Nora. Lipowo. Tom 9

zapraszam do siebie: [Adres usunięty]]

„Norę” chciałam mieć już od chwili, kiedy pojawiły się pierwsze wzmianki na jej temat na znajomych bookstagramowych kontach. Sytuacja osobista i brak głowy do wszystkiego sprawiły, że nie byłam świadoma tego, że Pani Kasia tak szybko postanowiła wrócić z nowym tomem o „Lipowie”. Zauważyliście, że my wciąż traktujemy tę historię jako losy policjantów z Lipowa, mimo, że posterunek i jego pracownicy jakimi znaliśmy ich na początku? Już dawno ewoluowali i ruszyli do przodu ze swoim życiem, między innymi do Brodnicy? Choć dla mnie to zawsze już będzie historia o Lipowie i z takim sentymentem będę podchodziła do kolejnych wydawanych tomów - mając nadzieję, że będzie ich jeszcze wiele. Jeśli chodzi o „Norę” to autorka jak zawsze utkała gęstą nić skomplikowanych relacji międzyludzkich, serwując nam cały wachlarz bohaterów oraz poszlak, ciekawe śledztwo i zwroty akcji, sprawiając tym samym, że jeszcze ciężej odkładało się książkę na bok, a te 800+ stron? Pochłonęłam w mgnieniu oka żałując, że nie ma ich co najmniej 1000 🙈 Jeśli chodzi o głównych bohaterów - tutaj lekko się rozczarowałam sposobem w jaki ich relacja została poprowadzona, co rusz miałam ochotę przywalić Danielowi, potrząsnąć Weroniką, czy nagadać Emilii - dorośli ludzie, którzy emocjonalnie wciąż tkwią gdzieś w szkole podstawowej 🙊 Na szczęście Klementyna wynagrodziła mi to z nawiązką, więc nie narzekam! 😉 Jeśli jesteście fanami tej serii to absolutnie POLECAM Wam ”Norę”, ponieważ z pewnością nie zawiedziecie się i z radością wrócicie do starych kątów! Jeśli jednak do tej pory nie mieliście okazji zapoznać się z historią o Lipowie i jego mieszkańcach? To koniecznie to nadróbcie! 💛🌼

Berenika Borkowska jest młodą i zbuntowaną dziewczyną. Nikogo się nie słucha i w ogóle nie szanuje rodziców. Już niejednokrotnie uciekała z domu, żeby po chwili do niego wrócić. Zanim więc jej rodzice zgłaszają zaginięcie mija trochę czasu, bo przecież już niejednokrotnie wywijała im taki numer. Jej najlepsze przyjaciółki uważają, że dziewczyna znalazła się w niebezpieczeństwie. Dodatkowo na jaw wychodzą niepokojące wieści. Okazuje się bowiem, że Berenika miała romans, ze sporo od siebie starszym mężczyzną, ojcem jednego z policjantów. Jakiś czas później zostają odnalezione zwłoki zamordowanej pacjentki szpitala psychiatrycznego.

Niegdyś moją ulubioną autorką kryminałów była Camilla Lackberg. Jednak spadła na drugie miejsce, a to za sprawą Katrzyny Puzyńskiej i jej serii o Lipowie.

Z Lackberg miałam momenty, gdy niektóre książki nie mógłby mnie porwać i w mojej ocenie wypadały kiepsko. Sprawy się mają zgoła inaczej w przypadku dzieł Puzyńskiej. Żadna z historii toczących się w Lipowie mnie nie zawiodła. Przynajmniej na razie i mam nadzieję, że taki stan rzeczy będzie się utrzymywać aż do ostatniego tomu. Choć nie wyobrażam sobie momentu, w którym będę musiała się na zawsze pożegnać z Danielem, Weroniką, Emilką, Klementyną i innymi. Bardzo przywiązałam się nie tylko do tych bohaterów, ale i do miejsc, których opisy pobudzają wyobraźnię.

