Dzienniki gwiazdowe

"Dzienniki gwiazdowe" to był mój bilet do do Universum Lema. Główna postać- Ijon Tichy jest bohaterem niezłomnym, poszukującym i w uroczy sposób łączącym inteligencję z pewnym rodzajem dziecięcej naiwności. Już od pierwszego opowiadania lecimy w Kosmos możliwości z cyklu 'co by było, gdyby'. Lem wkłada swojego bohatera w skomplikowaną sytuację i sprawdza, co się wydarzy. Potem odkrywamy całe światy stworzone w ten sposób. Co stałoby się z cywilizacją, gdyby osiągnęła wszystko? Jak daleko można zajść w doskonaleniu życia?

Należy zaznaczyć, że pierwsze wydanie książki (potem jeszcze uzupełniane przez autora) ukazało się w 1954 roku, więc jest to specyficzne science-fiction, czasem będące trochę w stylu retro. Idee filozoficzne jednak zawarte w "Dziennikach gwiazdowych" są ponadczasowe i świeże dla nas tak samo, jak były dla czytelników sprzed ponad półwieku.

Podczas "Dzienników gwiazdowych" spotykamy się z różnymi kulturami, prowadzeni przez jedynego w swoim rodzaju, ciekawskiego Ijona Tichego. Podróże skłaniają do rozważania nad możliwościami jakie posiada życie i inteligencja, rozwój kultury, przyrody, techniki. Jest to cudowny masaż dla naszych umysłów, ale ta książka zachwyciła mnie osobiście nie tylko ze względu na walory poznawcze, ale doskonałe poczucie humoru. Śmiałam się serdecznie przy niej wielokrotnie. Lem wypełnia "Dzienniki" bystrym, a czasem subtelnym żartem. Czytając "Tragedię pralniczą' śmiałam się tak głośno, że przywołałam współlokatora zaciekawionego, co to w kuchni może mnie tak szczerze rozbawić.

Pamiętam, że nie mogłam doczekać się powrotu do książki, kiedy musiałam ją na chwilę przerwać, będąc na spotkaniu myślałam sobie "Co tam wyczynia teraz ten Ijon Tichy?". Chyba po prostu zakochałam się od pierwszego wejrzenia. Ta miłość i ciekawość pomysłów Lema przeprowadziła mnie potem przez niekiedy trudne książki tego autora. A wszystko zaczęło się od "Dzienników gwiazdowych".

„Wiesz mój drogi – rzekł po chwili – ilekroć patrzę w nocne niebo, jak teraz, nie mogę się oprzeć przekonaniu, że tam daleko, daleko są inne światy, podobne do naszego, tak samo zamieszkane przez istoty rozumnie”. Jest rok Stanisława Lema – filozofa, artysty, pisarza. I jest Kosmiczny Lipiec dzięki czemu przeczytałam Dzienniki Gwiazdowe. Głównym bohaterem tej powieści jest Ijon Tichy, który podróżuje po Wszechświecie, w przestrzeni i w czasie, po znanych i nieznanych planetach, kometach, gwiazdach i komentuje życie na nich. I nie tylko. Ta książka fascynuje i zachwyca bo Lem przewiduje, docieka, filozofuje. A jego Ijon to bohater pierwszej wody, kosmonauta, astronauta, filozof. I bardzo ciekawy człowiek. Polecam „Dzienniki gwiazdowe” nie tylko tym, którzy lubią patrzeć w gwiazdy.