27 śmierci Toby'ego Obeda

Dlaczego płoną kościoły w Kanadzie? Jak mroczne tajemnice skrywa ten wspaniały dla wielu kraj?

Zastanawialiście się kiedyś nad tym?

Ja nigdy... Dopóki nie trafiła w moje ręce ta książka. Przeczytałam ją już jakiś czas temu, ale teraz nowe wydarzenia przypomniały mi o niej.



Fakty, które zupełnie niedawno ujrzały światło dzienne w Kanadzie są tak naprawdę pokłosiem długoletniej polityki tego państwa wobec Pierwszych Narodów (tak nazywa się w tym kraju rdzennych mieszkańców). Kolonizacja nowych kontynentów niestety wiązała się z wkroczeniem buciorami w świat i życie tamtejszej ludności. Biały zdobywca z góry zakładał, że tylko jego cywilizacja, jego zasady, jego Bóg są dobre dla wszystkich. A to zawsze wiązało się z tragedią...

Kanada przyjęła, wydawało się, bardzo humanitarny schemat asymilacji. Dzieci Pierwszych Narodów odbierano rodzicom i umieszczano w szkołach z internatem, tylko na jakiś czas. Pretekstem była nauka i ucywilizowanie. Celem faktycznym było zniszczenie... kultury, języka, zwyczajów, tradycji... człowieka. Taki mały podstępik, w którym udział brały niestety kościoły. Dlaczego niestety? Ano dlatego, że są to (albo raczej były) instytucje, które kojarzyły się z dobrocią i zaufaniem. Nikt przecież nie podejrzewałby złej wiary w ludziach, którzy powinni nieść miłość...

Niestety przybytki te z miłością i dobrocią nie miały absolutnie nic wspólnego. Krzywdy, jakie można było wyrządzić małym, bezbronnym dzieciom i to w świecie teraźniejszym (szkoły działały do lat 90-tych [Adres usunięty]) są dla nas niewyobrażalne. Poziom okrucieństwa i wyrafinowania przyprawiają o ból serca. Bezsilność ludzi, którym odbierano wszystko, co mieli, przerażająca.

Odkrywane teraz masowe groby dzieci przy szkołach potwierdzają tylko skalę i ogrom okrucieństwa tego przedsięwzięcia.



Jeżeli chcecie zrozumieć to, co dziś dzieje się w Kanadzie koniecznie sięgnijcie po reportaż Joanny Gierak-Onoszko. Mocna lektura, ale na pewno otwiera oczy... na nasz wspaniały, cywilizowany świat.

Książka poruszająca straszną historię. Czytając, czasem trudno uwierzyć, że działy się i dzieją się nadal tak potworne rzeczy. Polecam!

Bardzo długo zabierałam się do przeczytania tej książki. Przeczytałam parę recenzji i czekałam na "odpowiedni" moment. Choć ciężko mówić o odpowiednim, przy treści jaką za chwilę się zgłębi.

Ta książka wywołała u mnie silne reakcje. Jeszcze nigdy nie płynęły mi łzy podczas czytania u jednoczenie było mi niedobrze.. przeczytałam, przebrnęłam przez lawinę okrucieństwa.. mocne świadectwo krzywd wyrządzonych w szkołach z internatem prowadzonych przez KK. To dlatego w Kanadzie płonęły kościoły. I słusznie.

Świetnie napisany, wstrząsający reportaż, który powinien przeczytać chyba każdy człowiek. Pomaga zrozumieć historię Kanady, wpływy kościoła i lata a właściwie pokolenia traumy zasiane przez ludzi próbujących zwalczyć rdzennych mieszkańców.

