Dom stu szeptów

Początek bardzo mi się podobał, do momentu ujawnienia, z czym bohaterowie mają do czynienia. Powieść trzymała w napięciu, można było obserwować skomplikowane relacje pomiędzy wszystkimi zebranymi w tym groźnym nawiedzonym domu. A potem bańka prysła, autor chyba chciał stworzyć coś niebanalnego, a nie kolejny horror o duchach z oklepanym schematem, wyszło mu niestety pomieszanie z poplątaniem.

Im dalej, tym gorzej. Bohaterowie idą jak po sznurku, do tego zaczynają się stapiać w jedno. Rozmowy, które początkowo kipiały od emocji, stają się sztuczne. Niektóre wątki dłużą się jak flaki z olejem, inne nie są wcale doprowadzone do końca. Gdyby się przez chwilę zastanowić nad tą fabułą, to zobaczymy same dziury. Z każdą stroną robi się coraz bardziej groteskowo, męcząco i aż śmiesznie. Odechciewa się czytać, nawet żeby tylko poznać zakończenie. Dużo jestem w stanie wybaczyć, ale nie zmęczenie i nudę.

Polecam wyłącznie osobom, które są ciekawe, w jaki sposób, inny niż zazwyczaj, wykorzystać wątek nawiedzonego domu. Nie gwarantuję, że się spodoba, ale spróbować nie zaszkodzi.

Ogólnie nie lubię się bać. Ale z książkami jest inaczej, Raczej wywołują intrygujący dreszczyk. Niestety, nie pamiętam kiedy przeczytałam książkę która naprawdę sprawiłaby, że poczułam strach. Myślałam, że "Dom stu szeptów" Grahama Mastertona da radę. Ale nie do końca tak się stało.

Po śmierci Herberta Russella, jego dzieci z rodzinami spotykają się w posiadłości Allhallows Hall by wysłuchać testamentu i zastanowić się co począć dalej. Nikomu jednak wola nestora rodu nie przypada do gustu. Dodatkowo znika Timmy, pięciolatek, który bawił się na dworze a po wejściu do domu zapada się pod ziemię. Wkrótce zaczynają znikać kolejne osoby. Dom zdaje się być nawiedzony przez duchy. Niestety siła drzemiąca w trzewiach posiadłości okazuje się o wiele gorsza..

Myślałam, że będzie gorzej. To znaczy, przyzwyczaiłam się do tego, że autor serwuje historie naprawdę ścinające krew w żyłach. Ale nastawiłam się na to, że te czasy pisarz ma już za sobą i ta historia raczej nie zamiesza mi w głowie. I było tak pół na pół. Bo owszem, nadal czuć charakterystyczny styl autora. Przez pierwsze pół książki trochę się nudziłam. Próbowałam ją słuchać w audiobooku jednak bardziej wciągała mnie gdy sięgałam po papier. Końcówka była naprawdę niezła i wywołała już u mnie większe emocje. Nie wiedziałam czego się spodziewać, a to duży plus. Zdecydowanie horrory lepiej czytać niż słuchać. I mimo, że książka nie wywołała u mnie uczucia strachu to uważam że była całkiem niezła.

Ponura, stara rezydencja położona pośród wrzosowisk często spowitych nieprzeniknioną mgłą, wiatr, który zdaje się skrywać w sobie wiele potępionych dusz i zaginione dziecko, to wszystko składa się na jedyny w swoim rodzaju, wciągający horror, co chwila wywołujący u czytelnika dreszcze strachu. Groza wypływa z wszystkich kart powieści, przypominając o tym, że istnieje zło, którego ludzki umysł nie jest w stanie ogarnąć. Przytłaczająca atmosfera, barwne opisy starego dworu i wrzosowisk oraz mroczna zagadka sprawiły, że nie mogłam się oderwać od tej powieści nawet na chwilę. Polecam wszystkim fanom dobrych horrorów.

W książce „Dom stu szeptów” Masterton sięgnął po tak popularny temat, jak stary, nawiedzony dom, jednak zrobił to w sposób naprawdę zaskakujący. Fabuła kręci się wokół jednej rodziny, właśnie zmarł jej najstarszy członek, więc potomkowie zjechali się na odczyt testamentu. I podczas tego wydarzenia gubi się pięcioletni dzieciak. Im dłużej trwają poszukiwania, tym atmosfera robi się mroczniejsza, bardziej niepokojąca. Tak naprawdę według mnie książka składa się jakby z trzech części – początek dotyczący właśnie zaginięcia, gdzie strach rodziców o dziecko jest wręcz namacalny, a do tego dziwne rzeczy, które dzieją się w posiadłości, tylko ten nastrój podbijają. Kilka razy fizycznie miałam ciarki! Druga część, rozwinięcie, to świetne powolne wyjaśnianie tego co się dzieje – tu podobało mi się to, że wszystko gdzieś tam w jakiejś części opiera się na fizyce czy filozofii. Naprawdę zgrabne połączenie kilku motywów i hipotez! Ostatnia część, czyli wielki finał, jest już faktycznym horrorem, sporo się dzieje, jest też trochę makabry, a sam koniec jest niezwykle zaskakujący. Do tego garść ciekawych tematów, trochę ciekawostek historycznych, no i ta mglista atmosfera okolicznych wrzosowisk naprawdę składają się na godną uwagi lekturę. Jestem nią pozytywnie zaskoczona i w przyszłości na pewno nie będę się wahać czy sięgnąć po powieści grozy tego autora!

"Dom stu szeptów” to idealna pozycja dla każdego, kto lubi delektować się dreszczykiem grozy podczas czytania. Pochłonęłam tę lekturę w trzy jesienne wieczory, przenosząc się do mrocznego świata wykreowanego przez autora. Przekonały mnie zwłaszcza plastyczne opisy zabytkowej, niepokojącej rezydencji, która stanowi jeden z głównych elementów całej historii. Dokładnie tak wyobrażałam sobie zawsze nawiedzone domy! Z zaciekawieniem śledziłam losy rodziny, która się do niej wprowadziła, by w końcu z zapartym tchem przyłączyć się do poszukiwań zaginionego dziecka. To bardzo dobra książka, która stanowi świetną rozrywkę.

o śmierci właściciela rezydencji Allhallows Hall, jego dzieci przyjeżdżają do domu by poznać ostatnią wolę ojca. Treść testamentu mówiąc najdelikatniej nie jest dla nich zadowalająca, ale to co najgorsze ma ich dopiero spotkać.

Skrzypiące podłogi, mgła unosząca się nad wrzosowiskami, dziwne odgłosy które wydaje dom, szepty wydzierające ze ścian- rodzeństwo nie chce przebywać w tym miejscu ani chwili dłużej niż jest to konieczne, ale we wnętrzu domu przepada bez śladu Timmy, pięcioletni wnuk zmarłego, a po chłopcu znikają kolejne osoby… Jaka siła drzemie w starych kątach? Czy rodzina będzie w stanie dojść do porozumienia by stanąć do walki?

„Czasem stajemy oko w oko z czymś, przed czym robimy ze strachu w gacie, lecz życie nie daje nam wyboru, musimy mu stawić czoła.”

Jak mi brakowało takiego oderwania, takiej powieści grozy! Jednak co Masterton to Masterton, a ja poddaję się jego talentowi bez wahania. „Dom stu szeptów” jest napisany w taki sposób, że nie wymaga od czytelnika żadnego wysiłku by łyknąć tę książkę w jeden dzień. Byłam tak ciekawa co sie stanie dalej, że kartka za kartką przewijały się właściwie same. Nie ma tu miejsca na długie opisy, budowanie postaci czy relacji między nimi, co to, to nie, ale za to jest BUM! coś co powoduje, że może nie boimy się do „ciężkich spodni”, ale ten tak cenny dreszcz emocji towarzyszył mi przez całą lekturę. Chłonęłam fabułę jak super gąbka raz za razem zastanawiając się do jeszcze autor zaserwuje bohaterom i co i jeszcze spotka, a działo się dużo! Zdecydowanie jestem na tak, bawiłam się świetnie i mam nadzieję, że Pan Masterton zaskoczy mnie w tak doskonały sposób jeszcze nie raz.

