Otchłanie

Otchłani nie można dać się pożreć - myślę że to zdanie idealnie oddaje motyw przewodni książki, którą mam dziś dla Was. Nie jest to lektura łatwa, ale niezwykle ważna dla nas dorosłych mających na co dzień kontakt z dziećmi czy to jako rodzic czy jako nauczyciele/opiekunowie. "Otchłanie" autorstwa Pilar Quintana to książka, z którą każdy z nas powinien się zmierzyć.

Bohaterką książki jest 8letnia Claudia. Mieszka wraz z rodzicami Kolumbi. Niby nic, normalna rodzina w domu pełnym najróżniejszych roślin. Mama jest w domu, aby zajmować się swoją jedyną córką, ojciec prowadzi sklep i nie ma go całe dnie. A co z Claudia? Ma zwykłe marzenia, jak dziecko - lśniące adidasy z trzema paskami i słodki sorbet na deser..

Jednak Claudia ma trudniejsze zadanie - musi się zmierzyć z tym, czego dziecko w jej wieku ciężko pojąć. Przygląda się powolnemu rozpadowi małżeństwa jej rodziców, mierzy się z emocjami, które dla dziecka w jej wieku nie są łatwe - krytyka wyglądu, "katar sienny" matki oraz ciągła tęsknota za ojcem i wyczekiwanie na spędzenie z nim spokojnych chwil.

Czy tak powinno wyglądać to beztroskie dzieciństwo? Na zamartwianiu się, przyglądaniu się dziwnym rozmowom rodziców i braku stabilności? To matka stanowi centrum jej świata - z częstym katarem, nieobecna, czasem wyczekująca przy telefonie i zbyt często ze szklanką whisky w ręku przeglądając czasopisma i ekscytując się kolejną śmiercią gwiazdy.

Książka nie jest łatwą lekturą, ale niezwykle potrzebną. Ukazuje nam dorosłym jak nasze relacje wpływają na nasze dzieci, jak jednym zdaniem możemy zranić dzieci. Pozwala z perspektywy dziecka spojrzeć na nasze życie. Pomimo że akcja rozgrywa się w latach 90 uważam, że nadal jej tematy są aktualne obecnie.

Gdybym miała taką możliwość, chciałabym bardzo przytulić Claudie i powiedzieć jej, że nie jest w tym sama.. Ta książka to istny emocjonalny rollercoaster, powrót do własnych demonów...

Niezależnie czy jesteście rodzicami, nauczycielami czy zwyczajnie interesują Was te tematy polecam sięgnąć po tą książkę.

Lata 90, Kolumbia. Ośmioletnia Claudia marzy o wszystkim tym, czym żyją jej rówieśnicy. Centrum jej życia stanowi jednak jej matka, kobieta borykająca się z epizodami depresji. Świat Claudii powoli rozpada się kiedy na jaw wychodzi romans jej matki. Kobieta popada w coraz głębsze otchłanie depresji oraz fascynacji śmiercią, która coraz mocniej odbija się na Claudii. Każda nawet przypadkowa śmierć celebryty staje się dla matki dziewczynki niemal gloryfikacją samobójstwa. Receptą na odbudowanie relacji rodzinnych oraz wyciągnięciem matki z depresji oraz coraz częstszego sięgania po alkohol wydaje się rodzinny wyjazd w góry.

Autorka przedstawia nam świetnie napisaną książę, której tak naprawdę nie można na stałe przyporządkować do jednego określonego gatunku! W jednej i to nie takiej wcale długiej powieści otrzymujemy świetny miks, który finalnie stanowi bardzo dobrze spiętą całość. Poznajemy niezwykle dojrzałą jak na swój wiek ośmiolatkę. Centrum świata dziecka stanowi jej dom, który coraz bardziej zaczyna przypominać dżunglę. Matka dziecka bowiem bardziej niż do wychowania dziewczynki, przykłada większą uwagę do swoich roślin doniczkowych. Dziecku z kolei zadaje coraz więcej ciosów...

Początek książki czyta się jak bardzo dobrze napisaną powieść obyczajową! Z czasem jednak wszystko przybiera nieco inny obrót i kieruje się w stronę powieści psychologicznej. Z kolei kiedy akcja przenosi się do willi położonej w górach atmosfera powieści bardzo mocno przypomina klimat dobrze nam znany z klasycznych powieści Daphne du Maurier, autorki [Adres usunięty]. legendarnej "Rebeki". Klimat Maurier z czasem zaczyna się przeplatać z atmosferą jaką w swoich klasycznych powieściach grozy budowała Shirley Jackson, autorka [Adres usunięty]. "Nawiedzonego domu na wzgórzu". Powieść psychologiczna tutaj nie odpuszcza ani na chwilę, jednak coraz częściej wyczuwamy delikatną nutkę klasycznej powieści grozy w wykonaniu tych dwóch świetnych autorek.