Byłam pod wrażeniem bo były momenty ze uroniłam łzę czytając ta książkę. Bardzo dobrze napisana ale zarazem ciężka bo bardzo ciężki temat ale polecam każdemu kto się odważy. Moim zdaniem każdy powinnien mieć ja na swojej półce

To miała być książka na weekend. Niestety nie dałam rady. „27 śmierci Toby’ego Obeda” Joanny Gierak – Onoszko jest tak nasycona okrucieństwem nie do przyjęcia, taką emocjonalną lekturą że musiałam ją przerywać po kilku stronach i ochłonąć. Co tam się działo, w tych szkołach z internatem… Ile było bólu – fizycznego, psychicznego, ile cierpienia… A te dzieci miały po kilka lat… Jak traktowali je ci oprawcy w czarnych sutannach i habitach… A przecież podobno idzie się do zakonu z powołania… Podobno ci oprawcy – nie potrafię powiedzieć po prostu ludzie – mieli być przystanią, mieli być ukojeniem. A stali się szatanami w ludzkiej skórze. Tyle tysięcy małych, bezbronnych dzieci wpadło w ich sidła, tyle dusz zostało skrzywdzonych na zawsze. Ja rozumiem, że czasami można stracić cierpliwość. Ale trzeba wyjść, ochłonąć i wrócić. Albo wyjść, ochłonąć i już nie wracać, znaleźć sobie inną pracą. Ale nie – przecież szatanowi w czarnych sukienkach sprawia przyjemność pastwienie się nad niewinnymi. Takie właśnie jest chrześcijaństwo, szczególnie katolicyzm. I przetrącone na zawsze dusze… Których nie ukoją żadne pieniądze, żadne przepraszam. Ale ta lektura uczy. Bo już nigdy nie użyję słowa Eskimos. Bo czytałam o zabieranych rdzennych ludziach w Australii, o nazistach którzy kradli noworodki I nie wiedziałam że w Kanadzie też odbywał się taki sam proceder. Absolutnie polecam „27 śmierci Toby’ego Obeda” choć to przejmująca i emocjonalna książka. I ja nie płaczę. Tylko im, tym tysiącom małych dzieci, które były zabierane od matek, od małych ojczyzn i rzucane do tych obozów – tylko one mają prawo do łez…

„Jestem ocaleńcem. Przeżyłem, utrzymałem się przy życiu”.

„Szkołę mogę wybaczyć, domy mogę wybaczyć. Z jednym nie mogę się pogodzić: że nikt mnie nigdy nie kochał”.

„Powiedz mi, co w tej Biblii jest takiego, że zabrania Kościołowi powiedzieć: przepraszam…”

„Kiedy premier Harper zdecydował, że nie przeprosi, serce Toby’ego Obeda zatrzymało się dwudziesty siódmy raz”.

„Powie wtedy: system szkół z internatem odebrał mi mój język, moją kulturę i moją tożsamość”.

"27 śmierci Toby'ego Obeda" autorstwa Joanny Gierak - Onoszko to naprawdę mocna książka, która wbija w fotel. Bardzo ładna, intrygująca okładka tej książki w żadnej mierze nie przygotowuje czytelnika na to, z czym będzie musiał się zmierzyć podczas lektury. Książka pokazuje nam Kanadę, która wcale nie pachnie żywicą, jak zwykliśmy o niej myśleć, ale przesiąknięta jest bólem, strachem oraz cierpieniem. Cierpieniem tych najmniejszych, tych najbardziej niewinnych, czyli dzieci. To trudny reportaż, ale niezwykle ważny. Trzeba dużo i głośno mówić na ten temat. Moim zdaniem jest to książka, która otwiera oczy. Warto ją przeczytać, ale trzeba pamiętać, że potem nic już nie będzie takim, jak do tej pory.

Łatwo było powiedzieć: ta-kie by-ły cza-sy..

''27 Śmierci Toby'ego Obeda'' to jedna z tych książek, która zostaje Ci w głowie, która zostaje z Tobą na dłuższy czas. To książka, która otwiera oczy na problemy o których dopiero teraz poszczególne osoby są w stanie opowiedzieć. To reportaż o tym jak wielką krzywdę doznawały dzieci przez osoby, które powinny się nimi opiekować.

