Tron Upadłych

Pochłonełam to książkę i wyciągneła mnie ona z czytelniczego zastoju. Na prawde dawno się tak swietnie nie bawiłam. Po Królestwie Nikczemnych nie byłam za bardzo przekonana ale ta ksiazka jest TOP. Bardzo polecam, super romans, super świat, chce wiecej.

W tej grze splątanych jest ze sobą wiele istnień, a tajemnice są na wagę złota. Jaką cenę przyjdzie im zapłacić za wygraną?

Camilla jest artystyczną duszą, a pracowania, którą odziedziczyła po ojcu, stała się jej bezpieczną przystanią. Miejscem, w którym może przelać swój talent na płótna, z dala od wścibskich oczu. I choć z charakteru przypomina raczej lwicę, na co dzień woli trzymać się w cieniu. W końcu, jeśli nie zwracasz na siebie uwagi, nikt nie powinien odkryć twoich tajemnic, prawda?

W Waverly Green panują zasady i etykieta. Trudno więc ocenić, kto zakłada maskę, aby dopasować się do tłumu, a komu rzeczywiście można ufać. Kiedy w życiu Camilli pojawia się lord Synton, granica między prawdą a kłamstwem zaciera się jeszcze bardziej. W przetarciach zaczynają pojawiać się przebłyski emocji, choć na pierwszy plan wysuwa się pożądanie.

Tej dwójce zdecydowanie nie można odmówić chemii, bo już od samego początku czuć, że bohaterów do siebie ciągnie. Jeszcze zanim zostali uwikłani w niebezpieczną grę, musieli stawić czoła konwenansom, a to tylko podsyciło ich żar. Stawka jest dużo wyższa, niż ktokolwiek zdaje sobie sprawę. Dla niektórych to kwestia wolności lub nieśmiertelności a dla niektórych… przetrwania.

Relację głównych bohaterów w głównej mierze napędza grzech, któremu poświęcony jest ten tom – zazdrość. Nie ma w tym nic dziwnego, książę Zazdrości czepie swoją moc z zazdrości innych, więc sam z ogromną satysfakcją podsyca to uczucie. W tej plątaninie zagadek i oczywistego przyciągania zabrakło mi trochę emocji między bohaterami. Dostaliśmy dużo dobrych spicy scen, ale nie do końca wiem, skąd wzięło się ich głębokie uczucie.

Gra sama w sobie była bardzo ciekawa. Z zapartym tchem śledziłam wszystkie intrygi i zastanawiałam się, dokąd doprowadzi nas kolejna wskazówka. Kerri bardzo umiejętnie opisała ten wątek i płynnie przeprowadziła nas przez historię. Nie zabrakło też świetnych elementów zaskoczenia.

Jeśli macie ochotę na romantasy w pełnej krasie, to koniecznie wybierzcie się na dwór Zazdrości!

Ja i Kerri mamy naprawdę skomplikowaną relację. Z jednej strony zakochałam się w pierwszych dwóch tomach Rozpruwacza, z drugiej trzecia część była całkowitym rozczarowaniem. „Królestwo Nikczemnych” wisi nieskończone na mojej półce na Legimi już kolejny miesiąc, bo nie potrafię się wciągnąć. I w końcu, uznałam, że „Tron Upadłych” będzie moją ostateczną próbą, czy wrócić do jej książek. Tak więc, Panie i Panowie… (werble proszę)… DAJCIE MI WIĘCEJ KSIĄŻĄT PIEKIEŁ, PROSZĘ GRZECZNIE.

I pomyśleć, że najdłuższą jej książkę, która ma ponad 600 stron, przeczytam najszybciej. Nikt, a w szczególności ja nie spodziewał się, że to będzie tak dobre i wciągające, a tu proszę. Jak widać połączenie demonów, elfów i wampirów to zawsze najlepsza mieszanka (fani Cassie Clare wiedzą o czym mówię). A co tutaj możemy znaleźć? Trochę klimatu Bridgertonów. Magiczną grę okrutnego króla Fae, który wplątał w nią wszystkich swoich dłużników i ograbione ofiary, w tym, jak się okazało, jednego z Książąt Piekieł – Zazdrość. Różne światy, dwory demonów pomieszane z królestwem wampirów pełnym uciech i politycznych intryg. I tajemniczą Camillę, która ze zwykłej malarki sama staje się graczem… przykutym wręcz do boku Zazdrości, którego jedyną zasadą jest to, że nigdy nie spędzi z tą samą kobietą więcej niż jednej nocy.

