Czarna wdowa

Heinrich Vogel postanawia wrócić do swoich korzeni i wyjeżdża do Budziszyna. Stamtąd pochodzi jego matka i mężczyzna próbuje się dowiedzieć, dlaczego wyszła ona za znienawidzonego przez niego ojca, a później opuścić rodzinną miejscowość. Zostaje ciepło przyjęty, ale spokój nie trwa długo. Komisarz Kurtz łączy jego przyjazd ze śmiercią robotnika budowlanego, a żeby było tego mało z zabójstwami, które miały miejsce 30 lat wcześniej.

Robi się niebezpiecznie i Vogel sam staje się celem zabójcy. Mężczyzna wracając do rodzinnych stron odkrywa wiele tajemnic.

Książka chociaż należy do kryminałów, to posiada bardzo dobrze i ciekawie rozwinięty wątek obyczajowy oraz psychologiczny. Osobiście uwielbiam ten typ kryminałów. Autor od pierwszych stron wprowadza gęsty klimat oraz buduje napięcie, co sprawia, że książki nie można odłożyć. Przeczytałam ją bardzo szybko, a czas z nią spędzony uważam, za bardzo dobrze spędzonym czasem.

Znajdziemy tutaj również zaskakujące zwroty akcji, ślepe tropy i zakończenie, którego tak szybko nie domyślicie się.

Muszę jednak przyznać, że „Ptasznik” bardziej podobała mi się od „Czarnej wdowy”, ale nie uważam, że była zła. Szkoda, że tym razem śledztwo prowadzi ktoś inny niż Vogel. Bardzo polubiłam postać Heinrich i dlatego trochę więcej bym go chciała.

Ogólnie książka jest bardzo dobra. Idealna na dwa jesienne wieczory i bardzo ją polecam.

Chcąc wrócić do swoich korzeni, Heinrich Vogel postanawia opuścić Polskę i wyjeżdża do Budziszyna, skąd pochodziła jego matka. Przyjęty ciepło przez rodzinę chce koniecznie poznać przyczynę decyzji swojej rodzicielki sprzed niemal pół wieku, która zdecydowała się na życie ze nienawidzonym przez niego ojcem, opuściwszy wcześniej swój kraj. Jego przyjazd doprowadza do serii wyjątkowo tajemniczych i niespodziewanych zdarzeń, w których komisarz Kurtz z budziszyńskiej policji dopatruje się powiązań z zabójstwami dokonanymi przez sprawcę określanego mianem Silvesterkiller trzydzieści lat wcześniej…

„Czarna wdowa” autorstwa Marka Stelara to druga część cyklu, którego głównym bohaterem jest Heinrich Vogel. Książka już od pierwszych stron wrzuca czytelnika w samo centrum wydarzeń, krążących wokół zagubionego komisarza, który poszukując w przeszłości odpowiedzi na nurtujące go pytania mierzy się z nieznaną mu wcześniej historią, mając za przeciwnika przebiegłego mordercę. Stelar nie po raz pierwszy ukazuje czytelnikowi bohatera z krwi i kości- naznaczonego bagażem wielu życiowych doświadczeń, błędnych decyzji i mnóstwa emocji, tykających w nim niczym w bombie o dużej sile rażenia. Zabieg ten na tle skomplikowanych relacji rodzinnych, pełnych tajemnic, przeplatanych niewyjaśnionymi zbrodnia sprawia, że historię tę czyta się z największą przyjemnością.

Najnowsza książka Marka Stelara to emocjonująca i wciągająca powieść kryminalna, której przemyślana i utkana niczym z pajęczej sieci fabuła sprawia, że czyta się ją właściwie jednym tchem, zapominając o otaczającej rzeczywistości, delektując się przy okazji jej złożonością. Premiera już jutro, więc nie zwlekajcie i czym prędzej pędźcie do księgarń. Czytajcie Marka Stelara!

Współpraca reklamowa z wydawnictwem Filia.

W "Czarnej wdowie" Marek Stelar stworzył intrygującą sieć tajemnic, które oplatają czytelnika i wciągają go w głąb fascynującego świata przeszłości głównego bohatera. To opowieść, która jak pajęczyna drży od najlżejszego dotknięcia, a każdy jej wątek prowadzi do nowych, nieoczekiwanych odkryć, gdyż niektóre historie rodzinne potrafią być niezwykle zawiłe...