Emerytowany naczelnik więzienia, Herbert Russell, umiera w swoim wiekowym domu Allhallows Hall w Dartmoor. Po odebraniu wiadomości o jego śmierci do tego zacisznego zakątka w bliskim sąsiedztwie rozległych wrzosowisk, na odczytanie testamentu wraz z osobami towarzyszącymi przybywają dorosłe już dzieci Herberta: Robert, Martin i Grace Russellowie. Jeszcze tego samego dnia znika pięcioletni syn Roba i jego żony Vicky, Timothy. Przeszukanie domu i najbliższej okolicy nie przynosi rezultatu, rodzice chłopca powiadamiają więc policję, która niezwłocznie organizuje zakrojone na szerszą skalę poszukiwania. Tymczasem w Allhallows Hall dochodzi do niecodziennych zjawisk. Rob i inni tymczasowi mieszkańcy tego domostwa słyszą tajemnicze szepty, które mogą świadczyć o nawiedzeniu tego miejsca przez duchy. Sytuacja szybko się pogarsza. Ludzie przebywający pod tym leciwym dachem nie mogą czuć się bezpieczni, ale Rob i Vicky nie zamierzają wyjeżdżać, dopóki istnieje choć cień szansy na to, że ich jedyne dziecko wciąż żyje. I przebywa gdzieś w pobliżu.

Graham Masterton: jeden z najpopularniejszych żyjących autorów literackich horrorów. I nie tylko, bo ten brytyjski pisarz w swojej bibliografii ma także romanse, kryminały, a nawet poradniki seksualne. Debiutował w 1976 roku powieścią grozy pod tytułem „Manitou”, a do tego czasu na swoim koncie zgromadził ponad sto książek. I wciąż pisze. W 2019 roku uhonorowano go Lifetime Achievement Award, a we Wrocławiu postawiono mu specyficzny pomnik: krasnal Mastertonek. „Dom stu szeptów” (oryg. „The House of a Hundred Whispers”) to jedna z najnowszych powieści Mastertona (wprost przepiękna, bajecznie upiorna okładka pierwszego polskiego, i nie tylko polskiego, wydania – Albatros, 2021). Pierwotnie wydana w 2020 roku historia wyraźnie nawiązująca do tradycji gotyckich powieści grozy. O nawiedzonych domostwach. Graham Masterton ma własną teorię na temat tak zwanych duchów. Przemyślenia, które natchnęły go do napisania tej historii. Przydatne okazały się też jego spacery po zabytkowych budowlach, w tym wyprawa do zamku na Dolnym Śląsku, oczywiście w Polsce.

Osamotniona rezydencja wzniesiona przed kilkunastoma wiekami, stojąca w wietrznym, wyżynnym zakątku Anglii, nieopodal wrzosowisk, o którym krążą niestworzone opowieści. Mity, legendy, wierzenia, które w jakimś stopniu przetrwały do dziś. Do czasów współczesnych. Głównym bohaterem „Domu stu szeptów” Grahama Mastertona jest Robert Russell, artysta, wolny strzelec, oddany mąż i ojciec, który już wkrótce może stać się współwłaścicielem starego domu w Dartmoor, w którym się wychował. Na początku książki mężczyzna odbiera wiadomość o śmierci swojego despotycznego ojca, Herberta Russella, emerytowanego naczelnika więzienia, wdowca, który od lat mieszkał samotnie w domu na wzgórzach. W Allhallows Hall, które teraz może przejść na własność jego dzieci: Roba, Martina i Grace. Ten pierwszy ma na to najmniejszą nadzieję, bo już dawno temu nabrał przekonania, że Herbert Russell większymi względami darzył jego rodzeństwo. Powiedzmy, że Rob był najmniej lubianym dzieckiem mężczyzny, który przynajmniej wedle naszego bohatera, miał sadystyczne skłonności. Gdy Robert wraz ze swoją żoną Vicky i pięcioletnim synem Timmym przybywa do Allhallows Hall, na miejscu jest już jego brat Martin z żoną Katharine, a niedługo potem zjawia się ich siostra Grace ze swoją życiową wybranką Portią. Rodzinka (prawie) w komplecie. Żadne z nich nie ma zamiaru zostać w Allhallows Hall dłużej niż to konieczne. Po odczytaniu testamentu Herberta Russella wszyscy natychmiast wrócą do swoich domów. Taki jest plan, ale w zaistniałych okolicznościach... Nagle znika mały Timmy - zupełnie jakby rozpłynął się w powietrzu – co rzecz jasna zmusza jego przerażonych rodziców do przedłużenia swojego pobytu w domiszczu, w którym jak się okazuje, od czasu do czasu rozlegają się zagadkowe szepty. Ich bliscy też zostają, żeby pomóc w poszukiwaniach chłopca i dotrzymać towarzystwa jego zrozpaczonym rodzicom. Ale nie aż tak, jak można się tego spodziewać. Poczucie straty, zwłaszcza u Roba, pojawia się i znika. Przypływ i odpływ. Tak jakby główny bohater „Domu stu szeptów”, a właściwie to jej autor, ciągle musiał sobie przypominać, że w tym przeklętym domu zaginął mały chłopiec. W domu albo gdzieś na zewnątrz. Poszukiwania skupiają się na wrzosowiskach rozciągających się blisko Allhallows Hall, ale mnie od początku towarzyszyło przekonanie, absolutna pewności, że powinny one koncentrować się na tych samotnym domostwie, w którym zachodzą niezwykłe, a przynajmniej zagadkowe, zjawiska. W „Domu stu szeptów” Graham Masterton, można powiedzieć, stawia nowoczesną budowlę na starym fundamencie. Duch gotyckiego horroru zaklęty... w czasie. Wbrew pozorom poszukiwaczom oryginalnych, a przynajmniej mniej pospolitych, rozwiązań w horrorze, może być łatwiej odnaleźć się w tej historii niż zwolennikom klasycznych, tradycyjnych opowieści o domach nawiedzonych przez istoty z zaświatów. Nieśpiesznie prowadzonych, klimatycznych, dawkujących napięcie opowieści o ludziach, którzy zderzają się z nieznanym w zimnych murach wzniesionych na jakimś odludziu. Masterton praktycznie już na wstępie odmalowuje obiecującą, jak najbardziej odpowiednią dla tego rodzaju opowieści, scenerię. Witajcie w Dartmoor. W wietrznym, deszczowym, mglistym zakątku, blisko bezkresnych wrzosowisk. Witajcie w posępnej, szarej krainie, gdzie już od szesnastu stuleci stoi pewien dom. Duży dom, któremu nadano nazwę Allhallows Hall. Dom, który ma swoje mroczne tajemnice. Nadzwyczajny dom, w którym jak można się tego spodziewać, nasi bohaterowie stoczą walkę... niekoniecznie na śmierć i życie. Bo stawką w tym pojedynku może być coś gorszego od śmierci.

„Szatan nie istnieje, podobnie jak jego demony. Jedyne zło na tym świecie tkwi w człowieku. W jego umyśle. Albo jej umyśle. Nie chcę, żeby mnie pan oskarżył o seksizm.”

