Telefon od Mikołaja

"Telefon od Mikołaja" to najnowsza książka polskiej pisarki Magdaleny Witkiewicz zyskała już spory rozgłos i nie ma się co dziwić. Napisana w zabawny i przystępny sposób, na pewno umili czas oczekiwania na święta. Bardzo lubię książki tej autorki i "telefon do Mikołaja" też polecam. Jest w niej trochę codzienności, odmienności charakterów i dużo pomocy innym oraz niezaprzeczalnie wspaniały świąteczny klimat, który idealnie pasuje do czytania zimową porą. To książka, która będzie również fajnym pomysłem na prezent.

„Pamiętajcie, Mikołaj nie patrzy na metryki! Ważne jest tylko to, byście byli grzeczni i mieli piękne marzenia.”

Ludzie, ich pragnienia, rozterki, marzenia, oczekiwania, nadzieje, a w tle wyraźnie odczuwalny świąteczny klimat, choinka, świąteczne wymarzone prezenty.

Pani Wincenta jest staruszką, która tuż przed świętami postanawia zamieszkać w domu spokojnej starości. Poznaje ludzi, którzy bardzo różnią się od siebie, nie wszystkich można obdarzyć zaufaniem. Dorota jest żoną, matką, nauczycielką, do niedawna życie, codzienność niosło jej radość i satysfakcję. Kobieta coraz częściej czuje, że dopadła ją przygniatająca rutyna. Przez przypadek spotyka dawno niewidzianego przyjaciela. Maciej jest ojcem dwóch córeczek, jego żona nie dorosła do roli matki, samotnie stara się, aby dziewczynkom niczego nie brakowało. W wigilijny wieczór, przez zupełny przypadek ci ludzie się spotykają. Co przyniesie im ten niepowtarzalny, jedyny taki wieczór w roku?

Życie często potrafi zaskakiwać trudnymi i tymi niosącymi radość wydarzeniami. Wielowątkowa akcja powieści toczy się swoim rytmem, intryguje, niesie emocje. Fabuła ciekawie poprowadzona, dopracowana w każdym szczególe, nasączona dobrym humorem. Rewelacyjnie, wnikliwie ukazani bohaterowie. Są w różnym wieku, mają różne temperamenty i znacznie różnią się od siebie. Ludzie, jakich mijamy w naszej codzienności. Każdy z nich dźwiga na swych barkach trudną codzienność, z czymś się zmaga, czegoś pragnie, ma coś za uszami. Polubiłam ich i zżyłam się z niemi, z całego serca im kibicowałam.

Klimatyczna, niebanalna, wyjątkowa, pięknie opowiedziana historia! Autorka podejmuje szereg trudnych problemów, ukazuje życiowe zakręty i bolesne przeżycia. Popełniane błędy, decyzje i ich konsekwencje. Różne odcienie miłości, ojcowska, nieodwzajemniona, ta zrodzona z przyjaźni. Zaufanie, potrzeba akceptacji, miłości, brak wiary we własne siły i możliwości, depresja. Bezinteresowna dobrać, troskliwość, bliskość drugiego człowieka.

Powieść całkowicie skradła moje serce, ukazuje różne ludzkie historie, które autorka umiejętnie połączyła w jedną całość. Niesie mądrość, inspirację, ciepło i nadzieję. Daje do myślenia, a zakończenie wywołuje szczery uśmiech. Idealna pozycja na zimowy czas i poprawę nastroju. Serdecznie polecam, Tatiasza i jej książki :)

Romans to mój ulubiony gatunek literacki. Uwielbiam je, odkąd byłam nastolatką. Przeczytałam ich już chyba kilkaset, a skuszona ciekawą recenzją sięgnęłam po dzieło Magdaleny Witkiewicz pt. "Telefon od Mikołaja". Książka jak najbardziej spełniła moje oczekiwania.  Historia jest napisana ciekawie i wciąga od samego początku aż do szczęśliwego zakończenia. Podoba mi się też klimat tej opowieści osadzony w czasie Bożego Narodzenia. To czas radości i miłości. Pamiętajmy zatem, że Mikołaj nie patrzy na naszą metrykę