Henryk Vogel jest jak kamień rzucony w pozornie spokojne wody kochającej się rodziny. Jego przybycie burzy jednak ustaloną równowagę, wywołując fale, które odkrywają dawno pogrzebane sekrety. Vogel, naznaczony własną historią, staje się detektywem we własnej sprawie, drążąc nie tylko tajemnice swojej rodziny, ale i mroczne zakamarki ludzkiej natury.

Zatem jak to u Stelara bywa jest tajemniczo, mrocznie, ale bywa również melancholijnie i refleksyjnie.

Autor tworzy galerię postaci, które nie są ani czarne, ani białe - są ludźmi z krwi i kości, pełnymi sprzeczności i słabości. Każda z nich nosi w sobie cząstkę prawdy, która jak puzzle składa się w większy obraz - który niestety dotychczas był tuszowanym sekretem.

Po lekturze "Czarnej wdowy" uświadomiłam sobie, że "Ptasznik" był jedynie zachęcającą rozgrzewką, gdyż druga część jest zdecydowanie bardziej intrygująca i zagmatwana. Uwielbiam takie intrygi i jestem ogromnie ciekawa, co autor zgotuje nam w kolejnej części!

„Czarna wdowa” to już dwudziesta czwarta książka w dorobku Marka Stelara. Proszę mi wierzyć, jest znacznie więcej powodów, przemawiających ku temu, by sięgnąć po tę powieść. Wyjątkowy bohater, który mocno wpadnie do Waszej pamięci. Wyjątkowa historia, która zelektryzuje Wasze czytelnicze emocje. To wszystko sprawi, że nie oderwiecie się od lektury kryminału, który zaprasza Was w podróż do przeszłości. Zatem zasiądźcie wygodnie w swych domowych siedziskach i dajcie porwać się twórczej kreatywności architekta z wykształcenia i pisarza z powołania.

Heinrich Vogel to bohater, którego poznaliśmy już w kryminale pt. „Ptasznik”. Teraz w „Czarnej wdowie” ponownie przeżyjemy wraz z nim chwile, które zapewnią nam zastrzyk adrenaliny. Zwłaszcza że Vogel stracił prawie wszystko i postanawia dokonać zmian w swoim życiu. W tym celu wyjeżdża do Budziszyna, miejscowości, z której pochodzi jego matka. Dlaczego akurat tam postanowił się wybrać? Czyżby tajemnica sprzed czterdziestu pięciu lat, aż tak bardzo rozbudziła ciekawość Heinricha Vogla? Pytanie tylko, jak zachowa się, gdy dotrze do prawdy. Prawdy, która odkryć może skrywane, czarne karty z historii jego rodziny.

Jak się okazuje przyjazd Vogla do Budziszyna sprawia, że w jego okolicy dochodzi do wielu dziwnych, niewytłumaczalnych zdarzeń. Co wspólnego z przyjazdem Heinricha ma tajemnicza śmierć robotnika budowlanego czy zabójstwa sprzed trzech dekad dokonywane przez sprawcę okrzykniętego mianem Silvesterkiller? Jeśli chcecie odnaleźć klucz do tych pytań, to koniecznie sięgnijcie po najnowszą książkę Marka Stelara. Jeśli zaś pragniecie poczuć dreszcz emocji podczas czytania, to „Czarna wdowa” jest właśnie dla Was. Co więcej sięgając po tę książkę, spotkamy się również z komisarz Iwoną Banach, bohaterką, która ma swoją osobną serię w twórczości „szczecinera”.

Nie ukrywam, że Marek Stelar jest w ścisłej topce pisarzy, po których książki sięgam w pierwszej kolejności. Wyjątkowa pomysłowość autora, który doskonale łączy perspektywy czasowe i osadza w nich pełnokrwistych bohaterów doświadczających chwil mrożących krew w żyłach to mocne punkty, które świadczą o popularności pisarza. I dlatego też nie dziwi fakt, że Marek Stelar został laureatem Nagrody Wielkiego Kalibru 2023 roku.

Rodzinne tajemnice zagrzebane w dalekiej przeszłości potrafią być bolesne. Niektóre z sekretów nigdy nie powinny ujrzeć światła dziennego.

Nie jest to historia, która wciągnęła mnie od pierwszej strony. Marek Stelar w swoich książkach nie bazuje na gwałtownych uczuciach, wybuchających emocjach, szokowaniu. Umiejętnie konstruuje fabułę, wprowadzając czytelnika stopniowo w stworzony przez siebie literacki świat. A świat Heinricha Vogla prezentuje raczej smutny obraz, który ujawnia się spod pokrywy przemilczeń. W jego mrocznej historii czułam się prowadzona krętymi ścieżkami śledztwa. Z każdym kolejnym rozdziałem moje zainteresowanie wzrastało, a zaangażowanie emocjonalne, związane z doświadczeniami bliskich głównego bohatera, nie pozwalało rozstać się z książką. Świetnie zaprojektowana i poprowadzona fabuła!