Z perspektywy czasu trochę boli mnie, że nie przeczytałam trylogii Nikczemnych przed sięgnięciem po tę książkę, bo znam już większość smaczków z poprzedniej serii. Co nie zmienia jednak faktu, że bawiłam się naprawdę rewelacyjnie. Może nie jest to tytuł 5/5 gwiazdek, ale… Co tu dużo mówić. Niesamowicie podobała mi się intryga usnuta przez Mrocznego i gra ze wskazówkami, która jak po sznureczku prowadziła główną dwójkę w pułapkę. To, jak sprytnie autorka połączyła los Camilli i Zazdrości, jak podróżowali razem przez wszystkie możliwe krainy rozwiązując kolejne zagadki i przy tym wzajemnie się poznając.

Cieszę się, że wreszcie(!!) bohaterka nie jest kobietą, która podporządkowuje się mężczyźnie tylko potrafi kusić tak samo jak on, podejmować własne decyzje i samodzielnie rozwiązywać część otrzymanych łamigłówek.

Camilla jest twarda, z charakterem tak silnym jak Zazdrość i kocham przez to ich duet, bo oprócz gry z elfim królem przez całą książkę prowadzili swoją własną intymną grę, ze wszystkimi docinkami i dogryzaniem.

I choć jest tu dużo smut-a (tak, to tytuł 18+, pamiętajcie, proszę) to sceny były napisane ze smakiem i nawet nie przewracałam na nich oczami, jak często mi się zdarza, bo wreszcie kobieta nie była tą uległą i niedoświadczoną, tylko sama również potrafiła mówić o swoich pragnieniach i się tego nie wstydziła. Naprawdę, jeśli chodzi o romans, to ta dwójka była parą doskonałą i ich wątek do samego końca trzymał mnie w napięciu, mimo że spodziewałam się wielkiego happyendu. Jednak to, co najbardziej mnie urzekło to była ta różnorodność. Choć każde miejsce pojawiało się na chwilę, to bardzo wyraźnie były zaznaczone wszystkie różnice – dwór Zazdrości opętany szaleństwem, dwór Lenistwa, spokojny i opanowany, przepełniony książkami i wiedzą, wampiry choć wytworne, to żądne krwi i rozkoszy, Mroczni, którzy po części zachowywali się jak zwierzęta. Osobiście nie mogę się doczekać, żeby zagłębić się w te światy z perspektywy innych Książąt, żeby poznać je od podszewki, bo na ten moment wszystko zostało dopiero delikatnie nakreślone, żeby maksymalnie utrzymać ciekawość czytelnika.

I tak właściwie – jedyna rzecz, do której mogłabym się przyczepić to parę luk fabularnych. Chociażby wątek Vexleya został potraktowany mocno po macoszemu, nad czym ubolewam. Dodatkowo mogłabym dodać lekką przewidywalność, bo oczywiście zgadłam kim jest Camilla, ale nie wiem czy to jest na minus, czy po prostu ja ostatnio nie przechodzę samej siebie w fabularnych śledztwach, bo mam wrażenie, że rozgryzam 90% czytanych książek.

W skrócie, bawiłam się przednio jako fanka romantasy, intryg i demonów. Dajcie mi więcej.

„Kiedy Zazdrość podniósł karty, uświadomił sobie, że gra się zaczęła. Dwanaście ciemnozielonych kart i jedna samotna, czerwona, wszystkie puste, poza kolorem.

Zazdrość czekał przez wiele dziesięcioleci i prawie utracił nadzieję, że gra w ogóle kiedyś się zacznie”

Zazdrość, jeden z siedmiu braci, który obok Gniewu, Nieczystości, Łakomstwu, Lenistwu, Pysze i Chciwości włada piekielnymi królestwami, długo czekał, aby wziąć udział w rozgrywce przygotowanej przez elfa Lennoxa, który „często wybierał tych, którym kiedyś wyrządził krzywdę, by grali w jego grach, dając im szansę na odzyskanie tego, co im odebrał.”