Mrok się kurczy. Napięcie ze strony na stronę maleje. Nieubłaganie zatraca się ten à la gotycki klimat niesamowitości. Atmosfera nie jest już tak duszna, jak na początku. Bo autor „Domu stu szeptów” szybko zaczyna przedkładać akcję nad klimat panujący w Allhallows Hall i jego najbliższej okolicy. Tempo jest zawrotne. Biegniemy na złamanie karku, odkrywając coraz to nowe rewelacje na temat „szepczącego domiszcza”. Nie ma czasu na wypracowanie dogłębnych portretów psychologicznych postaci, z czołowym bohaterem, Robem Russellem, włącznie. Nie ma co zanadto zagłębiać się w te wszystkie mniej czy bardziej zdumiewające fakty, które wypływają w trakcie poszukiwań pięcioletniego chłopca. Zdecydowanie coś dla ludzi szukających dynamicznej opowieści z dreszczykiem. Niemających akurat ochoty na przedzieranie się przez poplątane myśli bohaterów oraz „niekończące się” opisy upiornego domostwa i otaczającego go naturalnego krajobrazu. Dla chcących trochę pobiegać, a nie w kółko krążyć po stosownie mrocznych korytarzach prawdopodobnie nawiedzonej posiadłości. Mało szczegółów, dużo niebezpiecznych zdarzeń. Inicjowanych przez zagadkowych mieszkańców Allhallows Hall. W sumie niedługo zagadkowych. Muszę Grahamowi Mastertonowi oddać, że miał swój własny, nie wiem, czy innowacyjny, ale na pewno niepospolity pomysł na swój nawiedzony dom. Nie da się nie zauważyć, że autor „Domu stu szeptów” na tym doskonale znanym miłośnikom gatunku, motywie, wznosi zupełnie nową, czy mniej znaną, konstrukcję. A że nie jestem wytrwałą poszukiwaczką oryginalnych (tak, tak, lub rzadziej spotykanych) rozwiązań w horrorze, to nie przyjęłam tych kombinacji z najwyższym entuzjazmem. Może byłoby inaczej, gdyby Masterton dłużej utrzymywał rzecz w ścisłej tajemnicy, gdyby dał tej pozycji gęściejszy klimat niezdefiniowanego zagrożenia przyczajonego w domu przy wrzosowiskach. Klaustrofobiczne, może nawet paranoiczne wrażenie uwięzienia w dusznych wnętrzach, w których zamieszkało coś złego – ależ mi tego brakowało podczas tej niemiłosiernie dłużącej się lektury. Sekretny pokój, szepczący osobnicy, pogromcy złych mocy - czarownica, czarownik i oczywiście, jakżeby inaczej, ksiądz-egzorcysta, który ma poważne zastrzeżenia do ojca Karrasa z „Egzorcysty” Williama Friedkina, do jego działalności na rzecz dziewczynki opętanej przez figlarnego demona – witraż o doprawdy niezwykłych właściwościach, jakieś demony czy inne kreatury. I jeszcze parę legend oraz umownych podań historycznych. Tajemnicze zaginięcia, cudaczne (taka tam makabreska) obrządki odprawiane w przeklętym budynku gdzieś w Dartmoor, gdzie jak się okazuje mieszkają najlepsi z najlepszych okultystów w kraju, a może i na świecie. Ponadto niektórzy sądzą, że żyje tu także najskuteczniejszy odkrywca średniowiecznych kryjówek. Fani twórczości Grahama Mastertona pewnie nie będą zaskoczeni na widok umiarkowanie krwawej makabry. W sumie dość wymyślnej: cóż za interesujące wykorzystanie zwykłej ściany w niezwykłym domu. Raczej też nie zaskoczy ich ostatnie wielkie (największe) odkrycie Roba Russella poczynione w Allhallows Hall, ponieważ ten brytyjski powieściopisarz podobne „potrawki” niejednokrotnie już swoim czytelnikom serwował. Osobiście złapałam lekką zadyszkę na tej poplątanej, według mnie przekombinowanej, opowieści, gdzie „stare pogryzło się z nowym”. Taka tam bajeczka. Naiwna opowiastka, która stosunkowo szybko wpada na zniechęcająco oczywisty tor. I już wiesz, jak to się rozwinie. Wiesz, czego się spodziewać. Na co się szykować. Kierunkowo, bo jakieś tam drobniejsze zaskoczenia pewnie się znajdą. Na przykład końcówka. Ostatnie słowa, jakie jeden z najpopularniejszych żyjących autorów literatury grozy skieruje do nas, po tej forsownej przeprawie w dżdżystej krainie, gdzie przycupnął nie tak upiorny jak u Shirley Jackson nawiedzony dom na wzgórzu. Czy jakiejś tam niszy otoczonej wzniesieniami. Kotlinie, w której źle się dzieje. Dzieje się szybko i dużo. Nie ma czasu na oddech, nie ma okazji do zadumy. Moja wyobraźnia taż nie pracowała tak dobrze, jakbym tego chciała (niezbyt plastyczne, boleśnie pobieżne opisy), a i w tym towarzystwie nie najlepiej się czułam (papierowe, stereotypowe postaci „po obu stronach barykady”). Znam lepsze, dużo lepsze, dokonania tego autora. W każdym razie bardziej odpowiadające moim gustom.

Rozczarowanie ogromne. Tyle sobie obiecywałam po „Domu stu szeptów”... Widać za dużo. Klimatyczna, trzymająca w napięciu opowieść o nawiedzonym domostwie, to zdecydowanie za duże wymagania. Nie ten adres. Przeczucie mnie zawiodło. Graham Masterton jednak nie zabrał mnie do bardzo niewygodnego, ekstremalnie nieprzyjaznego, należycie upiornego, mrocznego domostwa, w którym coś skrada się bynajmniej nie w milczeniu. A przynajmniej nie dał mi się nacieszyć tym przeklętym domostwem w zacisznym zakątku Anglii. Bo oto rozpoczął się bieg. Bieg z przeszkodami, z którymi nie radziłam sobie najlepiej. Słaba kondycja fizyczna. Oj, naprawdę kiepska. A ten utwór, w mojej zupełnie subiektywnej opinii, niewiele lepszy.

Graham Masterton nazywany był mistrzem horroru, więc — jako że po latach wrócił do tego gatunku — musiałam w końcu sprawdzić, o co tyle zamieszania. Jego najnowsza powieść „Dom stu szeptów" to historia pozornie nawiedzonego domu, choć prawda na jego temat okazuje się być znacznie mroczniejsza. Początkowy klimat zbudowany na nocnych szeptach i opisach starej rezydencji, ustępuje miejsca czemuś mniej strasznemu, a bardziej fantastycznemu. Czemuś, przez co groza zamienia się w po prostu akcję, ale akcję pełną zgrzytów, które budziły moje zmieszanie.

Ogromna rezydencja Allhallows Hall jest położona na mglistych wrzosowiskach, co tylko dodaje jej upiornego uroku. Po śmierci ojca trójka dzieci musi znowu odwiedzić to miejsce, choć nikt na myśl o niej, nie ma ciepłych wspomnień. A najgorsze jest to, że tym razem... Zaczynają znikać ludzie. Wokół tego właśnie kręci się fabuła powieści. Dlaczego dopiero teraz się to dzieje? Dlaczego wcześniej nikt nie zauważył nic niezwykłego? Nie wiadomo.

Do połowy powieść czytało się dobrze, a potem rozdział po rozdziale wszytko zaczynało się sypać. Im dalej, tym więcej było zgrzytów, co całkowicie zepsuło mi lekturę. Już sam pomysł na sekret rezydencji mi się nie podobał, ale technicznie książka mnie wymęczyła. W dodatku reprezentacja LGBT była mocno irytująca. Portia została już po samym wyglądzie oceniona jako „dominująca" w związku z Grace i słowa te padają niczym fakt, nie myśl któregoś z bohaterów. A duchowny, który był na kursie egzorcyzmowania w Watykanie, mówi: „Więk­szość opra­co­wa­no po to, aby uwol­nić ludzi od złych wpły­wów, które mogą wkraść się w ich dusze, kiedy (...) tar­ga­ją nimi wąt­pli­wo­ści do­ty­czą­ce wła­snej płci. Ostat­ni eg­zor­cyzm, jaki od­pra­wi­łem, miał ode­gnać de­mo­na, który opę­tał pewną trans­sek­su­alist­kę w mo­men­cie naj­więk­sze­go wa­ha­nia i kusił ją mor­der­czy­mi my­śla­mi wobec ro­dzi­ny i znajomych". Do tego dochodziła byle jaka kreacja bohaterów (większość w mojej głowie zlała się w jedno), a sam styl autora był... Okej. Nie mniej, nie więcej.

