Kiedy czasu już dla nas nie będzie

Wzruszająca i poruszająca historia opowiadająca o życiu staruszków w Domu Pogodnej Starości, do których niespodziewanie wkrada się tajemnicza i młoda Julia, chrześnica Antoniny, jednej z pracownic Domu. Zanim jednak kobieta dotrze na miejsce, listonosz dostarcza tajemnicze cztery kartony, które zawierają trumienkę z lustrami w środku, skrzypce, pamiętnik i kołyskę. Co się za nimi kryje? Kim jest Julia i jak odmieni życie staruszków i swoje? Co się stanie gdy podczas spaceru zobaczy kogoś umierającego pod śniegiem? Czy gdyby wtedy postąpiła inaczej, zakończenie byłoby inne?

"Kiedy czasu już dla nas nie będzie" opowiada o przemijaniu, o tym jak szybko ucieka czas, którego tak naprawdę mamy bardzo mało. Gonimy za czymś bez sensu zamiast poświęcić czas bliskim nam osobom. Uczymy się na swoich błędach, choć każdy popełnia te same, ale czym byłaby młodość właśnie bez tych problemów? Moglibyśmy uczyć się na cudzych błędach, ale przecież każdy wie najlepiej jak to wygląda, nikt nie słucha kogoś starszego uważając go za marudę.

Autorka na przykładzie staruszków i młodej Julii pokazała jak kruche jest ludzkie życie. Jak wiele jesteśmy w stanie poświęcić w imię miłości. Kontrast młodości i starości tak trafnie oddany. Porzucamy starsze osoby dla własnej wygody, pozbywamy się jak bezużytecznej rzeczy. Czy na to zasługują?

Czy w Domu Pogodnej Starości jest szansa na dobre życie? Czy można się zakochać i znaleźć przyjaźń?

Przepadłam w tej książce! Wciągnęła mnie swoim spokojnym życiem seniorów, ale i uciekającym czasem Julii, która szukała miłości, bezpieczeństwa i zrozumienia dla jej wyborów. Niestety, coś szybko odnalazła i bardzo szybko straciła...

Wzruszyłam się w paru momentach, a końcówkę czytałam już zalana łzami 😭 Autorka takim zakończeniem rozerwała mi serce na strzępy! Siedziałam, płakałam i pytałam "dlaczego?". Uderzająca głęboko strata, która nie powinna się przytrafić.

Ta książka zapewni wam wiele uczuć, które czasami przytłoczą swą mocą. Zostawi po sobie głęboko wyryty ślad i sprawi, że na chwilę się po prostu zatrzymacie. POLECAM! ❤️

Ostatnio otrzymałam najnowszą książkę Marty Nowik „Kiedy czasu już dla nas nie będzie”, od wydawnictwa Novae Res.

Tym razem przenosimy się do Domu Pogodnej Starości i poznajemy jego mieszkańców, których życie toczy się powolnym  i spokojnym tempem. Do momentu, kiedy listonosz przynosi tajemniczą przesyłkę zaadresowaną do osoby, która nie zamieszkuje tego domu.

Pewnego dnia w progu pojawia się młoda osoba, a wraz z nią zmienia się życie pensjonariuszy.

Piękna opowieść o przemijaniu, śmierci, która czai się na każdym kroku i gasi promyk życia niespodziewanie, po cichu, bez ostrzeżenia.

Jest to historia osób, którzy przeżyli nie jedno w życiu, mieli stanowiska, pozycje, dostatnie i stabilne życie, każdy z nich ma swój bagaż, który nosi na swoich barkach.  Autorka pokazuje jak starsza osoba jest samotna, zapomniana przez rodzinę, odchodzi w samotności bez wsparcia najbliższych.

Jednocześnie książka mówi o miłości, nadziei na lepsze jutro, że za zakrętem pojawi się piękny blask rozświetlony szczęściem, przyjaźnią.