"Otchłanie" stanowią świetnie napisaną powieść opowiedzianą z perspektywy dziecka. Dziecka, które musi mierzyć się z samotnością, ciągłym dogryzaniem ze strony matki, jej postępującymi epizodami depresji oraz coraz częstszym sięganiem po whiskey. Autorka przedstawia nam wycinek z rodzinnego życia pewnej kolumbijskiej rodziny, która właśnie znalazła się na zakręcie. Trudne dorastanie, ciągnące się za Claudią traumy i toksyczne relacje pomiędzy matką a córką to kolejne aspekty tej powieści.

Autorka przedstawia nam powieść bardzo oryginalną, nieszablonową! Pilar Quintana prowadzi nas poprzez coraz głębsze otchłanie wprost do otwartego zakończenia, które tak naprawdę każdy może interpretować na swój sposób.

Kiedy zdecydowałem się sięgnąć po "Otchłanie" coś podpowiadało mi, że będzie to bardzo dobra decyzja! I tak też się okazało! Powieść o dorastaniu w naprawdę trudnych i traumatycznych dla dziecka warunkach została tutaj naprawdę świetnie przedstawiona. Książkę Quintany czyta się bardzo szybko! Nie znajdziecie w niej ani jednego nudnego przestoju. Autorka zaserwowała nam naprawdę bardzo dobrze poprowadzoną akcję, która nie dopuszcza żadnych chwil nudny i nie daje nam fragmentów książki, których równie dobrze mogłoby nie być. "Otchłanie" to bardzo dobra i wciągająca powieść, której z uwagi na mnogość różnych działań i budowania atmosfery nie da się zaszufladkować do jednego, określonego gatunku. Jeżeli lubicie książki obyczajowe i psychologiczne to "Otchłanie" będą dla Was bardzo dobrą lekturą. Jeżeli klasyczne powieści w klimacie Daphne du Maurier i Shirley Jackson również są Wam bliskie, to "Otchłanie" powinny również do Was trafić! Polecam :)

„Otchłanie” to kolejna genialna powieść Quintany Pilar. Tym razem autorka rzuca światło na niezdrową relację pomiędzy matką, a córką, gdzie to matka przyjmuje rolę dziecka…

Jestem pod ogromnym wrażeniem jak Autorka na niewielkiej ilości stron potrafi zamknąć kwintesencję tego co najważniejsze. Tutaj nie ma zbędnych opisów i zbędnego przeciągania. Każda strona zapełniona jest wartościowym przekazem, który trafia prosto do serca czytelnika.

Książka ta potrafi poruszyć najgłębiej skrywane emocje i wzruszyć czytelnika do łez. Do tej pory nigdy nie czytałam książki, w której autor tak realnie opisałby dziecięcą samotność. Dzięki Autorce jesteśmy w stanie odczuć samotność, ale i bolączki ośmioletniej Claudii, której przyszło się zmierzyć z okrutną rzeczywistością. Została postawiona przed problemami dorosłych, których nie tylko nie rozumie, ale przede wszystkim wcale nie powinny one jej dotyczyć.

Autorka bardzo trafnie opisuje jak trudno jest dorastać w tak dysfunkcyjnym otoczeniu, gdzie matka nie radzi sobie z własnym życiem, a nieobecny ojciec skupiony na pracy i problemach małżeńskich tylko pogłębia ból małej dziewczynki. Strona za stroną przyglądamy się jak na psychice Claudii postają szramy, które odbiją się na jej dorosłym życiu i podłożu emocjonalnym.

Pilar w dość oryginalny i nawet można powiedzieć wyjątkowy sposób ukazuje nam konsekwencje traum rodzinnych, które mogą być przekazywane nawet z pokolenia na pokolenie. Zmusza nas ona do zastanowienia się nad toksycznością niektórych relacji, ich zrozumienia, ale i przede wszystkim ukazuje prawdziwą dziecięcą samotność.

„Otchłanie” to wzruszająca powieść ukazująca ciężar dorastania w traumatycznym środowisku, ale i niezwykłą odporność psychiczną małej dziewczynki. Pomimo, że nie jest to żaden poradnik to uważam, że tak naprawdę tę książkę powinien przeczytać każdy rodzic. Dziecięca samotność bije tutaj z każdej strony, a historia małej Claudii może okazać się być prawdziwą przestrogą.

Książka mimo, że nie liczy dużo stron to nie da się od niej oderwać. Autorka idealnie poradziła sobie z opisem dysfunkcyjnej rodziny. Dziewczynka… ośmioletnia… która zdecydowanie za dużo widzi i słyszy. Smutne…

„ - Kolejna ciąża? Kolejny poród? Kolejne ryczące niemowlę? Naprawdę? Nie wystarczy, że ty zrujnowałaś mi ciało?”

