Almond. Ten, który nie czuł

Trudno się nie zgodzić, że "życie, w miarę upływu, nabiera nowych smaków". Świeża, nieoczywista i chociaż kulturowo odległa, to bliska treściowo, jakby z sąsiedztwa.

Książka ,,Almond" to piękna opowieść o empatii i uczuciach. Wzruszająca i smutna książka obok której nie można przejść obojętnie

Historia pozornie pozbawiona emocji dostarcza ich czytelnikowi mnóstwo. Przepiękna historia o chłopcu który nie czuje nic i jego dorastaniu oraz spotkaniu na swojej drodze ludzi odmiennych od niego a nawet, osób które za dużo czują. Nie sposób nie uronić kilku łez czytając tę historię

Pochłonełam. Musiałam sobie dawkować, żeby zbyt szybko się nie skończyła. Historia o tym jak ważna jest miłość i przynależność w wychowaniu, jak ważne są emocje w rozumieniu świata. Dla mnie książka niosąca duży ładunek emocjonalny. Napisana ciekawym językiem.

Ta książka to jakiś żart....

Naprawdę czuje ze dostałam od autora tą książka w mordę. Historia totalnie płytka i bez sesnu. Mam wrażenie że pisała to napalona nastolatka. Dziury w logice takie jak w szwajcarskim serze.

Po książkę sięgnęłam gdyż chciałam że tak powiem "odświeżyć kubki smakowe" po czytaniu kilku książek Palahniuka.... To sobie odświeżyłam.... Gównem! Nie polecam o ile masz IQ niższe od znoszonego trampka.

Dałam temu 2 bo na początku nawet miło się czytało i z szacunku do ludzi którzy chcieli wydać ten chłam.

Czy książka o chłopcu, który nie czuje nic, musi być aż tak bardzo emocjonalna?

Zdecydowanie tak. Gdy bohater nie przeżywa, winien uczynić to czytelnik. Tak było i w tym przypadku.

„Almond. Ten, który nie czuł” - Won-Pyung Sohn

Trudno jest nauczyć odczuwania zdrowe dziecko. Nie ciągnij za ogon. To kotka boli. Misie płaczą, gdy leżą samotne na podłodze.

Jego mama miała inne zadanie. Uśmiechnij się, gdy ktoś też się uśmiecha. Powiedz, że ci przykro, gdy płacze.

Winimy innych za emocje. Dlaczego ona płacze/narzeka/jest wiecznie niezadowolona? Ma przecież wszystko.

Jego winiono za ich brak. Dlaczego spokojnie patrzy na ból/cierpienie/śmierć?

Jesteś taka zabawna, gdy krzyczysz i tupiesz nóżkami.

Jesteś taki zabawny, gdy z powagą pytasz o to, czy miałem romans z twoją mamą

Trzymam tę książkę w dłoniach. Przewracam cienkie kartki, napawając się ich zapachem. Czytam losowe fragmenty i próbuję nie poczuć nic. Dość szybko jednak rozumiem, że nawet odczuwana pustka zdecydowanie jest c z y m ś.

Będziesz musiał odczuwać podwójnie przy czytaniu tej historii. Za siebie i za chłopca. Będziesz pytał ze łzami w oczach - dlaczego to jest tak puste? Dojrzysz w tej pustce smutek i szczęście, i przyjaźń, i miłość. Dojrzysz ludzi, których dobrze znasz. Dojrzysz samego siebie.

Emocje odgrywają w naszym życiu ogromne znaczenie i są dla nas czymś zupełnie zwyczajnym. A jakby było ich nie czuć? Yunjae od urodzenia ich nie odczuwa. Dla niego radość,  smutek czy strach nie istnieją. Nie potrafi też utożsamiać się z emocjami innych. Otaczają go kochający ludzie, którzy próbują nauczyć go, jak się zachowywać, jak reagować, żeby nie odstawać od innych. "Almond. Ten, który nie czuł" to dobrze napisana i łamiąca serce historia o dorastającym chłopcu, który poza brakiem możliwość doświadczenia emocji, nie jest w stanie ich naprawdę zrozumieć. Autorka pokazuje jak empatia, mimika twarzy czy gest które wykonujemy są ważne bo dzięki temu jest nam łatwiej odnaleźć się się otaczającym nas świecie. Ale to również opowieść o dojrzewaniu pokazująca jednocześnie że dzieci dorastają niekoniecznie zgodnie z naszymi oczekiwaniami ale i o przyjaźni, oddaniu,  poświęceniu ale i wręcz przytłaczającej samotności. Zdecydowanie warto po nią sięgnąć

Dziś recenzja książki o chłopcu, u którego zdiagnozowano aleksytymię, czyli niemożność odczytywania i rozumienia własnych stanów emocjonalnych, na skutek niedorozwoju ciał migdałowatych w jego mózgu - stąd tytułowy “Almond”. Jest to prosta historia, momentami niezmiernie smutna, o dojrzewaniu, poznawaniu samego siebie, uczeniu się funkcjonowania w społeczeństwie, poznawania ceny miłości i przyjaźni. Przewrotnie, mimo tego, że nasz główny bohater nie odczuwa emocji, napakowana jest wielkimi uczuciami. Czytelnik odczuwa za bohatera, a przynajmniej ma taką możliwość. Bardzo podobało mi się jak autorka ukazywała różnice między poszczególnymi postaciami - w sposobie mówienia, zasobie słownictwa, w kontrze do oazy spokoju jaką był elokwentny główny bohater, czytaliśmy o wybuchowym Gonie, wyrażającym się emocjonalnie i wulgarnie. Wreszcie sam temat książki jest niezmiernie ciekawy, bo sama choroba chłopca taką jest, chociaż troszkę więcej o niej samej w powieści mogło zostać poruszone. Zdecydowanie jest to krótka opowieść dla wszystkich, młodszych i starszych, ale w szczególności dla młodszych - sama autorka chciała pokazać, w szczególności ludziom na początku swojego życia, że każdy na miłość, dobro i ciepło zasługuje. To co zauważyłam i troszkę mnie zawiodło to to, że mało było o Korei w tej historii, a liczyłam na więcej w tym względzie. Jednak książkę czytało mi się bardzo przyjemnie i szybko, też ze względu na krótkie rozdziały i prosty język, który odzwierciedlał co działo się w głowie głównego bohatera.

Polecam Wam zapoznać się z tą pozycją i zobaczyć co poczujecie :D

Chłopak, któremu opadły ramiona i kąciki ust. Nie uśmiecha się, nie boi, nie reaguje.

Ten, który nie czuł.

Historia Yunjae prowadzi czytelnika krętą drogą, z przeszkodami, wieloma zakrętami, bez przystanków na odpoczynek. Ładunek emocjonalny zawarty na 213 stronach, wydusi łzy z najtwardszego zawodnika. Nie oprzesz się wzruszeniu, łzy wypłyną, wbrew Twojej woli. Przestań się hamować, niech emocje wezmą górę!

Książka opowiada o chłopcu, który nie odczuwa emocji. Wychowywany przez mamę i babcię dorasta w kręgu miłości. Czas spędzony w antykwariacie pozwala złapać oddech, zapach starych koreańskich dzieł unosi się w powietrzu i hipnotyzuje. Czar pryska, gdy obie opiekunki umierają na oczach Yunjae, który zostaje kompletnie sam.

"Nagle przypomniała mi się książka, jedna z nielicznych, które Babcia - osoba pragmatyczna i zwracająca raczej uwagę na szyldy sklepowe - przeczytała i pokochała."

Droga, którą przechodzi bohater, zdany na własne siły, zagubiony w świecie nieznajomych uczuć i emocji. O tym właśnie opowiada książka.

Życie nastoletniego chłopaka, który jest wyjątkowy pod każdym względem. Codzienność nabiera innego wymiaru.

Idealna powieść:

taplasz się w smutku

ryczysz

dostajesz promyk nadziei

taplasz się w jeszcze większym smutku

na koniec następuje eksplozja!

10/10

Wyobrażacie sobie życie pozbawione emocji? Ja sobie nie wyobrażam. Przecież nasze życie jest składową wszystkich emocji, których dostarcza nam każdy nowy dzień.

Zatem kim jest Aleksytymik?

Człowiekiem, który nie jest świadomy swoich emocji, nie rozumie ich, nie jest w stanie rozpoznać tego co czuje w danym momencie,nie umie ubrać w słowa swoich emocji. Przypomina bezduszną maszynę, którą oczywiście nie jest.

,, Almond. Ten który nie czuł " to powieść o młodym dojrzewającym chłopcu, którego życie przepełnia pustka. Yunjae od urodzenia ma na aleksytymię. Nie potrafi przeżywać, ani okazywać emocji. Jego matka zawzięcie usiłuje nauczyć go rozpoznawania emocji. Za wszelką cenę i chce aby syn nie odstawał od reszty społeczeństwa. Nie chce aby inni postrzegali go jako dziwaka. Jak każda kochająca matka, chce dla swojego dziecka jak najlepiej. Niestety w dniu 16stych urodzin dochodzi do tragedii. Chłopak zostaje sam. Pomoc ofiaruje mu przyjaciel matki. Yunjae próbuje przetrwać szkołę ,co nie jest dla niego łatwe. Pewnego dnia przewrotny los stawia na jego drodze Gona. Buntownika niebywale agresywnego, niezrównoważonego emocjonalnie, kipiącego gniewem i całym wachlarzem emocji. Co może wyniknąć z takiego połączenia musicie przekonać się sami.

Almond to opowieść o chłopcu pozbawionym emocji, lecz mimo tego, książka dostarcza nam wielu wzruszeń i przeżyć. To niezwykła historia z niebywale wzruszającym zakończeniem. Myślę, że zostanie ze mną na długo. Będzie mi przypominała o tym, że co dla jednych jest oczywiste i zrozumiałe, dla drugich może być po prostu nie do zrozumienia i przyjęcia. Bądźmy wyrozumiali dla siebie i pamiętajmy o tym, że inny nie znaczy gorszy.

Won-Pyung Son "Almond" Ten, który nie czuł,

"- Mama chciała, żebym wiódł normalne życie. Czasami jednak nie wiem, na czym ono polega.

- Na zwykłości?

- Zwykłość... - wymamrotałem.

Być takim jak inni. Być zwyczajnym. Nie mieć strasznych przeżyć. Chodzić do szkoły, zdać maturę, przy odrobinie szczęścia dostać się na studia, znaleźć dobrą pracę i spotkać kobietę, z którą mógłbym się ożenić i mieć dzieci. Coś takiego albo... Albo nie wyróżniać się.

- Rodzice wiążą z dziećmi wielkie nadzieje. Ale gdy te się nie spełniają, zaczynają chcieć, żeby dzieci były zwyczajne. Myślą, że to łatwe. Tymczasem, synu, bycie zwyczajnym to najtrudniejsza rzecz na świecie - oświadczył doktor Shim".

Dość długi cytat, ale świetnie obrazujący istotę ludzkiego bytu. Tytułowy "Almond" , nastoletni Yunjae, choruje na aleksytymię, zaburzenie psychiczne polegające na niemożności odczuwania i rozumienia własnych stanów emocjonalnych. Nie zna strachu, smutku, lęku, nie zna tęsknoty, nie wie czym jest szczęście czy miłość. Kiedy w wyniku nieszczęśliwego splotu wydarzeń jego młodzieńcze życie zmienia się diametralnie, będzie musiał samodzielnie stawić mu czoła. Światu, w którym funkcjonuje oraz ludziom, których na swojej drodze spotka.

Bliska jest mi dalekowschodnia umiejętność zawierania ważnych spraw ogólnoludzkich w krótkiej, kompaktowej formie. Minimalistycznie, bez zbędnego gadania, a zarazem w wartościowej, dającej dużo szersze pole do interpretacji aniżeliby się wydawało na pierwszy rzut oka, opowieści. "Almond" to historia dużo bardziej uniwersalna niż tylko będąca przedstawieniem mechanizmów działania choroby. To opowieść o dojrzewaniu, nawiązywaniu relacji pomiędzy ludźmi, przyjaźni, uczeniu się funkcjonowania w społeczeństwie, a przede wszystkim poszukiwaniu i określaniu siebie. Tym bardziej uniwersalna, ponieważ skierowana i do czytelnika nastoletniego, bo głównie takich bohaterów spotykamy po drodze, jak również dojrzałego, który na życie potrafi spojrzeć już doświadczonym okiem. Okładka Wydawnictwa Mova jak zwykle w punkt.

W ostatnim czasie coraz częściej trafiam na udane debiuty. Tak też było w przypadku książki Won-Pyung Sohn "Almond". Dopowiedzenie do tytułu "Ten, który nie czuł" bardzo dobrze oddaje istotę tej historii. Główny bohater Yunjae w wyniku zaburzenia w mózgu nie odczuwa emocji, nie potrafi reagować na nie odpowiednio, nie jest w stanie pojąć ich znaczenia. Matka i babcia nie chcąc by chłopiec wyróżniał się i był odrzucony przez społeczeństwo uczą go jak powinien odpowiadać na zadane pytania, tłumaczą zachowania innych i emocje, które nimi kierują. W wyniku nieszczęśliwego zdarzenia nastolatek musi radzić sobie sam, lecz na szczęście spotyka na swojej drodze kilka osób, które będą miały znaczny wpływ na jego życie.

Autorka stworzyła bardzo dobrą historię, która wciąga czytelnika, sprawia że ten zaczyna zastanawiać się nad znaczeniem poszczególnych emocji. Jest to idealna historia do zekranizowania jej, a zwłaszcza zakończenie, które powinno spodobać się wielu odbiorcom.

Zdecydowanie polecam Almond.

