Córka króla moczarów

Helena nie miała typowego dzieciństwa. Dorastała w odosobnieniu w domku na trzęsawiskach. Nauczyła się polować, tropić tak dobrze, że w końcu wytropiła motywy działań swojego ojca.

Cóż to była za niezwykła historia! Muszę przyznać, że zaskoczyła mnie bardzo pozytywnie. To jest jedna z tych powieści, w których akcja dzieje się dwutorowo i snuje się powoli, lecz bardzo interesująco.

Pomysł na fabułę świetny, jednak to, co najbardziej w tej książce mnie porwało to relacje.

Relacja porywacz - ofiara. Niesamowite jak można złamać człowieka. W pewnym momencie dochodzi do tego, że ofierze bardziej zależy na pochwale od oprawcy niż na ucieczce. I choć brzmi to dziwnie, to tutaj autorka przedstawia sytuację tak dobrze, że ja niemal miałam wrażenie, że zachowałabym się tak samo. Głosy w głowie typu „uciekaj” skutecznie zostały wyciszone.

Relacja rodzic - dziecko. No tutaj to już Karen Dionne całkiem po mistrzowsku ujęła temat. Rodzica można kochać i nienawidzić jednocześnie. I znów - choć dziwnie to brzmi, to jest to całkiem normalne i logiczne. Przemoc w rodzinie ma różne twarze i tutaj poznałam kolejną, przerażającą.

Od strony psychologicznej ta książka zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Od fabularnej również. Ba! Nawet opisy mi się podobały, bo budowały klimat moczarów w taki sposób, że miałam ochotę tam pojechać, a przecież nic dobrego by mnie tam nie spotkało.

Jeśli jeszcze nie czytaliście, to czas nadrobić. Gorąco polecam!

Hej, haj, helloł w ten piękny, piątkowy, wolny dzień 😁🖐🏻

Jakie macie plany czytelnicze na ten weekend?

Powiem Wam, że ja postawiłam sobie poprzeczkę bardzo wysoko i obiecałam sobie, że przeczytam przynajmniej 4 książki do recenzji 🙊🙈 Jestem ciekawa czy mi się to uda 🤔 a Wy jak myślicie? Uda mi się, czy jednak nie ma szans? 🤔 Na pierwszy strzał idzie powieść @kinga_gaska "Czas na nową miłość", a potem się zobaczy 😈 A Wy z jaką lekturą zaczynacie ten cudowny weekend? 😃 Dajcie znać! 😃

⭐RECENZJA⭐

"Urodziłam się dwa lata po tym, jak ojciec uprowadził i więził matkę na mokradłach. Dorastając, nie miałam pojęcia, że z moją rodziną jest coś nie tak. Uwielbiałam swojego ojca. Byłam Córką Króla Moczarów."

Powyższy opis pochodzi od wydawcy 💚

🏚️

Thriller psychologiczny na wysokim poziomie. Gwarantuję Wam wbicie w fotel i papkę z mózgu 🤯 Autorka stanęła na wysokości zadania i dała nam naprawdę intrygującą, szokującą lekturę. Historia jest przerażająca, pełna smutku oraz cierpienia i zwątpienia. Jednak jak w życiu bywa zawsze jest nadzieja na lepsze jutro. Główna bohaterka jest świetnie wykreowana, czuć bijące od niej emocje i te ciągłe wątpliwości. Mierzy się z ciężką przeszłością i niepewną przyszłością, ale się nie poddaje, bo ma dla kogo żyć. Czy ta sytuacja, z którą musi się zmierzyć doprowadzi ją do ostateczności? Przekonajcie się sami 😉 Uważam, że pisarka ma świetne i lekkie pióro, dzięki czemu przez powieść się "płynie" i strona ucieka za stroną. Jednak mam jedno "ale" co do ów powieści, a mianowicie - zabrakło mi dialogów oraz takiej dynamiki. Jak dla mnie było odrobinkę za dużo opisów, ale to tylko i wyłącznie moje zdanie. Mimo tych dwóch niuansów lekturę odbieram na ogromny plus. W tym miejscu Wam ją polecam z całego serca, a ja czekam na kolejną powieść pisarki, która będzie już w listopadzie! 😃 Pięknego, słonecznego, zaczytanego Piątku Wam życzę Kochani 😘😘😘

🏚️

Za egzemplarz książki do recenzji dziękuję @mediarodzina 💚

🏚️

Idealna na długie jesienne wieczory!

„Córka Króla Moczarów” autorstwa Karen Dionne, to thriller, od którego trudno się oderwać!

Helena wychowała się na moczarach, nie mając pojęcia, że jej ojciec porwał i więził na tym odludziu jej matkę. Dziewczynka nie znała innych ludzi, jedyną wiedzę o świecie czerpała ze starych gazet. Bez zdobyczy cywilizacji żyło się bardzo trudno, dlatego od najmłodszych lat, ojciec uczył ją jak przetrwać. Potrafiła polować, tropić i strzelać już jako kilkulatka.

Udało jej się to przetrwać i dziś prowadzi udane życie.

Wszystko zmienia się wraz z ucieczką jej ojca z więzienia.

To niesamowicie klimatyczna historia, zabiera nas w miejsce daleko od cywilizacji, techniki i utartych zwyczajów. Relacje jakie Helena ma z rodzicami są niesamowicie zagmatwane, ale przez to, że tak inne od tego co znamy, również niepokojąco ciekawe.

Choć podglądanie tego okrutnego zakątka świata, bywa wstrząsające i tak chcesz brnąc w tę opowieść. Opis życia na moczarach jest przerażający ale też intrygujący.

Ciekawe jest obserwowanie jak dzieciństwo ukształtowało Helenę, jaki ma wpływ na jej dzisiejsze życie, wybory i relacje.

Obława na Jacoba

Tropienie go

Wrażenie, że to ON rozdaje karty

Jakby to była dla niego zabawa

Naprawdę wciągnęłam się w tę historię, z zapartym tchem śledziłam tę dziwną i mroczną opowieść. Niekiedy niesamowicie przerażona tym, jak okrutni potrafią być ludzie.

Na koniec mini minus, wiele opisów, a mało rozmów. Pewnie nie każdemu rzuci się to w oczy, jednak ja wolę, kiedy dialogów jest nieco więcej.

"Urodziłam się dwa lata po tym, jak ojciec uprowadził i uwięził matkę na mokradłach. Dorastając, nie miałam pojęcia, że z moją rodziną jest coś nie tak. Uwielbiam swojego ojca. Byłam córką Króla Moczarów."

Narratorem powieści jest Helen, kobieta, która całe dzieciństwo spędziła na odludziu, całkowicie oddana i podporządkowana swojemu ojcu. Do dnia, w którym udało jej się opuścić moczary, nie wiedziała, że jej ojciec jest porywaczem, psychopatą i gwałcicielem.