Czworokąt najbliższych, matka, która opowiada ośmioletniej dziewczynce depresyjne sytuacje gwiazd. Ta spadła w przepaść, ta miała depresje, a tamta spadła z balkonu… Całe życie małej Claudii obraca się w smutku, depresji, otchłani samotności… ciężkie relacje rodzinne przekładają się na malutką. A to przecież tylko dziecko… Toksyczna relacja dziecka z córką, zero wsparcia ze strony rodzicielki, wręcz odniosłam wrażenie, że zamieniły się one rolami. Matka, która powinna wspierać, KOCHAĆ, dawać przykład była w tym przypadku dzieckiem.

„Ona piła, a ja kończyłam puzzle”.

Zdecydowanie książka daje do myślenia. Ja polecam, ciężko się to wszystko czyta, ale warto. Po przeczytaniu nasuwa się mnóstwo refleksji, a człowiek docenia swoje życie i bliskich dwa razy bardziej.

*To jest moja prywatna opinia. Zachęcam do przeczytania i wyrobienia sobie własnego zdania.

"Otchłanie" to książka, która porusza najgłębsze emocje. Jej duszny i klaustrofobiczny klimat sprawia, że czytelnik zostaje porażony falą bólu i mroku. To niezwykle wielowarstwowa opowieść widziana oczami kilkuletniej dziewczynki, która w swojej samotności przetwarza trudne fakty i dorosłe problemy. Matczyna depresja, alkoholizm, zdrada i śmierć tworzą otchłań cierpienia, w której uwięzione są postaci.

Autorka stworzyła kameralną, brutalną i wymowną historię, której niewielka objętość nie odzwierciedla jej głębi. Każdy bohater pogrążony jest we własnej otchłani, każdy zmagając się z własnymi demonami. To cierpienie dziecka, które pragnie miłości, a w zamian dostaje obojętność i odrzucenie, boli najbardziej. Historia ta skłania do refleksji nad naszymi własnymi otchłaniami i ukazuje, że każdy ma swoje mroczne miejsca.

Kolumbijskie lata 90. stwarzają tło dla historii o ośmioletniej Claudii, która żyje w świecie swoich rodziców. Autorka ukazuje, jak dziewczynka próbuje zrozumieć ich związki i uniezależnić się od ich problemów. Książka analizuje dynamikę rodziny, w której relacje z czasem zaczynają się rozluźniać, a otchłanie wewnętrznych konfliktów zaczynają się powiększać.

Książka wykracza również poza temat macierzyństwa, dotykając tematu śmierci i utraty. Claudia, mimo swojego wieku, dostrzega skomplikowane relacje między rodzicami oraz ich osobiste otchłanie. Autorka ukazuje monotonię i marazm życia rodzinnego, gdzie relacje są wyprane z emocji, a obojętność i milczenie dominują.

Podsumowując, "Otchłanie" to głęboko poruszająca książka, która skupia się na cierpieniu i samotności dziecka w toksycznym środowisku rodzinnym. Emocje, które towarzyszą czytelnikowi, są wzbudzane przez subtelne opisy i kameralną narrację autorki. Tematyka macierzyństwa, depresji i relacji rodzinnych zostaje przedstawiona w sposób naturalistyczny i wymowny, co sprawia, że książka ta pozostaje w pamięci na długo.

"Otchłanie" to powieść napisana z perspektywy ośmioletniej dziewczynki, początkowo nieśmiałym, a z czasem coraz mocniejszym głosem. Historia dojrzewania, zawiłych rodzinnych relacji, a także patriarchatu, sztywnego podziału ról i ograniczonej kobiecej wolności. Quintana z czułością podejmuje kwestie samotności, depresji, autodestrukcji i dziecięcych lęków. Opowiada o dziecku, które musi porzucić swoje dzieciństwo i które zaczyna czuć się odpowiedzialne za swoją matkę – pragnie ją ocalić przed spadnięciem w przepaść. Dzięki dziecięcej perspektywie czytelnik zagłębia się w tytułową otchłań – czeluść skradzionego dzieciństwa, żalu utraconych szans, nieukojonej tęsknoty i niezaspokojonej potrzeby miłości.

Prozatorsko subtelna, bez emocjonalnego przerysowania, utrzymana w fascynującym, gęstym i niepokojącym klimacie. Dla mnie udane spotkanie z literaturą iberoamerykańską. Gorąco polecam.

„Chciałam jeszcze raz spotkać się z otchłanią, poczuć w brzuchu rozkosz i strach, pragnienie skoku i ucieczki”.