Gdy w Domu Pogodnej Starości pojawia się młoda kobieta, a wraz z nią pojawia się powiew świeżości. Julka pomimo młodego wieku w życiu przeżyła wiele, można nawet powiedzieć zbyt wiele. Jej bagaż przeszłości mocno przytłacza i nie daje o sobie zapomnieć. Pomimo tego Julia pragnie miłości, bratniej duszy, z którą razem by kroczyła przez życie.

Czy ją znajdzie?

Czy Julia pozna smak prawdziwego uczucia?

Książkę polecam.

Z twórczością Marty Nowik spotkałam się przy okazji recenzji jej debiutanckiej powieści" Marzenia spełniają się jesienią" pamiętam, że już wtedy byłam zauroczona tym, że autorka pisze o życiu takim, jakie jest- bez "lukrowania" i kolorowania, a historia, która została tam przedstawiona, może przydarzyć się każdemu z nas. Nie inaczej jest w przypadku "Kiedy czasu..."

Długo zastanawiałam się jak ubrać w słowa to, co czuję po lekturze tej książki. Napisać, że to było dobre, a czas spędzony z książką upłynął w mgnieniu oka, to jakby nic nie napisać, a przy okazji oszukać samego siebie. Ta historia wstrząsła i połamała moje serce na setki kawałków.

"Kiedy czasu dla nas nie będzie" to słodko-gorzka opowieść o miłości, trudnych wyborach, wybaczeniu, stracie, porzuceniu, samotności (nawet tej w przysłowiowym tłumie) oraz przemijaniu... O czasie, którego jutro już możemy nie mieć...

Autorka idealnie oddaje kontrast między początkiem i końcem naszej ziemskiej wędrówki, zmusza czytelnika do refleksji, i odpowiedzenia sobie na kilka ważnych pytań, które pojawią się w głowie po lekturze.

Opowieść niezwykle wzrusza, szczególnie w momencie, w którym myśli się, że te wszystkie starsze osoby- które dziś są tak bardzo nieporadne- przecież też miały po trzydzieści lat, kochały i nienawidziły, śmiały się i płakały, czerpały z życia całymi garściami... Choć główna oś powieści to rodząca się miłość Julii i Eryka, ich trudne wybory, tęsknota i żal, to moje serce zdecydowanie skradli pensjonariusze Domu Spokojnej Starości.

Pomysł na fabułę w moim odczuciu trafiony w dziesiątkę, bohaterowie ujmujący swą prostotą, wykreowani genialnie. Akcja dziejąca się w ciągu kilku lat, może nie goni na złamanie karku, ale potrafi zaskoczyć w najmniej spodziewanej chwili. Końcowe sceny łamią serce...

Styl autorki jest niezwykle ciepły i lekki, wyraziści bohaterowie, z których każdy z nich wnosi olbrzymi ładunek emocji w tę powieść, barwne i plastyczne opisy, dialogi pełne emocji- to wszystko sprawia, że przez książkę się wręcz płynie. Nie mogłam się od niej oderwać do ostatniej strony, wykorzystując przy okazji cały zapas chusteczek. Dawno już żadna historia tak bardzo mnie nie wzruszyła.

Autorce gratuluję z całego serca stworzenia przepięknej, głębokiej i zmuszającej do refleksji powieści. Z całego serca życzę, by ta historia trafiła do jak najszerszego grona czytelników.

Czy polecam?

Zdecydowanie tak. To doskonała książka zmuszająca do refleksji i zastanowienia się nad tym, jak przeszłość może wpłynąć na przyszłość oraz o tym, że każda tajemnica kiedyś ujrzy światło dzienne.

Trzymając w ręku tę książkę, od razu nasunął mi się utwór Tadeusza Woźniaka "Zegarmistrz światła purpurowy". Po przeczytaniu  tej powieści śmiało mogę powiedzieć, że trafnie oddaje jej treść.

