, łamanie w wyobraźni praw fizyki. Żałuję, że Diunę poznałam dopiero teraz, ale już wiem, że na półce będzie stała cała seria...

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Rebis.

Arrakis, zwana Diuną, to jedyne we wszechświecie źródło melanżu. Z rozkazu Padyszacha Imperatora planetę przejmują Atrydzi, zaciekli wrogowie władających nią dotychczas Harkonnenów. Zwycięstwo księcia Leto Atrydy jest jednak pozorne – przejęcie planety ukartowano. W odpowiedzi na atak Imperium i Harkonnenów dziedzic rodu Atrydów Paul staje na czele rdzennych mieszkańców Diuny i sięga po imperialny tron.

Kto z was kojarzy wydawnictwo Phantom International? To właśnie to wydawnictwo wypuściło całą serię książek o niegościnnej planecie, która skrywała pewien sekret. To niemalże pierwsze science fiction, które przeczytałem i na długo zapadło mi w pamięci. Gdy o wspomnianym wydawnictwie nikt już prawie nie pamiętał, wydawnictwo Rebis wznowiło serię w ekskluzywnym wydaniu, z genialnymi rysunkami Siudmaka, a całkiem niedawno dla mniej wybrednych czytelników – wydanie w miękkiej oprawie. Jednak treść nadal jest doskonała.

O książce możemy przeczytać, że:

Arrakis, zwana Diuną, to jedyne we wszechświecie źródło melanżu. Z rozkazu Padyszacha Imperatora planetę przejmują Atrydzi, zaciekli wrogowie władających nią dotychczas Harkonnenów. Zwycięstwo księcia Leto Atrydy jest jednak pozorne – przejęcie planety ukartowano. W odpowiedzi na atak Imperium i Harkonnenów dziedzic rodu Atrydów Paul staje na czele rdzennych mieszkańców Diuny i sięga po imperialny tron.

Podsumowując.

Diuna to powieść którą się albo kocha albo nienawidzi. Science fiction czystej wody, zabierające nas na wyprawę na planetę, gdzie historia – można rzec – potoczyła się inaczej i wciąż tkwi na innym poziomie rozwoju – bliskim, a jednocześnie dalekim. Doskonały przykład dzieła które czyta się od deski do deski i na długo zostaje w pamięci. Dla mnie numer jeden w fantastyce. Mogę tylko polecić całość cyklu.

Moje zainteresowanie Diuną zaczęło się wiele lat temu i w tym czasie zdążyłem co nieco dowiedzieć się na temat tej książki, fabuły, kolejności czytania kolejnych tomów itd. Zupełnie jednak nie byłem przygotowany na to, jaka jest to powieść. Wymyka się ona jednoznacznej ocenie i można by o niej pisać dziesiątki stron, a to wciąż nie wyczerpałoby tematu. Z pewnością nie jest to powieść, która każdemu przypadnie do gustu. Nie będę ukrywał, że mnie również nie od razu Diuna oczarowała, dopiero z czasem dostrzegłem, jak dobrze jest to napisana książka i jak wiele różnych elementów w sobie kryje. Znajdziemy tutaj liczne nawiązania do islamu i chrześcijaństwa, ciekawych bohaterów, intrygę, rozbudowaną mitologię świata Diuny, wartką akcję i wiele więcej. Co więcej, książka została wydana ponad 50 lat temu, ale w trakcie czytania ani przez moment nie miałem poczucia, że się zestarzała, co jest często problemem starszych powieści science fiction. Dlatego jestem pod dużym wrażeniem świata, a w zasadzie wszechświata, jaki wykreował Frank Herbert i to z ogromną dbałością o każdy detal.

Jak wspomniałem wcześniej, Diuna wymyka się jednoznacznej ocenie i tak naprawdę każdy odbierze poszczególne wątki nieco inaczej, jedne mniej zwrócą naszą uwagę, drugie bardziej. Stąd jeszcze wiele dni po lekturze książki Herberta, duchem wciąż byłem na Arrakis i rozmyślałem nad losem bohaterów i problemami, przed jakimi stoją. To dlatego, że Herbert nie napisał niczego wprost, wiele rzeczy zostało zręcznie ukrytych i to od nas zależy, co wyniesiemy z lektury jego powieści, co przykuje naszą uwagę. Autor skłania wielokrotnie do zastanowienia się i przemyślenia wielu kwestii, a poruszane przez niego problemy są ponadczasowe i za 100 lat wciąż będą jak najbardziej aktualne. Diuna to także doskonały przykład na to, że science fiction to nie tylko wojny w kosmosie, czy walka na miecze świetlne. To piękna, przemyślana powieść, poruszająca wiele ważnych tematów i do której będę wielokrotnie wracał.

Wydanie Diuny, jak i pozostałych książek z tej serii, jest po prostu znakomite. Od dawna jestem wielkim fanem malarstwa Wojciecha Siudmaka i uwielbiam jego styl. Dlatego bardzo się cieszę, że to właśnie jego dzieło jest na widoczne okładce Diuny, natomiast w środku znalazło się kilka jego rysunków. Dodatkowo przed każdym rozdziałem mamy krótki fragment z różnych książek, które czasami dopowiadają niektóre kwestie poruszane w powieści, pokazują jak z perspektywy czasu zapiszą się opisywane wydarzenia, a innym razem są tylko ciekawostką. Na samym zaś końcu mamy kilka dodatków, między innymi dotyczące ekologii Diuny i jej religii, ale także Terminologię Imperium, która jest pomocna zwłaszcza na początku, kiedy pojawia się dość dużo nowego słownictwa.

Diuna oczarowała mnie niesamowicie i żałuję, że tak długo zwlekałem z jej lekturą. To powieść, którą trudno mi jednoznacznie opisać, którą można interpretować na wiele sposobów, a i tak wciąż przy ponownej lekturze odkryjemy w niej coś nowego. Gorąco polecam!

Kiążka strasznie wciągająca. Wydanie przepiękne. Świat diuny jest dopracowany i przedstawiony w taki sposób że aż chce się od razu sięgnąć po kolejny tom. Naprawdę gorąco polecam.