Czytając niektóre z tych historii, zamierałam. Byłam pogubiona i byłam zła. Jak można traktować w ten sposób dzieci? Jak można zachowywać się w tak okrutny sposób w stosunku co do niewinnych brzdąców?

Dość długo zajęło mi przeczytanie tej książki - i nie zrozumicie mnie źle ta książka była naprawdę mocna. Musiałam sobie robić przerwy bo przesyt informacji zawarty na tych kartkach papieru był dla mnie zbyt duży.

W szczególności jak czytam o dzieciach, o ich krzywdzie. Serce mi sie krajało bo jakbym mogła to bym ochroniła je wszystkie.

W tym samym czasie jak lektura mnie do siebie przyciągała to też i mnie odpychała. Coś mi nie współgrało i czegoś mi brakowało.

Ta książka była na swój sposób chaotyczna co w niektórych momentach mi bardzo mocno przeszkadzało, a i sam tytuł mnie zmylił.

Niemniej jednak uważam, że książka porządnie potrafi sponiewierać nie jednego czytelnika i wielki szacunek dla autorki za tak dogłębny research w temacie.

"27 śmierci Toby'ego Obeda" to książka opowiadająca o mrocznej stronie Kanady, której większość z nas prawdopodobnie wcześniej nie znała. Lektura którą niewątpliwie trudno przeczytać na raz. Niewyobrażalne okrucieństwo, które spotkało tak dużą grupę społeczną. To straszne jak mogą zachowywać się ludzie, a szczególnie ci, którzy z powołaniem mieli innym pomagać. Ilość osób, które dotknął ten problem dalej się zwiększa, nie bezpośrednio, ale trauma przechodzi z pokolenia na pokolenia. Jednak najbardziej uderzający jest fakt, że osoby pokrzywdzone nie zostały szczerze przeproszone przez Kościół.

Ta książka to wstrząsający reportaż o historiach, jakie naprawdę wydarzyły się w kanadyjskich szkołach z internatem. O przestępstwach, do jakich dopuszczano się tam względem dzieci, niełatwo się czyta, ale sądzę, że należy o nich wiedzieć chociażby po to, żeby nie dopuścić do podobnych sytuacji w przyszłości. Autorka rozprawiła się z mitem tolerancyjnej Kanady, opisała bezkarność sprawców tragedii i przedstawiła akty przemocy, których doświadczyło wiele dzieci rdzennych mieszkańców tego kraju. Wywiady przeprowadzone z dorosłymi skrzywdzonymi ludźmi ukazują to, jak wiele szkód wyrządziło postępowanie oprawców i zwracają uwagę na mechanizm dziedziczenia krzywd: ofiary same stają się katami. To trudna lektura, ale niestety bardzo potrzebna.