Tak jak do książkowego Domu Pogodnej Starości, tak i w prawdziwym życiu do takich miejsc trafiają ludzie w podeszłym wieku (często wbrew sobie) umieszczani przez rodzinę. Bywa, że najbliżsi nie zastanawiają się nad tym, wmawiają się brakiem czasu, pracą lub innymi powodami, jak to może wpływać na taką osobę, jak tęskni, czuje się samotna i opuszczona. Dla każdego z nas podejmujących taką decyzję czy też potrafiących dostrzec kogoś, kto potrzebuje naszej pomocy, to lekcja z człowieczeństwa. Mieszkańcom  Domu Pogodnej Starości dzień płynie swoją monotonią, nie widać nadziei, że mogłoby się coś zmienić. Lecz pewnego dnia tę nudę przerywa nadejście dziewczyny i tajemnicza przesyłka... Coś wreszcie zaczyna się dziać. Pojawia się powiew świeżości, nowa energia. Widzimy, że nie można izolować starszych osób od społeczeństwa. I jedni i drudzy mają sobie wiele do zaoferowania. Mamy tu także interesujący wątek detektywistyczno-kryminalny.

Marta Nowik wspaniale wykreowała każdego z mieszkańców wspomnianego domu. To postaci realni, charakterni, niezwykli, takich, których z miejsca można pokochać. To oni byli zapalnikiem do stworzenia takiej, a nie innej historii. Historii, która okazała się być inna, niż wszystkie. Autorka poruszając trudne, a nawet niewygodne tematy, robi to z wyczuciem i lekkością. A upływający czas jest niejako takim cichym bohaterem powieści. 

Finał książki rozbił mnie totalnie. Nie tak to sobie wyobrażałam, ale przyjmuję go z całym dobrodziejstwem refleksji, jakie po sobie zostawił. 

"Kiedy czasu już dla nas nie będzie" to klimatyczna, wzruszająca powieść o kruchości życia, przemijaniu, odrzuceniu, samotności, przebaczeniu, o tym, by w pełni doceniać i wykorzystać czas, jaki otrzymujemy oraz o tym, że każdy zasługuje na miłość bez względu na wiek czy popełnione błędy. Pozwólcie, by pensjonariusze opowiedzieli Wam swoje historie.

Pewnego dnia do Domu Pogodnej Starości przychodzi przesyłka, w której pensjonariusze znajdują kołyskę, małą trumienkę z lustrem zamiast dna i skrzypce. Okazuje się, że to własność Julii, córki chrzestnej jednej z mieszkanek ośrodka, która wkrótce zamieszkuje z seniorami. Pojawienie się dziewczyny budzi wśród mieszkańców radość, zaczynają traktować ją jak członka rodzinny, a jej obecność wprowadza do życia seniorów powiew świeżości i nowej energii.

Julia to kobieta po przejściach, z trudną historią. Jedyną osobą, która ją rozumie i przy której czuje się swobodnie, jest Eryk, poznany w dziwnych okolicznościach chłopak. Dziewczyna zaczyna potajemnie się z nim spotykać, co nie uchodzi uwadze mieszkańców Domu Pogodnej Starości. Ale uczucie, którym zaczynają darzyć się młodzi kochankowie, nie ma jednak racji bytu…

Szczerze mówiąc, dosyć ciężko czytało mi się tę książkę. Dialogi, przemyślenia bohaterów i ich zachowania przywodziły mi na myśl sztukę teatralną. Wyobrażałam sobie, że cała akcja odgrywana jest na deskach jakiejś sceny. Brak naturalności i nagromadzenie elementów różnych gatunków literackich sprawiły, że jak dla mnie, było troszkę za dużo. Jest tu trochę obyczajówki, trochę romansu, a nawet wątek kryminalny. Wszystko zamknięte na niecałych 300 stronach. Nie uważam, że ta książka jest zła. Myślę, że niejeden fan leniwej narracji i teatralnych emocji powie, że to jeden z lepszych tekstów, jakie czytał, jednak mnie nie przekonał.

