Pan Wyrazisty

„Pan Wyrazisty” to wyśmienita literacka uczta!

I to podwójna - słowna i wizualna za sprawą przepięknych i idealnie współgrających (a może nawet dopowiadających wszystko to, czego słowa już nie mogą) ilustracji pani Joanny Concejo.

To książka poniekąd o każdym z nas. O ludziach zagubionych pośród piękna i obsesji, w zmieniającym się bez przerwy Świecie, gdzie wszystko jest tylko na chwilę.

Trudno jest napisać coś więcej o książce, którą trzeba przeczytać, doświadczyć, oddać się rozmyślaniom o historii opowiedzianej na kartach tej opowieści graficznej. Zwłaszcza, że jedno słowo za dużo może odebrać magię z odkrywania kolejnych fragmentów tej książki oraz ilustracji przypominających kadry filmowe.

„Pan Wyrazisty” to jedna z tych wyjątkowych książek, których nie można czytać, ale należy delektować się każdym słowem, zdaniem, każdym obrazem. To jedna z tych książek, w której świat należy się zanurzyć i pozwolić, aby zabrała nas w niesamowitą podróż.

Historia stworzona przez panią Olgę Tokarczuk porusza dogłębnie i sprawia, że zostaje na długo w pamięci.

Nie napiszę nic więcej o tej książce, ponieważ nie chcę odbierać nikomu przyjemności i doznań z poznawania tej historii. Zwłaszcza, że do jej premiery została jeszcze chwilka. Zamiast tego napiszę: zamawiajcie i później czytajcie. Bo „Pan Wyrazisty” to jedna z tych książek, po które trzeba sięgnąć.

W pędzącym świecie coraz mniej czasu znajdujemy na zatrzymanie się i rozejrzenie dookoła. Jedyne na czym skupiamy wzrok na dłużej to odbicie w lustrze. Twarz widujemy również na ekranach smartfonów, w których mamy ogromne ilości własnych zdjęć. Tkwimy w tej koncentracji wokół wyglądu, gubiąc gdzieś w tym wszystkim siebie. Zatracamy zdolność odczuwania przyjemności, a potem wydajemy oszczędności życia, by zadbać o urodę. Wszystko kręci się wokół kultu piękna, kultu młodości czy kultu powierzchownej miłości do siebie, by na koniec zostać z niczym.

Tego dotyczy fabuła „Pan Wyrazisty“ i wokół tego krążą moje myśli po lekturze. Olga Tokarczuk oraz Joanna Concejo stworzyły historię o mężczyźnie, który tak skupia się na swojej twarzy, tak wiele zdjęć sobie robi, że traci kontury. Staje się coraz bledszy, coraz mniej wyraźny. Gotowy jest poświęcić wszystko, by odzyskać swoją wcześniejszą urodę, ale efekty jego działań wcale nie dają mu satysfakcji. To, co raz utracone, już nigdy ma nie powrócić do swojego wcześniejszego stanu, a skoro nic innego w naszym życiu nie miało znaczenia, zostajemy z niczym.

Czego zabrakło mi w tekście Tokarczuk, dostałam w ilustracjach Concejo. Dopiero po połączeniu ich pracy dostajemy pełnowymiarowe dzieło, które ma przesłanie i może zachwycić, ale nie mogłabym mówić o tym tytule i nie zachwycać się najmocniej jego stroną wizualną. Ale. Z pracami tej artystki już tak najwyraźniej mam. Jej ilustracje bardzo mocno do mnie przemawiają i rozkładają mnie na kawałki. Kolejny „Pan“* w jej dorobku jedynie mi to udowodnił.

*W pamięci i sercu wciąż bardzo wyraźnie mam jej „Pan NIKT“.

Są książki, które zawierają mnóstwo słów, przytłaczając czasem swoją objętością. Są takie, w których każde słowo napędza galopującą akcję. Są też takie, w których słowa uzupełniane są przez obrazy. I właśnie do tej ostatniej kategorii należy ten tytuł.

Pan Wyrazisty ma idealną twarz. Taką, która zapada w pamięć, bardziej niż jego imię. Jego obecność uświetnia każde miejsce, reklamując je dodatkowo wyrazistymi rysami. Z powodu twarzy, Pan Wyrazisty, zyskuje przyjaciół, adoratorów i sympatyków. Z jej wykorzystaniem staje się sławny, rozpoznawalny - kreując własny sposób na życie.

Nacyzm bohatera wyrażany jest w liczbie selfie, które jednak... zacierają jego wyraziste rysy.

Ta historia pokazuje pułapkę samouwielbienia, szukania poklasku i promowania własnej urody. Pan Wyrazisty oferuje jedynie swoją twarz, tworząc z niej towar. Kiedy więc towar ten znika, chwyta się każdej możliwości aby odzyskać wygląd.

Jednak tę historię nie tylko się czyta. Ją się przeżywa, bowiem część treści przekazana jest w formie obrazów. Połączenie tekstu i różnorodnych ilustracji wymusza na czytelniku własną interpretację opowieści, bazując na osobistej wrażliwości. Uniwersalność a równocześnie indywidualizm przekazu, pozwoli każdemu czytelnikowi odczuć fabułę na własny sposób.

Zachęcam abyście sprawdzili, jak Wy ją odczujecie ☺️