Jakie jest Twoje wyobrażenie o Kanadzie? Moje jeszcze do niedawna było dość sztampowe: zachwycająca przyroda, zapierające dech w piersiach krajobrazy, nieograniczone możliwości, tolerancyjni ludzie, nowoczesne państwo z całkiem sympatycznym premierem na czele. Po jednej stronie kraju nowoczesne, biznesowe Toronto, po drugiej - zielone Vancouver, przodujące w wielu rankingach najlepszych miejsc do życia na świecie. Pomiędzy nimi oraz nad nimi - ogromna przestrzeń, gdzie dominuje przyroda, a nieliczne skupiska zamieszkują ludzie szczęśliwi, pomocni, pozbawieni traum i dramatów, które w Europie mamy na wyciągnięcie ręki. Co ciekawe obrazu tego nie zweryfikowała nawet wizyta w Kanadzie i trzytygodniowa podróż po tym kraju. Rola turysty, zwłaszcza na tak krótki czas, ma bowiem swoje ograniczenia - przede wszystkim takie, ze widzimy to, co jest nam celowo pokazywane. Mój obraz Kanady zweryfikował go przejmujący reportaż Joanny Gierak-Onoszko, pokazujący to, czego to nowoczesne i z pozoru poukładane państwo od wielu już lat nie umie przepracować: brutalne próby przymusowej asymilacji dzieci urodzonych w rodzinach rdzennych osadników. Opisy praktyk, jakie przez długie lata stosowały nadzorowane przez państwo a prowadzone przez Kościół szkoły nie dadzą o sobie szybko zapomnieć. Budzą nie tylko współczucie dla ofiar tego okrutnego systemu. Budzą też ogromną złość na sprawców, którzy bez skrupułów wykorzystywali swoją przewagą. Budzą żal do tych, którzy przymykali oczy zamiast reagować i stawać po stronie dzieci. Wreszcie budzą też bezradność, bo po latach krzywd i upokorzeń ci, którzy mimo wszystko przetrwali ten koszmar, nie doczekali się w pełni należnej im prawdy. Na pewno nie jest to książka do "połknięcia" na szybko na plaży czy w poczekalni u dentysty. Wymaga czasu, skupienia, miejscami także przerw na przetrawienie tego, co przeczytaliśmy. Pozycja obowiązkowa dla tych, którzy nie boją zajrzeć się pod powierzchnię.

„27 śmierci Toby' ego Obeda” to reportaż o ciemnych kartach historii Kraju Klonowego Liścia. Joanna Gierak – Onoszko dotyka zagadnień związanych z próbą wykorzenienia przez kanadyjski rząd kultury, języka i tradycji Pierwszych Narodów. 

Znaczną część książki stanowi rozpisana na wiele głosów opowieść o niewyobrażalnym cierpieniu tysięcy dzieci siłą zabieranych z rodzinnych domów, przemocą wyrywanych z naturalnego środowiska i umieszczanych w fundowanych przez rząd, a prowadzonych przez kościoły chrześcijańskie szkołach z internatem. Instytucjach, w których stawały się numerami, nie mogły posługiwać ojczystym językiem, i w których notorycznie dochodziło do nadużyć. Joanna Gierak – Onoszko oddaje głos [Adres usunięty]. ocaleńcom, ludziom, którzy doświadczyli piekła tych miejsc; wymyślnych tortur, wykorzystywania seksualnego, przemocy fizycznej i psychicznej. Te poruszające do głębi świadectwa osób trwale okaleczonych, to zdecydowanie najtrudniejsza emocjonalnie część książki.

Autorka kreśli także obraz mozolnej, wyczerpującej walki ofiar o uznanie ich krzywd, przeprosiny i zadośćuczynienie. I o ile Kanada przyznała się do winy, przeprosiła i stara zadośćuczynić ocalonym, o tyle kościół katolicki długo miał z tym problem. „Powiedz mi, co w tej Biblii jest takiego, że zabrania Kościołowi powiedzieć: przepraszam?” - pytała Autorkę jedna z ofiar. 

„27 śmierci Toby' ego Obeda” to mocna i demaskująca historia o winie bez kary. O tym, jak doświadczenie krzywdy rodzi potrzebę rewanżu.

Jest to książka, którą chciałam ciągle czytać-dzięki ciekawym historiom, świetnemu stylowi autorki-ale jednocześnie nie byłam w stanie. Ciężki temat, przez który nie da się przebrnąć bez łez, ale warto. Nie tylko dla poszerzenia swojej wiedzy, ale przede wszystkim dla tych ludzi, o których mowa w reportażu. Przerażająca namiastka histori ludzi krzywdzonych przez tych, którzy ośmielali się nazywać siebie lepszymi. Gorąco polecam.

Bardzo polecam, ciężka książka (pod względem historii jakie są tam przedstawione). Nie dla ludzi o słabych nerwach