Książka ta idealnie oddaje klimat thrillera psychologicznego. Narracja poprowadzona jest dwutorowo, teraźniejszość, pościg za oprawcą i przeszłość, wspomnienia Helen z jej dzieciństwa i dorastania na mokradłach. Fabuła jest prosta ale skonstruowana tak, że nie sposób oderwać się od książki. Nie ma tu szybkiej akcji, ale tło, obraz psychologiczny i misternie utakne postaci robią wrażenie. Autorka w swojej powieści  przedstawia nam historię dysfunkcyjnej rodziny, w całości skupiając się na dziecku oprawcy i ofiary. Największym atutem tej powieści jest relacja córka- ojciec oraz przemiana Heleny z dziecka wychowanego w dziczy w dorosłą kobietę. Powieść ta to doskonała analiza psychologiczna głównej bohaterki jak i jej ojca, psychopatycznego oprawcy. Jedyne do czego mogłabym się przyczepić to zbyt duża ilość opisów a mało dialogów. Wiadomo, że zamysł autorki był taki, że powieść pisana jest w formie wspomnień, jednak ja zdecydowanie wolę gdy książka zawiera więcej rozmów pomiędzy bohaterami.

"Córka króla moczarów" to pozycja obowiązkowa dla miłośników thrillerów psychologicznych. Różnorodna skala uczuć i emocji jest tak szeroka, że czytelnik może czuć się bezsilny w całym tym okropieństwie, by za moment jednak to wszystko zrozumieć i czuć podziw dla osoby, która jest w stanie znieść wiele zła i udowodnić, że może żyć normlanie. Mroczna, wciągająca i zaskakująca.

"córka króla moczarów" to thriller psychologiczny, który ostatnio przeczytałam, chociaż właściwie powinnam napisać, że go "pochłonęłam", ponieważ dla mnie ta książka była nieodkładalna. Rosnące napięcie nieraz wzbudziło u mnie dreszcze i przyznam, czasem bałam przekręcić kolejna kartkę w obawie, że autorka posunie się za daleko i moje czytelnicze serce tego nie wytrzyma. 🤭

Okrucieństwo z jakim przyszło mi się zmierzyć czytając tę książkę wywołało we mnie bardzo wielkie emocje. Zresztą tak samo, jak bohaterowie książki i ich postacie psychologiczne, które moim zdaniem, zostały doskonale wykreowane. Autorka bardzo skrupulatnie pokazała nam myśli małej Heleny i to jaki wpływ miał na nią ojciec, jak ją ukształtował. Owszem, jej zachowanie wzbudza skrajne emocje, jednak musimy wziąć pod uwagę to, jakie miała dzieciństwo.

Nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak dziecko wychowane bez rówieśników, mając obok siebie tylko matkę i ojca, żyjące na odludziu może nie być przystosowane do życia w społeczeństwie. Oczywiście jest to naturalne, że nie mając innych kontaktów, dziecko uważa że relację jakie łączą ich rodzinę są jedynymi słusznymi, jednak naprawdę spodobało mi się to, w jaki rzeczywisty sposób przedstawiła to autorka.

O ile zazwyczaj zbyt długie opisy mnie męczą, tak tutaj ani trochę nie byłam znudzona. Wręcz oczekiwałam ich, aby poznać zarówno życie na moczarach, opisy przyrody jak i opisane zachowania, które często odbiegały od utartych norm w społeczeństwie.

Fabuła w książce napisana jest z perspektywy dwóch czasów: dzieciństwo, czyli czas w Chacie i teraźniejszość, gdy główna bohaterka ma już swoją rodzinę. Co ciekawe każdy rozdział zatytułowany "Chata" zaczyna się fragmentem baśni H. Ch. Andersena "Córka króla moczarów". Przyznam, iż te fragmenty poruszały moją wyobraźnię.

Uważam, że autorka stworzyła naprawdę świetny thriller psychologiczny, który trzymał mnie w napięciu aż do samego końca, chociaż zakończenie było odrobinę przewidywalne, to i tak nie popsuło mi to lektury. Emocje, które wręcz wypełniały tę książkę głównie skupiając się na lęku i poczuciu zagrożeniu nie dadzą mi na długo zapomnieć o lekturze stworzonej przez Karen Dionne. Polubiłam pióro autorki, (głównie też za te opisy, których zazwyczaj nie lubię 🤡😅) i z pewnością sięgnę po kolejne książki, licząc na tak świetna lekturę, jaka była "Córkę króla moczarów"

"Gazety nazwały mojego ojca Królem Moczarów, tak jak bajkowego potwora. Rozumiem, dlaczego ochrzczono go tym mianem, podobnie jak każdy, kto zna baśń Andersena, chciałabym jednak wyraźnie podkreślić, że ojciec nie był potworem."

"Córka Króla Moczarów" to przejmująca powieść, która niejeden raz zaskoczy czytelnika. Jak najbardziej można gatunkowo wpisać książkę jako thriller psychologiczny, ponieważ akcja skupiona jest na wychowaniu Heleny na mokradłach otoczonych lasem. Matka kobiety została porwana jako nastolatka przez ojca Heleny, żyli bardzo skromnie, a ojciec wychowywał córkę w całkiem inny sposób niż dzieciaki żyjące w normalnym społeczeństwie.

Autorka mocno skupiła się na wątku porwanej kobiety, małej Heleny i ojca, który był dla niej przykładem. Dziewczynka nie znając innego życia szukała aprobaty ojca, który od najmłodszych lat chętnie brał ją na polowania, uczył tropienia, obchodzenia się z bronią. Brzmi jak wariactwo? Jak najbardziej. Nie ma co się dziwić głównej bohaterce, ponieważ przez wiele lat nie wiedziała, w jakiej tak naprawdę sytuacji się znajduje. To, co dla innych wydaje się być abstrakcją, dla niej było codziennością.

Świetnie zostało ukazane, jak warunki i relacje, w których żyje się od maleństwa, zostają w człowieku i ciężko odnaleźć się w innej rzeczywistości. Jak pewne zachowania mimo tego, iż nie są normalne, nadal tkwią w takiej osobie i mają potrzebę wracać do pewnych zajęć jak np. polowania, wędkowanie czy spanie na mokradłach. Jest to silniejsze od niej, bo zostało głęboko zakorzenione w psychice.

Czy takie osoby mają możliwość normalnego życia w społeczeństwie? Nie do końca. Pismaki, paparazzi, telewizje węszą, by znaleźć gorący temat, są osoby, które chcą zbić dobry pieniądz na krzywdzie Heleny i jej matki. Ciężko dziewczynie odnaleźć się wsród rówieśników i wcale się jej nie dziwię. Dziecko wychowywane w "dziczy" jest dzikie, jak zwierzę. Zachowanie samej Heleny wcale nie ułatwiało przystosowania sie do innych norm, których nie była nauczona.