Nie od dziś wiadomo, że święta to czas wyjątkowy. Zazwyczaj długo wyczekiwany i rozkładowo świetnie zaplanowany, często też otulony pięknem rodzinnych tradycji. A jednak każdorazowo inny, dzielnie bowiem oddawany w interpretację niespodziewanych zdarzeń. Magdalena Witkiewicz utrwala jeden z takich scenariuszy w sposób nie tylko obrazowy, ale też zabawny i zupełnie nieoczekiwany. Telefon od Mikołaja to fabularnie zarysowana fuzja kilku rozdartych życiorysów – książka scalająca różne opowieści w jedną piękną wspólną historię. Z pewnością intensywnie nasączoną pożądaną świąteczną atmosferą.

Początkowo wszystko sprawia wrażenie osobliwej antologii – czytelnik wkrada się bowiem naprzemiennie do życia kilku zupełnie niezwiązanych bohaterów, namiętnie przyglądając się ich stroskanym sercom. Poznaje Macieja – doszczętnie oddanego trudom tacierzyństwa, zauważa także Polę – jego nastoletnią córkę, wyraźnie zagubioną w przestrzeni własnych uczuć, obserwuje też nauczycielkę Dorotę – mierzącą się z kryzysem osobowości, jednocześnie podgląda Wincentynę – niezwykłą starszą panią, wiernie czekającą na wiadomość od ukochanego z czasów młodości. To właśnie w barwach tych kreacji pisarka skrywa skalę ludzkich słabości. To w ich esencjonalnych troskach każe doszukiwać się wartościowych treści. I odbiorca szybko dostrzega najważniejsze: przeszywającą tęsknotę za smakiem miłości oraz sumiennie wizualizującą się potrzebę rozmowy, wsparcia i bliskości. Świadomie zatem angażuje się w ten iście emocjonalny spektakl, niespodziewanie odkrywając jego figlarny wizerunek. W tych postaciach drzemie mnóstwo filmowego humoru, wyrażanego przede wszystkim optyczną zadziornością i przewrotnie dobranymi gestami – szczególnie w domu opieki o potulnej nazwie Happy End, który scenicznie scala kolaż opowieści w jedną wspaniałą historię. A tempo wyznacza tu unikalna audycja radiowa, kontemplacyjnie przypominająca o magicznym charakterze świąt.

Niesamowicie rozczulający aliaż życiowych scenariuszy – książka zawadiacko wypełniona sceniczną niesfornością, z pewnością czarująca, uczuciowa i mocno rozgrzewająca. Magdalena Witkiewicz ponownie otula codzienność czytelnika, aby nader filmowo rozgościć się w otchłani jego spragnionej wyobraźni. Telefon od Mikołaja to powieść stymulująca ważne refleksyjne przemyślenia, jednocześnie stanowiąca olśniewającą zachętę do swobodnej rozmowy. Historia w odczuciu fascynująca, żywiołowa, wizualnie niezwykle nastrojowa – perfekcyjnie oddająca niepowtarzalny klimat świątecznego ciepła.

Rozgrzewająca niczym kubek gorącej czekolady z piankami w mroźny wieczór, poprawiająca nastrój podobnie jak szczery uśmiech bliskiej nam osoby, otulająca jak ulubiony sweter zrobiony na drutach przez babcię.