Najlepszym komentarzem dla „Domu stu szeptów" będzie moje głębokie westchnienie. Zwykle w każdej powieści znajduję plusy, ale tutaj jedynym jest klimat wrzosowiska i starej rezydencji, ale klimat ten nie towarzyszy nam przez cały czas. Koniec. Powieść do zapomnienia.

tłum. Izabela Matuszewska

! Na kartach powieści znajduje się opis próby gwałtu.

Moje pierwsze spotkanie z Mastertonem. Nie wiedziałam czego się spodziewać, bo to w sumie horror, a o autorze słyszałam, że potrafi pisać straszne rzeczy. Mimo tego, że trochę się bałam, to ciekawość wygrała.

Nawiedzony dom to wdzięczny temat. Można dodać ciężki klimat, dziwne szepty, niewyjaśnione zjawisko i mamy ciekawe czytadło. Tutaj oczywiście wszystko to było, ale czułam tu bardziej fantastykę niż horror. Atmosfera przypominała mi trochę serialowe Pamiętniki Wampirów. Niby wszystko jest okej, ale tuż obok, dzieją się dziwne rzeczy. A to próbują wyjaśnić katolicki ksiądz, czarownica, policja wraz z kłosarzem na czele. Sam pomysł nie jest może odkrywczy, ale autor poprowadził fabułę tak, że czytałam z pełnym zaangażowaniem. Było mrocznie, duszno, mgliście i deszczowo. Może kilka wątków wymagało wyjaśnienia i dopowiedzenia, ale i tak powieść podobała mi się. Chociaż bać nie było się czego. Teraz pokuszę się o inne powieści autora.

Do książek Grahama Mastertona zbierałam się już od bardzo dawna, tylko jakoś ciągle było mi nie po drodze, ale kiedy w nowościach wydawniczych Wydawnictwa Albatros pojawiła się jego nowa książka "Dom stu szeptów" pomyślałam, że już czas poznać twórczość Mastertona i przekonać się czy ten gatunek literacki mi się spodoba.

Allhallows Hall to bardzo ponura, szesnastowieczna rezydencja mieszcząca się gdzieś na mglistych wrzosowiskach, którego właścicielem jest były naczelnik wiezienia Herbert Russell. Jednak mężczyzna w tajemniczych okolicznościach umiera. Spadkobiercami domu zostaje trójka skłóconych z nim dzieci. Przybywają oni do rezydencji na odczyt testamentu. Okazuje się, że ojciec przekazał im dom, którego mają być jedynie powiernikami. Nie mogą go sprzedać, nie mogą go wynająć, ale też ani Rob, ani Martin, ani Grace nie chcą w nim zamieszkać. Mają się nim zająć przez najbliższe trzynaście lat, do czasu, kiedy pełnoletniość osiągnie Tommy synek Roba, bo to właśnie jemu dziadek zapisał rezydencję. Rodzeństwo może podzielić między siebie Allhallows Hall tylko w przypadku, kiedy Timmy umrze przed osiemnastym rokiem życia. Kiedy rodzeństwo próbuje dojść do porozumienia pięcioletni wnuczek Herberta Russella ginie bez śladu we wnętrzu domu. Rozpoczynają się poszukiwania chłopca początkowo prowadzone przez rodzinę, ale z czasem także i przez ekipy policyjne. A tymczasem w starej rezydencji zaczynają dziać się dziwne rzeczy...

"Dom stu szeptów" to bardzo klimatyczna powieść, w której dzieje się naprawdę wiele. Atmosfera duszności i dreszczyk napięcia towarzyszący lekturze powoduje, że nasza wyobraźnia zaczyna mocno pracować. Intrygująca historia, która wydarza się w mrocznej rezydencji, sprawia że z niecierpliwością śledzimy losy głównych bohaterów. Autor powoli rozkłada przez Czytelnikiem karty, zwodzi go, by utrzymać jego ciekawość do samego końca powieści, powieści, gdzie wszystko może się zdarzyć.

Wiekowa już posiadłość położona na mglistych wrzosowiskach z dala od innych domostw przyciąga nie tylko wzrok, ale i pewną tajemniczą siłę.

Po śmierci ojca trójka rodzeństwa wraz ze swoimi rodzinami zmuszona jest wrócić do przerażającego domu, gdzie czeka ich nie tylko zaskakująca treść testamentu, ale przede wszystkim nieoczekiwani współlokatorzy. Kim są ludzie szepczący w nocy pod drzwiami? Co powoduje magiczne zniknięcia kolejnych osób, dlaczego budynek drży ze strachu i czyjego imienia pod żadnym pozorem nie wolno wymówić?

Przyznam, że to moje pierwsze spotkanie z autorem, nie znałam wcześniej jego twórczości i stylu pisarskiego, ale po tej pozycji na pewno sięgnę po inne tytuły.

Książka ta wciąga nas już od pierwszych stron i uparcie trzyma w swym napięciu do końca, jednak ostatecznie nie wywołuje uczucia zachwytu i nie zapada w pamięci. Całość ratuje finał (mam na myśli ostatnią scenę w lekturze), który moim zdaniem, tworzy idealną klamrę i otwiera drzwi do interpretacji dla czytelników.

Mimo ciekawego pomysłu na akcję, dobrze opisanych bohaterów i świetnie zbudowanej atmosfery, coś tutaj nie zagrało, tak jak powinno, wywołując tym samym mieszane uczucia.

Ta książka nie jest zła, ale nie jest też genialna.

Wciągająca, budująca napięcie i momentami faktycznie przerażająca, choć jednocześnie tylko dobra na tle innych horrorów.

Allhallows Hall, ponura rezydencja w stylu Tudorow, umiejscowiona na smaganych wiatrem wrzosowiskach. W tajemniczych okolicznościach właściciel domu, były naczelnik więzienia, Herbert Russell umiera. Trójka skłóconych z nim dzieci, przybywa do posiadłości aby zapoznać się z ostatnią wolą ojca. Treść testamentu nie wpływa na zaciśnięcie więzi rodzinnych. Jedno jest pewne – nikt nie chce w domu zamieszkać. Kiedy rodzeństwo próbuje dojść do porozumienia, we wnętrzu domu przepada bez śladu Timmy, pięcioletni wnuk naczelnika. Następnego dnia znika kolejna osoba…

„Kiedy dotarli do drzwi pierwszej sypialni, mniej więcej w jednej trzeciej długości korytarza, usłyszeli ostry trzask, jakby pękła szyba, na którejś ktoś stanął. Czarna zakapturzona postać na środku witraża wyrzuciła w górę obie ręce i obróciła się do nich twarzą.

Rob zatrzymał się osłupiały. Stary Diasek nie tylko się poruszył, lecz także odsłonił swe przerażające oblicze. Oczy świeciły oślepiającym białym blaskiem niczym reflektory halogenowe, broda wyciągała się w dół, jakby na nich wrzeszczał, choć z ust nie wydobywał się żaden dźwięk. Za to ukazał się w nich rozdwojony szary, połyskujący język węża.

- O Boże! – jęknęła Vicky bez tchu. – O Boże, Rob co się dzieje?! To nie może być prawdziwe! Nie może!”

Trochę się obawiałam najnowszej książki Grahama Mastertona. W młodości zaczytywałam się jego horrorami. Pamiętam jak dziś, że Manitou długo budził moje przerażenie. Po latach sięgnęłam znowu po jego kryminały z Kate Maguire. Przeczytałam kilka. Były dobre, poprawne ale nie miały efektu WOW.