"Świat był poruszony tym, co spotkało moją matkę, ale to ja przykuwałam największą uwagę. Byłam dzikim dzieckiem, które dorastało w prymitywnych warunkach i izolacji, potomkiem niewinnej dziewczyny i porywacza, córką Króla Moczarów."

Akcja toczy się dwutorowo. Śledzimy Helenę, która dowiaduje się, że jej ojciec uciekł z więzienia i podejmuje się odnalezienia go. Powinniśmy być pewni, że nienawidzi ojca i częściowo tak jest. Ale bedąc dzieckiem był dla niej przykładem i go uwielbiała. Chciała być taka jak on. Wracamy także do dzieciństwa głównej bohaterki i dowiadujemy się, jak wyglądała jej codzienność. I właśnie ten drugi tor czasowy jest najbardziej wciągający, a jednocześnie przerażający. Wywołuje mnóstwo emocji i uwierzcie, nie raz będziecie niedowierzać, że coś takiego miało miejsce, mimo iż to fikcja. Ale czy o takich sprawach nie słyszy się w naszej rzeczywistości? Niestety tak.

Na zachętę jeszcze dodam, iż znajdziecie tutaj fragmenty baśni Hansa Christiana Andersena pt. "Córka króla moczarów" 😉 Jeśli ktoś lubi taki rodzaj thrillera psychologicznego, to jak najbardziej polecam. Dostałam naprawdę mocną historię i z niecierpliwością czekam na "Okrutną siostrę", która swoją premierę będzie miała w listopadzie.

Dziękuję @mediarodzina za egzemplarz do recenzji ❤

"Ostatni raz byłam tam dwa lata temu, po śmierci matki. Odkąd urodziłam córki, myślałam o swoim dorastaniu i zapragnęłam sprawdzić, w jakim stopniu rzeczywistość pokrywa się z moimi wspomnieniami."

🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁

Helena mieszkała z rodzicami wśród lasów. Z dala od cywilizacji, z dala od jakichkolwiek udogodnień technologicznych. Nie znała innego świata. Chodzili na polowania by mieć co jeść. Niczym to nie przypominało XXI wieku.

Dziewczynka w ojcu widziała wzorzec. Szanowała Go i kochała bardziej niż matkę. Uważała Ją za słabą. Gardziła Nią.

Wszystko się zmienia gdy Helena odkrywa, że ojciec tak naprawdę je tam więzi. Był apodyktyczny i chciał mieć nad wszystkim kontrolę.

Gdy skończyła 12 lat, wraz z matką postanowiły zmienić życie na odludzie i wrócić do cywilizacji. Dziewczynka zmieniła tożsamość nie chcąc być kojarzoną ze swym ojcem. Z czasem założyła rodzinę. Miała 2 córki,które chciała chronić ponad wszystko.

Pewnego dnia dowiaduje się, że ojciec uciekł z więzienia. Z jednej strony się boi, z drugiej zaś podziwia ojca. Jest mocno rozdarta.

💥Czy powinna obawiać się ojca?

💥Czy ochroni rodzinę?

Ten thriller psychologiczny mozno wrył się w moją głowę. Muszę to przyznać. Cudownie opisane zostało życie bohaterki, kiedy to egzystowała na odludziu. Większą część opisuje właśnie Jej dzieciństwo z dala od ludzi. Niezwykłe jest to, jak musieli sobie sami radzić, bez żadnych dobroci dzisiejszych czasów. Czytałam te opisy z zapartym tchem.

Jedyne do czego mogłabym się przyczepić, to fakt, że akcja mogłaby być odrobinę bardziej dynamiczna 🤔 całość jednak przypadła mi do gustu😊

Bohaterowie zostali opisani bardzo realnie. Widać gołym okiem dopracowanie.

Spójrzcie też na okładke. Czy nie jest piękna? 😍

Historia została przedstawiona z dwóch perspektyw - teraźniejszego, dorosłego życia bohaterki oraz jej przeszłości i dzieciństwa na mokradłach. To właśnie ten wątek życia z dala od innych ludzi i cywilizacji podobał mi się najbardziej. Myślę, że autorka w ciekawy sposób przedstawiła bohaterów, relacje między nimi i to jak wyglądało ich życie codzienne. Ponadto niezwykle zaintrygowały mnie opisy przyrody, polowań, a także indiańskich zwyczajów.

Bardzo ciekawym zabiegiem ze strony autorki było również to, że co jakiś czas przed rozpoczęciem rozdziału umieszczała fragment baśni Andersena, która dodatkowo pozwoliła mi się wczuć w klimat powieści.

Jeśli chodzi o sam finał historii to muszę przyznać, że jednak odrobinkę się zawiodłam, bo był ON zbyt przewidywalny i sztampowy jak na mój gust. Przede wszystkim brakowało mi tam jakiegoś zaskakującego zwrotu akcji, który wprowadziłby trochę więcej zamętu do fabuły.

Podsumowując, jest to naprawdę ciekawa, wciągająca i angażująca książka, która z pewnością na długo zostanie w mojej pamięci przez swój wyjątkowy, mroczny klimat. Mimo tego, że jej zakończenie nie było idealne, uważam, że jest zdecydowanie warta polecenia i z pewnością ma szansę spodobać się fanom niespiesznej, ale jednocześnie pełnej napięcia akcji. Gorąco polecam! 😄

,,Córka Króla Moczarów" Karen Dionne to pozycja, która interesowała mnie już od dawna. Czy warto się z nią zapoznać?

Thrillery psychologiczne są miłą odskocznią od romansów, czy powieści obyczajowych. Zagłębiając się w ten gatunek, przy dobrze skonstruowanej fabule, można liczyć na naprawdę sporą dawkę emocji. Jeżeli autorowi uda się umiejętnie zbudować napięcie od danego thrillera psychologicznego nie sposób oderwać się przed przeczytaniem ostatniego zdania. Pomysł na fabułę jest drugorzędny, o wiele ważniejsze jest budowanie napięcia, nie wypuszczanie czytelnika z sideł niepewności przed zapoznaniem się z ostatnim wyrazem.

Fabuła nawiązuje do ,,Córki króla moczarów" Hansa Christiana Andersena. Główną bohaterką jest już dorosła kobieta, matka dwójki dzieci, która mieszkała z mężem i dziećmi w domu na ziemi dziadków. Z czasem dowiadujemy się jednak, że jej matka była uprowadzona przez ojca podczas zabawy i przetrzymywana wbrew swojej woli w jego domu. Teraz ojciec głównej bohaterki uciekł z więzienia, do którego trafił przez córkę. Czy będzie chciał się na niej zemścić?