W szeroko pojętej popkulturze istnieje wiele dzieł, które na przestrzeni lat swojego istnienia dorobiły się statusu „kultowych”. Doskonałym tego przykładem jest powieść Diuna autorstwa Franka Herberta zaliczana do zaszczytnego grona najlepszych powieści fantastycznonaukowych wszechczasów. Taka literacka perełka musi co jakiś czas doczekać się stosownego wznowienia, aby móc zainteresować nowych czytelników. Na naszym rynku od pewnego czasu zajmuje się tym wydawnictwo Rebis, które pozwala wzbogacić domową biblioteczkę o cały poprawiony cykl „Kroniki Diuny”.

Fabułą książki przenosi nas w odległą bliżej nieokreśloną przyszłość, gdzieś w najdalsze zakątki nieznanego nam kosmosu. To właśnie tam istnieje planeta Arrakis, przez wielu nazywana Diuną. Jest ona nie tylko piaszczystym kawałkiem ziemi na całkowitym odludziu, gdzie życie wymaga wielu poświęceń i samozaparcia, ale również jednym źródłem niebywale cennej przyprawy zwanej melanżem. Z rozkazu wielkiego Imperatora władzę nad planetą przejmuje ród Atrydów. Taka decyzja bardzo nie podoba się dotychczasowym władcom tego zakątka wszechświata Harkonnenom, którzy nie mają zamiaru tak łatwo oddać swojej własności. Mało tego cała sytuacja jest dobrze przemyślanym i przygotowanym spiskiem, który ma za zadanie ostateczne zniszczenie Artydów. Z wielkiej masakry udaje się uciec dziedzicowi rodu, który musi teraz znaleźć sojuszników, aby dokonać odpowiedniej zemsty. Przedstawiona tutaj historia jest wielowątkowa pokazująca dane wydarzenia z których perspektyw, w głównej mierze skupia się ona jednak na losach wspominanego młodego Paula Atrydy i jego dążeniu do „sprawiedliwości”.

Herbert tworząc swoje epokowe dzieło, zdecydował się na nakreślenie niebywale bogatego i mocno zróżnicowanego autorskiego uniwersum. Jego praca jest kompleksowa pod wieloma względami. Nakreślił ON własną wizję kosmosu z planetami, religiami, polityką, geografią, zróżnicowanymi mieszkańcami, nową futurystyczną technologią czy wymyśloną fauną i florą. Pod względem rozmachu jego praca często porównywana jest do twórczości Tolkiena, który również tworzył swoje literackie światy od podstaw. Decydując się na lekturę tego dzieła, można więc być pewnym, że jego rozmach dosłownie nas przytłoczy i zapewni masę wrażeń.

Twórca zdając sobie sprawę z rozmiaru stworzonego uniwersum, postanowił pozwolić odbiorcy na dość powolne zagłębianie się w kolejne prezentowane szczegóły, oferując mu jednocześnie niezwykle rozległe opisy świata czy wydarzeń. Ma to swój niebywały urok, który na pewno zachwyci spore grono czytelników. Nie ma jednak co ukrywać faktu, że próg wejścia w powieść jest niebywale wysoki i nie każdy będzie wstanie przebić się przez początkowe rozdziały. Połączenie rozbudowanych opisów z mocno patetyczną treściom oraz masą nie do końca zrozumiałych słów/skrótów/terminów odrzuci przynajmniej część potencjalnych odbiorców (szczególnie tych z młodszego pokolenia). Stosowna terminologia jest oczywiście wyjaśniona z przygotowanym „słowniczku” na końcu książki. Sprawdzanie znaczenia konkretnych słów przy dziele mającym ponad 700 stron nie jest jednak nadmiernie wygodne. Jeśli jednak komuś taka forma nadmiernego rozbudowania treści (nie zawsze porywającej) odpowiada, to nadal nie znajdzie ON na rynku nic lepszego do przeczytania.

Trudno jednoznacznie słowami oddać również jakość samych stworzonych przez autora bohaterów. Co prawda mamy tutaj dość klasyczny podział postaci na te „dobre” i „złe”, co niektórzy mogą uznać za wadę, jednak doskonale dopasowuje się to do samej historii. Konkretne postacie potrafią być mocno zaskakujące i ciekawie prowadzone, dzięki czemu ich losy śledzi się z wielkim zainteresowaniem. Na pewno nie jest to poziom współczesnej literatury, należy jednak pamiętać o czasach kiedy to książka powstała.

Nie pozostaje nic innego jak tylko stwierdzić, że książka Diuna Franka Herberta to dzieło epokowe, które nigdy się nie zestarzeje. Tytułu nie można jednak polecić każdemu, jej „piękno” dostrzeże jedynie bardziej dojrzały (niekoniecznie wiekowo) czytelnik, dla którego liczy się bardziej wykreowany świat niż sama „akcja”.

"Czym gardzisz? Po tym poznać, kim jesteś naprawdę."

I to jest fantastyka, która przekonuje mnie najbardziej, dla niej potrafię całkowicie zatracić się, nie liczyć upływających godzin, nie widzieć niczego z realnego życia, nie dać się za nic zawrócić z czytelniczej podróży. Podziwiam kreatywność autora, przesiąkam fascynującym klimatem powieści, odkrywam bogaty świat przedstawiony, podążam intrygującym tropem nieujarzmionego przeznaczenia, towarzyszę przekonującym bohaterom w licznych przygodach, odczuwam skrajne emocje, rozterki i przekonania. A wszystko czynię z ogromną intensywnością, gdyż styl narracji swobodnie prowadzi, sugestywnie podrażnia wyobraźnię, zajmująco opowiada, pasjonująco pozostawia niedopowiedzenia. Zachwycam się bogactwem opisów pięknie ujętych w słowa, uwzględniają istotne szczegóły, stosują szerokie odniesienia, wrzucają ślady teraźniejszości i urywki przyszłych misji. Cudownie i ekscytująco zapamiętuję się w niezwykłej opowieści.