Jestem z Puzyńską od samego początku. Przeczytałam „Motylka” zaledwie kilka dni po premierze i tak samo było w przypadku kolejnych książek. Co później było dostarczało mi okropnych męczarni, bo trzeba było cierpliwie wyczekiwać kolejnego tomu, który pojawiał się stanowczo zbyt późno! O i tutaj w tym miejscu znajduje się jedyna i największa wada tej serii. Kolejne części powinny pojawiać się zaraz po skończeniu poprzednich. Tym bardziej, że autorka funduje nam takie zaskakujące finały. Szczerze mówiąc, jeszcze nie zdarzyło mi się odgadnąć, kto był zabójcą. Za co naprawdę podziwiam autorkę. Konstrukcja intryg i sekretów jest na najwyższym poziomie. Puzyńska posługuje się lekkim i przystępnym piórem, treść pochłania się z czystą przyjemnością. Jej warsztat ewoluuje z każdą kolejną powieścią. Staje się coraz lepszy i bardziej dopracowany. Jeżeli ktoś nie czytał poprzednich tomów, to najlepiej zacząć od pierwszej części. Wątek obyczajowy jest tutaj mocno rozwinięty. Historie o Lipowie będę polecać zawsze i wszystkim, bo naprawdę warto.

Fani polskiego kryminału na pewno nie raz mieli okazję poznać nazwisko Katarzyny Puzyńskiej. To autorka, której książki wciągają, intrygują i zapewniają wiele godzin naprawdę dobrej przygody. Tym razem otrzymujemy dziewiąty już tom sagi o Lipowie, który ani na moment nie zwalnia tempa.

Na początku zaznaczę, że chociaż seria liczy sobie dużo tomów, można ją czytać na dwa sposoby - albo zachowacie chronologię, albo nie. Osobiście polecam pierwszy sposób, ponieważ znacznie lepiej czyta się powyższą sagę z zachowaniem kolejności, ale wszystkie książki są o tyle dobrze napisane i mają odrębne historie, więc jeśli zaczniecie swoją przygodę od najnowszego tomu też nic nie powinno się stać. Może poza tym, że zauroczy Was styl autorki i historia jaką snuje, więc prędzej czy później na pewno zdecydujecie się na powrót do całości.

W najnowszej części Berenika po raz kolejny znika z domu. To bohaterka, która przyciąga uwagę swoją charyzmatyczną postawą. Nikt nie zgłasza przedwcześnie jej zaginięcia, bo robiła to już kiedyś. Więc dlaczego tym razem rodzina decyduje się wspomnieć policji o zaginięciu dziewczyny? Może dlatego, że aktualne zniknięcie dziewczyny budzi większy niż dotychczas niepokój. Jednak to nie jest historia tylko o niej. Ponieważ w tym samym czasie zostaje zabita pacjentka szpitala psychiatrycznego, która na kilka godzin przed śmiercią wysyła enigmatyczną wiadomość z prośbą o pomoc. Jaki ma z tym wszystkim związek brutalnie okaleczone ciało odnalezione obok niedziałającej już dawno karuzeli? Czy można zacząć mówić głośno, że pośród nas jest morderca?

Uwielbiam kiedy powieść liczy sobie mnóstwo stron i prowadzi mnie przez fabułę pełną akcji i zakrętów. Ani na moment nie nudziłam się przy najnowszej powieści autorki i czerpałam wiele radości z każdego nowego rozdziału. To się nazywa talent! Dużo pomysłów na niebanalnych bohaterów (w końcu postać drugoplanowa kupiła mnie jedynie wzmianką o sobie), dużo ślepych zaułków i jeszcze więcej niewiadomych. Intryga, którą będzie musiał rozwiązać aspirant Daniel Podgórski jest zawiła i tajemnicza, niosąca jednocześnie klimat dobrze skonstruowanej zagadki. Katarzyna Puzyńska po raz kolejny prowadzi nas przez przemyślaną historię kryminalną, w której nic nie jest na swoim miejscu, a w finale okazuje się że nie ma bardziej logicznego rozwiązania.