Dom stu szeptów jest zupełnie inny. Ale ma w sobie to coś. Coś co nie pozwoliło mi oderwać się od tej książki przez całą sobotę. Skończyłam czytać o 23.46 i od razu muszę Wam o tym napisać. Graham Masterton powrócił do gatunku w którym jest mistrzem! Dom stu szeptów to wyjątkowe ujęcie klasyki gatunku – historii o nawiedzonym domu. Kto z nas się nie bał, trzeszczących schodów, stukających okien, szeptów za drzwiami. Polecam!

Za egzemplarz recenzyjny dziękuję Wydawnictwu Albatros, zapraszam na stronę: [Adres usunięty]

Wydawnictwo: Albatros

Ilość stron: 352

Tłumaczenie: Izabela Matuszewska

Data premiery: 15 września 2021

Mimo bogatego dorobku autora, jest to chyba moje pierwsze spotkanie z jego twórczością.

Śmierć bliskiej osoby nie jest niczym przyjemnym, a jeśli dodatkowo okazuje się, ze nie było to odejście z tego świata z przyczyn naturalnych zaczyna robić się dość mrocznie. Dodajmy do tego zniknięcie dziecka małżeństwa i mamy pomysł na fabułę ,,Domu stu szeptów".

Jak już wspomniałam, nie mam doświadczenia z twórczością tego autora, więc nie mogę odnieść się do tego, jak ten tytuł wypada na tle innych jego powieści. Publikacja klasyfikowana jest jako powieść grozy, jednak, w moim odczuciu, nie można wyczuć w niej wielkich emocji strachu, niepokoju. Całość jest napisana bardzo lekko i nie wzbudza lęku.

Podobało mi się to, że autor nie zdradzał wszystkiego od razu. Fakty były ujawniane co jakiś czas. Całość czytało się bardzo lekko, sprawnie, z entuzjazmem. Miło spędziłam czas z tą pozycją mimo że podczas jej lektury nie odczuwałam niepokoju.

,,Dom stu szeptów" Grahama Mastertona to lekka sprawnie napisana powieść, z którą można zapoznać się w ciągu kilku godzin do czego serdecznie Was zachęcam.

Zdecydowanie nie jestem wielbicielką horrorów. Opowieści grozy sprawiają, że po ich lekturze wyobraźnia podsuwa mi przerażające obrazy, a niepokojące i mroczne wizje nie pozwalają dobrze spać i spokojnie myśleć. „Dom stu szeptów” trafił w moje ręce zupełnie przypadkiem. Zgodnie z zasadą, że zawsze warto spróbować, a każda książka może oferować wspaniałą przygodę, zabrałam się do czytania.

Stara rezydencja, szepty niosące się po domu, pasma wrzosowisk, niewyjaśniona śmierć i intrygujące zaginięcie- te elementy złożyły się na klimatyczną i przykuwającą opowieść. Pierwsze rozdziały zaintrygowały mnie, ale nie pozwoliły poczuć strachu. Czytałam z uwagą i zainteresowaniem, czekając na rozwój wydarzeń. Sposób, w jaki autor poprowadził akcję dość szybko zaczął przyprawiać mnie o ciarki , a całość nabrała złowieszczego charakteru.

Choć książkę czytałam w środku dnia, to i tak momentami potrzebowałam chwili na złapanie oddechu. Nie raz też zastanawiałam się nad odłożeniem lektury, bo posępne kąty i groźne cienie budziły wiele niepożądanych emocji. Wygrała jednak ciekawość i potrzeba przekonania się, jak potoczą się losy bohaterów i co jeszcze wydarzy się na kartkach książki.

Masterton wykorzystał interesujące motywy, z którymi nie miałam raczej szansy wcześniej się spotkać. Być może wynika to z faktu, że rzadko sięgam po podobne powieści, ale naprawdę zainteresowały mnie książkowe treści, przyniosły ze sobą powiew świeżości i pogłębiły moją ciekawość. Choć chwilami całość wydawała się nieco przerysowana i nierealna, to skupiałam się na przedstawianych wydarzeniach, opisach i emocjach, przenosząc się na czas lektury do powieściowego świata i to na nim skupiając całą uwagę.

Autor pozytywnie zaskoczył mnie kreacją miejsc i postaci. Tchnął w nie dużo realizmu, wyobraźni, pomysłu. Widać było, że tworzenie książkowych realiów nie jest dla niego nowością, a pisanie i oferowanie historii czytelnikom przynosi mu przyjemność i satysfakcję. Oprócz ujmujących rozwiązań dobre wrażenie zrobiła na mnie także lekka i przyjemna narracja, która umilała lekturę i nieco ją odciążała.

„Dom stu szeptów” to ponura i pogrążona w mroku historia. Odpowiednia dla osób, które lubią się bać, ale także dość subtelna w budzeniu grozy. Nawet tak bojaźliwa osoba jak ja dała radę się z nią uporać. A czy Wy jesteście na tyle nieustraszeni?

"Dom stu szeptów" to książka, po którą nieco bałam się sięgnąć. Jest kilka powodów. Po pierwsze sam Graham powiedział, że według niego duchy są przereklamowane, a z nawiedzonym domem historię chciał mieć wydawca. Czy takie coś może się udać? Mistrz miał pomysł, ale o tym niżej. Po drugie, to powrót Mastertona do horroru. Osobiście zawsze to właśnie jego powieści napawały mnie większym niepokojem niż chociażby King'a, bo były bliższe realnemu światu. Wyczuwałam już kiedy zobaczyłam okładkę, że może być wesoło, ale tak bardzo, że ze strachu będę się śmiać sama z siebie, bo ja jestem z tych, co boją się w nocy wstać do toalety po srogim horrorze. Jak jest tym razem?

Wyobraźcie sobie stary, wieli dom, w którym żył jeden człowiek. Starszy mężczyzna, który był naczelnikiem umiera i posiadłość ma przejść w spadku do rąk jego dzieci. Każde się odgraża, że wcale nie chce zamieszkać na takim odludziu, a najstraszniejsze jest to, że jedno z nich zastanawia się, czy pod jego łóżkiem w dzieciństwie mieszkał mały chłopiec i czy nadal tam jest. Niewystarczająco creepy? No to lecimy dalej. Dzieci były z ojcem skłócone, ale to im nie przeszkadza w tym, żeby faktycznie w tej wielkiej posiadłości zamieszkać. Zaczyna się robić dziwnie, bo wszystko skrzypi, trzeszczy, słychać wiatr, ale jak by to ktoś szeptał... klasyka? No nie do końca. Wszyscy postanawiają się wyprowadzić i wtedy znika mały chłopiec imieniem Timmy... czy faktycznie zło czai się w mroku tego domu?

Masterton pokazał, że potrafi napisać coś w zasadzie na zawołanie, ale włożyć w historię siebie. Co to oznacza? Za każdym razem, bez względu na to czy to powieść grozy, czy kryminał, czy thriller, to bohaterowie są dopracowani w każdym calu. Mam wrażenie, że wręcz przepada ON razem z nimi w daną opowieść i wychodzi z tego świata dopiero jak skończy pisać. Czy się boi? Pewnie nie. Czy potrafi nastraszyć? Nawet bardzo. A czy każdą wykreowaną przez niego postać się zapamiętuje? Tak, na długo. Zwłaszcza te paranormalne, choć nie zawsze można powiedzieć, że są to postacie.

Zatem, czy mistrz jest w formie? I to powiedziałabym najwyższej. Choć niecierpliwie czekam na kolejny tom z Katie w roli głównej, to z... cóż, może nie z przyjemnością, ale z przyjemną dawką strachu przebrnęłam przez tę opowieść, ale nie polecam czytać w łóżku, na czytniku, który jest jedynym źródłem światła, mając pod sobą przestrzeń, w której wyobraźnia może umieścić... no właśnie, co? Małego chłopca? Duchy? Szepty? Tego nie zdradzę, bo tego dowiedzieć musicie się sami!

