Dziedzictwo zbrodni

Czy zło można odziedziczyć w genach? Czy to do czego zostaliśmy zmuszeni w dzieciństwie, w jakim świecie się obracaliśmy, określa to, kim zostaniemy w dorosłym życiu? Czy istnieje więcej niż jedno wyjście z patowej sytuacji? Wiele pytań zostawiła we mnie ta historia, serio, choć to ma być zwykły kryminał, czysta rozrywka, zostałam zmuszona do wielu rozmyślań na temat zła.

Po serii z Oskarem Blajerem byłam ciekawa czy pojawi się kiedyś historia, która ją przebije... nie musiałam długo czekać, bo oto jest i ona... Mocna, brutalna, zaskakująca itd. itp. Po prostu WOW nie mogę sobie teraz darować, że ta książka przeczekała na mojej półce tyle czasu.

Po raz kolejny dałam się wciągnąć w przeżarty przez zło świat, który wykreował nam autor, a co gorsze (a może lepsze) to naprawdę mi się podobało i ciągle chcę więcej i więcej.

"Dziedzictwo zbrodni" to historia, w której akcja nie zwalnia nawet na moment, zaskakuje i szokuje już od samego początku. Według mnie tu nie ma się do czego przyczepić.

Pomysł na fabułę to strzał w dziesiątkę, a dodatkowy plus leci za umiejscowienie akcji w rejonach, z których pochodzę i które doskonale znam.

Płaszczyzna psychologiczna postaci jest zarysowana doskonale, dokładnie widać jak obydwoje się zmieniają na przestrzeni czasu i jak wzajemnie od siebie biorą i dają w zamian całą gamę uczuć i emocji. Są dojrzałe, choć początkowo może się wydawać, że mamy do czynienia z rozhisteryzowaną nastolatką i pustym łaknącym tylko przemocy kolesiem. Postaci drugoplanowe też są dopracowane, każda z nich coś wnosi to tej historii, i bez niej nie byłoby to wszystko kompletne.

To, co zawsze zaskakuje mnie u Adriana Bednarka to zakończenia, są one tak oczywiste, że wydaje się, że już nic się nie zmieni, nagle całość robi fikołka i wychodzi na to, że można inaczej, jeszcze mocniej i dosadniej...

Cieszę się, że ta książka trafiła w moje ręce. Z wielką niecierpliwością oczekuję sięgnięcia po najnowsze historie.

Czy polecam?

Oczywiście, że tak. Sam autor zaznaczył, że miało być lekko i przyjemnie, ale nie dajcie się zwieść, jest mega!

"Dziedzictwo zbrodni" jest książką niesamowicie dobrą i wciągającą. Czyta się ją bardzo, bardzo szybko. Autor jak zwykle stworzył ciekawych bohaterów i akcję, od której nie sposób się oderwać.

Fabuła jest doskonale przemyślana, akcja cały czas mknie żwawo do przodu, a zakończenie jest zaskakujące i... smutne. Bo po raz kolejny autor wykreował czarny charakter, którego nie sposób nie polubić. Ja osobiście Dominikowi kibicowałam od początku, do końca i szczerze mówiąc spodziewałam się innego zakończenia. Jest mi przykro, że losy bohaterów potoczyły się w taki sposób. To było dobre zakończenie, ale inne niż sobie wyobrażałam.

Adrian Bednarek zaskakuje mnie na każdym kroku. Swoim stylem, pomysłami, wyobraźnią. Jest to zdecydowanie jeden z tych autorów, po których książki mogę sięgać w ciemno.

Książka jest po prostu rewelacyjna! Ogromnie polecam!

Adrian Bednarek

'Dziedzictwo zbrodni'

Każdy z nas kiedyś coś odziedziczy.

Będzie to dla nas dodatkiem, pomoże się odbić albo zostanie trucizną.

Może to być szybciej niż myślimy, tak jak wydarzyło się u Dominika.

Nasz bohater chciał czy nie był pewny, w wieku 13 lat stał się mężczyzną. Od tamtej pory działają wspólnie. Lecz przyszedł czas na zlecenie, które wymknęło z pod kontroli i jedna z ofiar uciekła.

Czy naprawią błąd?

Czy uda im się znaleźć i dokończyć to co zaczęli?

Ojciec, który nie miał wyboru, ale czy później też tak było?

Czy można wytłumaczyć się dobrem dla rodziny?

Jak poradzi sobie dziewczyna, która nagle została sama, bez nikogo i niczego?

A może to ona pierwsza znajdzie ich i dowie się, kto i dlaczego? W końcu wie czym zajmowali się jej rodzice. Tutaj nasza bohaterka mi zaimponowała swoim opanowaniem.

Tutaj nie istnieje krótsza droga.

Są oni i ktoś, kto tym wszystkim steruję.

Kto? Jakie ma plany? Czym się kieruje?

Dlaczego właśnie tak, a nie inaczej?

Kibicowałam bohaterom. Zostało wykreowani w taki sposób, że nie dało się ich nie polubi i nie przeżywać tego co oni.

Język autora jest lekki, przyjemny książkę się pochłania, nie da się czytać odłożyć i zrobić coś innego, no nie da się. Ją trzeba przeczytać od razu bo inaczej cały czas się o niej myśli.

Dziecictwo zbrodni to świetny, nieobliczalny, zaskakujący, emocjonujący, nieobliczalny kryminał. Zagadki, intrygi wszyskto przedstawione w świetle gangsterkich porachunków, świata zabójców. Książkę czyta się lekko, szybko i nie wiesz kiedy, a już masz koniec.

To zakończenie było po prostu nie dla mnie ja po prostu pękłam.

Chce więcej książek autora ❤️

No i cóż tu można powiedzieć... jak tak dalej pójdzie, to życia mi nie starczy na czytanie książek wyłącznie moich ulubionych pisarzy. Właśnie do ich grona dołączył kolejny...

"Dziedzictwo zbrodni" to pierwsza książka Adriana Bednarka którą przeczytałam, ale już się cieszę, że mam tak ogromne zaległości i czeka mnie mnóstwo fantastycznej lektury.

Książka zaczyna się jak rasowy thriller, by przekształcić się w doskonały kryminał, nic przy tym nie tracąc.

Dominik bardzo wcześnie został przez wychowującego go samotnie ojca przygotowany do dość niezwykłego zawodu, został bowiem współpracownikiem zawodowego mordercy. Szybko nauczył się nie angażować emocji w pracę, więc żadna robota nie robi na nim wrażenia. Gdy ojciec otrzymuje zlecenie na całą rodzinę Grabowskich, po prostu włącza się do zadania. Kto mógłby pomyśleć, że w tym wypadku sprawy nie potoczą się jak powinny, a plany pokrzyżuje przeciętna dwudziestoletnia studentka. To, jak dalej potoczy się relacja ofiary i myśliwego poczytajcie sami. Dla mnie ta książka to rewelacja, a Adrian Bednarek zyskał kolejną fankę.

"Jedziemy na tym samym wózku, napędzanym przez nienawiść do wroga."

Dominik wraz z ojcem są płatnymi zabójcami. Dostają duże zlecenie na rodzinę Grabowskich. Jednak wszystko nie do końca wychodzi tak jak zaplanowali. Ucieka córka, Marysia Grabowska. Mężczyźni próbują złapać dziewczynę, ale w międzyczasie dzieje się coś co stawia chłopaka przed zupełnie innym zadaniem. Okazuje się, że zarówno Marysia jak i Dominik, mimo że pochodzą z zupełnie różnych światów mają coś wspólnego. Tę dwójkę połączy pragnienie zemsty, a przecież nic tak nie zbliża jak wspólny wróg...