Pierwsza ze wskazówek sprowadza go do Waverly Green do galerii prowadzonej przez zubożałą pannę szlachetnego rodu Camillę Antonius. Zazdrość pragnie zamówić u Camilli szczególny obraz, który ma pomóc mu uzyskać kolejną wskazówkę, jednak ku jego zdziwieniu i irytacji, panna Antonius odrzuca propozycję pracy. Zazdrość jest zdeterminowany, aby postawić na swoim. W rozgrywce z elfem współpraca z Camillą wydaje się kluczowa. Jednak mimo działań szpiegów Zazdrość nie wie, że malarka skrywa pewien sekret, a ta zrobi wszystko, aby nie ujrzał on światła dziennego. Nawet jeśli oznacza to pakt z Księciem Piekła i dołączenie do rozgrywki, której zasady zna tylko jej twórca.

„Tron Upadłych” pierwszy tom cyklu „Princes of Sin” to romantasy w najlepszym wydaniu (i nie mówię tu tylko o wspaniałej oprawie graficznej wydania: twarda okładka i barwione krawędzie stron). Ta powieść zawiera w sobie wszystko to co lubię: rozbudowany świat, barwnych bohaterów i przede wszystkim akcję, od której nie sposób się oderwać (mimo nie małej objętości powieści).

Zacznijmy od świata. Jak wspomniałam jest rozbudowany i bardzo plastycznie przedstawiony. W świecie ludzi, mniej więcej w Epoce Regencji, znajdujemy piękne pałace i sztywne zasady obowiązujące socjetę, gdzie choćby wzmianka o skandalu, może doprowadzić do nieodwracalnych szkód. Mamy demoniczne dwory należące do piekielnych braci, którzy opiekują się swoimi grzechami w sposób nad wyraz troskliwy. Znajdziemy się również na wampirzym dworze, gdzie lepiej pilnować swoich tętnic. Każda z wykreowanych krain ma swój niepowtarzalny klimat i można w nich spotkać najbardziej fantastyczne istoty. Istoty, o których „gdy Camilla była dzieckiem, to właśnie Fleur zaczęła opowiadać historie niemal zbyt fantastyczne, by były prawdziwe. Mówiła o krainach cieni, pełnych interesujących istot. Boginie, demony, wampiry i zmiennokształtni. Siedmiu demonicznych książąt, a jeden bardziej nikczemny od drugiego.” A i nie wolno mi nie wspomnieć o magicznym targu Silverthorne, o którym nie wspomnieli Zazdrości szpiedzy, natomiast usłużny lokaj już tak, na którym można spotkać wiele z wymienionych przez matkę Camilli istot.

Jeśli chodzi o wykreowanie bohaterów, to oczywiście na pierwszy plan wysuwają się Książę Zazdrość i Camilla. Oboje piękni, charakterni, mający swoje słabości i pragnienia, a przed wszystkim zdeterminowani. Choć oboje deklaruje niechęć do związków, to z czasem wzajemne przyciąganie okaże się silniejsze od deklaracji. Myślę, że warto w tym miejscu wspomnieć, że w powieści pojawia się wiele „momentów” dla czytelników pełnoletnich (mimo pięknego wydania, ta powieść nie nadaje się dla nastoletnich czytelników, przynajmniej moim zdaniem). „Momenty” są napisane ze smakiem, działają na wyobraźnię, są przesycone pożądaniem i wręcz namacalną chemią między bohaterami. Nie tylko tę dwójkę udało się autorce dobrze wykreować. Tu nie ma nijakich postaci. Każda z pojawiających się postaci jest dobrze scharakteryzowana i albo budzi sympatię, albo antypatię (albo jedno i drugie).

Opowiedziałam już o świecie i o bohaterach, czas na akcję. Tu dzieje się sporo. Wraz z bohaterami odkrywamy zasady gry prowadzonej przez Lennoxa i próbujemy odkryć, kim są pozostali uczestnicy gry. Skoro gra toczy się o wysoką stawkę, to i gra do łatwych nie może należeć, przez co autorka piętrzy przed bohaterami nie tylko trudności, ale wręcz niebezpieczeństwa, a ilość tajemnic i zagadek ucieszy każdego ich wielbiciela.

