Empuzjon

"... bo ciało kobiety należy nie tylko do niej, ale do ludzkości. (...) Jako, że rodzi jest własnością ogólną, ta jej zdolność do rodzenia nie może być traktowana jako jej cecha pry-wa-tna. (...) jej ciało, a więc i ona sama, należy do wszystkich, gdyż jest naczyniem, z którego biorą się ludzie, więc ciało kobiety, jej brzuch, jej macica, należą do ludzkości".

Zdumiewające jest to, jak Olga Tokarczuk do z pozoru zwykłej opowieści o kuracjuszach przebywających w uzdrowisku Görbersdorf (dziesiejsze Sokołowsko na Dolnym Śląsku) potrafi wpleść najważniejsze współcześnie kwestie i problemy. Choć akcja powieści rozgrywa się we wrześniu 1913 roku mamy wrażenie, że panowie przy naleweczce trunku dyskutują o aktualnych sprawach z nagłówków i pasków informacyjnych. Poruszane zostają kwestie praw kobiet, a właściwie ich brak, przedmiotowość kobiety oraz jej rola w społeczeństwie. Kiedy umiera żona właściciela pensjonatu dyskusja schodzi na temat życia i śmierci. Wypowiedzi panów to tak naprawdę autentyczne cytaty wielkich osobistości, takich jak: św Augustyn, Charles Darwin, Sigmund Freud, Jean-Paul Sarte. Możecie być zaskoczeni ;)

Czy przez te ponad 100 lat coś tak naprawdę zmieniło się w naszym postrzeganiu świata?

Prosta fabuła skrywa jednak w sobie pewną atmosferę grozy i tajemniczości. To w końcu horror przyrodoleczniczy! Tajemnicza śmierć, pobliski cmentarz, dziwne odgłosy na poddaszu pensjonatu wzmagają tylko ten nastrój.

Do tego dochodzi niebanalna i niespotykana wcześniej narracja. "Empuzjon" to prawdziwa czytelnicza uczta. To pierwsza po otrzymaniu Literackiej Nagrody Nobla powieść Olgii Tokarczuk. Tę książkę trzeba przeczytać, by poznać prawdy o świecie, których albo nie zauważamy albo nie chcemy do siebie dopuścić.

Recenzja pani Wandy idealnie podsumowuje tę książkę. Od razu widać, że to pierwsza książka po otrzymaniu Nagrody Nobla, bo po krytyce jaką pani Tokarczuk zebrała za otrzymanie tej nagrody w tej książce "wypaliła ze wszystkich dział" i jest to po prostu niestrawne. Dobrnęłam do końca, bo chciałam wiedzieć o czym ona jest, jak się kończy i żałuję straconego czasu.

To bardzo trudna w krytyce książka, zwłaszcza jeśli chce się ocenić w miarę obiektywnie. To najnowszą powieść naszej Noblistki i jak zwykle nie rozczarowuje. Czytała się przyjemnie i sprawnie. Piękne opisy przyrody, wyjątkowe postacie i interesujące dialogi. Na pewno jednak nie jest to lektura dla ludzi nie lubiących myśleć nieco bardziej intensywnie niż zwykle.  Muszę przyznać, że chyba nie do końca zrozumiałam wszystko. Niektóre fragmenty sprawiały mi problem, ale generalnie jestem zachwycona intelektualną gimnastyką, jaką zaserwowała mi autorka.

Mega. Książka dla koneserów, na pewno nie dla czytaczy kryminałów, czy romansów.

Powoli poznajemy bohatera, świat początku XX wieku, gdzie mężczyźni nienawidzą kobiet, a myślący niesztampowo muszą się liczyć ze społecznym wykluczeniem.

Uczta językowa.

Ksiazka jest zwykłym bełkotem literackim. Przesiąknięta ideologią, ktora Olga Tokarczuk propaguje.

Bardzo nie polecam tej ksiazki, belkot belkotem poganie. Takie jedno z wielu wielu zdan z tej książki: "wiewiorka patrzy w cud orzecha i rozumie, ze jest on czystym skondensowanym czasem ": Udało mi sie przejść przez 50 stron... Myślę że najlepszą recenzją tej książki będą słowa Stanislawa Lema wypowiedziane wiele lat temu na temat innej książki Tokarczuk:

"Tokarczuk do tego stopnia obraziła mój rozum, że chciałem napisać polemikę, ale uznałem, że gra jest niewarta świeczki, bo musiałbym jej książkę doczytać do końca" – powiedział w 2001 r. Stanisław Lem.

Spokojnie przeżyjecie bez tego bełkotu dla inteligentnych.