Pomysł na fabułę na pewno był ciekawy i nietuzinkowy, więc zapowiadała się naprawdę świetna lektura. Nawiązanie do utworu Andersena także zapowiadało świetną lekturę. Całość czyta się naprawdę sprawnie, momentami jest zaskakująco, jednak zabrakło mi większych emocji, napięcia, oczekiwania na punkt kulminacyjny. Przyjemnie spędziłam czas z tym tytułem, jednak zabrakło mi jakiegoś większego zaskoczenia. Być może ta lektura dla Was okaże się bardziej zaskakująca, jednak ja zdecydowanie dodałabym jej dodatkowe strony w celu zbudowania większego napięcia.

Powieść jest świetnym thrillerem psychologicznym. Została wydana nakładem wydawnictwa Media Rodzina w serii Gorzka Czekolada, a dokładniej w podserii Białej.

Poznajemy główną bohaterkę gdy jej idealna rodzina znajduje się w niebezpieczeństwie, bowiem z więzienia ucieka groźny porywacz znany jako Król Moczarów. Ten mężczyzna porwał matkę Heleny i jest jej ojcem. Helena urodziła się w niewoli i przez 12 lat była wychowywana przez sterroryzowaną matkę i bestialskiego ojca, który był jej mistrzem i nauczył ją wszystkiego. Udawało jej się zataić prawdę nawet przed mężem i uciec od tego, jednak teraz będzie musiała stawić czoła ojcu i wykorzystać jego nauki przeciw niemu. Czy uda jej się go pokonać i sprawić by jej rodzina była bezpieczna? Przekonajcie się sami.

Książka podzielona jest na dwie strefy czasowe: dzieciństwo Heleny oraz polowanie na jej ojca. Poznajemy tragedię matki Heleny oraz jej samej. Mimo pozornie sielankowego życia na łonie natury otrzymujemy również sceny przemocy i obraz życia z potworem. Miłość do dziecka i nienawiść do oprawcy na równi balansujące wewnątrz kobiety pozbawionej wolności i zmuszonej do roli matki i żony. Jest to powieść niezwykle poruszająca i wprawiająca w ponury nastrój, podczas rozmyślań czemu nikt im wcześniej nie pomógł. Autorka pokazała również bezwarunkową miłość dziecka do rodzica, bez względu na to jakim jest potworem i uwielbienie dla jego nauk, ale również rozwinięcie osobowości i chęć ucieczki dorosłej już kobiety przed traumą dzieciństwa. Dostajemy również doskonały przykład jak osoby trzecie potrafią bezczelnie bogacić się na krzywdzie innych osób. To jak nas wychowano i czego nas uczono ale również to co przeżyliśmy i czego doświadczyliśmy kreuje to jakim stajemy się człowiekiem gdy dorośniemy.

Podsumowując: dostałam genialny thriller psychologiczny, który poruszył mnie i sprawił, że poczułam burze emocji, od tych negatywnych do pozytywnych. Jest to świetnie napisana opowieść idealnie przepleciona wspomnieniami głównej bohaterki. Porusza ważne tematy i na pewno jest to książka, która na długo pozostanie w mojej pamięci i sercu.

Zdecydowanie polecam Wam tą książkę, pomimo, a może właśnie z powodu trudnych tematów jakie porusza.

Recenzja powstała dla "Fantastyki na luzie".

Czasem trafiasz na niezwykle niepozorną książkę. Tajemniczą okładkę, niejasny opis... a w środku emocjonalna bomba, która powala Cię na kolana

Co byś zrobił, gdybyś w wieku lat nastu został porwany? Uprowadzony z rodzinnego domu, z dala od rodziny i przyjaciół, na odległe moczary? Przywiązany kajdankami i latami przetrzymywany...

Jak długo byś walczył?

Jak wiele razy próbował uciekać?

Jak głośno byś krzyczał, wiedząc, że nikt Cię nie usłyszy?

Helena, określana przez media Córką Króla Moczarów, miała zaledwie dwanaście lat, gdy udało jej się uciec z matką od ojca-porywacza. Teraz, kilkanaście lat później jej oprawca znowu jest na wolności.

I wie, że tylko ona jedna potrafi go złapać.

Nie ukrywam, że "Córka Króla Moczarów" zaserwowała mi zupełnie coś innego niż oczekiwałam. To emocjonalna jazda bez trzymanki, która mocno wbija się w psychikę czytelnika. Dorastanie w bestialskich warunkach gdzieś na odległych, moczarach, w zapadającej się chacie pod ręką surowego, brutalnego ojca. Nie zdając sobie sprawy, że matka jest ofiarą porwania, wielokrotnych gwałtów i codziennych aktów przemocy. Nie rozumiejąc, że nie jest to normalny stan rzeczy.

Teraźniejszość miesza się z przeszłością. W jednej chwili pokazując dziecko polujące na króliki i ściągające z nich skórę, w drugiej nieprzystosowaną społecznie nastolatkę, nie potrafiącą zrozumieć czego oczekują od niej inni. A później i dorosła już kobietę, tropiącą mordercę, porywacza, gwałciciela, jednocześnie będącym jej ojcem.

Powieść bardziej skupia się na psychologicznym aspekcie oraz relacjach z ojcem, którego Helena wie że powinna nienawidzić, ale nie do końca nie potrafi. Nie jest to książka skupiająca się na szybkiej akcji, lecz powolnie snuta opowieść przeplatana baśnią Andersena o Córce Króla Moczarów. Choć w ostatecznym rozrachunku jestem zadowolona z lektury zabrakło mi pazura w postaci mocnego zakończenia, bardziej dynamicznej fabuły i po prostu thrillera w thrillerze.

Jest to moja pierwsza książka tej autorki i jestem mile zaskoczona.

"Córka króla moczarów" jest inna niż wszystkie książki, które do tej pory czytałam.

W szczególności zainteresowały mnie rzeczywiste opisy sytuacji życia w surowych warunkach przyrody, których nie jesteśmy w stanie sobie wyobrazić nie będąc w danej sytuacji.

Myślę, że za jakiś czas sięgnę po nią ponownie.

Gorąco polecam!

Thriller jest dla mnie dobry wtedy, kiedy nie mogę się od niego oderwać i muszę najpierw skończyć książkę zanim skupię się na czymś innym. I tak było w przypadku Karen Dionne i jej książki Córka Króla Moczarów, która jakiś czas temu zrobiła sporo zamieszania wśród polskich Instagramowiczów ;)

Helena nie była planowanym dzieckiem. Jej matka jako nastolatka została porwana przez psychicznie chorego człowieka i uprowadzona na moczary. Tam postanowił założyć z nią rodzinę, ale nie dopuszczał do tego, żeby samodzielnie pojechała do miasta. Gwałcona i bita matka Heleny musiała ograniczyć się do przestrzeni moczarów. Posiłki wykonywała z produktów, które były pod ręką bądź ze zwierzyny upolowanej przez Jacoba Holbrooka. Historię Heleny poznajemy od momentu, w którym jej matka już nie żyje, dziewczyna ma własną rodzinę i wszystko teoretycznie jest normalnie. Spokój przerywa informacja, że jej ojciec uciekł z więzienia zabijając dwóch strażników. Helena doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że jest jedyną osobą na świecie, która jest w stanie powstrzymać szaleńca.