Podsumowując: „Tron Upadłych” to połączenie romansu i fantastyki z dużą ilością napisanych ze smakiem scen dla dorosłych, w którym nie zabraknie intryg i sekretów.

Z czystym sercem, choć jednocześnie miłością do pewnego piekielnego księcia, mogę wam polecić tę powieść.

📚📚📚📚📚📚📚📚

"Dla większość istot mrok nie jest tak kuszący jak światło, ale to nie znaczy, że nie jest nieodłącznym elementem życia. Zbyt wiele słońca sprawia, że dusza więdnie."

📚📚📚📚📚📚📚📚

Już jutro swoją premierę ma książka "Tron upadłych" Kerri Maniscalco. Popatrzcie na to cudowne wydanie, piękne barwione brzegi, złocenia, wyklejki, a to dopiero początek.

Historia, która kryje się w tym genialnym wydaniu, niejednokrotnie was zaskoczy. To nie tylko puste romantasy, to historia o jednym z władcy piekieł, Księciu Zazdrości, który zrobi wszystko by ocalić swój lud. Nie cofnie się przed niczym, będzie kłamał, oszukiwał i naginał prawdę. Będzie uwodził, zdradzał i manipulował. Ma jeden cel, tylko co będzie jak na jego drodze stanie pewna malarka. Miała być tylko częścią gry, dostarczyć kolejną wskazówkę, a okazało się, że musi mu towarzyszyć. Czy ich wzajemny pociąg, zalążek uczucia, coś zmieni???

Camilla, bo o niej mowa, wplatała się w nieciekawą sytuację. Teraz dostaje nieoczekiwaną pomoc, ale nic za darmo. Musi namalować przeklęty tron, a to dopiero początek ich historii. Zostaje wciągnięta w przerażająca grę, gdzie na szali będzie jej talent. Tylko czy w świecie pełnym magii, wampirów, fae, demonów i potworów, mając za sprzymierzeńca tylko jednego z Władców Piekieł, uda jej się wygrać??? Może nagrodą będzie coś innego???

Zazdrość od początku jest bezwzględny, mroczny i tajemniczy. Swoje sekrety chowa głęboko. Na każdym kroku pokazuje tylko siłę, choć to tylko pozory. Camilla będzie dla niego zagadką. Na każdym kroku będzie mu się sprzeciwiać i walczyć. Trafił swój na swego😈😈😈. Między nimi iskrzy od początku, ale Zazdrość ma swoje zasady odnośnie kochanek. Jedna noc, tylko tyle może jej dać, tylko czy to im wystarczy??? Camilla też skrywa swoje sekrety, co będzie jak wyjdą na wierzch??? Ich relacja jest wybuchowa, od wielkiej namiętności do udawanej obojętności. Każde z nich perfekcyjnie nosi maski i skrywa uczucia. Oboje są mistrzami w tej grze i każdy coś ukrywa.

Tajemnice, sekrety, intrygi, walka o władzę, wybuchy namiętności, poszukiwania i zwroty akcji, a wszystko to w dworskim mrocznym klimacie. Jest krwawo🩸, jest brutalnie⚔️, jest ogniście❤️‍🔥, jest romantycznie🥰, jest masa emocji😊, a zwroty akcji robią wodę z mózgu🤯, czegóż chcieć więcej. Polecam❤️❤️❤️

"Tron upadłych" autorstwa Kerri Maniscalco to moje pierwsze spotkanie z twórczością Autorki. Czy będzie ono udane?

Autorka zabiera nas w niej w mroczny, pełen intryg świat, w którym spotykają się dwie silne osobowości: Książę Zazdrości i utalentowana malarka Camilla Antonius. Książę Zazdrości, jeden z Siedmiu Książąt Piekieł, znany jest z wielu przydomków takich jak Grzesznik, Złoczyńca czy Nikczemnik. Choć jego serce jest twarde jak kamień, los jego królestwa nie jest mu obojętny. Dlatego postanawia on wziąć udział w tajemniczej i śmiertelnie niebezpiecznej grze, gdzie stawką jest potężny artefakt, który może uratować jego upadający dwór i przynieść mu nieograniczoną władzę.