Styl autorki jest lekki i przyjemny, nie nuży w momentach opisów i intryguje, gdy akcja nabiera rozpędu. To przemawia na korzyść "Nory", która jako dziewiąty tom sagi dorównuje swoim poprzedniczkom. To po raz kolejny dobrze napisany kryminał z krwi i kości, który proponuje pościg za mordercą i gwarantuje niezapomniane wrażenia. Fanom autorki i nie tylko - polecam!

WARSTWA OBYCZAJOWA

Pomimo tego, że książka mogłaby funkcjonować jako samodzielna historia, mimo wszystko zalecam czytanie serii od początku. A to dlatego, że autorka wyposażyła ją w szerokie zaplecze bohaterów, których życie prywatne nie stanowi jedynie mglistego, nieważnego drugiego planu. Wręcz przeciwnie. Absorbujące wątki, w skład których wchodzą rodzinne i zawodowe relacje, miały niegdyś swój początek i wciąż się ciągną. Wspinający się po moralnym upadku Daniel Podgórski, powiązana z nim, odgrywająca w tym tomie niemałą rolę Weronika Nowakowska czy surowa Klementyna Kopp - oprócz poszukiwań odpowiedzi na pytania związane z śledztwem próbują także znaleźć receptę na swoje własne rozterki. A że przy okazji poprzednich tomów zdążyłam już się z nimi dostatecznie zaprzyjaźnić, chętnie obserwuję poczynania i wyzwania, których się podejmują. Katarzyna Puzyńska uwiła więc nie tylko misterną pajęczynę powiązanych ze sobą wydarzeń, ale wykreowała interesujące i rozbudowane tło, nakładając tym samym na kryminał warstwę obyczajową, rozpoznawalną z resztą dla jej twórczości.

KRYMINAŁ DLA KAŻDEGO

Ośrodek Pomocy Bezdomnym, kontrowersyjne laboratoria, szpital psychiatryczny czy niepozorna plebania. W każdym z tych miejsc może kryć się klucz potrzebny do rozwiązania niebanalnej zagadki. Nie ma prowadzącego do zawału serca napięcia, ale jak najbardziej jest świadomość nieprzewidywalności ludzkiego umysłu, tego, jak daleko są w stanie posunąć się ci mieszkający wokół nas. I to przeraża samo w sobie, naturalnie, bez przesadnych udoskonaleń. Nie zawiodłam się i tym razem, zaabsorbowana lekkością pióra autorki, wiarygodnymi dialogami i zaskakującymi zwrotami akcji. Tutaj wrażenia są dawkowane porcjami, ale na każdym etapie, więc raczej nie w sposób mówić o jakiejkolwiek nudzie. Jeśli więc wahacie się nad tym, czy stanąć oko w oko z takim kryminalnym kolosem, moja podpowiedź brzmi: warto.

Więcej na: [Adres usunięty]

Zniknięcie młodej buntowniczki niepokojąco wiąże się z rodziną jednego z lipowskich policjantów. W tym samym czasie zostaje zabita pacjentka szpitala psychiatrycznego, a na terenie zamkniętego od dawna obiektu znalezione zostają zwłoki. Co łączy te trzy sprawy?

Każde kolejne spotkanie z twórczością Puzyńskiej stanowi dla mnie możliwość powrotu do Lipowa- ulubionych bohaterów i ciepło wspominanych zakątków. Bardzo rzadko sięgam po serie, ale dla tych tytułów chętnie robię wyjątek. Zwyczajnie przywiązałam się do tych swojskich, a przy tym niezwykle krwawych okolic Lipowa.