Historia przedstawiona bardzo przypominała mi Pokój - film, który kandydował kilka lat temu do Oscara i historii, która faktycznie miała miejsce. Stany Zjednoczone to kraj, który notorycznie zmaga się z historiami o tragicznych porwaniach. Osoby, głównie kobiety, są często latami więzione przez swoich oprawców. Tragedie rozgrywają się przez wiele lat, gdyż są niezwykle trudne do wykrycia. Najczęściej udaje się to w przypadku konieczności skorzystania już z zaawansowanej pomocy lekarskiej, bądź przy próbie ucieczki. Niestety Stany Zjednoczone to raj dla porywaczy - niezwykle łatwo jest przepaść i zmienić tożsamość, co utrudnia wykrycie sprawy.

Książka Karen Dionne bardzo mi się podobała. Wartka akcja, a także niesamowite miejsce akcji spowodowały, że książkę połknęłam. Bardzo serdecznie polecam na weekendowe czytanie na powietrzu - świetna historia, której nie da się zapomnieć!

Książka przypominająca niektórym "Mężczyźni którzy nienawidzą kobiet". Powiem, krótko jeśli ta powieść w najmniejszym stopniu przypominałaby wzmiankowaną zapewne nie przeczytałbym tego. Rzadko która publikacja wynudziła mnie jak"Mężczyźni..." A wracając do thrillera, według okładki jest to książka lata 2017, a jednocześnie co lepsi pisarze polecają ją jako coś godnego uwagi. A czy tak jest na pewno?

Helena wiedzie spokojne życie u boku męża i dwóch córek. Czas zajmuje jej rodzina, czasem wypad na polowanie, lub samotna wędrówka po lasach. Kobieta dorabia sobie również robiąc przetwory które sprzedaje turystom. Sielsko anielsko, pomyślałby ktoś.

Jednak nie wszystko jest takie różowe jak mogłoby się wydawać. Przed 15 laty kobieta więziona była na moczarach przez bezwzględnego mordercę. Oprawca ten był jednocześnie jej ojcem. Helena dowiaduje się że Król Moczarów uciekł, a ona sama być może jest jego celem. W tym celu odsyła swoją rodzinę, a sama zaczyna podchody mające za zadanie schwytanie mężczyzny. Ale czy wszystko wygląda tak jak w jej wspomnieniach? Przekonajcie się sami.

Helena jako bohaterka powieści, jawiła mi się jako osoba praktycznie wyprana z wszelkich uczuć. Pewnie taki zamysł autorki, aby oddać traumę którą zapewne odczuwała będąc więźniem. Ale jednego nie rozumiem. Jaka trauma, skoro sama twierdzi, że nie wiedziała że jest więziona, dopóki nie została uwolniona.

Poza tym jej podchody do ojca, którego nienawidzi, a jednocześnie ma mnóstwo miłych wspomnień z nim związanych. Nie rozumiałem niektórych wywodów tej kobiety. A sam finał niestety bardzo przewidywalny i zostało bardzo mało miejsca na zaskoczenie.

Jeśli ktoś lubi historie, które zmierzają do jasno określonego celu, ta powieść jest dla niego. Inni mogą się poczuć lekko rozczarowani. Tu nie ma miejsca na zaskoczenie, a szkoda.

Wyobraźcie sobie, że mieszkacie na mokradłach z dala od miasta, od cywilizacji. Pośród jednego, wielkiego lasu mając za sąsiada dzikiego zwierza nie łatwo jest żyć, a jeszcze bardziej wychowywać małe dziecko i jakkolwiek funkcjonować.

Porwana szesnastolatka, przetrzymywana w takim właśnie domu po kilku miesiącach rodzi dziecko – małą dziewczynkę owoc przemocy i symbol marnego życia, jakie ta dziewczyna wiodła przez kilka lat. Lecz, ta historia nie będzie kolejną opowieścią o porwanej, która w końcu uwolniła się z okowów uwięzi i psychicznie chorego mężczyzny. Ta historia będzie właśnie o tej małej dziewczynce, która swoje życie rozpoczęła na mokradłach i nie widziała świata poza nim.

Helenie ciężko jest odnaleźć się w teraźniejszości, musi uczyć się od nowa jak działa wszelkiego rodzaju zaawansowana technika, a przede wszystkim musi nauczyć się kontaktu z innymi ludźmi. Główną bohaterkę poznajemy już, jak jest dorosłą kobietą, z dwójką uroczych dzieciaków, mężem i własnym domem. Przeszłość dla niej stanowi rozdział zamknięty, gdzie wszystkie wspomnienia dotyczące tamtego życia i własnego ojca zepchnęła w najciemniejszy i najbardziej odległy kawałek serca, jaki mogłaby mieć. Lecz pewnego razu właśnie ta przeszłość nie daje jej o sobie zapomnieć, ojciec Heleny, ta sama osoba, która biła matkę i uwięziła ich na moczarach, teraz uciekł z więzienia o zaostrzonym rygorze. Jednak najstraszniejsze jest to, że to właśnie jego córka pomogła policji dostarczyć jego osobę przed sąd, w konsekwencji czego dostał karę dożywotnią. Kobieta boi się nie tylko o swoje życie, ale i także o męża i dwie córeczki, ich dom niestety znajduje się najbliżej tego więzienia.

Wiedziona instynktem macierzyńskim kobieta ukrywa swoją rodzinę, a sama wyrusza na polowanie, bo tylko krew z krwi potrafi złapać ofiarę i w końcu wymierzyć jej ostateczną sprawiedliwość. W czasie, kiedy tropi ojca, Helena przypomina sobie przeszłość począwszy od najmłodszych lat. Zdarzają się w tych wspomnieniach chwile pełne radości i dziecinnego podziwu dla ojca, ale także nie brakuje rozczarowań i świadomości jak dziecko może być manipulowane przez starszą osobę.

Książka, która wciąga nie tylko swoją fabułą, ale i także cieszy oko czytelnika, kiedy na nią się patrzy. Jest nasączona takimi zwrotami akcji, że czasami nie można przestać czytać, aby dowiedzieć się co będzie dalej, co się stanie. Najbardziej jednak spodobały mi się cytaty, które autorka postanowiła zawrzeć w książce. Słowa H. Ch. Andersena nie tylko wpasowują się w mroczne tło, ale i także da mnie to kawałek dzieciństwa, które spędziłam na czytaniu jego opowieści. Książka, której nigdy nie zapomnę jest raczej z kategorii tych, które bardzo mocno i głęboko zapadają w pamięć i po prostu nie da się ich zapomnieć.