Podsumowując, wśród tak wielu horrorów ciężko o dobry, o przerażający i powodujący dreszcz na plecach, a jednak, mimo że Graham napisał wiele książek, to potrafi jeszcze zaskoczyć i przestraszyć! To chyba najlepsza rekomendacja, prawda?

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Albatros!

Stare domy rozpalają wyobraźnie, mają w sobie niezaprzeczalne piękno indywidualności, której we współczesnych czasach trudno szukać. Im starszy dom, im bardziej burzliwe były jego losy, tym bardziej jest wyjątkowy, bowiem wszystkie przeżycia mieszkańców, wydarzenia, których był milczącym świadkiem, odciskają na nim swoje piętno. Wydawać by się mogło, że takim dom żyje, że oddycha, a każde skrzypnięcie podłogi, każdy szum wiatru w rurach świadczy o tym, że jest ON niczym organizm, który zdradza mniejszą lub większą aktywność. Nic zatem dziwnego, że o takich domach mówi się, że mają klimat, wyczuwa się bowiem ich niepowtarzalną atmosferę, która może albo nas przyciągać, albo zniechęcać do niego.

Są jednak takie domy, które emanują grozą, których posępny wygląd jest zaledwie nikłym odbiciem tego, co można spotkać w ich wnętrzach. Ich środek wypełniony jest złem, tym większym, im więcej tragedii wydarzyło się w murach, zaś każdy kolejny ból czy smutek pozostawił swój energetyczny ślad, który niczym piętno wypalił się na ścianach domu. O niektórych z tych domów mówi się, że są nawiedzone, choć często nie jest to właściwe określenie – po prostu wyczuwamy w nich poprzednie tragedie, a każdy oddech domu przesiąknięty jest smutkiem. Wśród nich są jednak takie, w których rzeczywiście mieszka zło, i to w dosłownym tego słowa rozumieniu. I niezależnie od tego, jak zostanie nazwane, zmienia losy obecnych i przyszłych właścicieli. A szczęście ma ten, kto wyprowadzi się jak najszybciej…

Allhallows Hall odstrasza każdego, nie tylko swoim złowieszczym wyglądem, ale i dzięki krążącym w okolicy legendom, a i osobie kolejnych właścicieli. Obecny, emerytowany już naczelnik więzienia, również nie należy do miłych i sympatycznych, nawet dzieci uważają go za samolubnego służbistę. Dlatego tak naprawdę nikt nie płacze po tym, jak przedstawicielka kancelarii prawnej dzwoni z informacją o zgonie mężczyzny. Mimo niechęci do ojca i do jego domu zjawiają się w Allhallows Hall oczekując na odczytanie testamentu, a przy okazji mając nadzieję, że jakkolwiek ojciec podzielił dom, uda im się go jak najszybciej sprzedać i zapomnieć o swoim okropnym dzieciństwie w jego murach. Ostatnia wola Herberta Russella zaskakuje wszystkich, bowiem nie tylko pozbawia dzieci możliwości jego sprzedaży, ale i w momencie osiągnięcia pełnoletności przez syna jednego z braci, posiadłość ma przejść na jego własność. Do tego momentu wszyscy mają nim administrować, dbając o jego utrzymanie i niezbędne remonty. Bulwersująca decyzja ojca wywołuje gwałtowny sprzeciw najstarszego Martina oraz siostry Grace, ale i samego Roba, którego syn ma odziedziczyć dom. Jedyna możliwość sprzedaży domostwa pojawić się może wówczas, kiedy Timmy umrze, co – biorąc pod uwagę jego pięcioletnie życie – jest mało prawdopodobne.

Kiedy zatem Timmy znika, policja sceptycznie podchodzi do wersji o zaginięciu. Szukają o ekipy poszukiwawcze, przeczesując wrzosowiska i okoliczne miasteczka, szukają go też wyspecjalizowane w odnajdywaniu ludzi psy, które jednak za każdym razem wskazują na to, że chłopiec tak naprawdę nie oddalił się do domu. Do samego domu jednak nie chcą wejść, a sparaliżowane strachem odciągają właścicieli z dala od domostwa. Nie tylko okolica została przeszukana dokładnie, ale i sam dom, w którym – zamiast na chłopca – natrafiono na pewną architektoniczną ciekawostkę. Tak zwana „zaklęta komnata” budzi zainteresowanie wszystkich, pierwotnie będąc prawdopodobnie kryjówką dla księży, choć akurat w tym przypadku, zyskała nieco innego charakteru. Przesiąknięta jest bowiem ludzkimi istnieniami, bezcielesnymi szeptami ludzi w niej uwiezionych. Te szepty stają się wyraźne nawet dla żywych osób, ale to dzięki sprowadzonej zaklinaczce, Russellowie mają szansę zobaczyć byty zamieszkujące komnatę. Tyle tylko, że owo medium na ich oczach zostaje … wciągnięte w ścianę. To daje pewne pojęcie na temat tego, w jaki sposób zaginął Timmy, zaś kilka godzin po nim – Martin Russell.

Co tak naprawdę dzieje się w Allhallows Hall? Z jakiego rodzaju złem mamy do czynienia? Przekonamy się o tym dzięki lekturze rewelacyjnej i przerażającej powieści pt. „Dom stu szeptów”, autorstwa Grahama Mastertona. Opublikowana nakładem Wydawnictwa Albatros książka, jest jedną z najlepszych pozycji tego mistrza grozy, który w wyjątkowy sposób potrafi budować napięcie i przerażać. Dlatego po książkę sięgnąć mogą tak naprawdę wyłącznie czytelnicy o mocnych nerwach, którzy nie obawiają się wyzierającego z każdej strony zła i okrucieństwa. A także ci, którzy w książce być może poszukiwać będą rozwiązania własnych problemów ze starymi posiadłościami…

Pozornie prosta fabuła zaczyna robić się bardzo skomplikowana, kiedy zarówno bohaterowie, jak i my, zaczynamy zdawać sobie sprawę z tego, z czym tak naprawdę mamy do czynienia. Niezwykle plastyczny język autora sprawia, że dodatkowo dość mocno zaczyna pracować nasza wyobraźnia, a – biorąc pod uwagę drastyczne sceny – książka odciska na nas swoje piętno. Chętnie zobaczyłabym ekranizację tej powieści, bo sama w sobie jest już niemal gotowym scenariuszem. Choć nie wiem, czy jestem na to gotowa…

Widząc na okładce nazwisko Masterton wiem, że emocje będą niebywałe. Będzie tajemniczo i odważnie, mrocznie i groźnie. Czy również w tym przypadku było analogicznie?

Emerytowany naczelnik więzienia Herbert Russell traci życie we własnym domu. Wkrótce w tajemniczej i ponurej rezydencji Allhallows Hall zjawiają się spadkobiercy zmarłego. Troje skłóconych ze sobą dzieci. Testament ojca wprawił ich w osłupienie, każdy z nich liczył na spadek. Ta decyzja wprawia ich w konsternację. W całym tym zgiełku i zamieszaniu znika dziecko jednego z synów, pięcioletni Timmy … Rozpoczynają się żmudne poszukiwania, dziecko zapadło się pod ziemię. A dom daje o sobie znać. Atmosfera w nim panująca napawa przerażeniem i strachem, wszechogarniającą grozą. Skrzypi podłoga, ściany gwiżdżą, drzwi się same otwierają i zamykają, tajemnicze pokoje skrywają niespokojne losy, zewsząd słychać przenikliwe szepty wydobywające się ze ścian … Brrrr …, mrocznie, niespokojnie i niecierpliwie … Mgła osacza rezydencję i przenika agresywnie do jej wnętrza … Wkrótce kolejna osoba z rodziny znika w równie tajemniczych okolicznościach. Co się dzieje? Strach być w tym domu nawet przez chwilę. Spadkobiercy też tracą fason i czują się zmęczeni gęstą atmosferą i niemożliwością jakiegokolwiek działania, na nic nie mają wpływu, wszystko dzieje się poza ich wolą. Ostatnią deską ratunku są wezwani na pomoc czarownicy, mag i ksiądz egzorcysta. Czy poradzą sobie z nieokiełznaną historią wyśpiewaną odgłosami szeptu?