Akcja tej powieści toczy się bardzo szybko. Jest sporo brutalnych i krwawych scen. Emocje wzrastają z każdym rozdziałem. Główny wątek przeplatany jest retrospekcjami przedstawiającymi to co doprowadziło obie strony (ofiary i oprawcę) do momentu, w którym się aktualnie znajdują. Życiowe zawirowania, problemy finansowe często skłaniają człowieka do rzeczy, o których normalnie nawet by nie pomyślał. Silne emocje, pozorny brak innej drogi czy słaby charakter mogą być przyczyną nieodwracalnych w skutkach decyzji.

Główne postaci są świetnie nakreślone. Początkowy podział na dobrego i złego bohatera z biegiem czasu zaciera się. Działając razem zaczynają przejmować swoje cechy. Marysia do tej pory ułożona, grzeczna dziewczyna z bogatego domu pokazuje pazur. Nie jest nieporadną, rozpieszczoną córeczką tatusia. Umie o siebie zadbać, podejmować szybkie często niebezpieczne decyzje. Z drugiej strony Dominik, chłopak, który od wczesnych lat młodzieńczych obcuje ze złem, przekracza granice prawa nagle w pewnym sensie zmienia front. Nadal ma zadanie do wypełnienia jednak budzi się w nim jakieś głębsze uczucie. Poczuwa się odpowiedzialny za dziewczynę. Stara się zapewnić jej względne bezpieczeństwo. Relacja między nimi nabiera rumieńców. Zacieśnia się więź choć nadal oboje walczą z emocjami.

Cieszę się jednak, że ta relacja nie poszła za daleko. Rozwijała się dość szybko i zaczynałam się bać, że ostatecznie zrobi się z tego romans. Na szczęście tak się nie stało. Proporcje nie zostały zachwiane, przez co do końca miałam ogromną przyjemność z czytania. Jeśli chodzi o samo zakończenie to również mi się podobało. Bez zbędnego idealizowania i sztucznych happy endów, za to realnie odzwierciedla sytuację bohaterów.

Na co dzień nie czytam powieści sensacyjnych. Tutaj po pierwsze moją uwagę skupiła niezwykle hipnotyzująca i dająca do myślenia okładka, ale zaintrygował mnie również opis. Z racji tego, że nie znałam wcześniej twórczości Autora postanowiłam spróbować i nie rozczarowałam się. To była naprawdę świetna, dynamiczna historia.

Polecam!

Jak ja się cieszę, że to tylko książka! Szok, po prostu szok! Przeczytałam ją prawie na jednym wdechu z czego serce o mało nie przestało bić ze strachu. W ogóle nie przypuszczałam, że będzie tak przerażająca. Napisana prościutkim i mogę powiedzieć, że luzackim stylem bez zbędnych opisów, czy charakterystyki, ale z fabułą godną Maxa Czornyja! Żeby własny ojciec namawiał dziecko do takich rzeczy, to w głowie mi się nie mieści. Do tego mały szantażyk, na który wiadomo, że chłopiec się złapie. Nikt w końcu nie chciałby stracić osoby, która jest dla niego wszystkim. Tylko cena, jaką musi za to zapłacić jest bardzo wysoka...

Ile jesteśmy w stanie zapłacić za czyjeś życie? Ile za to, by się go pozbyć? Czy można to zrobić z zimną krwią, skoro taka właśnie praca przechodzi tutaj z pokolenia na pokolenie? Tym razem jednak stawka się zwiększa, gdyż trzeba unicestwić aż czteroosobową rodzinę. Niby kolejne zwykłe zadanie, jednak zaczynają się pojawić komplikacje. Niespodziewanie ranny zostaje ojciec chłopca i zostawia przy tym swoje ślady. Trudności rosną w siłę, gdyż ciężko się z tego wytłumaczyć. Dodatkowo wciąż coś psuje im plany. Już czuć, że nie będzie łatwo, a nerwy im tego nie ułatwiają. Czy zatem wyda się ich każda tajemnica? Czy prawda ujrzy światło dzienne?

Niesamowita! A jaki dreszczyk emocji, bo wciąż się tutaj dzieje! To taki lekki styl, który przeraża i sieje przestrogi. Wspaniały thriller psychologiczny, gdzie trzeba złamać własną psychikę, by móc doczytać ją do końca. Masakrycznie pociągająca fabuła, która nie zwalnia do samego końca. Groźni i tajemniczy bohaterowie, którzy czasem muszą zgrywać niewiniątków. Bywa też, że chcą ukazać jacy są twardzi, choć serce i rozum krzyczą, że po prostu się boją. My ten strach odczuwamy, bo tak naprawdę nie wiadomo jak to się wszystko skończy.

Ja czułam jakbym nad głową miała kata, który wykona swoje zadanie, kiedy tylko przerwę czytanie. Bałam się, ale czytałam, bo nie potrafiłam przestać. Niesamowita książka, którą bardzo wam polecam:-)

„Życie nauczyło mnie, że nie każdy jest taki, jak się nam wydaje”.

Dzieciństwo Dominika zakończyło się w wieku trzynastu lat, wtedy to ojciec pokazał mu czym się zajmuje i odpowiednio go wyszkolił. Są płatnymi zabójcami – brzmi przerażająco, ale tak właśnie jest. Dostali kolejne zlecenie, tym razem mają zabić czteroosobową rodzinę Grabowskich, nie wszystko jednak idzie zgodnie z planem. Popełniają błąd, zostaje ranny ojciec Dominika, a ON sam będzie musiał wszystko naprawić. Przeszkody się piętrzą, a zlecenie coraz mocniej komplikuje.

Fabuła dopracowana w każdy szczególe, czuć ogromne nerwowe napięcie, które cały czas wzrasta. Rewelacyjnie wykreowani bohaterowie, barwni, niejednoznaczni, pełni mroku, a przy tym bardzo ludzcy, nieidealni, inteligentni. Ich portrety psychologiczne są mocno, wyraźnie nakreślone.

Powieść łączy w sobie kilka gatunków – mocny thriller psychologiczny, sensacja i szczypta obyczajowości. Nie jest to przyjemna i słodka historia. Jest pokręcona nieodkładana i nieprzewidywalna. Dla mnie genialna. Zakończenie to istny majstersztyk, czegoś takiego kompletnie się nie spodziewałam. Polecam, Tatiasza i jej książki :)

Do przeczytania tej książki zachęciła mnie okładka, jakoś tak przyciągała mój wzrok. Podobno nie powinno się oceniać książki po okładce, tutaj wszystko idealnie ze sobą współgra.

Adrian Bednarek lubi tematykę seryjnych morderców i moim zdaniem zgłębianie tematu wychodzi mu doskonale. W Dziedzictwie jest dwóch morderców, syn i ojciec, współpracują razem, działają na zlecenie, za dobrze wykonaną "pracę" są sowicie wynagradzani. Pewnego dnia dostają zlecenie zabicia całej rodziny Grabowskich, małżeństwa i ich nastoletnich dzieci. Tylko nie wszystko idzie tak jak zaplanowali, sprytna Marysia Grabowska wymyka się z rąk zabójców i sprawa się komplikuje. Kiedy wpada w ręce Dominika, czyli syna płatnego zabójcy, wie że jeśli nie będzie z nim współpracować, nigdy nie wpadnie na trop tego co wydał na nią zlecenie.

Książka trzyma w napięciu, ostrzegam że opisy morderstw są brutalne ale to idealnie odzwierciedla charakter tych, którzy dokonują egzekucji. Spojrzenie na całą sytuację pokazane jest z perspektywy trzech osób, Dominika, Marysi i policjanta, który próbuje rozwikłać zagadkę morderstw, tym bardziej że trupy nadal się pojawiają. Autor świetnie pokazuje jak każda z osób inaczej patrzy na tą sprawę.