Autor znakomicie reguluje napięciem, kiedy trzeba przyspieszy podnosząc u odbiorcy poziom adrenaliny, w innych momentach zwolni dla złapania oddechu na przemyślenia. Pozostawia w scenariuszu zdarzeń wiele tropów, które wcześniej czy później odkrywamy, nie zapomina przy tym o frapujących przesłaniach kierowanych do czytelników. Wkraczamy w obszar filozofii, religii, polityki, polityki, handlu, ekologii, kultury, społecznych uwarunkowań, eugeniki i cybernetyki. Gdzie człowiek, różne rasy, kontrastowe cechy, pradawne legendy, tam zadziwiające sojusze i śmiertelne pułapki. Wojna, wyzysk, rasizm, nienawiść, krzywda, odrzucenie, obojętność, przeplatają się nieustannie z pokojem, równością, tolerancją, miłością, zyskiem, posiadaniem, empatią. Wczoraj autorytet dziś pogarda, obecnie wróg jutro przyjaciel. Zmienne koleje losu naznaczone wyższymi siłami, a znajomość tego, co będzie, może zafałszować rzeczywistość.

Herbert stawia na wyrazistą kreację postaci i mini opowieści losów spawające zachowania i postawy. Każdy bohater wyróżnia się czymś szczególnym, wyjątkowym i osobliwym. Polubiłam Paula za to, że nie należy do osób łatwych do rozszyfrowania. Nosi w genach wielopokoleniowe tajemnice, przekracza granice psychicznej wytrzymałości, godnie reprezentuje narzuconą wolę funkcjonujących od prawieków mocy. Zaledwie trybik w wielowymiarowej cywilizacji, ale jakże znaczący z punktu widzenia realizacji przepowiedni, przeprowadzenia gwałtownych zmian i wyznaczenia nowych punktów na mapie Diuny. Diuny zwanej też Arrakis lub Pustynną Planetą, z Fremenami, odważnymi i walecznymi mieszkańcami, z dzikimi czerwiami pustyni, groźnymi samumami, cenną geriatryczną przyprawą melanż. Książka napisana w tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym piątym roku. Klasyka rewelacyjnie się broni, każda z trzech części, fragment księgi, słowa pieśni, wypowiedziana myśl. Przystąpić do poznawania można w dowolnym wieku, są jednak dwa warunki do spełnienia - trzeba kochać przygody i pozwolić ponieść się wyobraźni.

[Adres usunięty]

O tym niezwykłym cyklu, jakim są "Kroniki Diuny" autorstwa Franka Herberta, słyszałem wiele dobrego i kiedy zdecydowałem się sięgnąć po ten właśnie pierwszy tom serii, niemal od razu zrozumiałem, czemu książki z tego cyklu, są tak uwielbiane. W powieści tej autor zabrał mnie do niezwykle ciekawej, ale i nieco mrocznej odległej przyszłości, która pełna jest: świetnie napisanych postaci, intryg, mistycznych zakonów oraz wojen. Herbert w pierwszym tomie tego niezwykłego cyklu, jedynie zarysowuje nam czytelnikom całą historię, którą przedstawił w swoim oryginalnym cyklu, robiąc to w tak cudowny sposób, że wprost nie sposób oderwać się od lektury tego dzieła. Polecam zarówno tę powieść, jak i inne książki z tej serii.

Pierwszy tom cyklu "Kroniki Diuny" to powieść dla mnie magiczna. Książka ta zachwyciła mnie przede wszystkim światem wykreowanym przez Franka Herberta, który pełen jest detali i tajemnic oraz dialogami. Tak dialogi to coś, co niewątpliwie moim zdaniem jest drugim największym plusem tej powieści. Jeśli mam być szczera, to w żadnej innej książce science fiction, nie widziałam lepiej napisanych dialogów, które są według mnie genialne. Czy warto sięgnąć po tę powieść? Odpowiem krótko oczywiście, że warto. Gorąco i szczerze polecam zarówno tę powieść, ja i kolejne tomy wchodzące w skład cyklu "Kroniki Diuny".

Książa jest ciekawa. Autor brutalnie pokazuje świat, nie bawiąc się w delikatność.

Pierwszy tom to arcydzieło, które zapoczątkowało całą sagę. Opowiada historię Paula Atrydy, młodego szlachcica, którego rodzina przejmuje władzę nad planetą Arrakis – pustynnym światem pełnym niebezpieczeństw i tajemnic. Głównym surowcem jest tu melanż, substancja kluczowa dla podróży międzygwiezdnych i rozwoju świadomości. Herbert tworzy niezwykle rozbudowany świat, w którym polityka, religia i ekologia splatają się w skomplikowaną sieć zależności. To książka, która wymaga skupienia, ale wynagradza je głębią i epickim rozmachem.

„Diuna” Fanka Herberta jest powieścią, którą z pewnością nie muszę wam mocno przybliżać. Nie przypominam sobie, aby inna książka miała tak duże znaczenie dla rozwoju gatunku science fiction. Jedno słowo, które przywołuje wizję robaków piaskowych, wielkich bitew pomiędzy rywalizującymi rodami oraz niezwykle szczegółowo i misternie stworzonego wszechświata. Taka jest po prostu „Diuna”. W moim odczuciu jest to powieść wielopokoleniowa i ponadczasowa. Nic dziwnego, że jest powszechnie uważana nie tylko za arcydzieło science fiction, ale także za osiągnięcie literackie. Czytelnik odkrywa, że jest to archetyp, na którym wielu twórców oparło swoje dzieła. Złożoność i głębia jest porażająca i zadziwia mnie jak ogromną Frank Herbert miał wyobraźnię. Można się pokusić o jej nazwanie wyjątkowym złożem, które nigdy się nie wyczerpało.