Kolumbia.

Lata 90.

Ośmioletnia Claudia jest jedyną córka swoich rodziców. Rezolutną i niezwykle spostrzegawczą dziewczynką, która z ogromną czujnością obserwuje otaczający ją świat. A ten świat, to w szczególności jej rodzice. Piękna i ukochana mama Claudia – jej imienniczka. Kobieta, która stanowi centrum życia małej dziewczynki. Zawsze jest w domu. Potrafi zorganizować sobie czas. Kocha rośliny i swój dom wypełnia nimi po brzegi. Oprócz dbaniem o nie, gotuje i czyta rozrywkowe magazyny.. leży i pachnie.

Z ojcem Claudię łączą dużo chłodniejsze relacje. Mężczyzna mając za zadanie zapewnienie bytu swojej rodzinie nieustannie pogrążony jest na pracy.

Claudia ma swoje życiowe pewniki. Ciąg zdarzeń sprawia jednak, że zostają po nich zgliszcza..

Okazuje, się że łączący jej rodziców węzeł małżeński z czasem się nieco rozluźnił. Dużo ich dzieli, a mało łączy. Nikt nie jest idealny. Każdy ma swoje „otchłanie”. Zdezorientowana dziewczynka za wszelką cenę pragnie, by jej świat wrócił do równowagi. Ciężko jej zrozumieć, że już nic nie będzie jak dawniej.. ale nie poddaje się.

„(…) na zgliszczach pewników, w środku niegdyś pustym jak łodyżka cebuli, kołysał się lęk (..)”.

Claudia z niepokojem zauważa, że rośliny są dla jej matki jak odrodzeni bliscy, których „wskrzesiła” w swojej głowie zanurzonej w mroku. A w whisky da się utopić lęki i niespełnione pragnienia.

Z kolei wszyscy, których utracił ojciec, „żyją w jego milczeniu, jakby utonęli w spokojnym morzu”.

A ich TU i TERAZ tak bardzo związane z traumami przeszłości kształtują kruchy ogląd świata dziecka próbującego zrozumieć, metodą prób i błędów, skomplikowany i wcale nie czarno biały świat dorosłych.

„Otchłanie” to powieść psychologiczna pełna wspomnień z nad przepaści.. Spojrzenie w oczy głębi która woła, wciąga, pożera. Jest głodna, zachłanna, bezkresna. I choć można ja niekiedy „ugłaskać”, zawsze jest gdzieś obok nas gotowa na decyzję, by się w nią rzucić..

Polecam.

Claudia to ośmioletnia dziewczynka wychowywana w pełnej i na pozór szczęśliwej rodzinie. Matka stara się stworzyć dla niej lepszy dom, niż ona sama miała i dać jej więcej matczynej miłości, niż ona dostała od swojej rodzicielki. Dla dziewczynki matka jest całym światem. Ten świat zaczyna się kruszyć w momencie, kiedy kobieta wikła się w zakazaną relację z mężczyzną. Kiedy prawda wychodzi na jaw, matka Claudii pogrąża się w smutku, depresji, osamotnieniu, płacząc i spędzając w łóżku całe dnie, a przez to poświęcając córce coraz mniej czasu. Czy tę rodzinę da się jeszcze posklejać?

Historia opowiadana jest z perspektywy ośmiolatki wychowującej się w Kolumbii lat 90. Claudia stopniowo wraz z pogrążaniem się ma matki, zaczyna czuć strach i niepewność. Wmawianie jej, że matka choruje na kaszel sienny, w pewnym momencie zaczyna tracić na wiarygodności, a dziewczynka pozostawiona ze swoimi przemyśleniami coraz wyraźniej dostrzega moment, który wszystko zmienił i doprowadził jej rodzinę do schyłku rozpadu.

Claudia obarczona historiami matki o nagłych śmierciach mniej lub bardziej znanych osób, zaczyna bać się o swoją rodzinę. O ojca, który długo nie wraca z pracy i o mamę, która już za długo choruje na katar sienny. Autorka zobrazowała portret rodziny dysfunkcyjnej, w której na pozór nic złego się nie dzieje, ale pod płaszczykiem zamożności i sztucznych uśmiechów skrywa się ból, samotność i nieświadomie zrzucaną odpowiedzialność na niewinną istotę – dziecko. Dziecko, które nie powinno drżeć w obawie o rodziców.

“Otchłanie” to niezwykle poruszająca opowieść o tym, jak mimo rodzicielskiej miłości można odebrać dziecku dzieciństwo. Mała bohaterka tej książki, zamiast czerpać radość z codzienności zaczyna przekładać destrukcję swojej matki na siebie i swoje otoczenie, czując, że traci jedyne oparcie, jakie miała do tej pory.