"Cza­sem oka­zu­je się, że jakaś za­szłość nagle staje się jak kamyk wrzu­co­ny w tryby ma­szy­ny, który spra­wia, że precy­zyj­ny me­cha­nizm za­czy­na nagle szwan­ko­wać i okazu­je się, że być może nie da się go już na­pra­wić."

Odnoszę wrażenie, że mimo iż głównym bohaterem jest Vogel, tak naprawdę ciężar całej trudnej historii spadł na żeńskie postacie, które odgrywają w książce ogromną rolę. Bardzo to doceniam.

Sposób w jaki Marek Stelar wplata historię i folklor do swoich powieści jest zachwycający. Dzięki temu zabiegowi książka zyskała wyjątkowy charakter. Po przeczytaniu mam ochotę zagłębić się w nieznaną mi dotychczas kulturę i historię Łużyc.

I wiecie... "Ptasznik" bardzo mi się podobał, ale "Czarna wdowa" wydaje mi się jeszcze lepsza"! Polecam 🙂

Mieliście już okazję poznać postać Heinricha Vogela, którą stworzył @marekstelar ? Bo Iwonę Banach kojarzycie, prawda? Nie mówcie mi nawet, że jest inaczej… 😉

Najpierw był „Ptasznik”, teraz jest „Czarna Wdowa”. Jestem pewna, że pierwsze o czym pomyślicie po przeczytaniu tych słów to: przebrzydłe i złe pająki. A tu psikus, o pająkach dzisiaj nie będziemy rozmawiać.

Vogel w poprzedniej części stracił prawie wszystko. W zasadzie można śmiało stwierdzić, że jedyne, czego nie odebrał mu Misza to wolność. To wszystko powoduje, że mężczyzna zapragnął wrócić do miejsca, w którym pozostało kilka ostatnich osób z jego rodziny. Do miejsca swoich korzeni. I tak trafia do Budziszyna, gdzie z ogromną miłością w oczach, jak i w sercu wita go ciotka oraz reszta najbliższych.

Ten, kto czytał „Ptasznika” już wie, że tam gdzie Heinrich, tam problemy. W tym przypadku wcale nie będzie inaczej. Ginie człowiek, a w podobnych okolicznościach, wiele lat temu zamordowanych zostało dwóch mężczyzn. Co te sprawy mają ze sobą wspólnego? Ale przede wszystkim - CO Z TYM WSZYSTKIM WSPÓLNEGO MA HEINRICH?! I dlaczego teraz to on staje na celowniku psychopaty, który przyjął miano Silvesterkiller?

Vogel łączy swoje siły z policjantem Kurtzem oraz Iwoną Banach, razem próbują dowiedzieć się, o co w tym wszystkim chodzi. Tylko, że… prawda będzie o wiele bardziej brutalna niż myślą.

„Z WYPRAWY W PRZESZŁOŚĆ NIE KAŻDY WRACA TAKI SAM…

SĄ TEŻ TACY, KTÓRZY NIE WRÓCĄ NIGDY.”

Muszę przyznać, że zagadkę kryminalną autor stworzył na najwyższym poziomie. Przez całą lekturę zastanawiałam się, kto za tym stoi. I nawet przez chwilę nie pomyślałam o tej konkretnej osobie. Sieć intryg i kłamstw jest tutaj ogromna! Chwilami musiałam przystopować, żeby nie pogubić się w tym, co, kto, gdzie i z kim. Uważam to za ogromny plus, pan Marek Stelar zrobił kawał świetnej roboty.

Drugą sprawą, o której warto wspomnieć są rozterki Vogla oraz tajemnice całej jego rodziny, które wielokrotnie mnie poruszały. Emocji tu nie zabraknie. Były nawet momenty, w których czułam ścisk w gardle, a oczy automatycznie robiły się wilgotne.

„Czarna wdowa” to powieść wielowątkowa, której akcja odbywa się kilku płaszczyznach czasowych. Chwilami odnosiłam wrażenie, że to nie sam Vogel odgrywa w niej główną rolę, a raczej kobiety z jego rodziny. Bo to o nich jest ta historia. Pełna bólu i rozgoryczenia.