Yunjae urodził się z aleksytymią, chłopak nie odczuwa żadnych emocji. Od dzieciństwa sprawia mu to wiele problemów. W jego szesnaste urodziny dzieje się tragedia. Podczas świętowania na ulice wybiega człowiek, który zabija między innymi jego babcię i mamę. Zostaje na świecie sam. Stracił osoby, które na co dzień pomagały mu radzić sobie z codziennością. Na swojej drodze spotyka Gusa, który w przeciwieństwie do niego odczuwa wszystko aż za bardzo. Czy chłopcy będą mogli się od siebie czegoś nauczyć? Jak potoczą się losy Yunjae?

Kolejna książka literatury wschodniej, którą miałam okazję przeczytać. Coraz bardziej przekonuje się, że one są bardzo ciekawą odmianą od współczesnych książek. Są one surowe, bezpośrednie, bez owijania w bawełnę i przez to dobitnie przekazująca swoje wartości. To jest bardzo inspirujące i pokazujące ważne wartości.

Bohaterowie są niezwykle ciekawi. Yunjae jako że nie odczuwa emocji, trudno powiedzieć, co go charakteryzuje i trudno go jednocześnie określić. Jednak autorka opisuje to w taki sposób, że czytelnik przeżywa wszystko za bohatera. Nie wiem jak zostało to dokonane, ale ja podczas lektury odczuwałam to, co powinien Yunjae. Gus zaś bardzo mocno eksponuje swoje emocje, jest impulsywny, momentami wydaje się szalony i tak kolokwialnie mówiąc "dziki". To chłopak, który nie miał przyjemnego dzieciństwa, mało osób go wspierało i nie wskazało poprawnej ścieżki. Ta dwójka chłopaków niezwykle się uzupełnia, a jednocześnie uczy od siebie. Bardzo też podobała mi się postawa mamy i babci głównego bohatera. Może nie każdy zrozumie, dlaczego postąpiły tak, a nie inaczej, ale dla mnie było to niezwykle trudne wyzwanie, a one robiły wszystko co w ich mocy, by mu pomóc.

To historia, która niejedną osobę złapie za serducho. Wiem, że już mnóstwo ludzi zachwycało się tą powieścią i wcale się temu nie dziwię. Chłopak, który nie odczuwa emocji, a jednak książka jest nimi przepełniona. Czyta się ją błyskawicznie, ciągle jesteśmy ciekawi, jak to dalej się potoczy i jaki będzie finał. Autorka swoją surowością, bez owijania w bawełnę przekazuje ważny przekaz, a zakończenie wgniata w fotel. Kompletnie nie spodziewałam się takiego zwrotu akcji i dalej nie mogę się z nim pogodzić. Dlatego jeśli szukacie książki, która wciąga, nie jest przeciągnięta, przepełniona emocjami to będzie to idealny wybór. Ja jestem zachwycona!

Dawno nie czytałam tak poruszającej i tak przepełnionej emocjami książki. I choć opowiada ona o chłopcu wyzbytym z uczuć, nijak ma się to do odbioru czytelnika zasiadającego do lektury. Te wszystkie uczucia i emocje przenoszą się na czytelnika pochłaniając go i wciągając w historię. Piękna historia.

Potworek. Kochany potworek. Odbierany przez swoich rówieśników jako odmieniec, pozbawiony uczuć robot. Bez odczuwania radości, smutku i strachu. W dniu swoich szesnastych urodzin jest świadkiem tragicznych wydarzeń, jego matka i babcia zostają zaatakowane przez szaleńca, a ON sam, biernie przyglądający się tragedii nie jest w stanie poczuć NIC.

Okres dorastania jest dla Yunjae bardzo trudny, bez mamy, babci i wsparcia które mu dawały, instrukcji jak i w jakich okolicznościach powinien zachować się odpowiednio do sytuacji.

Kiedy jednak pojawia się Gon, zupełne przeciwieństwo Yunjae jego świat jakby skurczył się na nowo. Gon, zdemoralizowany nastolatek, znęcający się nad rówieśnikami, budzący postrach, a jednak w głębi duszy samotny, porzucony i odczuwający zbyt wiele.

Przyjaźń między chłopcami rodzi się, a każdy z nich ma do zaoferowania drugiemu zupełnie co innego. Yunjae i Gon, przyjaźń która może uratować życie i sprawić, że będzie jak powinno być.

Serdecznie polecam 😉

Książka ukazała się nakładem @wydawnictwomova @[Adres usunięty]ce

Jest grubo po północy, kiedy próbuję zasnąć. Upragniony sen nie przychodzi, za to w głowie trwa w najlepsze gonitwa różnych myśli. Zagłusza je tylko szelest pościeli i ciche odgłosy nocnego miasta, które sączą się delikatnie przez uchylone okno. Mój mózg niestrudzenie wyświetla mi przed oczami kolejne obrazki. To wspomnienia z różnych momentów życia. Radosnych i dojmująco smutnych, pełnych euforii i szczęścia, a także ubranych w żal, cierpienie i strach. Staram się być jak Yunjae i przeżyć te chwile raz jeszcze, bez śladu jakiejkolwiek emocji. Karkołomne zadanie. Niewykonalne.

"Almond" to książka niespodzianka, która opowiadając o życiu bez zdolności odczuwania emocji paradoksalnie buzuje od tych emocji na niemal każdej stronie. Jakież było moje zaskoczenie gdy się dowiedziałam, że można żyć i nie odczuwać kompletnie nic. Nie wiesz co to strach, smutek, zakłopotanie, żal, szczęście czy zadowolenie. Za ten stan rzeczy odpowiada zaburzony rozwój ciał migdałowatych w mózgu, powodujący aleksytymię. Taki los spotyka Yunjae, głównego bohatera, który nawet w sytuacji brutalnego napadu na mamę i babcię patrzy na wszystko oczami bez wyrazu. Nie wie, co powinien poczuć i jak się zachować. Nikt mu tego nie powiedział. Nie wie też, jak reagować na Gona, chłopaka pojawiającego się w jego życiu nieoczekiwanie, który jest jego przeciwieństwem na emocjonalnym gruncie.

Ta niewielka objętościowo powieść dała mi do myślenia. Pokazuje, jak ciężko funkcjonować w społeczeństwie i pełnić w nim różne role, nie odczuwając emocji. Poprzez sylwetkę Gona zwraca z kolei uwagę na to, że pod wybuchową, gniewną i głośną osobowością kryje się coś więcej niż krnąbrność i bunt. Ciekawy był również wątek matki Yunjae, która znalazła swój sposób na poradzenie sobie z innością syna.

To moim zdaniem książka warta uwagi. Autorka świetnie oddała bezemocjonalność Yunjae sposobem, w jaki się wypowiada. Poruszyła kilka ważnych kwestii, które do tej pory krążą mi po głowie. I choć zakończenie jest zaskakujące, to ja uroniłam na nim łezkę i uważam to za plus, bo bez emocji nie umiałabym jednak żyć.

Po koreańską literaturę właściwie sięgam w ciemno i tak też było z książką pt. "Almond.", autorstwa Won-Pyung Sohn.

W powyższej książce znajdziecie historię chłopca, który urodził się z aleksytymią, utrudniającą odczuwanie takich emocji jak na przykład strach czy złość. Yunjae nie ma przyjaciół - zadbały o to dwa neurony w kształcie migdałów umiejscowione głęboko w mózgu. Dzięki oddaniu babci i matki chłopiec uczy się tego jak w miarę sprawnie funkcjonować wśród ludzi. Ich mały dom jest pełen kolorowych samoprzylepnych karteczek ze wskazówkami dotyczącymi tego, kiedy należy się uśmiechać, kiedy powiedzieć dziękuję, a kiedy się ukłonić.

Jednakże w Wigilię Bożego Narodzenia i szesnaste urodziny Yunjae wszystko się zmienia. Barbarzyński akt przemocy, który dotyka mamę i babcie, niszczy świat chłopaka. Osamotniony i zszokowany Yunjae doznaje kolejnego wstrząsu, gdyż do jego szkoły przybywa niespokojny nastolatek, który zaczyna się nad nim znęcać. Mimo to nieoczekiwanie oprawca i jego ofiara dowińadują się, że mają ze sobą więcej wspólnego, niż przypuszczali, a co za tym idzie między chłopcami zawiązuje się niezwykła przyjaźń.

~*~

Zazwyczaj dość ciężko jest mi pisać o powieściach koreańskich autorów. Mają oni to do siebie, że zwykle podejmują trudne i ważne tematy, a do tego piszą pięknym językiem oraz w minimalistycznym stylu. Tak jest i w tym przypadku. Won-Pyung Shon sprawił, że po raz kolejny zachwyciłam się nie tylko przesłaniem płynącym z czytanej historii, ale również stylem, w którym została napisana. Dodatkowo "Almond" zmusza czytelnika do spojrzenia na innych z innej - nieco głębszej perspektywy. Bo zarówno w przypadku zamkniętej osoby, jak również tej, która sprawia problemy stoi osobna historia, a my nie wiedząc co się za nią kryje nie mamy prawa oceniać.

Myślę, że powyższa powieść jest skierowana głównie do starszej młodzieży i młodych dorosłych. Ci, którzy dopiero wkraczają w nastoletni wiek mogą dość szybko znudzić się tą historią ze względu na to jak jest napisana. A przez to jej przesłanie może zwyczajnie do nich nie trafić. Chociaż zapewne będzie to zależało od dojrzałości danego dziecka.

"Almond" to ważna powieść, w której zostaje podjęty temat młodzieńczego wyobcowania i niezrozumienia przez najbliższe środowisko. W tej książce znajdziemy dużo o tym jak trudno funkcjonować w społeczeństwie będąc innym. Uważam, że młodzi ludzie borykając się z poczuciem niezrozumienia i wyobcowania świetnie odnajdą się w tej historii, bo według mnie dość łatwo utożsamią się z jednym z dwóch bohaterów wspomnianych w powieści. Nie ukrywam, że liczę również na to, że młodzi nie mający większych problemów w relacjach z ludźmi dzięki tej książce nieco zastanowią się nad tym, jak traktują swoich rówieśników. Natomiast jeżeli chodzi o dorosłego odbiorcę to moim zdaniem "Almond" może poruszyć nie jedno dorosłe serce, które zna wiele trudnych historii.

Powyższa książka jest jedną z tych, o której myśli się jeszcze długo po jej przeczytaniu i chce się rozmawiać o niej ze znajomymi. Myślę, ze warto dać jej szansę lub przynajmniej pomyśleć o sprezentowaniu jakiemuś dziecku z najbliższej rodziny. W każdym razie ja Wam ją polecam całym sercem.

Zastanawialiście się kiedyś jak wyglądałoby życie bez jakichkolwiek emocji? Gdybyście nie czuli strachy, gniewu, smutku, radości? Bylibyście na wszytko obojętni.

Z czymś takim przyszło się mierzyć Yunjae, czyli głównemu bohaterowi książki „Almond”. Urodził się z aleksytymią - zaburzeniem emocjonalnym powodującym trudności w nazywaniu oraz odczuwaniu emocji.

Książka jest napisana świetnie, a każdą emocję którą powinien czuć chłopiec czułam ja sama. Język jest prosty, a momentami szorstki, jednak w obliczu całej historii trudno byłoby oczekiwać innego. Losy Yunjae nie są łatwe, a jego życie nie jest wesołe. Bywały momenty, że płakałam i próbowałam zrozumieć jakby to było niczego nie czuć. Jakby to było niczego nie czuć w obliczu śmierci babci i zranienia mamy w brutalnym napadzie przed czym został postawiony Yunjae.

Jednak pomimo smutku „Almond” niesie za sobą niesamowite przesłanie oraz wiele wartości. W momencie kiedy Yunjae poznaje Gona obaj odbierają od życia lekcje, które będą mieć na nich ogromny wpływ. Jest to zestawienie ze sobą dwóch kontrastujących charakterów - chłopca, który nie czuje nic i drugiego, który czuje aż zbyt wiele.

Zakończenie mocno mnie zaskoczyło i chyba takiego się nie spodziewałam. Jednak oczywiście jest to wyłącznie na plus, ponieważ spowodowało u mnie szybsze bicie serca .

„Almond” to na swój sposób piękna historia o odnajdywaniu siebie i próbie zrozumienia otaczającego świata. Historia o nauce emocji i radzenia sobie ze skutkami życia bez ich odczuwania.

Jeżeli szukacie książki, która poruszy Wasze emocje i zmusi Was do chwili refleksji to ta książka zdecydowanie jest dla Was.

Kończąc Alomnda zastanawiałam się czemu ta książka jest jak biała kartka. Pusta. Gdzie jest to „coś”?

Po zakończeniu pojęłam. Po chwili pomyślenia nad jej treścią dotarło do mnie, że to, czego tak usilnie szukałam całą książkę, znalazłam. To lekkie drżenie, głębszy oddech przed kolejną kartką.

Piękno tej historii polega na braku emocji, zdystansowaniu głównego bohatera do pasma tragicznych zdarzeń. Yunjae opowiada, czytelnik dodaje emocje. To od czytelnika i jego poziomu wrażliwości zależy odbiór tej książki. Czy będzie płakał? Czy będzie się uśmiechał? Czy może nie ruszy go to wcale? Może po policzku słynie łezka, a może jej nie będzie. Emocje są zależne od ciebie.

Doceniam tę książkę za pomysł.

Doceniam za piękną przyjaźń.

Doceniam za kontrast pomiędzy bohaterami.

Doceniam za to, że nie potrafi mi wyjść z głowy.

Nie ma jednego głównego bohatera. Jest ich dwóch. Yunjae nie czuje nic, Gon czuje aż za dużo. Pierwszy nie ma problemu z nadmiarem emocji. Drugi nie może sobie z tym poradzić. Jeden z nich cierpi na aleksytymię. Nie ma dla niego uczuć, nie boi się. Dla niego wszystko jest rzeczowe. Bez wzruszenia opowiada o tragicznych wydarzeniach. Nie rusza go nic. A wrażenie sprawia takie, jakby był starszy, niż jest. Drugi po przykrywką buntownika skrywa kruchą istotę, która poszukuje zrozumienia. Szuka utraconej we wczesnym dzieciństwie miłości, troski i bezpieczeństwa. Pragnienie bycia pamiętanym, zauważonym jest powodem agresywnego zachowania. Obserwujemy z boku i dostrzegamy ich zmianę. Widzimy piękną przyjaźń, która nie zaczęła się zbyt dobrze.