Czas płynie nieubłaganie . Niekiedy przypomina o sobie nieustannie, ale bywa i tak, że nagle daje znać, że w klepsydrze życia pozostało już niewiele ziaren. Tak naprawdę ile jeszcze go jest najczęściej dowiadujemy się w najmniej spodziewanym momencie. Jednak dopóki jest warto wykorzystać każdą jego sekundę, nawet jeśli wydaje się, że dokładnie wiemy jak się potoczy …

Patrząc z boku lub zewnątrz wydawałoby się, że ci starsi ludzie zamieszkujący dom spokojnej starości już wszystko mają za sobą. Teraz jedynie czekają kresu swoich dni. Nic bardziej mylnego, pierwsze wrażenie wcale nie musi być prawdziwe albo zawiera jedynie iluzję. Wiek niesie z sobą doświadczenia, wspomnienia, przeszłość, ale i świadomość, że kiedyś już czasu już nie będzie. Niespodziewana przesyłka wnosi do ich egzystencji zagadkę, a niedługo później niespodziewany gość dodaje jeszcze więcej niewiadomych. Ma w sobie tajemnicę, może niejedną, ale równocześnie staje się kimś więcej niż przelotną znajomością. Ktoś o wiele młodszy od pensjonariuszy zostaje przyjęty do ich grona, przyjaźń nie zna pojęcia różnicy wiekowej, lecz rozpoznaje szczerość intencji oraz potrzebę bliskości. Pewne pytania wiszą w powietrzu, tak samo jak da się wyczuć, że coś się wydarzy, ale czy da się stanąć na drodze wydarzeniom, jakich jedni pragną, a drudzy obawiają się? Czas nie sprzyja nikomu, jednak niekiedy pozwala o sobie zapomnieć i cieszyć się chwilą …

Marta Nowik po raz drugi zaczarowała mnie opowiadaną historią. Na kartach jej książki rozgrywa się opowieść, miejscami ciepła, a czasami dramatyczna, lecz zawsze pełna uczuć. Kilku pokoleniowa społeczność, pełna różnorodnych charakterów oraz przede wszystkim ludzi z dużym bagażem życiowym, mała, wcale nie zamknięta na otoczenie, umiejąca dać oparcie i służąca pomocą, nie tylko gdy zajdzie nagląca potrzeba. „Kiedy już czasu dla nas nie będzie” opiera się o takie ramy, mieszczą one kilka wątków, splatających się w książkę, jaka niejednokrotnie zaskoczy czytelników i równie często skłoni do refleksji. Autorka wykreowała realnych bohaterów, jakich spotykamy na co dzień, ale zbyt często niedostrzeganych lub dla większości po prostu niewidzialnych, odsuniętych na boczny tor życia, chociaż jeszcze wciąż mających wiele do zaoferowania. Ważnymi elementami są przyjaźń oraz miłość, nieoczywiste, pojawiające się kiedy nikt nie spodziewa się, ale w głębi serca czeka na nie. „Kiedy już czasu dla nas nie będzie” nie jest powieścią melancholijną, jednak cień zadumy jest wyraźny, podobnie jak i emocje, niełatwe, zdające się burzyć spokój, lecz również pozwalające spojrzeć z na drugiego człowieka z innej perspektyw niż można było się spodziewać.

„Kiedy czasu już dla nas nie będzie” to historia, która wywołała u mnie duże pokłady ciepła. Nie przez cały czas ale jednak przyjemne uczucie towarzyszyło mi często.

Nie jest to taka znów prosta opowieść, odebrałam ją jako potrzebę niesienia pomocy i miłości ludziom w pewnym wieku, kiedy Ci stają się dla niektórych po prostu niepotrzebni. Chociaż w ich pogodnym domu życie płynie dość spokojnie to pewne wydarzenia ba zawsze zapiszą się w ich historii.

Całość pokazuje jak niezwykła jest miłość, jak przychodzi w momentach w których zupełnie się tego nie spodziewany. Bohaterów tu można pokochać od razu. Każdy z nich potrafi wnieść do życia coś przyjemnego, coś co rozgrzewa i pozwala poczuć się swobodnie. Autorka pokazuje, że wiara i nadzieja potrafi zbudować niezniszczalne mosty.

Mam jedno ogromne zastrzeżenie ! Tu słowa prosto do autorki! Jak można czytelnikowi zaserwować takie zakończenie ? 😅🫣 tu nie mogę mówić o efekcie „wow”, chociaż zalała mnie fala emocji ale takich przy których serce rozerwało mi się na milion kawałków…. Nie chcę napisać co takiego się stało ale mogę Was odesłać do tej wspaniałej historii ❤

Już dawno mnie tak bardzo nie poruszyła żadna książka , jak ta historia mieszkańców Domu Pogodnej Starości.