„Telefon od Mikołaja” to niezwykła powieść świąteczna, odzwierciedlająca szaloną mieszaninę zimowych smaków – wyczuwalną słodycz miodu spowija charakterna nuta imbiru, dodany plaster pomarańczy zauważalnie wykrzywia twarz, rozciągając kąciki ust od ucha do ucha, a nadającą powieści autentycznego oblicza gorycz oddaje kilka goździków. To nieco ekscentryczna w wydźwięku, a tym samym na wskroś zabawna fabuła, kompilująca kilka ludzkich historii w jeden splot nieobliczalnych w przebiegu zdarzeń. Treść mieni się osobliwymi pomysłami dynamicznie egzystujących staruszków, problematyczną prozą dnia znacznie młodszych dorosłych, rozterkami nieco zagubionych w świecie dorastania nastolatków i szczerością rozkosznych dzieciaków. Na literackim fundamencie domu seniora tworzą się piękne relacje, w powietrzu zaczyna unosić się aura miłości i magicznie spełniają się marzenia. Urok tej kompozycji tkwi w jawnie nakreślonym klimacie świątecznego ciepła, sugestywnie budującym pełen rodzinnych chwil obraz, w którego blasku czytelnik docenia rzeczywistość, którą ma na wyciągnięcie ręki. Jednak nie tylko – ta wyjątkowość przejawia się również w zadziornych, nie tak oczywistych kreacjach, które chciałoby się mocno przytulić do serca, choćby tylko zamknąć w ramionach papierowe świadectwo ich istnienia. Ze wzruszającą czułością, Magdalena Witkiewicz portretuje dobroć, troskę i bliskość, wymownie tworzące remedium na przygnębienie i niewątpliwie też szyfr do uzyskania szczęścia, takiego zwyczajnego, ale ewidentnie najbardziej istotnego w trudnej sztuce zwanej życiem. Niebanalną otuliną z wielobarwnych emocji wzbudza mimowolne rozczulenie, skrzącymi się niczym śnieg łzami wydostającymi się spod powiek, mimochodem malując na miarę Dziadka Mroza wzór uśmiechu na twarzy – to swoista paleta optymistycznych doznań, wdzięcznie afirmująca najwspanialszy czas w roku, kiedy cuda z pewnością nikogo nie dziwią. To powieść nasączona humorem, wzniecająca refleksyjne kontemplacje, błyszcząca się księżycowym blaskiem przekazu, która stanowi idealną ucztę dla ducha. I tak wspaniale czaruje iście filmową fabułą, że cały świat dookoła staje się przezroczysty, istnieje tylko intensywne odliczanie do wigilijnego wieczoru z udziałem radiowej audycji. Pod symbolicznym oczekiwaniem na upragnioną rozmowę telefoniczną, autorka skryła osnowę z pokładów niezmąconej radości, oswojonej tęsknoty za miłością oraz zaskakujących niespodzianek, które mogą całkiem przypadkiem zmienić nie tylko los, ale i wyznawane wartości czy priorytety – i dokładnie tego samego dostarcza ta książka. To właśnie tego tytułu, który stanowi nieodłączny element celebracji ekscytujących doświadczeń z zimową atmosferą w tle, każdy potrzebuje w te święta!

Książkę poleciła mi sąsiadka. Mam już swoje lata, ale od czasu do czasu lubię przeczytać sobie historie miłosne. To sprawia, że przypominają mi się moje młode lata. Powieść pani Witkiewicz spełniła swoje zadanie. Bardzo miło mi się ją czytało. Z racji wieku utożsamiałam się z Wincentyną, bohaterką powieści. Cieszę się, że nawet w romansach dla takich bohaterów jest miejsce. Szczerze polecam tę książkę każdemu, niezależnie od wieku. Idealna na wieczór, zwłaszcza zimowy i mroźny. Ogrzewa serce i duszę. 

Jestem samotną kobietą. Niestety do tej pory nie znalazłam miłości swojego życia. Może dlatego tak często sięgam po romanse? Oczekuję od nich namiastki miłości i ciepła. Przyznam szczerze, że przy tej książce poryczałam się jak bóbr. Jestem bardzo wrażliwą osobą i literatura bardzo na mnie działa. Zwłaszcza taka, która porusza serce. Wciąż mam nadzieję, że spotkam jeszcze osobę, z którą będę mogła dzielić życie. Polecam każdej kobiecie, niezależnie czy mam już swojego ukochanego, czy też jeszcze na niego czeka.

Jestem samotną kobietą. Niestety do tej pory nie znalazłam miłości swojego życia. Może dlatego tak często sięgam po romanse? Oczekuję od nich namiastki miłości i ciepła. Przyznam szczerze, że przy tej książce poryczałam się jak bóbr. Jestem bardzo wrażliwą osobą i literatura bardzo na mnie działa. Zwłaszcza taka, która porusza serce. Wciąż mam nadzieję, że spotkam jeszcze osobę, z którą będę mogła dzielić życie. Polecam każdej kobiecie, niezależnie czy mam już swojego ukochanego, czy też jeszcze na niego czeka.

