Francuskie wyjście

Od wielu lat moim marzeniem jest zwiedzić Francję. Kiedyś w końcu to zrobię, lecz w międzyczasie z wielką chęcią czytam książki, których akcja dzieje się w tym państwie. Tak więc, jeśli widzę jakieś odniesienia do Francji albo Paryża w tytule powieści, to od razu trafia ona na moją listę do przeczytania. Tak też się stało z książką pod tytułem „Francuskie wyjście”.

Od książki „Francuskie wyjście” spodziewałam się jedynie tego, że historia opisana na jej kartach będzie się dziać we Francji. Nie wiedziałam, że będzie to historia 65-letniej Frances, której lekkoduszne podejście do życia sprawiło, że straciła cały majątek, jaki odziedziczyła po zmarłym mężu. Historia okazał się być zaskakująca i pełna absurdalnych sytuacji. Specyficzny humor tej powieści na pewno nie przypadnie wszystkim, lecz mi jak najbardziej odpowiadał. Książkę czytało mi się bardzo szybko, lekko i z uśmiechem na twarzy przez większość czasu.

Książka „Francuskie wyjście” okazała się być zaskakująca. Szukałam w niej Francji i trochę jej znalazłam. Spotkałam za to wdowę, której nie uznaje rzeczy niemożliwych. Jej syna, który mimo znacznego wieku nie potrafi odkleić się od mamusi. Ich kota, który postanawia chadzać własnymi ścieżkami oraz kilka innych postaci, które doprowadzają do śmiesznych, a czasem nierealnych wydarzeń.

Pierwsze spotkanie z twórczością Patricka deWitt było jak zderzenie ze ścianą: zaskoczyło, zdezorientowało i oszołomiło.

Wciąż piękna i błyskotliwa 65-letnia Frances Price okazała się bankrutem. Wraz z synem, który parał się „nicnierobieniem”, przetrwoniła ogromny majątek zmarłego męża i stanęła przed faktem całkowitej utraty wygodnego życia, do którego była przyzwyczajona. Wieloletnia, wierna przyjaciółka zaproponowała jej przenosiny do Paryża do jednego ze swoich mieszkań. Frances po krótkim namyśle wraz z Malcolmem, kotem, w którym podobno zamieszkała dusza jej zmarłego męża i resztką majątku zdecydowała się przenieść do Francji. W ten sposób rozpoczęła swoją ostateczną drogę ku przeznaczeniu…

„-Nigdy nie chciałam żyć jednym życiem – powiedziała. – Chciałam żyć trzema”.

Książka ta jest pełna surrealizmu i absurdu rodem z Latającego Cyrku Monty Pythona. Pełna specyficznych, różnorodnych postaci, zabawnych, ciętych i ironicznych dialogów, groteskowych, na pierwszy rzut oka całkowicie nonsensownych sytuacji. Podobał mi się klimat książki, czytając, czułam, jakbym oglądała kameralne przedstawienie teatralne. Dialogi na cztery nogi, pomieszanie z poplątaniem, no i ten humor! Autor mnie nim kupił! A zakończenie równie nieszablonowe, co cała historia…

Opowieść początkowo może się wydawać pełna chaosu, ale po chwili refleksji, jest to fascynująca historia o zawiłościach w relacjach międzyludzkich. Rodziców z dzieckiem, przyjaciół z przyjaciółmi bardziej lub mniej wiarygodnymi i oddanymi. Opowieść o autodestrukcji, więziach małżeńskich, wdowieństwie, jak również o sferach wyższych przedstawiona z przymrożeniem oka. Irytowała mnie życiowa postawa Malcolma czy Susan. Przytłaczała Frances ze swoim podejściem do małżeństwa, macierzyństwa i układania życia synowi, który już od dawien dawna maluchem nie jest (32 lata!). Rozbroiła mnie postać prywatnego detektywa, który rumieni się na samą myśl, że będzie z kimś musiał wejść w interakcję. Bawiła mnie madame Reynard, wróżbitka Madeleine oraz postać kota - Małego Franka. Słowem powieść obyczajowa z przytupem. Niech żyje absurd i ironia!

Wyczytałam, że Patrick deWitt napisał też scenariusz ekranizacji z Michelle Pfeiffer w roli głównej. Jednak po zapoznaniu się z postacią błyskotliwej, cierpkiej i zadziornej Frances bardziej widziałabym w tej roli moją ulubioną aktorkę Meryl Streep.

Za możliwość zapoznania się z treścią książki dziękuję Poradni K.