Poznając Marysię można pomyśleć że to rozchwiana emocjonalnie nastoletnia bogaczka. Trzeba tylko pamiętać że na jej oczach zginął brat, straciła rodziców, a na dodatek musi zadawać się z człowiekiem który pozbył się jej rodziny.

Przyznam się że polubiłam Dominika, mimo że to płatny zabójca

Dzieciństwo Dominika skończyło się w dniu, kiedy pierwszy raz ojciec zabrał go z sobą do „pracy”. Wtedy dowiedział się, czym się zajmuje, wtedy pierwszy raz zabił. Minęły lata, a ON jest dorosłym mężczyzną, pracuje razem z ojcem, jak ON jest płatnym mordercą. Co prawda ma również legalny interes, jednak ON nie przynosi odpowiednich dochodów.

Kolejnym ich zadaniem jest zlikwidowanie czteroosobowej rodziny. Niestety nic nie idzie jak, było w planach. Ojciec popełnia błąd, jedna osoba im ucieka. Postanawiają, zatuszować błąd znajdując inną, podobną do niej, a następnie doprowadzają do wybuchu, aby nikt nie był, w stanie odkryć kto tak naprawdę zginął.

Marysia ma dwadzieścia lat i jest studentką. Prowadzi dość beztroskie życie, a przynajmniej do dnia, w którym wszystko się zmienia. Udaje jej się uciec, jednak wie, że to nie koniec, że teraz jest na celowniku. Musi przemyśleć co zrobić, musi odkryć, kto zlecił zabójstwo. Czy jej się uda? Czy Dominik i jego ojciec ją odnajdą? Czy zleceniodawca dowie się o ich błędzie?

Historia ciekawa i wciągająca, a przy tym pełna „trupów”, pościgów, tajemnic, niebezpieczeństw i uczucia, które nie miało prawa się zrodzić. Akcja szybka, pełna zwrotów, a zakończenie mocno zaskakujące. Od książki ciężko było mi się oderwać, a podczas czytania towarzyszyło mi wiele emocji.

Bohaterowie dość dobrze wykreowani. Podczas historii bardzo się zmieniają i mnie te zmiany zdecydowanie się spodobały. Niestety nie mogę wam o nich zbyt wiele powiedzieć, ponieważ wtedy zdradziłabym zbyt wiele z historii. Powiem tylko tyle, że mocno mnie zaskoczyli i to oboje.

„Dziedzictwo zbrodni” to książka, która mnie osobiście się podobała, którą z przyjemnością polecam.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - Kobieta

Znam bardzo dobrze twórczość Adriana Bednarka i z wielką ochotą i ciekawością sięgnęłam po jego kolejną powieść. Przy poprzednich utworach autor wysoko postawił sobie poprzeczkę i uważam, że nie spoczął na laurach. To nazwisko dla mnie oznacza, że przeżyję kolejną przygodę swojego życia i będę się świetnie bawić. I tak właśnie było …

Dominik wkroczył w świat dorosłych w wieku trzynastu lat. To wtedy ojciec wziął syna na akcję i kazał zabić po raz pierwszy. Chłopak przeżył szok, ale nie sprzeciwił się ojcu. Po raz pierwszy zamordował. Z zimną krwią. Brutalnie. Od tego czasu ojciec z synem stanowili spółkę zajmującą się zabijaniem ludzi na zlecenie. To była ich praca, bardzo intratna. Wkrótce przyjmują zlecenie na zamordowanie całej rodziny znanego biznesmena, rodziny Grabowskich. Brutalnie mordują matkę, ojca i syna, córka dzięki swojemu sprytowi unika śmierci. I to nieudolnie wykonane zlecenie będzie gwoździem do trumny dla rodzinnego tandemu. Od tej chwili zaczną się problemy. Marysia wie, czym zajmował się jej ojciec, który wtajemniczył ją w swoje ciemne interesy. Będzie się starała znaleźć zabójców swojej rodziny. Przypadkiem poznaje Dominika, swojego niedoszłego zabójcę. Jak wypadnie ich spotkanie? Spotkanie w cztery oczy mordercy ze swoją niedoszłą ofiarą. Czy Dominik dokończy to, co zaczął? Czy być może młodzi będą wspólnie dążyć do poznania prawdy? Czy mają wspólnego wroga?

Dziedzictwo zbrodni ma wszystko to, co powinien mieć doskonały kryminał. Świetna, przemyślana i trzymająca w napięciu fabuła. Szybkie i zaskakujące tempo, z licznymi i niespodziewanymi, trudnymi do przewidzenia zwrotami akcji. Klimat mroczny i przenikliwy. Bohaterowie wykreowani perfekcyjnie, zarys psychologiczny przemyślany i dopracowany precyzyjnie. A pomysł na powieść bardzo trafny i niecodzienny. Rodzinna spółka mordująca ludzi na zlecenie. Czyta się jak thriller rozgrywający się na ulicach rosyjskich miast.

Bednarek po raz kolejny zaskoczył na całej linii. Każdy jego utwór to uczta wrażeń i przeżyć dla czytelnika, ale dla odważnego i odpornego na widok krwi, brutalnych scen i przemyślanych skrupulatnie inscenizacji morderstw. Czasami trudno się jest szybko otrząsnąć, widząc wyciekające od strzału kuszy ludzkie oko czy cieknący mózg. Brrrrr.... Autor chyba stara się dobitnie do nas dotrzeć i pozwala przeżywać fabułę masą zmysłów. Pobudza naszą uspokojoną, a może nawet uśpioną wyobraźnię, nie daje jej chwili na odpoczynek. To nie przy jego historiach. Ale to wszystko uwielbiam u tego autora, nie będę chyba zbyt oryginalna jak wspomnę, że jego utwory mają w mojej osobistej biblioteczce miejsce na honorowej półce.

Nieprzewidywalność i zatrważający klimat nie pozwolą zasnąć. Genialna. Niemożliwa do naśladowania. Zakończenie rozkłada na łopatki nawet wytrawnego czytelnika. Rewelacyjna! Nie polecam …. bo ona nie potrzebuje żadnych rekomendacji, jest cenną wartością sama w sobie ...

Podczas czytania powieść skojarzyła mi się trochę z twórczością Tarantino oraz z filmem „To nie jest kraj dla starych ludzi” i są to pozytywne skojarzenia. W powieści nie ma wielkiej zagadki czy mistyfikacji, jest tylko czysta akcja i, pomimo że nie lubuję się w czymś takim, a przynajmniej nie w literaturze tak tutaj bawiłem się przednio.

Głównego bohatera polubiłem, jest enigmatyczny, do bólu konkretny i piekielnie inteligentny, zupełnie jak … ktoś, kogo znam od jego postaci embrionalnej, ale palcem nie będę pokazywać, oprócz tej osoby jeszcze taki był Steven Seagal w Liberatorze i proszę z tym nie handlować wszelka krytyka Stevena będzie piętnowana (jak ktoś go nie lubi, to proszę się ode mnie odseparować).

Co do samej fabuły nie ma się co rozpisywać, czysta akcja nie ma nudy, nie ma głębszych przesłań, naparzanie się cepami i jazda bez trzymanki. Nie ma opisów akacji, topoli czy walących gorzoła góroli, same konkrety.

Samo zakończenie jest dla mnie bardzo dobre, nie jest słodkie jak malutka foczka ślizgająca się na brzuszku i robiąca „oing uuu oing uuu oing” jest brutalne, prawdziwe i mi się podobało.