"Tak szybko tracimy tych, którzy są obok. Nienawidzimy, kochamy, a i tak nie mamy wpływu na to, co się wydarzy. Ale czy w obecnym życiu można mieć coś na zawsze?"

W wyżej wspomnianym Domu, tęsknota za bliskimi, poczucie samotności i opuszczenia jest codziennością jego mieszkańców, którzy często wbrew sobie, zostali tam umieszczeni przez najbliższych. I pewnego dnia w ten ich monotonny, pozbawiony nadziei świat wkrada się, a właściwie to wpada jak burza powiew młodości, świeżości i uśmiechu pod postacią Julki. Młoda kobieta tuż przed świętami zjawia się niczym gwiazdka z nieba a zwiastunem jej przybycia stają się tajemnicze przesyłki [Adres usunięty]. mała trumienka z lustrem zamiast dna.. Od tej chwili życie mieszkańców zacznie nabierać rumieńców a i dla Julki los, który zdążył ją tak tragicznie doświadczyć, szykuje nie małe niespodzianki...

Mieszkańców Domu Starości pokochałam bez wyjątku, każdego. Wspaniale wykreowane postacie, wyraziste, z charakterem. To samo Julia i Eryk. Choć momentami jak nie jedno to drugie działało mi na nerwy, a na koniec miałam największą złość do autorki i jedno pytanie czemu tak się musiało stać?? Choć z drugiej strony właśnie tak jest w życiu. Nie zawsze jest happy end, nie zawsze jest tak jak byśmy sobie życzyli...

Ta historia od początku powodowała małe pęknięcia na moim sercu by finalnie rozpadło się ono na miliony kawałków. Łzy płynęły mi ciurkiem.. to jest tak piękna i wzruszająca opowieść o tym, że na życie nigdy nie jest za późno, że na miłość zasługuje każdy, bo ma ona moc zmienić nawet to mroczne serce, które już nie miało nadziei na choćby promyk słońca. Autorka tą historią przypomina o tym, że trzeba żyć i doceniać dany nam czas , zanim go już dla nas nie będzie...

Kiedy czasu już dla nas nie będzie to najnowsza książka autorstwa Marty Nowik.

Zastanawiałam się co za historia ukryła się za tytułem i muszę przyznać że autorka mnie zaskoczyła.

W Domu Pogodnej Starości życie biegnie swoim rytmem. Jedni pensjonariusze pogodzeni ze swoim losem odnaleźli swoje miejsce, inni zatraceni w tęsknocie wspominają swoje dawne życie.

Nudną codzienność przerywa nadejście tajemniczej przesyłki.

Od tej chwili życie tych starszych ludzi zmienia się na lepsze.

Gdy życie Juli po raz kolejny się zawala młoda dziewczyna przyjmuje zaproszenie swojej cioci i pojawia się w Domu Pogodnej Starości by spędzić tam wspólne święta.

Jakie trudne chwile ma za sobą dziewczyna i czy ma szansę odnaleźć szczęście wśród starszych ludzi?

Czy odnajdzie odpowiedzi na wszystkie pytania i czy jeszcze raz zaufa.

Kiedy czasu już dla nas nie będzie to książka o przemijaniu, życiowych trudach, błędach, przebaczaniu ale też o miłości i przyjaźni, dla których wiek nie ma znaczenia.

Historia ta zmusza człowieka do przemyśleń bo czasami nawet nie mamy pojęcia że czasu zostało tak mało a życie może być takie kruche.

Choć nie takiego zakończenia się spodziewałam a wręcz byłam zła na nie to wiem że takie właśnie jest życie, ma swoje plany i nigdy ich nie zmienia.

Bardzo dziękuję autorce za możliwość przeczytania tej historii. Lubię takie książki, które wnoszą coś w moje życie i zostają na długo w myślach.

