Na trwogę bije dzwon

Są tacy autorzy, których styl byłabym w stanie rozpoznać po krótkim fragmencie tekstu. I nie mam tu na myśli żadnych analiz, zwracania uwagi na charakterystyczne wyrażenia, a po prostu czysto intuicyjnie odczucia. Pamiętam jak sięgałam po raz pierwszy po książkę Ryszarda Ćwirleja i nie byłam przekonana, czy aby na pewno odnajdę się w początkach poprzedniego stulecia, ale to właśnie styl autora sprawił, że przepłynęłam przez tamtą opowieść. I chociaż lubi on skakać po epokach, to zawsze od razu czuję, że czytam Ćwirleja. Ta ciepła, gawędziarska narracja okraszona nutą inteligentnego humoru uzależnia.

"Na trwogę bije dzwon" to początek nowej serii, choć tak naprawdę możemy tu mówić o czymś na kształt kontynuacji tej doskonale już znanej. Może więc nowe otwarcie? Ryszard Ćwirlej po prostu pozwala nam towarzyszyć Antoniemu Fischerowi w nowej dla niego rzeczywistości. Ten bohater był dotychczas osadzony w okresie międzywojennym i muszę przyznać, że to jedyne kryminały retro, po jakie sięgałam. Czas jednak płynie i akcja najnowszej powieści autora toczy się już w przededniu II wojny światowej i w jej pierwszych dniach.

W fabule wyczuwalny jest duch niepokoju związanego z sytuacją w Europie, ale mimo to autorowi udało się zachować unikalny klimat wcześniejszych powieści z komisarzem Fischerem. Ta ma bardziej kryminalny charakter, choć nie brakuje wątków wywiadowczych. Za tymi drugimi nie przepadam, ale w tej serii są na tyle zbilansowane, że nie mam powodów do narzekań.

Nie wiem czy wspominałam już w swoich recenzjach o Tolku Grubińskim, ale naprawdę podoba mi się to, jak ta postać została wykreowana. Nie sposób odbierać go negatywnie, mimo tego, czym się trudni i chyba idealnie obrazuje on to, że w każdym z nas jest dobro i zło, a my samodzielnie możemy zdecydować o tym, co zdominuje nasze zachowanie.

"Na trwogę bije dzwon" to kolejna odsłona twórczości Ryszarda Ćwirleja, w której z przyjemnością się zatopiłam na kilka godzin. Cieszę się, że będziemy mogli dalej śledzić losy doskonale nam znanych bohaterów i choć unikam książek traktujących o wojnie, to dla Fischera zrobię wyjątek.

Moje 8/10.

Niektóre książki zajmują szczególne miejsce w naszych sercach. W moim na stałe zagościła seria kryminalna z Antonim Fischerem Ryszarda Ćwirleja z dwóch odmiennych powodów. Z nią za każdym razem wyruszam w sentymentalną podróż do czasów dzieciństwa, do domu dziadków, w którym na co dzień rozbrzmiewała wielkopolska gwara. Dzięki niej zapałałam również niesłabnącą miłością do kryminałów retro, których mistrzem jest bez wątpienia Ryszard Ćwirlej.

Osiem tomów liczy przedwojenny cykl z komisarzem Antonim Fischerem, a premierą z 23 października „Na trwogę bije dzwon” Autor otwiera cykl osadzony w czasach wojennych. Choć tę część można nazwać przejściową, bo jak wskazuje tytuł przeniesiemy się do okresu poprzedzającego wybuch wojny, w którym mocno wyczuwalne są już polityczne niepokoje. Napięcie związane z zagrożeniem wojną jest tłem dla wątków zarówno kryminalnych, jak i szpiegowskich. Tom ten możemy z powodzeniem czytać bez znajomości cyklu przedwojennego, bo Autor przybliża osoby i wydarzenia w zakresie niezbędnym, by swobodnie poruszać się po fabule.