Bohaterowie są jak zmięte zniszczone kartki. A czytelnik mnie je jeszcze bardziej dodając swoje emocje. Czytając miałam wrażenie, że czasami czuję podwójnie. Za siebie i za Yunjae. Za siebie i Gona. Ale było też tak, że nie czułam nic.

Alomnd jest książką, która podzieli czytelników. Nie każdemu się spodoba, nie każdy ją „poczuje”, nie każdy doceni.

Byłoby zbyt pięknie, gdybym napisała pozytywną opinię bez żadnych minusów. Brakowało mi trochę rozwinięcia, pogłębienia. Historia momentami sprawia wrażenie takiej na szybko, jedna sytuacja, druga, za chwilę trzecia i każdej poświęcone są dwie trzy kartki rozdziału.

A teraz zapraszam na kilka słów o "Almond" Won-pyung Sohn:

✨ Zacznę przewrotnie od końca - bo wiem że to zakończenie rozczarowuje wiele osób. Ja do nich nie należę. Czy jest trochę wzruszająco i melodramatycznie? Może. Ale czy naprawdę jest w tym coś złego? Nie według mnie. Ale wiecie, że ja mam miękkie serce i dla mnie ten typ zakończeń jest najlepszy. W dodatku idealnie mi do książki pasuje.

✨ Od początku "Almond" jest trochę surowy. Nie czytam wielu koreańskich książek, ale już kilka razy słyszałam, że taka surowość jest poniekąd ich cechą charakterystyczną. A może to wynika z tematyki tej konkretnej książki? Już po opisie wiadomo, że Yunjae od urodzenia nie odczuwa emocji. I od początku mamy do czynienia z takim powolnym uczeniem się tych reakcji, emocji, zachowań.

✨ Z czasem książka się zmienia i z takiego raportu zaczyna być, ironicznie, jedną z najbardziej wzruszających i cudownie emocjonalnych historii z jakie przeczytałam w tym roku. I ja jestem nią zachwycona, a tego - mogę szczerze powiedzieć - wcale się nie spodziewałam.

✨ "Almond" czyta się szybko i nic dziwnego, bo ma niewiele ponad 200 stron. To jednak porywający styl autorki, cudowny charakter Yunjae i wszyscy bohaterowie drugoplanowi (mama, babcia, Gon, doktor Shim - kocham was wszystkich!) sprawiają, że książki nie można odłożyć. Łaknie się tego, co książka ma do zaoferowania.

✨ Nikogo pewnie nie zdziwi to, że dam "Almond" 5/5. I chociaż moja topka ma jakieś 20 książek to jestem pewna, że znajdzie się w niej miejsce i na tę książkę.

"Almond" to książka pozornie lekka, pomimo grubej oprawy jest lekka jak piórko trzymane w dłoniach, urzeka prostą okładką i niewielką objętością. Jednak historia, jaką w sobie kryje jest emocjonalnym ładunkiem, ciężka i wymagająca. Nie spodziewałam się, że aż tak poruszą mnie losy Yunjae - nastolatka, który choruje na aleksytymię, co utrudnia mu odczuwanie emocji takich jak: radość, smutek czy strach. W dniu swoich szesnastych urodzin chłopiec jest świadkiem brutalnego napadu, gdzie wśród ofiar znajdują się jego mama i babcia. Od tego momentu jego życie staje się jeszcze trudniejsze. Zagubiony w relacjach z innymi ciągle musi uczyć się na pamięć odpowiednich reakcji i zachowań. Przełomem okazuje się jednak spotkanie Gona - gwałtownego i nadpobudliwego rówieśnika, a także ambitnej i nieustraszonej Dory.

Przekonało mnie w tej powieści wszystko: pierwszoosobowa narracja, podział historii na cztery części, język, świetnie przemyślana fabuła oraz odpowiednio wykreowani bohaterowie. Główny wątek wokół którego zbudowana jest cała historia dotyczy specyficznego zaburzenia emocjonalnego. Jest to niezwykle interesujące, jak autorka wykorzystała ten fakt, aby stworzyć głównego bohatera, jednocześnie sprawiając, że jego choroba wpływa również na inne postaci. Śledzimy zmagania Yunjae, współczujemy mu ale też kibicujemy.

Nie będę ukrywać, przez kartki tej powieści przenika smutek i "Almond" ma to do siebie, że jego bohaterowie zmagają się z różnymi problemami. Nie będzie to więc najłatwiejsza lektura. Mówi się w niej o różnych przykrościach, rozpaczliwej potrzeby zrozumienia, ulotności chwil ale też o nadziei, przyjaźni czy miłości.

"Almond" jest dla mnie absolutną perełką wśród książek przeczytanych w tym roku. To smutna a zarazem urocza, mądra i wartościowa historia. To wspaniałe jak chłopiec, który nie odczuwa emocji może dać nam piękną lekcję właśnie o nich. Czasami trzeba coś takiego przeczytać, żeby dostrzec wartości, które umykają nam gdzieś na co dzień. Tym zachwyciła mnie ta książka. Uważam, że powinna być obowiązkową pozycją dla każdego ❤️.

Na co dzień staram się, choć na chwilę usiąść z książką w fotelu i zagłębić się w wykreowany świat. Tym razem jednak chwila przeciągnęła się w godzinę, potem następną i kolejną. Powieść, która tak mnie wciągnęła w swój świat to ALMOND.

Uwielbiam książki, przepełnione emocjami. Takie, które zapadają w pamięci. Takie, w których historia pokazuje, emocjonalną siłę, jaka drzemie w naszym gatunku. Pokazuje to, że pomimo otaczającego nas zepsucia pojawiają się przebłyski nadziei. Gdzie dziecięca ciekawość powoduje, iż przełamujemy ludzkie ograniczenia. Taka jest właśnie powieść Won-Pyung Sohn.

Od dnia narodzin towarzyszą nam emocje. Codziennie doświadczamy radości, nadziei, smutku, rozczarowania, strachu. Doświadczamy całej gamy uczuć i emocji.

A gdyby nic nie czuć? Wyobraź sobie, że w dniu Twoich urodzin, na Twych oczach zostają brutalnie zamordowane najbliższe Ci osoby. Wyobraź sobie, że przyglądasz się tej scenie beznamiętnie. Nie czujesz żadnych emocji, smutku rozpaczy, pustki, kompletnie nic, zero emocji. Po prostu stoisz i obserwujesz.

Właśnie to spotkało Yuanjae, bohatera powieści „ALMOND” Won-Pyung Sohn. Yuanjae urodził się z aleksytymią, która uniemożliwia mu odczuwanie emocji. Świat chłopca ulega diametralnej przemianie. Yuanjae zostaje sam, bezbronny wobec otaczającego go świata emocji. Jak by tego było mało do szkoły, w której uczy się nasz bohater, zostaje przeniesiony nastoletni Gon. Nowy uczeń obiera sobie naszego bohatera za cel.

Co wyjdzie ze spotkania dwóch „potworów”? Co się stanie gdy przestaniemy oceniać innych? Odpowiedź na te i inne pytania zawarte jest w powieści. Paradoksem jest to, że jak na powieść, której bohater nie potrafi odczuwać emocji, jest ona nimi przesiąknięta. Uczucia momentami wylewają się z niej.

ALMOND to powieść, którą jeśli już zaczniemy czytać, to ciężko będzie nam ją odłożyć na półkę. To powieść, która powinna wejść do kanonu lektur obowiązkowych w szkołach. Problemy, z którymi zmaga się główny bohater jak i jego oprawca, to problemy dzisiejszej młodzieży. Alienacja, brak zrozumienia, agresja, ocenianie innych przez pryzmat wynaturzonych norm społecznych. To wszystko znajdziemy w tej powieści.

Jednak najważniejsze jest to, co otrzymujemy po przeczytaniu tej książki to — nadzieja.

Książka Almond moim zdaniem jest zwyczajnie, po ludzku ładna. Dobrze się ją czyta, a człowiek zastanawia się nad swoim życiem i życiem wielu innych osób. To bardzo ciekawe, jak historia jednego, nietypowego chłopca jest w stanie wpłynąć na nasze postrzeganie świata. Przede wszystkim jednak ta historia ma w sobie coś, co na swój sposób roztkliwia, wzbudza naszą wewnętrzną wrażliwość oraz uświadamia nam wiele rzeczy. Co takiego? To już zależy od tego, kto tę książkę czyta, jednak zdecydowanie otwiera ona oczy. Jestem bardzo zadowolony, że ją przeczytałem i serdecznie polecam innym - nie tylko miłośnikom literatury tego typu.

Wyobrażacie sobie jak to by było nic nie czuć? Żadnych emocji takich jak radość, smutek, czy gniew... Z tym właśnie od urodzenia musi się mierzyć Yunjae - główny bohater książki "Almond". Chłopiec cały czas musi się uczyć jak "odpowiednio reagować" na różne sytuacje, by choć trochę przystosować się do społeczności. Tak jak dla wszystkich uczucia są czymś naturalnym, tak dla niego zupełnie czymś obcym i niezrozumiałym.

Powieść bardzo szybko się czyta, ponieważ rozdziały książki są naprawdę krótkie i pozbawione zbędnych opisów. Wszystko zrobione jest tak, aby jak najlepiej oddać brak emocji, z którym mierzy się Yunjae. Mimo to, zabieg ten nie sprawia, że czytelnik też jest obojętny na życie bohatera. Wręcz przeciwnie. "Almond" jest lekturą, która dostarcza wiele przeżyć i przemyśleń, a emocje są gwarantowane!

Kolejną dużą zaletą książki były jej postacie. Zarówno Yunjae, Gon jak i pozostali zostali dobrze wykreowani oraz mieli jakąś ciekawą historię do opowiedzenia. Czasami tylko nie pasowało mi to, że główny bohater miał szesnaście lat, a podczas samego czytania wydawał się trochę starszy. Rozumiem, że znalazł się w sytuacji, gdzie musiał szybko dorosnąć, jednak wciąż był tylko młodym, dorastającym i rozwijającym się chłopcem.

Podsumowując, cała historia bardzo mi się podobała. Jedynie do czego mogę się przyczepić to to, że trochę inaczej poprowadziłabym finał. Mimo to, gorąco polecam wszystkim Almond. Jest to niedługa opowieść, ale za to jaka wartościowa.

Yunjae nie potrafi nic poczuć. Kiedy na jego oczach giną najbliższe mu osoby, nie jest w stanie uronić ani łzy. Co wydarzy się, kiedy na jego życiowej scenie zabraknie suflera, a los postawi na jego drodze pełnego gniewu i zranienia chłopaka, który za wszelką cenę będzie chciał zmusić go do płaczu?

Przed Wami recenzja niezwykłej książki Won-Pyung Sohn – “Almond. Ten, który nie czuł”!

🔹 Świat bez barw 🔹

Wyobraźcie sobie, że patrzycie na świat, ale nie widzicie jego kolorów. Róż, błękit, czerń i biel znacie tylko z mglistych wyjaśnień innych. Wszystko jest mieszaniną odcieni szarości, niektóre z nich zlewają się w całość. No bo właściwie, do czego porównać coś, czego nigdy wcześniej się nie widziało?

W takim świecie żyje Yunjae. Chłopiec ten jest ślepy na postrzeganie wielobarwnej gamy emocji, ponieważ urodził się z niewykształconym ciałem migdałowatym, które odpowiada za zdolność odczuwania. Co prawda nieobce są mu odczucia sensoryczne takie jak głód, ból i chłód, niemniej nie potrafi zrozumieć żalu, gniewu, smutku ani euforii.

Dopóki może liczyć na pomoc w zrozumieniu obcego sobie świata w postaci swojej mamy i babki, czyni znaczne postępy w interpretowaniu sygnałów. Kiedy jednak na jego życiowej scenie zabraknie suflera, będzie musiał improwizować. Szczególnie że widownia gotowa jest wygwizdać każdy niewłaściwy ruch.

🔷 “Almond” - przedpremierowa recenzja książki Won-Pyung Sohn 🔷

Powieść Won-Pyung Sohn nie jest podobna do niczego, co czytałam do tej pory. Jedno jest jednak pewne, sięgnięcie po nią było strzałem w dziesiątkę! Od pierwszych zdań, aż po ostatnie byłam zaangażowana w historię naszego głównego bohatera, która bardzo szybko staje się historią także pozostałych postaci przedstawionych w powieści - pana Shima, profesora Yun, Dory, a przede wszystkim Gona.

Książka ta opowiada bowiem o naszym głównym bohaterze zarówno przez pryzmat samego procesu myślowego, jak i przez niezwykłe relacje kształtujące się z nowo poznanymi bohaterami. Najważniejszym z nich jest Isu, zwany Gonem. Chłopiec pełen wzburzonych emocji wywołanych życiową tragedią i wewnętrznego rozdarcia między poszukiwaniem prawdy o sobie a zgrywaniem bohatera. Czyli wszystkim tym, co odróżnia go od Yunjae, który emocji nie odczuwa wcale, ani nie szuka cudzego poklasku.

“Almond” odróżnia się od literatury koreańskiej, z którą miałam dotychczas do czynienia. Przede wszystkim niejednokrotnie rozdziały powieści kończą się cliffhangerem, co nie jest charakterystyczne dla literatury Azji Wschodniej. Autorka zbudowała pełną napięcia powieść, w której przewracając kolejne strony, rozpaczliwie chcemy dowiedzieć się - co dalej?