Fabuła „Diuny” niemalże w całości rozgrywa się na pustynnej planecie Arrakis, pustkowiu, na którym wody jest tak mało, że mieszkańcy przetwarzają ludzką wilgoć do dalszego spożycia. Źródłem zainteresowania galaktyki planetą jest melanż, substancja, która zapewnia długowieczność i wizje. Wszystko na planecie jest nią przesiąknięte, powietrze, piasek, a nawet jedzenie. Wszyscy na planecie są uzależnieni, a jedyną nadzieją na przetrwanie jest ciągłe zażywanie melanżu. Bohaterami jest rodzina Atrydów, składająca się z Leto Atrydy, Jessiki i ich syna Paula, którym powierzono opiekę nad Arrakis. Wraz z nimi odkrywamy planetę Arrakis, ze strachem, podejrzliwością i zachwytem. Paul nie jest jednak zwykłym księciem, jest uwikłany w trudną walkę o władzę nad planetą, która zasadniczo podtrzymuje gospodarkę międzyplanetarną poprzez wydobywanie uzależniającej substancji zwanej „przyprawą”, czy też melanżem.

„Diuna” to klasyka literatury, z tym nie można się w żaden sposób kłócić. Akcja książki jest jałowo futurystyczna, fabułę napędzają polityczne gry. Zagadnienia, które porusza Herbert są nowoczesne, jego geniusz przejawia się w połączeniu przeszłości, teraźniejszości i przyszłości w jednej historii, która pomimo upływu lat porusza. Bardzo podobała mi się postać Paula i jego matki Jessiki. Wydawali się naprawdę silnymi ludźmi i bardzo dobrze przystosowali się do wszystkiego, przez co musieli przejść. Łącząc tematy polityczne, ekonomiczne, socjologiczne, biologiczne, kulturowe i dynastyczne, Frank Herbert ustanowił wysokie standardy dla późniejszych twórców. Fabuła książki jest prawdopodobnie jedną z najbardziej ekscytujących i emocjonujących w całej literaturze, wciągająca czytelników w sieć intryg, zemsty, zdrady i galaktycznej polityki. Budowa świata została starannie uformowana od ekologii Arrakis do cyklów życiowych robaków piaskowych. „Diuna” to dobrze napisana książka, która porusza tematy władzy, religii, zapisów historycznych, jak tworzenie mitów i kwestie ochrony środowiska.

Czy Waszym zdaniem książka zawsze jest lepsza niż film lub serial nakręcony na jej motywach?

Niby wydaje się, że odpowiedź na to pytanie może być tylko jedna, jednak na własnym przykładzie mogę powiedzieć, że czasami jest zupełnie odwrotnie. Pierwszym filmem, który w mojej ocenie wypadł lepiej niż książka, jest "Gwiezdny Pył". I chociaż długo myślałam, że pozostanie sam na placu boju, przedwczoraj dołączyła do niego "Diuna".

Po książkę Franka Herberta, która jest określania mianem arcydzieła literatury science fiction, miałam sięgnąć już jakiś czas temu, ale do tej pory jakoś się nie złożyło. Dlatego, kiedy została wybrana do dyskusji w ramach akcji #czytaniezwiedzmami, wreszcie znalazłam dla niej czas. I nawet ucieszyłam się, że w końcu będę mogła również obejrzeć film, bo jeżeli jestem świadoma tego, że jest on nakręcony na motywach powieści, wolę najpierw przeczytać książkę.

Dlatego bez zbędnej zwłoki zabrałam się za czytanie i...

...i tu właśnie zaczęły się schody.

Pomimo moich najszczerszych chęci porzuciłam książkę po 172 stronach.

Zamiast radości z czytania i ekscytacji z odkrywania Arrakis i poznawania losów Paula Atrydy dopadło mnie okropne znużenie. W zasadzie bezcelowe patrzenie przez okno było bardziej interesujące niż to, co działo się na kartach książki... Czytając, miałam nieodparte wrażenie, jakby znajdowała się w jakiejś spowalniającej bańce, albo co najmniej odbywała podróż na grzbiecie ślimaka. Nie wiem, czy była to bardziej kwestia języka, jakim jest napisana ta książka, czy faktem, że jest przegadana — trudno stwierdzić. Pewne jest to, że nie mam zamiaru już nigdy do niej wrócić.

Po mniej więcej 50 stronach chciałam jeszcze dać jej szansę i przerzuciłam się na audiobooka, ale nawet przyjemny głos pana lektora, który wtórował mi podczas śledzenia tekstu na czytniku, nie był w stanie zainteresować mnie na tyle, żebym zdecydowała się dokończyć lekturę.

Jednak mimo tego podjęłam decyzję o obejrzeniu pierwszej części filmu. Muszę przyznać, że w tym przypadku bawiłam się świetnie i z pewnością chętnie zobaczę kontynuację, kiedy tylko pojawi się w HBO.

Bardzo fajnie i przyjemnie sie czyta. Wciaga mocno. Polecam!

Wybitna książka, każdy jej element-od samej fabuły, przez bohaterów, po język. Absolutnie polecam

Zdecydowanie jedna z lepszych książek, jakie czytałam, chociaż będąc młodszą nie mogłam przez nią przebrnąć. Pierwsza część Diuny powala zarówno kreatywnością świata, jak i wciągającą fabułom. Głównym atutem książki jest skoncentrowanie się na aspektach politycznych i analizach w walkach między rodami. Do tego dochodzi cała otoczka tytułowej planety, która nadaje unikalny klimat, przez stworzenie całej kultury opartej na niedostępności wody. Nie trzeba również przypominać, że jest to swoista klasyka, którą warto by każdy fan gatunku przeczytał chociaż raz.

Jako wierny fan i zwolennik cudownego gatunku literackiego, jakim bez wątpienia jest fantastyka, nie mogłem nie znać twórczości Franka Herberta. Jego rewelacyjna seria "Kroniki Diuny", która fascynuje swoją niezwykłą fabułą, cudownym klimatem i niebanalną historią, przysporzyła autorowi miliony zwolenników na całym świecie. Moim ulubionym tomem, jest pierwsza część sagi "Diuna". Prawdziwy majstersztyk, zapoznający czytelnika ze światem Diuny i wprowadzający go w całą fabułę, gdzie czeka go magia, polityka oraz zawiłe zwroty akcji. Doskonała pozycja dla wszystkich zwolenników fantasy, jak i tych, którzy dopiero zaczynają z nią przygodę.