Polecam❤️

Dom spokojnej starości. Ile razy ludzie w podeszłym wieku się tego obawiają. Rodzina będzie w rozjazdach, zapracowana, spełniająca swoje marzenia, a mama, babcia... no cóż, to zbędny balast, który należy oddać pod opiekę innym. Marta Nowik w swojej najnowszej książce pn. ,,Kiedy czasu już dla nas nie będzie" wspomina jednego staruszka, który cały czas czeka na odwiedziny krewnych. Bezskutecznie. Przecież jest tyle ważniejszych spraw do załatwienia, prawda?

Tymczasem do Domu Pogodnej Starości przybywa powiew świeżości, jaką jest krewna jednej z pracownic. Zajmuje mały pokoik, a jednocześnie tchnie w to miejsce nową energię. Poznaje mężczyznę, który delikatnie mówiąc ma inne zamiary, niż można by się początkowo spodziewać. Pod pozorem reprezentowania klienta próbuje zrealizować własne cele. Staruszkowie jednak staną na wysokości zadania i pomogą nowej koleżance w potrzebie.

Marta Nowik pokazuje proces przemijania. Od dziecka, które się nie narodziło, aż po schyłek życia, kiedy czas odejścia jest jakby bardziej właściwy. Nie da się ukryć, że to kolejna historia, która wciągnęła mnie w swój świat od pierwszej do ostatniej strony. Serdecznie polecam. Ciekawie wykreowani bohaterowie, z którymi bez problemu możemy się utożsamić. Historia, która mogła wydarzyć się naprawdę. Nie zabrakło także wątku detektywistyczno-kryminalnego.

Recenzja patronacka 🍁

Marta Nowik - autorka

,,Kiedy czasu, już dla nas nie będzie”

Wydawnictwo Novae Res

Przechowujecie w sercach jakieś ciekawe wspomnienia? Często do nich powracacie?

Wspomnienia, czasem ranią, wywołują skrajne emocje, ból, tęsknotę za czymś pięknym i dobrym. Tęsknotę za czymś co już hen hen za nami, a jednak, czasem nie możemy o tym

zapomnieć, choćbyśmy tego bardzo chcieli. Wspomnienia ranią, wspomnienia bolą…

🍁 Historia pensjonariuszy Domu Pogodnej Starości wzruszyła mnie do głębi. Wniknęła bardzo głęboko do mojej duszy i niejednokrotnie do niej powracam. Powiem wam, że zaprzyjaźniłam się z mieszkańcami domu. Stali się dla mnie kimś bliskim, czytałam ich historie, z ogromnym wzruszeniem i nostalgią. To była niezwykle emocjonalna podróż literacka. Niejednokrotnie łzy lśniły pod powiekami, aby później uderzyć ze zdwojoną siła i po prostu już potokiem popłynąć po policzkach. No spłakałam się niesamowicie. Niekiedy serce mocniej ścisnęło za gardło, niekiedy tchu zabrakło…Taka to była emocjonalna historia, która pozostawia ślad w człowieku. Autorka ze znaną sobie wrażliwością, przelała na kartach tej powieści historię tak skonstruowaną, że czytelnik nijako całym sobą odczuwa stan emocjonalny bohaterów. Towarzyszy w ich wędrowce i razem z nimi trwa.

🍁Po lekturze tej powieści, moje myśli poszybowały do zdjęć z mojego rodzinnego starego albumu w słoneczniki. W mojej głowie na raz,stanęły czarno-białe fotografie, które uśmiechały się ze zdjęcia. Tych ludzi już nie ma, odeszli, ale pozostały wspomnienia, które nigdy nie wyblakną, będą wiecznie żywe w sercu.❤️

Z głębi serca polecam tę niesamowitą historię, pewnej niezgłębionej miłości, zakazanej, ponoć taka smakuje najbardziej. Miłości, dla której jesteśmy gotowi poświecić siebie…

Ta historia zostawi ślad w czytelniku, poruszy do łez,ściśnie za gardło, i teraz już wiem, że inaczej spojrzę na starszego pana, który będzie krzyczał na kontrolera, który po raz setny sprawdza bilety, może on też skrywa jakąś bolesną tajemnicę, ukrytą gdzieś na serca dnie….