Ponadto mnie w szczególny sposób, urzekła mnie wrażliwość, jaka cechuje tę powieść. Od samego początku zastanawiałam się, jak możliwym jest zbudowanie tak emocjonującej historii wokół postaci, która tych emocji nie odczuwa. Podpowiedź znalazłam dopiero na samym końcu książki…

🔹 Na zakończenie słów kilka 🔹

Autorka po zakończeniu historii pozwala poznać nam jej osobistą perspektywę w kreowaniu bohaterów powieści “Almond. Ten, który nie czuł”. Pomysł na powstanie głównych bohaterów książki zrodził się wraz z rozpoczęciem życiowej roli matki. Roli wiążącej się z wieloma obawami przed tym, jak świat przyjmie tego małego człowieczka, którego mamą stała się Won-Pyung Sohn.

To historia o świecie, w którym potwory są ludźmi, a ludzie potworami. Świat pozorów, prawdziwej tragedii, samotności, ale i o miłości, która czeka na nas tam, gdzie być może najmniej się jej spodziewamy. To także jedna z najpiękniejszych opowieści o przyjaźni, jaką dane mi było przeczytać. Choć nie przebiega ona w sposób, w jaki możecie się tego spodziewać.

Opowieść o Yunjae jest historią utkaną z obaw, strachu i czułości, z pytań, na które trudno znaleźć jednoznaczną odpowiedź. Niezwykła wrażliwość cechująca ten tytuł, wnikliwość autorki i wielobarwność postaci sprawiają, że chętnie sięgnę po nią jeszcze nieraz. A jeśli potrzebujecie dodatkowej polecajki, poza mną polecają także chłopaki z BTS oraz jury nagrody Japanese Booksellers’ Award, a to już coś, nieprawdaż? :)

„Almond. Ten, który nie czuł” to powieść napisana przez południowokoreańską pisarkę Won-Pyung Sohn. Rzadko kiedy sięgam po literaturę napisaną przez wschodnich autorów więc, kiedy nadarzyła mi się możliwość przeczytania tej książki, od razu zdecydowałam się na nią.

Bohaterem jest chłopak Yunjae, który od urodzenia cierpi na aleksytymię, która powoduje, że nie odczuwa ON żadnych emocji. Złość, strach, smutek, radość, współczucie, miłość. Yunjae nie wie co oznaczają te uczucia. Brzmi niewyobrażalnie, prawda? Jego przypadłość spowodowana jest zaburzeniem funkcjonowania jądra migdałowatego w mózgu. Przez aleksytymię Yunjae od małego jest skazany na samotność i niezrozumienie ze strony innych ludzi. Nie ma przyjaciół, rówieśnicy często naśmiewają się i szydzą z niego. Jedynymi osobami akceptującymi jego odmienność są jego mama i babcia, które od jego najmłodszych lat, starały się nauczyć go tego, jak ma reagować na zachowanie innych ludzi, aby mógł dostosować się do ogólnie przyjętych wzorców zachowania w społeczeństwie. W dniu jego szesnastych urodzin, pewien desperat zabija jego babcię i bardzo ciężko rani jego mamę. Od tej pory Yunjae musi sam sobie radzić w życiu i próbować zrozumieć wszechobecne emocje.

Wydawać by się mogło, że skoro bohater tej książki nie odczuwa żadnych emocji, książka będzie ich pozbawiona. Nic bardziej mylnego. W obserwacjach codzienności Yunjae wyłapuje wiele uczuciowych niuansów. Jest wnikliwym obserwatorem, choć sam stara się pozostawać niezauważonym i nie wyróżniać się. Kiedy pewnego dnia na jego drodze staje krnąbrny Gon, Yunjae musi zmierzyć się z ogromem niełatwych emocji, które drzemią w poznanym chłopaku. Opisane relacje pomiędzy nimi były bardzo nietypowe. Jeden z nich nie czuł nic, a drugi czuł aż za dużo. Byli jak woda i ogień, przez co mieli bardzo duży wpływ na siebie nawzajem. Oboje wiele się od siebie nauczyli, choć ich lekcje często nie należały do najmilszych.

Czytając tę książkę, dzięki narracji Yunjae, czułam jego dystans, wyobcowanie i niezrozumienie innych. Dla niego wszystko było czarne lub białe, bez ukrytych podtekstów. Wszystko brał dosłownie, co niejednokrotnie czyniło go dziwakiem wśród znajomych. Jego relacja z Gonem była nietypowa, momentami szokująca, brutalna. Cała historia okazała się być poruszającą powieścią o chłopaku, który nie czuł, choć tak bardzo chciał czuć.

Almond to historia młodego chłopaka, który nic nie czuje. Żadnych emocji. Nic kompletnie. Za to czytelnik odczuwa je podwójnie, za niego i za siebie. To dziwne ale zarazem piękne. Podziwiam autorkę i tłumaczki, które potrafiły jednocześnie oddać surowość wypowiedzi Yunjae i naszpikować je emocjami. Majstersztyk!

To już kolejna azjatycka książka, która przemawia do mnie swoją prostotą i wyjątkowością w tak krótkiej formie. Lekko ponad 200 stron. Uwielbiam ten charakterystyczny styl.

Jest trudna, dosadna i poruszająca ale też fascynująca. Autorka świetnie sobie poradziła z tematem uczuć, miłości czy przyjaźni i tego czy są nam one w ogóle potrzebne do życia.

Bardzo podoba mi się wprowadzenie postaci Gona, który jest totalnym przeciwieństwem Yunjae. Jest to zbuntowany chłopak, który czuje zbyt dużo.

Splecenie ich losów wyszło autorce wyśmienicie. Podobnie zresztą jak nauka reakcji jakiej udzielała głównemu bohaterowi matka. Jakie robić miny i kiedy. Co mówić kiedy ktoś nas o coś prosi i w jaki sposób przyjmować/prawić komplementy. WOW ile niewygodnych sytuacji i prawd życiowych to za sobą niesie.

Książka ta porusza wiele trudnych tematów co czyni ją na prawdę potrzebną i ważną. Myślę, że każdy powinien ją przeczytać choć wiem, że nie wszyscy polubią się z takim prowadzeniem historii ale spróbujcie chociaż. Dajcie szansę Yunjae i wejdźcie na chwilę do świata pełnego emocji. Polecam!

Historia Yunjae, nastolatka, którego ciała migdałowate są zbyt małe, przez co ani nie rozumie, ani nie umie nazwać własnych uczuć, przywołała mnie do siebie poprzez podobieństwa z głównym bohaterem jednego z moich ulubionych południowokoreańskich seriali. Choć zwykle tego nie robię, wobec tego tytułu miałam sporo oczekiwań i – chwała niebiosom! - nie rozczarowałam się ani trochę.

Jako że narracja pochodzi od Yunjae, więcej tu suchych informacji niż opisu czyichś uczuć, mimo to między słowami znajdowałam ciepło, a cała historia opowiada nie tylko o dziwnym chłopcu, co nie czuje, ale i ludziach wokół niego. Z zapartym tchem przemierzałam przez kolejne strony, by dotrzeć do momentu, który zmienił życie bohatera, a mnie zatrzymał ze łzami w oczach.

Historia o relacjach, ludziach i – oczywiście – emocjach. Nie żałuję lektury, chętnie przeczytam ponownie.

Gdy tylko zobaczyłam "Almond" u mojej ulubionej booktuberki, pragnęłam przekonać się, czy to coś dla mnie! Książka okazała się niezwykle angażująca i w wyjątkowy sposób przedstawiła parę zupełnie różnych nastolatków. Zaintrygowała mnie historia Yunjae - w jego problemach dostrzegłam wiele z dylematów, które są bliskie i polskim nastolatkom. Choć szybko znienawidziłam Gona, jego historia przekonała mnie, że za każdym zachowaniem kryje się coś więcej... Myślę, że ta pozycja świetnie sprawdzi się jako przyczynek do dyskusji nad istotą emocji i chętnie polecę ją swojemu ukochanemu klubowi czytelniczemu!

„Almond” to książka, na którą długo czekałem. Od kilku lat jestem zafascynowany kulturą koreańską i kupuję wszystkie książki, które wychodzą w języku polskim. Niestety, koreańskiego nie umiem. Dlatego tym bardziej ucieszyłem się, kiedy przyjaciółka mi powiedziała, że książka została już wydana w Polsce. Jest to powieść niezwykła, poruszająca, ujmująca swoją wrażliwością i naciskiem na to, czym tak naprawdę jest komunikacja między ludźmi. Świetna okładka, fajny papier. Według mnie absolutny must-have dla wszystkich, których fascynuje Korea Południowa, nie tylko dla tych, którzy mieli już styczność z literaturą koreańską. Nadchodzą zimne, ponure dni. „Almond” to na pewno książka, po którą warto sięgnąć o każdej porze roku, ale jakoś wyjątkowo mi pasuje, żeby zrobić to teraz.

Niezwykła opowieść o chłopcu, który nie odczuwał uczuć. Główny bohater nie ma łatwego życia i w zasadzie kroczy przez nie bezcelowo. Gdy jego babka zostaje zamordowana, a matka wskutek ataku zapada w śpiączkę, Yunjae, który był świadkiem zajścia, nie odczuwał nic. Od tej pory ludzie dokuczają mu jeszcze bardziej i uważają za prawdziwie bezdusznego. Nikt nie potrafi zrozumieć, że to nie od chłopca zależny jest fakt, że nie odczuwa emocji. Wszystko zmienia się, gdy poznaje Dorę oraz Gona. Wywrócą oni jego życie do góry nogami.

Książkę czyta się z dużą dozą zaskoczenia, ponieważ wydaje się wręcz czymś niewyobrażalnym, aby człowiek mógł być pozbawiony uczuć. Z jednej strony można pomyśleć, że to dobrze, ponieważ nigdy nie odczuwa się smutku czy lęku, jednak należy pamiętać, że życie głównego bohatera pozbawione jest także pozytywnych uczuć, które nadają ludzkiemu życiu sens. Czytając książkę zastanawiałam się, jak to jest kroczyć przez życie w zasadzie bez celu, bez odczuwania potrzeby tworzenia relacji z innymi ludźmi czy stawiania sobie celów w życiu. Z pewnością mogę stwierdzić, że jest to książka, która skłania do przemyśleń. Mimo, iż wydaje się pozycją cieniutką to nie powinno to zwieść czytelnika, bo nie jest to pozycja łatwa. Nad tą historią trzeba się pochylić i zastanowić, a z pewnością nie będzie ona czytelnikowi obojętna. Nie jest to książka z gatunku lekkich pozycji na odstresowanie.

Książka Almond to jedna z ciekawszych pozycji, jakie wpadły mi w ręce. Opowiada historię chłopca, który nic nie czuł. Dzięki temu przykładowi, czytelnik może sobie uświadomić naprawdę wiele rzeczy. Pozwala spojrzeć w inny sposób na niektóre sprawy, zrozumieć swojego rodzaju przypadki. Chociaż książka opowiada o losach jednego, określonego chłopca, w rzeczywistości jest kluczem do zrozumienia wielu ciekawych relacji, prawidłowości, czy też właśnie odczuć. Na swój sposób jest poruszająca i moim zdaniem zdecydowanie warto ją przeczytać. Dla mnie lektura była niesamowitą przygodą, która wiele mi dała.

Zastanawialiście się kiedyś, czy da się żyć bez uczuć? I czy emocji można się nauczyć?

Kolejna książka z serii "odkładam ją ile tylko się da, bo na pewno zamęczę się ją czytając, ewentualnie wyśpię się przy niej"☺️. Muszę w końcu przestać oceniać książkę po okładce i samym opisie, bo ON i tak mało co w nosi, a nie kiedy potrafi zmylić, co do prawdziwej treści w niej zawartej.

📜🌿

"Almond" to historia o chłopcu, który nie odczuwał żadnych emocji. Choruje ON na dziwną chorobę aleksytymię, przez którą nie jest w stanie przeżywać smutku, radości czy bólu i przez to jest odtrącany przez swoich rówieśników. Yunjae w dniu swoich szesnastych urodzin jest świadkiem brutalnego napadu na swoją matkę i babkę. Na drodze chłopaka stanie piekarz, który oferuje mu swoją pomoc, doktor Shim i agresywny Gon. Jego życie zmieni się diametralnie...

📜🌿

Chociaż główny bohater nie odczuwa żadnych emocji, to sama książka jest nimi nafaszerowana jak pierogi kapustą na święta. Chłopiec, aby nie wyróżniać się od pozostałych postanawia nauczyć się mimiki twarzy i poszczególnych emocji, aby móc je wyrażać w odpowiednim momencie. Nie chcę być więcej odtrącany i wyśmiewany ani żeby wszyscy krzywo na niego patrzyli, tylko dlatego, że jest inny.

.

Najwięcej emocji z całej książki przyniosła trudna znajomość Yunjae i Gona, z wielką ciekawością czekałam, jak rozwinie się ich relacja i w którym kierunku pójdzie. To są dwie różne od siebie osoby, bo jeden z nich kompletnie nie odczuwa żadnych emocji, a z kolei drugi chłopak ma ich w nadmiarze i sam nie może z nimi sobie poradzić i ich okiełznać.

.

Odczuwam tylko mały niedosyt, bo historia mogła zostać bardziej rozbudowana, a tak mam wrażenie, że została skrócona na maksa. Wiele rzeczy nie zostało dopowiedzianych i można było spokojnie je rozszerzyć. Rozdziały krótkie, więc czyta się ją z prędkością światła. Zakończenie bardzo wzruszające z resztą jak cała książka, nie dziwię, że okazała się wielokrotnie nagradzanym koreańskim bestsellerem.

Co ma wspólnego koreańska pisarka z historiami, które zdarzają się na całym świecie? Po lekturze książki Almond stwierdzam, że bardzo dużo. To historia chłopca, który nic nie czuł, jednak traumatyczne wydarzenia zburzyły jego świat. Czy każdy z nas może odnaleźć w sobie coś z tego chłopca? Moim zdaniem tak. W książce poruszone zostały bardzo ważne kwestie. Chociaż opowiada o konkretnym przypadku, w rzeczywistości ukazuje bardzo ważne prawidłowości. Nie jest to dokładnie książka psychologiczna, jednak wiele można z jej lektury wynieść. Czyta się ją dosłownie jednym tchem i zdecydowanie zmusza do refleksji.