To książka lekka, łatwa i przyjemna. Czasem też takich potrzebujemy, zabiegani, w wirze codziennych obowiązków, pracy i ciągle zajęci zapominamy, że najważniejszy jest czas, który poświęcamy rodzinie. Powinniśmy robić to na co dzień, a nie tylko raz do roku na Boże Narodzenie. Każdy z nas może nauczyć się dzięki tej powieści, co tak naprawdę w życiu jest najważniejsze. Życzę każdemu, aby odnalazł swoją miłość, spełnienie i szczęście. Od siebie wystawiam z kolei dla niniejszej książki zasłużone pięć gwiazdek. 

Jadąc na KTK jednym z głównych celów było właśnie kupno przedpremierowo "Telefonu od Mikołaja" i spotkanie autorki. Mam to i to, a nawet więcej, bo mam dedykację i zdjęcie z autorką. Nie mogłam się oczywiście powstrzymać i chociaż miałam rozpoczęte dwie książki to zaczęłam czytać przyszłą premierę. I był do doskonały wstęp do powieści świątecznych.

.

"Telefon od Mikołaja" to historia pełna nie tylko humoru, ale i poważnych problemów z którymi na co dzień muszą się mierzyć młodsi i starsi. Autorka jak zwykle niesamowicie kształtuje charaktery bohaterów, którzy są tak różnorodni jak tylko mogą. Małym minusem jest duża liczba osób do spamiętania, ale zdecydowanie to nie odebrało mi chęci czytania. Dzieci w tej historii są bardzo pocieszne, nastolatkowie chociaż smutni i przygnębieni to zdecydowanie nie głupi, co czasami w książkach się zdarza. Za to dorośli? Och, tu mamy całe spektrum gatunków. Matki Poli tak szczerze nienawidziłam, że miałam ochotę rzucać książką. Jej ojca natomiast chciałabym poznać i powiedzieć mu, że jest wystarczający. Jest też Dorota, która jakiś czas temu zatraciła szczęście, a teraz stara sobie przypomnieć, że jeszcze może być fajnie. No i oczywiście nie można zapomnieć o bandzie rezolutnych staruszków, dzięki którym ta cała historia ma jakiś głębszy sens.

.

A więc jest sobie taka starowinka Wicia i ona ma telefon. Ten telefon nie dzwoni od lat chociaż ona uparcie na telefon czeka. Jest też Pola, która postanawia poszukać wsparcia i chce się dodzwonić do telefonu zaufania. Jest też mnóstwo pobocznych historii, które mają mieć finał w domu spokojnej starości "Happy end". Aż wreszcie telefon dzwoni...

.

No ta historia jest cudowna. Zabawna, czasami dająca do myślenia, czasami wzruszająca. Pełne spektrum emocji. Mam nadzieję, że trochę Was zachęciłam i sięgniecie po "Telefon od Mikołaja", zwłaszcza, że każdy zakup wspiera fundację. Czyż to nie piękna inicjatywa? Wydawnictwo Flow ma naprawdę cudowny flow.

Dorota czuje wypalenie zawodowe oraz egzystencjonalnie.

Maciej stara się być dla córek matką i ojcem w jednym. Mimo starań jego nastoletnia córka Pola, czuje się zagubiona.

Wincentyna czeka na telefon od ówczesnego ukochanego, który nie dzwoni od kilkudziesięciu lat. Co połączy w te wszystkie historie?

TELEFON OD MIKOŁAJA to taka książka komediowo-obyczajowa z cudem świątecznym, która rozgrzeje wasze serca.

Pamiętacie powieść UWIERZ W MIKOŁAJA? Ta pozycja to w pewnej mierze kontynuacja, ponieważ ponownie spotkamy się tutaj z zabawnymi i ekscentrycznymi pensjonariuszami domu seniora Happy End, ale też poznamy nowych bohaterów i innych życiowe problemy.

Pani Magdalena tworzy niesamowite historie świąteczne, takie z magią świąt, które rozczulają, rozbawiają oraz ładują pozytywną energią na cały rok. Oby więcej takich ciepłych, pełnych miłości powieści. Mam nadzieję, że autorka jeszcze zabierze mnie do Happy Endu i spotkam się z mieszkańcami tego zwariowanego przybytku!

