Grombeladzka legenda. Serce gór. Księga całości. Tom 3

"… Idę w góry cieszyć się życiem

Oddać dłoniom halnego włosy

W szelest liści wsłuchać się pragnę

W odlatujących ptaków głosy.".

No nie u Kresa. Tu idzie się w góry po coś - po łupy, po żonę, po chwałę, po zemstę, po śmierć. Tu się walczy o życie. Wsłuchuje się w szelest liści, by ostrzegły przed zbliżającym się zagrożeniem. Odlatujące ptaków głosy przynoszą westchnienie ulgi. Tu sępy są rozumne i hipnotyzują i oślepiają i zabijają. W Szererze Serce Gór kształtuje legendy, tak jak ziemia kształtuje diamenty...poddając je wielkiemu ciśnieniu. Tu dobre chęci powodują cierpienie i śmierć. Przeżywają tylko najbardziej bezwzględni...honor jest w cenie i często to cena krwi.

Serce Gór jest trzecią książką Kresa, którą czytam. Możliwe, że będzie moją ulubioną. Główni bohaterowie mnie fascynują i ich podziwiam...nie zawsze lubię, ale podziwiam. Dużym plusem jest to, że jednym z bohaterów jest znowu kot.

Polecam tę opowieść o zemście, obowiązku, honorze, przyjaźni, zdradzie i...górach.

"Księga Całości" Kresa to nieco zapomniana klasyka polskiej fantasy. Trudno było ją dostać, na szczęście Fabryka Słów wydała ją na nowo w pięknym, odświeżonym wydaniu. Drugi tom został podzielony na pół i muszę powiedzieć, że "Serce Gór" jest znacznie lepsze od "Północnej granicy" i to na wielu płaszczyznach: Kres opowiada ciekawszą historię, tworzy znacznie bardziej wiarygodnych bohaterów, no i jeszcze lepiej operuje piórem. Powieść jest po prostu świetna, a w pamięci na pewno zostaną mi opisy tytułowego Grombelardu, czyli górskiej krainy pełnej bandytów, przeklętych przedmiotów i ponurych legend.

Za nami nie lada morska wyprawa – powalająca swoim rozmiarem i rozmachem. Teraz jednak nadszedł czas na zmierzenie się z kolejną potęgą natury – górami. Między grombelardzkimi szczytami czytają na nas pełne dramatów historie: o zemście, spłacaniu długów, przegranych zakładach, bohaterskich czynach, niemożliwych przerwach i wiele innych. Zapraszam do poznania trzeciego już tomu ,,Księgi Całości’’ – ,,Grombelardzka legenda. Serce gór’’.

Góry Ciężkie – miejsce surowe, ciężkie do przebycia, pełne niedostępnych ścieżek i szlaków, które znają jedynie nieliczni mieszkańcy tych terenów. Ludzie (ale nie tylko oni, także koty i sępy) równie surowi i twardzi jak miejsce które wybrali sobie za dom. A ,,Grombelardzka legenda. Serce gór’’ to właśnie zbiór historii o nich i rzecz jasna górach oraz wydarzeniach, które miały w nich miejsce, czasami tak niezwykłych, że czasem zmieniły się w legendy.

O ile ,,Północna granica’’ była książką dobrą, ,,Król bezmiarów’’ stanowił jeszcze lepszą kontynuację, to ,,Grombelardzka legenda. Serce gór’’ stanowiła lekturę od której nie mogłam się oderwać. Kres rysuje przed czytelnikiem scenerię gór wiecznie zasnutych deszczem, które jednocześnie przerażają swym okrucieństwem, z drugiej strony przyciągają swym surowym pięknem i majestatem. A także obietnicą wolności jaką można odnaleźć między ich szczytami – choć jest to wolność nie raz okupiona bólem i cierpieniem.

,,Serce gór’’ przede wszystkim zachwyciło mnie miejscem akcji, a że Kres pięknie potrafi opowiadać o wykreowanym przez siebie świecie, nikogo chyba przekonywać nie muszę. Ale nie był to jedyny element książki, który sprawił, że tak się nią zachwyciłam. Nowi bohaterowie, a w szczególności Rbit – koci rozbójnik, okrzyknięty również Królem Gór, to zdecydowanie mój faworyt spośród wszystkich dotychczasowych postaci spotkanych na kartach ,,Księgi Całości’’. Ale, żeby nie być posądzaną o faworyzowanie kotów, dodam, że to nie jedyna postać, która mocniej zapadła mi w pamięć, choć jako, że u Kresa trup ścieli się często i gęsto, to niestety wielu z tych do których poczułam nic sympatii musiałam pożegnać już w trakcie lektury.

Warto także dodać, że ten tom poświęca sporo uwagi trzeciej inteligentnej rasie – sępom. Co prawda zostają one nadal bardzo tajemniczymi stworzeniami, ale ich obecność sprawia, że każda wędrówka po górach nabiera innego, dużo bardziej niebezpiecznego charakteru.

Jeżeli wahacie się jeszcze nad rozpoczęciem przygody z ,,Księgą Całości’’ Feliksa W. Kresa, to ,,Grombelardzka legenda. Serce gór’’ jest tym co rozwieje Wasze wątpliwości. To kawał naprawdę porządnej fantastyki – takiej, w której zatapiamy się w niesamowity świat , który nie chce nas wypuścić ze swoich objęć, aż do ostatniej strony. Nie brakuje tutaj też bohaterów godnych poznania i zapamiętania – jak chociażby Łowczyni o niezwykłych oczach czy Rbit – kot gadba, rozbójnik zwany również Królem Gór. A to wszystko i jeszcze wiele więcej zamknięte zostało w historiach związanych z miejscem, które niesamowicie oddziałuje na wyobraźnie czytelnika – grombelardzkich górach.