W życiu cenię sobie dobre historie, a ta przedstawiona w książce Almond zdecydowanie się do nich zalicza. Opowiada o czymś nietypowym, w książce na próżno szukać szablonów, dotyczących kreowania postaci, czy też określonych scen. Podczas lektury towarzyszymy młodemu chłopakowi, który na początku nie czuje nic. Z czasem jednak ulega to zmianie, a chłopak zmienia się na oczach czytelnika. Ja, jako matka, bardzo dużo z tej lektury wyniosłam. Oczywiście ja w domu takiego przypadku nie mam, jednak książka zwróciła moją uwagę na fakt, jak ważne w życiu każdego człowieka są emocje i dlaczego warto je pielęgnować.

Tę książkę widywało się swego czasu niemal wszędzie. Jak zwykle największy hype już przeszedł zanim dostałam ją w swoje ręce. Od początku mnie interesowała, ale nie na tyle, żeby rzucić wszystko i od razu ją zamawiać. Potem kupiłam egzemplarz swojej przyjaciółce i przy okazji sobie. Wow, jaka to jest dobra i mądra historia! Główny bohater Junjae cierpi na aleksytymię, co sprawia, że nie przeżywa żadnych emocji. Od początku swojego życia uznawany jest w najlepszym razie są dziwaka. Jego mama i babcia starają się tłumaczyć mu emocje posługując się schematami i tłumacząc, jak powinien się zachowywać w danej sytuacji. Co jakiś czas w życiu bohatera zachodzą incydenty, jak Junjae nazywa pewne istotne wydarzenia ze swojego życia. W pewnym momencie spotyka Gona. Przebywanie w jego obecności jest niczym obcowanie z bombą. Nigdy nie wiadomo co sprawi, że straci nad sobą panowanie. Ciekawym jest obserwować swoisty kontrast pomiędzy tymi dwoma bohaterami. Po jednej stronie nie mamy emocji, a po drugiej doświadczamy ich aż w nadmiarze. Autorka w posłowiu wyjaśnia, jaki był cel stworzenia takiej opowieści. Przypadłość głównego bohatera jest tylko środkiem przekazu choć trzeba przyznać, że to główne przyciąga do książki. "Almond" to opowieść o relacjach, o niebezpieczeństwach wynikających z nadmiernego okazywania emocji bądź ich braku. O społecznej alienacji. O szansach i przywilejach wynikających z pochodzenia. Maksimum treści zawarte w zaledwie dwustu stronach

Książka koreańskiej pisarki, opowiadającej o chłopcu, który nic nie czuł, moim zdaniem jest niezwykle inspirująca. Dlaczego? Ponieważ pokazuje nam, że możemy od siebie wymagać naprawdę wiele. Młody chłopak, pozbawiony uczuć, pod wpływem pewnych zdarzeń zaczyna odczuwać. Wychodzi ze swojej strefy komfortu i zaczyna na nowo odkrywać otaczający do świat, zaczyna przejawiać przyjacielskie, czy prospołeczne postawy. To pokazuje, jak bardzo silny jest umysł człowieka i jak wiele można w nim osiągnąć. Polecam tę pozycję, zwłaszcza, że jest ona dostępna w dobrej cenie, więc można ją kupić bez wyrzutów sumienia,

"Almond. Ten który nie czuł" autorstwa Sohn Won-Pyung to dość niezwykła książka. Po pierwsze to literatura koreańska, po którą jeszcze nie sięgnęłam wcześniej. Po drugie to książka, która nie opiera się na fabule, ale na przeżyciach wewnętrznych bohatera (lub w zasadzie ich braku). Po trzecie jest to kontrastowa lektura - mimo braku emocji u głównego bohatera, wywołuje całą gamę emocji u czytelnika.

Yunjae, główny bohater, cierpi na aleksytymię - zaburzenie, które sprawia, że nie czuje i nie rozumie emocji. Otoczony opieką i miłością mamy i babci dorasta w bezpiecznym środowisku. Kobiety uczą go, jak reagować w konkretnych sytuacjach. Pewnego dnia w wyniku dramatycznych wydarzeń Yunaje zostaje pozbawiony mamy i babci. Niedługo później poznaje Gona. I to spotkanie nieźle zamiesza w życiu Yunjae.

Zestawienie osoby, która pozbawiona jest emocji z taką, która jest kłębkiem wszystkich emocji, nie mogło być inne niż wybuchowe. To właśnie interakcje Yunjae i Gona są najlepszymi momentami w książce. To one wzbudziły we mnie najwięcej emocji i pozostawiły największe wrażenia. Narracja w "Almond" jest bardzo oszczędna i subtelna. Dostosowana jest do tonu głównego bohatera, a jednak przemyca trochę subtelności emocjonalnych. W książkach mówiących o emocjach bardzo lubię prosty język. Mam wrażenie, że wtedy lepiej oddziałują na mnie czytane słowa.

"Almond" to książka koreańskiej autorki i moja pierwsza lektura z tamtych stron świata. Won-Pyung przemyca trochę koreańskiej rzeczywistości, kuchni i kultury. Robi to jednak subtelnie, a elementy Korei Południowej są integralne z opowiadaną historią.

"Almond. Ten który nie czuł" jest to pozycja bardzo wartościowa, w szczególności dla młodzieży i młodych dorosłych. Jednak myślę, że także starsi czytelnicy znajdą w tej książce całą gamę emocji. To zasługa pięknej, acz oszczędnej narracji. Z pewnością książka zaliczy Top 10 najlepszych książek tego roku w moim podsumowaniu. Myślę, że ma szansę spodobać się miłośnikom książek Jakuba Małeckiego.

Książka koreańskiej pisarki, opowiadającej o chłopcu, który nic nie czuł, moim zdaniem jest niezwykle inspirująca. Dlaczego? Ponieważ pokazuje nam, że możemy od siebie wymagać naprawdę wiele. Młody chłopak, pozbawiony uczuć, pod wpływem pewnych zdarzeń zaczyna odczuwać. Wychodzi ze swojej strefy komfortu i zaczyna na nowo odkrywać otaczający do świat, zaczyna przejawiać przyjacielskie, czy prospołeczne postawy. To pokazuje, jak bardzo silny jest umysł człowieka i jak wiele można w nim osiągnąć. Polecam tę pozycję, zwłaszcza, że jest ona dostępna w dobrej cenie, więc można ją kupić bez wyrzutów sumienia,

Od dawna nie zaliczam się już do młodzieży, więc literatura przeznaczona dla tej grupy wiekowej, jest mi dość obca. Jednak po tę pozycję sięgnąłem z czystej ciekawości, gdyż sam pomysł na fabułę wydał mi się interesujący. Zdecydowałem się tę powieść przeczytać i naprawdę nie żałuję. Książka wciągnęła mnie od pierwszej strony i do samego końca zaczytywałem się w niej z wypiekami na twarzy. Na duży plus zasługuje kreacja głównego bohatera, który mimo tego, że nie potrafi przeżywać emocji, jest naprawdę mocno rozbudowany pod względem psychologicznym. Zachęcam do sięgnięcia po powieść. Nie będziecie żałować.

Chciałam Was zapytać, kto z Was czytał "Almond. Ten, który nie czuł" i jak oceniacie tę książkę?

W naszych żyłach płynie nie tylko krew, ale i strach. W obliczu krzywdy odwracamy głowę udając, że nie widzimy, spieszy nam się, za chwilę będziemy spóźnieni, ktoś inny na pewno już zadzwonił po pomoc, po co się tu kręcić... Mając do wyboru własne życie lub heroizm niewiele osób wybierze to drugie. Jesteśmy biernymi obserwatorami, po części tak zaprogramowała nas matka natura unikamy strachu, boimy się go. Ludzka krzywda całkowicie nam zobojętniała. Bliższa ciału koszula niż sukmana. Tak, właśnie i tym jest Almond. O miłości, która czyni nas zarówno ludźmi jak i potworami. Chłopiec, który nie odczuwa emocji będąc świadkiem tragedii jaką przydarzyła się jego najbliższym zada sobie pytanie - ja jestem chory, ale dlaczego inni ludzie nie zareagowali, oni przecież czują... Almond opowiada o obojętność na ludzką krzywdę, o braku odpowiedniej reakcji na zło. Ta niewielka objętościowo książka niesie ze sobą głębokie przesłanie, ile osób, tyle interpretacji. Samo zakończenie nie jest tu tak istotne jak pewien punkt kulminacyjny, w którym chłopiec uświadamia sobie w jakim świecie żyję. Minimum słów, maksimum znaczeń. Nie tak dużo emocji, ile przemyśleń płynie z tej historii.

"Almond. Ten, który nie czuł" jest to książka bardzo specyficzna. Opowiada o chłopcu, który nie odczuwał żadnych emocji. Jednak wbrew pozorom w książce tych emocji jest bardzo dużo. Początek nie bardzo mi się podobał, jednak z czasem, historia głównego bohatera bardzo mnie wciągnęła, a końcówkę czytałam już z zapartym tchem. Z samego zakończenia jest bardzo zadowolona, chociaż nie przepadam za otwartymi zakończeniami, tutaj takie pasowało idealnie. Część wątków zostało wyjaśnionych, a część można samemu sobie dopowiedzieć.

Książka nie jest zbyt gruba, liczy sobie tylko trochę ponad dwieście stron, więc jest idealna na jeden wieczór. Nie warto jej sobie dawkować, tylko od razu trzeba przeczytać całość. Co do samej książki, to jest ona wydana bardzo porządnie. Twarda oprawa i ładna okładka to coś, na co zawsze zwracam uwagę.

"Almond" autorstwa koreańskiej autorki Sohn Won-pyung opowiada wyjątkowa historię Yunjae- chłopca, który nic nie czuł. Yunjae urodził się z aleksytymią, jest to choroba przez, którą jego ciała migdałowate w mózgu nie rozwinęły się prawidłowo pozbawiając go tym samym możliwości odczuwania emocji. Strach, smutek,złość czy nawet miłość są dla chłopaka abstrakcyjne. Dzięki ciężkiej pracy mamy i babci uczy się je rozpoznawać u innych i odpowiednio reagować. Pewnego dnia w wyniku ataku szaleńca na oczach Yunjae zostaje zamordowana babcia, a mama trafia do szpitala w śpiączce. Chłopak wie, że powinien czuć smutek i rozpacz, jednak nic takiego się nie dzieje...

Od tej pory musi zatroszczyć się o siebie sam. Pewnego dnia do klasy Yunjae trafia nowy uczeń-Gon i zaczyna się znęcać nad chłopakiem nie akceptując jego inności. Okazuje się jednak, że mają ze sobą dużo więcej wspólnego niż na pierwszy rzut oka się wydaje.

"Almond" jest napisana z perspektywy Yunjae przez co narracja jest bardzo chłodna, prosta i pozbawiona emocji, ale to nie oznacza, że czytelnik też ich nie odczuwa. Wręcz przeciwnie! Z pomiędzy oszczędnych zdań przelewa się na nas smutek, złość, ale także pokrzepiające wsparcie i zrozumienie.

Książka ta to piękna opowieść o przemianach jakie mogą zajść w ludziach dzięki najbliższym.

Niestety, problem nie akceptacji ludzi wyróżniających się z przyjętych norm nie dotyczy tylko Korei, jest globalny. Dlatego warto jest przeczytać tę książkę i zastanowić się czy czasem chłopak, który nic nie czuł nie ma w sobie więcej empatii niż my sami.

Długo nie wiedziałam co mam napisać o "Almond". Pomimo małej objętości ta książka totalnie mnie rozwaliła. Końcówkę doczytywałam zalana łzami. Długo nie mogłam się pozbierać.

I można to nazwać paradoksem, ponieważ książka, w której głównym bohaterem jest chłopak nieodczuwajacy emocji sprawiła, że ja czułam ich mnóstwo. Czytając cały czas miałam ściśnięte serce.

Losy Yunjae stały mi się niesamowicie bliskie, chociaż teoretycznie nie mamy ze sobą nic wspólnego.

Wszystkie relacje między bohaterami były tutaj szalenie istotne i mogę się nawet pokusić o stwierdzenie, że chciałabym aby książka była nieco dłuższa, ponieważ chciałabym dowiedzieć się więcej. Chciałbym dowiedzieć się jak potoczyły się losy Yunjae i Dory. Co stało się z Gonem?

Jednocześnie myślę jednak, że książka zakończyła się w dobrym momencie. Tak musiało być.

No i wisienka na torcie czyli relacja Yanjea i Gona. To było jak emocjonalny rolercoster. Dwaj kompletnie przeciwstawni bohaterowie, ale w moich oczach ich relacja była fascynująca.

Nie wiem co mogłabym jeszcze napisać żeby zachęcić was do przeczytania tej książki.

Powiem tylko: czytajcie, bo naprawdę warto!

TW: W książce poruszany jest temat przemocy i zabójstwa.

"Almond. Ten, który nie czuł" to naprawdę pięknie napisana opowieść o dorastaniu, o rozumieniu emocji i relacjach między ludźmi. Choć napisana tak spokojnym językiem, naprawdę angażuje emocjonalnie. A do tego nie sposób nie zainteresować się życiem jej bohaterów.

Zadziwiające jest jak historia o chłopcu nie odczuwającym emocji może być nimi przepełniona. Choć Yunjae nie czuje nic, nie rozumie uczuć swoich i innych, to jednak na jego drodze staje wielu ludzi których emocje mają wpływ na jego życie. Czy uda mu się żyć "normalnie"? I co w ogóle to oznacza - to normalne życie?

Chociaż książka jest dosyć krótka, opisana w niej historia jest kompletna, piękna i angażująca. Każdy rozdział, nawet jeśli zdarza się, że trwa zaledwie pół strony, wnosi coś do opowieści. Jak na to, że jest to historia o dojrzewającym chłopcu, dzieje się tu dużo rzeczy. Yunjae zdecydowanie nie ma łatwego życia, i to nie tylko przez to, jak wyjątkowo działa jego mózg.