Żeby było jasne, to nie jest książka tego typu, że utkwi Wam w pamięci, nie to książka na tu i teraz czytasz, zapominasz, ale w trakcie możesz się bardzo dobrze bawić. Bednarek wygrał konkretami, bo ta książka nie udaje kryminału z wielowarstwową intrygą, tu jest jazda trochę jak w takim sensacyjnym slasherze. 
Jeśli ktoś szuka szybkiej rozrywki, to śmiało można brać, jednak jeśli liczycie chociaż na namiastkę śledztw to nie jest to odpowiedni czas na tę powieść.

No ja rekomenduję w każdym razie, a nie jest to żadna tajemnica, że się znam i tak dalej…

[Adres usunięty]

Adrian Bednarek to moje zeszłoroczne odkrycie. Po przeczytaniu pierwszego tomu Cyklu o Oskarze Blajerze wiedziałam, że to będzie jeden z moich ulubionych autorów. Co prawda mam jeszcze sporo jego książek do przeczytania, ale to tylko kwestia czasu, bo już wszystkie czekają u mnie na półce.

"Dziedzictwo zbrodni" to powieść sensacyjna. Czy mi się podobała? Jak myślicie?

Bardzo! Nieprzewidywalna i mega wciągająca. To jest zdecydowanie lektura na jeden wieczór, tak w kilku słowach można określić tę książkę.

Dominik i jego ojciec są płatnymi zabójcami. Dostają zlecenie zabicia czteroosobowej rodziny Grabowskich.

Marysia, cudem unika śmierci i udaje jej się uciec. Postanawia na własną rękę dowiedzieć się kto i dlaczego chciał ich zabić. Tymczasem Dominik próbuje odnaleźć Marysię aby dokończyć zlecenie. Czy mu się uda? Co się wydarzy?

Na początku, ale tylko przez chwilę musiałam się skupić na czytaniu. Po kilku stronach tak się wciągnęłam, że trudno mi było ją odłożyć chociaż na chwilę. Od pierwszych stron autor narzucił szybkie tempo, dzięki czemu trudno mi było odłożyć tę książkę, chociaż na chwilę. Myślę, że to nie jest typowa powieść sensacyjna, bo pokusiłabym się o stwierdzenie, że to połączenie sensacji, kryminału i thrillera. Co prawda lżejsza niż seria z Oskarem, ale uwierzcie, emocji tu nie zabrakło. Niektóre fragmenty czytałam zszokowana. Autor kolejny raz świetnie wykreował bohaterów i pokazał ich portret psychologiczny. Byłam w stanie wejść w ich głowy i wiedzieć co tak naprawdę myślą i czują. Zobaczyć jak bardzo są nieobliczalni. Ta książka jest do samego końca nieprzewidywalna, z każdą przeczytaną stroną byłam zaskoczona coraz bardziej, a już samo zakończenie spowodowało, że tylko się utwierdziłam w przekonaniu, że autor kolejny raz wyprowadził mnie w pole 😂 Takiego zakończenia się nie spodziewałam 🤭 Wszystko zostało świetnie połączone. Niczego mi nie zabrakło. Przy tej książce nie będziecie się nudzić. Koniecznie musicie ją przeczytać.

Powiem Wam, że książki Bednarka z chęcią bym zobaczyła na dużym ekranie 🔥

Ponownie weszłam w pełen brutalności świat, jaki pokazał mi Adrian Bednarek. Książka posiada odpowiednie tempo akcji i, jak przystało na to, iż mamy do czynienia z sensacją, z domieszką kryminału i thrillera, stale towarzyszy nam klimat napięcia, wyczekiwania, intrygi i chęci poskładania zagadki w całość.

Autor rewelacyjnie potrafi zbudować pokręconą relację ofiara-morderca. To z jednej strony przerażający obraz, a z drugiej fascynujące studium psychologiczne postaci. Mamy możliwość przyjrzeć się jak wyglądała droga do tego, jak Dominik stał się zabójcą. W osłupienie wprawia to z jak wielką determinacją i siłą można doskonalić swój zbrodniczy fach.

Dominik - człowiek zabijający z zimną krwią, zresztą profesję tę traktujący jako coś normalnego lub po prostu sport. Tak został wychowany. Bez rozczulania i łez. Doskonale wie, jak tuszować swoje zbrodnie, by nikt się o nich nie dowiedział. Jednakże było w nim coś, co sprawiło, że go polubiłam. Nie zdradzę Wam co to, sami musicie się przekonać...

Z kolei 20-letnia Marysia przeżyła życiową traumę. Miewa mnóstwo wahań emocjonalnych, momentów dziwnych, niezrozumiałych zachowań, a nawet bym powiedziała, że ociera się syndrom sztokholmski. Ale zaimponowała mi tym, że się nie poddała, przystosowała do nowej sytuacji. Jednak wzbudziła we mnie pewne wątpliwości co do tego, czy była rzeczywiście krystalicznie czysta? Zaintrygowani? 

Dominik i Marysia - wydawać by się mogło sprzeczne charaktery i wrogowie, ale szybko okazuje się, że łączy ich wspólny wróg i coś jeszcze. Mnie bardzo podobało się takie rozegranie fabuły ze strony autora.

Dawno nie czytałam książki, w której bohaterowie przeszliby aż tak wielką przemianę. Gdy porównałam ich z początku powieści, a patrząc na finał, byłam w naprawdę niemałym szoku.

Ale nie tylko para głównych bohaterów jest świetnie skrojona. Pozostałe postacie również zasługują na naszą uwagę, jak chociażby nieustępliwy detektyw Maks Kozłowski. 

"Dziedzictwo zbrodni" to historia o pragnienu zemsty, chęci poznania prawdy, samotności, o tym jak trudno przebaczyć i zapomnieć. To książka, która zabierze Was do mrocznego świata płatnych zabójców, do miejsca, gdzie sprawiedliwość wymierza się osobiście. Mnie autor ponownie poprzestawiał w głowie. Jesteście na to gotowi? 

Nazwisko autora mówi samo za siebie: dobry kryminał! I tak jest także tym razem.

Ojciec i syn - płatni zabójcy, dostają duże zlecenie: zginąć musi czteroosobowa rodzina. Coś poszło nie tak, Marysia ucieka z domu przed zabójcami. Wie, że ojciec nie prowadził uczciwej firmy więc nie zgłasza się na policję, ale wie też, że szuka jej zabójca. Chce się dowiedzieć kto i dlaczego zlecił zabicie jej rodziny. Kiedy spotyka swego niedoszłego zabójcę, nie spodziewa się, że będą zmuszeni ze sobą współpracować.

Niespodziewane zwroty akcji, żywy i barwny język autora, gwarantują udany wieczór z dobrą książką. Czyta się szybko i przyjemnie, ciężko się oderwać od lektury. Polecam miłośnikom literatury sensacyjnej.

Adrian Bednarek to znane nazwisko na polskim rynku. Postanowiłam sprawdzić jakie jego najnowsza powieść wywrze na mnie wrażenie.

Należy pamiętać o tym, że jest to tylko fikcja literacka. Poznajemy płatnego zabójcę, który 18 lat wcześniej wziął swojego 13-letniego syna na pierwsze płatne zlecenie, podczas którego nastolatek miał zabić kobietę, by nie doniosła na jego ojca. Od tamtego zdarzenia upłynęło sporo czasu i aktualnie młody cały czas pomagał ojcu w wykonywaniu jego zleceń. Obecnie senior otrzymał zlecenie na 4-osobową rodzinę. Nie był do niego przekonany, ale dług sam nie chciał się spłacić. Po raz kolejny musieli w to wejść wbrew różnym przeczuciom. Już od samego początku coś szło nie tak, a to był dopiero początek kłopotów, które czekały płatnych zabójców.