Autor już przyzwyczaił mnie, że nigdy nie zadowala się jednym wątkiem. I tym razem wiele się dzieje, bo mamy i kradzież diamentów, i brutalne morderstwo, a jakby tego było mało spychanie sprawy na kolejne instancje, wchodzenie sobie w drogę organom bezpieczeństwa i zawieruchę polityczną. Oczywiście komisarz Antoni Fischer wraz z przybocznym Oskierką, grają tu pierwsze skrzypce, ale również szef kontrwywiadu Mikołajewski ze swoimi agentami Olkiewiczem i Okoniem oraz współpracująca z nim złodziejska szajka w osobach Anatola Grubińskiego i braci Kaźmierczaków odegrają niebagatelną rolę.

Autor mistrzowsko odmalowuje tło społeczne i polityczne tamtych trudnych czasów ukazując napięcia między Polakami a Niemcami, rosnące poparcie dla nazistów i jego konsekwencje, ale również codzienne życie mieszkańców, w którym nie stroniono od dobrego jadła i napitku. Z przyjemnością towarzyszyłam naszym bohaterom w barze „U Okonia” czy „Pod kogutem”, gdzie prócz zimnego piwa można uraczyć się flakami z bułką, czy kaszanką na gorąco, ale i załatwić interesy. Z jeszcze większą przyjemnością śledziłam ich żywe dialogi, które bawiły mnie momentami do łez i nieodmiennie zachwycały.

Ironiczny humor i błyskotliwe połączenie poszczególnych wątków wsparte dynamiczną akcją, wiernym oddaniem realiów historycznych i wyrazistymi bohaterami czyni z tego tytułu powieść wyjątkową dla każdego miłośnika kryminałów, szczególnie retro. Jej finał przypadający na początek wojny jest również nowym otwarciem dla Fischera, którego dalsze losy zapowiadają się intrygująco i niepokojąco zarazem. Już nie mogę się ich doczekać!

Brutalne morderstwo rodziny, rychło nadciągająca wojna, polski wywiad, polityczne zawirowania i brylanty w tle. A w samym środku tej zawieruchy niezłomny Antoni Fischer, któremu przyjdzie nie tyle rozwiązać skomplikowaną zagadkę kryminalną, co podjąć decyzje, które zapewne zaważą nie tylko na losach głównego bohatera.

Muszę przyznać, że jestem pod ogromnym wrażeniem z jak niezwykłą dbałością o szczegóły autor namalował tło opowiadanej historii. Abstrahując od świetnej i wyjątkowo zawiłej intrygi kryminalnej, ta powieść to niczym podróż w czasie, doświadczanie codzienności, w jakiej przyszło żyć naszym rodakom w przeddzień wojny. Autor niezwykle umiejętnie oddaje realia panujące w okresie poprzedzającym wybuch II wojny światowej, maluje rzeczywistość, która wręcz przenosi czytelnika w czasy pełne strachu i niepewności. Czaruje słowem i buduje dialogi pełne lokalnej gwary czyniąc tym samym niniejszą powieść niezwykle autentyczną. Ogromną zaletą tej książki są także kreacje bohaterów, niezwykle barwnych i różnorodnych, które niejednokrotnie wywołują uśmiech na twarzy czytelnika.

„Na trwogę bije dzwon” to hybryda gatunkowa, mieszanka wyśmienitego kryminału, przepełnionej zwrotami akcji powieści szpiegowsko-sensacyjnej okraszona historycznym tłem i doprawiona szczyptą świetnego humoru. Wspaniały początek nowej serii i zapowiedź niezwykle intrygującej kontynuacji. Ostatnie strony powieści pozostawiają czytelnika z ogromnym niedosytem i nadzieją na szybki ciąg dalszy losów śledczego z Poznania, bowiem przed Fischerem nie lada wyzwanie.

Jestem pewna, że wielu z Was zna i lubuje się w twórczości Ryszarda Ćwirleja. Jest to pisarz, którego książki cechują się oryginalnym charakterem. Tworzy historię z gatunku neomilicyjnego i jego nazwisko, jako jedno z nielicznych jest właśnie z tym kojarzone.

Przełom 1938-1939 roku.