Okładka tej książki przewijała mi się wiele razy przed oczami na stronach poświęconych literaturze. Tytuł stał się dość popularny przez ostatnie tygodnie. Interesujący opis powieści plus rekomendacja słynnego brytyjskiego pisarza - Lee Childa, w połączeniu z wieloma pochlebnymi opiniami innych czytelników sprawiła, że musiałam poznać tę historię.

Groźny porywacz, znany wszystkim jako Król Moczarów ucieka z więzienia o zaostrzonym rygorze. Helena domyśla się, że jej rodzina znalazła się w niebezpieczeństwie. Nikt z najbliższych nie zna jej przygnębiającej przeszłości. Nawet mąż nie wie, że kobieta urodziła się i wychowała na bagnach w niewoli. Przez dwanaście lat żyła u boku sadystycznego ojca i porwanej za młodu matki, z dala od świata. Dziewczyna nieświadoma swojego położenia, ufała ojcu bezgranicznie. To ON nauczył ją polować, tropić i zabijać. Uwielbiała i akceptowała życie, które znała. Po latach Helena wie, że ojciec nigdy nie darzył jej prawdziwą miłością. Zdaje sobie też sprawę, że jest jedyną osobą, która może go odnaleźć.

Muszę przyznać, że po pierwszych kilkunastu stronach byłam dość sceptycznie nastawiona na dalszy ciąg. Akcja toczy się dość powoli, brakowało mi dynamiki, a ja stawałam się coraz bardziej niecierpliwa. Cieszę się jednak, że nie odłożyłam książki, ponieważ im bardziej zagłębiałam się w tę historię tym bardziej narastała we mnie ciekawość oraz chęć poznania tragicznych wspomnień głównej bohaterki.

Mamy tutaj dwie strefy czasowe. Teraźniejsze życie Heleny, pościg za ojcem przeplata się ze wspomnieniami z dzieciństwa. Przez wzgląd na znikomą ilość dialogów, myślałam że nie odczuję emocji aż tak bardzo, jednak grubo się myliłam. Narracja pierwszoosobowa poprowadzona jest znakomicie. Odtwarzanie wspomnień dzieje się stosunkowo wolno, lecz bardzo dokładnie. Wydarzenia z dzieciństwa Heleny wywołują szok i niedowierzanie. Autorka świetnie podtrzymała napięcie, a także zachowała realizm. Wszystko z książki wydaje się bardzo rzeczywiste, a tym samym przerażające. Wychowanie z dala od cywilizacji, w skrajnych warunkach, a także doskonalenie umiejętności kilkuletniego dziecka w tropieniu, zabijaniu i przygotowywaniu zwierzyny to fragmenty, które dogłębnie mną wstrząsnęły. Z pewnością długo pozostaną w mojej pamięci.

Na początku nie specjalnie polubiłam Helenę. Nie mogłam zrozumieć ogromnej miłości jaką darzyła ojca i braku szacunku do matki. Karen Dionne doskonale przedstawiła portret psychologiczny tytułowej bohaterki. Po dość osobliwym zachowaniu nie trudno zauważyć, że przeszłość odcisnęła duży ślad w psychice Heleny. Autorka ukazała specyficzną, niedoskonałą miłość, brak ciepła rodzinnego oraz zrozumienia i nie mówię tu tylko o relacjach córka – rodzice, ale również córka – dziadkowie. Powrót do cywilizacji okazał się bardzo trudny, a niektóre nawyki niemożliwe do pokonania. Po tym co ją spotkało wykazałam się większą wyrozumiałością i moja sympatia do bohaterki wzrosła.

Córka króla moczarów to dobrze skonstruowany, pasjonujący thriller wywołujący ogromne emocje, w którym strach i podziw idą w parze. Powieść jest również walką o przetrwanie, a także o zapewnieniu bezpieczeństwa swojej rodzinie. Nie ma wątpliwości, że Karen Dionne jest utalentowaną pisarką. Polecam!

Moczary, psychopata (tylko jeden?), psychologiczna gra... WOW!

Znacie to uczucie, kiedy kończycie książkę, zamykacie ją... po czym jest jedno wielkie "uff", "wow", i... ten stan małej euforii połączony z niedosytem - "ale jak to? dlaczego? to już koniec?"... :) "Córka króla moczarów" daje WŁAŚNIE TAKI EFEKT!

Kocham, uwielbiam, przepadam za CZYMŚ TAKIM :) Mocne, mroczne, niejasne, trzymające w napięciu... ooo tak, takie książki to jest to! Karen Dionne daje nam do ręki thriller psychologiczny z najwyższej półki. Rodzina żyjąca w szczęściu w domku na moczarach okazuje się być patologiczną rodzinną pułapką, stworzoną przez psychopatę dla żony i córki. Po latach córka próbuje prowadzić normalne życie w cywilizowanym społeczeństwie, lecz jej ojciec ucieka z więzienia... i rozpoczyna się polowanie... tylko kto tak naprawdę na kogo poluje? :) Świetna (!) książka!

Pytanie cisnące się po lekturze na usta brzmi: do jakiego stopnia decydujemy sami o swoim wnętrzu, o swoim "ja", i czy to, za kogo się uważamy, jest wiernym odbiciem tego, kim tak naprawdę jesteśmy. I czy aby mroczna strona naszej duszy nie jest silniejsza, a na co dzień tylko drzemie... obserwując spod na wpół przymkniętych powiek wszystko wokół, czekając tylko na odpowiednią chwilę, by dojść do głosu... i się przebudzić... :) Szalenie cenię sobie książki z jakimkolwiek aspektem psychologicznym - tutaj dostałem tego tyle, że długo jeszcze będę tym nasycony ;)

Bardzo fajnym, niepokojącym i mrocznym akcentem jest powiązanie całej historii z indiańskimi wierzeniami i legendami. To, czego do końca nie rozumiemy i nie znamy zawsze przydaje stosownego dreszczyku grozy takim książkom jak ta... Za to wielkie wielkie dodatkowe brawa.

Gorąco polecam!

Dziękuję Wydawnictwu Media Rodzina za egzemplarz recenzencki.

Recenzja znajduje się także na moim blogu:

[Adres usunięty]

Bohaterka w końcu ucieka od ojca, który więzi ją i matkę na bagnach, sama chce tworzyć swoją własną opowieść i przestaje idealizować porywacza, odnajduje świat zewnętrzny, który do tej pory był poza tą trójką.

Wielowymiarowe postaci, których uczucia zmieniają się na przestrzeni czasu. Podoba mi się, że opowieść przypomina historie tłumaczone przez ojca, nie jest szaloną akcją, a skupia się na psychice i dojrzewaniu człowieka.

Książka jest bardzo atrakcyjna, doznania podczas lektury są bardzo intensywne. Spartańskie wychowanie, bardzo podobne jest do tych, jakie kojarzymy z wikingami. Tylko z tą różnicą, że do aktualnego czasu potrzeba nam innych umiejętności.