Najlepsze książki to nie te z najbardziej niesamowitymi zwrotami akcji i pełną wydarzeń fabułą, ale te, które wzbudzają morze emocji i te z bohaterami, którzy chwytają nas za serce. I nawet fakt, że narracja prowadzona jest tu bez emocji, nie przeszkodzi w tym, by czytelnik poczuł ich tu wiele.

Jak dla miej ta książka zasługuje na 7,5/10. Czytanie jej było wielką przyjemnością, a historia Yunjae angażowała i sprawiała, że chciało się znać jego dalsze losy.

" Czy to prawda, że nic nie czujesz?" - to pytanie usłyszał Yunjae, główny bohater książki "Almond".

Chłopiec ten już od urodzenia chory jest na aleksytymię. Emocje są dla niego czymś zupełnie nieznanym i abstrakcyjnym. Jego relacje z rówieśnikami są znikome i często jest przez to poniżany. Nikt nie rozumie, dlaczego, gdy dzieje się coś strasznego, jego twarz przypomina maskę, która nigdy nie zmienia swojego wyrazu. Czy nawet wtedy, gdy ofiarami napadu zostaną bliskie mu osoby, chłopiec nie będzie w stanie obudzić w sobie emocji?

"Almond" to zdecydowanie jedna z lepszych książek, które przeczytałam w tym roku. Niesie ze sobą wartości, które ważne są w życiu każdego człowieka. Uświadamia, jak bardzo ważne jest zrozumienie i akceptacja kogoś, kto na pierwszy rzut oka wydaje się być w pewien sposób odmienny. Uczy, że być innym, to znaczy być wyjątkowym. Często osoby wyróżniające się są traktowane jako te gorsze. Won-Pyung Sohn jako autorka tej świetnej historii stara się zaszczepić w czytelniku siłę do pokonywania swoich słabości i walki z wewnętrznymi demonami. Często wymaga to dużego wysiłku i ogromnej siły woli, które trzeba w sobie odnaleźć.

Yunjae jako główny bohater wywołuje w czytelniku wiele emocji, mimo tego, że sam nie jest w stanie ich poczuć. Chłopak bardzo pragnie stać się takim jak inni, móc wreszcie szczerze sie roześmiać i nie musieć już nigdy udawać kogoś, kim tak naprawdę nie może być.

Yunjae spotyka na swojej drodze Gona. Jak się szybko okazuje, chłopiec ten odczuwa aż za dużo. Jest agresywny i bardzo emocjonalny. Stanowi całkowite przeciwieństwo głównego bohatera. Jego postać jest jednak bardzo ważna i wnosi naprawdę wiele do całej opowieści. Okazuje się bowiem, że Gon to nie taki twardziel, jak mogłoby się wydawać. Potrzebuje ON tylko właściwej osoby, która pokaże mu jak należy żyć i jakimi wartościami się kierować.

Na samym początku Gon nienawidził Yunjae, jednak z czasem coś zaczęło go do niego przyciągać. Często powtarzał, że też chciałby "nic nie czuć". Twierdził bowiem, że emocje stanowią swego rodzaju balast, który nie jest mu potrzebny do życia. Yunjae od samego początku widział w nim kogoś wyjątkowego i mimo wielu krzywd, które mu wyrządził, nigdy nie tracił nadzieji, że odnajdą między sobą nić porozumienia. Relacja między nimi, mimo tego, że była nieco skomplikowana, wywołała we mnie naprawdę wiele emocji.

Szczerze polecam Wam tę książkę, tym bardziej, że jej zakończenie było bardzo wzruszające. Miłego czytania!!!

Niektórzy z nas cierpią na jakieś zaburzenia i mówię tutaj o szerokiej gamie dolegliwości, chorób i deficytów. Ja mam wadę wzroku, ktoś inny problemy z kręgosłupem, jeszcze ktoś inny zmaga się z problemami psychicznymi. Część z tych rzeczy jest dla nas czymś naturalnym i w żaden sposób nie przyciąga uwagi. W końcu która młoda osoba nie ma teraz problemu ze wzrokiem? Jednak inne wymagają o wiele więcej cierpliwości, tolerancji i zaangażowania społecznego. Czy to oznacza, że ten ktoś jest dziwny, nienormalne albo obciążający? Wiem, że to ciężkie działa, ale takie słowa często się słyszy. Odpowiedź oczywiście brzmi nie, pod żadnym pozorem. Niemniej nadal brniemy w takie stygmatyzujące etykiety.

Yunjae cierpi na aleksytymię, czyli niemożność odczuwania i identyfikacji swoich przeżyć emocjonalnych. Jest to powiązane z deficytami w działaniu ciał migdałowatych. Chłopiec nie uśmiecha się, nie płacze, nie boi niczego i nie do końca rozumie zachowania innych osób. Mogłoby się wydawać, że brak możliwości odczuwania strachu czy smutku jest czymś wymarzonym, lecz te emocje nie powstały po to, by nas gnębić. Są całkowicie adaptacyjne. W takim razie jak ma żyć ktoś taki jak Yunjae? Mimo tej trudności jego mama bardzo go kocha i angażuje się w walkę z jego zaburzeniem. Jak każdy z nas czasami popełnia błędy, jednak jej kreatywność i miłość do dziecka prowadzą przez życie chłopca. Lecz co się stanie, gdy zabraknie matki?

W ostatnim czasie czytałam bardzo dużo japońskiej literatury, więc tym razem zdecydowałam się na coś trochę innego. Co prawda nie odchodzę zbytnio od schematu, ale przemieszczam się do innego państwa – dzisiaj o dziele koreańskim o zachęcającym tytule "Almond". Miałam okazję poznać wiele pozytywnych opinii na temat tej powieści, co sprawiło, że sama zapragnęłam poznać tę książkę i wyrazić całkowicie własne zdanie. I teraz mogę to powiedzieć – zgadzam się, "Almond" jest fantastyczną historią.

Gdy zaczynałam czytać tę książkę, nie wiedziałam do końca, o czym ona opowiada. Być może właśnie dlatego jestem teraz zaskoczona, ale też oczarowana niekonwencjonalnym pomysłem. Dotychczas nigdy nie spotkałam się z tą tematyką. Mam na swoim czytelniczym koncie powieści o psychopatach, o tym zaburzeniu, lecz nawet nie wiedziałam, że istnieje choroba zwana aleksytymią. Wydaje się to tak podobne do psychopatii, a tak naprawdę jest czymś całkowicie odmiennym.

Styl, którym posługuje się pisarka, jest niesamowicie dopracowany, a przy tym płynny. Odpowiedni dobór słów sprawił, że przeniosłam się do życia Yunjae i zapomniałam, że istnieje moje własne. Pozwoliło mi to na tyle zagłębić się w fabułę, że nawet nie zauważyłam, jak przeczytałam ponad połowę książki. Myślę, że ta swoboda stylistyczna objawia się również w dialogach i opisach uczuć wewnętrznych, które optymalnie ze sobą współgrały.

Sama fabuła jest wolno płynąca, ale tak naprawdę są to tylko pozory, ponieważ dzieje się w powieści wiele, tylko często wychodzi to poza sferę wydarzeń, a przemieszcza się do sfery uczuć i emocji. To właśnie tam odbywa się główna część akcji i to ona prowadzi czytelnika przez zawiły i odmienny mózg chłopca, by ukazać świat poprzez inną perspektywę. "Almond" jest podzielony na cztery części, gdzie trzy pierwsze symbolizują konkretne osoby, a ostatnia w moim mniemaniu jest podsumowaniem. Ten układ w sposób przejrzysty ukazuje życie Yunjae, by następnie łącząc całościowo wątki, ukazać, jak bardzo skomplikowane jest i jak wiele cierpienia, ale też szczęścia niesie.

Jestem pod wrażeniem, że pisarka wykreowała tak nieoczywistą postać jak Yunjae. To nie lada wyzwanie, gdyż jest to bohater pejoratywnie kojarzony ze względu na brak odczuwania emocji. Wydaje się być robotem, który nic nie czuje i funkcjonuje wyłącznie dzięki swojej inteligencji. Tymczasem pokazanie wielowymiarowości jego umysłu jest mistrzowskim zabiegiem. Podobnie sprawa ma się co do przyjaciela chłopaka – Gona. Tutaj ponownie jest to postać nieoczywista i wymykająca się wszelkim stereotypom. Dająca poczucie, że zbyt często oceniamy innych na podstawie... Właśnie, na podstawie czego?

Samo wskazanie na istnienie aleksytymii jest godne szacunku. W końcu takie osoby istnieją, są rzadkością, ale istnieją i my sami możemy mieć z nimi styczność. Zrozumienie, na czym polega ten deficyt, jest niezmiernie ważne. Jednak odchodząc już od mózgu chłopca, to można to odczytywać jako niezwykłą metaforę mechanizmów oceniania i postrzegania świata wyłącznie przez własną indywidualną perspektywę. Won-Pyung Sohn łamie tutaj stereotypy i przypomina, że żeby zrozumieć drugiego człowieka trzeba przysłowiowo przejść się w jego butach. Wydaje się to banalnym frazesem, ale stojąc przed człowiekiem, nigdy do końca nie wiemy, co przeszedł w życiu, z czego to wynika, co ON o tym myśli i jak to go ukształtowało.

"Almond" dogłębnie mnie poruszył i dał szansę na przemyślenie wielu rzeczy. To jedna z tych powieści, która autentycznie zmienia coś w myśleniu człowieka i daje szansę, by wykorzystać to realnie w życiu. Jest to książka przyporządkowana do literatury młodzieżowej, ale tak naprawdę tutaj nie ma znaczenia, czy jest się nastolatkiem, czy dorosłym. Warto się z nią zapoznać, gdyż po prostu jest wartościową pozycją literacką.

Autorce należą się gratulacje oraz krytyka.

Gratulacje za pomysł i przedstawienie historii. Jest to z pewnością nietypowa książka. Główny bohater cierpi na aleksymię, czyli zaburzenie związane z niemożnością odczytywania i rozumienia własnych stanów emocjonalnych. Autorka stworzyła najbardziej intrygującego bohatera z jakim miałam styczność w literaturze. Yunjae jest jednocześnie narratorem. Opowiada swoją historię bez żadnych emocji. Jest to chłodna, maksymalnie obiektywna narracja. Suche fakty a pomimo tego czytelnik jest zaangażowany w tę historię. Czytając odczuwałam wszystkie emocje, które powinny towarzyszyć (a nie towarzyszyły) Yunjae. Momentami miałam ochotę nim potrząsnąć. Książka wciągnęła mnie od pierwszych stron. Nie miałam ochoty jej odkładać. Byłam ciekawa dokąd ta historia zmierza...

No i się zawiodłam. Dawno nie byłam tak rozczarowana zakończeniem. Autentycznie jest mi przykro po przeczytaniu ostatnich stron. Autorka mocno poszła na łatwiznę rozwiązując wszystkie wątki w taki sposób. Było to moim zdaniem wymuszone i nierealne. Zepsuło cały mój odbiór książki. Szkoda, bo podczas lektury myślałam, że będzie to mój ulubieniec. Już ustawiałam tę książkę w czołówce najlepszych książek tego roku. Niestety zakończenie zmieniło moje postrzeganie tej historii.

„Almond” autorstwa Won – Pyung Sohn to moje pierwsze spotkanie z literaturą koreańską, nad wyraz udane, co dziwi tym bardziej, że to powieść z gatunku young adult.

Historia chłopca o imieniu Yunjae, który nie wie „[…] czemu ludzie się śmieją bądź płaczą. Radość, smutek, miłość strach – wszystkie te emocje są dla niego abstraktami. A „empatia” to tylko nic nieznaczący zlepek liter w druku” paradoksalnie wzbudza w czytelniku wiele emocji. Choć pierwszoosobowa narracja, prowadzona z perspektywy głównego bohatera przywodzi na myśl raport, sprawozdanie z dotychczasowego życia, to w ten sposób Autorka niejako ceduje odczuwanie na czytelnika.

Clou, tej liczącej zaledwie dwieście stron powieści, stanowi relacja jaką tworzy chłopiec, który „nie czuje nic”, z chłopcem, który „odczuwa za dużo”. Kiedy na drodze cierpiącego na aleksytymię Yunjae staje nadpobudliwy, agresywny Gon, w którym emocje aż buzują, dochodzi do konfrontacji dwóch przeciwieństw. Obserwowanie rozwoju relacji, która się między tą dwójką zawiązuje jest fascynujące chociażby z tego powodu, że pod jej wpływem obydwaj przechodzą swoistą metamorfozę. I choć Won – Pyung Sohn to właśnie na tej relacji, i dokonującej się za jej sprawą przemiany, się skupia, to przecież logiczne jest, że bohaterowie nie żyją w próżni. Sohn pokazuje jak funkcjonują i jak są postrzegani przez grupę rówieśniczą oraz społeczeństwo ogółem. Jak trudno jest być odmiennym, innym, jak ciężko funkcjonować w świecie, który na każdym kroku narzuca pewne normy, standardy, pewien kanon zachowań.

Życie bohaterów „Almonda”, nie tylko Yunjae i Gona, ale także tych drugoplanowych naznaczone jest stratą. Tragedie, których doświadczają, czy w przypadku Yunjae, są obserwatorami sprawiają, że albo sami przewartościowują swoje dotychczasowe życie, albo wymuszają one na nich te zmiany. Niewątpliwie jednak każda z postaci pod wpływem trudnych, bolesnych życiowych doświadczeń zaczyna inaczej postrzegać siebie i świat. Autorka doskonale te dokonujące się w nich przemiany obrazuje. A to, że dokonują się one nie tylko w nastolatkach, ale również w dorosłych czyni „Almonda” powieścią nie tylko dla młodzieży. Tym bardziej, że gdzieś pod powierzchnią, pod głównym nurtem fabularnych zdarzeń dostrzec można jak trudno jest rodzicom zaakceptować „inność” swoich dzieci, jak różne wobec tej „inności” przyjmują postawy i jak niekiedy trudno pogodzić się z życiowymi wyborami dorosłych już latorośli.