Ja ze swojej strony polecam, jednak warto najpierw poznać pierwszą część, żeby mieć szerszy obraz na wszystko. Mam nadzieję, że autor szybko wróci do nas z dalszymi losami Henricha… i Iwony, którym bardzo kibicuje.

Nie wiem, jaki patent na pisanie ma Marek Stelar, ale spod jego pióra wychodzą kryminały doskonałe, a on sam w sobie jest już gwarantem najwyższej jakości. Jestem przekonana, że ci z Was, którzy już poznali twórczość autora zacierają ręce w oczekiwaniu kryminalnej uczty, której dostarczy druga część cyklu z Heinrichem Voglem „Czarna wdowa”. Pozostałych mam nadzieję zachęcić do sięgnięcia, bo naprawdę warto nie tylko ze względu na jej wyjątkowość i unikalny charakter, ale przede wszystkim emocje, które budzi.

Czy to tragiczne wydarzenia, o których czytaliśmy w „Ptaszniku” sprawiają, że ten żyjący bez oczekiwań i zobowiązań, pokiereszowany przez życie mężczyzna decyduje się na powrót do rodzinnych korzeni? A może rozwijająca się relacja z Iwoną Banach wzbudza w Heinrichu chęć odnalezienia środowiska, z którym poczuje prawdziwą więź? Wracając do łużyckiego Budziszyna nie spodziewa się, że jego przyjazd nie tylko skruszy wieloletni mur milczenia, wydobędzie na światło dzienne wstydliwe i wstrząsające sekrety, ale i doprowadzi do zbrodni.

Autor zabiera nas w przeszłość odkrywając brutalną NRD-owską rzeczywistość pod butem Stasi, przypominając niewyjaśnione morderstwa Silvesterkillera i pogmatwane losy rodziny Witkojców, krewnych Heinricha. Stopniowo łączy je ze współczesnymi wydarzeniami, które po przyjeździe mężczyzny zaczynają przyjmować coraz bardziej niepokojący obrót. Czy rozwiązanie zagadek przeszłości pozwoli Heinrichowi i prowadzącemu śledztwo w sprawie kolejnego morderstwa komisarzowi Kurtzowi poukładać obraz z niepasujących do siebie elementów i odnaleźć te brakujące?

Osadzenie przeszłych i teraźniejszych wydarzeń w realiach Górnych Łużyc dodaje powieści unikalnego charakteru i jest niewątpliwie jej wartością dodaną, a czytelnik ma możliwość poznać zarówno tło historyczne, kulturowe, jak i lokalne tradycje i legendy tego ciekawego regionu. Wiarygodności dodają wplatane w dialogi bohaterów łużyckie zwroty, które autor jednak dawkuje z wyczuciem.

Nie sposób również nie wspomnieć o wyrazistych postaciach wiodących prym w drugiej części powieści. Rolę Iwony, prowadzącej śledztwo w pierwszym tomie, przejmuje inteligentny i nieustępliwy komisarz Joachim Kurtz, a ona sama zostaje tym razem zepchnięta (niestety) do rangi ozdobnika. Jednak i każdy przedstawiciel rodziny Vogla przyciąga uwagę, a autor szczególny nacisk kładzie na kobiety uzurpujące sobie prawo do decydowania o tym, co ujawnić, a co zataić w imię opacznie rozumianego wyższego dobra.

Ta złożona, wielowątkowa opowieść, która łączy kryminalną intrygę z osobistymi dramatami i historycznymi sekretami to dużo więcej niż kryminał i budzi dużo większe emocje. I to trudne emocje, bo nie sposób przejść obojętnie wobec zbrukanej niewinności, ciężaru zdrady, traumy przekazywanej z pokolenia na pokolenie, zmowy milczenia, które zamiast chronić, pogrąża w coraz większej ciemności i w końcu miłości, która nie wystarcza, by przerwać krąg przemocy.

W moim odczuciu to kolejna książka, która ma szansę przynieść Autorowi kolejną Nagrodę Wielkiego Kalibru i tego autorowi szczerze życzę, a Wy przeczytajcie i oceńcie sami!

„Słyszałam ostat­nio, że ktoś na­zwał mnie Czar­ną Wdową. To tak bar­dzo nie­spra­wie­dli­we! A czy sprawiedliwe jest to, że Bóg każe nie­któ­rym lu­dziom cier­pieć? Że za­bie­ra ich, zanim na dobre za­czną życie?”

Macie autorów, po których książki sięgacie w ciemno?

U mnie takim pewniakiem jest między innymi @marekstelar , który często w swoich książkach opisuje miejsca które znam, czyli Szczecin i okolice. Tym razem fabularnie przeniósł się trochę dalej, bo do Budziszyna, serca Łużyc.