Na pewno Adrian Bednarek szturmem podbił kolei rynek i serca odbiorców. Do tej pory miałam okazję zapoznać się tylko z jego opowiadaniami w zbiorach. Postanowiłam to zmienić i skusić się na jego dłuższą formę. Jak podkreśla sam autor, jest to coś innego w jego dorobku, więc nie wykluczam poznania też innych utworów. Z tym jednak w moim przypadku do końca coś nie zagrało. Nie do końca mogłam wciągnąć się w tę fabułę, nie za bardzo byłam ciekawa jej zakończenia. Atutem na pewno są dość krótkie rozdziały i nietuzinkowy temat mordercy na zlecenie.

Chciałabym więcej poczytać o przeszłości syna mordercy, dokładniej o jego relacjach z ojcem do wieku pełnoletności i innych sprawach, które nie do końca zostały tutaj rozwinięte. Nie jest to zła lektura, ale oczekiwałam, że jej treść porwie nie bez reszty. Nielogiczne wydawało mi się zachowanie jednej z bohaterek i końcowe strony. Należy jednak pamiętać o tym, że jest to tylko wymysł autora.

Grzegorz to płatny zabójca, który od młodych lat wyszkolił swojego syna Dominika na takiego samego jak on.

Ich najnowszym zleceniem jest zlikwidowanie czteroosobowej rodziny Grabowskich.

20-letnia Marysia Grabowska cudem unika śmierci, gdy zamaskowani mężczyźni atakują dom jej rodziców. Nie chce iść na policję, bo wie czym zajmuje się jej rodzina. Sama chce dowiedzieć się, kto i dlaczego chciał ich zabić.

Grzegorz został ranny, a tymczasem Dominik chce naprawić swój błąd. Postanawia odnaleźć Marysię i dokończyć zlecenie.

Marysia i Dominik nie wiedzą, że mają wspólnego wroga, a prawda o rodzinie Grabowskich jest zupełnie inna, niż podejrzewają...

To moje pierwsze spotkanie z tym autorem. Jestem pod ogromnym wrażeniem, bo książka jest tak rewelacyjna, że nie mogłam od niej oderwać się. Książkę czyta się bardzo szybko.

Autor potrafi budować napięcie i ta powieść zaserwuje Wam wiele emocji. Książka ta wywołuje szybsze bicie serca. Autor totalnie oczarował mnie i kupił tą historią, bo uwielbiam czytać takie mroczne klimaty o seryjnych mordercach. Historia wciągająca na maksa.

Koniecznie przeczytajcie, jeśli lubicie mroczne klimaty.

Ja na pewno przeczytam inne książki tego autora, a wiem, że mam dużo do nadrobienia.

Polecam!

" Rana uwiera, jakby pies wgryzł mu się w nogę i nie chciał puścić."

Było to moje pierwsze spotkanie z autorem, chociaż miałam okazję usłyszeć o jego innych książkach. Koniecznie trzeba będzie się z nimi zapoznać, gdyż przy tej spędziłam niezmiernie dobrze czas. Akcji tutaj nie zabraknie, a fabuła potrafi moim zdaniem każdego zaskoczyć. Marysia i Dominik mają ze sobą więcej wspólnego niż mogłoby im się wydawać. Każde z nich ponosi konsekwencję czynów swoich rodziców. Losy tej dwójki obserwowałam z niemałym zaciekawieniem, a ich relacja jest na maksa pokręcona. Autor również zadbał o krwawe opisy, a te wyjątkowo były naprawdę mroczne. Emocje, które towarzyszyły mi przy czytaniu były dość skrajne, ale to jak najbardziej pozytyw, gdyż czytanie takich historii prowadzi do różnych rozmyślań na różne tematy. Prosty język zdecydowanie wpasował się w klimat powieści sensacyjnej. Bardzo chętnie ujrzałabym ekranizację, zaś lekturę polecam wszystkim tym, którzy lubują się w wartkiej akcji z niebanalną fabułą. Za swój egzemplarz dziękuję wydawnictwu Zaczytani.

Dwoje dorosłych ludzi niesie na swoich barkach błędy rodziców. To, w jakich okolicznościach się znaleźli, w dużej mierze zależy od innych osób. Teraz, jednak gdy decydują już sami, czy za swoje wybory również mogą ich winić?

Autor stworzył bohaterów, którzy wystawiają na próbę naszą wrażliwość. Przekraczają granice między dobrem a złem, szukają usprawiedliwienia dla swoich czynów. Podobała mi się charakterna dziewczyna Marysia, a Dominik intrygował na każdym kroku. Nawet imię dziewczyny brzmi tak delikatnie, co kontrastuje, z jej silnym charakterem, tworząc ciekawą całość postaci.

Musiałam oczy zamknąć na krwawych scenach, bo sprawiało mi to trudność w odbiorze. Dla tych, co lubią mroczne klimaty to dodatkowy atut. Mimo to bardzo chciałam czytać dalej, bo wydarzenia biegną szybko, akcja wciąga, a losy bohaterów stały mi się bliskie. Miejscem akcji jest Częstochowa miasto, w którym mieszkam, co stanowiło dla mnie kolejną zaletę, gdy śledziłam losy bohaterów, którzy przemieszczali się po okolicy, którą dobrze znam.

Adrian Bednarek bardzo dobrze wykreował bohaterów i stworzył wątki, które wciskają w fotel, a chwile grozy zapadają w pamięć. Niebanalna fabuła od samego początku daje dużo satysfakcji. Mocny początek, bardzo dobre zakończenie, potoczny język, którym płynnie operuje autor, naturalne dialogi, wszystko to razem tworzy świetną książkę sensacyjną. Bardzo dobrze się czyta, dużo zwrotów akcji, a i bohaterowie wzbudzają u nas silne emocje o różnym zabarwieniu.

Pod płaszczykiem morderstw i akcji z bronią w ręku, ukryte są relacje rodzinne oraz emocje dwojga zagubionych ludzi, którzy muszą zmierzyć się ze skomplikowaną sytuacją, którą postawił przed nimi los. Trudne wybory, ryzykowne decyzje, strach, rozterki umysłu, który uczy się odróżniać zachowania etyczne oraz te pozbawione ludzkich odruchów. Ich rozterki serca, uczucia, które bolą, powodują wstyd i niechęć do samego siebie, targają czytelnikiem do końca tej historii.

Bardzo dobra powieść z wartką akcją i bohaterami, których nie sposób nie lubić mimo ich mrocznych charakterów, wyrachowania i cynizmu w postępowaniu. Jeżeli chcecie się dowiedzieć, dlaczego polubiłam mordercę i obdarzyłam go współczuciem, koniecznie przeczytajcie!

Znacie twórczość Adriana Bednarka? W sumie to nie wiem po co pytam, myślę, że już KAŻDY ją zna, a jak nie czytał to chociaż słyszał! Z czystym sumieniem mogę stwierdzić, że każdą kolejną książkę autora mogę brać w ciemno. I choć wszystkich jeszcze nie czytałam, tak te które mam już za sobą, tylko utwierdzają mnie w tym przekonaniu.

Ja nie wiem jak autor to robi, ale każdy psychopata czy morderca, którego tworzy, jest tak genialny, że choć powinno się takimi bohaterami gardzić, tu się im kibicuje przez całą historię. W „Dziedzictwie zbrodni” nie było inaczej.