To już dziewiąty raz, kiedy Puzyńska zaprasza nas do podjęcia wyzwania i podążania tropem mordercy. Wiele razy przekonałam się już, że o ile taka podróż przynosi wiele frajdy i czytelniczej satysfakcji, o tyle nie ma większego sensu na własną rękę szukać rozwiązania i dojścia do prawdy. Możemy dotrzeć do kilku faktów, znaleźć garść powiązań, zrozumieć nieścisłości. Ale nie ma takiej możliwości, by połączyć wszystkie elementy te układanki i rozgryźć całą intrygę. Puzyńska ukrywa w rękawie kilka asów, które chętnie wykorzystuje, a im bliżej zakończenia zdajemy się być, tym bardziej wszystko się oddala.

„Nora” to kolejna skomplikowana zagadka i kolejny dowód na to, że zarówno wyobraźni autorki, jak i jej umiejętnościom pisarskim, niczego nie brakuje. Puzyńska stworzyła niezwykle misterną fabułę, w zaskakujący sposób łącząc tajemnice przeszłości, sekrety skrywane przez mieszkańców Lipowa i okolic oraz najciemniejsze strony ludzkiej duszy. Przebiegle i z pewnym wyrafinowaniem wodzi nas za nos, sprawiając, że te 800 stron pokonujemy w szybkim tempie, niecierpliwie pragnąć choć na krok zbliżyć się do odkrycia prawdy.

Wielkie wrażenie zrobił na mnie fakt, jak bardzo autorka zaangażowała się w świat powieściowych bohaterów i mroczne książkowe zaułki. Każde wydarzenia zostało opisane bardzo szczegółowo i wnikliwie, a relacje łączące bohaterów wydają się być bardzo realistyczne. Momentami czułam się tak, jakbym czytała kronikę kryminalną, czy opowieść opartą na faktach. Mimo że poznałam już tyle historii spod pióra Puzyńskiej wciąż jestem zafascynowana tym, jak bardzo wniknęła w tą rzeczywistość, jak umiejętnie opisuje poszczególne wydarzenia i przedstawia związki między bohaterami. Każdy szczegół zajmuje w tej opowieści swoje miejsce, wszystko zostało dokładnie przemyślane i skrupulatnie spisane. Majstersztyk.

Z wielką serdecznością skłaniam się również w stronę obyczajowego tła, do którego autorka powraca z takim upodobaniem. Obok kryminalnej zagadki pozostawia sporo miejsca na problemy bohaterów, w interesujący sposób uzupełniające całość i sprawiające, że czytelnicy bardziej angażują się w książkową historię. Jej bohaterzy wydają się być niezwykle ludzcy, pełnokrwiści, charyzmatyczni. Z każdą kolejną częścią serii poznajemy ich lepiej, choć śmiało mogę powiedzieć, że zmieniają się oni również na naszych oczach. Morderstwa i tajemnice sprawiają, że ich zachowanie nieustannie zaskakuje.

Styl Puzyńskiej jest bardzo lekki, przyjazny czytelnikowi. Autorka przyjemnie i swojsko snuje swą opowieść, dbając o to, by wszystko pozostawało dla czytelnika zrozumiałe i jasne. To historia, w którą łatwo się zaangażować nie tylko ze względu na interesującą kryminalną sprawę, ale także prosty i niewyszukany język prowadzący nas w szybkim tempie od jednego do drugiego rozdziału.

„Nora” to świetne połączenie dobrego kryminału i powieści obyczajowej. Drobiazgowe policyjne dochodzenie, interesujące sylwetki funkcjonariuszy, nowe wątki i zwroty akcji idą w parze z problemami głównych bohaterów i ukazaniem codziennego życia mieszkańców Lipowa. Mnie takie połączenie jak najbardziej odpowiada. I szczerze polecam je tym, którzy w te okolice jeszcze nie zawitali.

Zniknięcie Bereniki to żadna nowość. Dziewczyna lubi wyjść z domu na jakiś czas i nie mówić dokąd i na jak długo. Bycie na gigancie nie jest jej obce... czy tym razem zniknięcie wróży coś złowieszczego?