Równocześnie, dzięki podwójnej perspektywie, poznajemy Camillę Antonius, utalentowaną malarkę i fałszerkę, która została uwikłana w intrygę przez bezwzględnego lorda Philipa Atticusa Vexleya. Wykorzystuje on jej niezwykłe zdolności do własnych celów i szantażem zmusza ją do podpisania diabelskiej umowy z Księciem Zazdrości. Camilla zgadza się na to, aby ocalić swoją reputację i odzyskać wolność.

Camilla i Zazdrość wyruszają zatem razem na niebezpieczną wyprawę na Zmienne Wyspy aby zdobyć artefakt. W trakcie tej podróży trafiają do różnych mrocznych miejsc, takich jak demoniczne dwory, królestwo wampirów czy Kraina Faerie. Każda z tych lokacja jest pełna zagadek, przeklętych przedmiotów i innych graczy, którzy również pragną i walczą o potężny artefakt.

Czy Książę Zazdrości zdoła wygrać grę i ocalić swoje królestwo? Czy Camilla i Zazdrość niepostrzeżenie wpadną w pułapkę miłości? Czy wszystko wyjadą z tej wyprawy cało?

Maniscalco doskonale kreśli swoje postacie, nadając im głębię i złożoność. Książę Zazdrości, choć nikczemny i zdeterminowany, nie jest jednoznaczny i ma w sobie coś więcej niż tylko mrok. Camilla z kolei to bohaterka, która walczy o swoje, nie bojąc się mówić tego, co myśli, co czyni ją postacią niezwykle interesującą, silną i intrygującą. Ich relacja, zbudowana na motywie enemies to lovers jest pełna napięcia, tajemnic i wzajemnej fascynacji. Jak na typowe romantasy przystało, nacisk w powieści jest położony na rozwój relacji romantycznej między bohaterami. Autorka nie unika w niej namiętnych scen, które dla jednych mogą być po prostu niesmaczne, a dla drugich będą się idealnie wpisywać charakter głównych postaci.

Narracja jest płynna, pełna zwrotów akcji i emocji, co sprawia, że mimo tych 644 stron, książkę czyta się szybko i przyjemnie. Opisy są szczegółowe, co pomaga w pełni zanurzyć się w stworzonym przez autorkę świecie, który jest mroczny i niebezpieczny. Socjeta, dramaty i dworskie intrygi są tutaj na porządku dziennym, co nadaje powieści charakteru, jak i dodaje wiarygodności całemu królestwu.

Wiem, że wielu z Was klimat książki przypadnie do gustu, bo jest to bardzo dobrze napisana historia, mi niestety w takim piekielnym wydaniu po prostu nie siadł. Mimo to, polecam sięgnąć po książkę „Tron upadłych”, dlatego że oferuje nam nie tylko wciągającą fabułę, ale również głęboko zarysowane postacie oraz bogaty, mroczny świat pełen magii i niebezpieczeństw. To opowieść o miłości, władzy i intrygach, która z całą pewnością zachwyci fanów gatunku romantasy i motywu enemies to lovers🧝🩷.

Dziękuję za zaufanie i egzemplarz do recenzji od wydawnictwootwarte (współpraca reklamowa) 🩷.

Lubicie książki w klimacie Bridgertonów?

Ja nieszczególnie lubię takie klimaty, więc bardzo ostrożnie podeszłam do tej lektury. W przypadku „Belladony” mocno mi on przeszkadzał, ale w „Tronie upadłych” nie miałam z nim żadnego problemu. Być może jest to zasługa tego, że tylko 1/3 książki opiewa w taki klimat, ale w moim odczuciu zostało to przedstawione w sposób bardzo ciekawy i intrygujący. Myślę, że gdyby akcja całej książki opierała się na tym, to nie miałabym z tym większego problemu.