Wracamy do książek z cyklu „Heinrich Vogel”. Warto zaznaczyć, że jest to drugi tom serii i zachęcam do sięgnięcia po pierwszą książkę, żeby odnaleźć się w tym, co tutaj się znajduje.

W tej lekturze mamy mnóstwo historii. Autor pokazuje nam łużyckie zwyczaje. Poznajemy korzenie Heinricha, ale… Nie mogę się obyć bez zbrodni i takowa tu występuje. Mamy zabójstwa sprzed lat, dosyć specyficznie, sylwestrowe. Komisarz Kurtz z budziszyńskiej policji kryminalnej łączy przyjazd Vogla z tajemniczą śmiercią robotnika budowlanego. Czy to możliwe, że zabójstwa które były dokonywane przez Silvesterkiller trzydzieści lat wcześniej, mają z tym coś wspólnego?

Mamy tutaj dynamicznie rozgrywające się wydarzenia, mnóstwo znaków zapytania, zwrotów akcji, intrygę a także przeszłość, która przyprawia o ciarki. To nie jest łatwa lektura. Pokazuje nam ile ludzie musieli kiedyś poświęcić, żeby uratować drugiego człowieka i przede wszystkim ile byli gotowi zrobić dla swojej miłości, nawet jeśli z góry skazana jest na porażkę, coś przerażającego.

@marekstelar trzyma poziom. Przy tej książce nie ma czasu się nudzić. Powoli odsłania on karty przed czytelnikiem. Te powroty do przeszłości wiele wniosły do lektur, zresztą kolejny raz. Jedyne do czego mogę się przyczepić jest to, że za mało było mi Iwony. Lubię, kiedy staje ona obok naszego Vogela, najlepiej ramię w ramię.

Zachęcam was do sięgnięcia po ten tytuł. Ciężko jest się od niego oderwać. A zakończenie może wprawić Was w osłupienie. Sama się tego nie spodziewałam.

szare niebo cierpienia jej serce otuliło

nieszczęściem i krzywdą duszę spowiło

odarta z marzeń o doświadczeniu miłości

pragnąca szczęścia i szukająca radości

gdy wybrać przyszło, nie siebie wybrała

by świat był lepszy, tego właśnie chciała

tam, gdzie Łużyce, gdzie słowiańska kultura

tam piękno języka i tragedii purpura

dotykiem tajemnic historia owiana

tam dobro i miłość już pogrzebana

przeszłości demony na scenę wkraczają

nie spoczną, dopóki prawdy nie wyznają

„ Chcę zapomnieć o piekle i polecieć do nieba ”.

Lubina.

Kochać chciała. Mocno. Nad życie. I kochaną być.

Świat na lepszy zmienić. O sobie walczyć. I żyć. Żyć pięknie. Chciała tylko tyle. Nic więcej. Nic mniej.

Lecz zdarzyli się oni. Na jej drodze stanęli. Jak zło, jak najgorszego coś. Okrutnego. Bezbrzeżnie złego.

Ograbili ją z marzeń.

Z nadziei.

Z miłości.

Z radości.

To było kiedyś. Kiedyś stało się teraz.

Tamto zło z tym złem. Łączy się. I wybrzmiewa.

W tamtym młodym dziewczęcym sercu.

W tym kobiecym już, dojrzałym teraz.

Jedno w tym sercu niezmienne się ostało. Jej dobro.

Mimo krzywd doznanych.

Mimo cierpień nieopisanych.

I bólu tajemnic skrywanych.

On wraca do korzeni. Tam, skąd matka jego. Gdzie Łużyc serce. I wpadnie w sieć sekretów. Będzie w niej splątany tkwił. I będzie szukał prawdy.

O ludziach. Miejscach.

O sobie. Matce swojej.

I o czasach. Tamtych czasach.

Które nie były złe.

To byli ludzie. Oni byli źli.

Serce się kruszy. Na kawałki małe.

Dusza się rozpada. Na cząstki drobne.

Dużo tutaj smutku. Dużo melancholii.

Dużo poruszeń, drgań żalu.

W tej historii ukrytych refleksji też dużo.

I wrażliwości, którą ja się karmię.

Zagadka kryminalna nasycona emocjami.

Utkana tajemnicami.

Wciąga. Intruguje. Mocno. Intensywnie.

Jak dobrze było oddać swoje myśli tej opowieści.

Jak dobrze było ją przeżyć.

Polecam bardzo.