Dominik był zwykłym, rozpieszczonym nastolatkiem. Do pamiętnej nocy, gdy jego ojciec wywiózł go do lasu i pokazał, na czym tak naprawdę polega jego praca. Od tego czasu, oboje zaczęli prowadzić nietypowy biznes – stali się płatnymi zabójcami. Gdy pewnego dnia dostają zlecenie na czteroosobową rodzinę Grabowskich, sporo rzeczy nie idzie po ich myśli i zaczynają się problemy…

Tym razem autor nie postawił na thriller psychologiczny ani na żadnego seryjnego mordercę. Jednakże to, co tu stworzył, od pierwszych stron tak wciąga, że ja miałam wrażenie, że oglądam jakiś dobry film sensacyjny! Akcja nie zwalnia nawet na chwile, a każde kolejne wydarzenia, w każdej minucie mogą zaważyć na losie bohaterów. Z jednej strony mamy Dominika, który po wydarzeniach w domu Grabowskich i późniejszych traumatycznych przeżyciach, staje się po prostu nieobliczalny, a z drugiej policjanta Maksa, który depcze mu po piętach. Tutaj ani na chwilę czytelnik nie czuję się znudzony, bo co chwile coś się dzieje. A scena w kuchni? Wow! Byłam w nie lada szoku po tym, jak Dominik potraktował swojego ojca :O: Czytałam to na wdechu i najprawdopodobniej odczułam przy tym więcej emocji niż ON sam :P

Sama fabuła jest niezwykle ciekawa, bowiem przez całość książki, będziemy odkrywać dziedzictwo rodziny Grabowskich i dowiemy się, dlaczego i kto zlecił ich zabójstwo. To, co odkryjemy, nieraz zmrozi nam krew w żyłach. W takich momentach człowiek zadaje sobie pytanie – czy naprawdę wiemy wszystko o naszych najbliższych? I tutaj należy wspomnieć, że autor jak zwykle świetnie wykreował każdego z bohaterów! Emocje, jakie odczuwali, oddziaływały i na mnie. Były momenty, gdy byłam zszokowana jak główna bohaterka, ale też czułam jej gniew i frustrację. A brutalność i bezduszność Dominika, wywoływała ciarki na moich rękach.

Jestem pod ogromnym wrażeniem „Dziedzictwa zbrodni”. I choć z początku nie mogłam wgryźć się przez sam styl pisania, bo był dla mnie trochę chaotyczny, tak po czasie już było wszystko ok i nie mogłam przestać czytać! Co do zakończenia… Nie spodziewałam się takiego obrotu sprawy. I choć jedna rzecz mnie trochę zasmuciła, tak druga ( no cóż :D ) wprowadziła w stan euforii! Brawo dla autora, za stworzenie tak świetnej książki! Koniecznie musicie ją przeczytać!

Dominik wraz z ojcem prowadzą dosyć nietypowy biznes. Są płatnymi zabójcami.

Dostają zlecenie na rodzinę Grabowskich.

Marysia to dziewczyna żyjąca w beztroskim świecie,ktory zmienia się w jednej chwili.

W chwili, kiedy zamaskowani napastnicy napadają na jej rodzinę i zabijają z zimną krwią.

Jej udaje się przeżyć, a wiedząc czym zajmowała się jej rodzina na własną rękę szuka odpowiedzi kto chciał ich śmierci.

Dominik musi dokończyć zlecenie.

Czy uda mu się wytropić Marysię? Czy ona dotrze do prawdy? A może coś ich połączy? Wspólny wróg, miłość, nienawiść?

Kiedy dowiedziałam się, że wychodzi nowa książka tego autora wiedziałam, że to obowiązkowa lektura. Do tego ta cudna okładka.

Czytając lżejsze książki ostatnim czasem doszłam do wniosku, że potrzebuję latające trupy, rozlewy krwi, poćwiartowane ciała i ten "delikatny" język pisarski.

Autor nie zawiódł miechem rzucał aż miło, trupy tu i ówdzie, a do tego dwoje młodych ludzi. Miodzio.

To moje pierwsze podejście do książek Bednarka i uważam, że zdecydowanie trafne. Przypadła mi do gustu ta powieść, porwała mnie i tak wciągnęła, że ciężko było się od niej oderwać. Historia jest genialnie skonstruowana, wątki są ciekawe i z zawrotną akcją. Tu ciągle coś się dzieje, zaskakuje i szokuje czytelnika, pełno jest krwi i trupów.

Wczuwałam się w bohaterów, przeżywałam wraz z nimi ich emocje, rozterki, strach, gniew. Polubiłam ich i im kibicowałam, chociaż były momenty, gdy Marysia działała mi na nerwy. Autor wspaniale wykreował postaci, którzy są totalnie porąbani i pokręceni. Trochę przerażała mnie bezwzględność Dominika, jego bezduszność i zimne podejście do ofiar.

Podziwiam pana Adriana za stworzenie tego świetnego kryminału, który dostarczył mi niezapomnianych przeżyć i wrażeń. Czytając miałam gęsią skórkę a włoski na skórze jeżyły mi się z przerażenia i niedowierzania. Mój umysł pracował na najwyższych obrotach próbując przewidzieć zakończenie. Niestety nie domyśliłam się końcówki a ostatnie stronice totalnie mnie zaskoczyły.

Dominik wraz z ojcem są płatnymi zabójcami. Ich zadaniem jest zlikwidować czteroosobową rodzinę Grabowskich. Trzy osoby udoło się im zlikwidować. Ocalała tylko Marysia, która zbiegła z miejsca masakry. Postanawia dowiedzieć się dlaczego jej bliscy zginęli i z czyjej ręki. Zabójca próbuje odnaleźć dziewczynę by naprawić popełniony błąd. Gdy się spotykają sytuacja mocno się komplikuje i nic już nie będzie takie samo jak dawniej.

Czy ten mężczyzna zamorduje Majkę? Czy kobieta dowie się prawdy o rodzinie? Kto tak naprawdę jest ich wrogiem a kto przyjacielem? Czy tę dwójkę połączy wspólny cel?

Zachęcam do przeczytania tej książki, która po mimo, że jest sensacją kryminalną, to jest niezwykle lekka i przyjemnie oraz szybko się ją czyta. Zapewniam, że nuda wam przy tej lekturze nie grozi. Autor pisze bardzo fajnym i prostym językiem, bez zbędnych opisów i zawiłych pojęć. Uważam, że ta powieść jest idealna na wieczorny relaks po ciężkim dniu pracy i odskocznią od codzienności. Z całego serca polecam, zaczynajcie się w tą historię, którą polubicie od pierwszych stron tak jak i ja.

"Problem z dobrą książką polega na tym, że chcesz ją skończyć czytać i nie chcesz skończyć czytać."

Miałam się z tym przespać ale wiem, że jutro nic nowego nie wymyślę😅

Był Kuba Sobański, Oskar Blajer a teraz przyszedł czas na Dominika Baja😈

Pierwszy raz zabił mając 13 lat. Od tamtej pory, co roku wraz z ojcem dokonuje morderstw na zlecenie. Przyszedł czas na kolejne zlecenie, tym razem jest to czteroosobowa rodzina. Podczas napadu, coś idzie nie tak, dziewczynie udaje się uciec. Czy Dominik ją znajdzie ? Jakie konsekwencje przyniesie pościg za Marysią ?

Autor poraz kolejny udowodnił, że potrafi zaserwować niezłe emocje i stworzyć historię tak porąbaną a jednocześnie fascynującą. Jakie to było dobre😈 Czytałam i nie mogłam się oderwać. Zresztą zawsze tak mam przy książkach Adriana Bednarka😄 czytam dotąd aż przewrócę ostatnią stronę.