Weronika, Daniel i Emilia próbują poukładać wspólne relacje. Pojawia się Grzesiek, dawny partner Weroniki. Co z tego wyniknie?

Dziewiąty tom z serii o Lipowie i tu nie brakuje trupów 🙊 co ja tu się będę rozpisywać... tak jak w pozostałych częściach, żeby rozwiązać śledztwo trzeba powrócić do przeszłości, bo wszystko się zazębia i nie sposób znaleźć rozwiązanie 🤷‍♀️autorka umie wprowadzić czytelnika w atmosferę śledztwa a zakończenia za każdym razem są zaskoczeniem 😄

Co prawda jeszcze jestem w trakcie lektury, ale kolejny tom sagi o Lipowiec czyta się tak samo dobrze jak wszystkie poprzednie. A w kolejce już czekają "Rodzanice"... A w październiku "Pokrzyk"... Już się nie mogę doczekać!

Marta

"Nora" to jeden z najlepszych kryminałów, jakie dane mi było przeczytać. Klasyk gatunku, w którym po nitce do kłębka dochodzimy do rozwiązania zagadki. Trup się ściele gęsto, a podejrzani swoim zachowaniem nie pomagają w znalezieniu mordercy. Nie ma co ukrywać - moim zdaniem to najlepsza część cyklu o Lipowie. Porównywalnie dobry był "Motylek" ale to był pierwszy tom, a pierwszy zawsze wydaje się najlepszy.

W "Norze" dzieje się naprawdę wiele. Autorka wprowadziła dużo nowych postaci, które początkowo mieszają się czytelnikowi. Na szczęście na początku książki znajdziemy spis postaci, co bardzo ułatwia czytanie i zorientowanie się w mnogości bohaterów. Powieść toczy się wielowątkowo, tak więc ilość uczestników wydarzeń jest jak najbardziej uzasadniona. Na szczęście, obok nowych osób, spotkamy się także ze starymi znajomymi. Jest Daniel Podgórski rozdarty pomiędzy dwoma kobietami, jest mysia policjantka Strzałkowska, walcząca o własne ja, i jest też Weronika, która zmaga się z przeszłością i dojmującą samotnością. To ta trójka jest łącznikiem pomiędzy poszczególnymi tomami sagi o Lipowie i to ich losy snują się przez kolejne dziewięć części. Rewelacja

Podstawowy wątek to oczywiście poszukiwania odpowiedzi na pytanie: Kto zabił? A morderstw jest kilka, pozornie ze sobą niezwiązanych. Ale czy na pewno? Mamy również retrospekcję do lat dziewięćdziesiątych XX wieku, kiedy to wydarzyła się tragedia mająca związek ze współczesnymi morderstwami. Ale czy na pewno miała związek? Jest też ośrodek o nazwie "Nowe Horyzonty", którego podstawowym zadaniem jest zapewnienie spokojnego życia osobom doświadczonym przez los. Tylko czy aby na pewno cel ten jest osiągnięty? Weronika i lekarz psychiatra (pojawiający się pierwszy raz w poprzednim tomie) próbują wyjaśnić tajemnicze wydarzenia dziejące się w ośrodku, co prowadzi do bardzo niepokojących wydarzeń. Kurczaki pieczone, trudno opisać fabułę tak, aby nic nie zdradzić, dlatego polecam zajrzeć do tego opasłego tomiszcza.

Najbardziej zachwycił mnie warsztat autorki. To naprawdę rewelacyjne uczucie obserwować, jak Pani Puzyńska, z debiutującej powieściopisarki zamienia się w pogromcę polskich kryminałów. To już nie są powieści obyczajowe z zagadką w tle. To prawdziwy, rasowy kryminał, który przed czytelnikiem stawia odwieczne pytanie: "Kto zabił?", a następnie prowadzi go do rozwiązania. A rozwiązanie jest niezmiernie zaskakujące. Rewelacja.