Ponieważ mój brat kocha książki, filmy i komiksy z pogranicza fantastyki, postanowiłam zakupić mu jakiś ciekawy tytuł, z okazji zdanej sesji. Miły sprzedawca w księgarni zasugerował, abym wybrała pozycję "Diuna". Jest to pierwsza część serii "Kroniki Diuny" Franka Herberta, która doczekała się niedawno kinowej ekranizacji. Nabyłam książę i podarowałam ją młodemu, który przyjął tytuł z wielkim entuzjazmem. Okazało się, że już od dawna przymierzał się do przeczytania lektury, Po kilku dniach stwierdził, że od lat nie miał tak wciągającej książki w dłoniach. Niepowtarzalny klimat fantasy, z doskonale zredagowaną historią.

Twórczość Franka Herberta znałam niemalże już od dziecka. Uwielbiam sci-fi i wszystko, co z nim związane, dlatego też cała seria "Kroniki Diuny", należy do moich ulubionych książek z gatunku fantasy. Zdecydowanym liderem jest tom pierwszy pt." Diuna". Wspaniała fabuła, rewelacyjne zwroty akcji oraz odczuwalny na każdym kroku cudowny klimat fantastyki. Dla mnie osobiście to wyjątkowe arcydzieło, które stanowi podstawę literatury sci -fi. Polecam ją wszystkim fanom gatunku oraz osobom , które pragną dopiero zacząć swoją przygodę z fantasy. Jeżeli weźmiecie się za Diunę, na pewno będziecie usatysfakcjonowani. Gwarantuję.

Byłam ostatnio chora i moja siostra, podrzuciła mi książkę "Diuna", autorstwa franka Herberta. Z nudów zagłębiłam się w lekturze i okazało się, że wciągnęła mnie bez reszty. Jest to pierwsza część fanatycznej serii "Kroniki Diuny", która łączy w sobie elementy mistycyzmu, wątki polityczne, zawiłe zwroty akcji oraz doskonale zredagowaną i interesującą fabułę. Z wypiekami na twarzy, przerzucałam wszystkie strony, nie mogąc doczekać się kolejnego rozwikłania tajemniczych sytuacji i zdarzeń. Ta lektura, tak mnie, wciągnęła, że przeczytałam ją w kilka dni. I na pewno zakupię pozostałe części. Rewelacja.

Wybrałam się ostatnio na urlop i zdecydowałam wziąć ze sobą dobrą książkę. Ponieważ zawsze lubiłam literaturę fantasty, wybrałam tytuł "Diuna" serii "Kroniki Diuny" autorstwa Franka Herberta. Istna rewelacja, która wciągnęła mnie bez reszty. Pisarz jak mało kto na świcie potrafił stworzyć wspaniały klimat sci-fi, z wyjątkowo doskonale wykreowanymi krajobrazami odległych planet oraz charakternymi postaciami. Wspaniałym uzupełnieniem całości, są elementy mistycyzmu i wątki polityczne. Dla mnie jedna lepszych książek z pogranicza fantastyki i sci-fi. Polecam ją każdemu czytelnikowi. Będziecie zachwyceni.

Ponieważ ostatnio oglądałem film "Diuna", który bardzo mi się spodobał, postanowiłam zapoznać się z jego oryginalną, książkową wersją. W tym celu udałam się do księgarni i zakupiłam pierwsza część sagi "Diuna. Kroniki Diuny". W kilka dni przeczytałam lekturę i przyznam się szczerze, że dawno nic mnie tak nie wciągnęło. Rewelacyjna fabuła, doskonale przedstawiona historia, z mnóstwem fanatycznych postaci i zawiłych zwrotów akcji. Dopiero czytając książkę, poczułam prawdziwy klimat fantasy. Nie ujmując nic filmowi, jego papierowy pierwowzór jest zdecydowanie lepszy. Polecam wszystkim czytelnikom.

Ponieważ zbliżały się urodziny mojej dziewczyny, wymyśliłem sobie, że zakupie jej jako prezent ciekawą książkę. Nasz wspólny znajomy doradził mi, abym wybrał coś z fantastyki. Zasugerował serię "Kroniki Diuny". Za jego radą zakupiłem pierwszą część sagi pt. "Diuna" i podarowałem ją mojej drugiej połówce. Ujrzałem zachwyt w oczach. Dziewczyna stwierdziła, że to wymarzony upominek, bo odkąd w kinach pojawił się film oparty na książkach Herberta, to ona bardzo mocno zastanawiała się nad kupieniem pierwowzoru. Urzekła ją wciągająca fabuła z mnóstwem zawiłych zwrotów akcji i tajemniczych wątków oraz cudowny klimat fantasy. Polecam.

Frank Herbert jest dla mnie najwybitniejszym pisarzem powieści science fiction w historii. Zachęcony bardzo pozytywnymi opiniami na temat jego cyklu "Kroniki Diuny", postanowiłem sięgnąć wiele lat temu po pierwszy tom tej niezwykłej i w mojej opinii magicznej kosmicznej epopei, która opowiada o dziejach rodu Atrydów oraz historii planety Arrakis i muszę przyznać, że powieść ta wtedy mnie oczarowała. Pochłonąłem ją w jeden weekend i od razu zapragnąłem sięgnąć po kolejne tomy oryginalnego cyklu, którego autorem jest Herbert. Czy warto sięgnąć po tę powieść? Oczywiście, w mojej opinie jest to książka ponadczasowa, którą powinni przeczytać nie tylko fani powieści science fiction.

O twórczości Franka Herberta słyszałam wiele, szczególnie wszyscy moi znajomi i przyjaciele chwali właśnie tę powieść, która otwiera jego kultową dzisiaj kosmiczną epopeję. Kiedy zaczęłam czytać pierwszy tom cyklu "Kroniki Diuny", od razu zrozumiałam, dlaczego wszyscy tak bardzo zachwycają się tym tytułem. Książka ta poza fantastycznie napisanymi: dialogami, fabułą oraz postaciami, osadzona została w genialnie w mojej opinii wykreowanym świecie, który pełny jest rozmachu oraz szczegółów i który chce się po prostu poznać. Gorąco polecam zarówno tę powieści, jak i inne dzieła tego wybitnego autora, jaki był Frank Herbert.

