Tajemnica piwnicy w bibliotece. Banda z Burej. Tom 1

Czytałem razem z dzieckiem, bardzo fajna książka, która prowadzi dziecko przez świat jego problemów, przyjaźni, przygody, pełna humoru i ciepła. Z całego serca polecam młodemu człowiekowi, jak i rodzicom :)

Magdalena Witkiewicz zasłynęła głównie z powieści obyczajowych, ale wydała też trzy książki dla dzieci. ,,Banda z Burej" jest czwarta w jej dorobku i jednocześnie rozpoczyna nową serię.

Wiktor z rodzicami i siostrą przeprowadzili się z Warszawy do mniejszej miejscowości. Chłopakowi nie za bardzo się tutaj podobało, jednak z czasem znalazł kolegów. Dołączył do Bandy z Burej, do której należała jedna dziewczyna i dwóch chłopców. Wkrótce mieli zająć się swoją pierwszą sprawą, czyli tajemnicą piwnicy w bibliotece.

Książka, jak inne dziecięce, zawiera mnóstwo zwrotów, które niektóre dzieci rozumieją dosłownie, ale zaraz wszystko jest tłumaczone. Dzięki temu młodszy czytelnik pozna związki, które mogą mieć zupełnie inne znaczenie, niż to się początkowo wydaje. Treść jest całkiem ciekawa, jednak rozwiązanie zagadki i cała sprawa przyniosła mi nieco za mało emocji.

,,Banda z Burej. Tajemnica piwnicy w bibliotece" Magdaleny Witkiewicz to publikacja, która ma kilka kolorowych ilustracji, które świetnie komponują się z treścią.

Zagadka detektywistyczna w wydaniu dla najmłodszych?

Wiktor jest zły na rodziców, żeby nie powiedzieć wściekły, za przeprowadzkę do ,,dziury" jak nazywa wieś w której przyszło im zamieszkać.

Chłopiec nie łatwo nawiązuje znajomości i zwyczajnie tęskni za przyjaciółmi z Warszawy. Pewnego dnia Julka proponuje, żeby został członkiem grupy Bura Team. Dziewczynka uważa, że właśnie kogoś takiego jak on brakuje w ich paczce. Po przysiędze Wiktor zyskuje przyjaciół i odwrotnie. Tutaj nie ma nudy, jest fajna zabawa i żwawa akcja.

,,Banda z Burej" będzie próbowała rozwikłać tajemnicę pewnej piwnicy.

Są książki, które sprawiają radość dużym i małym, czylenikowi i słuchaczowi. Do takich należy książka Magdaleny Witkiewicz ,,Banda z Burej" . Początkowo myślałam, że to będzie coś na kształt serii ,,magiczne czerwone krzesło" Andrzeja Maleszki. Chyba skojarzyłam sobie po prostu grupę dzieciaków, także moje zdziwienie było tym większe, bo zarówno historia jak i bohaterowie są suptelniejsi i absolutnie ,,Banda z Burej" nie ma nic wspólnego z fantastyką. A mimo tego, a może właśnie dlatego podoabal się nam tak bardzo. Oliwka była zachwycona bohaterami i razem z nimi prowadziła śledztwo 🤭

Świetna historia, ukazująca dziecięce, trochę naiwne, ale jakże piękne spojrzenie na rzeczywistość ❤

Poznajcie jedenastoletniego Wiktora, warszawiaka, który z rodziną przeprowadził się do… DZIURY. Wiktor załamany perspektywą mieszkania w miasteczku, w którym nic się nie dzieje, szuka sposobów na ucieczkę. Jedyny plus to oddzielny pokój, który w stolicy dzielił z pięcioletnią siostrą Amelką. Minął miesiąc, a chłopiec nie ma przyjaciół. Wszystko zmienia się pewnego dnia, gdy mała i Julka stwierdza, że racjonalny Wiktor jest IM potrzebny. Im, czyli BURA TEAM, gdyż potrafi szybko wyszukać informacje w komórce. Julka, przywódca bandy, wszystko notuje w zeszycie. Tymon lubi wszystkie zwierzęta z pająkami na czele, a Jurek to superbohater, gdyż jest „bezpieczny”. Wpierw formalnościom staje się zadość. Dopiero potem Wiktor dowiaduje się, że w piwnicy lokalnej biblioteki coś się dzieje. Klub detektywistyczny BURA TEAM zamierza odkryć sekret tego pomieszczenia. Co ukrywają bibliotekarki Frania i Franciszka oraz praktykant pan Franek? Co ma z tym wspólnego przybłęda i FBI? Jaką rolę odegra pięciolatka?

Czułem, że to dopiero początek czegoś ważniejszego. (s. 64)

Intryga kryminalna jest dobrze poprowadzona. Wciągnęłam się i ja, lecz długo trwało, nim akcja doszła do tego momentu. Początek moim zdaniem przegadany, zbyt rozwlekły, choć dostarcza wielu informacji o Wiktorze i jego rodzinie. Z ciekawością śledziłam dochodzenie jedenastolatków, stawiane przez nich hipotezy, mnożące się wątpliwości, wymianę poglądów, typowanie podejrzanych i proces myślowy. Zaskoczyło mnie to, czego Wiktor szukał w Internecie i co próbował przełożyć na grunt polski. Amelka mnie rozbrajała! Świat widziany oczami pięciolatki bywa dla dorosłego naprawdę zaskakujący. Można się nauczyć przekazywania informacji i właściwego doboru słów skierowanych do małych dzieci.