Akcja ma miejsce na dwóch planach - przeszłość, czyli dorastanie na moczarach oraz teraźniejszość- walka z ojcem, który uciekł z zakładu karnego. Sceneria bardzo klimatyczna, wspomnienia nawet ciekawsze od obecnych wydarzeń. Całość znakomita.

Porwał Cię. Zamknął w odosobnieniu, kontrolował każdy ruch i uczynił niewidzialnym. Stworzył wokół siebie otoczkę bohatera mającego prawo do wszystkiego. Dla Ciebie był szaleńcem i psychopatą, lecz dla innej istoty ojcem, który nauczył ją życia od podstaw.

Życie Heleny podporządkowane było jednemu mężczyźnie – ojcu. Dwa lata po porwaniu jej matki i sprowadzeniu na mokradła, urodziła się ona. Dorastała, nie mając pojęcia, w jak zakłamanej rzeczywistości żyła. Uwielbiała go. Była córką Króla Moczarów. „Kiedy dorasta się wśród natury, to ona dyktuje, co się robi i kiedy. Nie mieliśmy zegara, bo i po co? Dostroiliśmy się do otoczenia, jak ptaki, owady i zwierzęta, rządził nami ten sam dobowy rytm.” Opowieść przedstawiona jest z punktu widzenia Heleny Pelletier – córki porwanej w przeszłości dziewczyny oraz żyjącego z dala od społeczeństwa, psychopaty. Czytelnik obserwuje życie trojga osób, które znajdują się na mokradłach, każde z innej przyczyny. Obserwujemy wychowaną głównie przez zaborczego ojca – Helenę, dla której życie na mokradłach jest czymś więcej niż zapełnieniem szarej rzeczywistości. Karen Dionne bardzo szczegółowo opisała w powieści relacje „rodzinne”, głównie ojca oraz Heleny. Zrobiła to w sposób, który sugeruje nam, iż nawet psychopata, choć nieraz brutalny i bezkompromisowy, potrafi przejawiać ludzkie uczucia wobec własnego dziecka. „Ojciec obiecał, że ozdobi kurtkę według wzoru, który narysowałam mu kawałkiem węgla drzewnego na brzozowej korze, bo ołówki i papier się skończyły.” Nie to jednak zwróciło moją uwagę najbardziej. To relacja Heleny oraz matki sprawiła, że zaczęłam analizować stan psychiczny kobiety wychowującej dziecko w zupełnym odcięciu od świata zewnętrznego. Bardziej zastanawiały mnie psychologiczne aspekty jej opiekuńczości i wyrażania uczuć wobec dziecka. Z powodu ukazanych w powieści aspektów psychologicznych, uważam, że naprawdę warto ją przeczytać. Choćby po to, by zastanowić się nad przemianami ludzkiego umysłu wobec różnych bodźców zewnętrznych. „Teraz, gdy widzę go po raz pierwszy jako dorosła kobieta, uświadamiam sobie, że wygląda na szaleńca. Matka pewnie zawsze tak go postrzegała.” Książka ta nie jest typowym thrillerem. Nie opiera się ona na zaskakujących zwrotach akcji, nie czyta jej się szybko i nie zapomina po odłożeniu na półkę. Mamy tutaj do czynienia z łowcą i ofiarą, z uczniem, jak i mistrzem. Czytelnik zostaje przeniesiony w świat, w którym nie ma komputera, internetu, w którym nie ma telewizji, a postacie z kolorowych gazet nie dorastają. To świat, którego nie sposób wyobrazić sobie większości społeczeństwa. To trudny świat, obcy, zupełnie inny i niewyobrażalny. Karen Dionne sprostała zadaniu i stworzyła powieść na bazie własnych doświadczeń. Autorka bowiem przez pewien czas żyła w odosobnieniu, rzecz jasna z własnej woli, a to, czego nauczyła się przez ten czas, wkomponowała w tę historię. „Córka Króla Moczarów”, do której stworzenia inspiracją była powieść Hansa Christiana Andersena o tej samej nazwie, jest według mnie bardzo dobrym thrillerem psychologicznym, który skłania do wielu przemyśleń i ukazuje nam tak bliską, a jednocześnie daleką rzeczywistość.

Uwielbienie córki względem ojca, który po latach okazuje się być mordercą i socjopatą. Przewrotna historia, którą masz ochotę kontynuować, nawet kiedy przychodzi koniec. Bardzo dobra.

Czy niepozorna na pierwszy rzut oka, krótka powieść z przyciągającą wzrok okładką może zaskoczyć czytelnika i zbić go z tropu na wiele różnych sposobów? Okazuje się, że bez problemu, szczególnie w wykonaniu Karen Dionne.

"Córka króla moczarów" to thriller psychologiczny, który idealnie wpasował się w ramy swojego gatunku. Autorka zadbała o to, by w czasie czytania nie zabrakło niczego: otrzymałam przede wszystkim fenomenalny klimat tajemnicy przesiąkniętej delikatną nutą grozy, niepewności i czegoś na pierwszy rzut oka trudnego do zdefiniowania - podszeptu podświadomości, która igra sobie z czytelnikiem przekonując go, że ten wie doskonale co się wydarzy. Ale rozwiązanie zagadki wcale nie jest takie oczywiste. Autorka ma dobrą rękę do pisana tego typu powieści: lekki styl prowadzi przez fabułę, która zaskakuje ze strony na stronę, wspominany klimat kusi szybką kontynuacją powieści a bohaterowie stają się pełnowymiarowymi postaciami.

Helena, bohaterka książki, mieszka na moczarach. Prosta, nieskomplikowana kobieta odkrywa przed czytelnikiem wszystkie swoje karty. Od początku wiadomo jak wygląda jej życie, co działo się w przeszłości i dlaczego nie ma matki. To historia przygnębiająca, budząca litość kierowaną w stronę Heleny i pewnego rodzaju sympatię, bardziej wypracowaną na podstawie poznanych faktów, niż poprzez charakter głównej bohaterki, bo ten skrywany jest przez nią głęboko i dopiero z czasem ujawnia ona swoje prawdziwe oblicze. A musi to zrobić przez wzgląd na tragiczne wydarzenia - jej ojciec ucieka z więzienia i podąża w stronę moczarów. W tym momencie rozpoczyna się polowanie z całą masą niewiadomych - kto jest tutaj zwierzyną, a kto łowcą?