Nad Polską wiszą ciemne chmury. W powietrzu czuć zbliżające się zmiany i napięcie.

W maleńkiej wiosce pod Poznaniem dochodzi do odkrycia zwłok całej rodziny. Do sprawy zostaje przydzielona poznańska milicja, w tym doświadczony śledczy Adam Fischer. Jest on znany ze swojej profesji, nie przepuści nawet najmniejszego szczegółu. Szybko łączy fakty i odkrywa, że obecna zbrodnia jest bardzo podobna do innych z przeszłości. Czy Fischerowi uda się rozwiązać tą zawiłą zagadkę? Czy jednak okaże się to czymś trudnym do wykonania?

Przepadłam.

Jest to coś zupełnie innego, niż kryminały, które czytam na codzień. Ten oryginalny klimat, jaki tworzy autor ma w sobie coś przyciągającego! I jeśli jeszcze nie mieliście okazji czytać książek Pana Ryszarda to bardzo Wam polecam, a szczególnie ten tytuł, który jest rozpoczęciem nowego cyklu.

Fabuła jest pełna zwrotów akcji i ukrytych intryg. Nie sposób się przy niej nudzić. Motywy zbrodni są wyszukane, a z czasem okazuje się, że nic tu nie jest przypadkowe i ostatecznie widzimy tu sieć powiązań. Autor przedstawia nam obraz tamtejszej epoki, idealnie go odwzorowując. Postacie są wyraziste i pełne charakteru. Czego chcieć więcej?

Od tej książki nie da się oderwać. „Na trwogę bije dzwon” to historia, która dostarcza wielu emocji, pokazuje obraz społeczeństwa przed wojną, świetnie skonstruowaną intrygę i wiele więcej.

Polecam, M.

Przełom 1938-1939 roku. Przeddzień II Wojny Światowej. Niespokojne czasy, a w samym środku tych wydarzeń brutalne morderstwo kierownika szkoły Eckerta i jego rodziny. Nie przypadkowe, bo związane z kradzieżą cennych kosztowności. Tylko czy zaginione precjoza to jedyna przyczyna zbrodni.

Tę sprawę wyjaśnić będzie musiał nie kto inny jak Antoni Fischer – as poznańskiej policji.

A tak pisze o nim sam autor:

„Nazywam się Fischer. Antoni Fischer, policjant, nadkomisarz, a jednocześnie żołnierz, oficer Wojska Polskiego w stopniu majora. Jestem szefem poznańskiej grupy pościgowej, czyli policyjnego oddziału zajmującego się chwytaniem sprawców najcięższych przestępstw.”

Brzmi znajomo? Jestem ciekawy jak Wam skojarzył się ten opis. Jeśli powiecie James Bond – będziecie blisko. Całkiem dobrym skojarzeniem będzie też Eliot Ness – znany amerykański śledczy walczący z Alem Capone. Każdy znajdzie tu pierwiastek innego twardego gliny czy agenta – bo taki niewątpliwie jest Antoni Fischer.

„Na trwogę bije dzwon” to nie typowy kryminał. Określiłbym tę książkę mianem szpiegowskiej sensacji z domieszką historycznego sznytu. Osobiście uwielbiam takie połączenia. Jako osoba wychowana na wojennych filmach opisujących te epokę poruszałem się bardzo sprawnie po kartach tej książki.

Dużym autem samej treści jest przemycenie tu poznańskiej gwary z okresu międzywojennego. Wszystko pięknie omówione i przetłumaczone. Początkowo przyzwyczajenie do specyficznego języka książki trochę trwało. Ale po poznaniu znaczeń większości słów czytanie sprawiało niemałą frajdę.

Opisana tu intryga swój początek miała już w okresie pierwszego zbrojnego konfliktu światowego jaki zalał Europę. Nie chcę zdradzać zbyt dużo, ale znajdziecie tu naprawdę zawiłą zagadkę, której finał zaskoczy naprawdę największych koneserów tej formy rozrywki.

Książka warta poznania, dlatego polecam gorąco.