„Almond” to powieść o przemianie dokonującej się w każdym z nas pod wpływem życiowych doświadczeń i relacji, które zawiązujemy z innymi ludźmi. O tym, że każdy z nas ma prawo do własnych uczuć i reakcji na otaczającą nas rzeczywistość. To opowieść o tym, że niekiedy serce i emocje są lepszymi doradcami niż rozum i zdrowy rozsądek.

(Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu @[Adres usunięty])

Dwa potwory, które razem stanowią swoisty paradoks. Pierwszy Seon Yunjae, który nie czuje, niczego się nie boi, nie ma instynktu samozachowawczego. Niełatwo wyobrazić sobie jego codzienne życie. Dziwak, dziwoląg. Drugi to agresywny i nadpobudliwy Gon, szukający zaczepki. Robot i wulkan energii. Gon upatrzył sobie w szkole Seona na ofiarę. Jego brutalne ataki pozostają bez echa. W odpowiedzi dostaje pustkę uczuciową. Zderzenie tak różnych charakterów skutkuje nawiązaniem niezwykłej relacji, która prowadzi do zaskakującego finału.

Ta książka dla młodzieży emanuje uczuciami. Południowokoreańska pisarka postawiła na wyalienowanie, samotność, bezradność, próbę zrozumienia świata przez naukę definicji i zachowań, poszukiwanie odpowiedzi na wiele pytań, mierzenie się z obcym światem emocji i uczuć oraz nietraumatyczną traumę. Poruszone w niej zostały różne, trudne tematy typowo szkolne. Nie brakuje tu tematyki bycia ofiarą, dokuczania innym, oceniania innych po pozorach, przypinania łatek, bezpodstawnego oskarżania na podstawie negatywnej opinii. A w tym wszystkim temat antykwariatu i książek.

„Almond. Ten, który nie czuł” to niepozorna objętościowo powieść o braku uczuć, które tak naprawdę są, lecz zostały przeniesione na czytelnika, by poruszyć w nim czułe struny człowieczeństwa. Historia niecodziennej relacji łączącej dwóch skrajnie różnych od siebie nastolatków. Porusza do łez. Plącze emocje. Szokuje i zadziwia. Daje nadzieję i wiarę…

Cudowna lektura, pełna emocji(!) Odłożona do przeczytania raz jeszcze.

Yunjae, główny bohater książki cierpi na aleksytymię - nie ma zdolności do odczuwania emocji. Taki się urodził i w związku z tym, w swoim nastoletnim życiu doświadcza wielu nieprzyjemnych sytuacji. Poznajemy również Gona, bohatera, który w sobie ma tyle emocji, że nie potrafi sobie z nimi radzić.

Historia o przyjaźni, dojrzewaniu, poszukiwaniu siebie, relacjach z ludźmi. Napisana surowym językiem, co pozwala jeszcze bardziej wniknąć w życie Yunjae, który bierze życie takim jakim jest, bez żadnych ozdobników.

Mimo, że książka jest krótka, zupełnie nie odniosłam wrażenia jakby czegokolwiek w niej brakowało. Zaskoczenie szczerze mnie poruszyło, jest to naprawdę piękna historia. Ja ją przeczytałam w dwa dni i ostatecznie dostaje ode mnie 4/5 ⭐

Gdybym sama miała sobie kupić tę książkę to pewnie ominęłabym ją szerokim łukiem a ,że dostałam od znajomej żal było nie przeczytać.

Ta książka będzie dobra dla nastolatków, gdyż główny bohater to ich rówieśnik, ale każdy dorosły również w niej się odnajdzie.Skończyłam czytać w dwie godzinki,bo i sama ksiązka ma 213 stron,ale miałam uczucie, że mogła ta opowieść płynąć dalej. Jest ona idealnie wyważona,że nie potrzeba nic więcej.

Bohaterem jest chłopak Yunjae, który od urodzenia cierpi na aleksytymię, która powoduje, że nie odczuwa on żadnych emocji. Złość, strach, smutek, radość, współczucie, miłość. Yunjae nie wie co oznaczają te uczucia.Przez swą chorobę Yunjae od małego jest skazany na samotność i niezrozumienie ze strony innych ludzi. Nie ma przyjaciół a rówieśnicy często naśmiewają się z niego.Jedynymi osobami akceptującymi jego odmienność są jego mama i babcia.Niestety ,w dniu jego szesnastych urodzin, pewien desperat zabija jego babcię i bardzo ciężko rani jego mamę. Od tej pory Yunjae musi sam sobie radzić w życiu i próbować zrozumieć wszechobecne emocje.

Pomimo ciężkiego tematu jakiego podjęła sie autorka ,w książce tych emocji jest bardzo dużo.Początek nie bardzo mi się podobał, jednak z czasem, historia głównego bohatera bardzo mnie wciągnęła, a końcówkę czytałam już z zapartym tchem. Z samego zakończenia jestem bardzo zadowolona, chociaż nie przepadam za otwartymi zakończeniami, tutaj takie pasowało idealnie

Pewnego dnia na świat przyszedł chłopiec. Chłopiec, o którego mama martwiła się od jego pierwszych dni, gdyż ten nawet na moment nie poruszył kącikiem ust w uśmiechu. Chłopiec, który później był świadkiem wielkiej zbrodni, która zaważyła na jego życiu, a mimo to.. Nic nie poczuł. Był to chłopiec, który nic nie czuł. Nie czuł złości, radości, żalu czy miłości. Nie potrafił nazwać i nie wiedział jak się zachować w różnych sytuacjach. Był to chłopiec, który był ogromnie mądrą osobą.

Czytając tą króciutką, ale jakże wartościową książkę czułam sama ogrom emocji, jaki z niej bił. Ja odczuwałam za niego i za siebie. Książka jest naprawdę warta przeczytania. Mimo smutku, który się tutaj kryje, znajdziecie także radość. Książka była naprawdę bardzo ładna, poruszająca. Czytało się ją szybko, ze względu na krótkie, ale jakże bardzo trafiające do czytelnika, rozdziały.

"Almond" jest smutną historią, jednocześnie wartościową i uroczą. Opowieść o chłopcu, który nie odczuwa emocji, a jednak daje nam ich lekcje. Czytając tą pozycje - dosłownie czujecie rzeczy za głównego bohatera.

I to jest w niej niesamowite.

Muszę powiedzieć, że "Almond" był najlepszą przeczytaną przez ze mnie książką tego roku. Główny bohater ma chorobę przez, którą nie odczuwa emocji i uczuć. Mieszka z matką oraz babcią, które za wszelką cenę starają się mu pomóc przedstawiając emocje za pomocą schematów odpowiednich zachowań. Kiedy nasz bohater wkracza w licealne życie poznaje chłopaka odczuwającego zbyt mocno emocje. Ich przyjaźń jest wyjątkowa i ciągle wystawiana na próby. Zakończenie sprawia, że książka jeszcze bardziej zapada w pamięć.

- Vixa wśród książek

"Almond" to krótka, aczkolwiek potężna powieść, napisana oszczędną prozą i zaskakująca głębią emocji. Ta piękna i prowokująca do myślenia powieść jest przede wszystkim o empatii i więziach międzyludzkich.

Yunjae, narrator tej historii, urodził się z niedorozwiniętymi ciałami migdałowatymi. Z powodu aleksytymii ma trudności w nazywaniu własnych stanów emocjonalnych oraz jest niezdolny do ich rozpoznawania.

Yunjae jest cichym bohaterem własnego życia, racjonalnie komentującym negatywne reakcje ludzi na jego "odmienność" oraz potwornych wydarzeń, których był świadkiem. Wraz z rozwijającą się skomplikowaną relacją z Gonem, Yunjae zaczyna doświadczać zmian w swoim życiu...

Bardzo podobało mi się zestawienie dwóch głównych bohaterów. Yunjae, "dobry chłopak", który nic nie czuje kontra Gon "zły chłopak", który czuje za dużo. Ich dynamiczna relacja była fascynująca. Nadal nie jestem pewna, co myśleć o Dorze. Do pewnego stopnia czuję, że była potrzebna tej historii, ale jednocześnie uważam, że jej nagłe pojawienie się przysłoniło odrobinę główny wątek.

Nie chcę zbyt wiele zdradzać na temat tej powieści, musicie zanurzyć się w nią sami. Jedno jest pewne - zapamiętam tę książkę na bardzo długo i będę polecać ją innym.

"Almond" jest tak popularną książką, że zaryzykowałabym stwierdzeniem, że każdy ją kojarzy. W pewnym momencie atakowała mnie z każdej strony. Zdecydowałam się po nią sięgnąć dopiero teraz. Czy było warto?

Główny bohater, Yunjae, nie odczuwa ani nie okazuje żadnych emocji. Nie do końca w ogóle rozumie czym one są. Urodził się z zaburzeniem, które utrudnia odczuwanie radości, smutku czy strachu. Uczy się "normalnie" funkcjonować przy pomocy babci i mamy, które tłumaczą mu jak zachowywać się w danych sytuacjach i czym są jakie emocje. Sprawy komplikują się, gdy podczas świętowania jego urodzin w restauracji mama i babcia stają się ofiarami brutalnego napadu. Wtedy do chłopca pomocną rękę wyciąga doktor Shim, jednak to nie jedyna nowa osoba w życiu tego 16 letniego chłopaka.

I tutaj wkracza Gon, który pokazuje swoją najgorszą stronę, jest agresywny i nadpobudliwy. Ale nawet jego intryguje zachowanie cichego chłopaka, który w żaden sposób nie reaguje na jego zaczepki. Mimo różnic - chłopcy coraz częściej rozmawiają i zaczyna zawiązywać się między nimi relacja.

Koniecznie chcę zaznaczyć, że książka jest naprawdę dobra i łatwa w odbiorze. Dobrze nakreśla wszelkie relacje i na pewno jest wartościowa, niesie za sobą przesłanie.

Może po prostu po takiej ilości osób zakochanych w tej książce oczekiwałam od niej więcej? Tutaj pewnie częściowo problem leży we mnie, ponieważ ja nie odczuwam empatii w stronę bohaterów książki i nie staram się z nimi utożsamić, wejść w ich skórę. A wydaje mi się, ze w tego typu książkach jest to istotne. Yunjae ma trudności z odczuwaniem emocji i przełożyło się to na to, że ja nie czułam żadnych emocji z tej książki, ani sama żadnych do niej nie kierowałam. Była, bo była. Przeczytałam i tyle.

Książka zgarnęła ode mnie dodatkowe punkty za to, że otwiera oczy na kwestię dobra i zła, pokazuje zmiany zachodzące w człowieku pod wpływem zarówno tragedii, jak i przyjaźni, miłości. No i ma bardzo krótkie rozdziały (2-3 strony), więc czyta się naprawdę szybko, lekko i przez to nie przytłacza.

Słyszałam, że tę książkę się albo kocha albo nienawidzi. Ja jednak plasuję się gdzieś po środku tego wszystkiego.

„Almond” to książka, która jest piękna w swojej prostocie, naprawdę nie potrzeba tu zbędnych słów czy opisów. Historia wciąga już od pierwszej strony i muszę przyznać, że rozdziały są wyjątkowo krótkie, więc z łatwością można sprawnie zapoznać się od razu z całością. Trudno się oderwać od lektury oraz od poruszającego losu głównej postaci.

Opowiada ona o nastoletnim bohaterze, który nie odczuwa emocji, przez co niektórzy mają go za nieczułego i oziębłego człowieka, który nie potrafi się zachować i odnaleźć w pewnych sytuacjach. Mają go nawet za dziwoląga. Jednak to nie jego wina, że nie potrafi odpowiednio zareagować, ponieważ taki się urodził. Od małego wspierały go dwie osoby, czyli matka z babcią. Jednakże, gdy ten był nastolatkiem, coś im się przydarzyło i chłopak musi jakoś uporać się z zaistniałą sytuacją. Ponadto nie spodziewał się również, że na jego drodze staną nietypowe osoby, które mógłby chyba nawet określić swoimi przyjaciółmi, którzy znacząco wpłyną na jego dalsze losy.

Niby główny bohater nie odczuwa emocji, ale nie można tego samego powiedzieć o tej historii, w której jest ich wiele. Myślę, że sporo czytelników poruszy i wzruszy los tego chłopaka, którego przyszłość jest niepewna. Warto dodać, że książka ta została napisana w bardzo prostym stylu, przez co niezwykle sprawnie się ją czyta. Jest to krótki utwór, co niektórym jednak może nie przypaść do gustu. Ja ogólnie jestem usatysfakcjonowana, lecz zabrakło mi chyba czegoś w zakończeniu.

♥ Julia

Poruszająca historia chłopca, który od urodzenia nic nie czuje. Jest to dla nas nie do wyobrażenia, a czytając tą książkę możemy wiele zrozumieć i dostrzec jak ważne w życiu jest okazywanie emocji, wyrażanie uczuć i mówienie o tym. Książka jest napisana bardzo prostym, lekkim językiem. Czyta się ją bardzo dobrze, fabuła ściska za serce, i ciężko mi było zapomnieć o niej przez długi czas. Książka porusza również ciężki temat samotności, polecałbym ją przeczytać każdemu. Piękna historia.

,,Bycie zwyczajnym to najtrudniejsza rzecz na świecie".

Gdy po raz pierwszy zobaczyłam tę książkę w zapowiedziach, wewnętrzna, czytelnicza intuicja podpowiadała mi, że powinnam sięgnąć po tę historię. Długo zastanawiałam się nad tym, czy kupić Almonda, na szczęście moja przyjaciółka wie, jakie historie mnie wciągają. Dzięki niej tę powieść przeczytałam.