Ta książka jest troszeczkę inna niż pozostałe, ale jak to u Bednarka bywa, trupów Ci tutaj pod dostatkiem i krew leje się z każdej strony. Jednym się to nie spodoba, mi wręcz przeciwnie. Akcja nie zwalnia nawet na moment, co chwilę coś szokuje, coś zaskakuje. Bohaterowie- bezwzględni, zimnokrwiści i fantastycznie porąbani😈 Uwielbiam portrety psychologiczne jakie kreuje autor, według mnie nie ma sobie równych. Jednak niezmiennie Kuba Sobański my love😈 @adrian_bednarek_autor czy wykreujesz bohatera, który go przebije ? Czekam😎

@wydawnictwo_novaeres 🖤

@wydawnictwo_zaczytani 🖤

⭐RECENZJA⭐

Nietypowy biznes? Czemu nie! Dominik wraz z ojcem są płatnymi mordercami. Dostają zlecenie na pewną rodzinę. Jednak nie wszystko idzie po ich myśli. Dziewczyna, która miała zginąć wraz ze swoją rodziną, cudem uchodzi z życiem. Mężczyzna musi naprawić swój błąd i odnaleźć zaginioną na czas, żeby nie narobiła im kłopotów. Tych dwoje łączy więcej niż im się wydaje. Czy podołają temu?

✖️

@adrian_bednarek_autor to zdecydowanie jeden z moich ulubionych polskich autorów! Jego książki mogę brać w ciemno i wiem, że nigdy nie będę tego żałować! 😁 Jakiś czas temu nadrabiałam parę powieści pisarza i byłam zachwycona! Tym razem też tak było! Adrian ma dar lekkości pióra. Potrafi wciągnąć czytelnika w wir wydarzeń bohaterów, w całą tę pokręconą fabułę i nie puścić do samego końca. A właśnie o to chodzi! 😁 Historia w ów lekturze była popaprana. Nie chciało mi się wierzyć, że można mieć zawód zabójcy, ale czyż na świecie wlasnie tak nie jest? Jedni są od sprzątania, a inni od brudnej roboty. Oczywiście nie mówię, że to jest złe, absolutnie! Bo każdy wybiera to, co chce robić w życiu, albo los go do tego zmusza. Nie ma co oceniać. Wydaje mi się właśnie, że tak było z naszymi bohaterami. To życie zmusiło ich do tego kroku w ten zawód, a nie inny. Może się mylę - nie wiem, ale to moje zdanie 😉 W każdym razie kreacja postaci była dość dobra i można było ich poznać od każdej strony życia. Polubiłam zarówno Dominika, jak i Marysię, chociaż kobieca postać momentami mnie irytowała, ale wszystko zostało jej zapomniane 🙈😅🙊 Czułam od nich bijące emocje, niepokój, to, co nimi kieruje. Tak jak wcześniej napisałam, ta fabuła nie jest z tych "normalnych", ale z tych powalonych 🤯 Mózg się gotuje normalnie 😅 Ale za to właśnie uwielbiam pisarza! Stwarza takie postacie, takie historie, których nie sposób zapomnieć ot tak 🙊🙈 Zakończenie wbiło mnie w fotel! Kompletnie się tego nie spodziewałam 🤯😲 Myślałam, że to będzie zakończenie takie inne no 😜 A jednak autor postanowił zrobić inaczej i w sumie cieszę się z tego powodu 😁 W tym miejscu chciałam Wam polecić tę powieść, jak i inne książki autora, a ma ich trochę 😜 Ja jeszcze przed sobą mam 4 jego książki, ale wiem, że to kwestia czasu jak je ogarnę! 😁💪🏻 Miłego i zaczytanego Wszystkim! 😘

✖️

Za egzemplarz książki do recenzji dziękuję @wydawnictwo_zaczytani @wydawnictwo_novaeres 🖤

✖️

Każdy z nas dziedziczy coś po przodkach i nie zawsze jest to dziedzictwo materialne. Często żyjemy pod silnym wpływem rodziców i tego, co chcą nam przekazać poprzez wychowanie. Dominik otrzymał od swojego ojca szczególne dziedzictwo, które zaważyło na całym jego życiu. Prowadzi z ojcem nietypowy biznes, są bowiem płatnymi zabójcami.

Podczas jednego ze zleceń sprawy wymykają się spod kontroli, niedoszła ofiara ucieka, a Dominik za wszelką cenę chce ją odnaleźć, by naprawić błąd. Dziewczyna doskonale orientuje się w szemranych interesach swoich rodziców i wie, że pójście na policję nie rozwiąże problemu, musi natomiast pierwsza dotrzeć do zabójców, zanim oni ją znajdą i dowiedzieć się, kto i dlaczego pragnął śmierci jej rodziny.

Oboje próbują trafić na swój ślad, życząc sobie wzajemnie śmierci, aż pewnego dnia ich drogi się niespodziewanie krzyżują i od tej pory są zdani już tylko na siebie, a wiadomo, że nic tak nie łączy jak wspólny wróg. Z chwilą, gdy obok Dominika pojawia się Marysia, powieść zmienia swój wymiar, autor każe wierzyć czytelnikowi, że teraz zabijanie ma sens, jest zemstą, dochodzeniem prawdy. Nie ma półśrodków, drogi na skróty. Jest osoba, która zagraża im obojgu. Albo oni, albo ten ktoś, kto stoi za zleceniami zabójstw.

Autor bardzo się postarał, żeby czytelnik współczuł bohaterom, kibicował im w ich drodze wbrew sobie. Nadał im ludzki wymiar, pokazał, że każdy doprowadzony do ostateczności jest zdolny zabić. Marysia całkiem pogubiła się w tej sytuacji. Straciła rodzinę, majątek, tożsamość nie ma już nic, przestawił jej się całkowicie system wartości. Trudno jej się przyznać nawet przed sobą, że z Dominikiem wiąże ją już coś więcej niż porachunki z gangsterami. Ta para rozbitków jest dla siebie drugą szansą, ocaleniem.

Obok pary tych dwojga autsajderów pojawia się jeszcze ambitny i bystry policjant, który w tej sprawie wietrzy możliwość upragnionego awansu. Nie popuści, aż nie dotrze do prawdy. Zakończenie tej historii nie mogło wyglądać inaczej. Nie ma zbrodni doskonałej, zwłaszcza gdy zabójca jest zbyt pewny siebie i to domniemanie w końcu zawodzi. Nie ma tu podziału na dobrych i złych bohaterów, a autor na koniec przywraca wiarę w porządek świata, bo nie ma zbrodni bez kary.

„Dziedzictwo zbrodni” to powieść sensacyjna na bardzo dobrym poziomie, ma to wszystko, czego szukam w tego typu literaturze. Nagłe zwroty akcji, ciekawą, lecz niezbyt skomplikowaną fabułę, dobrze wykreowanych bohaterów, którym współczułam i chciałam, żeby się im udało. Rozrywkę w czystej postaci na jedno popołudnie i wieczór z odpowiednią dawką adrenaliny.

„Dziedzictwo zbrodni” to kolejne literackie dziecko Adriana Bednarka. I tak jak już wcześniej bywało, również i tym razem autor rozpieszcza nas intrygującą fabułą, wciągającą zagadką, trzymając w ciągłym napięciu o finał. Zanim jednak ten nastąpi porwiemy się nurtem historii zapisanej na kartach powieści.

Częstochowski pisarz sprawił, że nie mogłem oderwać się od lektury jego najnowszej książki. I choć nie jest ona opasła, jak wcześniejsze, to także i teraz „czytelniczo” najadłem się do syta.

„Dziedzictwo zbrodni” to solidny kąsek kryminału, to mięsisty kawałek thrillera. Jednym słowem palce lizać. A te nieustannie wertować będą kartki książki, którą warto umieścić na półce Najlepszych Interesujących Książek.

Autor wykreował bohaterów, którzy zdawałoby się stoją po przeciwnych stronach barykady. Jednak jak się okazuje mają wspólnego wroga. Nie chcę za bardzo wchodzić w szczegóły, by nie spolerować Wam całej historii, lecz początek ich znajomości, to prawdziwa jatka.