Na wstępie powiem tylko, że jeśli nie czytaliście jeszcze tej książki, to koniecznie musicie po nią sięgnąć, gdyż dzieło to jest po prostu wybitne i niezależnie czy jesteście fanami powieści science fiction, czy nie to tytuł te powinien spodobać się każdemu. Pierwszy tom cyklu opowiadającego o odległej przyszłości, w której ludzie podbili kosmos, którego autorem jest Frank Herbert, posiada niezwykle ciekawy świat. Świat ten pełny jest: tajemnic, intryg, wojen, ciekawych bohaterów i mistycznych zakonów. Gorąco i całkowicie szczerze polecam zarówno pierwszy tom tej kosmicznej epopei, jak i cały cykl autorstwa Herberta.

Powieść ta to w mojej opinii dzieło wybitne, gdyż żadna książka science fiction jeszcze nigdy nie wciągnęła mnie do tego stopnia, żebym poświęcił cały weekend na czytanie. Frank Herbert w pierwszym tomie swojego fenomenalnego cyklu zaprosił mnie do świata, w którym ludzie w bardzo odległej przyszłości skolonizowali kosmos, a najcenniejszą substancją jest melanż, który wydobywany jest jedynie na pustynnej planecie Arrakis. Świat wykreowany przez Herberta jest przepełniony: genialnie napisanymi postaciami, mistycznymi zakonami, intrygami, wojnami oraz unikatową i niezwykle bogatą historią. Czy warto sięgnąć po tę powieść? Oczywiście, że warto, według mnie to książka genialna i ponadczasowa, polecam ją każdemu.

Co prawda opowieść Herberta jest ostatnio kojarzona z kin, ale według mnie najlepiej sprawdza się ona w książce. Historia tajemniczej planety w formie pisanej jest znacznie bardziej szczegółowa. Lepiej opowiedziany jest też sam główny wątek. Bohaterowie książki mają też znacznie lepiej pogłębioną osobowość, która nie wypada tak płasko jak w filmie. Dzieło Herberta nie bez przyczyny jest klasykiem książek science fiction, gdzie wykreowano bardzo realistyczny świat przedstawiony. Pustynna planeta budzi jednocześnie fascynację, jak i przerażenie, dlatego chce się tu przebywać przez wiele godzin. Pierwszy tom jest jednocześnie jednym z lepszych w serii.

Zanim poszłam do kina na film "Diuna", stwierdziłam, że muszę zapoznać się z pierwowzorem i twórczością Franka Herberta. Udałam się do księgarni i zakupiłam tom pierwszy sagi "Kroniki Diuny" Nie ukrywam, że powieść zafascynowała mnie od pierwszej strony. Rewelacyjny klimat fantasy, odległe galaktyki, nieznane cywilizacje, a wszystko to połączone nutą mistycyzmu i przygody. Powiem szczerze, że dawno nie czytałam tak wciągającej książki. Stwierdziłam, że póki nie skończę całej sagi, rezygnuje z kina. Zdecydowanie polecam książkę wszystkim zwolennikom sci-fi. Na pewno będziecie zachwyceni. Rewelacja.

Tytuł ten to w mojej opinii prawdziwe i ponadczasowe arcydzieło literatury science fiction, po które każdy miłośnik tego gatunku powinien sięgnąć. W pierwszej książce z cyklu "Kroniki Diuny", Frank Herbert zabiera nas czytelników do równie odległej, co i mrocznej przyszłości, w której ludzie skolonizowali kosmos, a potężne szlacheckie rody walczą o władzę. Styl autora sprawił, że tę powieść przeczytałam w ciągu zaledwie kilku dni i natychmiast sięgnęłam po kolejny tom z tej serii. Herbert poza swoim genialnym stylem pisarskim miał również ogromny talent do tworzenia świat, który jest tak bardzo interesujący, że ja jako czytelniczka pragnęłam go nieustannie odkrywać, czytając zarówno pierwszy tom cyklu, jak i pozostałe książki wchodzące w skład tej niezwykłej serii. Gorąco polecam tę powieść wszystkim miłośnikom literatury science fiction.

Powieść ta, to według mnie jedna z najwybitniejszych książek w historii literatury science fiction. Frank Herbert w zręczny sposób wprowadza swoich czytelników do odległej przyszłości, w której ludzie podbili wszechświat, w tym właśnie pierwszym tomie ponadczasowego cyklu, jakim są "Kroniki Diuny". Niewątpliwymi plusami tej książki są: niezwykle dobrze napisane dialogi, interesujące postacie oraz fabuła, która napisana jest moim zdaniem bardzo dobrze, tak dobrze, że była główną przyczyną, tego, że powieść tę przeczytałem w ciągu kilku dni. Gorąco polecam wszystkim zarówno ten tytuł, jak i inne powieści autorstwa Franka Herberta.

Jako wierna czytelniczka powieści fantastycznych, nie mogłam nie mieć w swojej biblioteczce rewelacyjnej sagi Franka Herberta "Kroniki Diuny". W szczególności uwielbiam Tom 1 serii "Diuna". Oszałamiający klimat, wspinała dawka przygody, mistyczne postacie i niesamowite zwroty akcji, sprawiają, że całość czyta się z zapartym tchem. Uzupełnieniem są zawiłe i intrygi i charakterni bohaterowie. Pisarz stworzył jedyne w swoim rodzaju uniwersum, które od lat zyskuje uznanie w oczach czytelników z całego świata. Jak dla mnie to jedne z lepiej napisanych książek fantasty. Śmiało mogę ją polecić, każdemu nie zależnie od wieku.