Dziś mamy 325 dzień roku. Do jego końca pozostało 40 dni, a do Bożego Narodzenia tylko 34. Za oknem poprószyło śniegiem, ale czy to znak, że zima zaskoczyła drogowców? Na to wygląda. Imieniny obchodzi całe sporo osób, ale wymienię tylko kilka: Albert Konrad i Maria. Za oknem mróz, ale mam nadzieję, że w Waszych sercach ogień. A jeśli nie, to mam dla Was powieść, która na pewno Was rozgrzeje.

Magdaleno Witkiewicz! Ja nie wiem, czy już Ci to kiedyś mówiłam, ale uwielbiam Cię! Za wiele książek, ale za te świąteczne chyba najbardziej. A za „Telefon od Mikołaja” to już w ogóle. To nie tylko była jedna z najlepszych bożonarodzeniowych historii tego roku, ale do tego najlepsza… komedia 2022. Popłakałam się podczas lektury! I tym razem częściej parskałam ze śmiechu, niż roniłam łzy ze wzruszenia, choć i takich nie zabrakło. Pensjonariusze domu opieki Happy End, czyli totalnie ekscentryczna ekipa spod znaku geriatrii, to chyba od dziś moi ukochani literaccy seniorzy. Swoją drogą… zaczęłam się nawet zastanawiać, jaka ja będę na starość… Hmm, chyba plasuję się gdzieś pomiędzy Wincentyną a Jagodą. Jakbym siebie widziała, to znaczy – w przyszłości, kiedy czytałam o tych dwóch staruszkach. I muszę Wam się przyznać, że już nigdy nie spojrzę na termofor w ten sam sposób.

Magdalena Witkiewicz nie tylko stworzyła arcyzabawną opowieść, ale także ciepłą historię, która rozczula. I nawet jeśli nie lubicie tego typu powieści, to gwarantuję, że po lekturze „Telefonu od Mikołaja” zmienicie zdanie. To uroczy kalejdoskop ludzkich losów, które autorka niczym dobra wróżka postanowiła skrzyżować i wyszło jej z tego niezłe Sudoku. Ale nie jest to łamigłówka, przy której musicie wytężać umysł, ale rozrywka przez duże R. Aż chciałabym przeczytać ją jeszcze raz!

Autorka kreśli opowieść, która jest niczym patchworkowa narzuta. Każdy z elementów jest inny, ale każdy niemniej ważny. Znajdziecie w niej historię ojca, który chce być jak najlepszym rodzicem, nawet jeśli wziął rajstopy nie w takim kolorze, jak trzeba. Kobiety, która z Bożego Narodzenia uczyniła perfekcyjnie zaplanowaną imprezę, tracąc gdzieś po drodze jej sens… Ale i taką, która próbuje ułożyć sobie życie od nowa. Będzie i pewna miękka i ciepła przedszkolanka w sukience w grochy. A przede wszystkim sprawczyni zamieszania – zagubiona nastolatka, która wykręciła niezły „numer”. Nie mogę nie wspomnieć o moich ulubieńcach, czyli grupie energetycznych seniorów. To oni stanowią nietuzinkową plejadę postaci, które stanowczo skradły show w tej historii. I moje serce przy okazji.

Podsumowując:

Powieść Magdy Witkiewicz jest jak ta szata, którą Słońce szyło dla Księżyca (jak przeczytacie, to zrozumiecie). Skrojona na miarę, dla każdego. Bez względu na wiek i płeć. Dla tych, którzy święta kochają i dla Grinchów, których drażni wszystko to, co z Bożym Narodzeniem związane. Dla wesołków i ponuraków, dla tych, którzy przy świątecznych książkach lubią się pośmiać, ale i tych, których nie zawstydza łza wzruszenia, wycierana mimochodem w rękaw grubego swetra. Ta powieść ogrzewa takim ciepłem, którego każdy z nas po prostu potrzebuje. Koniecznie przeczytajcie! Ale zanim to – zapamiętajcie: w życiu należy korzystać z każdej sekundy. Nie czekajcie zatem i bierzcie los w swoje ręce. Wszak nie od dziś wiadomo, że jak się na coś czeka, można się nie doczekać. A jak się przestanie i wykaże trochę własnej inicjatywy, to szczęście samo wpadnie w nasze ręce. To teraz już możecie przeczytać tę powieść, do czego Was gorąco zachęcam.