Egzekucja. Joanna Chyłka. Tom 14

Remigiusz Mróz nie przestaje mnie zaskakiwać. Bez wątpienia jest autorem, którego książek mam i przeczytałam najwięcej, mimo to nigdy nie wiem, czego mam się spodziewać, otwierając kolejną jego powieść. 

Seria z Joanną Chyłką jest dla mnie szczególnie ważna i wyjątkowa. To od niej zaczęła się moja przygoda z Mrozem. Gdy sięgałam po "Kasację", wydanych było sześć tomów, na pewno nie spodziewałam się wtedy, że czternasty będzie mnie fascynował tak samo jak pierwszy. A może i nawet bardziej. Wszak teraz to już nie tylko zadrukowane strony, to historia, która ożyła w mojej głowie i sercu. Mam to szczęście, że warszawskim prawnikom nie oparli się też moi znajomi i często w rozmowach na zupełnie inne tematy pojawiają się nawiązania czy wręcz cytaty. Dzięki serialowi grono odbiorców zwiększyło się o kolejne osoby, a bohaterowie zyskali "realne" twarze. Przyznam, że początkowo kręciłam nosem na widok obsady, ale po czterech sezonach jestem pod ogromnym wrażeniem kreacji aktorskich. 

Nie sposób napisać recenzji "Egzekucji" bez uniknięcia spojlerów. Z drugiej strony nie sądzę, by czytał ją ktoś, kto nie zna tej serii. Postaram się jednak nie wchodzić w treść i skupić się na moich odczuciach, choć one też mogą być mocno sugestywne. 

Przede wszystkim nie jest to tom prawniczy. Wielokrotnie wszystko kręciło się wokół procesu i sądowej batalii, tym razem jednak na pierwszym miejscu jest życie prywatne głównych bohaterów. Byłam zaskoczona tym, że Mróz tak poprowadził fabułę i nie mam tu na myśli wydarzeń, a emocje nim towarzyszące. Nie spodziewałam się, że czytanie Chyłki doprowadzi mnie do łez i że to właśnie w niej odnajdę najpiękniejszy cytat o miłości. Nie sądziłam, że będą mną targały tak sprzeczne uczucia, że będą się zmieniać z każdą kolejną stroną. Uwielbiam główną bohaterkę od pierwszego tomu i choć ciągle ewoluuje, to autorowi niezmiennie udaje się zachować jej najważniejsze cechy, te, które czynią ją postacią tak wyrazistą. Wobec Chyłki nie można być obojętnym, kocha się ją albo nienawidzi, ja zdecydowanie zaliczam się do tej pierwszej grupy i już nie mogę doczekać się piętnastego (!) tomu, zwłaszcza że tak wiele wątków jest otwartych i część pytań, które zrodziły się jeszcze przy "Afekcie", pozostała bez odpowiedzi. 

Moje 8/10. 

Uwielbiam czytać kryminały, dlatego zawsze chętnie sięgam po tego typu powieści. Jestem również wielką fanką twórczości Remigiusza Mroza, a szczególnie cenię jego serię o Joannie Chyłce. Miałam możliwość czytania wszystkich książek z tej serii, a kilka dni temu skończyłam tę najnowszą powieść. Powiem szczerze, że autor po raz kolejny staje na wysokości zadania, a jego najnowsza lektura jest po prostu świetna. Fabuła jest tutaj spójna, przemyślana, ale i bardzo tajemnicza, pełna kryminalnych sekretów. Oczywiście nie brakuje tutaj także wątków obyczajowych czy miłosnych. Jeśli więc lubicie tę serię, to koniecznie dajcie szansę Mrozowi.

Co tu się odzordonowało! O ludzie!

Nie wspomnę nic na temat fabuły, bo przy czternastym tomie to już naprawdę trudno nie spojlerować, więc lepiej to przemilczeć.

Mogę za to powiedzieć, że tu się znów działo dużo. Atmosfera była aż gęsta od niewiadomych, a w pewnym momencie balon napięcia tak został nadmuchany, że w końcu musiał z hukiem pęc. Autor jednak nie zwolnił z tego powodu, tylko zaczął dmuchać w kolejny balonik i z nim nas zostawił. Jestem nieziemsko ciekawa co wydarzy się w kolejnym tomie.

Mnie wciąż bawi Chyłka. To jest 100% rozrywki i nie mam jeszcze dość 😊

Kordian od trzech miesięcy jest zagniony. Chyłka robi wszystko, aby go odnaleźć. Jednak brak jest jakichkolwiek śladów.

Po utracie uprawnień otworzyła biuro porad prawnych. Jednocześnie stara się o uchylenie decyzji o usunięciu jej z zawodu.