Ślicznie dziękuję autorce, za zaufanie i za patronowanie tak niesamowitej, przepełnionej niezwykłą wrażliwością na drugiego człowieka książce. To historia, warta każdej poświęconej minuty. ❤️ Zanurzcie się i wy w tej powieści. ❤️

To było moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki. Muszę nadrobić debiut Marty, który czeka na półce. Ta książka zaskoczyła mnie bardzo pozytywnie. Uważam, że jest to świetna lektura na jesienne wieczory lub nawet na jeden wieczór, zależy jak szybko ktoś czyta i ile znajdzie czasu, aby jej poświęcić, ale czuję, że przeczytacie ją bardzo szybko, otulcie się kocykiem zróbcie herbatę i zasiądźcie do czytania, a gwarantuję, że nie będziecie mogli się oderwać od czytania dopóki nie poznacie zakończenia.

„Kolejny raz zaczęła nowe życie. Nikt jej tu nie znał. Nikt o niej nic nie wiedział. Miała swoją upragnioną anonimowość. Poczuła się bezpiecznie. Wynajęła bardzo małe, ale przytulne mieszkanko, nieopodal centrum miasta. Pierwszy raz uśmiechnęła się do swojego odbicia w lustrze. Następnego dnia zaczęła się rozglądać za jakąś pracą. Bez problemu znalazła zatrudnienie jako krawcowa. Zaczęła szyć, ale nie tylko zlecone jej rzeczy. Szyła jednocześnie swoje rozbite życie. Cerowała je, jak ceruje się dziurawe skarpetki. Czas pomału leczył jej rany. Powoli odzyskiwała spokój i samą siebie”.

Historia toczy się w domu Pogodnej Starości. Poznajemy mieszkańców takiego domu, którzy czekają na odwiedziny kogoś z rodziny, niestety bez skutku, co jest bardzo smutne. Jednak mimo wszystko odnajdują jeszcze chęć i radość życia, spotykają się razem, a nawet potrafią się zaprzyjaźnić. Pewnego dnia do domu przychodzi tajemnicza przesyłka dla osoby, która nie mieszka w domu Pogodnej Starości. Zdziwieni staruszkowie po kryjomu przed pracownikami postanawiają sprawdzić co się w niej kryje. Zawartość budzi duże zdziwienie. Co się tam znajdowało i do kogo było adresowane? Musicie dowiedzieć się sami.

„Nina długo zastanawiała się nad tą historią. Często wracała myślami do tej opowieści. Nie dawało jej spokoju wiele pytań, które rodziły się w jej głowie. Nie była w stanie określić, ile w człowieku może się pomieścić bólu i cierpienia? Czy jest granica, której przekroczyć się nie da? Czy istnieje jakaś skończoność tego wszystkiego? Po co to wszystko się toczy, skoro i tak na koniec oddadzą cię do obrzydliwego przytułku dla samotnych i niepotrzebnych nikomu ludzi?”