Stwierdziłem, że nadchodzący urlop spędzę z książką w ręce. Ponieważ dużo pozytywnych opinii słyszałem o serii "Kroniki Diuny" stwierdziłem, że warto się z nią zapoznać. Zakupiłem tom 1 serii "Diuna" i ostro zabrałem się za czytanie. W kilka dni pochłonąłem całą zawartość tytułu i jestem zachwycony. Istny majstersztyk, który od pierwszej strony zabiera czytelnika w fantastyczny świat obcych planet. Wspaniali bohaterowie, niesamowita akcja i doskonałe wątki łączące w sobie problemy polityczne z motywami mistycznymi. Autor stworzył wspaniały świat, który zapiera dech w piersiach i powoduje wypieki na twarzy podczas obracania kartek. Polecam.

Herbert Frank zaserwował nam niezwykle ciekawą książkę. Trudno jest opisać jak złożony, zaawansowany i konsekwentny jest wykreowany świat. Dużo w nim intryg, wojen, walki o własne interesy. Opowieść przypadnie do gustu każdemu kto lubi mocno polityczne science fiction. Kreacja bohaterów jest świetna i nie ma postaci jednoznacznie dobrych czy złych. Za każdym stoi motywacja, historia i jego relacje. Jest to jednak książka wymagająca ciągłe skupienia, a fabuła dość szybko brnie do przodu i trzeba trochę uwagi, żeby za nią w ogóle nadążyć. Zaskakujące może być to, jak fajnie opisywane są lokacje, mimo iż rzadko opuszczamy pustynię.

Będąc ostatnio na zakupach, postanowiłem wstąpić do księgarni i nabyć jakiś wartościowy tytuł. Po kilku minutach szperania po pólkach natrafiłem na "Kroniki Diuny". Stwierdziłem, że zaryzykuje i kupiłem tom pierwszy serii "Diuna". Po dotarciu do domu, zamiast zjeść obiad, otworzyłem książkę i to był błąd. Pochłonęła mnie ona bowiem całkowicie już od pierwszej strony. Doskonała i wciągająca fabuła, odczuwalny na każdym kroku klimat fantasy, charakterystyczni bohaterowie i doskonałe połączenie elementów mistycznych z wartką akcją. Jestem zachwycony i jak tylko skończę czytać pierwszą część sagi, od razu idę po następną. Polecam.

Nasz syn jest zafascynowany powieściami z pogranicza fantastyki i mitologii. Wraz z żoną kupiliśmy mu niesamowitą serię książek "Kroniki Diuny". Jako, ze sam od lat uwielbiam ten gatunek, mam świadomość, że jest to najlepsza saga dotycząca tematyki sci-fi, jaką można znaleźć na półkach księgarni. Według mnie tom pierwszy "Diuna" to prawdziwy majstersztyk. Wprowadza czytelnika w niepowtarzalny klimat stworzonego przez Herberta Universum. Wspaniała fabuła, cudowne postacie i wciągająca akcja. Mój młody również załapał bakcyla na Diunę i teraz godzinami możemy rozmawiać o fanatycznym świecie wykreowanym przez autora.

Pierwszy tom "Kronik Diuny" jest moim zdaniem najlepszą częścią cyku. Zawiera ciekawą intrygę, dobrze napisane postacie i tempo akcji, które nie pozwala się nudzić. Herbert wykreował niezwykle ciekawy i intrygujący świat z bogatą historią, której autor nie podaje czytelnikowi na talerzu, co zachęca do dalszych poszukiwań. W pierwszej części występują też zdrowe proporcje między akcją i polityką a mistyką i filozofią. Tego brakowało mi w późniejszych tomach, gdzie introspekcje bohaterów stanowią przeważającą część treści. Jako fan SF mogę z czystym sumieniem polecić cały cykl, ale to "Diuna" jest moim zdaniem pozycją obowiązkową dla każdego konesera fantastyki naukowej.

Nie czytam za często fantastyki, gdyż nie jest to mój ulubiony gatunek literacki. Jednak po tę powieść zdecydowałam się sięgnąć, gdyż wiele dobrego na jej temat słyszałam. Jest to prawdziwy klasyk, jeśli chodzi o tego typu literaturę, dlatego chciałam na własnej skórze przekonać się, czy warto i nie żałuję. Powieść wciągnęła mnie od pierwszej strony i trzymała w napięciu do końca. Nie mogłam oderwać się od czytania, gdyż tak bardzo pochłonęła mnie ta historia. Na duży plus zasługuje tutaj kreacja uniwersum, które zostało wymyślone od a do z. Jeśli szukacie dobrej książki, to koniecznie dajcie szansę temu autorowi, bo warto.

"Diuna" autorstwa Franka Herberta, to powieść, o której zapewne każdy słyszał. Z racji wielu pozytywnych opinii moich przyjaciół i znajomych postanowiłem sięgnąć po pierwszy tom tego ponadczasowego cyklu i od razu się zakochałem w tej książce. To, co mnie w niej urzekło to świat przedstawiony i bohaterowie. Ta niezwykła opowieść o odległej przyszłości paradoksalnie nie skupia się na wojnie ludzi z robotami czy technologicznej terminologii jak inne powieści science fiction. Nie, ta książka, jak i cały cykl Franka Herberta, skupia się w dużej mierze nad naturą człowieka i tym jak władza potrafi deprawować ludzi, co niewątpliwie sprawia, że jest to pozycja tak genialna i wyjątkowa. Gorąco polecam tę powieść oraz cały cykl "Kroniki Diuny".

Nakładem Wydawnictwa Rebis do księgarń trafił wyjątkowy pakiet arcydzieła literatury SF. To nowe poprawione wydanie cyklu „Kroniki Diuny”.

„Kroniki Diuny” to sześć fantastycznych powieści Franka Herberta, który zabiera nas do świata jakże odległego, świata, w którym nasza wyobraźnia pracuje na najwyższych obrotach. Autor stworzył bohaterów o których nie sposób zapomnieć, wykreował świat, którego nie będziemy chcieli opuścić. Podróż, w którą wyruszamy czytając tę serię, jest podróżą wyjątkową. O takich podróżach się nie zapomina. Do takich chwil często wraca się myślami.

„Kroniki Diuny” to zestaw sześciu powieści, które czyta się z zapartym tchem. I choć liczą one ponad trzy tysiące czterysta stron, to proszę mi wierzyć, poznawanie historii na nich zapisanych nie dłuży się w nieskończoność, lecz pozwala nam na chwile relaksu, wytchnienia.