Właściwie lepiej będzie powiedzieć, że delektowałam się czytaną historią. Uważam, że Almonda lepiej czytać powoli, tak by zrozumieć lepiej doświadczenia bohatera, jego relacje i sposób bycia. Gdy postanowimy przeczytać ją zbyt szybko, to mogą uciec nam bardzo istotne elementy. Owszem, ta większa część historii będzie widoczna, ale możemy nie wyłapać małych kroków bohatera, który uczy się poznawać świata, który jest mu obcy. Pomijając to, możemy nie docenić skrupulatności autorki i tłumaczki. Moim zdaniem Won-Pyung Sohn jest jako autorka znakomitą obserwatorką życia, społeczeństwa, a także ludzkich problemów. Poza tym bardzo pomysłowo tworzy swoich bohaterów, ale obdarza ich również niemałym bagażem doświadczeń, trudnych. Mimo różnorodności charakterów pokazuje też coś istotnego, dwie bardzo różne osobowości mogą znaleźć między sobą nić porozumienia.

Książka podzielona jest na cztery części, a każda z nich to w pewnym sensie jakaś zmiana w życiu Yunjae, czasem też jakieś odkrycie i uczenie się siebie, swojego otoczenia oraz funkcjonowania w nim. Historia opowiedziana przez autorkę z pewnością nie jest jednowątkowa, chociaż ma jednego narratora. Z jednej strony mówi o osobie wykluczonej, a z drugiej o przyjaźni, miłości, poszukiwaniu drogi i miejsca w społeczeństwie, a może zrozumienia? Myślę, że każdy z przyszłych czytelników znajdzie w niej coś dla siebie. Będzie dobra dla nastolatków, gdyż główny bohater to ich rówieśnik, ale każdy dorosły również w niej się odnajdzie.

Skończyłam czytać książkę i miałam uczucie, że mogła ta opowieść płynąć dalej. Pisząc tę recenzję, dochodzę do wniosku, że jest idealnie wyważona, nie potrzeba nic więcej. Aczkolwiek w moim odczuciu autorka pozostawiła niedomknięte drzwi... może w przyszłości przeczytamy coś jeszcze o chłopcu z aleksytymią. Tego nie wiem, ale z przyjemnością poznałabym jego dalsze dzieje.

Troszeczkę mnie zakończenie rozczarowało, może dlatego że próbowałam "przewidzieć", albo przeszła mi przez głową jakaś "moja" wersja i chyba w jakiś sposób wpłynęło to na mój odbiór.

Mimo małego zażalenia, z ogromną radością polecam Wam Almond. Ten, który nie czuł Won-Pyung Sohn.

,,Rodzice wiążą z dziećmi wielkie nadzieje. Ale gdy te się nie spełnią, zaczynają chcieć, żeby dzieci były zwyczajne. Myślą, że to łatwe. Tymczasem, synu, bycie zwyczajnym to najtrudniejsza rzecz na świecie".

Nic nie czuję, nic nie czuję, nic nie czuję.....- tego na pewno nie wypowie czytelnik "Almond".

Autorka wykreowała opowieść o chłopcu, który nie przeżywa emocji, a przez to musi mierzyć się z wieloma trudnościami życia, które wynikają z faktu, że po prostu niektórych sytuacji nie rozumie.

Yunjae zabiera czytelnika do swojej głowy i przedstawia mu swój sposób patrzenia na świat. Czytelnik razem z nim zaczyna zadawać sobie pytania dotyczące sensu pewnych sytuacji, spraw, relacji, czego nigdy wcześniej nie robił.

Książka jest piękna w swoim przekazie. Daje wiele do myślenia, bo porusza temat akceptacji inności w społeczeństwie, prób dopasowania się, a także niejako walki z samym sobą.

W mojej ocenie powieść powinna się znaleźć w kanonie "książek, które trzeba przeczytać".

Z całego serca polecam każdemu i podpisuje się pod każdą pochlebną opinią!

Jest to historia Yunjae, który zmaga się z aleksytymią - chorobą uniemożliwiająca odczuwanie emocji. Pozostawiony sam sobie po tragicznym wypadku jego rodziny, starą się odnaleźć swoje miejsce i nauczyć rozumieć innych - w szczególności swojego najlepszego przyjaciela Gona i jednocześnie największe przeciwieństwo.

Książkę przeczytałam bardzo szybko, pisana z perspektywy głównego bohatera jest krótka i zdawkowa, odczuwamy jego dystans do wydarzeń nawet przez sposób opowiadania o nich - to rewelacyjny zabieg pozwalający na jeszcze większe wczucie się w chorobę Yunjae. W dodatku pomimo minimalizmu jest to piękny język, więc już nawet od strony "technicznej" książka zasługuje na uznanie.

Cała opowiesc, pomimo iż traktuje o braku emocji, jest nimi przepelniona, uczucia kipią z kart książki - zarówno te niewyrażone przez głównego bohatera, jak i wychodzące od otaczających go osób. Szczególnie porównanie Yunjae i Gona, będących w swoistym kontrapunkcie uderzało w czytelnika, niejednokrotnie wyciskając łzy.

Piękna i niezapomniana historia, w której pada tak wiele mądrości życiowych - z takim kończącym zdaniem Wam ją serdecznie polecam

„Dzieci rodzą się codziennie. Wszystkie zasługują na to, co najlepsze; wszystkie powinny mieć przed sobą nieograniczone możliwości. Tymczasem jedne wyrastają na społecznych wyrzutków, a drugie dochodzą do władzy i rządzą resztą, ale mają wypaczone umysły. Trzecie, aczkolwiek bardzo nieliczne, wykorzystują w pełni swoją szansę i poświęcają życie inspirowaniu innych.”

Te oto słowa autorki opisują najlepiej stworzoną przez nią samą historię. Jest to opowieść, która na pozór nie opiera się na wielu emocjach, ale tak nam się tylko wydaje. W rzeczywistości aż „kipi” tu od ich nadmiaru. Postaci jest niewiele, ale są one bardzo przemyślane. Cała historia opiera się na Yunjae, chłopaku który od urodzenia nic nie czuł i Gonie – który tych emocji w swoim życiu miał aż nadmiar. Poznając się wzajemnie, jednocześnie odkrywają siebie... kim byli, kim są i kim chcieliby być w przyszłości. To moje pierwsze spotkanie z koreańską literaturą i jestem bardzo pozytywnie zaskoczona. Czyta się lekko, choć tematyka na którą pokusiła się autorka nie jest wcale łatwa. Nie sposób się od niej oderwać. Jest pełna empatii, odmienności w kontekście wyjątkowości, skomplikowanych emocji i wzruszeń. Polecam każdemu, kto chciałby się dowiedzieć czegoś o uczuciach i emocjach, gdyż z pewnością odnajdzie cząstkę siebie w głównych bohaterach tej powieści.

„Rodzice wiążą z dziećmi wielkie nadzieje. Ale gdy te się nie spełnią, zaczynają chcieć, żeby dzieci były zwyczajne. Myślą, że to łatwe. Tymczasem, synu, bycie zwyczajnym to najtrudniejsza rzecz na świecie”, czyli książka o braku emocji, a mimo to sama wywołuje ich mnóstwo.

Almond to debiut literacki Won-Pyung Sohn, który zachęcił mnie do siebie opisem, który zwiastował ciekawą i oryginalną opowieść. Zbiera ona fantastyczne opinie i wiele osób się nią zachwyca. Jeszcze nie czytałam książki napisanej przez południowokoreańską autorkę. Czy faktycznie jest tak dobra, jak wszyscy mówią?

Yunjae urodził się z aleksytymią, która utrudnia mu odczuwanie takich emocji jak strach czy złość. Nie ma przyjaciół: zadbały o to dwa neurony w kształcie migdałów umiejscowione głęboko w mózgu. Oddane matka i babcia dbają o chłopca ze wszystkich sił. Ich mały dom jest pełen kolorowych samoprzylepnych karteczek ze wskazówkami, kiedy należy się uśmiechać, kiedy powiedzieć „dziękuję”, a kiedy się ukłonić.

Nagle w Wigilię Bożego Narodzenia i szesnaste urodziny Yunjae wszystko się zmienia. Barbarzyński akt przemocy, który dotyka mamę i babcię, niszczy świat chłopaka. Osamotniony i zszokowany Yunjae doznaje kolejnego wstrząsu: do szkoły przybywa niespokojny nastolatek Gon i zaczyna się nad nim znęcać.

Nieoczekiwanie oprawca i ofiara dowiadują się, że mają więcej wspólnego, niż sądzili. Gon jest zaskoczony beznamiętnym spokojem Yunjae, podczas gdy Yunjae myśli, że jeśli pozna porywczego Gona, nauczy się doświadczania prawdziwych uczuć. Nawiązuje się zaskakującą przyjaźń.

A kiedy Gon znajdzie się w niebezpieczeństwie, to Yunjae wyjdzie poza strefę komfortu, by stać się być może najbardziej nieprawdopodobnym bohaterem.

Gdy skończyłam tę książkę, musiałam chwilę się nad nią zastanowić. Przeczytałam ją na raz w ciągu półtorej godziny i żegnając się z bohaterami, wiedziałam już, że ta książka znajdzie się wśród najlepszych, jakie przeczytałam w tym roku. Nie jest to obszerna opowieść – liczy nieco ponad 200 stron. Rozdziały są dosyć krótkie (niektóre nie zajmują nawet strony), dzięki czemu czyta się ją naprawdę szybko. Od początku historia Yunjae, który nie odczuwa emocji, mnie zaintrygowała. Chłopiec nie wie, co oznacza złość, smutek, radość czy też miłość. To aleksytymia sprawia, że chłopiec jest dosyć samotny i traktowany przez innych jako ktoś dziwny. Często uważany jest za psychola. Jego mama oraz babcia starały się nauczyć go reagować na pewne sytuacje, by mógł wpasować się do przyjętych wzorców zachowań w społeczeństwie. Niestety, wkrótce zostaje ON zupełnie sam (Babcia zostaje zabita, a mama zapada w śpiączkę).

Nasz główny bohater nie odczuwa emocji, ale książka sama w sobie jest ich pełna. To ile cierpienia spotkało tego chłopca, na pewno u wielu wywoła współczucie. Całkowitym przeciwieństwem Yunjae jest Gon, który tych emocji ma aż za dużo. Ta dwójka jest idealnym przykładem, że przeciwieństwa jednak mogą ze sobą współpracować. Obserwujemy jak ich przyjaźń (a może i coś więcej? Tłumaczka na język angielski w swojej notce na końcu książki wspomina, że ona widzi tutaj zalążki czegoś więcej), to, w jaki sposób pomagają sobie nawzajem, nawet nie wiedząc, że właśnie to robią. Historię śledzimy z perspektywy Yunjae, co nam daje narrację dosyć oziębłą.

Almond to historia o nastolatku, który chciałby coś poczuć i jego przyjacielu, który nic nie chciałby czuć. Jest opowieść o trudach nastoletniego życia, pierwszych miłościach, prześladowaniu ze strony rówieśników i trudnych wyborach. Na pewno jest to książka, która zostanie ze mną na dłużej. Almond to jedna z najlepszych opowieści, jakie przeczytałam w tym roku.

Dwa potwory, które razem stanowią swoisty paradoks. Pierwszy Seon Yunjae, który nie czuje, niczego się nie boi, nie ma instynktu samozachowawczego. Niełatwo wyobrazić sobie jego codzienne życie. Dziwak, dziwoląg. Drugi to agresywny i nadpobudliwy Gon, szukający zaczepki. Robot i wulkan energii. Gon upatrzył sobie w szkole Seona na ofiarę. Jego brutalne ataki pozostają bez echa. W odpowiedzi dostaje pustkę uczuciową. Zderzenie tak różnych charakterów skutkuje nawiązaniem niezwykłej relacji, która prowadzi do zaskakującego finału.

Ta książka dla młodzieży emanuje uczuciami. Południowokoreańska pisarka postawiła na wyalienowanie, samotność, bezradność, próbę zrozumienia świata przez naukę definicji i zachowań, poszukiwanie odpowiedzi na wiele pytań, mierzenie się z obcym światem emocji i uczuć oraz nietraumatyczną traumę. Poruszone w niej zostały różne, trudne tematy typowo szkolne. Nie brakuje tu tematyki bycia ofiarą, dokuczania innym, oceniania innych po pozorach, przypinania łatek, bezpodstawnego oskarżania na podstawie negatywnej opinii. A w tym wszystkim temat antykwariatu i książek.

„Almond. Ten, który nie czuł” to niepozorna objętościowo powieść o braku uczuć, które tak naprawdę są, lecz zostały przeniesione na czytelnika, by poruszyć w nim czułe struny człowieczeństwa. Historia niecodziennej relacji łączącej dwóch skrajnie różnych od siebie nastolatków. Porusza do łez. Plącze emocje. Szokuje i zadziwia. Daje nadzieję i wiarę…

"Almond. Ten, który nie czuł" jest to książka bardzo specyficzna. Opowiada o chłopcu, który nie odczuwał żadnych emocji. Jednak wbrew pozorom w książce tych emocji jest bardzo dużo. Początek nie bardzo mi się podobał, jednak z czasem, historia głównego bohatera bardzo mnie wciągnęła, a końcówkę czytałam już z zapartym tchem. Z samego zakończenia jest bardzo zadowolona, chociaż nie przepadam za otwartymi zakończeniami, tutaj takie pasowało idealnie. Część wątków zostało wyjaśnionych, a część można samemu sobie dopowiedzieć.

Książka nie jest zbyt gruba, liczy sobie tylko trochę ponad dwieście stron, więc jest idealna na jeden wieczór. Nie warto jej sobie dawkować, tylko od razu trzeba przeczytać całość. Co do samej książki, to jest ona wydana bardzo porządnie. Twarda oprawa i ładna okładka to coś, na co zawsze zwracam uwagę.