Dominik wraz ze swoim ojcem są płatnymi zabójcami. Pewnego dnia otrzymują zlecenie na „zlikwidowanie” czteroosobowej rodziny Grabowskich. Owe zadanie wykonują niemal perfekcyjnie. Niemal, ponieważ dwudziestoletnia Marysia zdołała wyjść cało z opresji. Dziewczyna zaprzysięgła zemstę. Niestety musi działać na własną rękę. Wiedząc, czym zajmuje się jej rodzina nie może zgłosić się na policję.

Czy Marysia zdoła dowiedzieć się komu zależało na śmierci rodziców? Czy dowie się, kto zlecił zamordowanie jej familii?

Dodatkowo napięcie podczas poznawania tej historii potęguje fakt, że Dominik planuje odnaleźć dziewczynę, by dokończyć swoje zadanie. Wie, że musi ją „zlikwidować” by zatrzeć wszelkie ślady swej profesji. Jednak Marysia nie jest jego największym wrogiem, ponieważ jak się okazuje, to właśnie oni mają wspólnego wroga, a prawda o rodzinie Grabowskich jest całkiem inna niż mogłoby się wydawać.

Jeśli jesteście ciekawi, jak zakończy się ta historia, to koniecznie sięgnijcie po „Dziedzictwo zbrodni”. A ja dodam tylko, że Adrian Bednarek ponownie stanął na wysokości zadania, serwując nam kolejną książkę, którą wysoko stawia poprzeczkę. Myślę, że Ci, którzy sięgnęli już po powieść nie zaprzeczą. Zdecydowanie polecam!

Za egzemplarz recenzencki książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Zaczytani.

"Dziedzictwo zbrodni" przeczytałam już jakiś czas temu, ale nie mogłam się zebrać, by coś napisać. Adrian Bednarek jest konsekwentny w budowaniu kompletnie popapranych bohaterów. Nie inaczej jest tutaj, jednak zarówno w przypadku Dominika, jak i Marysi, to los zdecydował, że w pewnym momencie swojego życia przekraczają granice zła.

Nie jest to powieść dla ludzi o słabych nerwach, bo praktycznie na każdej stronie spotkamy się z jakąś formą przemocy, a ilość martwych osób jest zdecydowanie większa niż w chyba całej trylogii o Oskarze Blajerze. Adrian Bednarek dał się porwać tej mrocznej stronie swojej wyobraźni.

"Dziedzictwo zbrodni" układa się w taki sposób, że czytelnik ma wrażenie, że jest cały czas

ramię w ramię przy głównych bohaterach. Powieść nie jest długa, więc nie ma w niej czasu na przestoje, cały czas jest akcja i szybkie tempo, a końcówka to mistrzostwo.

Jeżeli nie znacie "Dziedzictwa zbrodni", a lubicie mocne powieści, to jest coś dla Was. Polecam

Dominik to z pozoru zwyczajny facet, prowadzący własny biznes. Nikt nie wie, że od lat razem z ojcem prowadzi całkiem inny bardziej dochodowy interes. Są zabójcami na zlecenie.

Ich najnowszym zleceniem jest zabójstwo czteroosobowej rodziny Grabowskich. Jednak od początku wszystko idzie nie tak. Marysi Grabowskiej udaje się uciec. Ale jej rodzina też prowadzi nielegalne interesy, więc nie może zgłosić się na policję.

Dominik chce dokończyć zlecenie. Jednak wspólny wróg ich obojga zmusza go do zmiany planów.

"Dziedzictwo zbrodni" to moje pierwsze spotkanie z piórem Adriana Bednarka. Muszę powiedzieć, że było to bardzo udane spotkanie.

Książkę czyta się jednym tchem. Akcja goni akcję, a trup ściele się gęsto. Nie brakuje emocji, zwrotów akcji i pokręconej relacji głównych bohaterów.

Dominik, mimo swojego brutalnego fachu, wzbudził moją sympatię. Ciężko nie współczuć też chłopakowi, który w rodzinny biznes został wciągnięty w bardzo młodym wieku. Wychowywany był na mordercę bez skrupułów i cienia empatii.

Marysia zaś to beztroska, inteligentna studentka. Wydaje się krucha i bezbronna, ale w obliczu niebezpieczeństwa staje się silna i odważna.

On chce zabić ją, ona zaś pragnie jego śmierci. Co takiego się wydarzy, że będą musieli zmienić priorytety? Czy będą w stanie sobie zaufać?

Ja jestem zdecydowanie na tak. To była mocna lektura, w której akcja pędzi i nie ma czasu na nudę.

Dwoje bohaterów, których nic nie łączy, dwa światy niemające ze sobą nic wspólnego i jedna noc, która wszystko zmieni. W końcu co mobilizuje bardziej niż wspólny wróg?

Choć nie pałam przesadną sympatią do polskich autorów, z Bednarkiem polubiłam się od razu. Jego książki są mocne, mroczne i brutalne. Fabuła często ocieka krwią i ociera się o przesadę. Liczba ofiar idzie w parze z bogatą wyobraźnią i zwrotami akcji. Świetny styl i możliwość postawienia się na miejscu zabójcy doskonale uzupełniają całość. Tych elementów, tak charakterystycznych dla twórczości autora, nie zabrakło mi i tym razem. Niewątpliwie jednak nowy tytuł pisarza nieco różni się od tego, co zazwyczaj oferuje ON swoim czytelnikom.

„Dziedzictwo zbrodni” urzekło mnie bardziej sensacyjną nutą. Sięgając po książkę byłam przygotowana na szybką akcję i opowieść stworzoną przede wszystkim dla rozrywki. Mimo że Bednarek postarał się umotywować działania swoich bohaterów, to podejmowane przez nich decyzje, wydłużająca się lista ofiar i przewrotnie wybierane narzędzia zbrodni sprawiają, że całość ma lekki i świeży ton.

W swojej nowej powieści autor udowadnia, że ma jeszcze sporo do przekazania, a pomysłów wciąż mu nie brakuje. Wyobraźnia działająca na najwyższych obrotach stworzyła kolejną zaskakującą opowieść, na którą spoglądałam jednak z pewnym dystansem i przymrużeniem oka. Niektóre motywy i sytuacje były bowiem absurdalne, pełne czarnego humoru i przerysowanych opisów. W żadnym razie natomiast mi to nie przeszkadzało. Cieszyłam się możliwością oderwania od innych spraw i zajęcia głowy tą przedziwną fabułą.

Akcja książki rozwija się szybko. Historia zaczyna się mocnym akcentem i już do końca nie zwalnia tempa. Bednarek dba o to, by czytelnik ani przez chwilę się nie nudził, podtrzymuje zaciekawienie i pozwala na zaangażowanie. Choć niektóre wątki wydają się przewidywalne i łatwo domyślić się, w która stronę podąży fabuła, to muszę przyznać, że nie spodziewałam się takiego zakończenia. A i scenariusz rozgrywający się według moich założeń w żadnym razie mi nie przeszkadzał.

Autor przedstawił mi ponadto dwoje intrygujących bohaterów. Nie jestem pewna, czy podczas lektury doszukałam się między nimi więcej przeciwieństw czy podobieństw, zmieniali się bowiem na moich oczach i wiele razy dałam się zaskoczyć. Obydwoje natomiast miło mnie zaskoczyli i pozwolili dobrze się zapamiętać.

Jak już wspomniałam na początku, autor ma bardzo dobry styl. Szczególnie spodobał mi się natomiast język, którym posługiwał się w tym przypadku. Mocny, dosadny, nieco wulgarny, trochę ironiczny i sarkastyczny. Pasujący do całości, ale też stanowiący dużą zaletę sam w sobie.

„Dziedzictwo zbrodni” okazało się dokładnie takie, jak oczekiwałam. Lubię Bednarka, chętnie sięgam po jego historie i nic nie wskazuje na to, by miało się to zmienić w najbliższym czasie.