Do Chyłki zgłasza się policjant, który zastrzelił mężczyznę. Razem z policjantem pojawia się nowy trop w sprawie Zordona.

"Egzekucja" to już 14 tom serii z Joanną Chyłką. Oczywiście nie mogłam po nią nie sięgnąć.

Jest to najbardziej obyczajowa część cyklu. Akcja skupia się bardziej na osobistym życiu prawniczki. Zagadka kryminalna znajduje się na dalszym planie.

Autor nie oszczędza czytelnika. Emocji, wzruszeń i złości nie brakuje. "Egzekucja" to też sentymentalna podróż w przeszłość. Razem z Chyłką wracamy do najbardziej romantycznych chwil spędzonych z Zordonem. Przypominamy sobie jak się poznali, jak rozwijała się ich znajomość.

Dużą rolę w "Egzekucji" odgrywa Piotr Langer. Mój ulubiony bohater tego cyklu tym razem okazuje się aniołem stróżem Chyłki. Prawniczka ponownie musi z nim współpracować. Łączy ich oczywiście wspólny wróg, czyli Konsorcjum.

Zakończenie mnie bardzo usatysfakcjonowało. Cieszę się z zakończenia niektórych wątków. Nie mogę się doczekać kolejnej części. Jestem ciekawa co szykuje Langer i jak potoczy się dalsza kariera Chyłki.

Czy już sama okładka może boleć? I to jak.

Czy można przepłakać pół kryminału? Można. Jestem przykładem.

Czy mam ochotę wykonać tytułową egzekucję na Autorze? NMKP.

Z jednej strony to było tak okropnie bolesne, pełne cierpienia i bezsilności, bałam się przewracać kolejne strony w obawie, że moje serducho najzwyczajniej w świecie przestanie bić, a potem zniszczę książkę... rzucając nią o ścianę, czy mocząc ją łzami. Z drugiej jednak, "Egzekucja" jest jedną z najbardziej emocjonalnych książek, jakie kiedykolwiek przeczytałam. Gdyby ktoś zaczął chyłkową przygodę właśnie z tym tytułem, na pewno odebrałby go inaczej. Zupełnie inaczej, gdyż niezwykle ważny jest kontekst. Znajomość relacji Chyłki i Zordona od podszewki.

" - Ale w razie czego pamiętaj, żeby na moim pogrzebie podejść do trumny, podnieść z niej kwiaty, potem krzyknąć 'to kto następny?' i rzucić je przez ramię w tłum.

- Co?

- Jest jeszcze coś - ciągnęła Joanna. - Dopilnuj, żeby wyryto mi na nagrobku PESEL, numer dowodu, paszportu i inne takie.

- Ale...

- No co? Mnie już nie będą potrzebne, nikomu na nic się zdadzą. A ja w ten sposób pokażę środkowy palec RODO."

14. tom to coś w rodzaju wehikułu czasu, powrotu do najpiękniejszych momentów serii. Jak to sam Autor wspomina - "Egzekucja jest swojego rodzaju podsumowaniem", a to nadaje nostalgiczny i niezwykle poruszający, wzruszający klimat. Mówiąc, że przepłakałam połowę książki, wcale nie kłamię. Poruszyła we mnie najczulsze struny, a szczególnie ten wyjątkowy i najpiękniejszy cytat o miłości:

"Zawsze wychodziłam z założenia, że miłość jest oddawaniem komuś do ręki broni, którą może cię unicestwić. Przy tobie zrozumiałam, że tak nie jest. To nie broń, tylko tarcza, która chroni cię przed wszystkim, co na świecie złe. A nawet jeśli tak nie jest, to i tak nie ma znaczenia, bo ufam ci na tyle, żeby dać ci tę broń i mieć pewność, że nigdy jej nie użyjesz."

*końcówkę dopisałam z pamięci, mam rozmazany ekran 🥺

W tej części praktycznie nie ma sprawy sądowej. Pojawia się wątek prawniczy i już od pierwszych stron jesteśmy rzuceni na głęboką wodę, jednak potem ustępuje ON miejsca temu prywatnemu. Nie narzekam 😄 Jednak w kolejnym tomie chętnie powróciłabym na salę sądową (a myślę, że na to się zanosi). Ale nie myślcie sobie, że przez to ten tom jest gorszy. O nieee! Jest to definitywnie najbardziej emocjonalny tom Chyłki. I to właśnie dzięki przeżytym emocjom - od marazmu, dogłębnego smutku, przez chwile rozbawienia, dążąc ku chwilom zwątpienia, a następnie wzruszenia, kończąc na gniewie, rozrzewnieniu, a ostatecznie na zaskoczeniu - przyznaję maksymalną ocenę. Nawet pomimo nieporuszenia niektórych wątków. Nawet pomimo wnerwiających postaci, które dałyby sobie spokój i po prostu zginęły śmiercią naturalną. Nawet pomimo tak naprawdę braku prawa w tomie serii prawniczej. Ale moim zdaniem najważniejsze są emocje. A tutaj dostałam do rąk emocjonalny dynamit, który mnie rozsadził i w takim stanie trwam do dziś.