„Diuna”, „Mesjasz Diuny”, „Dzieci Diuny”, Bóg Imperator Diuny”, „Herytycy Diuny”, „Kapitularz Diuną” to klasyka literatury SF. Każdy miłośnik gatunku powinien wejść do tego świata. A gdy już wejdzie, to nie będzie chciał go opuścić. Bez wątpienia Frank Herbert wysoko zawiesił poprzeczkę twórcom gatunku. Stworzoną przez siebie historią uplasował się w czołówce twórców. I jestem przekonany, że jego ugruntowana pozycja jest bezpieczna, gdyż trudno będzie innym pisarzom przeskoczyć talentem do kreowania historii, wyobraźnią oraz stylem Frana Herberta.

Nie będę zdradzał Wam fabuły, historii zapianej na kartach „Kroniki Diuny”, ponieważ nie chcę spoilerować, nie zamierzam psuć Wam przyjemności czytania. To byłoby okropieństwem z mojej strony. Wolę podzielić się z Wami moimi emocjami. A te przepełnione są zachwytem wobec pomysłowości Franka Herbeta.

Jednak nie tylko owa pomysłowość jest mocnym punktem całej serii. Przede wszystkim umiejętne poprowadzenie całej historii, doskonałe zarysowanie postaci, z którymi możemy się zaprzyjaźnić. Możemy im kibicować, uczestniczyć w ich rozgrywkach o planetę, starciach na szczeblu politycznym.

„Kroniki Diuny” interesują mnie również nie tylko pod względem świata wykreowanego przez Franka Herberta. Również jako socjolog, analizowałem relacje bohaterów, które ze świata wykreowanego przez autora można przełożyć na świat współczesny. Można znaleźć wiele elementów wspólnych. Bez wątpienia elementem, który świadczy o światowym sukcesie cyklu stworzonego przez Franka Herberta jest unikalność bohaterów, jak i owego świata do którego zaprasza nas autor. Warto skorzystać z tego zaproszenia. To niezwykła podróż, którą warto odbyć. Zapewniam Was, że nie będziecie żałować.

Jeśli zapytacie mnie, czy warto przeczytać „Kroniki Diuny” to bez chwili zawahania odpowiem TAK. Co więcej dodam również, że całą serię warto umieścić na zaszczytnej, honorowej półce Najlepszych Interesujących Książek.

Cykl „Kroniki Diuny” zawierający powieści „Diuna”, „Mesjasz Diuny”, „Dzieci Diuny”, „Bóg Imperator Diuny”, „Herytycy Diuny”, „Kapitularz Diuną” ukazał się nakładem Wydawnictwa Dom Wydawniczy Rebis

"Diuna" u mnie zagościła całkiem niedawno, bo okazało się, że wrócił czas, gdy sięgam z ogromną chęcią po powieści science-fiction i fantasy. Zakupiłam pierwszy tom, z założeniem, że chapnę całą serię jeśli okaże się dobry, a w połowie czytania wiedziałam już, że tak będzie i co lepsze, od Wydawnictwa Rebis przyjechała do mnie z okładką filmową, która niezwykle mi się podoba. Jest klimatyczna i oddaje to, co można znaleźć w środku. Czy przepadłam w tę serię?

Wraz z ekranizacjami wiele osób postanawia najpierw sięgnąć po książki. Ze mną w zasadzie często jest tak samo, choć nie lubię skończyć czytać i od razu iść oglądać. Jeśli jednak mija nieco czasu i wtedy czerpię większą przyjemność z ekranizacji, to jestem na tak! Z tego samego powodu jeszcze nie była w kinie na Diunie... tylko czy faktycznie jest godna uwagi?

Pierwszy to jest potężny. Dosłownie. Niemal 800 stron wcale nie za wielką czcionką i od razu czuć, że trzeba się skupić, bo później może być ciężko się odnaleźć. Poznajemy głównego bohatera od razu, a jest nim Paul. Chłopakowi przyszło walczyć na pustyni po tym jak stracił ojca. Nie jest lekko, bo jednak wody brakuje, a do tego skwar, ogromne robale i w zasadzie niekończąca się walka o przetrwanie. Na tytułowej Diunie istnieje coś takiego, jak melanż. Jest to przyprawa, która charakteryzuje się dziwnymi właściwościami... i tylko tam można ją zdobyć, a wielu jest chętnych. Co z Diuną wspólnego ma Paul? A no, staje na jej czele, a raczej na czele rdzennych jej mieszkańców, zasiada na tronie... co dalej? Musicie sprawdzić sami!

Ta powieść, a raczej cała seria, jest ponadczasowa. Pewnie wiele osób jeśli nie czytało, a tylko oglądało to powie, ale tak to już jest ze sporą częścią dzieł z gatunku sci-fi. Tutaj mamy wizję przyszłości, a napisaną wiele lat temu. Myślę, że jest nadal bardzo aktualna i może siać w głowach zamęt, niepokój, a nawet powodować, że pojawią się w umysłach wizje chociażby braku wody. Nie jesteśmy tak dalecy od tego, prawda?

W tego typu książkach, podczas czytania, ważne są postacie, bo każda ma nietypowe imię i tak samo jest ze światem, który jest nam obcy i dopiero autor otwiera przed nami jego wrota. Winszuję Herbertowi stworzenia tak świetnie świata, w który podczas czytania wpadłam i uderzyłam o twarde podłoże. Śledzenie losów Paula było wręcz fascynujące. Chłopak choć po wielkiej stracie, wstał i postanowił, że się nie poddadzą.

I na koniec o klimacie. No kurczę, uwielbiam post apokaliptyczne historie, te właśnie sci-fi, zapowiadające okropną przyszłość, którą sami jako ludzie sobie mamy stworzyć. Uwielbiam też światy, kosmos, przestrzenie nie tylko te ziemskie, ale podróże na planety inne niż nam znane, łamanie w wyobraźni praw fizyki. Żałuję, że Diunę poznałam dopiero teraz, ale już wiem, że na półce będzie stała cała seria...

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Rebis.