Bajki robotów

Lektura, książka klasyk. Bardzo dobre wydanie. Polecam

"Bajki robotów" opisują świat baśni, gdzie zamiast rycerzy są elektrycerze, zamiast królestw, planety obfite w metale, na których żyją roboty czujące i myślące jak ludzie, a niebezpieczna wyprawa, by zdobyć rękę księżniczki i pół królestwa, wiedzie przez najniebezpieczniejsze zakątki kosmosu. Konstruktorzy - bóstwa posługują się technologia, czyli magią tego świata, do tworzenia planet i zmieniania jasności gwiazd. Baśni zawarte w tym zbiorze zawierają natłok słownictwa naukowego "Mózg jego nie z materii był bowiem uczyniony, lecz z antymaterii i przy istnieniu utrzymywała go jedynie najcieńsza warstewka odpychania magnetycznego..." Fantastyczne historie zawarte w książce zawierają morał. Potępiają one takie cechy jak chciwość, głupota i żądza władzy, gloryfikując jednocześnie logikę, spryt i dobroduszność. Dobra rozrywka zarówno dla młodszych, jak i starszych czytelników.

Lektura szkolna dla uczniów szkoły podstawowej? Poważnie?

Aż serce się kraje statystycznemu polakowi, który czyta 1.5 książki w roku, że takie bajeczki są wciskane dzieciakom, dla których najważniejszą rzeczą jest wieczorne śniadanie albo weekendowe granie w piłkę z kumplami na osiedlowym boisku.

Jest to moja pierwsza książka Stanisława Lema, z którą mam przyjemność się spotkać na osobności, prywatnie. Przez większość swojego życia słyszałem wiele na jego temat, najbardziej teksty typu "Solaris to, Solaris tamto, Solaris tooooooooo..."

Z ciekawości kupiłem, ba! może nawet nie z ciekawości, bo okładkę ma naprawdę wspaniałą. Brawa dla grafika, która zaprojektował tak świetnie wyglądającą okładkę, naprawdę nadaje książce niesamowitego ekscentryzmu (przez wiele lat kupowania książek przyzwyczaiłem się, im ładniejsza okładka tym jakość samego tekstu może być wątpliwa, ale to Lem - ma solidne podwaliny jakości)

No więc, do gatunku Bajek bym to nie zaliczył. Opowiadania nasączone są trudnym to zrozumienia i często nawet >przeczytania< słownictwem. Jeżeli ktoś praktykuje szybkie czytanie to serio, zwolnij facet, bo nie ogarniesz tematu.

A jak reaguje na to młody czytelnik? Ja mam 26 lat, niby młody, niby już dojrzały - sporo książek o tym i owym za mną. A jednak, czytało się wolno, jednak, ciekawie i z małymi ognikami w oczach, które rosły wraz z każdym zakończeniem następnego opowiadania.

Lem dokonał czegoś niezwykłego, połączył bajkę z SF, w taki sposób, że czytelnik myśli, że to co dzieje się na kartach opowiadań, może dziać się naprawdę. Znacie taki styl? Nie mówię tutaj o słownictwie, bo ba, jest trudne, ale o stylu. Juliusz Verne? Robert L. Stevenson - znacie gości?

Elektrycerze, ślusaria czy może automateusze - słowa trudne? - powinienem tak pisać? toć to książka dla dzieci w podstawówce!

Każde z opowiadań obdarzone jest krztą talentu i serca. To znaczy tym, z czym wielu pisarzy ma problem do dziś, choć tak wiele już zostało spisane.

Powróciłem do tej książki po wielu, wielu latach. Nie zawiodłem się. Język autora jest bardzo barwny (ale kto czytał Lema, pewnie niejednokrotnie się o tym przekonał), postacie ciekawe. Klimat jest niecodzienny - wszak to książka science - fiction. Kilka bajek zawartych w jednej książce, nie ukrywam, niektóre podobały mi się bardziej, inne mniej, ale ogólny wydźwięk bardzo, bardzo pozytywny. Powieść została napisana około 50 lat temu, niesamowite jest to, że treści w niej zawarte wcale na to nie wskazują. Można by było założyć, że została napisana rok, czy dwa lata temu. Kto jeszcze nie zna Lema, polecam!