"Nie mam nic przeciwko burzy, Zordon - podjęła. - Prawdę powiedziawszy, lubię, jak mocno napierdala, bo rajcuje mnie potęga natury. Jedyne, czego nie znoszę, to kiedy pioruny uderzają między nas."

A teraz chwila oczekiwania na następny tom. Mega dziwne uczucie, że nie mogę sięgnąć po kolejny 🙈 Może jeszcze napiszę spoilerową recenzję... Zawsze chciałam to zrobić 😅 W każdym razie odliczanie do marca czas start!

Jak zwykle fantastyczna, co tu mówić, pan Mróz jest mistrzem akcji i tajemnic a Chyłka to jego najlepsze dziecko!

Swietny Tom, duzo lepszy od poprzedniego. Ta czesc wciagnela mnie totalnie.

„Egzekucja” to już czternasty tom thrillerów prawniczych Remigiusza Mroza o prawniczce Joannie Chyłce. Tym razem jednak historia w nim zawarta jest mocno prywatna, skupiona na głównych bohaterach i ich doświadczeń sięgających lata wstecz, a także w końcu może finalnym rozwiązaniu dręczących ich od dawna problemów. Zagadka kryminalna, której w tym tomie Chyłka się podejmuje schodzi więc na plan drugi, co jednak nie zmienia faktu, że ilość zwrotów akcji i zaskoczeń utrzymuje czytelnika na wysokim poziomie zaangażowania w lekturę, choć dosyć smutny początek trochę tego nie zapowiada. Druga część powieści jednak wszystko to mocno wynagradza, jest tak zajmująca, że przeczytałam ją na jeden raz, w mgnieniu oka. A to właśnie tego przede wszystkim od książek tego autora chcemy, prawda? To udany tom, dostarczył mi masę emocji i zapewnił, że autor pomysłów na dalsze przygody bohaterów ma jeszcze naprawdę dużo!

Tradycją już jest, że przynajmniej raz w roku trzymam w rękach nowy tom Chyłki (chociaż częściej jest to dwa razy). Jest to już swego rodzaju tradycja, na którą czekam. Czy tym razem historia również okazała się warta oczekiwania?

'Poczucie straty osoby bliskiej powinno być jak fale, które na przemian przybijają do brzegu i od niego odbijają - Chyłka miała jednak wrażenie, że znajduje się w samym środku nieustającego sztormu.'

Mijają miesiące, od kiedy Zordon zaginął. W tym czasie Chyłka nie do końca panuje nad swoim życiem, tym bardziej bez prawa do wykonywania zawodu. W międzyczasie zgłasza się do niej policjant, który jest oskarżony o zabójstwo cywila. I chociaż prawniczka nie może go reprezentować na sali sądowej, nic nie stoi na przeszkodzie, aby robił to za nią ktoś inny. Jak potoczy się sprawa? I przede wszystkim, czy główni bohaterowie odnajdą drogę do siebie i zaznają chociaż chwilę szczęścia?

Po raz kolejny mamy niełatwą sprawę do rozwiązania, ale tym razem nie jest ona na pierwszy planie. W czternastym już tomie autor postawił na bardziej osobisty i emocjonalny rozwój bohaterów. Mamy zatem bardzo dużo skrajnych uczuć i niewypowiedzianych słów. Chyłka pozostaje w formie, ale co z Zordonem? i jaką rolę w tym wszystkim gra znany nam bardzo dobrze Piotr Langer?

'Oryński uświadomił sobie, że znajdowali się w najgorszej możliwej pozycji. W samym środku walki jednego, instytucjonalnego, zła z tym ludzkim.'

Telenowela, od której nie można się oderwać i która wręcz prosi się o kontynuację. Chyłka i Zordon zagościli już w sercach każdego, kto kontynuuje przygodę z serią. I chociaż tym razem wiele wydarzeń wydawało mi się naciągniętych i odrobinę nierealnych to nie potrafię zrezygnować z przyjemności, jaką jest lektura tej serii. Uwielbiam ją, no!

'-To teraz ja zmieniam zdanie - oznajmiła.

- Co? Dlaczego?

- Bo nic nie zmusza mnie do przyznania się do błędu szybciej, niż kiedy zgadza się ze mną ktoś, kto ma dyplom z debilistyki stosowanej.'