Recenzja dostępna na stronie Kosz z Książkami.

Grombelardzka legenda została wydana w dwóch tomach zatytułowanych Serce gór i Wstęgi Aleru. Feliks W. Kres tym razem zabiera czytelnika do kolejnej krainy, czyli do tytułowego Grombelardu i przedstawia jego legendy. Serce gór jest książką bardzo różną od Północnej granicy i Króla Bezmiarów, z nową scenerię, tajemnicami, legendami i odmiennym sposobem prowadzenia historii. W powieści śledzimy bowiem wielu różnych bohaterów, którzy raz się pojawiają, później znikają i za jakiś czas znów się pokazują. Jest to tom, w którym dzieje się najwięcej z dotychczasowych, jedna potyczka goni kolejną, a trup ściele się gęsto w deszczowych górach Grombelardu.

Serce gór pozwala lepiej poznać wcześniej jedynie wzmiankowany Grombelard, górzysty i deszczowy teren, graniczący ze Złym Krajem, do której wybiera się wielu śmiałków szukających przeklętych przedmiotów. To kraj pełen różnych band rozbójników, ale również twardych wojskowych i między tymi dwoma grupami starają się żyć zwykli mieszkańcy górskich wiosek. Ponadto, w trakcie lektury poznamy również Dartan i Armekt, ponieważ z tych dwóch krain przybędzie do Grombelardu kilkoro bohaterów. Co więcej, dowiemy się także wielu interesujących faktów o sępach, które dotychczas były głównie wspominane. Bardzo mnie to cieszy, że autor konsekwentnie i z pomysłem przedstawia swój świat, jego tajemnice i różne historie. Jestem ciekawy jak dalej rozwinie się cały cykl.

Grombelardzka legenda. Serce gór to kolejny, bardzo dobry tom cyklu fantasy Księga całości, autorstwa Feliksa W. Kresa. Tym razem przenosimy się do deszczowego i górzystego Grombelardu i śledzimy różne potyczki i miejscowe legendy.

ŁUCZNICZKA I SĘPY

Ta seria jest naprawdę świetna. Zaczęła się nieźle, zaskoczyła naprawdę dobrym drugim tomem, który ze względu na marynistyczne zacięcie mógł być lekturą całkowicie nie dla mnie, a teraz nie tylko podtrzymuje poziom, ale i staje się dokładnie takim fantasy, na jakie liczyłem: mniej epickie i dynamiczne, za to bardziej nastrojowe i skupione na bohaterach. A pod wieloma względami przypomina mi także świetną „Achaję”, co jest jak najbardziej in plus.

Główną bohaterką jest łuczniczka Kernira, która dostaje misję do wykonania. W trakcie wędrówki spotyka kolejne postacie, a także groźne sępy, walka z którymi stanie się nie lada wyzwaniem, mogącym kosztować utratę zmysłów lub życia. Co jeszcze na nią czeka? I czym skończy się jej przygoda, o ile o końcu w ogóle można tu mówić?

Ten tom „Księgi całości” nie jest do końca ani powieścią, ani zbiorem nowel, wyrosłym na gruncie wcześniejszych opowiadań autora. To coś pomiędzy, a zarazem i jedno i drugie. Powieść złożona z krótszych opowieści, których nie ma sensu czytać niezależnie od siebie. Ale powieść naprawdę znakomita, dobrze poprowadzona i napisana świetnym stylem. Nic dziwnego, że przyniosła Kresowi nagrodę czytelników legendarnego magazynu „Sfinks” dla Najlepszej Powieści Roku oraz nominację do Nagrody im. Janusza A. Zajdla w tej samej kategorii.

Oczywiście nie mogę powiedzieć, że wszystko wyszło idealnie. Poziom tekstów bywa różny, ale nigdy nie schodzi poniżej pewnych standardów. Bo Feliks W. Kres pisać potrafi i to widać. Język, jakim się posługuje, jest lekki, plastyczny i przyjemny w odbiorze. Czyta się to naprawdę przyjemnie, płynnie bym rzekł, ale nie brak też odpowiedniego ciężaru. To proza rzemieślnicza, trzeba mieć to na uwadze, ale jest to rzemieślnictwo naprawdę udane. Dość proste, ale nastrojowe, zapadające w pamięć i sprawiające, że czytelnik chce do niego wracać.

Poza tym to po prostu dobre, typowe heroic fantasy. W tej części nie ma tak epickiego rozmachu, jak w poprzednim tomie, ale i tak zabawa jest dobra, pełna przygód i niebezpieczeństw w towarzystwie prosto, ale skutecznie skrojonych postaci i potrafiąca zaintrygować. Jest tu coś z typowego questa, jest coś z horroru, jest też choćby erotyka. A wszystko to w książce, która wciąż stanowi jeden z bardziej udanych tworów rodzimej fantasy.

Jeśli podobały się Wam poprzednie tomy, po sięgnijcie koniecznie. Pierwsza część „Grombelardzkiej legendy” to naprawdę bardzo dobra, solidnych rozmiarów (prawie 600 stron) lektura warta polecenia miłośnikom gatunku. Do tego naprawdę wyśmienicie wydana z przykuwającymi wzrok okładkami i bardzo przyjemnie zilustrowana przez Przemysława Truścińskiego bardzo ładnie prezentuje się na półce, a to też nie jest bez znaczenia.