Grupką staruszków opiekuje się Antonina, która jest chrzestną Julii. Dziewczyna postanawia przyjechać do ciotki i zamieszkuje wśród o wiele lat starszych od siebie podopiecznych cioci i pomaga jej w pracy, a nawet zyskuje tu coś więcej. Czy młoda dziewczyna odnajdzie się w takim miejscu i towarzystwie? Warto wspomnieć, że Julia mimo młodego wieku przeżyła już sporo w swoim życiu. Nie ma mamy, ojca nie zna, ma tylko ciotkę, skrywa też jeszcze inną tajemnice, którą poznajemy w trakcie czytania. Także jak można się domyślić, życie jej nie rozpieszczało. Od samego początku gdy bohaterka się pojawiła poczułam do niej sympatię i ciekawa byłam jej historii. Wprowadziła ona do tego miejsca powiew świeżość i młodości. Mieszkańcy domu polubili Julię, chętnie przebywali w jej towarzystwie, a nawet odnaleźli z nią wspólny język. Wbrew pozorom wiek nie jest barierą w dobrych relacjach między ludźmi i tu jest doskonale to pokazane, że możliwa jest nawet przyjaźń między młodą dziewczyną, a osobą starszą. To jest niesamowite i wzruszające, w dzisiejszych czasach raczej osoby młode, nie lubią spędzać czasu z osobami starszymi np. swoimi dziadkami bo myślą, że nie mają z nimi o czym rozmawiać, że oni nic nie rozumieją, że się nie znają na niczym, bo żyli w innych czasach, to jest bardzo smutne, bo od starszych osób można się wiele dowiedzieć, często docenia się ich, jak jest już za późno i zostaje tylko żal i myśl dlaczego nie korzystało się z ich rad, mądrości wtedy kiedy jeszcze było można. Takie osoby to skarbnica wiedzy. Niestety nic nie trwa wiecznie, dlatego cieszmy się z tego, co mamy i kogo jeszcze mamy i gdy możemy poświęcajmy czas rodzinie, spójrzmy przychylnym okiem na osoby starsze, nawet jeśli to tylko sąsiadka lub sąsiad. Mam wrażenie, że młodzież nie traktuje takich osób jak należy, z czego to wynika? Dlaczego często osoby te są wyśmiewane, oszukiwane? Dlatego, że są słabsze? Naprawdę trudno jest mi to zrozumieć.

„Dziewczyny, dopiero teraz widzę, że do tej pory nie miałam takich czadowych kumpeli na dobre i na złe, jakimi jesteście dla mnie wy! Nie sprzedałyście mnie, gdy wymykałam się na randki z Erykiem. W wielu innych sytuacjach też mogłam na was liczyć. I co z tego, że jesteście stare i pomarszczone? To dla mnie nie ma żadnego znaczenia! Ja też przecież taka kiedyś będę!”

Julia w między czasie poznaje też Eryka chłopaka, który nie jest grzecznym chłopcem i ma swoje za uszami. Jak ta znajomość się rozwinie i czy ma szanse na przetrwanie? Czy będą żyli razem długo i szczęśliwie? Czy coś może im w tym przeszkodzi?

Cieszę się że mogę patronować takiej książce, wnosi ona wiele pozytywnych wartości do życia, skłania do refleksji i zastanowienia nad tym jak kruche jest życie i nad tym ile trudności los stawia na naszej drodze i jak wiele może znieść jeden człowiek. Po wielu trudach potrafimy się pozbierać aby iść dalej, choć czasem potrzebujemy kogoś, kto nam w tym pomoże, bo sami nie dajemy sobie rady z problemem, ale mimo wszystko jakoś staramy się funkcjonować, bo jak to w życiu bywa raz jest lepiej, raz gorzej, potykamy się, przewracamy, ale zawsze trzeba się podnieść i do przodu, aby trwać nadal nie można się poddawać. Jak to się mówi : co nas nie zabije, to nas wzmocni…

Zakończenie totalnie zaskakujące i trudno jest się po nim pozbierać. Marta jak mogłaś tak zakończyć tę historię? Jestem w szoku do tej pory. Dlaczego? Koniecznie musicie przeczytać to wtedy zrozumiecie. Jest to piękna powieść, która poruszy wasze czułe struny. Skłoni do zatrzymania się, zastanowienia, przemyśleń. Bardzo lubię takie książki, które coś wnoszą do mojego życia, zostają w głowie na dłużej, nie ulatują z niej po kilku dniach. Książka naprawdę daje do myślenia, zapada w pamięć i zostanie już w moim sercu na zawsze. Myślę, że w waszych też. Czekam na kolejne!

„– Pamiętaj, Julio, teraz jesteś piękna i młoda. Jednak życie bardzo szybko przemija i nie pyta nas o zdanie. Zawsze może nie być jutra. Każdy dzień może być naszym ostatnim. Dlatego bardzo cię proszę, ciesz się życiem, mój aniołku… Kochaj, bo bez miłości to życie jest nic niewarte…”

Dziękuję bardzo za możliwość patronowania tej powieści, bo jest wyjątkowa. Fabuła toczy się powoli, a zakończenie? Powala na łopatki…