„Tron upadłych” przedstawia nam krainę znaną z „Królestwa nikczemnych” w zupełnie nowym świetle. Czytałam tylko dwa tomy z tej trylogii, ale niezbyt podpadły mi one do gustu, były po prostu średnie. Bohaterowie czasem mnie irytowali i mam wrażenie, że chemia między nimi była niemrawa. Natomiast w „Tronie upadłych” dostajemy wszystko to, czego oczekiwałam po głównej historii. To jest o stokroć lepsze!!! Ten świat ponownie mnie zaintrygował i widzę jak wiele może mieć do zaoferowania, a Książęta Grzechów stali się jeszcze bardziej ciekawsi 😏

Relacja głównych bohaterów jest prześwietna. Uwielbiam, gdy bohaterowie droczą się ze sobą i snują w związku z tym pewne intrygi, tutaj mamy tego pod dostatkiem. Obydwoje kochają kusić siebie nawzajem, więc w pewnym momencie napięcie sięga zenitu. Smut jest 🥵 Momenty, gdy jego grzech wychodził na powierzchnię były fenomenalne. Książę Zazdrości, który jest zazdrosny o dziewczynę, która jest pionkiem w jego grze, ohhh daamn

Bardzo spodobała mi się główna bohaterka. Uwielbiam postacie o silnym charakterze, a Camilla oprócz siły i charyzmy skrywa różne tajemnice. Choć domyśliłam się ich, to nadal bawiłam się świetnie.

Fabuła była wciągająca i z łatwością wbiłam się w historię. Pomimo tego, że jest to książka z uniwersum „Królestwa nikczemnych” to śmiało możecie czytać ją bez jego znajomości. Autorka tak skonstruowała opowieść, że bez problemu zorientujecie się w zasadach funkcjonowania świata.

Książka zaprasza z otwartymi ramionami, aby zagłębić się w jej treści i ją z całego serca polecam wam to zrobić. Królestwo Grzechu czeka na was 😈

TW: 🔞

Grzesznik. Złoczyńca. Nikczemnik. Trzy słowa opisujące Księcia Zazdrości - mężczyznę chcącego ratować swój Dwór. Robiąc to bierze udział w śmiertelnie niebezpiecznej grze, która prowadzi go do utalentowanej malarki, Camilli i tu zaczyna się cała magia...

Wpadłam w sidła demona - i to dosłownie! Choć początek historii nie zapowiadał intrygującej lektury, gdyż będąc szczerą przy początkowych rozdziałach odczuwałam znużenie i lekki brak zainteresowania... To mimo wszystko, coś wołało mnie, abym czytała rozdział za rozdziałem. Nie wiem, czy to wina tłumaczenia, czy samego stylu autorki, ale po prostu dobrze się to czytało i wręcz płynęło przez fabułę! Ale jak też wspomniałam, w pewnym momencie książka mnie pochłonęła!

Myślę, że jednym z powód, dla których pokochałam tę książkę to główna bohaterka. Camilla od samego początku zyskała moją sympatię przez swoje usposobienie - inteligentna, pewna swoich uczuć i zdecydowana, aby wieść życie jakiego od zawsze pragnęła. Dodatkowo potrafiła sprzeciwić się drugiemu bohaterowi, Zazdrości, i pokazać mu, że ona również posiada pazurki. Uwielbiałam interakcje między tą dwójką, a ich relacja z rozdziału na rozdział nabierała charakterku. Czuć było przebijającą przez strony chemię i uczucie, które walczy w każdym z nich - choć książę był nieco uparty i doprowadzał mnie tym do szału. Mimo to jego również polubiłam, bo za tym kamiennym uśmieszkiem skrywa się mimo wszystko miękkie serce...

Dodatkowo w "Tronie Upadłych" wracamy do świata stworzonego przez Kerri Maniscalco w "Królestwie Nikczemnych", ale na szczęście znajomość trylogii nie jest potrzebna do zrozumienia fabuły i czerpania z niej przyjemności. Jedynie może zaspoilerować pewne wydarzenia... Ale nie wpływa to w żaden sposób na aktualną akcję. Jednocześnie, autorka nie wrzuca nas do gotowego wcześniej świata, a za to go rozbudowuje! Śledząc historię z dwóch różnych perspektyw, możemy dostrzec brutalność Siedmiu Kręgów i jego okolic, przy jednoczesnym poczuciu wspólnoty, która tworzy się na wybranych Dworach. Dzięki temu o wiele lepiej wczuć się czytelnikowi w opowieść i zrozumieć stawkę, o którą gra Zazdrość.