Fajnie było mieć swoje tajemnice. (s. 65)

No pewnie, że fajnie! Nie ma to jak tajemnica, którą chce się odkryć za wszelką cenę, a zwłaszcza wtedy, gdy dorośli czegoś zabraniają dzieciom. Zakazany owoc smakuje najlepiej, a gdy ma jeszcze posmak niebezpieczeństwa, to przyciąga jak magnes. I to wykorzystała autorka, by czytelnicy wciągnęli się w „piwniczne” śledztwo. To jeszcze nie wszystko. Dobrze oddana jest natura dziecka – samotność w nowej klasie i miejscowości, należenie do lokalnej bandy i dzielenie wspólnej tajemnicy, która wpierw musi być odpowiednio przypieczętowana. Rozbawiła mnie ta scena, jak i kilka innych. Postać narratora pierwszoplanowego w osobie Wiktora skupia w sobie wiele dziecięcych cech. Naturalne, potoczne wypowiedzi; dygresje, co powiedziała mama lub ciocia; rady rodziców, z których się korzysta lub nie; utarczki z młodszą siostrą i wspólne tajemnice przed rodzicami, trzymanie wspólnego frontu; dziecięca szczerość i pomysłowość oraz wyciąganie wniosków. Nie brakuje waloru edukacyjnego i empatii do zwierząt.

Nuda jest kreatywna. (s. 39)

Książka jest pięknie wydana – twarda okładka z bohaterami zerkającymi w ciemne czeluści piwnicy od razu przyciąga uwagę. Do tego dobrej jakości papier, szycie stron i odpowiednia czcionka z interlinią. Fabuła zaczyna się już od wklejki. To tam ilustrator Łukasz Silski zamieścił schemat domu i przedstawił nowych mieszkańców miasteczka: Wiktora, Amelkę, mamę, tatę. Na drugiej wklejce znajduje się plan miasta… DZIURA z główną ulicą BURĄ. Tekst uzupełniają kolorowe ilustracje, które są źle wkomponowane w akcję – znajdują się kilka stron dalej od opisanej sytuacji. Treść wzbogacają sprawozdania z posiedzeń teamu oraz notatki Wiktora, odzwierciedlające planowanie i dedukcję, weryfikowanie danych i hipotez.

Nowy cykl książek "Banda z Burej" Magdaleny Witkiewicz opowiada o grupce rezolutnych jedenastolatków. W pierwszym tomie mali detektywi zajęli się rozwiązaniem tajemnicy piwnicy. Książka w sam raz na jesienny czas, gdyż właśnie jesienią toczy się akcja powieści. Ja już wypatruję drugiego tomu cyklu "Banda z Burej. Tajemnica fałszywego Mikołaja", który ukaże się pod koniec października jako nowość w księgarni T[Adres usunięty].

Magdalena Witkiewicz to jedna z moich ulubionych polskich pisarek. Do tej pory ceniłam ją za sprawą fantastycznych powieści obyczajowych. Okazało się jednak, że jest również autorką kilku książek dla dzieci.

Głównym bohaterem książki, a zarazem jej narratorem, jest jedenastoletni Wiktor. Chłopak wraz z rodzicami i młodszą siostrą niedawno przeprowadził się z Warszawy do małej miejscowości, którą żartobliwie nazywa Dziurą. Nowa szkoła, nowi koledzy, nowe realia - jak zwykle w takich sytuacjach nie jest mu łatwo przystosować się z dnia na dzień do nowego życia. W końcu jednak znajduje przyjaciół, którzy przyjmują go do swojego tajnego klubu. Razem z nim w klubie jest trzech chłopców i jedna dziewczynka. Dzieci spotykają się niemal codziennie po lekcjach w lokalnej bibliotece, gdzie odrabiają lekcje i rozpoczynają swoje pierwsze tajne śledztwo. Okazuje się bowiem, że w piwnicy biblioteki ktoś próbuje coś przed nimi ukryć. Mają kategoryczny zakaz zbliżania się do niej pod różnymi pretekstami. Czy dzieciom uda się rozwikłać tę zagadkę?

"Banda z Burej. Tajemnica piwnicy w bibliotece" to detektywistyczna powieść dla dzieci z wątkiem kryminalnym w tle. Bardzo fajnie się ją czyta. Perypetie bohaterów są zabawne i ciekawe. Znajdziemy tu zaskakujące zwroty akcji, tajemnice i całe mnóstwo mądrych słów. Zdecydowanie więc słownictwo naszych pociech po przeczytaniu tej lektury bardzo się poszerzy. Poza tym jest to historia o przyjaźni, o tym jak fajnie można spędzać czas z rówieśnikami. Autorka sporo miejsca poświęciła też relacjom pomiędzy rodzeństwem.

Lektura podzielona została na jedenaście wygodnych rozdziałów. Tekst nadrukowano dużą czcionką co sprawia, że czyta się go niemal ekspresem. Dodatkowo treść uzupełniają co jakiś czas wesołe kolorowe ilustracje. Ogólnie więc jest to fajna i pełna humoru propozycja lektury do poduszki, którą można czytać wspólnie z dzieckiem. Świetnie sprawdzi się też w roli lekkiej wakacyjnej książki. Zdecydowanie polecam ;)