Życie Heleny nie było łatwe. Pośród malowniczych krajobrazów, bogato i szczegółowo przedstawionych przez autorkę przebija się nie tylko piękno przyrody, ale wielkie osamotnienie. Kobieta nauczona przez ojca współistnienia z fauną i florą potrafi żyć w swojej samotni, jednak wbrew pozorom wszystko czego nauczył ją ojciec nie jest miłością do otaczającego ją życia a kwestią przetrwania. Wiele lat temu Helena wraz z matką zrozumiała, że dom na trzęsawiskach z samotni zmienił się w rodzinne więzienie, w których mąż - głowa rodziny, nad wyraz przesadnie zaplanował życie oby kobiet. To przełom w powieści, bo rolę zaczęły się odwracać: Helena znając realia świata, który ją otacza postanowiła stawić czoła podwójnemu wyzwaniu: naturze i ojcu, który może być zdolny do wszystkiego.

"Córka króla moczarów" to typowy thriller psychologiczny - kusi wydarzeniami na kolejnych stronach, budzi napięcie, ale sama historia opowiedziana jest subtelnie i boleśnie wolno. Nie ma zrywów w fabule, akcja nie mknie na złamanie karku. Wręcz przeciwnie! Spokój niektórych scen doprowadza do szaleństwa, kiedy czytelnik już, teraz, zaraz musi wiedzieć co się wydarzy. Za to cenię sobie ten gatunek, bo wówczas moja wyobraźnia działa na najwyższych obrotach. Spodobała mi się powieść Dionne i uważam ją za naprawdę udaną, szczególnie biorąc pod uwagę profil psychologiczny głównej bohaterki - z jej bolesną świadomością utraty rodzinnego ciepła. To książka dla tych którzy lubią bawić się w poszukiwaczy - przygód i tajemnic, pośród mroków ludzkiego umysłu.

Wiarygodnie opisana, niesamowita opowieść o porwanej dziewczynie, o patologicznej rodzinie, a także współcześnie – pościgu za przestępcą i walki o własną wolność i niezależność. Gorąco polecam.

Helena wychowała się na moczarach. W wolnych chwilach uczyła się polować i strzelać, a za całe towarzystwo miała matkę i ojca. Dziewczyna nie zdawała sobie sprawy, że z jej życiem coś jest nie tak, dopóki nie dowiedziała się, że jest więziona i izolowana. Kilkanaście lat później musi zmierzyć się z ojcem kolejny raz, rozgrywając pojedynek na śmierć i życie.

Książkowa seria „Gorzka Czekolada” jeszcze nigdy mnie nie zawiodła, dlatego po prostu nie mogłam przejść obojętnie obok najnowszej książki, która zasiliła jej szeregi. Szczególnie, gdy powieść zapowiada się tak dobrze- bardzo klimatycznie, z mrocznym klimatem i psychologicznym zacięciem. Moje oczekiwania były ogromne, a kredyt zaufania dość ograniczony. Czy Dionne zasłużyła na słowa uznania?

Uwielbiam thrillery i uważam, że zawsze jest na nie dobra pora. Staram się sięgam po tytuły zapowiadające się wyjątkowo dobrze, dlatego, że moje oczekiwania wobec nich wciąż rosną. A jaki powinien być dobry thriller? Wypełniony po brzegi napięciem, oparty na wartkiej akcji, skłaniający do myślenia, zaskakujący zakończeniem. To warunki, bez których zwyczajnie nie wyobrażam sobie, by książka mogła zaliczać się do tej kategorii. Z wielką radością muszę przyznać, że Dionne najwidoczniej wychodzi z tego samego założenia. „Córka króla moczarów” bardzo przypadła mi do gustu od samego początku i z wielkim żalem ją odkładałam, gdy codzienność sprowadzała mnie na ziemię.

Pierwszoosobowa narracja to element, który szczególnie przykuwa uwagę. Główna bohaterka powieści, Helena, szczerze, bezkompromisowo i niezwykle drobiazgowo opowiada o swoim dzieciństwie na moczarach. Z jej relacji wyłania się obraz zaskakujący, mroczny, a przede wszystkim niezwykle intrygujący. Im bardziej zagłębiamy się w tę historię tym mocniej czujemy towarzyszące jej szaleństwo, a szczegóły, o które na bieżąco jest uzupełniana, przyprawiają o ciarki. Opowieść Heleny jest niepokojąca, ale sposób przedstawienia dodaje jej realizmu i sprawia, że zaczynamy się zastanawiać, jak wiele podobnych wydarzeń mogło mieć miejsce w rzeczywistości.

Napięcie obecne w powieści jest bardzo dobrze wyczuwalne od pierwszego rozdziału, a prowadzenie narracji w sposób naprzemiennie ukazujący dzieciństwo Heleny i bieżące wydarzenia, sprawia, że podczas lektury odczuwamy niepokój i niecierpliwość. Dionne przez cały czas utrzymuje nas w przekonaniu, że to jedynie cisza przed burzą, a chęć poznania zakończenia sprawia, że podążamy za nią szybko, z wypiekami na twarzy. Spodziewałam się, że autorka więcej uwagi poświęci bieżącej akcji, nieco spychając na bok dzieciństwo bohaterki. W moim odczuciu było jednak na odwrót. Co najważniejsze- w ogóle mi to nie przeszkadzało. Młodość Heleny zupełnie mnie pochłonęła.

Tematyka moczarów nie nasuwała mi wcześniej żadnych konkretnych skojarzeń. Zabrałam się za lekturę licząc na mocną i emocjonującą rozrywkę, wierząc, że tyle mi na początek wystarczy. Tymczasem świat wykreowany przez Dionne mocno podziałał na moją wyobraźnię i zaostrzył mój apetyt czytelniczy. Autorka opisała moczary w taki sposób, jakby sama spędziła na nich kilka lat. Rzeczowo, drobiazgowo, realistycznie. Chłód, ponurość, posępność, ciemność- te elementy składają się na niebanalną i wiarygodną rzeczywistość. Opisy codziennego życia bohaterki zrobiły na mnie bardzo duże wrażenie, nieprędko zapomnę o tej książkowej codzienności.

W pewien dziwny i zaskakujący sposób fascynuje mnie zło, a książki brutalne mocno mnie kuszą i pozwalają nieco tą potrzebę zaspokoić. Dzięki Dzionne miałam okazję poznać niezwykłą i niebanalną postać, jaką okazał się Król Moczarów. Każdy rozdział przybliża nas do poznania tego dziwnego mężczyzny. Okrutnego, brutalnego, narcystycznego. Sposób, w jaki traktuje rodzinę, obchodzi się z życiem, funkcjonuje w tym podejrzanym miejscu. Ukazanie tych elementów udało się autorce po prostu mistrzowsko. Dawno nie spotkałam tak interesująco zarysowanego bohatera. Za jego sprawą zło przybrało zupełnie inny, bardziej wyrafinowany charakter.

„Córkę króla moczarów” przeczytałam jednym tchem, poświęcając jej każdą wolną chwilę, z wielką pasją zmierzając ku zakończeniu. Nie znalazłam ani jednej rzeczy, do której mogłabym się przyczepić. To świetnie skonstruowana, bardzo klimatyczna i apetycznie mroczna powieść.