Przyznam, że dawno nie czytałam tak wciągającego romansu fantasy i do tego z pikantnymi scenami, choć tu czasami było ich troszeczkę za dużo. Mimo to "Tron Upadłych" potrafił zauroczyć postaciami i sprawić, że chciało się poznać ich dalsze losy i po prostu kibicować tej dwójce, aby w końcu się pocałowała! Autorka zaskoczyła swoim pomysłem na demonicznych braci i choć wolę ją w kryminalnej edycji, to ta mroczniejsza z nutką romansu jest niczego sobie. Polecam każdemu kto uwielbia romantasy i pragnie nieco rozrywki na wieczór - ta książka będzie idealna.

"Tron Upadłych" Kerri Maniscalco zabiera nas spowrotem do świata znanego z serii "Nikczemni". Główna bohaterka Camilla, to charyzmatyczna kobieta o dwóch obliczach. Z jednej strony jest dzika i nieokiełznana a z drugiej jej miłość do sztuki i malowania pokazuje jaka potrafi być wrażliwa. Mimo wszystko dziewczyna wie czego chce od życia. Gdy na jej drodze staje tajemniczy i mroczny dżentelmen z prośbą o namalowanie obrazu, dziewczyna odmawia. Wie, że nie przyniesie jej to nic dobrego. Niestety zbiegiem wydarzeń zostaje zmuszona do wypełnienia zlecenia i uwikłana w grę, której zasady zna tylko mroczny król Elfów.

Ta opowieść... rany.. Mroczna, zmysłowa i magiczna. Pełna tajemnic i zagadek. Poprostu nie mogłam się oderwać.

Camilla to bohaterka, która od razu zdobywa serce czytelnika. Ma charakterek a tajemnica, którą ukrywa dodaje jej uroku. Jej relacja z księciem Zazdrości była naprawdę hot🔥

Jednocześnie jezyk autorki sprawił, że nie było to odpychajace a raczej rozbudzało wyobraźnię i podsycało emocje w czytelniku.

Książę Zazdrości natomiast sprawiał, że serce biło szybciej. Był chodzącą sprzecznością. Arogancki, władczy i zaborczy a jednocześnie posiadający wielkie serce dla tych, których chronił. Jego próby nieulegnięcia urokowi Camilli, ich potyczki słowne i nie tylko... przyprawiały o rumieniec.

Uwielbiam świat, który stworzyła autorka. Demoniczne dwory, wampirza Wyspa czy krainę Faerie. Było mrocznie i niebezpiecznie. Bohaterowie naprawdę nie mieli łatwo. Rozgrywka, w którą grali przysporzyła im mnóstwo kłopotów. Na poczatku denerwowałam się, że nie mamy podanych zasad rozgrywki ani żadnych innych szczegółów. Zostajemy poprostu wrzucemi w jej środek tak jak Camilla. Jednak z biegiem czasu z zaciekawieniem śledziłam poszukiwania kolejnych wskazówek i odkrywania swoich tajemnic przez bohaterów.

Książka obfituje w plot twisty przez co naprawdę nie da się od niej oderwać. Znajdziecie w niej również nawiązania do poprzedniej serii, więc jeżeli ktoś jej nie czytał (tak jak ja) to mogą pojawić się tutaj spojlery. Nie jest jednak potrzeba znajomość tej pierwszej serii by dobrze się przy Tronie Upadłych bawić. Natomiast ja mam w planach ja nadrobić.

Uwielbiam styl autorki. Lekki i przyjemny a jednocześnie taki poetycki. Jej pomysł na historię są zachwycający i oryginalny.

Tron Upadłych to świetne romantasy, do którego nie raz wrócę. Książka zdecydowanie jest 18+ ze względu na drastyczne sceny, hot sceny i język jaki tu występuje. A właśnie jak ja uwielbiam, że w tej książce autorka nie nadawała finezyjnych nazw na genitalia męskie lub damskie. O wiele lepiej się to czytało w takiej normalnej formie.

Więc tak, polecam tę książkę każdemu (pełnoletniemu) czytelnikowi, który uwielbia romantasy w naprawdę hot wydaniu🔥 ja przepadłam 🤭