Magnat

Magnat” jest drugą przeczytaną przeze mnie książką spod pióra Marii Rodziewiczówny. Pierwszą był „Dewajtis”, który wywarł na mnie duże wrażenie, przez co czytając tę książkę nie byłam w stanie ich nie porównywać. Myślę, że też większe prawdopodobieństwo jest w tym, że jeżeli czytaliście coś spod ręki autorki to był to „Dewajtis”, więc moja opinia może być dla was pomocnym odniesieniem.

Te dwie historie pod względem fabularnym są dość podobne, szczególnie na samym początku. To co spotkało tam Marka Czertwana, a tutaj Aleksandra Kalinowskiego ma wspólne znamiona i łączą ich też cechy charakteru. Jednak nie mogę napisać, by była to mocna kalka, bo jak zaczęłam sobie na głos wymieniać różnice w fabule to je wyraźnie ujrzałam. Z przyczyn uniknięcia zdradzenia fabuły tutaj ich nie wymienię.

Im dalej tym czuć inny klimat „Magnata”, który jest oparty na stałym nieporozumieniu między Aleksandrem, a jego miłością Gizelą. Ja nie jestem fanką takich motywów w książkach, więc czytało mi się to momentami ciężko. Tym bardziej, że zabrakło mi większego nacisku na opisy przyrody, które były mocną stroną „Dewajtis” i były dla mnie urzekające. Byłam ciekawa jak potoczy się wątek miłosny, bo im bliżej zakończenia tym wiele się nie wyjaśnia. I jak wcześniej wspomniałam, że nie była to dla mnie momentami łatwa przeprawa to puenta tej historii jest taka pasująca do całości.

Dzięki temu widzę konsekwencję autorki w kreacji opowieści i to podnosi moje ogólne wrażenia. Jednocześnie po raz kolejny przekonałam się, że nie odnajduję się w takim poprowadzeniu wątku romantycznego. Nie mam nic przeciwko smutkowi, ale taki większy fatalizm mnie zniechęca. Wiem też patrząc się na inne klasyczne książki, które pod tym względem do mnie nie dotarły, że są osoby, które to lubią. Jestem ciekawa jakie uczucia będą mi towarzyszyły przy kolejnej książce autorki, więc myślę, że za jakiś czas przeczytam inną książkę jej autorstwa.

Kiedyś zastanawiałam się czy mamy w Polsce pisarzy piszących w XIX lub XX wieku, których czytałoby się tak lekko i przyjemnie jak Jane Austen czy siostry Bronte. Muszę przyznać, że po latach poszukiwań znalazłam. Maria Rodziewiczówna jest dla mnie taką autorką. Cieszę się, że w tej chwili jest wielki powrót do jej twórczości.

„Magnat” to kolejny tytuł, który miałam okazję czytać dzięki współpracy z wydawnictwem MG. Pierwsze co może zachęcić do tego tytułu to okładka. Jest przepiękna. A kolejna rzecz to treść.

„Magnat” to opowieść o młodym człowieku, Aleksandrze Kalinowskim, który za wszelką cenę chce zdobyć upragnioną pozycję magnata w towarzystwie szlacheckim. Nie jest to jednak takie proste, bo jako ubogi krewny, musi podwoić swoje wysyłki by się wzbogacić. Najpierw pracuje u generałowej Wojewódzkiej, która poskąpiła mu w testamencie pieniędzy dlatego, że ten zachował się honorowo i złamał jej obietnicę. Wyrusza więc w świat by tam się wybić. Obejmuje w posiadanie gospodarstwo w Mniszewie, którego nikt nie chce kupić i zaczyna trudną walkę z losem.

To nie jest jedna z tych romantycznych i sentymentalnych powieści dla panien uczących się na pensji. To powieść o przekraczaniu własnych możliwości, pracy ponad siły, walce o swoje na tym świecie. Jednak jest to też książka o tym jak zepsute było arystokratyczne towarzystwo w tamtych czasach, jak trudno było do niego wejść, nawet jak się miało błękitną krew. Rodziewiczówna pokazuje czytelnikowi pełny obraz blasków i cieni ówczesnego życia. Jest to powieść zaskakująca, ale przez to tak dobra. Język jest zachwycający, bieg wydarzeń niespodziewany. Wszystko to powoduje, że czytelnik nie może oderwać się od lektury, a po przeczytaniu myśli o niej bardzo długo.