Dom stu szeptów to zdecydowanie inne historia od tych, którymi zaskakiwał mnie dotychczas ten wybitny pisarz. Mroczny horror, z paletą paranormalnych zjawisk i odczuć, których zrozumienie i zaakceptowanie nie jest łatwe. Te zjawiska nadprzyrodzone brylują pośród zaciemnionych i pokrytych pajęczyną komnat, wabią do siebie ludzi, którzy są podatni na ich wpływy i sugestie. Osaczają i nie pozwalają myśleć racjonalnie, ale według ich schematu. Nie sposób się uwolnić od nich … Dobrze czy źle?

Muszę odważnie przyznać, że początek dość nudnawy i bez emocji, akcja zaczęła się dopiero rozkręcać później, z każdą chwilą robiło się ciekawiej i mroczniej, bardziej ponuro i niebezpiecznie. A kulminacja, jak to bywa u Mastertona, mistrzowska. Zaskakująca i z przytupem. Taka, jakie można się spodziewać po dobrej historii.

Polecam, chociaż nie jest to typowy Masterton. Bardziej odważny i zwodniczy, brylujący na krawędzi strachu i przerażenia … Czy warto? Zdecydowanie tak.

Nazwisko Grahama Mastertona i wizja ponurego domiszcza na rozległych wrzosowiskach, skrywającego w swych murach coś więcej niż mroczne tajemnice wystarczą, by dreszcz oczekiwania na dobrą lekturę przebiegł mi po karku.

I rzeczywiście. Jest to twórczość w dobrym, mastertonowskim stylu, choć w nieco łagodniejszym wydaniu, gdzie prócz narastającego niepokoju spowodowanego przerażającymi zdarzeniami, pojawia się pierwiastek dojmującego zła, mocy, której nie da się pojąć rozumem. Szelest szeptów, skrzypienie podłóg, płacz dziecka, przenikliwe krzyki, a w końcu gruchot kości… Wierzcie mi, to nie jest dom, w którym chcielibyście spędzić choć sekundę.

Zmuszone do tego dorosłe dzieci zmarłego właściciela domu, z niechęcią pozostają w jego murach do chwili odczytania testamentu, jednak dom nie wypuści ich i ich rodzin tak łatwo. Ginie mały Timmy, a zakrojone na szeroką skalę poszukiwania nie przynoszą żadnych efektów. Z każdym kolejnym dniem pobytu robi się coraz bardziej niebezpiecznie, niesamowicie i w końcu krwawo…

Komu uda się ujść z życiem i wydostać z macek domostwa i jego sił? Czy dowiemy się co się stało z chłopcem?

Uwielbiam wątek nawiedzonych domów w literaturze i tym razem również się nie zawiodłam. Momentami było tajemniczo, niepokojąco i strasznie, by za chwilę zahaczyć o groteskę. Jeśli szukacie niewymagającej opowieści z dreszczykiem, to ta okaże się idealna, bo co może być lepszego na jesienne, deszczowe wieczory, niż klimatyczny horror?

Pierwsze spotkanie z autorem i jego twórczością. Niestety nie mam porównania, więc oceniam tylko ten konkretną książkę. Niestety nie przypadł mi do gustu styl autora. Nie jestem znawcą grozy, ale jakoś brakło mi tutaj dreszczy na ciele i typowego lęku, jaki towarzyszy mi przy horrorach. 

Książka opowiadająca o nawiedzonej rezydencji w małej wsi. Dom, o którym krążą już legendy. Czy jest w nich prawda? Czy dom jest przeklęty? 

Tajemnicza śmierć naczelnika więzienia- Huberta Russella, właściciela rezydencji Allhallows Hall zostaje w testamencie przekazana trójce rodzeństwa. Grace, Martin i Rob mieli utrzymać rezydencje przez 13 lat, nie mogli jej sprzedać ani wynająć. Po tych latach miała przejść na własność Timmiego, wnuka naczelnika. Kiedy rodzeństwo skupione są na sprawach domu, mały chłopiec ginie bez śladu, następnego dnia następna osoba. I to właśnie miało napędzić historię. 

Powieść ukazuje strach przed nieznanym. Fabuła jednak jest dość oklepana. Straszny nawiedzony dom, by był straszny, musi być dopracowany w każdym szczególe i zawiera z coś nowego, żeby zadowolić czytelnika. Plusem książki jest niewątpliwie to, że szybko się ją czyta. Sięgając po książę z gatunku horroru liczyłam na coś mocniejszego. 

Okładka mówiąca, że to typowa powieść grozy. I może tak było w połowie, bo reszta to odjechana fikcja mieszającą się z rzeczywistością. Bohaterzy nie wzbudzili mojej ciekawości i sympatii. Byli jacyś nijacy, momentami głupi. Zakończenie, które można było zmodyfikować, co dałoby lepszy efekt całość. 

Zabrakło mi efektu zaskoczenia, efektu wow. Dreszczyk emocji i mocnego zwrotu akcji.

„Dom stu szeptów” to najnowszy horror Grahama Masterton’a. Jednak muszę przyznać, że w moim odczuciu w tym Masterton’ie jest troszeczkę za mało Masterton’a…

Oczywiście kunsztu pisarskiego autorowi nie możemy odmówić. Niezmiennie jego styl pisania jest genialny, a fabuła sama w sobie została dobrze przemyślana. Chociaż zdecydowanie w tym wszystkim brakuje większej dawki emocji, grozy i akcji. Podczas czytania nie czułam napięcia, które zawsze mi towarzyszyło podczas lektur książek autora. Bohaterowie są dla mnie zbyt płytcy - mało wyraziści, bez charakteru, nie da się z nimi zżyć. Ich postępowanie momentami było mało logiczne i budziło wątpliwości. Samo zakończenie jak na Masterton’a było… wręcz groteskowe.

Podsumowując - owszem w książce są sceny iście z poprzednich części pełne krwi, niewyobrażalnego sadyzmu, które czyta się z zapartym tchem, ale zdecydowanie czuć ich niedosyt. Miałam nadzieję, na większe wrażenia podczas lektury tym bardziej, że w całej tej historii tkwił niezwykły potencjał. Jednak muszę przyznać. Że nie uważam czasu spędzonego z „Domem stu szeptów” jako czas stracony. Książka jak najbardziej mi się spodobała jednak po prostu to nie jest to czego oczekiwałam po autorze.

„DOM STU SZEPTÓW”

Graham Masterton Wydawnictwo Albatros

Uwielbiacie powieści Grahama Mastertona? To jeden z moich ulubionych pisarzy z licealnych czasów. Co jakiś czas lubię sięgać po jego powieści. Tym razem przeczytałam jego najnowsze dzieło „Dom stu szeptów”. Od razu zaznaczę, że jest to powieść „grozy”.

Nawiedzony dom. Znikający ludzie. Walka ze złem. Fenomenalne zakończenie. To otrzymacie czytając „Dom stu szeptów”. Uwielbiacie podobne historie to zapraszam do przeczytania.

Wszystko zaczęło się od niespodziewanej śmierci byłego naczelnika więzienia w Dartmoore. Do dworu Wszystkich Świętych przyjeżdżają jego dzieci z rodzinami. Wszyscy zastanawiają się co zrobić z tym majątkiem. Czy go sprzedać i podzielić na 3 części? Czy lepiej zatrzymać? Tylko co tak naprawdę zapisał dla nich ojciec? O tym wkrótce się przekonają. Ojciec niczego im nie ułatwił, ponieważ był z nimi pokłócony. Rezydencja jest przerażająca. Tam wszystko skrzypi i wydaje dziwne odgłosy. Prawdopodobnie dom przesiąknięty jest czystym złem. Tutaj można dostać zawału serca. Nie chciałabym przebywać w tej rezydencji ani sekundy.

Wszyscy chcą opuścić rezydencję, ale gdzie jest mały Timmy… Nie było go w domu ani na dworze. Psy tropiące nie chciały wejść do domu. Wpadały w panikę i się wycofywały. Co tam się dzieje? Co tam się stało? Czy Timmy żyje?

Powieść „Dom stu szeptów” czyta się jednym tchem. Ta książka przypomina mi horrory o nawiedzonych domach, w których zło atakuje i zjada ludzi. Szczerze, nie bałam się. Całkiem świetna odskocznia od innych gatunków literackich. Graham Masterton cały czas pisze powieści na wysokim poziomie. Jeżeli lubicie horrory to ta książka będzie idealna dla was. Jeżeli nie kręcą was nawiedzone domy i zło w czystej postaci to raczej nie sięgajcie po tą powieść. Szkoda waszego czasu.

Co mi się w tej historii podobało? Szczerze - początek robił wrażenie, środek jest taki sobie, a zakończenie fenomenalne. Czyżby autor pisał drugą część? Czas pokaże.

Barwne postacie, walka ze złem w czystej postaci, egzorcyzmy i to zakończenie zachęcają do przeczytania.

Podkreślę jeszcze raz – uwielbiacie horrory, powieści grozy to śmiało sięgnijcie po „Dom stu szeptów”. W innym przypadku odradzam.

"Dom stu szeptów" to książka, po którą nieco bałam się sięgnąć. Jest kilka powodów. Po pierwsze sam Graham powiedział, że według niego duchy są przereklamowane, a z nawiedzonym domem historię chciał mieć wydawca. Czy takie coś może się udać? Mistrz miał pomysł, ale o tym niżej. Po drugie, to powrót Mastertona do horroru. Osobiście zawsze to właśnie jego powieści napawały mnie większym niepokojem niż chociażby King'a, bo były bliższe realnemu światu. Wyczuwałam już kiedy zobaczyłam okładkę, że może być wesoło, ale tak bardzo, że ze strachu będę się śmiać sama z siebie, bo ja jestem z tych, co boją się w nocy wstać do toalety po srogim horrorze. Jak jest tym razem?

Wyobraźcie sobie stary, wieli dom, w którym żył jeden człowiek. Starszy mężczyzna, który był naczelnikiem umiera i posiadłość ma przejść w spadku do rąk jego dzieci. Każde się odgraża, że wcale nie chce zamieszkać na takim odludziu, a najstraszniejsze jest to, że jedno z nich zastanawia się, czy pod jego łóżkiem w dzieciństwie mieszkał mały chłopiec i czy nadal tam jest. Niewystarczająco creepy? No to lecimy dalej. Dzieci były z ojcem skłócone, ale to im nie przeszkadza w tym, żeby faktycznie w tej wielkiej posiadłości zamieszkać. Zaczyna się robić dziwnie, bo wszystko skrzypi, trzeszczy, słychać wiatr, ale jak by to ktoś szeptał... klasyka? No nie do końca. Wszyscy postanawiają się wyprowadzić i wtedy znika mały chłopiec imieniem Timmy... czy faktycznie zło czai się w mroku tego domu?

Masterton pokazał, że potrafi napisać coś w zasadzie na zawołanie, ale włożyć w historię siebie. Co to oznacza? Za każdym razem, bez względu na to czy to powieść grozy, czy kryminał, czy thriller, to bohaterowie są dopracowani w każdym calu. Mam wrażenie, że wręcz przepada ON razem z nimi w daną opowieść i wychodzi z tego świata dopiero jak skończy pisać. Czy się boi? Pewnie nie. Czy potrafi nastraszyć? Nawet bardzo. A czy każdą wykreowaną przez niego postać się zapamiętuje? Tak, na długo. Zwłaszcza te paranormalne, choć nie zawsze można powiedzieć, że są to postacie.

Zatem, czy mistrz jest w formie? I to powiedziałabym najwyższej. Choć niecierpliwie czekam na kolejny tom z Katie w roli głównej, to z... cóż, może nie z przyjemnością, ale z przyjemną dawką strachu przebrnęłam przez tę opowieść, ale nie polecam czytać w łóżku, na czytniku, który jest jedynym źródłem światła, mając pod sobą przestrzeń, w której wyobraźnia może umieścić... no właśnie, co? Małego chłopca? Duchy? Szepty? Tego nie zdradzę, bo tego dowiedzieć musicie się sami!

Podsumowując, wśród tak wielu horrorów ciężko o dobry, o przerażający i powodujący dreszcz na plecach, a jednak, mimo że Graham napisał wiele książek, to potrafi jeszcze zaskoczyć i przestraszyć! To chyba najlepsza rekomendacja, prawda?

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Albatros!

NAWIEDZONY DOM W SPADKU

This is the house

Come ON in

This is the house

Built ON sin

This is the house

Nobody lives

This is the house

You get what you give

- Rob Zombie

Graham Masterton to zdecydowanie jeden z najbardziej płodnych pisarzy – nie tylko jeśli chodzi o literaturę grozy. Co ważniejsze jednak jest jednym z najlepszych w swoim gatunku. A jego najnowsza powieść to kawał naprawdę świetnej lektury, godnej polecenia każdemu miłośnikowi książek z dreszczykiem.

Są miejsca, w których lepiej nie zamieszkiwać. Zresztą niewielu ludzi chciałoby się tam znaleźć. są jednak tacy, którzy bez wahania wprowadzają się do domów takich, jak Allhallows Hall. A kiedy odchodzą z tego świata…

W takiej sytuacji znajdują się dzieci właściciela ponurej rezydencji, które zjawiają się w domu zmarłego, gdzie nikt z nich nie chciałby się znaleźć. Nie chcą tu być, chcą tylko zakończyć sprawy spadkowe – tym bardziej, że relacje rodzinne nie prezentowały się u nich najlepiej – ale to miejsce ma wobec nich własne plany. Czy ktokolwiek wyjdzie stąd żywy? I co tu właściwie się dzieje?

Moja ulubiona powieść Mastertona, a zarazem pierwsza jego autorstwa, jaką przeczytałem, to bez dwóch zdań „Drapieżcy”, dzieło pełnymi garściami, bez ogródek czerpiące z prozy i postaci Lovecrafta, ale jakże klimatyczne i nastrojowe. Urzekało mrokiem i tajemnicą, pozostając jednocześnie opowieścią brutalną, dobrze pomyślaną i znakomitą także pod względem fantastycznych elementów. Co ciekawe, jako jedna z naprawdę nielicznych nie zawodziła zakończeniem. Ponieważ była to powieść tak czy inaczej o nawiedzonym domu (kto powiedział, że tylko duchy muszą nawiedzać takie miejsca?), do dziś stanowi dla mnie swoistą miarę, do której przykładam kolejne podobne dzieła. I siłą rzeczy przyłożyłem do niej też „Dom stu szeptów”. Jak wypadł?

Cóż, na pewno nie rozbił takiego wrażenia, jak „Drapieżcy”, ale nadal to naprawdę świetna książka. Tym razem bardziej klasycznie podchodząca do tematu, ale bardzo satysfakcjonująca, nastrojowa, oferująca świetny klimat i świetną akcję. Jest tu bowiem wszystko to, czego od gatunku możecie wymagać, na dodatek naprawdę świetnie napisane. Masterton nie przynudza, swoją prozę podaje stylem lekkim, ale bardzo treściwym i literacko krwistym, a na dodatek nie żałuje nam napięcia. Dzięki temu „Dom stu szeptów” to kolejna udana i warta poznania powieść z jego dorobku. Coś, co świetnie się czyta – właściwie te trzysta pięćdziesiąt stron pochłania się niemal jednym tchem – i doskonale nadaje się na ponure jesienne popołudnia.